บทที่ 179.2 โอนย้ายแม่ของดงซูบิน
ผู้แปล loop
“ ถ่ายโอนไปยังเมือง?” ล้วนเสี่ยวปิงจะ ถูกย้าย ครูทุกคนในหมู่บ้านต้องการถ่ายโอนไปยังเมือง ไม่เพียง แต่พวกเขาจะได้รับเงินเดือนที่สูงขึ้น แต่สภาพแวดล้อมการทำงานก็ยังดีกว่าโรงเรียนในหมู่บ้านอีกมาก นอกจากนี้ลูกชายของเธอทำงานในเมืองและเธอสามารถอยู่ใกล้กับลูกชายได้มากขึ้น “ ซูบินจจะลำบากไปไหมลูก”
ดงซูบิน ตอบว่า:“ ไม่ต้องกังวล พวกเขาจะเกรงใจเมื่อผมขอเรื่องนั้นไป”
ล้วนเสี่ยวปิง ตบมือลูกชายของเธอ “ แม่จะเชื่อลูก”
“ โอ้แม่ยังไม่ได้บอกผมเกี่ยวคนที่จะมาตรวจโรงเรียน” เนื่องจากผู้อำนวยการกระทรวงศึกษาธิการของมณฑลอยู่ใกล้ชิดดงซูบิน ตัดสินใจที่จะพูดกับเขาโดยตรง
แม่และลูกชายเดินไปที่ทุ่งนาและ ล้วนเสี่ยวปิงมองไปรอบ ๆ เธอ เธอพูดเบา ๆ “ ชื่อเสียงของผู้กำกับค่อนข้างยูแย่มาก เขา…เขา…มัก“ รังแก” ครูหญิงในโรงเรียนที่อยู่ในความดูแลของเขา” ล้วนเสี่ยวปิงหยุดไปชั่วครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจ “ หัวหน้าทีมโจวเหม่ย ที่ลูกพบก่อนหน้านี้ก็ถูกเขาข่มขืน แม่ได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่น ผู้อำนวยการยูออกจากหมู่บ้านของเราเพื่อทานอาหารเย็นและขอให้โจวเหม่ยไปกับเขา ในช่วงอาหารเย็นโจวเหม่ยเมาแล้วผู้อำนวยการยูก็พาเธอกลับมาและ…อย่างไรก็ตามทุกคนที่นี่รู้ดีว่าผู้กำกับยูเป็นคนไม่ดี”
ดงซูบินขมวดคิ้ว “ มันเกิดขึ้นจริงเหรอ?”
ล้วนเสี่ยวปิง ถาม “ แม่ก็ได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่นเช่นกันและไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่อาจารย์โจวหยุดไปสองวันหลังจากวันนั้นและเธอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าทีมและเงินเดือนของเธอก็เพิ่มขึ้นหลังจากที่เธอกลับมา ซูบินสำนักความปลอดภัยสาธารณะของลูกจะตรวจสอบเหตุการณ์นี้หรือป่าว หรืออยู่ภายใต้คณะกรรมการเพื่อการตรวจสอบวินัย”
ดงซูบินตอบกลับ “ หากมีการรายงานจะเป็นคดีอาญาและเราจะทำการตรวจสอบ อาจารย์โจวรายงานเหตุการณ์นี้ต่อตำรวจหรือป่าว”
ล้วนเสี่ยวปิงส่ายหัว “ แม่ไม่รู้ แต่พลเรือนไม่กล้าสู้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐหรอก ผู้อำนวยการยูเป็นข้าราชการระดับสูงและรับผิดชอบโรงเรียนของเรา ยิ่งกว่านั้นโจวเหม่ยเป็นหญิงที่แต่งงานแล้วและจะไม่กล้าบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอสามารถทนทุกข์ในความเงียบเท่านั้น” ล้วนเสี่ยวปิงเป็นผู้หญิงที่ใจดีและปฏิบัติต่อโจวเหม่ยในฐานะเพื่อนที่ดีของเธอ
ดงซูบินกล่าว “ แม่นี่อาจเป็นข่าวลือเท่านั้น ใครจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องจริงใช่ไหม”
ล้วนเสี่ยวปิงทำให้ลูกชายของเธอจ้องมอง “ แม่ได้ยินเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งคน สิ่งนี้ไม่น่าจะเป็นเพียงข่าวลือแล้ว”
ดงซูบินนั้นเป็นคนที่รักในความยุติธรรมและพร้อมที่จะแก้ไขปัญหาให้กับประชาชนในชนบท แต่เขาไม่สามารถจัดการข่าวลือได้โดยไม่ต้องมีรายงานจากตำรวจหรือหลักฐาน เหตุการณ์นี้อาจไม่เกิดขึ้นจริง การเมืองภายในของราชการมีความซับซ้อนมาก ใครจะรู้ว่าข่าวลือนี้อาจแพร่กระจายจากคู่แข่งของผู้อำนวยกานหยู? ดงซูบินไม่ปักใจเชื่อในทันที
“ อย่างงั้นเดียวเรานั่งรถไปทานอาหารเย็นกันก่อน”
“อะไร ลูกซื้อรถมมาใหม่หรอ”
“ปล่าวครับ นี้เป็นรถของทางราชการ ผมเพิ่งเข้ารับราชการน้อยกว่า 6 เดือนและมันน่าสงสัยเกินไปถ้าผมซื้อรถตอนนี้”
เมื่อ ดงซูบินกำลังจะเปิดประตูผู้โดยสารด้านหน้าให้กับแม่ของเขาชายวัยกลางคนตะโกนจากอาคารโรงเรียน “ เธอเป็นครูที่โรงเรียนนี้หรือไม่”
ล้วนเสี่ยวปิง หันกลับมาแล้วตอบอย่างรวดเร็ว “ ใช่แล้วผู้กำกับหยู”
ผู้อำนวยการหยูถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ ฉันไม่ได้ขอให้ครูทุกคนไปที่ห้องประชุมเพื่อประชุมเวลา 5 โมงเย็นเหรอ? ไม่มีใครที่จะต้องหายไปจากการประชุมครั้งนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ห่ะ?”
ล้วนเสี่ยวปิง พูดไม่ออกและไม่รู้วิธีตอบเขา
ผู้ชายคนนี้คือหยูเฉินซี? ดงซูบินหันมามองเขา เขาเป็นคนหัวล้านในอายุราว 50 ปี บางที ดงซูบินสังเกตเขา และดงซูบินรู้สึกว่าดวงตาของหยูเฉินซี มองก้นแม่ของเขาอยู่ สิ่งนี้ทำให้ ดงซูบินอึดอัดมากและดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะพูดถูก ชายชราคนนี้ไม่ใช่คนดี
ดงซูบินยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับและตอบ “ คุณเป็นผู้อำนวยการหรออยู่เหรอ? ฉันมาที่นี่เพื่อรับแม่ของฉัน เรามีบางอย่างที่ต้องทำ”
อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนหมู่บ้านที่อยู่ข้างๆ หยูเฉินซี พูดเบา ๆ “ เขาเป็นหัวหน้าซูบิน”
หยูเฉินซี รู้สึกประหลาดใจและมองไปที่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบินจากการรักษาความปลอดภัยสาธารณะมณฑลของเราหรอ ฉันได้ยินเกี่ยวกับคุณ แม่ของคุณทำงานในโรงเรียนมัธยมของหมู่บ้านนี้หรอ? โอ้ไหนแม่ของคุณมีธุระคุณก็ไปกลับได้เลย” เขาไม่ได้ยิ้มหรือพูดอะไรเพลิน ๆ และเดินไปกับอาจารย์ใหญ่
ดงซูบินโกรธ ถึงแม้ว่าตำแหน่งของ หยูเฉินซีจะเป็นหัวหน้าส่วนและอยู่เหนือระดับหนึ่งของดงซูบินแต่ก็มาจากเอเจนซี่ที่ต่างกันและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ ในด้านสถานะความมั่นคงสาธารณะนั้นสูงกว่ากระทรวงศึกษาธิการมากหยูเฉินซี รู้ว่าดงซูบิน เป็นรองหัวหน้าสำนักและยังพูดกับเขาราวกับว่าเขากำลังออกคำสั่ง เขาไม่นับถือดงซูบินและพูดอย่างจงใจ
ดงซูบินรู้สึกอารมณ์ไม่ดี ฉันมาจากความปลอดภัยสาธารณะและคุณมาจากกระทรวงศึกษาธิการ คุณเป็นใครที่จะทำหน้าที่เหมือนหัวหน้าของฉันต่อหน้าฉัน “ โอ้ตั้งแต่วันนี้ฉันเจอคุณแล้วเรื่องอื่น ๆ ก็รอได้ ฉันกำลังมองหาคุณและอยากคุยกับคุณบางเรื่อง”
หยูเฉินซี มองดูนาฬิกาของเขา “ ฉันมีประชุมเวลา 5 โมงเย็น เดียวคอยมาคุยกันอีกที่”
ดงซูบินเดินไปด้วยรอยยิ้ม “รอก่อน. ผู้อำนวยการหยูเป็นผู้นำระดับสูงและไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบคุณ”
ครูใหญ่และผู้นำโรงเรียนคนอื่นสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติและเงียบไป
หยูเฉินซี ขมวดคิ้ว “ ตอนนี้ฉันกำลังจะไปประชุม รอจนกว่าฉันจะประชุมเสร็จล่ะกัน”
นายไม่ได้ให้เกียรติฉันจริงๆ! นายต้องการให้ฉันรอข้างนอกในขณะที่นายเข้าร่วมการประชุม? นายคิดว่านายเป็นใคร? ดงซูบินแทบจะเป็นบ้า เขาเห็นหยูเฉินซี กำลังจะเดินออกไปและเขาเอามือจับไหลหยูเฉินซีไว้ แล้วหัวเราะ “ ผู้อำนสนการยูคุณไม่ไว้หน้าฉันเหรอ? ยังมีการประชุมของคุณจะเริ่มอีกตั้ง 10 นาทีและฉันต้องการพูดคุยกับคุณ” หยูเฉินซี ต้องการไปที่การประชุมของเขา? ดงซูบินเองก็จะไม่ปล่อยให้เขาไปอย่างง่ายๆ
หยูเฉินซีมองที่มือบนไหล่ของเขาและรู้สึกรังเกียจการกระทำของ ดงซูบิน“มันคืออะไร? คุณสามารถบอกฉันได้ที่นี่”
ดงซูบินไม่ต้องการที่จะออกไปกับเขาในตรงนี้ “เอาล่ะ. มันเกี่ยวกับการเตรียมงานแม่ของผม ตอนนี้ผมทำงานในเขตเมืองและแม่ของผมอยู่ในหมู่บ้าน มันยากสำหรับเราที่จะเจอกัน ผู้อำนวยการหยูคุณสามารถโอนแม่ของผมไปโรงเรียนในเขตเมืองได้หรือป่าว? ไม่จำเป็นต้องเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง โรงเรียนมัธยมต้นก็ได้”
อาจารย์ใหญ่และผู้นำโรงเรียนคนอื่นรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กและไม่จำเป็นต้องรบกวนผู้อำนวยการหยู แม้ว่าหัวหน้าซูบินจะไม่พูดอะไรเลยกระทรวงศึกษาธิการก็จะย้าย ล้วนเสี่ยวปิงไปโรงเรียนที่ดีกว่าในเขตเมือง
แต่ด้วยความตกใจของทุกคน หยูเฉินซี ตอบว่า“ หัวหน้าซูบิน ฉันคงทำให้คุณไม่ได้”
ดงซูบินขมวดคิ้ว “ คุณหมายถึงอะไร”
หยูเฉินซี มองดูดงซูบิน แล้วหันไปที่ล้วนเสี่ยวปิง “ ใบอนุญาตการสอนของอาจารย์ล้วนยังไม่ได้รับการอนุมัติและเธอไม่มีคุณสมบัติที่จะสอนในเขตเมือง นอกจากนี้ยังไม่มีตำแหน่งว่างในโรงเรียนเขตเมือง ฉันทำตามที่คุณขอไม่ได้หรอก”
ครูใหญ่และผู้นำโรงเรียนคนอื่นไม่คาดหวังว่าผู้อำนวยการหยูจะพูดสิ่งนี้กับหัวหน้าดง
ดงซูบิน โกรธจัด หยูเฉินซี เพียงแค่ต้องพูดอะไรสักคำและแม่ของเขาสามารถถ่ายโอนได้ มันไม่ลำบากเลย นายกำลังใช้ระเบียบปฏิบัติ นายกับปฏิเสธฉัน ฉันได้พบกับคนที่ไม่ไว้หน้าฉันมากมาย แต่นายเป็นคนแรกที่ตรงไปตรงมา! นายต้องการที่จะทำให้ฉันอับอายในที่สาธารณะ? ดงซูบินสังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลกหยูเฉินซี รู้จักชื่อแม่ของเขาและรู้ว่าเธอยังไม่ได้รับใบอนุญาตการสอน ดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับแม่ของเขา นั่นหมายความว่าหยูเฉินซี ต้องรู้จักล้วนเสี่ยวปิง เป็นแม่ของดงซูบิน และเขาตั้งใจแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอเมื่อเขาตะโกนออกมาให้เธอฟังก่อนหน้านี้ ไอ้เวรเอ๋ย! หยูเฉินซีพยายามจะมีเรื่องกับฉันอย่างจงใจ!
ดงซูบินไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้อีกต่อไป “ ผู้อำนวยการยูคุณแน่ใจหรือว่าคุณไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับการย้ายแม่ของผมได้”
หยูเฉินซี ตอบอย่างหงุดหงิด:“ เรามาคุยกันเรื่องนี้อีกครั้ง เอาล่ะฉันต้องไปประชุม “
ดงซูบินยิ้ม “ ผู้อำนวยการหยู ผมจะจำสิ่งที่คุณพูดวันนี้ ผมหวังว่าคุณจะจำสิ่งที่คุณพูดวันนี้เช่นกัน” ดงซูบินตบไหล่ของหยูเฉินซี และเดินไปกับแม่ของเขา
หยูเฉินซีกลายเป็นศัตรูของดงซูบิน และดงซูบินคิดอยู่ภายในใจว่า นายกล้าขู่ฉัน รอจนกว่าเส้นผมของนายจะหมดหัวก่อนล่ะกัน!
อาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่มองซึ่งกันและกัน พวกเขายังรู้สึกว่าผู้อำนวยการหยูทำมากมากเกินไป ผู้อำนวยการหยูสามารถทำสิ่งที่เป็นที่ชื่อชอบของหัวหน้าซูบินได้โดยการโอนแม่ของเขาไปโรงเรียนในเมือง ไม่มีเหตุผลใดที่จะทำให้หัวหน้าซูบินไม่พอใจกับเรื่องเล็ก ๆ นี้
ภายในรถล้วเสี่ยวปิงถามด้วยความกังวล “ เสี่ยวปิงลืมมันไปเถอะ แม่คุ้นเคยกับชีวิตในหมู่บ้านและไม่จำเป็นต้องทำงานที่โรงเรียนในเมือง”
ดงซูบินตอบอย่างเย็นชา “ แม่สบายใจเถอะ เดียวผมจะจัดการเรื่องนี้เอง” เขาขับรถออกจากโรงเรียน แต่ไม่ได้แวะไปหาอะไรกิน หลังจากส่งแม่กลับบ้านดงซูบินโทรหารองหัวหน้าฉินหยง “ สวัสดีหัวหน้าฉิน”
“ พี่ซูบินใช่ไหม มีอะไรให้รับใช้?”
ดงซูบินได้ยินวิธีที่ฉินยงพูดถึงเขาและรู้ว่าเขาอยู่ในสถานที่ที่สะดวกในการพูดคุย “ มันเป็นอย่างนี้ คุณรู้หรือไม่เมื่อวันนี้รผมมีปัญหากับหยูเฉินซี จากกระทรวงศึกษาธิการของมณฑลของเรา?”
ฉินหยงหยุดครู่หนึ่งแล้วถาม “ ผู้อำนวยการกระทรวงศึกษาธิการหยู? เกิดอะไรขึ้น?”
ดงซูบินบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียนแม่ของเขา เขาเชื่อว่าหยูเฉินซีจะไม่ทำสิ่งที่ยากสำหรับเขาโดยจงใจเพราะสิ่งนี้ไม่เป็นประโยชน์ต่อเขา ต้องมีเหตุผลอื่นและนั่นเป็นเหตุผลที่ดงซูบินถามฉินหยง
ฉินยงขมวดคิ้วหลังจากฟังดงซูบินหยูเฉินซีนั้นทำเกินไป หัวหน้ซูบินไม่ได้ขอตำแหน่งผู้นำให้กับแม่ของเขาและไม่แม้แต่จะขอโรงเรียนมัธยมที่ยอดเยี่ยม เขาแค่อยากจะมีชีวิตใกล้ชิดกับแม่มากขึ้นและทำไมหยูเฉินซีถึงไม่ชอบเขา ทำไมจงแยกแม่กับลูกชายของเธอออกจากกัน? ฉินหยงกล่าว “ มีบางสิ่งที่คุณอาจไม่รู้ ผู้กำกับหยู และหัวหน้าหู ของเราเป็นญาติห่างๆกันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
เอาล่ะ! ในที่สุดดงซูบินก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น! เขามีปัญหากับหัวหน้าหูและหยูเฉินซีซึ่งเป็นญาติของหัวหน้าหูก็ต้องการที่จะแก้แค้นเขา!
ฉินยงคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ หัวหน้าซูบิน ผมสามารถช่วยแม่ของคุณให้ได้”
ดงซูบิน ตอบกลับ “ พี่ชายฉินขอบคุณมาก แต่ฉันจะชำระแค้นนี้ด้วยตัวเอง” เขาไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใดกับฉินยง ยิ่งไปกว่านั้นฉินหยงยังขุ่นเคืองกับหัวหน้าหูะและเขาอาจไม่สามารถโอนแม่ของดงซูบินได้เช่นกัน
เวรเอ้ย!
แกไม่ต้องการย้ายแม่ของฉัน?
ฉันจะทำให้แน่ใจว่าแม่ของฉันจะต้องถูกย้ายอย่างไม่มีมลทิน!
