บทที่ 24 เหตุวุ่นวายจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
เมื่อซูเถาลงจากรถ เขาเห็นไคหยานยืนอยู่ที่หน้าตำหนัก เธอสวมกระโปรงสั้นและรองเท้าแตะ เธอยืนดูผู้เฒ่าสูกับผู้เฒ่าเฉินกำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่
พอเห็นซูเถากลับมา ผู้เฒ่าสูหาวก่อนจะยิ้ม “เจ้าหนุ่มซูกลับมาแล้ว , ปล่อยให้หนุ่มสาวเขาอยู่ด้วยกันดีกว่า”
ไคหยานหน้าแดง “แซวหนูอีกแล้วนะ”
ผู้เฒ่าสูมักจะแกล้งแซวซูเถากับไคหยานอยู่เสมอ แต่ซูเถาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจมากนัก เขาได้กลิ่นหอมของอาหารเมื่อเดินเข้าไปในร้าน เขายิ้ม
“ที่นี่มีแม่บ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ?”
ไคหยานมองซูเถา “ชั้นเห็นว่านายงานยุ่ง เลยทำอาหารให้ก็เท่านั้นเองย่ะ”
ซูเถาเห็นขวดไวน์สองขวดบนโต๊ะอาหาร เขายิ้ม “ชั้นเกรงว่าพ่อของเธอจะมาที่นี่ถ้าเขารู้เรื่องนี้น่ะ”
ไคหยานตอบกลับ “ชั้นได้คุยกับพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเกี่ยวกับเขาหรอก สนใจจะดื่มกับพี่สาวคนนี้ด้วยกันหน่อยมั้ยล่ะ ?”
ซูเถาถอนหายใจ “ก็ได้ , ในฐานะที่ชั้นเป็นหมอ การฟังเรื่องของคนไข้ก็เป็นหน้าที่หนึ่งล่ะนะ”
ไคหยานมองไปยังซูเถาก่อนละลงมือจัดจาน ไม่นานโต๊ะก็เต็มไปด้วยบรรดาอาหารและซุป ซุปซี่โครงหมู ซุบเนื้อสันใน ขาหมูทอด ผัดแตงกวา เป็นพวกอาหารทำเองซึ่งส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง ซูเถาเล็งไปที่สันในซึ่งกรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมฉุย เขาลองกินมันดูก่อนจะอุทาน
“ชั้นไม่คิดเลยว่าเธอจะทำอาหารเก่งแบบนี้ !”
ไคหยานยักไหล่ “ถ้าไม่ติดว่ามีร้านขายของเก่าอยู่ ชั้นคงไปเปิดร้านอาหารแล้วล่ะ , ฝีมือชั้นเปิดร้านได้สบายๆเลย”
ซูเถาเปิดไวน์ก่อนจะพูดขึ้นมา “ไม่เห็นมีแก้วไวน์เลยนี่”
ไคหยานยักคิ้วก่อนจะตอบกลับ “ชั้นซื้อมาแล้วล่ะ !”
ซูเถามองเห็นแก้วไวน์สองใบในกระเป๋า “เตรียมพร้อมจังนะ”
ไคหยานรินไวน์ลงในแก้วจนปริ่ม ก่อนจะพูดขึ้น “วันนี้ไม่เมา ไม่เลิก !”
ซูเถาถอนหายใจ เขารู้ว่าไคหยานคงมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่ๆ แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนบ้านกัน ดังนั้นมันคงจะไม่เป็นไรถ้าเขาจะพาเธอไปส่งที่บ้านตอนที่เธอเมาแล้ว
ไคหยานชนแก้วกับซูเถาก่อนจะยิ้ม “นายคิดว่าชั้นแปลกมากเลยใช่มั้ยล่ะ ?”
ซูเถาหมุนแก้วไวน์เล็กน้อยก่อนจะยิ้ม “ทุกคนย่อมมีความลับกันทั้งนั้นแหละ ในสายตาคนอื่นชั้นก็เป็นคนแปลกๆเหมือนกัน” ซูเถาเห็นผู้ป่วยแปลกๆมามาก ไคหยานจึงดูธรรมดามากหากเทียบกับพวกเขา
“มาดื่มให้กับความแปลกของพวกเรากัน !” ไคหยานกระดกหมดแก้วก่อนที่หน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดง
ซูเถาส่ายหัวและดึ่มไปครึ่งแก้ว อย่างไรก็ตาม ไคหยานไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ เธอเติมไวน์ให้เขาทันทีที่เขาดื่มหมด ซูเถาทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากจะดื่มมันให้หมดเท่านั้น
ซูเถารู้ว่าไคหยานนั้นมีเรื่องจะพูด เขาจึงเริ่มบทสนทนา “ทำไมพ่อเธอถึงพยายามกีดกันเพศตรงข้ามนักล่ะ ?”
ไคหยานนั้นไม่ได้เป็นพวกขอแข็งมากนัก เธอจึงเริ่มมีอาการเบลอ ก่อนที่เธอจะเอานิ้วชี้มาที่จมูกของซูเถา “นายดื่มอีกสามแก้วสิ แล้วชั้นจะบอกนาย”
ซูเถายิ้ม “ก็ได้ ชั้นจะดื่มสามแก้ว ทำตัวตามสบาย”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็กระดกรวดเดียวสามแก้วก่อนที่ไคหยานจะดื่มตาม เธอไม่ต้องการโชว์ความอ่อนแอให้ใครเห็น
หล่อนตั้งใจมาเมาอยู่แล้วในวันนี้ ดังนั้นซูเถาจึงเออออไปกับเธอและดึ่มเป็นเพื่อนเธอเล็กน้อย
พอไวน์ใกล้หมด ไคหยานก็ละเมอออกมา “ชั้นแต่งงานแล้ว”
ซูเถาประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่เขาจะถามต่อ “ถ้ามันเป็นเรื่องจริง , แล้วสามีของเธออยู่ไหนล่ะ ชั้นไม่เคยเห็นเลย”
ไคหยานเขี่ยนิ้วลงก่อนจะถอนหายใจ “เขาตายแล้ว , ชั้นเป็นม่าย”
ซูเถาไม่คิดมาก่อนว่าไคหยานจะมีความลับแบบนี้ด้วย เขาถึงถามต่อ “ถึงอย่างงั้นลุงไคก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเธอในการคบหาเพื่อนต่างเพศ พวกเราอยู่ในสังคมสมัยใหม่กันแล้วนะ”
ไคหยานส่ายหัว “เพราะชั้นถูกสาปยังไงล่ะ”
ซูเถาอึ้งจนพูดไม่ออก “นี่ยุคสมัยไหนกันแล้ว ยังมีคนเชื่อเรื่องคำสาปอีกเหรอเนี่ย ?”
ไคหยานพยักหน้า “พวกเราเข้าร่วมงานแต่งผี พ่อชั้นติดหนี้ตระกูลเนี่ยอยู่จำนวนมาก ในตอนนั้น ทางตระกุลเนี่ยอยากให้ชั้นใช้ชีวิตต่อไปในฐานะแม่ม่าย ไม่งั้นชั้นจะถูกสาปด้วยความโกรธแค้น พวกเขายังได้ใช้วิธีการทางลัทธิเต๋าในการดำเนินงานแต่งผี เมื่อก่อนปู่ของนายก็เคยตรวจรักษาชั้นเหมือนกัน เขาทำได้แค่เพียงบรรเทาอาการเท่านั้น ไม่ได้รักษาอาการจากต้นเหตุ”
แม้ว่าจะไม่มีการรับรองการแต่งงานผี แต่การแต่งงานผีก็ยังเป็นที่ยอมรับ
ซูเถารู้ว่าไคหยานนั้นมีปัญหาบางอย่าง แต่เขาไม่คิดว่ามันจะซับซ้อนขนาดนี้ “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลุงไคถึงเกลียดขี้หน้าชั้นขนาดนั้น”
ไคหยานกระพิบตาก่อนจะยิ้ม “พ่อชั้นแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง อีกอย่าง ชั้นอายุเยอะกว่านายนะ นายจะมาชอบชั้นได้ยังไง”
ซูเถาโพล่งออกมา “แล้วไง ? ความรักไม่เกี่ยวกับอายุซักหน่อย อายุเธอก็ไม่ได้มากไปกว่าชั้นเท่าไหร่หรอก”
หลังจากพูดจบ ซูเถาก็ไอออกมา พอไคหยานได้ยินดังนั้น เธอรู้สึกดีใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะปิดตาลงเล็กน้อยและถอนหายใจ “ชั้นไม่ใช่สเป็คนายหรอก พี่สาวคนนี้เคยแต่งงานมาก่อน เป็นภรรยาของใครบางคนที่กำลังทรมานจากอาการเจ็บป่วยแปลกๆ”
“การแต่งงานของเธอไม่ถือว่าเป็นการแต่งงานหรอก” ซูเถายิ้มก่อนจะพูดต่อ “ยิ่งกว่านั้น ดีซะอีกที่เธอแต่งงานแล้ว ไม่รู้เหรอว่าพวกแม่บ้านสุดฮ็อตนั้นกำลังเป็นที่นิยมเลยล่ะ”
ไคหยานยิ้มก่อนจะทำเสียงดุ “ใครจะกล้ามาแย่งภรรยาของผีกัน ? มันคนนั้นจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแน่นอน ระวังไว้ให้ดีล่ะ ! ขืนนายยังพูดจาไร้สาระอีก ผีของสามีชั้นจะมาเอาชีวิตนายไปนะ !”
ยิ่งได้คุยกันมากเท่าไหร่ ซูเถายิ่งคิดว่าไคหยานนั้นน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น “ไม่มีหมอคนไหนกลัวผีหรอก ยกตัวอย่าง หมอศัลยแพทย์ พวกเขาต้องทำงานเกี่ยวกับศพเป็นเวลาครึ่งปีก่อนที่จะเข้ารับตำแหน่ง สำหรับพวกเขาแล้ว ศพมันก็เหมือนเนื้อวัวนั่นแหละ”
ไคหยานแย้งขึ้น “หยุดเลย , ก่อนที่ชั้นจะอ้วก”
ซูเถายิ้ม “เพราะเธอดึ่มมากเกินไปต่างหาก”
ไคหยานเทไวน์อีกแก้ว ก่อนเธอจะพูดต่อ “การดื่มไวน์น่ะ มันต้องสนุกมาจากใจนะ”
พวกเขาคุยไปพลางดื่มไวน์หมดขวดโดยไม่รู้ตัว ในตอนนั้นไคหยานก็ถึงขีดจำกัดของเธอแล้ว ตัวเธอโซซัดโซเซอยู่หลายรอบในขณะที่พยายามจะยืนขึ้นจนเกือบจะตกเก้าอี้อยู่หลายรอบ “พอแล้ว ! พอแล้ว ! ขืนดื่มต่อชั้นเมาแน่”
ซูเถาเองก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาเองก็นับว่ายังดีหากเทียบกับไคหยาน “พวกขี้เมาหน่ะ ไม่ค่อยยอมรับตัวเองหรอกว่าเมา นั่นแปลว่ายังดื่มต่อได้อีกยังไงล่ะ”
ไคหยานทำหน้าทรงสเน่ห์ก่อนจะมองมาที่ซูเถา “ชั้นไม่ได้เมานะ ! แค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
หลังพูดจบ เธอยืนขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนอย่างโซซัดโซเซ เมื่อซูเถาเดินตามมา ไคหยานก็ได้ถอดรองเท้าแตะนอนลงบนเตียงเรียบร้อยโดยที่เหวี่ยงขาออกไปด้านข้างมันเผยให้เห็นถึงต้นขาของเธอซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ายวน
“ไคหยาน ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ! เธอจะมานอนบนเตียงคนอื่นตามใจชอบไม่ได้นะ” พอเห็นสภาพนี้ ซูเถารู้สึกปากแห้งและเส้นเสือดในสมองเขาแทบแตก
“ขอพักแป๊ปเดียวเอง , รอชั้นก่อน ชั้นยังดื่มไหวน่า” ไคหยานพลิกตัว ซึ่งทำให้เห็นสายรัดเสื้อในและเนินอกของเธอ ซูเถาก้าวขาเข้าไปอีกก้าวเพื่อที่จะสามารถมองเห็นได้มากขึ้น
ซูเถารู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นเต้นแรงมาก โดยเฉพาะเมื่อเขามองที่ต้นขาของเธอ ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งเย้ายวนใจ และเอวของเธอซึ่งห่อหุ้มด้วยกระโปรงตัวสั้นๆ มันเกือบทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเองไปเลยทีเดียว
ซูเถาเดินเข้าไปที่ไคหยานและเขย่าไหล่ของเธอ “ชั้นจะพาเธอไปส่งที่บ้าน เธอจะมาหลับตรงนี้ไม่ได้นะ”
“ชั้นไม่กลับ เรายังดื่มกันไม่เสร็จเลย” ไคหยานตอบกลับ ซูเถาไม่รู้ว่าเธอนั้นเมาจริงๆหรือว่าแกล้งเมากันแน่
ซูเถายิ้มเจื่อนๆ กลิ่นน้ำหอมจากตัวไคหยานผสมกับกลิ่นของไวน์ ซึ่งมันกระตุ้นซูเถา ไคหยานหันตัวกลับมา เอามือวางบนตัวซูเถาก่อนจะพูดว่า “ถ้านายเบื่อก็มานอนเล่นกับชั้นซักพักก็ได้นะ”
ซูเถาสวดมนต์เพื่อทำให้จิตใจของเขาสงบลงก่อนจะก้มตัวลงไปหาไคหยาน ร่างของเขากดลงไปบนร่างกายของไคหยาน คิ้วของเธอกระตุกเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้
ซูเถาสาปแช่งตัวเอง ไคหยานรุกเขามาขนาดนี้แล้ว มันคงจะไม่เลวร้ายเกินไปใช่ไหมที่เขาจะสนองมัน
ซูเถาค่อยๆกอดเอวของไคหยานอย่างอ่อนโยนก่อนที่นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเธอ คำสาปของการแต่งงานผีนั้นแท้จริงแล้วมันเป็นเพียงแค่อาการป่วยแปลกๆที่เขาไม่เคยพบมาก่อน และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าสามีที่ตายไปแล้วของเธอนั้นกำลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่หรือเปล่า
แต่เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนั้น เขากลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแทนซะได้ ผิวของไคหยานนั้นมันทั้งแวววาวทั้งเนียนนุ่ม พวกเขาทั้งสองในตอนนี้ตัวติดแนบชิดกัน เขาไม่รู้ว่าไคหยานเจตนาหรือเปล่า เพียงแต่ตอนนี้ ตรงบริเวณท้องน้อยของเธอมันสัมผัสบริเวณจุดยุทธศาสตร์ของเขาอยู่
ไคหยานหายใจแรงมากโดยที่ลมหายใจของเธอนั้นโดนหูซูเถาเต็มๆ ดูเหมือนไคหยานจะยังมีสติอยู่บ้าง สังเกตุได้จากการที่เธอหน้าแดงในขณะที่หัวใจของเธอนั้นเต้นแรกมาก
ไคซงพูได้ติดต่อไปยังตระกูลเนี่ยเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานผีวันนี้ เขายินดีที่จะจ่ายเงินชดเชยให้มหาศาล แต่ทางตระกูลเนี่ยปฏิเสธ ดังนั้นไคซงพูจึงขอร้องให้ไคหยานอยู่ห่างๆซูเถาเอาไว้ ซึ่งมันทำให้ทั้งสองนั้นเกิดการทะเลาะกัน
นี่เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมไคหยานถึงมาที่ตำหนักและดื่มมากขนาดนี้
เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าเหตุการณ์มันจะผ่านไปไวขนาดนี้ ซูเถามีกลิ่นหอมเฉพาะตัวซึ่งทำให้เธอนั้นเคลิ้ม บางทีเธออาจจะไม่ได้วางแผนให้เป็นแบบนี้มาก่อน แต่ในตอนนี้ เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เสียใจที่มอบครั้งแรกของเธอให้กับซูเถา
ไคหยานรู้จักซูเถาดีตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เขาเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญและเปี่ยมด้วยความสามารถ-
ซูเถารู้สึกได้ว่าไคหยานนั้นหายใจถี่ขึ้น เขาจึงได้วางมือลงบนใบหน้าของไคหยานก่อนที่เธอจะดึงตัวเองเข้าไปหาเขา ริมฝีปากของทั้งสองประสานกัน ความหวานได้กระจายเข้าไปเต็มปากของซูเถา
มีบางสิ่งที่ผู้ชายนั้นรู้อยู่แล้วโดยธรรมชาติว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ เขาได้วางมือลงบนร่างกายของไคหยาน ซูเถารู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาได้เริ่มสูญเสียการควบคุมตนเองไปแล้ว
“ไคหยาน…” มีเสียงที่คุ้นหูตะโกนขัดจังหวะพวกเขา
ไคหยานตาค้างก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “พ่อ ! ชั้นกำลังไปหาแล้ว”
ซูเถาซึ่งกำลังอยู่ในท่าที่งุ่นง่านพูด “เร็วเข้า !จัดผมให้เรียบร้อยด้วย มันดูยุ่งเกินไปแล้ว”
ไคหยานมองไปยังซูเถาก่อนที่เธอจะจัดผมให้เรียบร้อย “เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรอกนะ จำไว้ มันจะไม่มีครั้งต่อไปแน่ !”
