บทที่ 160.1
ผู้แปล loop
1 วินาที…. 5 วินาที… 10 วินาทีผ่านไป…ห้องนั่งเล่นของเสี่ยวหลานนั้นมีแต่ความเงียบ
ดงซูบินยืนอยู่ข้างโต๊ะกาแฟแบบเขินๆ ดงซูบินอยากจะหาหลุมสักแห่งเพื่อกระโดดลงไป เขาคิดว่าเสี่ยวหลานนั้นไร้เดียงสาและไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในถุงน่องของเธอในวันนั้น แต่เธอกับรู้ว่ามันคืออะไร เวร! เมื่อคุณรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมคุณแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ให้ตาย. สิ่งที่ฉันคิดไว้แต่ต้นได้จบสิ้นแล้ว ตอนนี้เธอกำลังจะลงโทษฉันอย่างแน่นอน!
“ พี่สาวเสี่ยว วันนั้น……. ผม……” ดงซูบินไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น
เสี่ยวหลานมองเขา “ คุณยังกล้าที่จะบอกฉันว่าคุณแค่เคารพในตัวฉันเท่านั้น? คุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยหรอ”
ดงซูบิน ตอบกลับด้วยท่าทางเศร้าหมอง “ ไม่……ไม่เหมือนกัน”
“ โอ้แล้วให้ฉันอธิบายสิ่งที่อยู่ในถุงน่องของฉันอย่างไร…”
ดงซูบินยอมแพ้กับเรื่องนี้ “ พี่เสี่ยวช่วยฟังผมก่อน ได้โปรด. ผมนั้นโง่เอง ผมผิดไปแล้ว. ผม…ได้โปรดลงโทษผมเถอะ”
“ ฮิฮิฉันไม่ใช่หัวหน้าของคุณ แผนกข่าวไม่ใช่หน่วยงานที่กำกับดูแลของคุณ ฉันไม่มีสิทธิ์”เสี่ยวหลานยิ้ม “ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนของคุณแล้ว สิ่งที่ฉันทำได้คือเตือนให้คุณไม่ทำเช่นนี้อีก มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณและนั่นก็คือถุงเท้าที่ใส่แล้ว มันไม่ถูกสุขลักษณะที่จะใช้เพื่อทำสิ่งนั้น รู้เอาไว้ส่ะด้วยนะ”
ดงซูบินต้องการฆ่าตัวตายทันที เขาไม่เคยอายมาก่อนในชีวิตของเขา “ โอ้……ตกลง”
เสี่ยวหลาน พยักหน้า “ อย่าตกใจเลย ผ่อนคลาย. ฮ่าฮ่านั้งก่อน”
ดงซูบิน นั่งลงอย่างระมัดระวังและดูสีหน้าของ เสี่ยวหลานอย่างลับๆ เธอไม่รู้สึกละอายใจเมื่อพูดสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด เธอยังคงสงบและสง่างามเหมือนเมื่อก่อน ดงซูบินไม่สามารถมองเธอเช่นเดิมได้
เสี่ยวหลานผลักจานผลไม้ไปที่ดงซูบิน “ ต้องการส้มหรือไม่”
ดงซูบินตอบกลับด้วยใบหน้าที่ตรง “ขอบคุณ. แต่ผมยังไม่หิวนะ.”
เสี่ยวหลาน หัวเราะแล้วชี้ไปที่เขา “ คุณ…พวกเราดูเหมือนจะออกเดทกันแล้วเหรอ?”
ฮะ? เราไม่ได้ออกเดทกันตั้งแต่แรก แต่ ดงซูบินไม่กล้าพูดออกมาเสี่ยวหลานได้จับเขาไว้ “ เอ่อ…ฉันมีส้ม” เขาเห็นเสี่ยวหลาน กำลังจะช่วยเขาปอกเปลือกส้มเขารีบคว้ามันออกมาจากเธอแล้วก็ปอกเปลือกส้มให้เธอก่อนที่จะปอกเปลือกพวกนั้นด้วยตัวเอง
เสี่ยวหลานกินส้มช้าๆและหลังจากที่เธอกินเสร็จเธอพูด “ คุณช่วยเรียกฉันว่าเสี่ยวหลานแทนได้ไหม?”
ดงซูบิน ทำได้แค่พยักหน้า
เสี่ยวหลานพูดเพิ่มไปอีก “ อย่างงั้นดูทีวีไปก่อนนะ ฉันจะไปเขียนงานนำเสนอของฉันก่อน”
เสี่ยวหลานก้มลงหยิบกองเอกสารขึ้นมาแต่ดงซูบินกับรีบอุ้มกองเอกสารเหล่านั้นแทนเธอ “ ให้ผม……. ให้ผมนำมันเข้าไปในห้องคุณแทน”
“ ฮิฮิขอบคุณ”
ห้องนอนของเสี่ยวหลานดูเหมือนห้องอ่านหนังสือมากกว่า นอกเหนือจากเตียงนอน PC และตู้เสื้อผ้าแล้วยังมีชั้นหนังสืออีกหลายแถว มีหนังสือทุกประเภท ดงซูบินมองดูหนังสือ มีหนังสือเกี่ยวกับทฤษฎีมากมาย เศรษฐกิจปรัชญาและบันทึกจากแผนกข่าว เสี่ยวหลานเป็นหัวหน้าก็จริง แต่เธอแตกต่างจากดงซูบินเธอจะเตรียมตัวเองแล้วพยายามจะเลื่อนขั้นให้สูงขึ้น ในทางตรงกันข้ามดงซูบิน มุ่งเน้นที่การเลื่อนขั้นเท่านั้น
แต่ดงซูบินรู้ว่าเขาไม่มีทางเลือก งานของสำนักงานกิจการทั่วไปเป็นเพียงการสนับสนุนผู้นำ เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งถ้าผู้นำสนิทสนมกับเขา ถ้าเขาทำอะไรด้วยตัวเองนั่นจะเป็นการแสดงที่เกินอำนาจของเขา เขาจะสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีกเมื่อเขาไปถึงระดับรากหญ้า ทุกสิ่งที่เขาทำในระดับรากหญ้าจะเป็นเครดิตของเขา
เสี่ยวหลานรีบเข้าสู่โหมดการตั้งใจทำงาน เธอดูเอกสารที่ดงซูบินนำมาและเริ่มเขียนรายงานของเธอ
ดงซูบินเองก็ไม่ต้องการรบกวนเธอและออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ เขาออกไปข้างนอกเพื่อชงชาสักถ้วยและวางมันไว้บนโต๊ะของเธอก่อนออกเดินทางและปิดประตูด้านหลัง เขานั่งในห้องนั่งเล่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น? ฉูหยวนยังตอบรับฉันและฉันตอนนี้ฉันกำลังเดทกับผู้นำจากรัฐบาลกลาง? พี่เสี่ยวจริงจังหรือไม่? เธอชอบฉันจริงเหรอ? เป็นไปไม่ได้ เธอจะต้องล้อเล่น แต่เธอไม่ฟังดูเหมือนว่าเธอจะล้อเล่นกับฉัน…
ดงซูบินมีความรู้สึกที่ซับซ้อน
1 นาทีผ่านไป……ผ่านไป
10 นาที……
ดงซูบินกลัวว่าเขาจะรบกวนเสี่ยวหลานเขาจึงได้ปิดเสียงโทรทัศน์ เขาไม่สามารถใจเย็นได้อีกต่อไป เมื่อเขาดูทีวีในความเงียบ เขากำลังทบทวนถึงความสัมพันธ์ของเขาในทันทีและรู้สึกเหมือนฝัน พี่เสี่ยวก็รู้เรื่องถุงน่องด้วย เขาอยากจะกระโดดลงมาจากอาคาร พี่เสี่ยวรู้สึกอย่างไรกับเขาบ้าง? ในทางที่ผิด? อันธพาล? แต่ทำไมเธอถึงยังต้องการเดทกับเขา?
ดงซูบินไม่สามารถหาคำตอบได้
ดงซูบินนั่งบนโซฟาอย่างกระสับกระส่าย เขายืนขึ้นและมองไปรอบ ๆ เขาต้องการหาอะไรทำบ้างอย่าง ถูกแล้ว. ฉันสามารถช่วยพี่เสี่ยวเป็นระเบียบเรียบร้อยอพาร์ตเมนต์ของเธอได้ ฉันจะสร้างภาพขึ้นใหม่และไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์ที่ผ่านมาส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของฉันกับ พี่เสี่ยวฉันต้องแสดงให้เธอเห็นด้านที่ดีกว่าของฉัน
ดงซูบินม้วนแขนเสื้อขึ้นและเริ่มทำความสะอาดห้องครัว เขาเช็ดฝากระโปรงระบายอากาศก่อนเสี่ยวหลาน เธอน่าจะเป็นคนที่ไม่ทำงานบ้านเอง เพราะเธอต้องมีผู้ช่วยชั่วคราวเพื่อช่วยทำความสะอาดอพาร์ทเมนท์ ทำความสะอาดโต๊ะและกระโปรงดูดอากาศเท่านั้นสกปรกเล็กน้อย เนื่องจากดงซูบินยากจนมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวของเขาไม่สามารถจ้างคนมาทำความสะอาดเครื่องดูดควัน ทุกอย่างต้องทำความสะอาดตัวเอง ดงซูบินถอดกระโปรงหน้ารถออกแล้วเริ่มทำความสะอาด หลังจากนั้นเขาก็ไปหาม็อปและเริ่มถูพื้น พี่เสี่ยวยังคงทำงานหลังจากเสร็จสิ้นและดงซูบินก็ไปนำผ้าขี้ริ้วมาและทำความสะอาดหนังสือพิมพ์เก่าเพื่อเริ่มทำความสะอาดแผงหน้าต่าง เขายังซักเสื้อผ้าของ เสี่ยวหลานด้วย
หลังจากทำงานบ้าน 3 ชั่วโมงดงซูบินก็มีเหงื่อท่วมตัว แต่เขารู้สึกดีขึ้นมาก
17.00 น.
ดงซูบินกำลังนั่งยองอยู่ในตู้รองเท้าในห้องนั่งเล่นขัดรองท้าของพี่เสี่ยว เมื่อประตูห้องนอนเปิดออก
เสี่ยวหลานเดินออกจากห้องของเธอแล้วถามว่า“ซูบินคุณกำลังทำอะไร”
ที่จริงแล้ว ดงซูบินได้ยินเสียงรองเท้าแตะของเสี่ยวหลาน และรู้ว่าเธอจะออกมาจากห้อง เขาเปิดตู้รองเท้าอย่างรวดเร็วและเริ่มเช็ดรองเท้าของเธอ ช่วยหัวหน้าล้างเสื้อผ้าของเธอและทำความสะอาดหน้าต่างก็ยังดี แต่รองเท้าก็……เก่าเกินไป ดงซูบินตั้งใจทำสิ่งนี้เพื่อทำให้ตัวเองดูน่าสงสารยิ่งขึ้นและหวังว่าเสี่ยวหลานจะให้อภัยเขาเกี่ยวกับถุงน่องของเธอ “ อ๊ะพี่เสี่ยว คุณทำงานเสร็จหรือยัง ขออภัยผมไม่ได้รับอนุญาตจากคุณและทำความสะอาดบ้านให้ผม ผมทำความสะอาดช่องระบายอากาศและหน้าต่างของคุณแล้ว”
เสี่ยวหลานรู้สึกประหลาดใจและมองไปที่ห้องครัวและหน้าต่างของเธอ “คุณกำลังทำอะไร? ฉันมีแม่บ้านมาทำความสะอาดเป็นเวลาอยู่แล้ว”
ดงซูบินเช็ดรองเท้าอย่างต่อเนื่อง:“ โอ้ผมไม่มีอะไรจะทำ เป็นเรื่องดีไหมที่ผใจะใช้สีดำขัดกับรองเท้าคู่นี้ของคุณ”
เสี่ยวหลานยิ้มแล้วเดินไปหยิบรองเท้าคู่นั้นจากเขา “หยุดนะ. คุณคือแฟนของฉันตอนนี้ คุณจะขัดรองเท้าของฉันและทำความสะอาดห้องของฉันได้อย่างไร นี่ควรเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทำเพื่อผู้ชาย ไปและพักผ่อน เดียวคุณจะเหนื่อยเอาได้”
ดงซูบินกระตือรือร้นที่จะทำให้เธอพอใจ “ทุกอย่างปกติดี. ให้ผมทำความสะอาดรองเท้าคู่นี้ให้เสร็จก่อน “
เสี่ยวหลานหรี่ตาของเธอ “ ไปพักผ่อนเถอะ”
เมื่อดงซูบินเห็นเธอทำท่าเท่านั้น เขาไม่หยุดขัดรองเท้าให้เธอ เขาไม่เต็มใจปล่อยรองเท้าคู่นั้นและเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“ โอ้คุณช่วยฉันซักเสื้อผ้าของฉันไหม” เสี่ยวหลานยิ้ม “ คุณถูพื้นเช็ดกระจกทุกบานทำความสะอาดช่องระบายอากาศของฉันขัดรองเท้าของฉัน……คุณใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายเลน……. ซูบินให้ฉันบอกคุณอีกครั้ง ตอนนี้เรากำลังออกเดทกัน ฉันไม่ใช่หัวหน้าของคุณ อย่าทำสิ่งเหล่านี้อีกเข้าใจไหม”
ฮะ? คุณเรียกฉันว่าซูบินอีกแล้วและนี่จะถือว่าเป็นการเดทได้อย่างไร
ดงซูบิน เพิ่งผงกหัวของเขา
เสี่ยวหลานมองไปที่ห้องน้ำสะอาดสะอ้านและชุดสูทของเธอที่ถูกแขวนไว้ให้แห้งบนเครื่องทำความร้อน เธอหัวเราะ:“ ฉันยังคงคิดที่จะสั่งอาหารเสริมสำหรับมื้อค่ำของเรา แต่เมื่อเห็นว่าคุณทำงานหนักตลอดบ่ายให้เราออกไปกินข้างนอก อาหารจีนหรืออาหารตะวันตกดีล่ะ”
ดงซูบินส่ายหัวของเขา “ ไม่…อย่าลำบากเลยครับ ผมจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน”
“ ฉันจะให้คุณกลับไปหลังจากที่คุณช่วยฉันทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ของฉันได้อย่างไร”
“ ไม่เป็นไรหรอก เอ่อ……แล้วเราจะทำอาหารเย็นที่นี่ได้อย่างไร”
เสี่ยวหลานมองเขาแล้วหัวเราะ “ คุณกำลังพยายามทำให้ฉันอับอายหรอ? ฉันทำอาหารไม่เป็น”
“ อืม…ไม่…ผมกำลังบอกว่าจะเตรียมอาหารเย็นให้คุณ ทักษะการทำอาหารของผมนั้นพอใช้ได้ ถ้าคุณไม่รังเกียจ……”
เสี่ยวหลาน เริ่มนับนิ้วมือของเธอ “ คุณช่วยฉันกี่ครั้ง? คุณจับโจรช่วยชีวิตฉันหยุดการหมั้นช่วยฉันหาเอกสารที่ต้องการและทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ของฉัน ฮ่าฮ่าฉันจะให้เธอทำอาหารเย็นให้ฉันได้อย่างไร ไม่เป็นไร. เนื่องจากคุณต้องการทานอาหารเย็นที่บ้านดังนั้นไม่ว่าจะเป็น ฉันจะทำอาหารง่าย ๆ สองจาน เอาล่ะ?”
“ให้ผมช่วยคุณ.”
ณ ในห้องครัว.
เสี่ยวหลานกำลังตีไข่ด้วยตะเกียบและโยนหัวหอมสับในนั้น “ ซูบินบ้านของฉันมี แต่ไข่และผักเท่านั้น ฉันไม่ค่อยทำอาหารที่บ้าน ฉันทานข้าวนอกบ้านหรือสั่งอาหารเป็นส่วนใหญ่ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่มีวัตถุดิบในตู้เย็น”
ดงซูบิน ตอบว่า:“ ไม่เป็นไรผมทานได้ สองจานง่าย ๆ ก็เพียงพอแล้ว เอ๊ะอย่าใส่เกลือมากเกินไปในไข่”
“แบบนี้?”
“ใช่. เออ……เพิ่มหัวหอมสีเขียวสับเพิ่มเติมลงในไข่ มันจะมีรสชาติที่ดีขึ้น”
“โอ้.” เสี่ยวหลานยิ้มและมองเขา “ ซูบินเรากำลังทำอะไรซักอย่างที่คู่รักทำได้ตอนนี้ เฮ้คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
