บทที่ 127.2 ฉันขอนอนด้วยนะ
ผู้แปล loop
ฉูหยวนดึงเสื้อของเธอขึ้นมันทำให้เห็นด้านหลังของเธอและชุดชั้นในของเธอด้วย “ แล้วตรงนี้ล่ะ?”
“ ไม่มีบาดแผลเลย”
“ นายอยากให้ฉันตีนายด้วยไม้กวาดไหม?”
ดงซูบินตอบกลับอย่างไร้เดียงสา “ฉันไม่ได้โกหก. ไม่มีบาดแผลจริงๆ เอ่อ……ฉันเห็นแค่ไฝเล็ก ๆ บนหลังของคุณ”
ฉูหยวนหันมามองเขา เธอลังเลและค่อยๆถอดเสื้อชั้นในออก หลังจากถอดเสื้อเธอออกแล้วเธอก็เอาผ้าคลุมหน้าอกของเธอออกอย่างรวดเร็ว “ แล้วตรงนี้ล่ะ?”
ดงซูบินตอบ:“ ฉูหยวนเธอต้องการให้ฉันเอากระจกมาให้เธอหรือป่าว? ไม่มีบาดแผลที่หลังของเธอเลย”
“ โอ้……สายชุดชั้นในของฉันต้องปิดรอยขีดข่วน นาย……เอ่อร์……” ฉูหยวนไม่ได้ดำเนินการต่อและแสดงให้เธอเห็นว่าเธอยินดีให้ดงซูบินเปิด
ดงซูบินเข้าใจทันทีว่าเธอต้องการอะไร “ เธอต้องการให้ฉันปลดบราของเธอหรอ” ดงซูบินไม่ได้รับคำตอบจากเธอเขาล้างคอและลูบมือ เขาเอื้อมมือไปอย่างระมัดระวังและคลำหาตะขอ ในที่สุดเขาก็สามารถถอดชุดชั้นในของเธอออกได้เป็นเวลานาน ด้านหลังของฉูหยวนเปิดเผยกับเขาอย่างเต็มที่
“ อย่ามองที่อื่น นายเห็นรอยขีดข่วนหรือไม่?”
ดงซูบินเห็นรอยขีดข่วนตรงกลางหลังเธอและใช้ยาบางอย่างทาไปอย่างสม่ำเสมอบนแผล “ แผลไม่ใหญ่มากและน่าจะหายเร็ว ๆ นี้ มันเจ็บปวดหรือเปล่า”
“ตรงนี้ แค่รู้สึกคัน”
“ มันต้องได้รับกรรักษา ระวังตอนที่เธอสวมใส่ชุดชั้นในของเธออีกในสองสามวันนี้ หลีกเลี่ยงการสัมผัสบาดแผล” หลังจากใช้ยาดงซูบินก็ก้มศีรษะของเขาและเป่าแผลของเธอเบา ๆ
ฉูหยวนสั่น “ มันจั๊กจี้ หยุดพูดเล่น ๆ ” เธอดูเวลา “ มันเป็นเวลา 21.00 น. กลับไปนอนแล้ว”
ดงซูบินไม่เต็มใจที่จะจากไป “ ฉันนอนที่นี่กับเธอไม่ได้จริงเหรอ?”
“ไร้สาระ เราจะนอนด้วยกันได้อย่างไร” ฉูหยวนหันกลับมามองเขา เธอก้มหัวลงแล้วจิกกัดเช็คของเขา “กลับไป. ฉันจะต้องใส่เสื้อผ้า”
ดงซูบินกะพริบตาและพูดว่า:“ อีกหนึ่งจูบ”
ฉูหยวนใช้ขาและหัวเข่าของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ดงซูบินขยับเข้าใกล้เธอและจูบริมฝีปากของเขาเบา ๆ
แม้ว่ามันจะไม่ได้เติมเต็มดงซูบินแต่เขาก็พอใจ “ สวมเสื้อผ้าของเธอตอนนี้เลยและอย่าเป็นหวัด ฉันก็จะไป……”
จึก! มีคนกำลังเปิดประตูห้องฉูหยวน ก่อนที่ทั้งคู่จะตกใจเสียงประตูก็เปิดออกและมีคนตะโกน “ ฉูหยวนทำไมลูกถึงลาออก? เร็วเข้ามาแล้วบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” นั้นเป็นเสียงแม่ของฉูหยวน “ แม้ว่าพวกเขาจะโอนลูกไปยังแผนกอื่นลูกก็ไม่จำเป็นต้องลาออก มีอะไรเกิดขึ้นในที่ทำงานหรือป่าว”
ฉูหยวนถึงกับตื่นตระหนกและพยายามสวมเสื้อชั้นในและส่วนบนของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่ทันระวังทำให้ดงซูบินเห็นเต้านมของเธออย่างชัดเจน
แต่ดงซูบินไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินกับนาทีนั้น เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและมองดูดงซูบินถามเธอว่าเขาควรทำยังไงดีตอนนี้
“ ฉูหยวนลูกนอนรึยัง?”
ฉูหยวนไม่มีเวลาสวมใส่เสื้อผ้าของเธอแล้วคว้าดงซูบินมาเธอผลักเขาลงโดยขอให้เขาซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก่อน ถ้าแม่ของเธอจับได้ว่าเธออยู่ในสภาพนี้ให้แม่เธอเห็น แม่ของเธอก็คงจะเข้าใจผิดว่าพวกเขากำลังทำอะไรบางอย่างในห้อง “ แม่……หนูไม่ได้บอกให้แม่ห้ามออกไปข้างนอกตอนกลางคืนหรือยังไง? นี้ก็จะปีใหม่แล้วและข้างนอกก็ไม่ปลอดภัย!”
ดงซูบินรู้ว่าฉูหยวนกำลังหมายถึงอะไรและยกผ้าปูที่นอนอย่างรวดเร็วและซ่อนไว้ใต้เตียง
“ แม่เป็นห่วงเธอ ลูกอย่าเก็บทุกอย่างไว้เองสิ!” แม่ของฉูหยวน เดินไปที่ห้องนอนแล้วเข้ามา!
ฉูหยวนเดินไปข้างหน้าห้องทันทีเพื่อกั้นแม่ของเธอไว้
ดงซูบินรู้ว่าขาทั้งสองของเขายังอยู่ข้างนอกและรีบขยับขาของเขาเข้าไปใต้เตียง
“ เอ๊ะทำไมลูกไม่ใส่อะไรเลยล่ะ? ลูกกำลังทำอะไรอยู่?”
“ พอดีว่ามีแผลที่หลังหนูเลยกำลังจะทายา ไปที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ หนูเปิดสวิตช์เครื่องปรับอากาศไว้ ไปคุยกันในห้องนั่งเล่นกันดีกว่า”
“ แผลอยู่ตรงไหน? ให้ฉันดู.”
ดงซูบินอยู่ใต้เตียงได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดและเสียงของแม่และลูกสาวเริ่มนุ่มนวล เขามองไปรอบ ๆ เขาและพูดไม่ออก เรื่องไร้สาระเช่นนี้เกิดขึ้นกับเขาได้อย่างไร เขาได้ยินเสียงฉูหยวนแผ่วเบาบอกแม่ของเธอว่าเกิดอะไรขึ้นที่สำนักหนังสือพิมพ์ 5 นาที…… 10 นาที…… 15 นาที……
หลังจากนั้นไม่นาน “ แม่ควรจะกลับไปได้แล้ว”
“ ลูกพึงบอกว่าเวลานี้มันอันตรายนินี้ก็เกือบ 21.30 น. แล้วแม่จะกลับไปได้อย่างไร”
“ ถ้าอย่างนั้น……ลูก……เอ่อ……”
“ตกลง. ตอนนี้แม่รู้สึกมั่นใจมากขึ้น กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมา คนเหล่านั้นควรได้รับการสั่งสอนจากดงซูบิน เด็กเหลือขอนั้นตอนนี้มีความสามารถจริงๆ ไอ้เด็กนั้นรู้จักคนในแผนกประชาสัมพันธ์ส่วนกลางด้วยใช่ไหม”
ดงซูบินกลอกตาเมื่อเขาได้ยิน ต่อหน้าฉันคุณเรียกฉันว่าซูบิน แต่ลับหลังคุณกับเรียกผมว่าเด็กเหลือขออย่างงั้นหรอ!
“โอเค. หยุดพูดได้แล้ว ฉูหยวนขอผ้าห่มให้แม่หน่อย เราจะนอนด้วยกันคืนนี้”
“เอ่อ…… .”
“ วันนี้ลูกดูแปลก ลูกต้องการจะพูดอะไร?”
“ไม่มีอะไร ทำไมแม่ไม่นอนบนโซฟาคืนนี้”
“ฮะ? ฉันเลี้ยงดูแกมาเกือบ 30 ปีแล้วแกกับบอกให้แม่นอนบนโซฟาเหรอ?”
“ หนูไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น มองที่มือของหนูและที่นี่ นี่คืออาการบาดเจ็บที่หนูโดนที่หางโจว ถ้าเรานอนบนเตียงด้วยกันแม่อาจโดนแผลของหนู เพราะแผลมันอยู่ด้านหลัง มันจะเจ็บมากเลยและจะทำให้หนูนอนไม่หลับ”
“แม่จะได้นอนสบายๆไง?”
“ ……”
“ สบายดี ไปเอาผ้าห่มมาให้แม่ แม่จะนอนบนโซฟาคืนนี้! ฮึ่ม!”
ประตูห้องนอนเปิดออกและดงซูบินมองเห็นเท้าของฉูหยวนเธอหยิบผ้าห่มจากตู้เสื้อผ้าของเธอแล้วส่งต่อไปยังแม่ของเธอ จากนั้นเธอก็คุยกับแม่ของเธอสักพักก่อนจะกลับไปที่ห้องของเธอ เธอปิดประตูเบา ๆ และล็อคไว้
“ เอ๊ะออกมา” ฉูหยวนเตะเตียงของเธอแล้วพูดเบา ๆ
ดงซูฐินค่อย ๆ คลานออกมาจากใต้เตียง “ เราควรทำยังไงดี รอให้แม่ของเธอนอนก่อนเหรอ?”
ฉูหยวนนั่งบนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ “ เธอจะได้ยินเราเปิดประตูแม้ว่าเธอจะหลับแล้ว”
ดงซูบินกะพริบตา:“ แล้ว……”
ฉูหยวนนั่งอยู่ที่นั่นซักพักแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เธอมองไปรอบ ๆ ในตู้เสื้อผ้าของเธอแล้วหยิบผ้าห่มหนา ๆ ออกมา เธอโยนมันบนเตียงของเธอ “ นายไม่ได้รับอนุญาตให้พูด และนายไม่ได้รับอนุญาตให้แตะตัวฉันนายเข้าใจหรือป่าว”
‘สุโก่ย!’
ดงซูบินเบิกตากว้างขึ้น “ ฉันนอนที่นี่ได้ไหม เราทั้งคู่อยู่บนเตียงเดียวกันเหรอ?”
ฉูหยวนจ้องมองไปที่เขา “ ถ้านายต้องการนายต้องนอนบนพื้น! ฉันไม่สนใจหรอกถ้านายจะเป็นหวัด!”
‘ฮ่า ๆ ๆ ๆ การเป็นกับดักให้เราถูกขังด้วยกันโดยแม่ของฉูหยวน นี้มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรเลย!’
