บทที่ 190.2 ปลดหนี้
ผู้แปล loop
ดงซูบินถอนหายใจ “ พ่อของฉันเองก็เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนแม่และฉันได้ผ่านสิ่งที่คุณและเสี่ยวเสี่ยว กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ เราสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปและยังมีหนี้สินอีกมากมาย แต่เรายังคงจัดการและผ่านมันได้ ฉันมั่นใจว่าคุณก็ทำได้เช่นกัน”
ในที่สุดหยูเหม่ยเสี่ยว ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหัวหน้าซูบินถึงช่วยเธอและลูกสาวของเธอ “คุณเป็นคนดี.”
ดงซูบินหัวเราะและปัดมันออก
หลังจากนั้นไม่นานหยูเสี่ยวเสี่ยวก็กลับมาพร้อมใบเสร็จและพยาบาลก็เปลี่ยนหยดน้ำ
ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “ อยากทานอะไรมื้อเที่ยงกันไหม เดีย่วมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง?”
หยูแหม่ยเสี่ยว โบกมืออย่างรวดเร็ว “ ไม่…ให้…ให้เสี่ยวเสี่ยวไปกันเถอะ”
ดงซูบินมองไปที่หยูเสี่ยวเสี่ยว “ ถ้าฉันปล่อยคุณสองคนไปคุณจะพยายามประหยัดเงิน เสี่ยวเสี่ยวเธออยากกินอะไร”
หยูเสี่ยวเสี่ยว มองไปที่แม่ของเธอและพูดอย่างระมัดระวัง “ หนูอยากจะให้แม่ดื่มซุปไก่ หนูได้ยินมาว่ามันดีต่อสุขภาพของเธอ หนูเอง…แค่กินขนมปังธรรมดาก็ได้”
ดงซูบินลูปหัวหยูเสี่ยวเสี่ยว “หนูเป็นเด็กดี. อยู่ที่นี่กับแม่ของหนูเถอะเดียวฉันไปหาช้าวมาให้”
หยูเหม่ยเสี่ยว ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “ หัวหน้าซูบินขอบคุณมาก”
ดงซูบินโบกมือและถามพยาบาลเกี่ยวกับอาการของหยูเหม่ยเสี่ยว ก่อนที่จะออกไปที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ร้านอาหารนั้นไม่ได้ขายซุปไก่ แต่ ดงซูบินเสนอที่จะจ่ายเงินเพิ่มและเจ้านายขอให้ครัวเตรียมให้เขา ในขณะที่รอซุป ดงซูบินทานอาหารกลางวันที่นั่นและยังซื้อกับข้าวและข้าวอีกสองสามอย่างกลับไปที่โรงพยาบาล
หยูเสี่ยวเสี่ยว กลืนน้ำลายของเธอเมื่อเธอเห็นเนื้อสัตว์ เป็นเวลานานแล้วที่เธอกินเนื้อสัตว์และเริ่มกลืนอาหารลงไป
น้ำตาของหยูเหม่ยเสี่ยวเริ่มเอ่อคลอขณะที่เธอมองไปที่ลูกสาวของเธอ เธอรู้สึกเสียใจที่ลูกสาวของเธอไม่สามารถให้เธอกินอาหารได้เต็มอิ่มในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา
ดงซูบินเติมซุปไก่ในชามให้ หยูเหม่ยเสี่ยว “ หมอบอกว่าคุณไม่ควรดื่มซุปไก่มากเกินไป แต่ชามเดียวคงไม่เป็นไร คุณทั้งคู่ขาดสารอาหารและควรกินให้มากกว่านี้”
หยูเหม่ยเสี่ยว ขอบคุณ ดงซูบินอีกครั้งและเริ่มดื่มซุปช้าๆ
ดงซูบินซื้ออาหารมากมายให้พวกเขาและในที่สุดก็มีเหลืออยู่บ้าง หยูเสี่ยวเสี่ยวปิดฝาภาชนะด้วยของเหลืออย่างระมัดระวังและวางไว้ในตู้เล็กข้างเตียง เธออยากจะเก็บไว้กินมื้อเย็น แต่ดงซูบินสั่งให้เธอโยนของเหลือทิ้ง เมื่อเห็นหยูเหม่ยเสี่ยว และหยูเสี่ยว ไม่สามารถทนได้ที่จะทิ้งมันไป ดงซูบินกล่าว “ ที่นี่ไม่มีตู้เย็นและอาหารอาจจะบูดได้”
หยูเสี่ยวเสี่ยวมองไปที่ของเหลือในถังขยะ “ทุกอย่างปกติดี. แม่และหนูทำสิ่งนี้เสมอและเราก็ไม่ป่วย”
ดงซูบินหันมามองหยูเหม่ยเสียวด้วยและขมวดคิ้ว
หยูเหม่ยเสี่ยวกอดลูกสาวของเธอและเริ่มน้ำตาไหล “ บางครั้งเมื่อเราไม่มีเงินเราจะไปร้านอาหารเพื่อขอของเหลือ”
ดงซูบินถอนหายใจ เมื่อเทียบกับสิ่งนี้แม่และลูกสาวดงซูบินและแม่ของเขาชีวิตดีกว่ามาก อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีอาหาร ฉันควรทำอย่างไรดี? สิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้นกับพวกเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หากพวกเขายังคงใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป ช่วยพวกเขา? แต่หนี้ของเธอคือ 1 ล้านหยวนและตอนนี้ฉันไม่มีเงินมากมาย
ดงซูฐินคิดว่าเขาควรจะช่วยพวกเขาหรือไม่เมื่อชายวัยกลางคนที่มีหนวดเข้ามาในวอร์ด เขามองไปที่หยูเหม่ยเสี่ยว และหยูเสี่ยวเสี่ยว “ ฉันมองหาเธอที่โรงแรมและได้ยินว่ารถพยาบาลส่งเธอมาที่โรงพยาบาล คุณเป็นอะไรอย่างงั้นหรอ”
หยูเสี่ยวเสี่ยวรู้สึกกลัวและกอดแม่ของเธอไว้หยูเหม่ยเสี่ยว ตอบเบา ๆ “ ฉันเป็นหวัดนิดหน่อย”
ชายคนนั้นพยักหน้าและตอบกลับ “โอเค. เธอหาเงินได้เท่าไหร่และเมื่อไรจะคืนเงินฉันสักที”
หยูเหม่ยเสี่ยวเองตอบอย่างอ่อนแรง “ตอนนี้เองฉันก็กำลังทำงานอย่างหนักเลย. โปรดให้เวลาเราอีกสองสามวัน”
ชายคนนั้นตอบอย่างมีน้ำโห “แล้วเมื่อไรกันล่ะ? เธอเป็นหนี้เรา 1 ล้านและแม้ว่าเธอจะทำงานมาตลอดชีวิตเธอก็ไม่สามารถชำระหนี้ทั้งหมดของเธอได้หรอก หยูเหม่ยเสี่ยวอย่าลืมนะว่า ถ้าผ่านไปอีกปีหนี้ของเธอก็จะไม่ใช่ 1 ล้าน มันจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 หรือ 3 ล้าน เธอจะตอบแทนเราอย่างไร ฟังฉัน. ฉันจะช่วยเธอหางานที่ไนต์คลับ มันจะมีรายได้พอมาชดใช้หนี้ของเธอได้”
หยูเหม่ยเสี่ยว ตื่นตระหนก “ ฉัน…ฉันจะไม่ไป” เธอรู้ว่า ‘งาน‘ ที่ไนต์คลับคืออะไร
ชายคนนั้นพูดว่า:“ เธอไม่อยากไปเหรอ? แล้วลูกสาวของเธอจะไปไหม!”
หยูเสี่ยวเสี่ยว เริ่มร้องไห้ “ แม่…”
หยูเหม่ยเสี่ยวกอดลูกสาวแน่น “ ลูกสาวของฉันก็จะไม่ไป! ฉัน…ฉันจะหาวิธีหาเงินมาคืนคุณเอง!”
ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้น “ คุณเป็นเจ้าหนี้ของเธอ?”
ชายวัยกลางคนประหลาดใจเพราะเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นญาติของผู้ป่วยเตียงข้างๆกับหยูเหม่ยเสี่ยว “คุณคือใคร?” เขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ดูน่าตาคุ้น
ดงซูบินหัวเราะ “ คุณเองคงจะเป็นคนที่ปล่อยเงินกู้ให้กับสามีของพี่หยูสินะ? ฮ่าฮ่าหรือว่าเป็นท้วงหนี้?”
“ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ? หรือว่า คุณเป็นญาติกับเธอ?” ชายคนนี้เคยเป็นเจ้านายของสามีของหยูเหม่ยเสี่ยว และรู้ว่าสามีของ หยูเหม่ยเสี่ยว มีภรรยาและลูกสาวที่สวยมาก เขาปรารถนาที่จะเอาพวกเธอมาเป็นเมีย เมื่อพวกเธอไม่สามารถชำระหนี้เขาจะพาหยูเหม่ยเสี่ยวและลูกสาวของเธอเป็นค่าตอบแทน แต่หลังจากนั้นไม่นานธุรกิจของเขาก็ล้มละลายและต้องการเงิน
ดงซูบินหัวเราะ “ การรักษาความปลอดภัยสาธารณะประจำเขตของเรากำลังจับพวกนักท้วงหนี้ผิดกฎหมายในขณะนี้ คุณกำลังถามว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันอย่างงั้นหรอ? คุณต้องการจะมีปัญหาหรือยังไง”
ดวงตาของหยูเหม่ยเสี่ยวสว่างขึ้นและมองไปที่ดงซูบินเพื่อขอความช่วยเหลือ “ หัวหน้าซูบินสามีของฉันได้ยืมเงิน 400,000 หยวนจากเขาและส่วนที่เหลือเป็นดอกเบี้ย”
ดงซูบินตอบ “ โอ้หนี้จะกลายเป็น 1 ล้านภายในครึ่งปี? เอาล่ะ. แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่นายจะถูกตัดสินจำคุกหัวโตแล้ว”
ชายวัยกลางคนตกตะลึง หัวหน้าซูบิน? เขาอาจจะเป็นข่าวลือ…หัวหน้าดงผู้ต่อสู้กับ 7 อันธพาล? เวรเอ๋ย! ในที่สุดเขาก็จำ ดงซูบินได้ ในตอนนี้ดงซูบินถูกโพสต์ไปที่เคาน์ตี เขาได้เข้าไปที่เว็บไซต์ของสำนักงานความปลอดภัยสาธารณะ และเห็นภาพของ ดงซูบิน! เขาตื่นตระหนกและรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่สามารถโกรธเคืองได้ “ หัวหน้าซูบินผมไม่ใช่คนท้วงหนี้ใดๆ สามีหยูเหม่ยเสี่ยว เองก็เห็นด้วยกับดอกเบี้ยนี้เมื่อเขายืมเงินจากฉัน เราได้ลงนามในข้อตกลงแล้ว”
ดงซูบิน ตอบ “ คุณไม่รู้หรือว่ากฎหมายไม่ยอมรับข้อตกลงเหล่านี้? อะไรตอนนี้? คุณยังต้องการให้พี่สาวหยูทำงานที่ไนต์คลับอย่างงั้นหรอ? ฉันสนใจที่จะรู้ว่าคุณมีงานอะไรให้เธอที่ไนต์คลับ?”
ชายวัยกลางคนเหงื่อออก “ เอ่อ…พนักงานเสิร์ฟ…”
ดงซิบนโบกมือ “ เอาล่ะ. หยุดพูดเรื่องไร้สาระ สามีของเธอยืมมาจากคุณเท่าไร”
“ 400,000.”
“ หลังจากหักเงินที่เธอจ่ายไปแล้วตอนนี้หนี้เท่าไหร่?”
ชายวัยกลางคนรู้ว่าหัวหน้าซูบินตั้งใจจะช่วยหยูเหม่ยเสี่ยว “ 210,000.” เขากัดฟันและพูดต่อ “ หัวหน้าซูบินผมไม่กล้าทำให้คุณโกรธหรอก แต่เธอยังคงต้องชดใช้หนี้ของสามี ดี…ผมจะไม่ยุ่งกับเธอเลยถ้าเธอคืนเงินส่วนที่เหลือได้ฉันจะฉีกสัญญาทันที” เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่หัวหน้าซูบินทำในเขตและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอม
น้ำตาของหยูเสี่ยวเหม่ยหยุดลงเมื่อเธอได้ยินว่าหนี้ของเธอหายไปจาก 1 ล้านเป็น 210,000 หยวน
ดงซูบิน ยักหน้าและมองไปที่หยูเสี่ยวเหม่ย “ พี่หยูฉัน จำได้ว่าคุณมีญาติห่าง ๆ ที่ทำธุรกิจในปักกิ่ง? คุณช่วยขอยืมเงินเธอไปใช้หนี้ก่อนได้ไหม” หยูเหม่ยเสี่ยว ตะลึง เธอไม่มีญาติในปักกิ่ง แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ดงซูบินก็บอกผู้ชายคนนั้น “ ฝากชื่อและเลขที่บัญชีธนาคารของคุณ เงินควรจะเข้าบัญชีของคุณในบ่ายวันนี้หรืออย่างช้าที่สุดภายในวันพรุ่งนี้”
ชายคนนั้นเขียนหมายเลขบัญชีธนาคารของเขาและจากไป
หลังจากชายคนนั้นจากไปหยูเหม่ยเสี่ยวกล่าว “ หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันไม่มีญาติที่ทำธุรกิจ ฉัน…”
ดงซูบินไม่ตอบเธอและเดินออกจากหอผู้ป่วยฉุกเฉินเพื่อโทรหา ฉูหยวนสำหรับเรื่องนี้ดงซูบินที่จะใช้เงิน 1 ล้านคงจะเป็นปัญหาในขณะที่ บริษัท ประมูลเพิ่งเริ่มต้น แต่ 210,000 ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับดงซูบิน “ สวัสดีฉูหยวน? เรามีเงินในบัญชีเท่าไหร่”
ฉูหยวนตอบ “ เงินส่วนใหญ่ถูกลงทุนใน บริษัทไปหมดแล้ว และมีเงินเหลือเพียง 400,000 หยวนเท่านั้น นายถามทำไม?”
ดงซูบิน กระแอมในลำคอ “ เอ่อ…ฉันต้องการเงิน 210,000.”
ฉูหยวน หยุดชั่ววินาทีและตอบกลับ “ตกลง. ฉันจะโอนให้นายเดี๋ยวนี้”
“ฮะ? เธอไม่ได้ถามว่าทำไมฉันถึงต้องการเงิน”
“ ฮ่าฮ่านายต้องมีเหตุผลของนาย นอกจากนี้นี่เป็นเงินของนายและฉันจะจัดการให้นายเท่านั้น”
“ อ่า…ฉันบอกว่าเงินในบัญชีเป็นเงินของเรา ตกลง. ฉันจะให้ชื่อและหมายเลขบัญชีแก่เธอ แค่โอนเงินให้เขาก็พอ.”
“ตกลง.” หลังจากสังเกตหมายเลขบัญชี ฉูหยวนกล่าว “ การโอนเงินระหว่างจังหวัดจะมีความล่าช้า แต่เงินควรจะน่าจะเข้าบัญชีก่อน 18.00 น. ของวันนี้”
หลังจากชำระสิ่งนี้แล้วดงซูบินก็กลับไปที่วอร์ด
หยูเหม่ยเสี่ยวกล่าวอย่างกังวล “ ตอนนี้ฉันไม่สามารถหาเงินได้ 210,000 คน ถ้าฉันหาเงินไม่ได้ภายในวันพรุ่งนี้…”
ดงซูบินตบไหล่เธอและช่วยให้เธอนอนหงายบนเตียง “ พี่หยูฉันรู้ว่าคุณไม่มีญาติที่ทำธุรกิจ ฉันโกหกเขาและได้ช่วยคุณล้างหนี้ เขาควรจะได้รับเงินในบ่ายวันนี้ ตอนนี้คุณสองคนหมดหนี้แล้วนะ”
หยูเหม่ยเสี่ยว ตะลึง “ คุณ … จริงจังไหม”
“ ฮ่าฮ่าจำเป็นต้องโกหกคุณด้วยอย่างงั้นหรอ”
“ แต่… แต่…” หยูเหม่ยเสี่ยวพยายามปฏิเสธจากดงซูบิน “ เราไม่สามารถรับเงินของคุณได้”
ดงซูบินหัวเราะ “ พี่หยูหยุดจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ ฉันไม่มีแรงจูงใจอื่น ๆ คุณทั้งคู่ทำให้ฉันนึกถึงตัวเองเมื่อหลายปีก่อน ฉันเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้วและฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรตอบแทนคุณเลย” ดงซูบินรู้ว่า หยูเหม่ยเสี่ยวคิดว่าเขากำลังต้องการเธอและลูกสาวของเธอ ดงซูบินช่วยพวกเขามากขึ้นด้วยความสงสารและต้องการให้พวกเขาทรมานน้อยลง
หยูเหม่ยเสี่ยวไม่ได้คาดหวังว่าหนี้ของเธอจะถูกล้างในเร็ว ๆ นี้ น้ำตาของเธอกลิ้งลง “ หัวหน้าซู…เรา…เรา…”
ดงซูบินยืนขึ้น “ เอาล่ะ. ดูแลตัวเอง. ฉันไปก่อนล่ะ”
ขณะที่ดงซูบินกำลังเตรียมตัวออกไปเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างและหันกลับมา
หยูเหม่ยเสี่ยว และ หยูเสี่ยวคุกเข่าอยู่บนพื้นและหันหน้าเข้าหาดงซูบิน
ดงซูบินช่วยพยุงพวกเธออย่างรวดเร็ว “ อย่าทำอย่างนี้ พี่สาวคุณไม่สบายอยู่”
หยูเหม่ยเสี่ยว ร้องไห้ “ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”
หยูเสี่ยว ก็ร้องไห้เช่นกัน!
