บทที่ 167
ผู้แปล loop
2 วันต่อมา
เมืองหยางไถ่, ใจกลางเมือง
มันนานมากแล้วจนดงซูบินลืมไปเลยว่าเขามาเยี่ยมบ้านเกิดครั้งล่าสุดเมื่อไร เขาเดินไปตามถนนและมองไปที่รถยนต์และผู้คนที่ผ่านไปมาในเมืองซึ่งทำให้เขารำลึกความหลังบ้างอย่าง ไม่มีรถราคาแพงวิ่งอยู่ในเมือง อาคารและการแต่งกายของผู้คนเดินผ่านไปนั้นเหมือนกับสิ่งที่ผู้คนสวมใส่ในชนบทของปักกิ่งเมื่อ 10 ปีก่อน แต่สภาพแวดล้อมโดยรวมที่นี่ดีกว่าปักกิ่งมาก อากาศสดชื่นและสถานที่เงียบกว่า
ดงซูบินสูดอากาศบริสุทธิ์และเดินเข้าไปในร้านขายเนื้อ
ธุรกิจของร้านนี้ถือว่าดี 3 ใน 8 โต๊ะในร้านมีคนนั้งใช้บริการอยู่และดงซูบินได้กลิ่นหอมของเนื้อจากภายนอก
ดงซูบินเพิ่งจะลงจากเครื่องและขึ้นรถบัสเดินทางไกลมาที่นี้ อาหารบนเครื่องบินนั้นเป็นอาหารขยะดงซูบินเอง กำลังหิวอยู่ด้วยเมื่อมาถึงเมืองหยางไถ่ เขานั่งที่โต๊ะว่างแล้วตะโกนไปที่พ่อครัว “ เจ้าของร้านผมอยากได้ก๋วยเตียวเนื้อสักฉาม”
“ตกลง!” แม่ครัวหญิงโผล่หน้าออกมาจากผ้าม่านในห้องครัวแล้วตอบกลับดงซูบิน
หลังจากนั้นไม่นานก็มีอาหารก็ถูกนำมาเสริฟ์
ดงซูบินเอาแต่กัด หนังและเนื้อนุ่ม มันรสชาติดีกว่าสิ่งที่เขากินในปักกิ่ง มันให้ความรู้สึกที่แท้จริงมากขึ้น!
ปักกิ่งนั้นนำเนื้อที่มีต้นกำเนิดมาจากมณฑลเหอเป่ย์ แต่เหอเป่ย์และปักกิ่งอยู่ใกล้กับหยานไถ่ อยู่ห่างจากเมืองปักกิ่งเพียง 3 ชั่วโมงทางรถยนต์ มันอยู่ใกล้มากและมีความแตกต่างไม่มากในวัฒนธรรม อาหารนิสัยจะคล้ายกัน นี่คือเหตุผลที่ดงซูบิน รู้สึกยินดีเมื่อเสี่ยวหลานจัดการให้เขาย้ายไปที่เขตนี้ หากเขาถูกเสนอให้ย้ายไปยังภาคใต้หรือภาคตะวันตกเฉียงเหนือเขาอาจไม่คุ้นเคยกับมัน
1 คำ…… 2 คำ…… 3 คำ……
ดงซูบินกินมันช้าๆ เขาต้องการที่จะกลืนกิน แต่เขาเป็นรองหัวหน้าสำนักในขณะนี้ เขาต้องรักษาภาพพจน์นี้ไว้ด้วย
หลังจากประมาณ 20 นาทีลูกค้าคนอื่น ๆ ก็ออกไป
เจ้าของร้านเดินออกมาพร้อมกับชามข้าวต้ม “ อ่ะ พ่อหนุ่มโจ๊กข้าวสีม่วงชามนี้เหมาะสำหรับคุณ”
ดงซูบินเงยหน้าขึ้น “ ให้ผมหรอ? ขอบคุณครับ.”
ตอนนี้เจ้าของร้านไม่มีลูกค้าเลยและเธอถอดผ้ากันเปื้อนและแขนเสื้อออก เธอนั่งข้างๆดงซูบินและถาม “ สำเนียงของคุณมาจากปักกิ่งเหรอ? คุณอยู่ในเขตยานไถ่มากี่ปีแล้ว คุณทำงานหรือเรียนอยู่เหรอ?”
ดงซูบิน ยิ้ม:“ ทำงานครับ”
เจ้าของร้านรู้สึกประหลาดใจ:“ อ๊ะคุณดูเด็กมาก ฉันคิดว่าคุณยังเรียนอยู่ คุณนี้เริ่มทำงานตั้งแต่ยังเด็กเลยนะ?”
ดงซูบินตอบ:“ ฮ่าฮ่า, พี่สาว คุณก็ดูเด็กมากเช่นกัน ผมไม่คิดว่าคุณจะมาเป็นเจ้าของร้านนะเนี่ย”
เจ้าของร้านหัวเราะ “ คุณนี้มันปากหวาน ฉันอายุ 40 แล้ว” คนส่วนใหญ่ที่ทำงานร้านอาหารนั้นค่อนข้างอัธยาศัยดีมากอย่างเช่นเธอคนนี้ที่เป็นเจ้าของร้านก๋วยเตียวเนื้อ
ดงซูบินไม่ค่อยรู้เรื่องในหยานไถ่ มากนักและต้องการจะถาม เมื่อเจ้าของร้านเริ่มพูดคุยกับเขาเขามีโอกาสถามเธอ “ โอ้สำนักความปลอดภัยแถวนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
เจ้าของร้านขมวดคิ้ว “ ในยุคนี้ไม่มีที่ความปลอดภัย มันเหมือนกันทุกที่”
“ คุณพูดแล้วฟังดูเหมือนสำนักความปลอดภัยของหยานไถ่ของเรานั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ มันก็อาจพูดอย่างงั้นได้ อย่างไรก็ตามมันก็เหมือนกันในทุกมณฑล มีอันธพาลและพวกอันธพาลเก็บค่าธรรมเนียมการป้องกันและสร้างปัญหา พวกเขาจะมาทุกสองสามเดือน พวกโง่ๆ!นั้น มันคงจะมาที่นี้ไม่ช้าก็เร็ว!”
ดงซูบินแปลกใจ นี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาในปักกิ่ง “ คุณแจ้งตำรวจหรือไม่”
เจ้าของร้านตกตะลึง “ รายงานตำรวจหรือไม่ พวมันเป็นเพียงกลุ่มอันธพาลที่เก็บค่าคุ้มครอง พวกมันคิดเงินสูงกว่าอันธพาลเหล่านั้นอีก เมื่อฉันเพิ่งเปิดร้านค้าเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนมาเพื่อทานอาหารกลางวัน พวกเขาบอกกับฉันว่าให้ฉันให้เงินพวกเขาและพวกเขาจะคุ้มครองร้านของฉัน ฉันแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจพวกเขาและในวันรุ่งขึ้นมีกลุ่มคนอันธพาลมา พวกเขาโยนแมลงวันเข้าไปในเนื้อของฉันและยืนยันว่าร้านของฉันไม่ถูกสุขลักษณะ ฉันสงสัยว่าพวกมันคงอยู่เบื้องหลัง ไอ้พวกนั้น”
ดงซูบิน ตอบกลับ “ แต่อาจะไม่ใช่ทุกคนที่ก็ได้น”
เจ้าของร้านไม่ทราบว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นหัวหน้าสำนักความปลอดภัยสาธารณะที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ “ คุณยังเด็กและไม่เข้าใจอะไรมากมาย ไม่เป็นไร. ไปพูดเรื่องอื่นกันดีกว่า”
ดงซูบิน ถามเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ และมีความเข้าใจที่ดีขึ้นเกี่ยวกับสำนักความปลอดภัยในเมืองหยางไถ่เขาจ่ายค่าอาหารและไปรายงานตัวที่สำนักงานเขตของมณฑลด้วยคำสั่งโอน
อาคารสำนักงานของรัฐบาลมณฑลตั้งอยู่บนถนนชุนเจียงซึ่งเป็นถนนที่แคบๆ
ดงซูบิน ขึ้นไปที่ห้องคุมและผู้คุมเข้ามาเพื่อขอคำยืนยันก่อนที่จะให้เขาเข้าไป
มันรองเป็นหัวหน้าแผนกจากแผนกองค์กรที่ออกมาเพื่อรับดงซูบิน รองหัวหน้าฮันยิ้มและจับมือของดงซูบิน “ หัวหน้าซูบินผมได้ยินมาว่าคุณยังเด็ก แต่ผมคิดว่าหัวหน้าจะเป็นเด็กขนาดนี้ เรารอหัวหน้าอยู่เลย ผมเป็นตัวแทนของคณะกรรมการพรรคของมณฑลเพื่อมาต้อนรับหัวหน้า” รองหัวหน้าฮันเห็นกระเป๋าของดงซูบิน และยิ้ม “ ให้ผมส่งหัวหน้าไปที่สำนักความมั่นคงสาธารณะ พวกเขาจะจัดการห้องพักของหัวหน้าให้”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของรองหัวหน้าฮันก็ดังขึ้น เขาตอบแล้วดูเหมือนว่าจะมีปัญหา
หลังจากที่เขาวางหูดงซูบินกล่าว “ หัวหน้าแผนกฮั่นถ้าคุณไม่ว่าง ฉันสามารถไปรายงานที่สำนักความมั่นคงสาธารณะด้วยตนเองได้”
“ ผมจะให้หัวหน้าทำอย่างนั้นได้อย่างไร”
ดงซูบินปฏิเสธข้อเสนอของเขาและหัวหน้าแผนกฮั่น ไม่ได้ยืนยัน แต่เขาก็ยังเรียกร้องให้คนขับไปส่งดงซูบินไปที่สำนักดงซูบิน บอกได้ว่าหัวหน้าแผนกฮั่นไม่กระตือรือร้นที่จะพบเขามากเกินไป เมื่อเสี่ยวหลานกำลังเตรียมการถ่ายโอนของ ดงซูบินเธอไม่ยอมให้ใครรู้เกี่ยวกับดงซูบินและได้ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ในครอบครัวของเสี่ยว นี่คือเหตุผลที่หัวหน้าแผนกฮั่น ปฏิบัติต่อเขาตามปกติ ก่อนที่จะมาที่นี่เสี่ยวหยาน และ เสี่ยวหลาน เตือนให้เขาทำตัวให้ปกติไว้นี่คือสิ่งที่ดงซูบิน ต้องการ เขาต้องการเรียนรู้จากรองหัวหน้าหลิวหัว เก็บรายละเอียดระดับล่างและไม่เป็นที่หน้าสังเกต
หลังจากนั้นครู่หนึ่งรถจอดอยู่หน้าสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑล
ดงซูบินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นอาคารสำนักงานไม่กี่แห่งในอาคาร เขาคิดว่าอาคารสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ นั้นมีสภาพทรุดโทรมมากแล้ว แต่สำนักงานเขตนี้ก็ดันเป็นเหมือนกัน อาคารสำนักงานเก่าทั้งหมด แม้แต่กระเบื้องปูพื้นก็เต็มไปด้วยรอยร้าว สีลอกออกมาจากรั้วกำแพงและสถานที่นี้แย่กว่าสาขาเขตตะวันตกมาก ดูเหมือนเขตเยียนไถเป็นพื้นที่ที่ยากจนและไม่มีเงินทุนเพียงพอในการดูแลรักษาอาคาร
ดงซูบินขอให้คนขับออกไปและเดินเข้าไปในสำนักงานพร้อมกระเป๋าเดินทางของเขา
ฮู่ซินเหลียง ผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลได้ยินว่ารองหัวหน้าสำนักงานซูบินมาถึงแล้วเธอก็รีบเดินออกจากอาคารสำนักงานเพื่อรับเขาฮู่ซินเหลียง อายุ 35 ปี แม้ว่าเธอจะไม่สวยเท่า เสี่ยวหลานและฉูหยวน แต่เธอก็ยังสูงกว่าหญิงทั่วไป ฮู่ซินเหลียงเคยเห็นรูปถ่ายของดงซูบิน มาก่อนและจำเขาได้ทันที เธอรู้แล้วว่ารองหัวหน้าสำนักคนใหม่นี้อายุน้อยมาก แต่เมื่อเธอพบเขาด้วยตนเองเธอก็ยังประหลาดใจ เธอยื่นมือจับมือ “ คุณคงเป็นหัวหน้าซูบินสินะ? ฉันหูซิเลียนจากศูนย์บัญชาการ”
สำนักงานความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลได้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นศูนย์บัญชาการหลัก แต่ทุกคนยังคงเรียกแผนกนี้ว่าออฟฟิศ
ดงซูบินได้ยินฮู่ซินเหลียน บอกว่าเธอมาจากศูนย์บัญชาการเขารู้ว่าเธอเป็นรองผู้อำนวยการและไม่ใช่ผู้รับผิดชอบ เขายิ้มและจับมือเธอ “ ผู้อำนวยการอฮู่ยินดีที่ได้รู้จัก ขออภัยที่คุณต้องออกมารับฉัน”
ฮู่ซินเหลียนยิ้มอย่างสวยงาม “ ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ ใช่มั้ย? คุณมาคนเดียวเหรอ?”
ดงซูบิน หัวเราะและพยักหน้า
ฮู่ซินเหลียน อยากรู้อยากเห็นว่าทำไมหน่วยงานของรัฐบาลมณฑลไม่ได้มอบหมายผู้นำใด ๆ ให้ส่งหัวหน้าซูบินไปที่สำนัก โดยปกติเมื่อมีการแต่งตั้งผู้นำคนใหม่จะมีผู้นำคนอื่น ๆ ข่าวเรื่องนี้รองหัวหน้าสำนักอายุ 23 ปีได้แพร่กระจายไปทั่วสำนัก สำหรับ 23 ปีที่จะย้ายไปที่ระดับรากหญ้าเขาควรจะมีการสนับสนุนที่แข็งแกร่งหรือมีความสามารถมาก หากรัฐบาลมณฑลไม่ได้ส่งผู้ติดตามหัวหน้าซูบินมาหมายความว่าหัวหน้าซูบินได้รับตำแหน่งนี้ตามความสามารถของเขาเองและไม่มีการสนับสนุนใด ๆ
ฮู่ซินเหลียนติดตามดู ดงซูบิน อย่างเงียบ ๆ “ หัวหน้าซูบินสำนักงานของคุณพร้อมแล้ว ให้ฉันพาไปที่สำนักงานของคุณ “
ดงซูบิน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า:“ พาฉันไปที่หัวหน้าสำนักและผู้ตัดสินทางการเมืองก่อน”
“ หัวหน้าสำนักและหัวหน้าหน่วยงานต่าง ๆ ได้ไปที่เมืองเพื่อประชุม พวกเขาจะกลับมาในวันพรุ่งนี้”
“ โอ้…” ดงซูบินพยักหน้า “เอาล่ะ ไปที่ออฟฟิศกันเถอะ”
ฮู่ซินเหลียน นำดงซูบินไปที่อาคารสำนักงานตรงข้ามเขาวางกระเป๋าไว้ด้านหน้าและขึ้นไปชั้นที่ 5 ระหว่างทางมีเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบและเจ้าหน้าที่สำนักงานหลายคน พวกเขาเห็นการแสดงออกของผู้อำนวยการฮู่และรู้ว่าคนที่อยู่ข้างเธอคือใคร พวกเขาทักทายดงซูบิน อย่างสุภาพ
“ หัวหน้าซูบิน”
“ หัวหน้าซูบิน……”
ดงซูบินยิ้มและพยักหน้าให้ผู้ที่ทักทายเขา เขาได้เรียนรู้วิธีการประพฤติตนเป็นผู้นำจาก เสี่ยวหลานผู้นำต้องทำตัวเหมือนผู้นำ เขาต้องมีท่าทางของผู้นำ ถ้าไม่มีใครจะเคารพเขา
ที่สำนักงาน
เพื่อความประหลาดใจของ ดงซูบินสำนักงานของเขาแตกต่างจากอาคารสำนักงานโดยสิ้นเชิง ผ้าม่านทำจากวัสดุราคาแพงและมีหน้าต่างกระถางต้นไม้ราคาแพงอยู่สองบาน โต๊ะและชั้นหนังสือทำจากไม้คุณภาพดี โซฟาและเก้าอี้สำนักงานเป็นหนังเต็ม มันได้รับการปรับปรุงอย่างดี แม้ว่าค่าครองชีพในมณฑลจะต่ำกว่าเมืองปักกิ่งสำนักงานนี้มีค่าใช้จ่ายอย่างน้อย 100,000 หยวน
ฮู่ซินเหลียน มองไปที่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบินถ้ามีพื้นที่ใดที่คุณไม่ชอบหรือต้องการอะไรบอกให้ฉันรู้ได้เลย ฉันจะรีบมาเปลี่ยนมันทันที”
ดงซูบินหัวเราะแล้วส่ายหัว “ สำนักงานนี้ดี ผู้อำนวยการฮู่ขอบคุณสำหรับปัญหา” ระหว่างทางไปสำนักงานดงซูบิน พบว่าฮู่ซินเหลียน ไม่ได้เป็นรอง เธอเป็นผู้อำนวยการสำนักงาน
ฮู่ซินเหลียนรู้ว่าผู้คนจากปักกิ่งนั้นสุภาพ “ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะรับใช้ผู้นำ”
หลังจากวางกระเป๋าของเขาบนโซฟาดงซูบิน พูด “ ผู้อำนวยการฮู่คุณช่วยฉันติดต่อเกสต์เฮาส์ของรัฐบาลมณฑลได้หรือไม่”
ฮู่ซินเหลี่ยน รีบหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเธออย่างรวดเร็ว “ หัวหน้าซูบิน ฉันรู้ว่าคุณจะมาวันนี้ ฉันได้เลือกห้องพักคุณภาพดีให้คุณแล้ว นี่คือกุญแจของคุณ ห้องพักอยู่ในละแวกใกล้เคียง ผู้นำส่วนใหญ่ในสำนักงานของเราอยู่ที่นั่น ถือว่าเป็นเขตรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลของเรา ฉันส่งคนมาทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ของคุณ แจ้งให้เราทราบหากคุณต้องการอะไร ฉันจะรับคนมาช่วยคุณ”
ที่มีประสิทธิภาพมมาก
ดงซูบินพอใจมากกับทัศนคติการทำงานของ ฮู่ซินเหลียงเขาขอบคุณเธออีกครั้ง เขาไม่ได้หยาบคายกับ ฮู่ซินเหลียน เพราะเกือบทุกอย่างในสำนักต้องผ่านแผนกของเธอ หน้าที่ของเธอครอบคลุมหลายสิ่งหลายอย่างและอันดับของเธอควรเป็นหัวหน้าส่วนรองเช่นกัน เจ้าหน้าที่ของเธอควรเป็นคนที่รับเขาและช่วยเขาจัดที่พักให้ แต่เธอก็มารับเขาเป็นการส่วนตัว นี่เป็นรูปแบบหนึ่งที่เขาให้ความเคารพและดงซูบินก็ต้องทำแบบเดียวกันกับเธอ
หลังจากฮู่ซินเหลียนออกไปดงซูบินก็นั่งเก้าอี้ของเขา
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปดงซูบินจะเข้ามาอยู่ในตำแหน่งนี้อย่างเป็นทางการ นี่จะเป็นความท้าทายใหม่สำหรับเขา
ดงซูบิน มองดูนาฬิกาของเขาและไปที่ชั้นหนังสือ เขาหยิบไฟล์สองสามไฟล์แล้วเริ่มอ่านมัน ไม่แน่ใจว่าไฟล์เหล่านี้ถูกวางไว้ที่นี่โดย ฮู่ซินเหลียนหรือรองหัวหน้าคนก่อน ไฟล์เหล่านี้มีข้อมูลเกี่ยวกับเขตการทำงานและหน้าที่ของพวกเขา สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะแห่งใหม่เช่น ดงซูบิน และเขาใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายอ่านไฟล์เหล่านั้น
ในไม่ช้ามันถึงเวลาที่ต้องรายงาน
ดงซูบินบรรจุและออกจากสำนักงานของเขา เขาไม่ได้กลับไปทันทีและไปที่กระดานประกาศบนชั้นหนึ่ง มีแผนผังองค์กรพร้อมรูปถ่ายอยู่ที่นั่น เขาจดจำชื่ออันดับและใบหน้าของผู้นำทุกคนเพื่อป้องกันตัวเองจากการพูดกับผู้นำอย่างไม่ถูกต้อง
รองหัวหน้าสำนักโพสต์ใหม่เป็นหัวข้อของการสนทนาระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“ ฉันได้ยินว่าหัวหน้าซูบินอายุเพียง 23 ปีเขายังอายุน้อยกว่าเจ้าหน้าที่ที่เด็กที่สุดในสำนักงานของเรา!”
“ คุณจำอายุของเขาผิดหรือไม่? เป็น 33 หรือ 43 ได้ไหม”
เจ้าหน้าที่สำนักงานสองสามคนล้อเล่นขณะที่พวกเขาเดินไปตามทางของดงซูบิน พวกเขาเห็นดงซูบิน และคิดว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนใหม่ พวกเขาไม่ได้ดูที่ป้ายประกาศ พวกเขาต้องการเห็นตนเองว่ารองหัวหน้าสำนักที่เพิ่งได้ย้ายมาใหม่อายุน้อยแค่ไหน พวกเขาเห็นวันเกิดของดงซูบิน และเขาอายุ 23 แต่เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นรูปถ่ายที่วางใหม่ของ ดงซูบินพวกเขาก็ตกใจ พวกเขามองชายหนุ่มข้างๆพวกเขาทันที
“ซู … หัวหน้าซูบิน!”
“ หัวหน้าซูบิน!”
เจ้าหน้าที่สองสามคนตกใจ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าซูบินจะยืนอยู่ข้างๆพวกเขาและเคยได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันก่อนหน้านี้ มันเป็นเรื่องต้องห้ามที่จะพูดถึงผู้นำที่อยู่รับหลังของพวกเขา!
ดงซูฐิน ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้และยิ้มให้พวกเขาก่อนที่จะเดินออกจากสำนัก
เจ้าหน้าที่ตำรวจยศน้อยถอนหายใจ
