ณ อพาร์ตเมนต์ของฉูยวนในห้องนั่งเล่น.
แม่ของดงซูบินถามขึ้นมาทันทีว่:“ เกิดอะไรขึ้น? บอกแม่มาเร็ว!.”
ฉูยวนยังถามด้วยว่า:“ นายสอบผ่านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แต่นายทำข้อสอบศักยภาพได้คะแนนไม่ดีไม่ใช่รึยังไง?”
“เอิ่ม ฉันไม่ได้คะแนนไม่ดีสักหน่อย พวกคุณทุกคนเป็นคนที่เข้าใจฉันผิดไปเอง และพวกคุณทุกคนก็ไม่เคยถามฉันเกี่ยวกับการสอบเลยแม้แต่ครั้งเดียว” ดงซูบินหัวเราะด้วยความเขินอาย “ จริงๆแล้วผมคิดว่าจะรอให้ผ่านการสัมภาษณ์ไปก่อน แล้วค่อยบอกทีเดียว ผมไม่ต้องการให้ทุกคนผิดหวัง เอ่อ … แม่ยังจำได้ไหมว่าผมออกไปในตอนเช้าของวันก่อน? ผมไปสัมภาษณ์ในเช้าวันนั้น ในระหว่างการสัมภาษณ์ผมรู้สึกว่าคำตอบของผมไม่ค่อยดีเท่าไรและผมอยู่ในอันดับที่ 4 ซึ่งผมคิดว่าผมไม่น่าผ่านสัมภาษณ์ แต่พวกเขาเพิ่งโทรหาผมขอให้ผมไปรายงานตัวที่สำนักงานสาขาเขตตะวันตกในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ พวกเขาบอกผมว่าผมได้เลือกให้เข้ารับราชการแล้ว”
แม่ของดงซูบินจับมือเขา ริมฝีปากของเธอสั่นเทา:“ จริงเหรอ? ลูกไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม?”
ดงซูบินตอบว่า:“ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่กล้าโกหกแม่หรอก”
นางซูพูดติดอ่าง:“ นี่เป็นความผิดพลาดหรือป่าว? คะแนนของเธอในการทำข้อสอบได้เท่าไร?”
ดงซูบินมองไปที่แม่และเสี่ยวตง “ คะแนนโดยรวมของผมสำหรับการสำหรับการสอบอยู่ที่ประมาณ 130”
“ 130?” เสี่ยวตงรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ “ นายได้คะแนน 130 คะแนนจริง ๆ เหรอ?”
“ ลูกชายสุดเก่งของแม่……ลูกชายสุดเก่งของแม่……” แม่ของดงซูบินเริ่มร้องไห้ น้ำตาของเธอไหล เธอจับมือของฉูยวนและหายไปเพราะคำพูด “ ฉูยวน! หนูได้ยินที่ซูบินพูดไหมเขาผ่านแล้ว ลูกชายของป้าตอนนี้เป็นข้าราชการพลเรือน”
“ใช่ ๆ. หนูก็ได้ยินอย่างงั้น” ฉูยวนช่วยเช็ดน้ำตาของเธอ “ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด หยุดร้องไห้ก่อนเถอะคะ.”
แม่ของดงซูบินไม่สามารถหยุดน้ำตาของเธอที่ไหลลงมาได้ “ ป้ามีความสุขเหลือเกิน มีความสุขมากจริงๆ”
ฉูยวนหัวเราะและตบหัวของดงซูบิยอย่างสนุกสนาน:“ เจ้าตัวเล็กนี้ทำให้พวกเราภูมิใจจริงๆ”
ดงซูบินก็รู้สึกดีใจมากเช่นกัน
หลังจากนั้นไม่นานแม่ของดงซูบินก็หยุดร้องไห้ในที่สุด เธอเช็ดหน้าแล้วพูดทันทีว่า: “ฉูยวนไม่ต้องทำอาหารกลางวันวันนี้ เดียวป้าจะเป็นคนทำอาหารด้วยตัวเอง แม่จะไปชั้นล่างเพื่อซื้อผักและเนื้อ แม่จะเตรียมงานฉลอง” เธอหันไปหานางซูและเสี่ยวตง “ คุณและเสี่ยวตงก็มาทานด้วยกันนะ ที่ห้องของพวกเรา”
นางซูค่อยๆฝื้นยิ้ม:“ ไม่ล่ะขอบคุณ ฉัน……ฉันยังมีอะไรบางอย่างต้องทำในช่วงบ่าย”
เสี่ยวตงยิ้มให้เห็นฟันเล็กน้อย:“ แม่ไปกันเถอะ”
ฉูยวย ถามอย่างสุภาพ:“ ทำไมไม่อยู่อีกซักพัก”
“ เรายังมีบางอย่างต้องทำหลังจากนี้ พวกคุณเชิญอยู่คุยกันต่อเลย”
นางซูลากเสี่ยวตงออกมา ก่อนออกเดินทางเสี่ยวตงมองไปที่ดงซูบินอย่างอิจฉา เขาจะไม่หยิ่งและจองหองได้อีกแล้วเมื่อดงซูบิน กลายเป็นข้าราชการพลเรือน มันจะทำให้เขาพัดแม่ลูกคู่นี้ออกไปจากชีวิตได้สักที่
หลังจากพวกเขาจากไปประมาณ 10 นาทีมีเสียงของสิ่งต่าง ๆ ก็ถูกโยนลงมาจากชั้นบน และได้ยินเสียงตะโกน
“ พอแล้วๆ” มันเป็นเสียงของนางซู “หยุดทำยังงี้ได้แล้ว”
“พ่อ……”
“ แม้แต่เด็กจากตระกูลดงก็ยังดีกว่าแก! ฉันจะหักขาของแกวันนี้!” มันเป็นเสียงของหัวหน้าส่วนซู
“อ๊าห์…… .”
ดงซูบินรู้สึกดีที่ได้ยินว่าเสี่ยวตงร้องด้วยความเจ็บปวด
ในระหว่างมื้อกลางวันแม่ของดงซูบินมีความสุขมาก เธอถือเบียร์มาสองขวด “ ดงซูบิน! ลูกทำให้แม่ภูมิใจมากๆเลย แม่ไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน ช่วยแม่เติมเบียร์ลงในแก้วให้หน่อย แม่จะดื่มมันให้หมดในวันนี้เลยคอยดู “
ดงซูบินรู้สึกภูมิใจและช่วยแม่ของเขาและฉูยวนก็เทเบียร์
ฉูยวนเตือนว่า“ อย่าปล่อยให้คุณป้าลวนดื่มมาก เดียวเธอจะเมาเอาได้!”
“ ไม่เป็นไร มันก็โอเค” แม่ของดงซูบินยิ้มแย้มและยกแก้วของเธอ“ ฉูยวนให้ป้ายกแก้วให้หนู สองสามวันนี้หนูช่วยซูบินมาก ถ้าไม่ใช่เพราะหนูช่วยเขาทำอาหารและซักเสื้อผ้า เขาจะไม่มีเวลามากพอที่จะอ่านหนังสือแน่ๆ”
ดงซูบินได้ยินและยกแก้วของเขาด้วย “ ฉูยวน! ขอบคุณนะ”
ฉูยวนโบกมือแล้วพูดว่า:“ คุณป้าลวน,ซูบินอย่าพูดอย่างนั้นเลย ซูบินเองก็ช่วยชีวิตหนูไว้ เราไม่จำเป็นต้องขอบคุณกันหรอก หนูอายุน้อยกว่าป้า ดังนั้นหนูจึงควรเป็นคนที่จะอวยพรให้ ไชโย.”
ตอนเย็น
ฉูยวนกลับไปห้องของเธอและแม่ของดงซูบินกำลังฮัมเพลงยุคแปดศูนย์อยู่ ในขณะที่เก็บกระเป๋าเดินทางของเธอ
ดงซูบินทนไม่ได้ที่จะเห็นแม่ของเขากำลังจะกลับบ้านนอกไป:“ ทำไมแม่ต้องกลับก่อน? แม่อยู่ต่อไปอีกสองสามวันไม่ได้เหรอ?”
“ โรงเรียนที่หมู่บ้านกำลังจะเปิดอีกไม่นานนี้ จริงๆแม่ต้องกลับไปก่อนหน้านั้นสองสามวันแล้ว แต่แม่เห็นว่าลูกผิดหวังอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่แม่อยู่กับลูกยังไงละ” แม่ของดงซูบินยิ้ม “ ตอนนี้ลูกเข้ารับราชการแล้วและแม่ก็ไม่กังวลอีกต่อไป ถึงเวลาที่แม่จะกลับไปที่หมู่บ้าน “จังหวัดเป้ยนั้นอยู่ไม่ไกลจากปักกิ่งและขับรถไปเพียงแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น
ดงซูบินช่วยแม่ของเขาเก็บหนังสือ สื่อการสอนภาษาจีนสองเล่ม “ ให้ผมไปส่งพรุ่งนี้ แม่ต้องจำไว้ว่าต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”
แม่ของดงซูบินยิ้ม “ ไม่ต้องกังวลกับแม่ ลูกต้องระวังเมื่อทำงานในหน่วยงานของรัฐ มันเป็นสถานที่มีการแข่งขันมากที่สุดในประเทศจีน ครอบครัวของเราไม่มีพื้นฐานและมันจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนธรรมดาสามัญจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ไม่เป็นไรถ้าลูกยังคงอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำอยู่และไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แม่แค่อยากให้ลูกปลอดภัย”
ดงซูบินพยักหน้าอย่างไม่มีเหตุผล “ผมรู้.”
ถ้าเป็นเมื่อสองเดือนก่อนดงซูบินน่าจะพอใจถ้าเขาหางานได้ 2,000 หยวนต่อเดือนและหาผู้หญิงทั่วในมาภรรยาของเขา เขาและภรรยาจะใช้เงินกู้เพื่อซื้ออพาร์ทเมนต์และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเขาจะเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ตอนนี้เขาเป็นข้าราชการพลเรือนแล้ว
ตั้งแต่ได้รับพลังพิเศษมา สิ่งต่างๆก็ราบรื่นสำหรับเขาในทิศทางที่ถูกต้อง
‘เป็นเจ้าหน้าที่หรอ’ ดูเหมือนจะไม่ใช่เป้าหมายของเขาสักที่เดียว
‘เส้นทางข้างหน้าของฉันจะเป็นยังไง?’
‘แล้วต่อไปฉันจะเป็นอะไร’
ในตอนกลางคืน ดงซูบินนอนคิดบางอย่างขณะนอนบนโซฟา เนื่องจากเขาสามารถเข้ารับราชการและมีพลังพิเศษ ‘ย้อนกลับ‘ เขารู้สึกว่าเขาควรวางแผนชีวิตของเขา ถ้าเขายังเป็นคนทั่วไปเขาก็จะพอใจที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองหัวหน้าแผนกหลังจากทำงานที่นั่นเป็นเวลา 10 ถึง 20 ปี แต่ตอนนี้ดงซูบินสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เขาควรจะสามารถใช้ความสามารถนี้เพื่อเพิ่มอำนาจและความมั่งคั่ง ของเขาได้
‘ตั้งเป้าหมายเป็นหัวหน้าส่วนหรอ’ นายกเทศมนตรีของหมู่บ้าน นายกเทศมนตรีเขต หรือหัวหน้าสำนักจังหวัด?
ได้รับตำแหน่งหัวหน้าหมวดก่อนเกษียณเมื่ออายุ 60 ปี? ฮะ? ตั้งเป้าหมายนี้ต่ำเกินไปหรือป่าว’
ถ้าอย่างนั้นหัวหน้ากองพลล่ะ? มันจะสูงเกินไปหรือป่าว ดงซูบินยังไม่มั่นใจในการไปถึงตำแหน่งรองหัวหน้าส่วน หัวหน้ากองมันดูไกลเกินไป’
แต่……
หลังจากนั้นไม่นานดงซูบินก็ตีก็ตักของเขา “แค่นั้นแหละ!”
ดงซูบินตัดสินใจที่จะตั้งเป้าหมายของเขาว่า “ต้องสูงกว่านี้ แน่นอนถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ต้องการได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากพนักงานระดับหัวหน้าส่วนไปจนถึงระดับหัวหน้าแผนกจาก หัวหน้าแผนก เป็นระดับผู้อำนวยการสำนัก จนไปถึงระดับรัฐมนตรีและจากระดับรัฐมนตรีระดับจังหวัด จนถึงระดับชาติ……ใช่ นี่จะเป็นเป้าหมายของฉัน
ดงซูบินต้องการเข้าร่วมคณะกรรมการกลาง
เขาต้องการที่จะเข้าสู่สำนักการเมืองของคณะกรรมการกลางของ พรรคคอมมิวนิสแห่งประเทศจีน!
ดงซูบินได้ตั้งเป้าหมายที่เกินจริงไปหน่อย แต่นี้เป็นเป้าหมายของเขาที่อยู่ในหัวใจของเขา
