ภายในช่องว่างแห่งมิติไร้ซึ่งที่สิ้นสุด ที่ซึ่งเหล่าผู้เคยต่อสู้ฝ่าฟันกับชีวิตของตนดำรงอยู่ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้เลยว่าที่นี่คือแห่งหนใด
พื้นที่กว้างใหญ่เป็นอนันต์เปรียบเสมือนดั่งสุสาน มีผู้พิทักษ์ไร้นามคอยปกป้องอยู่ เหล่าผู้ล่วงลับต่างหลับใหลอยู่ภายใต้หลุมฝังศพของตนเป็นนิรันดร์
วันหนึ่งผู้พิทักษ์สุสานได้เลือกคน คนหนึ่งซึ่งหลับใหลอยู่ภายใต้หลุมฝังศพของคนผู้นั้นขึ้นมา
ผู้พิทักษ์ตนนั้นได้ดึงเอาความทรงจำของร่างดังกล่าวออกมาจากสุสานก่อนจะโยนมันเข้าไปในห้วงอวกาศ มันได้ล่องลอยไปในจักรวาลอันห่างไกลและท้ายที่สุดมันก็ถึงยังจุดหมาย บนดาวเคราะห์ดวงหนึ่งภายในร่างของเด็กชายคนหนึ่งซึ่งเสียชีวิตจากฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ
หัวใจของเด็กชายคนนั้นเริ่มกลับมาเต้นอีกครั้ง ก่อนที่ผู้พิทักษ์สุสานจะทำการส่งก้อนกลุ่มความทรงจำนั้นไปยังเด็กชาย
แกนกลางของผู้ล่วงลับได้หลอมรวมเข้ากับแกนกลางของเด็กชายที่ยังไม่ถึงช่วงวัยอันควรแก่การล่วงลับและท้ายที่สุดการหลอมรวมของจิตสำนึกก็ได้เริ่มต้นขึ้น
“ชีพจรของฟาร์มาที่หยุดเต้นไป ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงมันได้อีกครั้งแล้วค่ะ”
เขาได้ยินเสียงของหญิงสาว หลังจากการเชื่อมต่อทางร่างกายสมบูรณ์แล้ว เสียงนั้นสั่นเทาเป็นอย่างมาก
“ถ้าเป็นแบบนั้น… เขาจะพื้นขึ้นมาหรือเปล่า…?!”
คราวนี้เป็นเสียงที่หยาบกร้านของชายคนหนึ่ง เสียงการสนทนาที่ไม่คุ้นหูระหว่างทั้งสองคน ก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ด้านวิสัยทัศน์ของเขานั้นยังคงอยู่ในสภาพปิด
สายลมชื้นๆ ได้โพยพัดเอาเศษฝุ่นออกจากผิวของเขา
เสียงฟ้าร้องเริ่มดังกังวานขึ้นเรื่อยๆ
(นี่มัน……. เกิดอะไรขึ้นกับเรากัน?)
————–
ตัวเขาคือเภสัชกรหนุ่มที่อาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่นช่วงปี ค.ศ. 20XX
สุดยอดนักวิจัยที่มักจะอาศัยและค้างคืนอยู่ภายในห้องทดลองของมหาวิทยาลัยโดยไม่คิดจะทำสิ่งอื่นใดนอกจากการวิจัย เขาเป็นผู้มีบุคลิกที่มุ่งมั่นและกระตือรือร้นจนประสบความสำเร็จในด้านของการวิจัยและคอยส่งยาตัวใหม่เพื่อรักษาโรคที่ไม่มีทางรักษาได้ในหลายๆ ครั้ง ผลลัพธ์ในความสามารถของเขานั้นเป็นที่ประจักษ์แก่โลก ผู้คนก็ต่างคาดหวังในความสำเร็จครั้งต่อๆ ไปของชายผู้นี้เป็นอย่างมาก
ชายผู้สร้างชื่อเสียงให้กับตนอย่างรวดเร็วแม้อายุจะยังน้อย
แต่เวลานั้นไม่เคยเพียงพอสำหรับคนเช่นเขา ตัวเขานั้นต้องการจะสร้างโลกที่ไม่มีผู้ใดจะต้องประสบกับความเจ็บป่วยอีกต่อไป
เขาต้องการที่จะรักษาผู้คนให้มาก และมากขึ้นไป
จะกล่าวว่าเขาเป็นเภสัชกรผู้ถูกแผดเผาไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความเพ้อฝัน ก็ว่าได้
เขานั้นต้องการจะส่งยาตัวใหม่ที่ตนคิดค้นขึ้นมานั้นไปยังผู้ป่วยให้เร็วขึ้นในทุกๆ ครั้ง แม้จะแค่หนึ่งหรือสองวันก็ตาม เขาต้องการจะกำจัดโรคระบาดและโรคต่างๆ บนโลกนี้ใบออกไปให้สิ้น
นี่เป็นการต่อสู้ที่ตัวเขาได้วางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน
อย่างไรก็ตาม ตัวเขาที่อดทนฝ่าฟันมาจนถึงครึ่งหนึ่งของความฝัน….ก็ต้องพบกับความสิ้นหวังเข้าเสียแล้ว
เพราะตัวเขานั้นได้หมกตัวอยู่กับการวิจัยของตนทั้งเช้าค่ำ จนบัดนี้ ร่างกายของเขานั้นได้ถึงขีดจำกัดแล้ว
สาเหตุการเสียชีวิตนั้นคือภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลันเป็นผลมาจากการทำงานหนักมากจนเกินไป
นั่นคือความทรงจำสุดท้ายที่ผ่านมาเนิ่นนานก่อนที่เขาจะเสียชีวิตลง
ในชีวิตใหม่ที่เสียงของลมพายุได้ผ่านพ้นไป ตัวเขาได้ล้มตัวลงนอนที่พื้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ศักราชทรูเอร่า 1145
“ท่านฟาร์มาคะ อดทนเอาไว้ก่อนนะคะ! นี่ลอตเต้เองนะคะ กรุณาอดทนอีกหน่อยนะคะ!”
นี่เป็นอีกครั้งที่เขาได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยของหญิงสาว หญิงสาวคนนั้นได้ร้องไห้ขณะตะโกนออกมาพร้อมกับเขย่าตัวของเขาไปมา
(ฟาร์มานั่นใครกัน?)
เขาเริ่มสงสัยพร้อมกับพยายามดิ้นรนจากอาการเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยนี้
“ท่านฟาร์มา—–!”
(แบบนี้มันเรียกว่าเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์เลยนะ)
ก่อนเขาถูกคนหลายคนยกร่างของเขาขึ้นแลกแบกไป
—-ฟาร์มา เดอ เมดิซิส เด็กชายผู้ดำรงตำแหน่งโอสถแพทย์หลวงฝึกหัด
หรือก็คือชายผู้ที่แต่เดิมนั้นเป็นนักเภสัชวิทยาของญี่ปุ่นในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ ผู้ซึ่งทำงานอย่างหนักจนเกินกำลังของตน ทำให้ช่วงชีวิตของตัวเขานั้นถูกเผาผลาญไปอย่างรวดเร็ว จนท้ายสุดชีวิตของเขาก็จบลงด้วยสาเหตุของการทำงานหนักจนเกินไปนั่นเอง
—————
ผู้แปล
กลับมาแล้วครับ เรียกว่าเริ่มอ่านใหม่แต่ต้น เรียกว่าอ่านไปเรียบเรียงประโยคที่เคยแปลและแก้ไขคำใหม่ในหลายๆ ส่วนเลยด้วย จนกว่าจะถึงตอนล่าสุดที่เคยแปลไว้ คงยังไม่มีตอนใหม่ออกนะครับ
