“พี่ชายอามาร์!”
อาร์รัน คุกเข่าข้างร่างที่นิ่งเฉยตอนนี้อันตรายได้หายไปเขากังวลทันที่เกี่ยวกับอามาร์ ที่ถูกโจมตีโดยนักเวทย์ของโรงเรียน
คลายกังวลลง ในขณะที่เขาคุกเข่าเขาสามารถได้ยินเสียงอามาร์ คร่ําครวญเขาบาดเจ็บแต่อย่างน้อยเขาก็รอดชีวิตมาได้อาร์รันรู้ว่าคนอื่นๆไม่ได้โชคดีเช่นนี้
อามาร์ ลืมตาของเขา “ฉันจัดการเขาได้หรือ?” เขาถามทันทีแม้ว่าการพูดคําเหล่านั้นเขาจะใช้ความพยายามบ้าง
“นายทําได้” อาร์รันพูดไม่มีประเด็นที่จะบอกเขาในตอนนี้ว่าต้องใช้ผู้ริเริ่มมากกว่าหกคนในการล้มอาจารย์ของโรงเรียนลง
“บ้าจริง แขนฉันหัก” อามาร์ พูดพร้อมกับประคองแขนขวาของเขาอย่างช้า ๆ เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ขณะที่ขยับร่างที่บาดเจ็บ “แล้วเราชนะแล้วหรือ?” เขามองไปยังส่วนที่เหลือของบริเวณอารามและมองดูความประหลาดใจในสายตา
ของเขา
อาร์รัน พยักหน้า “ศาสตราจารย์ไฟร์ทฮาร์ทเอาชนะพวกเขา”
ตามสายตาของ อามาร์ อาร์รัน ได้มองดูบริเวณอารามภาพที่เห็นเกือบทําให้เขาป่วย
แทบเหลือเพียงตัวอาคารที่ตั้งอยู่ ไม่ว่าบริเวณไหนที่เขามองบริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยซากปรักหักพังและเศษเล็กเศษน้อย หัวใจของเขาดิ่งลงเมื่อเขาเห็นว่ามีศพอยู่ในซากปรักหักพังจํานวนมาก
ในขณะนั้น อาจารย์คาเดอร์ เดินเข้ามาหาพวกเขาแม้ตัวเองจะได้รับบาดเจ็บ ชายผู้นั้นก็เริ่มตรวจสอบผู้ริเริ่มที่ได้รับบาดเจ็บทันทีหลังจาก ศาสตราจารย์เชาเอาชนะนักเวทย์ของโรงเรียนได้
“เขาสบายดีไหม?” เขาถาม อาร์รันด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
“เขาดีพอที่จะพูดด้วยตัวเอง” อามาร์พูดรอยยิ้มที่ถูกบังคับปรากฏบนใบหน้าของเขาเห็นได้ชัดว่าเขายังคงเจ็บปวดอย่างมาก
“มันเป็นเพราะฉัน” อาร์รัน พูด “ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของฉัน”
“ไม่” อาจารย์คาเดอร์ พูด น้ําเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “นี่คือการกระทําของ วินด์ซอง เขาเป็นคนที่เชิญพวกเขามาเขาเป็นคนที่ทําให้เกิดสิ่งนี้” อาร์รัน สังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ใช้ชื่อปรมาจารย์ของเขา
“แต่พวกเขามาที่นี่เพราะฉัน” อาร์รัน พูด
อาจารย์คาเดอร์ ไม่ได้ตอบ มันเป็นเรื่องจริงอาร์รันรู้หากเขาไม่มาที่อารามก็จะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น โรงเรียนมาที่นี่ก็เพราะเขา และเขาคนเดียว
“ พวกเขาจะมา” เสียงของ ศาสตราจารย์เชาซึ่งปรากฏตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว “นายคิดว่าพวกเขาจะส่งกองทัพนักเวทย์มาเพียงเพราะผู้ริเริ่มคนเดียว?”
อาจารย์คาเดอร์ พูดตัดบท “คุณกําลังพูดว่าพวกเขาวางแผนเรื่องนี้หรือ?”
“พวกเขาวางแผนสังหาร” ศาสตราจารย์เชา พูด “ พวกเขาแค่ล้มเหลวในการคาดการณ์ว่าจะเป็นเช่นไร”
“แต่ทําไม?” อาร์รัน ถาม มันไม่สมเหตุสมผล วินด์ซอง เสนอตัวช่วยโรงเรียน ทําไมพวกเขาถึงโจมตีเขาและอาราม?
“โรงเรียนไม่ปฏิบัติตามคู่แข่ง” ศาสตราจารย์เชาพูด “ในอดีต อาราม วินด์ซอง มีขนาดเล็กพอที่จะไม่สนใจแต่นี่” เขาชี้ไปที่บริเวณอาราม “สิ่งนี้ไม่อาจคงอยู่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นทําไมพวกเขาถึงไม่ทําอะไรก่อนหน้านี้?” อาจารย์คาเดอร์ถามด้วยน้ําเสียงไม่มั่นใจ
“จนถึงตอนนี้ วินด์ซอง ยังไม่ได้รับความสนใจ” ศาสตราจารย์เชา พูด “แต่เมื่ออารามเติบโตขึ้นอันตรายก็เช่นกันหากปราศจากคําเชิญของวินด์ซองอาจมีอีกสองสามทศวรรษก่อนที่พวกเขาจะมา แต่พวกเขาจะมาในที่สุด”
“ตอนนี้ วินด์ซอง อยู่ไหนแล้ว?” อาร์รันถามโดยจําได้ว่าศาสตราจารย์เชาพูดว่าเขาไม่ได้ฆ่าชายคนนั้น
“ฉันคิดว่าเขาหายไปนานแล้ว” ศาสตราจารย์เชาตอบ “ฉันไม่คิดว่าเขามีความสนใจในการจัดการกับพวกเราหรือโรงเรียน”
“แล้วพวกเราที่เหลือล่ะ?” อาจารย์คาเดอร์ถาม
“นายต้องหนีไป” ศาสตราจารย์เชา พูด “รวบรวมผู้บาดเจ็บของนาย เตือนชาวเมืองให้ออกไป จากนั้นมุ่งหน้าไปยังภูเขาลึก ๆ เมื่อนักเรียนพร้อมที่จะโจมตีด้วยตนเอง ส่งพวกเขาออกไป”
“ละทิ้งอารามเหรอ? อย่างนั้นหรือ?” เสียงของ อาจารย์คาเดอร์ เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“นายไม่มีทางเลือก” ศาสตราจารย์เชา ตอบ “เมื่อโรงเรียนค้นพบสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ พวกเขาจะส่งนักเวทย์มาอีก ใครก็ตามที่ออกจากที่นี่เมื่อพวกเขามาถึงจะต้องตาย”
“แต่เราจะหนี้พวกเขาได้อย่างไร?” อาจารย์คาเดอร์ถาม “แม้ว่าเราจะออกจากอารามและมุ่งหน้าไปยังภูเขาพวกเขาสามารถติดตามเราได้อย่างง่ายดาย
ศาสตราจารย์เชา เอื้อมมือไปที่เสื้อคลุมของเขาและหยิบวัตถุชิ้นเล็ก ๆ ซึ่งเขามอบให้ อาจารย์คาเดอร์ อาร์รัน มองไม่เห็นว่ามันคืออะไร แต่ดวงตาของ อาจารย์คาเดอร์ นั้นสว่างไสวเมื่อเขาได้รับมัน
“สิ่งนี้จะช่วยนายซ่อนตัว” ศาสตราจารย์เชา พูด “มันจะไม่เพียงพอ หากพวกเขาใช้ความพยายามอย่างจริงจังในการค้นหานาย แต่ในตอนนี้พวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่การหาฉัน” เขาพูดเสริมพร้อมกับแววตาที่เปล่งประกาย “ฉันจะทําให้แน่ใจว่าจะดึงดูดความสนใจพวกเขา”
อาจารย์คาเดอร์ เงียบไปครู่หนึ่ง “นายจะไปเมื่อไหร่?” ในที่สุดเขาก็ถาม
“ตอนนี้” อาจารย์คาเดอร์ ตอบพร้อมกับหันไปหาอาร์รัน “บอกคําอําลาของนาย
อาร์รัน หันไปหาคนอื่น เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะจากไปในเร็วๆนี้ แต่เขาเข้าใจว่า ศาสตราจารย์เชา จะไม่รอช้า หากสิ่งที่อาจารย์ของเขาพูดนั้นเป็นความจริง โรงเรียนจะส่งนักเวทย์ที่น่ากลัวยิ่งขึ้นไป อีกในไม่ช้าหลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องเสียเวลาหลบหนี
เขาใช้เวลาสักครู่ เพื่อพูดคําลาจากไปยัง อาจารย์คาเดอร์อามาร์ และ เจียงเฟย อาร์รัน คิดว่าพวกเขาจะขมขึ้นกับเขาเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สิ่งที่เขาพบในคําพูดของพวกเขาคือความเศร้าและเสียใจ
ในที่สุด อาจารย์คาเดอร์ ส่งหนังสือเล่มเล็ก ๆ ให้ อาร์รันบอกให้เขาศึกษา เมื่อเขามีเวลาอาร์รันยอมรับมันอย่างสุดซึ้งแล้วสงสัยว่ามันจะเป็นอะไร
เมื่อพวกเขาจากไป อาร์รัน จะเห็นว่า อาจารย์คาเดอร์ได้เริ่มดูแลผู้ริเริ่มสั่งให้ดูแลผู้บาดเจ็บ ขณะตรวจสอบผู้บาดเจ็บที่รุนแรงที่สุดด้วยตนเอง
สายตาทําให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ เขายังจําได้ว่า อาจารย์คาเดอร์ เป็นอย่างไร เมื่อพวกเขามาถึงครั้งแรกและชายคนนนบอกเขาเกี่ยวกับความไม่ชอบในการเดินทางของเขา
ตอนนี้ อาร์รัน รู้ดีว่า อาจารย์คาเดอร์ จะถูกบังคับให้หนีและอาจใช้เวลานานมากก่อนที่เขาจะพบที่อื่นเช่นอารามอันเป็นที่รักของเขา
อาร์รัน และ ศาสตราจารย์เชา มาถึงประตูหลังจากนั้นไม่นานเมื่อเข้าไปใกล้อาร์รันจะเห็นว่ามีสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เหลืออยู่ทั้งประตูและกําแพงล้อมรอบและเขาหวังว่าทหารรักษาการณ์จะหนีไปก่อนที่นักเวทย์ของโรงเรียนจะมาถึง
ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น “จอมเวทย์ไฟร์ฮาร์ท!”
พวกเขาหันหลังกลับและ อาร์รัน ก็ประหลาดใจที่เห็น เจียงเฟย วิ่งมาหาพวกเขาถือกระเป๋าใบใหญ่ด้วยท่าทางรีบร้อน
“จอมเวทย์ไฟร์ฮาร์ท!” เธอตะโกนอีกครั้ง
จากนั้นเธอก็คุกเข่าแล้วก้มหัวลงกับพื้น อาร์รันตกใจด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
“โปรดรับฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณด้วย!” เธอพูดพร้อมกับคุกเข่า
ตาของอาร์รัน เบิกกว้างด้วยความตกใจเจียงเฟยกลายเป็นศิษย์ของศาสตราจารย์เชา? ความคิดที่ดูเหมือนน่าหัวเราะมากและทําไมเธอถึงเรียกศาสตราจารย์เชาว่า “จอมเวทย์?”
“เธอคิดว่าฉันเป็น จอมเวทย์?” ศาสตราจารย์เชา พูดด้วยน้ําเสียงขบขัน
“ฉันรู้ว่าคุณเป็น!” เจียงเฟย พูด “ศาสตราจารย์ไม่อาจแข็งแกร่งขนาดนั้นได้!”
ศาสตราจารย์เชา ตรวจสอบเธอด้วยท่าทางที่รอบคอบ “เธอจะทิ้งคนอื่นไว้ข้างหลัง เพื่อเข้าร่วมกับเรา?” ในที่สุดเขาก็ถาม
“อารามหายไปแล้ว” เธอพูด “ไม่ว่าฉันจะออกตอนนี้หรือหลังจากนั้น ฉันจะต้องหาเส้นทางใหม่”
“แต่ทําไมเข้าร่วมกับเรา” ศาสตราจารย์เชา ถาม “เธอต้องเข้าใจว่าการเดินทางของเราจะเป็นอันตราย”
“พลังของคุณ” เจียงเฟย พูดจาโผงผาง “คุณเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น ถ้าฉันเรียนรู้จากคุณ ” เธอเงียบลงและมีความเป็นเล็กน้อยปรากฏบนแก้มของเธอ
ศาสตราจารย์เชา หัวเราะอย่างหนัก “ดีมาก” เขาพูด “ฉันจะอนุญาตให้เธอเดินทางไปกับเรา แม้ว่าฉันจะต้องเตือนเธอว่า … เธออาจไม่พบสิ่งที่เธอคาดหวัง”
“ฉันยินดีที่จะยอมรับคําสอนของคุณ” เธอพูด “ไม่ว่าพวกมันจะเป็นอะไร”
“ถ้าเธอจะเข้าร่วมกับเรา มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องทําก่อน” ศาสตราจารย์เชาพูด “ยืนขึ้น”
เจียงเฟย ยืนขึ้นแล้วมองดูศาสตราจารย์เชา ที่ค่อนข้างใจร้อน ด้วยการโบกมือชายคนนั้น อากาศรอบตัวเธอก็พร่ามัวภาพที่คุ้นเคยกับ อาร์รันในตอนนี้
เมื่ออากาศเริ่มแจ่มใสขึ้นอีกครั้ง ในสถานที่ที่ เจียงเฟยยืนอยู่กลายเป็นชายหัวล้านวัยกลางคน
ครู่หนึ่ง อาร์รัน อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นแม้จะมีเหตุการณ์ในวันนั้น แต่เขาก็พบว่าตัวเองกําลังดิ้นรนเพื่อเก็บเสียงหัวเราะของเขา
“มันคืออะไร?” ชายคนนั้นถามด้วยเสียงของเจียงเฟย
“ฉันจะบอกเธอทีหลัง” อาร์รัน พูด
