EP 269 ต้องช่วยเธอไว้ให้ได้!
By loop
ในเช้าวันรุ่งขึ้น
ณ ชั้นใต้ดิน
ดงซูบินเดินไปรอบ ๆ ห้องของเขาในห้องใต้ดินอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินเจ้าหน้าที่หญิง เขาไม่รู้ว่าเธอถูกฆ่าระหว่างทางหรือถูกขังไว้ที่ไหนสักแห่ง เขาตัดสินใจที่จะไม่รออีกต่อไปและต้องการขอผู้คุมให้เธอ วิธีนี้อย่างน้อยเขาก็สามารถรู้ได้ว่าเธอตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไปห้องน้ำที่ปลายอีกด้านของห้องใต้ดินแล้วมองขึ้นบันไดเมื่อเดินผ่านมา เขาสามารถได้ยินเสียงและมียามมากกว่าหนึ่งคน!
เขาควรทำอย่างไร?
เมื่อดงซูบินยังคงพยายามคิดหาทางอยู่เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านบนของบันได
ดงซูบินรีบเดินกลับไปที่ห้องของเขาและกดหูของเขากับประตู มีคนเดินลงบันไดประมาณสามหรือสี่คน
“ ตื่นได้แล้ว! ออกมา!” หม่าเหวินเทากล่าว
เสียงดังเอี๊ยด…ประตูสามบานเปิดออก ดงซูบินได้ยินเสียงของผู้ดูแลร้าน ถาม “ ผู้จัดการหม่าคุณมีคำสั่งอะไร” หม่าเหวินเทาตอบอย่างเย็นชา “ เจ้าหน้าที่หญิงคนนี้ไม่ยอมพูดอะไร บอสสั่งให้ขังเธอไว้ในห้องใต้ดินและต้องการคนคอยดูแลเธอ” “ผม! “ ให้ผมทำงานนี้!” “ ผมจะดูแลเธอ!” สองสามเสียงตะโกน
ดงซูบินได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขารีบเดินออกจากห้องไปจนสุดทางเดิน หม่าเหวินเทายืนอยู่ทางซ้ายและด้านหลังเขามีชายสองคนกำลังอุ้มหญิงวัยกลางคน ผู้หญิงคนนั้นถูกมัดและมีรอยฟกช้ำมากกว่าครั้งที่ ดงซูบินเห็นเธอครั้งสุดท้าย ใบหน้าของเธอซีดและดูอ่อนแอ
หม่าเหวินเทาหัวเราะ “ นายทุกคนค่อนข้างกระตือรือร้น…ฮ่า ๆ ๆ ”
ผู้ดูแลร้านและคนอื่น ๆ มองหน้ากันอย่างเขินอาย
โฮ่วซิงมองไปที่ผู้ชายที่ต้องการเธออย่างไร้ความรู้สึก
หม่าเหวินเทารู้ว่าคนของเขาต้องการอะไร คนที่มีหน้าที่คอยดูแลเจ้าหน้าที่หญิงคนนี้สามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการกับเธอ ถ้าเป็นในอดีตหม่าเหวินเทาจะไม่ยอมทิ้งโอกาสนี้ให้กับคนของเขา เขาไม่เคยลองมีอะไรกับเจ้าหน้าที่หญิงมาก่อน แต่อายุของเจ้าหน้าที่คนนี้ถือว่าแก่แล้วและตอนนี้เขามุ่งเน้นที่จะหาเงินและไม่ได้มีอารมณ์ที่จะเกลือกกลั้วกับเรื่องพวกนี้
หม่าเหวินเทามองไปที่คนของเขาและหัวเราะ “ ฉันไม่สนใจว่าเธอจะลงเอยกับใคร ทุกคนสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง
พวกผู้ชายมองหน้ากัน
หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ ฉันไม่สนหรอกว่าพวกนายอยากทำอะไรกับเธอพร้อมกันหรือผลัดกัน แค่จำไว้ว่าเธอต้องไม่หนีไป!”
เมื่อ ผู้ดูแลร้านและคนอื่น ๆ ต้องการคุยกันว่าใครจะเป็นคำก่อนมีบางอย่างเกิดขึ้น!
หญิงสาวรวบรวมกำลังและเตะชายคนหนึ่งซึ่งเสียสมาธิที่หัวเข่า หลังจากนั้นเธอก็รีบเดินไปที่บันไดอย่างอ่อนแรง เธอกำลังใช้พละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่เพื่อหลบหนี!
หม่าเหวินเทายิ้มอย่างเย็นชาและไม่ขยับ
ชายคนนั้นคว้าเชือกที่อยู่ข้างหลังผู้หญิงแล้วดึงเธอกลับอย่างลวก ๆ และเตะเธอที่ท้องของเธอ หญิงสาวปิดปากและอาเจียนทันที เธอไอสองสามครั้งและพยายามคลานไปที่บันไดอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของเธอถูกมัดไพล่หลังและเธอเคลื่อนไหวช้าๆ
สิบเซนติเมตร …
ยี่สิบเซนติเมตร …
สามสิบเซนติเมตร …
คนที่คลานได้เร็วแค่ไหน?
หม่าเหวินเทาเดินไปเหยียบบนหลังของผู้หญิงคนนั้น “ ฮ่าฮ่า…เธอยังพยายามหลบหนีอยู่ใช่ไหม”
ดวงตาของผู้หญิงเป็นสีแดง “ ฆ่าฉันถ้า ถ้านายกล้า!”
“ พี่น้องของฉันยังไม่สนุกเลย เราจะปล่อยให้เธอตายได้อย่างไร” หม่าเหวินเทาหัวเราะ
“ ไอ้!” ผู้หญิงคนนั้นพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น “ ไอ้! ปล่อยฉันไป!”
หม่าเหวินเทาหัวเราะ “ ฉันคิดว่าเธอแข็งแกร่ง ไม่ว่าเราจะตีคุณอย่างไรเธอก็ไม่ยอมพูดอะไร ทำไมเธอถึงกลัวตอนนี้?” หม่าเหวินเทายกขาขึ้นและเตะไปที่ด้านข้างของโฮ่วซิงทำให้เธอกลิ้งไปบนพื้น เขามองไปที่ผู้ชายของเขา “ เอาล่ะ. สนุกกับมันส่ะเถอะ แต่อย่าฆ่าเธอ”
“ พี่หม่า!” ดงซูบินก้าวไปข้างหน้าทันที่
หม่าเหวินเทายิ้มให้ดงซูบิน “ เสี่ยวเซียว? มีอะไรอย่างงั้นหรือ?”
ดงซูบินกัดฟันและถาม “ เอ่อ…พี่ให้ผู้หญิงคนนี้กับผมได้ไหม”
ผู้ดูแลร้านและคนที่เหลือก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกเขาไม่พอใจกับคำขอของดงซูบินโดยไม่คำนึงถึงเหตุผลที่ผู้จัดการหม่าและเจ้านายต้องการดงซูบินเขายังคงเป็นผู้มาใหม่และไม่มีสถานะใด ๆ
หม่าเหวินเทาไม่รังเกียจและถาม “ โอ้? นายต้องการเธอ?”
ตงซู่ปิงแสร้งทำเป็นเขินอาย “ เธอเป็นสเป็คของผมเลย…เอ่อ…ผมขอได้ไหม”
“ ฉันบอกให้ทุกคนผลัดกันไม่ใช่เหรอ” หม่าเหวินเทากล่าว
“ เอ่อ…ผมไม่…ไม่ค่อยชิน” ดงซูบินแกล้งทำเป็นคนที่มีสิทธิพิเศษและต้องการเธอทั้งหมดด้วยตัวเอง
ผู้ดูแลร้านและคนอื่น ๆ มองไปที่ดงซูบินด้วยความโกรธ
หม่าเหวินเทาหัวเราะ ถ้าดงซูบินไม่ช่วยเขาจับผู้หญิงคนนี้เขาอาจสงสัยในตัวเขา แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้เขายังส่งเด็กผู้หญิงสองสามคนไปร่วมกับดงซูบินแต่ทั้งหมดถูกปฏิเสธ เด็กผู้หญิงเหล่านี้ยังเด็กมากและมีอายุระหว่าง 18 ถึง 22 ปี ไม่น่าแปลกใจที่เสี่ยวเซียว ไม่สนใจเสี่ยวเซียวคงชอบผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่กว่า
หม่าเหวินเทาไม่รังเกียจที่จะให้เสี่ยวเซียวได้ผู้หญิงคนนี้ไป แต่ผู้ชายที่เหลือของเขากำลังมองมาที่เขาและเขาก็ไม่สามารถลำเอียงกับเรื่องนี้ได้
หม่าเหวินเทาคิดสักพักแล้วพูดว่า “ เสี่ยวห่าวรสนิยมของนายเป็นผู้หญิงไม่เหมือนใครและเธออายุมากกว่านายอย่างน้อย 15 ปีใช่มั้ย? ฮ่าฮ่าฮ่า…นายเป็นคนที่จับเธอได้และฉันไม่คิดจะมอบเธอให้นาย แต่นายน่าจะได้เห็นว่าเธอร้ายและก้าวร้าวแค่ไหน นายเองก็ผอมแห้งแรงน้อยและฉันกลัวว่านายจะจับเธอไม่ได้และปล่อยให้เธอหนีไป” นี่คือข้ออ้าง แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีออกจากห้องไปได้ แต่ก็ยังมีผู้ชายอีกคนอยู่ที่ห้องใต้ดินและมียามอยู่ที่ประตู เธอไม่สามารถหนีได้
ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ไม่ได้พูดอะไร
หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบิน “ เอาล่ะ. ลองใช้วิธีการปกติในการตัดสินใจ”
“ วิธีปกติ?” ตงซู่ปิงถาม
“ เราจะทอยลูกเต๋าและเป็นผู้ที่ชนะจำนวนมากที่สุด” หม่าเหวินเทากล่าว “ ใครเอาลูกเต๋ามา”
“ ผมมีๆ” ชายในชุดสูทเดินไปข้างหน้า
คนเหล่านี้ใช้ลูกเต๋าเพื่อพนันกับผู้หญิงการโต้เถียงเรื่องเงินหรือการโต้เถียงอื่น ๆ ‘วิธีการปกติ‘ นี้คือหยุดการทะเลาะวิวาท หม่าเหวินเทาไม่มีอะไรทำเพราะพวกเขากำลังรอเรือ ดังนั้นเขาจึงอยู่ที่นั่นเพื่อดูคนของเขาโยนลูกเต๋า
มีคนยกโต๊ะมาและผู้ชายก็มารุมล้อม
ดงซูบินถาม “ กฎคืออะไร”
“ ฉันจะอธิบายกฎ” ลูกเรือมองไปที่ดงซูบินอย่างเย็นชา “ มันง่ายมาก เราแต่ละคนจะโยนลูกเต๋าสามลูกเต๋าและดูผลรวม หากลูกเต๋าแสดง ‘1,2,3’ หรือ ‘4,5,6’ และตัวเลขวไปอื่น ๆ จะถือว่าเป็น ‘ตรง‘ ช่องว่างมีขนาดใหญ่กว่าตัวเลขอื่น ๆ แต่มีขนาดเล็กกว่าสามชนิด ตัวอย่างเช่น ‘1,2,3’ มากกว่า ‘5,6,6’ และ ‘3,3,3’ ใหญ่กว่าเลขเรียง”
ดงซูบินถาม “ สามเลขเหมือนกันใหญ่ที่สุด?”
“ใช่. นายยังมีคำถามหรือไม่”
“ ไม่”
“เริ่มกันเลย!” ผู้ดูแลถาม “ ใครอยากเริ่มก่อน”
ไม่มีใครพูดอะไรและมองไปที่ดงซูบิน ดงซูบินแสร้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขาและเงียบ เขาเป็นคนเริ่มต้นปัญหานี้และทุกคนก็ไม่พอใจเขา หากใครในพวกเขาชนะผู้หญิงคนนั้นเขาจะแบ่งปันกับคนอื่น ๆ และไม่เหมือนกับ ดงซุบินที่ต้องการผู้หญิงเก็บผู้คนนั้นไว้กับตัวเขาเอง สถานการณ์ตอนนี้คือสี่ต่อหนึ่ง
หนึ่งวินาที…
สองวินาที…
ชายคนหนึ่งพูด “ ฉันจะเริ่มก่อน!” เขาจับลูกเต๋าแล้วโยนลงชาม
เสียงกริ๊ก…เสียงกริ๊ก…เสียงกริ๊ก…
ลูกเต๋าเด้งและกระแทกกันและหยุด ‘1,2,4’ นี่ถือว่าน้อย!
ชายคนนั้นตบหน้าผากของเขาเมื่อเขารู้ว่าเขาหมดโอกาสแล้ว
ผู้ชายทุกคนที่อยู่ในห้องใต้ดินต้องการโยนจำนวนมากเนื่องจากพวกเขาต้องการเป็นผู้ชายคนแรก ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากโสเภณีเหล่านั้นและเธอเป็นตำรวจดงซูบินก็ต้องการที่จะชนะ…ไม่…เขาต้องชนะ หากเขาต้องการช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือก!
โฮ้วซิง นอนลงบนพื้นมองไปที่ผู้ชายที่ขว้างลูกเต๋าเพื่อตัดสินใจว่าเธอจะลงเอยกับใคร
“ตาฉัน!” ชายร่างผอมในชุดสูทเดินไปข้างหน้าและโยนลูกเต๋า!
เสียงกริ๊ก … เสียงกริ๊ก … เสียงกริ๊ก … ลูกเต๋าหยุด ‘3,3,5’!
ชายคนที่สามทอยลูกเต๋าแล้วหมุน ‘3,4,5’! เรียง!
