” หลานสอบเข้าโรงเรียนไม่ผ่านใช่ไหม? ” เขาพูดด้วยเสียงอันดัง ขณะที่พวกเขานั่งลง
อาร์รัน ตกใจ แต่เขาก็ตอบกลับ ” ใช่แล้ว ” เขาคิดว่า ศาสตราจารย์เชา ต้องส่งคนมา ดังนั้น เขาจึงทำตามผู้นำของเขา
” นายเชื่อไหมว่าเด็กน้อยคนนี้หนีไปเข้าร่วมนักเวทย์บ้าเหล่านั้น? ” ชายผมบลอนด์พูดเสียงดังกับชายสองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดจากพวกเขา พวกเขาหัวเราะอย่างเชื่องช้าในการตอบสนองที่ไม่เต็มใจจะมีส่วนร่วม
” ไม่มีเรื่องเวทย์มนตร์ไร้สาระสำหรับหลานอีกแล้ว ” ชายผู้นั้นหันไปสนใจ อาร์รัน “ หลังจากคืนนี้พวกเราจะมุ่งหน้ากลับไปที่กองคาราวาน หางานสุจริตทำ ”
พนักงานเสิร์ฟมาถึงพร้อมกับเบียร์สองเหยือก ข้างหลังเธอมีเด็กสาวสองคนตามมา ใบหน้าของพวกเธอดูกังวล
ชายผมบลอนด์ส่งเหรียญเงินให้พนักงานเสิร์ฟ จากนั้นก็โยนเหรียญให้สาว ๆ แต่ละคนเช่นกัน ทันใดนั้นใบหน้าของพวกเธอก็สว่างขึ้น
” ตอนนี้มาดื่มกันเถอะ เราจะออกเดินทางกันแต่เช้า ” เขาดึงเด็กหญิงคนหนึ่งลงบนตักของเขา ในขณะที่อีกคนนั่งลงข้าง อาร์รัน
สิ่งที่ตามมา คือ การทรมานอย่างแท้จริงหลายชั่วโมงสำหรับ อาร์รัน
ราวกับว่าเขาต้องการให้ทั้งโรงแรมได้ยิน ‘ลุง‘ ของเขาเล่าเรื่องแล้วเรื่องเล่า ครึ่งหนึ่งเป็นเรื่องราวที่น่าอายตั้งแต่วัยเด็กของ อาร์รัน
แต่ละเรื่องนั้นแต่งขึ้นอย่างน่าอาย ไม่ได้ให้ความสะดวกสบายกับ อาร์รัน มากนักและเขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเด็กหญิงสองคนหัวเราะเยาะความโชคร้ายของเขา
เหรียญที่ไหลอย่างต่อเนื่องทำให้เบียร์ไหลไม่หยุดและเด็กสาวหัวเราะคิกคักและเมื่อตกกลางคืน เบียร์ก็ไหลรินเข้าใส่ อาร์รัน จนในที่สุดเขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะล้มลง
ในที่สุด ชายผมบลอนด์ก็ประกาศด้วยเสียงอันดังว่า ” พอแล้ว เด็กน้อย! ได้เวลานอนแล้วเราจะออกเดินทางตอนเช้า “
จากนั้น เขาก็ยืนขึ้น แจกเงินให้สาว ๆ ก่อนที่จะโบกมือให้ คืนนั้นพวกเธอได้เหรียญมากกว่าปกติในหนึ่งเดือนและใบหน้าของพวกเธอเปล่งประกายด้วยความยินดี
ในขณะที่ชายคนนั้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นและขึ้นบันได อาร์รัน ก็เดินโซเซไปข้างหลังพร้อมกับเครื่องดื่ม
เมื่อชายคนนั้นมาถึงประตูห้องของเขา เขาก็มองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วจากนั้นก็ดึง อาร์รัน เข้าหาเขา
เมื่อพวกเขาอยู่ข้างใน ชายผู้นั้นก็ยื่นมือออกมาข้างหน้าอย่างไร้คำพูดแล้ววางนิ้วสองนิ้วไว้ที่หน้าผากของ อาร์รัน ก่อนที่ อาร์รัน จะตอบสนอง ความเจ็บปวดของเขาก็ไหลผ่านร่างกายและวิสัยทัศน์ของเขาก็พร่ามัว
เมื่อความเจ็บปวดสงบลงไม่นาน เขาก็พบว่าตัวเองสร่างเมา
” ขออภัยเกี่ยวกับสิ่งนั้น ” ชายคนนั้นพูด โดยที่ไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย ” ดีที่สุดที่นายจะมีสติในสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป “
” นายเป็นใครกันแน่! ” ในที่สุด อาร์รัน ก็พูดออกมา
อาร์รัน จ้องที่ชายผมบลอนด์ต่อหน้าเขา เขามั่นใจว่าเขาไม่เคยเห็นใบหน้าของชายคนนั้นมาก่อน แต่มีบางอย่างที่คุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดเกี่ยวกับเขา
” นายคือใคร? ” เขาถามอีกครั้ง
ชายคนนั้นยิ้มเยาะและภาพลักษณ์ของเขาก็พร่ามัว เมื่อมันกระจ่าง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของ ศาสตราจารย์เชา ก็ปรากฏขึ้น
อาร์รัน รู้สึกประหลาดใจ ” คุณ … ” แม้ว่าเขาจะเคยเห็นชายคนนี้เปลี่ยนไปเช่นนี้ครั้งหนึ่ง ในช่วงเวลาที่เขาตกใจเกินกว่าจะคิดมาก
” ทำไมคุณถึงดึงดูดความสนใจมากขนาดนี้ ” อาร์รัน ถาม ” หลังจากคืนนี้ไม่มีทางที่เราจะสามารถหลบหนีได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น “
“ ฉันรักการแสดงอยู่ตลอด ” ศาสตราจารย์เชา พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ” แต่ที่สำคัญ นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการซ่อนนาย “
การแสดงออกที่งุนงงปรากฏบนใบหน้าของ อาร์รัน การดึงความสนใจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการซ่อนเขา?
” นายล้มเหลวในการเข้าเรียนที่โรงเรียน จากนั้นใช้เวลาครึ่งสัปดาห์ในซ่องที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ก่อนที่จะถูกลากโดยลุงของนาย ” ศาสตราจารย์เชา ยิ้ม
“ ไม่มีใครทำตัวแบบนั้น ในขณะที่พยายามซ่อนตัวจากโรงเรียน ” เขาพูดต่อ ” เมื่อนักเวทย์ของโรงเรียนมาถึง พวกเขาจะต้องค้นหาว่าใครทำลายแผ่นทดสอบ ผู้ต้องสงสัยคนแรกจะเป็นคนที่ออกจากเมืองหรือหายไป “
ตอนนี้ อาร์รัน เข้าใจดีว่าเหตุใด ศาสตราจารย์เชา ส่งเขามาหา บูลแองเจิ้ล แม้ว่าเขาปรารถนาที่ชายคนนั้นจะบอกเขาก่อนหน้านี้
” แต่อาจารย์ซอง จะไม่บอกพวกเขาว่ามันเป็นฉันหรือ? ” เขาถาม จำคนที่ทดสอบเขาที่โรงเรียนได้
ศาสตราจารย์เชา ส่ายหัว ” อาจารย์ซอง ตายแล้ว ” เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่น่าตกใจของ อาร์รัน เขาก็พูดเสริมว่า ” มันเป็นวิธีเดียวที่จะซ่อนตัวตนของนาย “
เมื่อได้ยินแบบนั้น อาร์รัน ก็จิตตก ศาสตราจารย์เชา ฆ่าอาจารย์ซอง เพราะเขา?
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ศาสตราจารย์เชา ก็พูดว่า ” เราต้องคุยกันหลายเรื่อง แต่ก่อนอื่นบอกฉันสิ รู้อะไรเกี่ยวกับเวทย์มนตร์บ้าง? “
” ไม่รู้อะไรเลย “เขาตอบด้วยความบริสุทธิ์ใจ
” ไม่รู้อะไรเลย? ” ศาสตราจารย์เชา ขมวดคิ้วของเขา ” แล้วอะไรทำให้นายมาโรงเรียน? “
” แม่ของฉัน ” อาร์รัน ตอบ “ เธอจากไปเมื่อฉันยังเด็กอยู่ พ่อของฉันไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับเธอเลยจนกระทั่ง…” เขากลืนน้ำลายอย่างหนัก แม้ตอนนี้ ความทรงจำยังคงรู้สึกเหมือนแผลสดในหัวใจของเขา
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อาร์รัน ก็พูดต่อ ” ครึ่งปีที่ผ่านมาพ่อของฉันถูกลูกธนูของโจร บาดแผลติดเชื้อและเขาป่วยเป็นไข้ ในช่วงเวลาสุดท้ายของเขา เขาบอกฉันว่าแม่ของฉันเป็นนักเวทย์ “
ศาสตราจารย์เชา พูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด ” ฉันคิดว่าฉันสามารถบอกนายได้ว่าทำไมแม่ของนายถึงจากไป ”
อาร์รัน ลุกขึ้นนั่งทันทีในความสนใจ คำถามที่ว่าทำไมแม่ของเขาทิ้งเขาไปทำให้เขาเสียใจมานานเท่าที่เขาจำความได้ เขามองไปที่ ศาสตราจารย์เชา และรอคำพูดถัดไปของชายคนนั้นอย่างกระตือรือร้น
” สิ่งที่นายมี เหตุผลที่โรงเรียนต้องการจับนาย คือ อาณาจักรต้องห้าม ” ศาสตราจารย์เชา พูดคำสุดท้ายช้าราวกับว่าพวกมันมีความหมายที่ดี
” อาณาจักรต้องห้าม? ” อาร์รัน ไม่รู้ว่าชายคนนี้พูดถึงอะไร
