ตอนที่ 71 อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา
กระเป๋าที่ลู่เฉินพกมาธรรมดามาก ซื้อทางออนไลน์มาแค่สิบกว่าหยวน แต่ในกระเป๋าธรรมดาใบนี้กลับใส่ธนบัตรใบละร้อยเป็นปึกๆ เต็มกระเป๋า พนักงานธนาคารจัดเรียงไว้ให้เป็นระเบียบ สีแดงจนแสบตา
ตอนที่เขารูดซิปกระเป๋า ในห้องรับแขกไร้ซึ่งสุ้มเสียงใดๆ
หลินหรูไม่ร้องโวยวายอีก จ้องไปที่ธนบัตรที่เต็มอยู่ในกระเป๋า
ฟางเหวินคังเอามือป้องปากไว้ ตกตะลึง อ้าปากกรามค้างจนมองดูน่าตลก
ลู่เฉินได้รับการอบรมสั่งสอนดีมาตั้งแต่เด็ก ฟางอวิ๋นสั่งสอนเขาอย่างเข้มงวด แต่หลังจากที่เขาไปเรียนในเมืองหางโจวแล้วก็ไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไร เพราะฉะนั้นตอนที่ตระกูลลู่มีฐานะทางบ้านดี เขาก็ไม่เคยทำตัวเป็นลูกผู้ลากมากดีอะไร
แต่ตอนนี้ ลู่เฉินอยากจะหยิบเงินเป็นปึกๆ ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แล้วฟาดไปที่ใบหน้าของทั้งสองคน!
เขาไม่คิดจะคืนเงินด้วยซ้ำ แต่เขาก็รู้จักนิสัยของแม่ตัวเองดี
“พูดมา พวกคุณอยากจะได้เงินคืนเท่าไร”
หลินหรูกลืนน้ำลาย แสยะยิ้มออกมาอย่างเสแสร้ง กระทั่งไม่ถือสาที่ลู่เฉินตบหน้าลูกชายตัวเองเมื่อครู่ แล้วถามว่า “เสี่ยวเฉิน เธอไปเอาเงินเยอะแยะมาจากไหน”
เงินที่อยู่ในกระเป๋าใบนี้ต้องมีหลักแสนเป็นอย่างน้อย หรืออาจจะมีถึงหลักล้าน!
แต่ก่อนถึงตระกูลลู่จะมีเงิน ทว่าอยากจะหยิบเงินออกมามากขนาดนี้ในครั้งเดียวก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
นับประสาอะไรกับฐานะของตระกูลลู่ในตอนนี้ สู้ไม่ได้แม้แต่ครอบครัวคนธรรมดาด้วยซ้ำ
เธอเห็นเงินเป็นปึกๆ จนตาลาย ในใจรู้สึกสงสัยมาก แต่ความโลภก็มีสูงมากเช่นกัน!
ลู่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า “ปล้นมาจากธนาคาร คุณลองไปปล้นดูสิ คุณถนัดด้านนี้มากไม่ใช่เหรอ”
โดนคำพูดเสียดสีของลู่เฉินไปสองประโยค คนหน้าหนาอย่างหลินหรูก็ยังรู้สึกหน้าเสีย ใบหน้าจึงถมึงทึงทันที
“เธอประสบความสำเร็จแล้วสินะ อย่างนั้นก็คืนเงินของพวกเรามาก่อน…”
“ไม่มีเงินของพวกเรา!”
สิ่งที่ทุกคนคาดคิดไม่ถึงก็คือ ฟางหย่วนจงที่เงียบมาตลอดกลับระเบิดอารมณ์ในเวลานี้
สีหน้าของเขาแดงก่ำ แย่งสัญญาเข้าถือหุ้นที่อยู่ในมือของหลินหรูมา จากนั้นก็ฉีกทิ้งจนละเอียด แล้วพูดคำรามเสียงดังว่า “ตระกูลลู่ไม่ได้ติดหนี้พวกเรา และก็ไม่ได้ติดหนี้เธอด้วย หลินหรู!”
หลินหรูตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เธอไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าสามีที่อ่อนแอของตัวเองจะทำเรื่องที่ดุเดือดแบบนี้ ผิดใจกับตัวเองก็ยังไม่พูดอะไร แต่เขากลับฉีกสัญญาการถือหุ้นไปแล้วเนี่ยสิ
เมื่อไม่มีสัญญาฉบับนี้ เธอจะเอาเงินจากตระกูลลู่มาได้อย่างไร
ฟางหย่วนจงไม่สนใจเธอ ผู้ชายวัยกลางคนที่มีสีหน้าเหนื่อยล้าพูดกับฟางอวิ๋นอย่างละอายใจว่า “เสี่ยวอวิ๋น พี่ขอโทษนะ ต่อไปพวกเราจะไม่มารบกวนเธออีก”
พูดจบ เขาก็หันหน้าเดินออกไปนอกประตู
หลินหรูได้สติกลับมา ตะโกนเสียงดังว่า “ฟางหย่วนจง!”
เธออยากจะกลืนกินสามีของตัวเองเสียให้ได้!
ฟางหย่วนจงไม่สนใจเธอเลยสักนิด เดินออกจากบ้านตระกูลลู่ไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองอีก
ตอนนี้หลินหรูกับฟางเหวินคังงงเป็นไก่ตาแตกสุดๆ
ลู่เฉินรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ตกใจมากเกินไป เพราะเขารู้ว่าลุงตัวเองก็มีนิสัยดีอยู่ เพียงแต่อ่อนแอเกินไป ปกติจะถูกหลินหรูป้าสะใภ้ข่มเป็นประจำ จึงไม่มีตำแหน่งอะไรในบ้านเลยสักนิด
ถ้าหากฟางอวิ๋นไม่อยากให้พี่ชายต้องลำบากใจเกินไป มีหรือเธอจะยอมรับความต้องการที่ไร้ยางอายของหลินหรู
การระเบิดอารมณ์ของฟางหย่วนจงในตอนนี้ แสดงว่าเขายังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง ไม่อยากตัดขาดความสัมพันธ์กับญาติพี่น้อง
เขาปิดซิปกระเป๋าเป้อีกครั้ง แล้วพูดกับหลินหรูอย่างไม่ใยดีว่า “ป้าสะใภ้ ในเมื่อลุงกลับไปแล้ว อย่างนั้นพวกเราก็คงไม่เรียกพวกคุณอยู่ทานข้าวด้วยกันหรอกนะครับ ขอโทษด้วยจริงๆ”
ฟางเหวินคังร้องตะโกน “คิดจะไล่พวกเราเหรอ ก็คืนเงินมาให้หมดก่อนสิ!”
เขาแทบอยากจะแย่งกระเป๋าเป้ที่อยู่ในมือของลู่เฉินมา
ลู่เฉินหัวเราะเยาะ “ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไรอยู่ นายยังไม่ตื่นจากฝันใช่ไหม”
เดิมทีสัญญาที่มีก็ไม่มีผลบังคับใช้อะไร ตอนนี้ถูกฉีกไปแล้ว ฟางหย่วนจงก็กลับไปแล้ว สมองไม่สมประกอบของเขายังอยากจะให้อีกฝ่ายคืนเงินอีกเหรอ
หลินหรูก็ไม่ยอม แต่พอเห็นสีหน้าของลู่เฉิน เธอจึงรู้ดีว่าหากยังตอแยต่อไปตัวเองจะขายหน้าเอง ไม่แน่ฟางเหวินคังอาจต้องถูกต่อยอีก ดังนั้นเธอจึงดึงลูกชายของตัวเองให้รีบออกมาจากบ้านตระกูลลู่
หนี้ก้อนนี้ ต้องไปคิดบัญชีกับฟางหย่วนจงก่อน!
พอไล่ตัวน่าเกลียดทั้งสองคนออกไปแล้ว ลู่เฉินรู้สึกว่าอากาศในห้องสดชื่นขึ้นมาก
เขายิ้มพูดกับฟางอวิ๋น “แม่ครับ ตอนกลางวันพวกเรากินอะไรกันดี ผมหิวจนไส้แห้งหมดแล้ว!”
ฟางอวิ๋นถอนหายใจ พูดว่า “เสี่ยวเฉิน ลูกอย่าไปโทษลุงของลูกนะ ลุงลูกเขาก็จนปัญญาเหมือนกัน”
ลู่เฉินพยักหน้า “ผมยังยอมรับลุงอยู่ครับ ส่วนสองคนนั่น…ถ้าพวกเขามาอีก แม่ก็แจ้งความเลย!”
ฟางอวิ๋นยิ้มพูดอย่างขมขื่น “แม่รู้แล้ว”
ลู่เฉินรู้ว่าแม่ของตัวเองเป็นคนอ่อนนอกแข็งใน ถ้าหากไม่มีฟางหย่วนจง เธอก็ไม่ยอมให้หลินหรูเข้ามาในบ้านเช่นกัน
เขายื่นกระเป๋าที่อยู่ในมือให้ฟางอวิ๋น
“แม่ครับ ในนี้มีหนึ่งล้าน ตอนบ่ายผมจะเอาเงินไปคืนคนอื่นเป็นเพื่อนแม่เอง”
ฟางอวิ๋นใช้เงินสดในการคืนเงิน และยังวิ่งไปคืนที่บ้านของเพื่อนและญาติสนิทด้วยตัวเอง เธอใช้วิธีแบบนี้เพื่อบอกทุกคนว่าคนตระกูลลู่จะไม่หนีไปไหน คนอยู่หนี้ก็อยู่!
ตอนที่ลู่ชิ่งเซิงยังมีชีวิตอยู่อาศัยความน่าเชื่อถือของตัวเอง เพราะฉะนั้นคนมากมายจึงยอมให้เขายืมเงิน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่อยู่แล้ว แต่ฟางอวิ๋นก็จะไม่ทำให้เขากับตระกูลลู่ต้องเสื่อมเสีย
เพื่อนและญาติหลายคนต่างก็เอาเงินที่สะสมทั้งชีวิตออกมา หนี้ก้อนนี้จึงหมายถึงภาระที่หนักอึ้ง!
ฟางอวิ๋นรับกระเป๋าเป้มา แล้วจึงถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ลูกหาเงินเยอะแยะขนาดนี้มาจากไหน”
ก่อนหน้านั้นลู่เฉินโอนเงินมาให้สามแสน เธอก็ตกใจมากแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะเอาเงินมาให้อีกหนึ่งล้าน!
ไม่ได้ไปปล้นมาจากธนาคารจริงๆ ใช่ไหม
ลู่เฉินยิ้มพูด “เดี๋ยวผมจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง ถึงยังไงก็เป็นเงินที่หามาได้อย่างสุจริต!”
ลู่เฉินได้เงินหนึ่งล้านมาจาก ‘จิงอวี๋ทีวี’ ค่าเซ็นสัญญาหกแสนห้าหมื่นบวกกับเงินรางวัลจากการแข่งขันอีกสองแสน รวมกับค่าคอมมิชชั่นที่ได้จากการมอบรางวัลของแฟนคลับอีกหนึ่งแสนห้าหมื่น นอกจากนี้บัญชีธนาคารของเขาก็ยังมีอีกหนึ่งแสนห้าหมื่น
เมื่อสองสามวันก่อนลู่เฉินเขียนเพลงใหม่ให้วงเฮสิเทชั่น เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นจึงเป็นราคามิตรภาพที่ลดให้เป็นพิเศษ
ขณะที่กำลังจะพูด ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออก
“พวกเรากลับมาแล้วค่ะ!”
เสียงสดใสดังตามมาด้วย สาววัยรุ่นสวมชุดกระโปรงสีขาวกับสาวน้อยสวมเสื้อสีเหลืองทยอยเดินตามกันเข้ามา
คนแรกถือถุงพลาสติกหลายใบในมือ มีผักสดและผลไม้อยู่ในถุง
“พี่ชาย!”
พอเห็นลู่เฉินยืนอยู่ในห้องรับแขก สาวน้อยเสื้อสีเหลืองกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ร้องเสียงดังโผเข้าไปกอดเขา
ลู่เฉินยิ้มพลางอ้าแขนออกทั้งสองข้าง สวมกอดอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมกอด
สาวน้อยเสื้อเหลืองคนนี้คือลู่เสวี่ยน้องสาวของลู่เฉิน ส่วนผู้หญิงชุดกระโปรงขาวคือลู่ซีพี่สาวเขา
ลู่เฉินกับลู่เสวี่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก เขารักน้องสาวคนนี้สุดๆ ไม่เจอหน้ากันหนึ่งปี ในใจจึงรู้สึกตื่นเต้นยินดีเป็นพิเศษ “อ้วนแล้วนะเรา!”
“อ้วนตรงไหน!”
ลู่เสวี่ยย่นจมูก กระโดดลงมาจากตัวของลู่เฉินแล้วพูดอย่างงอนๆ ว่า “แม่คะ พี่ลู่เฉินรังแกหนู!”
ฟางอวิ๋นลูบศีรษะของลู่เสวี่ย แล้วถามลู่ซีด้วยสีหน้าปกติ “เสี่ยวซี ทำไมลูกก็มาด้วยล่ะ”
ในพี่น้องสามคนนี้ ลู่ซีพี่สาวไม่ว่าจะเรื่องหน้าตาหรือนิสัยคล้ายก็ลู่ชิ่งเซิงมาก ลู่เสวี่ยกับฟางอวิ๋นเหมือนกันอย่างกับแกะ ทว่าลู่เฉินได้ข้อดีของพ่อแม่ทั้งสองมารวมกัน จึงสูงและมีหน้าตาหล่อเหลา
นิสัยของลู่ซีค่อนข้างดื้อรั้น แต่ก่อนตอนที่อาศัยอยู่กับลู่เฉินก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร เธอพูดอย่างเรียบๆ ว่า “เสี่ยวเสวี่ยโทรมาหาหนู บอกว่าพวกคุณลุงมาหาเรื่องอีกแล้ว”
ลู่เสวี่ยแลบลิ้น มองซ้ายแลขวาแล้วถามว่า “ลุงกับยายแม่มดเฒ่าชั่วร้ายล่ะคะ”
เธอเรียกหลินหรูว่าแม่มดเฒ่าชั่วร้าย หลังจากที่อีกฝ่ายมาหา ฟางอวิ๋นก็บอกให้เธอไปซื้อกับข้าวเพื่อไม่ให้รับรู้อะไร
ลู่เสวี่ยเป็นห่วงกลัวแม่ตัวเองจะเสียเปรียบ ดังนั้นจึงโทรศัพท์ไปหาลู่ซี
ขณะที่สองสาวพี่น้องกลับมาพร้อมกัน ก็คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะอยู่ด้วย
“นั่นป้าสะใภ้ของลูกนะ!”
ฟางอวิ๋นดีดศีรษะของลูกอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดว่า “เป็นเด็กห้ามทำตัวไม่มีมารยาท พวกลุงกลับไปแล้ว”
“อย่างนั้นก็ดีแล้ว!”
ลู่เสวี่ยยิ้มตาหยีพลางปรบมือ “พวกเราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ดีจังเลยค่ะ”
เธอยื่นมือเล็กๆ ไปที่ลู่เฉินอีกครั้ง
“พี่คะ พี่ซื้อของฝากอะไรมาให้หนู ถ้าไม่ดีหนูไม่เอานะ!”
ลู่เฉินกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขาเปิดกระเป๋าเดินทาง หยิบโน้ตบุ๊กเครื่องนั้นที่ซื้อจากปักกิ่งออกมา
ลู่เสวี่ยดีใจมากอย่างไม่คาดคิด “นี่คอมพิวเตอร์หนู?”
ลู่ซีขมวดคิ้ว พูดว่า “เสี่ยวเสวี่ยจะสอบเอนทรานซ์ปีหน้า นายซื้อคอมพิวเตอร์ให้น้องทำไม ต่อให้ตอนนี้นายหาเงินได้ก็ใช้อย่างประหยัดหน่อย พวกเรายังติดหนี้อีกมากนะ!”
ลู่เฉินพูดว่า “พี่ครับ หนี้ที่บ้าน อย่างมากสุดผมจะคืนให้หมดได้ภายในสองปี!”
ลู่ซีหัวเราะเยาะ “นายอย่ามาโม้หน่อยเลย!”
…………………………………………………………………………
