บทที่ 162.2
ผู้แปล loop
เซงอังเกา, เฉินไห่เหม่ย,เสี่ยวหยานและผู้นำส่วนที่เหลือกำลังยืนอยู่หน้าอาคารหลัก พวกเขาเห็นดงซูบินมาในเวลานี้และใบหน้าของเซงอังเกา เปลี่ยนเป็นสีดำ เขารู้สึกว่าซูบินนั้นโกรธมาก การตรวจสอบโดยผู้นำของเมืองนั้นสำคัญมาก ในฐานะผู้ดูแลสำนักงานกิจการรองอันดับสองคุณน่าจะมาก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างพร้อม คุณปล่อยให้อารมณ์ของคุณส่งผลต่องานของคุณได้อย่างไร! เซงอังเกาจำได้ว่าซูบินมีคนมากดดันเขาเมื่อวานนี้และโกรธมาก เขาดุ:“ ตอนนี้กี่โมงแล้ว ไปและเตรียมห้องประชุมตอนนี้!”
ดงซูบินไม่ได้ให้อภัยเขาในเรื่องที่เซงอังเกาหยุดการถ่ายโอนของเขาและยังดุเขาต่อหน้าทุกคน เขากัดฟันแล้วเดินไปที่สำนักงานกิจการ
เสี่ยวหยานก็รู้สึกไม่พึงพอใจเล็กน้อยกับการแสดงของซูบินในวันนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอขมวดคิ้วคือทัศนคติของเซงอังเกา ที่มีต่อเซียวตง ทุกคนมีอารมณ์ คุณไม่ยุติธรรมต่อซูบินด้วยการหยุดโอนของเขา คุณควรรักษาเขาให้ดีขึ้นในตอนนี้ ท้ายที่สุดคุณยังต้องมีซูบินเพื่อช่วยคุณแก้ปัญหา แทนที่จะทำสิ่งเหล่านี้คุณกำลังดุเขาในที่สาธารณะใช่ไหม ซูบินเป็นที่รู้จักกันว่าจะไม่ก้มกราบ! เสี่ยวหยานบอกได้เลยว่าเซงอังเกา มีบางอย่างกับเซียวตง อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ของหยานเหล่ยและดงซูบินหรือดงซูบินพยายามใช้เส้นสายกดดันเซงอังเกา
ระหว่างทางของดงซูบินกลับไปที่ฝ่ายธุรการเขาสังเกตเห็นทุกคนมองเขาอย่างประหลาด เพียงสองวันที่ผ่านมาทุกคนแสดงความยินดีกับเขาเมื่อเขาย้าย แต่ตอนนี้การโอนย้ายของเขาถูกยกเลิก
เวรเอ๋ย! ช่างน่าอายจริงๆ!
มีเพียงต้าหลินเหม่ย และพี่หยาง เท่านั้นที่อยู่ในสำนักงานกิจการทั่วไปดงซูบินเข้ามาในสำนักงานและถามว่า: “ทุกอย่างพร้อมหรือยัง?”
ต้าหลินเหม่ย ยืนขึ้น “ หัวหน้าซูบิน ทุกอย่างพร้อมแล้ว.”
ดงซูบินพยักหน้า “ วันนี้ผู้นำคนไหนจะมา?”
“ ฉันได้ยินมาว่าเขาคือเลขาธิการคณะกรรมการพรรคเมืองซิและผู้นำคนอื่น ๆ อีกสองสามคน”
ดงซูบินตกตะลึง คณะกรรมการพรรคที่ 1? ไม่ใช่พ่อของเสี่ยวหลานใช่ไหม ทำไมเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบ? มันควรจะเป็นรองนายกเทศมนตรีเมือง เขาคิดอยู่พักหนึ่ง เลขานุการเสี่นส ควรดำเนินการตามแผนและเกี่ยวข้องกับอาคาร “ของเก่าและความอันตราย” ของหน่วยงานต่าง ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไปเยี่ยมสาขา การที่หลังคาพังลงมาของสาขาอำเภอตะวันออกจะต้องค่อนข้างรุนแรง โชคดีที่ไม่มีใครเสียชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนั้น
ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขา “ ผู้นำมาถึงกี่โมง”
ต้าหลินเหม่ยตอบว่า:“ การแจ้งเตือนระบุเวลา 11.00 น. แต่อาจมีความล่าช้าบ้าง เลขานุการเสี่ยว และคนของเขาไปที่สำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์เมื่อเช้านี้”
ดงซูบินพยักหน้าและเดินไปที่ห้องประชุม ห้องประชุมได้จัดตั้งขึ้นโดยเกาแพนเหว่ย และ ฉางจ้วง ดงซูบินออกจากโรงอาหารเล็กเพื่อตรวจสอบการเตรียมอาหารกลางวัน
มีเสียงปรบมือดังอยู่ข้างนอกโรงอาหารเมื่อขบวนของเลขานุการเสี่ยว มาถึง
ตำแหน่งของดงซูบินนั้นต่ำเกินไปที่จะออกไปรับแขกวีไอพี เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทำเช่นนั้น เขายืนอยู่ในโรงอาหารขนาดเล็กและมองออกไป เขาสามารถเห็นเลขานุการเสี่ยว และผู้ช่วยของเขาลงจากรถ จมูกและริมฝีปากของเสี่ยวเกาปัง นั้นคล้ายคลึงกับเสี่ยวหลาน เขาดูเคร่งขรึมและตาแหลม เขามีลักษณะที่น่าประทับใจของสมาชิกของพรรคคอมมิวนิสต์
นี่คือเลขานุการเสี่ยว! เขาดูแตกต่างกันมากในชีวิตจริงเมื่อเทียบกับทีวี!
ดงซูบินมองไปที่กลุ่มผู้นำด้านหลังเสี่ยวเกาปัง และ เซงอังเกา รับเขา แม้ว่าดงซูบิน จะออกเดทกับเสี่ยวหลาน แต่เขาก็ยังไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของเสี่ยวหลาน ดังนั้นเสี่ยวเกาปังไม่น่าจะรู้จักเขา
“ หัวหน้าซูบิน” รองผู้อำนวยการเจิ้งจากสำนักงานที่หกก็ปรากฏตัวขึ้นในโรงอาหาร เขาเดินเข้ามาและถามเบา ๆ :“ ไม่มีคนตำแหน่งใหญ่กว่าอนุมัติการโอนย้ายให้คุณหรอ?”
ดงซูบินถอนหายใจ “ หัวหน้าเซงปฏิเสธที่จะให้ผมไป ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้”
รองผู้อำนวยการเจิ้งตบไหล่ของดงซูบิน“แผนของคุณคืออะไร?”
“ ผมไม่มีแผนอะไรแล้ว ผมคิดว่าผมจะไม่สามารถออกจากสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐได้เลย”
“ คุณยังเด็กและมีโอกาสมากมายในอนาคต”
ดงซูบินส่ายหัวของเขา ตอนนี้เขาใกล้ถูกฝั่งจากเซงอังเกาแล้ว สิ่งที่ เซงอังเกาสัญญาไว้เขาอาจจะไม่เป็นจริงแม้แต่น้อยก็ได้ หลังจากพลาดโอกาสนี้ไปแล้วดงซูบินอาจจะยังคงอยู่ในสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐตลอดอาชีพของเขา
ในอีกด้านหนึ่งของสาขาเลขานุการเสี่ยวและพรรคของเขาเข้าไปในอาคารหลัก พวกเขาอยู่ข้างในเกือบชั่วโมง
มันเป็นอาหารกลางวันแล้วและพนักงานก็อยู่ในโรงอาหารหลักที่มีอาหารกลางวัน โรงอาหารขนาดเล็กยังว่างเปล่า มีตารางว่างสองสามตารางสำหรับเลขานุการเสี่ยวและผู้นำคนอื่น ๆ
เซงอังเกากระซิบกับผู้ช่วยเลขานุการเสี่ยว “ เลขานุการเฉิน เลขาธิการเสี่ยว มีแผนอาหารกลางวันหรือไม่? เราเตรียมอาหารกลางวันให้เขาในโรงอาหารเล็ก ๆ ……”
เลขานุการเฉิน เดินไปคุยกับเลขานุการเสี่ยว
เสี่ยวเกาปัง ยังคงมองอาคารเก่าในสาขา เขาหันไปหาผู้ช่วยของเขาแล้วพูดว่า “ ไปที่โรงอาหารหลักกันเถอะ”
เซงอังเกา ไม่แปลกใจ เขารู้ว่าผู้นำหลายคนชอบทานอาหารกับสมาชิกสามัญ นี่เป็นการแสดงให้เห็นภาพที่พวกเขาสนิทกับผู้คนในบริเวณนั้น เขาหันไปหาหยานเหล่ย “ รับคนทั่วไปเพื่เคลียพื้นที่ในโรงอาหารหลักในขณะนี้! เลขาธิการเสี่ยว กำลังจะไปทานอาหารกลางวันที่นั่น!”
หยานเหล่ยวิ่งไปที่โรงอาหารขนาดเล็ก
ดงซูบิน และรองผู้อำนวยการสำนักที่หกยังคงคุยกันอยู่
หยานเหล่ยเห็นพวกเขาและขมวดคิ้ว “ หัวหน้าซูบิน! คุณว่างมากหรอ! เร็วเข้า! หัวหน้าพรรคเสี่ยว และผู้นำเมืองกำลังจะไปที่โรงอาหารหลักเพื่อทานอาหารกลางวัน! หัวหน้าเซงขอให้ผู้คนในสำนักงานกิจการทั่วไปของคุณเปลี่ยนตารางตอนนี้!”
ดงซูบินยังคงโกรธและเมื่อเขาได้ยินหยานเหล่ย พูดถึงเซงอังเกา เขาตอบอย่างเย็นชา “ เห็นฉันว่างหรือยังไง อา? ไม่เห็นฉันแหกตกดูอาหารเหรอ?”
หยานเหล่ยชี้ไปที่ดงซูบินอย่างโกรธเคือง:“ ฉันไม่มีเวลาเถียงกับคุณ!”
“ แกคิดว่าฉันชอบที่จะพูดกับแกหรอ!”
แต่ดงซูฐินรู้ดีว่าการไปเยี่ยมสาขาของผู้นำในเมืองนั้นสำคัญมาก แม้แต่รัฐมนตรีลุย ก็ยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับคณะกรรมการพรรคเมืองหมายเลข 1 เขาไม่สนใจหยานเหล่ยและไปที่โรงอาหารหลักเพื่อให้บางคนช่วยเขายกโต๊ะขึ้น เขาถามพนักงานบางคนที่รับประทานอาหารเพื่อย้ายไปที่โต๊ะอื่นประมาณ 5 เมตร
หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวเกาปังก็เข้ามาในโรงอาหาร
โรงอาหารหลักรู้สึกเหมือนมีคนกดปุ่มปิดเสียง ทุกคนมองเสี่ยวเกาปัง อย่างลับ ๆ
เสี่ยวเกาปัง มองไปที่เพดานแล้วพูดว่า “ ฉันเคยไปเขตตะวันออก แม้ว่าอาคารที่นี่จะอยู่ในสภาพที่ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังอยู่ในสภาพที่ไม่ดีมาก” เขาชี้ขึ้นไป “ มีคราบน้ำ มันควรจะมาจากฝน อาคารเก่ารั่วบนหลังคาและเป็นอันตราย”
เซงอังเกาตอบ “ว่าใช่. อาคารหลังนี้มีอายุหลายสิบปี เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อซ่อมแซมมัน”
เสี่ยวเกาปัง พยักหน้า “ คุณต้องทำให้แน่ใจว่าพนักงานทุกคนปลอดภัย หากคุณไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยได้พวกเขาจะทำงานอย่างสงบได้อย่างไร? ความปลอดภัยเป็นเรื่องที่สำคัญมาก”
เซงอังเกา, เฉินไห่แหม่ย และคนอื่น ๆ ยืนอยู่ที่นั่นฟังเสี่ยวเกาปัง
ดงซูบินที่กำลังเตรียมน้ำชาที่โต๊ะ พรรคเลขาธิการเสี่ยว มองผ่านเขามาและไม่ได้มองเขาดงซูบิน เดาว่าเสี่ยวเกาปัง ไม่น่าจะรู้เกี่ยวกับเขา หากเป็นเช่นนั้นเขาไม่จำเป็นต้องข้ามไปทักทายเขา เขาแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามเขายังรู้สึกว่า เสี่ยวหลานกำลังล้อเล่นกับเขา
หลังจากเดินไปรอบ ๆ โรงอาหารเสี่ยวเกาปังนั่งลงที่โต๊ะหลักเซงอังเกา,เสี่ยวหยาน และคนอื่น ๆ เข้าร่วมกับเขาและนั่งตามตำแหน่งของพวกเขา ผู้นำที่เหลือของเมืองไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับเสี่ยวเกาปัง เนื่องจากตำแหน่งของพวกเขาต่ำกว่ามาก พวกเขานั่งที่โต๊ะที่สองกับผู้อำนวยการหลี่ชิง โอ้ผู้ช่วยเลขานุการพรรคเสี่ยว ไม่ได้นั่งกับเขาที่โต๊ะ เขายืนอยู่ข้างหลังเขาเพื่อช่วยเขาเสิร์ฟชา
หยานเหล่ยต้องการสร้างความประทับใจให้เลขาธิการพรรคเสี่ยว เขาเสิร์ฟจานช้าและจะบอกชื่ออาหารดงซูบินไม่สนใจในความกังวลของเขา แต่เมื่อเขาเห็นเสี่ยวหยานมองมาที่เขาเขาก็ยังไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยเสริฟอาหาร เขาไม่ได้บอกชื่ออาหารกับเลขาธิการพรรคเมื่อเขาเสิร์ฟ การโอนย้ายของเขาถูกยกเลิกและเขาไม่จำเป็นต้องมีอารมณ์ในการทำงาน
“ จานนี้คืออะไร?” เลขาธิการพรรคเสี่ยว ถามทันที
ดงซูฐินหยุดครู่หนึ่งแล้วตอบว่า“ นี่คือเค้กรูปหอยทากซูกล้า” ดงซูบินเป็นผู้วางแผนเมนู เขาเติบโตที่ปักกิ่งและรู้จักขนมเหล่านี้เป็นอย่างดี
เสี่ยวเกาปัง หันมามองที่เซงอังเกา “ โรงอาหารของคุณเสิร์ฟอาหารอร่อย ๆ หอยทากน้ำตาลรูปเค้กยากที่จะทำ”
เซงอังเกาไม่ทราบว่าพรรคเลขาธิการเสี่ยว ตำหนิเขาในการเตรียมอาหารกลางวันสุดหรูหรือไม่
หยานเหล่ยเห็นเลขาธิการพรรค เสี่ยวพูดกับดงซูบินและรู้สึกอิจฉา เขาเดินไปอย่างรวดเร็วและวางจานต่อไปไว้บนโต๊ะ “ แปดขุมทรัพย์บัวโจ๊ก”
หลังจากนั้นไม่นานก็มีการเสิร์ฟอาหารทั้งหมด มันไม่ได้ถือว่าเป็นอาหารกลางวันที่หรูหรา แต่มันก็เรียบร้อย
เสี่ยวหยานรู้ว่าเมนูอาหารกลางวันจัดทำโดยดงซูบินและพยักหน้า เธอยังมีความมั่นใจมากเกี่ยวกับงานของซูบิน อาจมีอาหารหลากหลาย แต่พวกมันก็ไม่แพง จานต้องใช้ผลมากขึ้นในการเตรียมและส่วนผสมก็ราคาถูก มันจะมากเกินไปถ้าพวกเขาให้บริการครีบฉลามหรือหอยเป๋าฮื้อให้กับผู้นำ ผู้นำอาจรู้สึกว่าสาขากำลังสูญเสียเงินและจะไม่ชอบ
“ นั่งแล้วกินด้วยกัน” เสี่ยวเกาปัง ดูหยานเหล่ย และดงซูบิน
หยานเหล่ย ตอบทันที:“มันคงไม่เหมาะผมไปนั้งตรงนั้นจะเหมาะสมกว่า”ตำแหน่งของเขาต่ำเกินไปที่จะรับประทานอาหารกับเลขาธิการพรรคและผู้นำคนอื่น ๆ ในตารางนั้น
ดงซูบิน ตอบอย่างเฉยเมย:“ ผมจะไปนั่งทานด้านนู้น” เขาไม่ได้ชี้ไปที่โต๊ะที่สอง เขามองไปที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในโรงอาหาร
เสี่ยวเกาปัง กล่าว “ แค่นั่งตรงนี้ มันเป็นแค่อาหารกลางวันสบาย ๆ ”
เลขาธิการพรรคของเมืองทำคำเชิญสองครั้งและสิ่งนี้ก็ไม่สุภาพ เขาควรจะพยายามแสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ใกล้กับพนักงานระดับล่าง
เสี่ยวหยานมองไปที่เลขาธิการพรรคเสี่ยว แล้วจึงส่งสัญญาณผ่านสายตาให้กับดงซูบิน
ดงซูบินคิดกับตัวเอง นี่คือคำสั่งจากผู้นำ ฉันจะไม่นั่งลงได้อย่างไร เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเขา แต่ หยานเหล่ยก็รีบนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่ดงซูบิน ดงซูบินตกตะลึงและมองไปด้านข้าง นั่นเป็นเก้าอี้ว่างเท่านั้น! ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำทันที!
เซงอังเการู้ว่าดงซูบิน และหยานเหล่ย ไม่ชอบซกันและกันและกลัวว่าอารมณ์เหม็นขี้หน้าของซูบินจะระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง “ ซูบินน่าจะมีอาหารอีกสองจานใช่มั้ย ไปที่ห้องครัวและตรวจสอบว่าพวกเขาพร้อมหรือยัง”
ดงซูบินกำลังจะระเบิด ประณาม! ทำไมเลขาของแกถึงนั่งลงและฉันต้องเสิร์ฟอาหาร? ทุกคนที่นี่สามารถนั่งได้ยกเว้นเลขาของแก! แกไม่เห็นเลขาธิการพรรคเสี่ยว ยังคงยืนอยู่ใช่ไหม เวรเอ๋ย! แกกำลังพยายามทำให้ฉันดูไม่ดี?
เซงอังเกาขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นสีหน้าของดงซูบินเลขาธิการพรรคได้เชิญให้คุณมานั่งเป็นเพราะเขาสุภาพ คุณคิดว่าเขาจริงจังหรือหรอ?
ทุกคนในโรงอาหารดูที่ดงซูบินทุกคนรู้ว่าหัวหน้าซูบินและเลขานุการหยานเหล่ยมีความแตกต่าง
แต่ทันใดนั้นเสี่ยวเกาปัง ขมวดคิ้วและหันไปหาผู้ช่วยของเขา “ เอาเก้าอี้มา”
เลขานุการเฉิน ตื่นตะลึงเป็นครั้งที่สองและถือถ่านอย่างรวดเร็ว เขาต้องการที่จะวางเก้าอี้ข้างหยานเหล่ย แต่เสี่ยวเกาปัง ทำท่าให้ว่างเปล่าข้างเขา “ที่นี่.” เลขานุการเฉิน ไม่ได้พูดอะไรและวางเก้าอี้ไว้ข้างเขา
จากนั้นเสี่ยวเกาปังโบกมือให้ดงซูบิน “ ดงซูบินมานั่งที่นี่สิ”
ไม่มีใครคาดว่าเลขาธิการเสี่ยวจะพูดอย่างนี้!
เมื่อเสี่ยวเกาปัง พูดอย่างนี้ทุกคนก็ตกใจ!
เลขาธิการพรรคของเมืองพูดว่าอะไร ดงซูฐิน? ไม่มีใครพูดถึงชื่อของดงซูบิน พวกเขาเรียกเขาว่าซูบินหรือหัวหน้าซูบินเท่านั้น! เลขาธิการพรรคเสี่ยวรู้ชื่อเต็มของหัวหน้าซูบินได้อย่างไร เวรล่ะ! เลขาธิการพรรคเสี่ยว รู้จักหัวหน้าซูบิน เลขาธิการพรรคเสี่ยว จงใจเตรียมที่นั่งให้หัวหน้าซูบิน!
เซงอังเกา,เสี่ยวหยาน, เฉินไห่เหม่ยและผู้นำสาขาคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึง ความคิดแรกที่อยู่ในใจของพวกเขาคือดงซูบินรู้จักเลขาธิการพรรคเสี่ยวได้อย่างไร พวกเขาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็ตกใจด้วยเหตุผลที่เป็นไปได้ ทุกคนหันมามองที่เซงอังเกา!
เซงอังเกาก็คิดเช่นกัน เขาหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้ว่าเลขาธิการพรรคของเมืองจะไม่เชิญใครบางคนให้นั่งทานอาหารกลางวันกับเขา เขาจะไม่จัดคนคนนั้นให้นั่งข้างเขา! เลขาธิการพรรคเสี่ยวกำลังทำสิ่งนี้อยู่……เพื่อเป็นการเตือนต่อเซงอังเก!? นี่เป็นเพราะ เซงอังเกา หยุดการโอนย้ายของดงซูบิน!
