EP 275 ถูกจับกุม
ห้านาทีต่อมา
ชายฝั่งตะวันออกของเมืองจางเจ๋อ
สามารถได้ยินเสียงไซเรนของตํารวจจากระยะไกลและรถตํารวจ 7-8 คันก็มาถึง
หลังจากนั้นไม่นานรถตํารวจก็เข้ามาล้อมพื้นที่และเจ้าหน้าที่ทุกคนก็จับปืนของพวกเขา ที่ด้านหลังทีมเจ้าหน้าที่ตํารวจติดอาวุธพร้อมอุปกรณ์ต่อสู้ยกปืนอัตโนมัติขึ้นและพร้อมที่จะบุกเข้าไปในพื้นที่ พวกเขาเห็นร่างของชายในชุดสูทบนพื้นและทุกคนถูกยิงที่ศีรษะ นอกจากดงซูบิน, โฮว ชิง, เสี่ยวหวัง และ พี่หยู แล้วไม่มีผู้รอดชีวิต แม้แต่นักแม่นปืนระดับแนวหน้าของพวกเขาก็ไม่ สามารถยิงหัวทุกคนได้ในระหว่างการดวลปืน
ซุนไห่ลงจากรถ
เสี่ยวหวัง และ พี่หยูขึ้นไปทักทายเขา “ หัวหน้าซุน”
ซุนไห่มองไปรอบๆ และถาม “ของโบราณยู่ที่ไหน” พี่หยูตอบกลับ “ พระธาตุทั้งหมดหายแล้ว ผู้บงการถูกจับ ส่วนอาชญากรที่เหลือถูกยิงเสียชีวิต” โฮวซิ่งและดงซูบิน ก็เดินผ่านไป แต่เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่พี่หยูพูดพวกเขาก็เริ่มขมวดคิ้ว พี่หยูทําดูเหมือนเป็นเครดิตของเขาทั้งหมด ซุนไห่พยักหน้า “ทําได้ดีมาก! ฉันจะรายงานการมีส่วนร่วมของคุณไปที่ผู้บริหารระดับสูง!” เสียว หวังยิ้มอย่างเขินอาย “เราไม่ได้ทําอะไรเลย หัวหน้าซูบินเป็นคนที่ฆ่าอาชญากรเหล่านั้นทั้งหมด”
“หัวหน้าซูบิน?” ซุนให้มองไปทางดงซูบิน
ดงซูบินยื่นมือทั้งสองข้างเพื่อจับมือ “ หัวหน้าซุน, ผมชื่อ ดงซูบินจากหยางไท่” ซุนไห่เป็นหัวหน้าสํานักกับเมืองจางเจ๋อ ไม่ว่าเขาจะเป็นหัวหน้าสํานักหรือรองหัวหน้าตําแหน่งของเขาก็อยู่สูงกว่ารองผู้อํานวยการและดงซูบินต้องแสดงความเคารพ
ซุนไห่ได้ยินว่าดงซูบินมาจากหน่วยสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลและ ไม่ได้คิดอะไรกับเขา “ทําได้ดีมาก”
โย่วชิงแนะนําตัวเองและจับมือกับซุนไห่
ซุนไห่ไม่สนใจดงซูบินและโฮวชิง และไม่สนใจที่จะค้นหาว่าใครคือคนที่กู้คืนของโบราณ เขาสนใจเฉพาะของโบราณและสั่งให้คนของเขาล้อมฮอนด้าแอคคอด เขายังไปตรวจสอบรายการก่อนที่จะโทรหาผู้บริหารระดับสูงขึ้น
เมื่อหัวหน้าซุนกําลังตรวจสอบของโบราณที่หายแล้วบราเดอร์ก็ไม่ได้อยู่นิ่ง
เจ้าหน้าที่สองสามคนขึ้นไปบนเขา “ พี่หยูคุณบาดเจ็บเหรอ”
“ฉันสบายดี มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย” พี่หยูหัวเราะ
“ดีจริงๆ คุณจะได้รับผลงานจาการไขคดีนี้” เจ้าหน้าที่หนุ่มหัวเราะ
เจ้าหน้าที่อีกคนกล่าวเสริม “ถูกแล้ว ทั้งประเทศกําลังพูดถึงคดีนี้และคุณสามารถไขคดีนี้ได้”
พี่หยูยิ้มแล้วส่ายหัว “ เสี่ยวหวังกับฉันเพิ่งเกิดขึ้นในอดีตและเราไม่ได้ทําอะไรมาก” เขากําลัง พูดความจริง แต่ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว
โฮวซิง ขมวดคิ้ว เสี่ยวหวังกระแอมในลําคอ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ดงซูบินไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันเครดิตกับผู้อื่น พี่หยูและเสี่ยวหวังไม่ได้ช่วยเหลือเขามากนัก แต่พวกเขาควรจะได้รางวัลจากผลงานระดับสามหรือระดับสองเป็นอย่างน้อย ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดอยู่ในสถานการณ์ชีวิตหรือความตายด้วยกันและดงซูบินและ โฮ่วชิงจะรวมพวกเขาไว้ในรายงานของพวกเขา
แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?
ฉันยังไม่ได้พูดอะไรและคุณกําลังพยายามที่จะเอาผลงานไป?
นี่ฉันพึ่งช่วยชีวิตคุณมานะ! คุณไม่คิดว่าคุณเป็นคนอกตัญญหรือ?
พี่หยูไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เขารอการเลื่อนตําแหน่งมานานเกินไปและจะไม่มีวันยอมทิ้งโอกาสนี้ นอกจากนี้เขาบอกว่าเขาไม่ได้ช่วยอะไรมากในกรณีนี้และผู้นําที่ตีความคําตอบของเขาว่าเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว
โฮ่วชิงหัวเราะเบาๆ และมองไปที่ดงซูบิน “ พี่หยูคนนี้พยายามที่จะแย่งผลงานเหล่านี้เอง ทั้งหมด”
ดงซูบินไม่สนใจเขาและเขาสามารถพูดอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ อย่างไรก็ตามเขาจะได้รับผลงานระดับหนึ่งเป็นอย่างน้อยสําหรับเคสนี้ “ พี่สาวโฮ่วขอบคุณที่ให้ความคุ้มครองก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันจะฆ่าอาชญากรเหล่านั้นได้ไม่ยาก” ดงซูบินกําลังบอกใบ้โฮ่วซิง ว่าเขาจะรวมเธอไว้ในรายงานของเขา
โฮ่วซิงหัวเราะ “ฉันรู้มาตรฐานของฉัน ฉันไม่ได้ยิงใครสักคนเลยและสร้างปัญหาให้ คุณด้วยซ้ำ ฉันจะขอผลใดๆ ได้อย่างไร? ฮ่าฮ่า”
ดูวิธีการพูดของโฮ่วชิง ดงซูบินประทับใจเธอ ประการแรกโฮ่วชิงได้ออกไปสืบหาของโบราณที่ ถูกขโมยไปและไม่เหมือนกับพี่หยูและเสี่ยวหวัง พวกเขาเพิ่งเกิดขึ้นในอดีตโดยพื้นที่นี้และถูกจับ โดยอาชญากรเหล่านั้น ประการที่สอง โฮ่วชิงรู้ว่าสถานการณ์ไม่ได้อยู่ในความโปรดปรานของพวกเขา อย่างไรก็ตามเธอยังคงเกลี้ยกล่อมให้บราเดอร์หยูและเสี่ยวหวังออกไปจากห้องใต้ดิน เพื่อช่วยดงซูบิน ภาพที่เธอยังอาจไม่ครอบคลุมเพียงพอสําหรับดงชูบินในแต่อย่างน้อยเธอก็พยาย มหยุดยั้งอาชญากรเหล่านั้นไม่ให้หลบหนีซึ่งแตกต่างจากพี่หยู
หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบินรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะต้องพูดคุยกับซุนไห่ เขาเดินไปหาซุนไห่และ กล่าวว่า “ หัวหน้าซุน คดีจบลงแล้ว ผมจะขับรถไปพร้อมของโบราณที่หายไปกลับไปที่จังหวัด ไปยังพิพิธภัณฑ์ประจําจังหวัดเพื่อตรวจสอบก่อนส่งพื้นที่พิพิธภัณฑ์”
ซุนไห่ตอบกลับอย่างเป็นชา “ ไม่ เราจะจัดการเรื่องนี้เอง”
ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไป “ คุณหมายถึงอะไร”
ซุนไห่ไม่สนใจดงซูบินและสั่งเจ้าหน้าที่ “นําตัวผู้บงการกลับไปเพื่อสอบปากคําและพยายามหาเบาะแสเพิ่มเติม นําของโบราณกลับสํานักด้วย”
“ครับท่าน!” เจ้าหน้าที่คนนั้นเดินออกไป
ดงซูบินโกรธ “ หัวหน้าซัน เจ้าพาคนนั้นกลับไปได้ แต่ของโบราณ ฯ…”
ซุนไห่ขมวดคิ้วและขัดจังหวะดงซูบิน “คุณมาจากเขตเหยียนไทใช่ไหม? ฉันจะแจ้งการมีส่วนร่วมของคุณให้กับผู้บริหารระดับสูง ตอนนี้คุณควรไปโรงพยาบาลกับพวกเขาเพื่อรักษาบาดแผลของคุณ เราจะรับช่วงต่อจากที่นี้” สิ่งที่ซุนไห่หมายถึงคือคดีนี้จะอยู่ในการดูแลของเมืองจางเจ๋อและ จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับดงซูบิน
เวรเอ๊ย!
ดงซูบินโกรธมาก เขารู้ดีว่าเนื่องจากกรณีนี้เกิดขึ้นในเมืองจางเจ๋อจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่คงซูบิน ยินดีที่จะส่งมอบบอส ให้กับสํานักงานตํารวจที่นี้ และให้พวกเขาติดตามคดี นี่เหมือนกับการให้เครดิตกับพวกเขา
แต่ดงซูบินเป็นคนนําของโบราณกลับมา เขาจะไม่ปล่อยผลงานนี้ไปง่ายๆแน่ๆ ผลงานนี้เป็นของเขาและเมืองหยานไท่ และสื่อต้องรายงานว่าคดีนี้ได้รับการแก้ไขโดยความปลอดภัยสาธารณะของเมืองหยางไท่
แต่ตอนนี้ซุนไห่พยายามเรียกร้องเครดิตทั้งหมดให้ตัวเอง?!
ดงซูบินไม่ทนเงียบได้อีกต่อไป ตั้งแต่ตอนที่เขาถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินจนกระทั่งเขายิงอาช ญากรทั้งหมดและกู้คืนของโบราณที่ถูกขโมยมันเป็นเครดิตทั้งหมดของเขาและไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่นเลย แม้ว่าอาชญากรทั้งหมดจะถูกสังหารและผู้บงการถูกจับกุม แต่คนของสํานักงานตํารวจของเมืองจางเจ๋อก็มาถึงช้า พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมใดๆ และตอนนี้พวกเขาพยายามที่จะฉกผลงานทั้งหมดจากเขา
ใครหน้าด้านขนาดนี้ได้ยังไง?!
ดงซูบินระงับความโกรธและกล่าวว่า “ หัวหน้าชุนเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะ ของเทศมณฑลหยานไท่ที่สอบสวนคดีนี้ตั้งแต่เริ่มต้น เราได้ตรวจสอบจากจุดซ่อนตัวของอาชญากรเหล่านี้เพื่อกู้คืนของโบราณที่ถูกขโมยทั้งหมด ผมไม่รังเกียจที่คุณจะนําตัวผู้บงการกลับ มาและดําเนินการสืบสวนติดตาม แต่ของโบราณ ไม่ควรนำของโบราณกลับไปที่เทศมณฑลเหยียนไท” ดงซูบินไม่เพียง แต่ทําสิ่งนี้เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเมืองหยางไปด้วย
ซุนไห่ไม่ได้คาดหวังว่าผู้นําที่ต่ำต้อยจากหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเขตจะพูดคุยกับเขาและมองไปที่ดงซูบิน “คดีนี้เกิดขึ้นในเมืองจางเจ๋อ และเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่เราจะรับช่วงต่อจากนี้ ของโบราณเหล่านี้เป็นหลักฐานสําคัญในคดีนี้ เราจะให้คุณนํากลับมาได้อย่าง ไร? หากคุณต้องการสิ่งใดขอให้หัวหน้าของคุณพูดกับฉัน!” เขาบอกเป็นนัยว่าอันดับของดงซูบิน ต่ำกินไปที่จะพูดกับเขา
ดงซูบินประเมินคดีนี้ต่ำไป
เป็นคดีที่ดึงดูดความสนใจของคนทั้งประเทศ เนื่องจากซุนไห่เจอคดีนี้เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือ เขาดูแลว่าใครฆ่าอาชญากรทั้งหมดหรือใครเป็นผู้เก็บกู้ของโบราณ ทุกอย่างเกิดขึ้นใน เมืองจางเจ๋อและคดีนี้เป็นของเขา ถ้าดงซูบินมาจากสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมือง เขาอาจจะยังคุยกับผู้บังคับบัญชาของเขาได้ แต่ดงซูบินมาจากเขตเล็ก ๆ ที่ไม่รู้จักและเขารู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องพูดคุยอะไรกับเขา
ดงซูบินมองไปที่ซุนไห่ด้วยสายตาของเขา “คุณสามารถพาคนไปด้วยได้เมื่อผมนำของโบราณกลับจังหวัด
“ไม่จําเป็น” ซุนไห่เริ่มหงุดหงิด “ ฉันบอกว่าเราจะจัดการทุกอย่าง คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ”
เอาล่ะ! ดงซูบินระเบิดอารมณ์ออกมา! “หัวหน้าซุน! คุณทํามากเกินไปแล้ว! ผมเป็นคนหนึ่งที่สืบสวนคดีนี้และผมเป็นคนหนึ่งที่ไขคดีนี้ได้ ตอนนี้ผมไม่มีอํานาจในการนำโบราณวัตถกลับคืนมาด้วยซ้ำ?! พวกคุณจะเอาผลงานของผมไปแบบนี้ได้ยังไง!”
“คุณพูดอะไร?!” เจ้าหน้าที่สํานักงานความปลอดภัยสาธารณะตะโกนใส่ดงซูบิน
พี่หยูและเสี่ยวหวังยืนอยู่ใกล้ ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ดงซูบินไม่กลัวใคร วิธีที่พี่หยูและผู้นําจากเมืองจางเจ๋อทําตัวทําให้เขาโกรธ “ผมอยากรู้ว่าคนของคุณอยู่ที่ไหนเมื่ออาชญากรซ่อนตัวอยู่ในเมืองจางเจ๋อ? ตอนที่ผมยิงอาชญากรพวกนั้นพวกคุณไปไหนกันหมด? โอ้ ตอนนี้ผมได้ยิงอาชญากรทั้งหมดและเก็บโบราณได้แล้ว พวกคุณทุกคนก็ปรากฏตัวและต้องการที่จะไล่ผมออกไป? ใครทําแบบนี้?!”
ใบหน้าของซุนไห่เปลี่ยนไป
ผู้นําจากจางเจ๋อจากสํานักงานตํารวจกล่าว “ เฮ้เพื่อน อย่าคิดว่าคุณเป็นคนเดียวที่มีส่วนในคดีนี้ เจ้าหน้าที่ของเมืองจางเจ๋อ ของเราเคยเข้าร่วมในคดีนี้ด้วย”
ดงซูในหัวเราะเยาะ “ใคร? พี่หยู แน่นอน คุณถามเขาได้ว่าเขาทําอะไรเพื่อไขคดีนี้บ้าง”
พี่หยุยังคงเงียบเหมือนตอนนี้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
ดงซูบินมองไปที่พี่หยูและพยักหน้า เขาได้พบกับคนอกตัญญมากมายในชีวิตและพี่หยูก็เป็น เพียงหนึ่งในนั้น
โฮ่วซิ่งซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกว่าผู้นําของเมืองจางเจ๋อทําเกินไป
ซุนไห่ไม่สนใจว่าดงซูบินคิดอย่างไรและไม่สามารถใส่ใจเขาได้ เขาโบกมือให้คนของเขา “ เอาละ ของโบราณกลับสํานักเดี๋ยวนี้”
ดงซูบินหันกลับมายืนตรงหน้าแอคคอด “ ถ้าเรายังเคลียร์ไม่ชัดเจนก็จะไม่มีใครจะต้องไปไหน!”
ใบหน้าของซุนให้เปลี่ยนเป็นเย็นชาและตะโกน “คุณต้องการสร้างปัญหาที่นี้ใช่ไหม! กําจัดเขาให้พ้นทาง!” ซุนไห่รู้สึกโกรธดงซูบิน เขาเป็นหัวหน้าสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองจางเจ๋อ เขาจะฟังคนที่มีตําแหน่งต่ำกว่าเขาจากสํานักเขตได้อย่างไร?!
เจ้าหน้าที่ตํารวจสองนายรีบวิ่งไปข้างหน้าและพยายามคว้าตัวดงซูบิน ดงซูบินเกือบจะสูญเสียความคิดของเขา คุณยังต้องการจับกุมผมอีกเหรอ! เขาเตะทันที แต่เจ้าหน้าที่ทางซ้ายของเขา หลบการเตะและดงซูบินพุ่งไปข้างหน้าและยื่นตะขอขวาให้เขา!
แบม! เจ้าหน้าที่ร่างผอมคนนั้นถอยไปสองสามก้าวและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
เจ้าหน้าที่ทางขวาชักปืนของเขาทันทีและชี้ไปที่หัวของดงซูบิน” คิดว่าฉันกลัวหรอ!” ศพบนพื้นเป็นหลักฐานแสดงถึงสิ่งที่ดงซูบินทําได้ และเจ้าหน้าที่ระวังตัวเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสิน ใจชักปืน
ปืน?! คุณกําลังเล็งปืนมาที่ฉัน! ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่อย่างเย็นชา “ ฉันกล้าให้คุณยิงฉัน! คุณกําลังพยายามทําให้ใครตกใจกันแน่?!”
สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นทันใด
ซุนไห่มองไปที่คงขู่ปิงและถาม “ แสดงบัตรประจําตัวของคุณ!
“ฮึ่ม! เมื่อไหร่ที่คุณเห็นเจ้าหน้าที่นําบัตรประจําตัวของเขามาด้วยในการสืบสวนนอกเครื่องแบบ?” ดงซูบินถามซุนให้กลับ
ซุนไห่พยักหน้า “ หากไม่มีการระบุตัวตนเราจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณมาจากการรักษาความปลอดภัยสาธารณะ? นำเขากลับมาเพื่อการสอบสวน!” ซุนไห่โกรธมากในตอนนี้
เจ้าหน้าที่อีกสองคนได้ยินซุนไห่และเล็งปืนไปที่ดงซูบิน” มาพร้อมกับเรา!”
โฮ่วซิงตื่นตระหนก “วางปืนลง! พวกเรามาจากแผนกเดียวกัน! ผมตรวจสอบแล้วว่าหัวหน้าซูบินมาจากสํานักงานความปลอดภัยสาธารณะ! เพียงแค่ให้เขาโทรไปที่หน่วยของเขาและคุณทุกคนสามารถยืนยันตัวตนของเขาได้”
เจ้าหน้าที่จากสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางเจ๋อ ไม่สนใจโฮ่วชิง และปฏิบัติตามคําสั่งของผู้นำเท่านั้น เจ้าหน้าที่ทุกคนซื้อาวุธไปที่ดงซูบินและบังคับให้เขาขึ้นรถ มันเหมือนกับการพานักโทษอันตราย พี่หยูมองโดยไม่พูดอะไรสักคํา ดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปแล้วว่าดงซูบินเป็นเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ในทางกลับกันเสี่ยวหวังกําลังตื่นตระหนก เขาพยายามพูดแทนดงซูบินแต่พี่หยูดึงเขากลับมา เขาชี้ไปที่หัวหน้าซุนและเสี่ยวหวังได้แต่ถอนหายใจ
ดงซูบินถึงจุดเดือด เขาพยายามแทรกซึมเข้าไปในห้องอาบน้ำาฮายปิงอย่างอุตสาหะเพื่อซักผ้าขนหนูเป็นเวลาหลายวัน เขายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้าหน้าที่เมืองจางเจ๋อทั้งสองคน ตอนนี้คดีได้รับการแก้ไข แต่เครดิตทั้งหมดถูกกระชากไปจากเขาและพวกเขายังชี้ปืนไปที่เขา!
เอาล่ะ!
เพียงแค่รอและดู!
ซุนไห่ไม่ต้องการจับกุมดงซูบินสําหรับคนที่สามารถฆ่าอาชญากรจํานวนมากด้วยการยิง ศีรษะและค้นหาที่ซ่อนของอาชญากรผ่านเบาะแสบางอย่างมันไม่ใช่คนธรรมดา แต่ดงซูบินกลับไม่ทําตามที่เขาบอก นี่คือการดื้อรั้นและยังทําร้ายคนของเขาต่อหน้าเจ้าหน้าที่ของเขา ถ้าเขายังไม่ทําอะไรกับตงซู่ปิง เขาจะสูญเสียความเคารพจากคนของเขา การไม่มีบัตรประจําตัวเป็นข้ออ้างที่ดีในการนำดงซูบินกลับมา เขาใช้อํานาจภายใต้อํานาจของเขาเท่านั้นและไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้ ส่วนใหญ่เขาจะปล่อยดงซูบินในช่วงเย็น
สิ่งที่ซุนไห่กําลังพิจารณาคือวิธีรับข้อมูลจากบอส เขาต้องการจับกุมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ ด้วยวิธีนี้สํานักงานตํารวจจางเจ๋อสามารถเรียกร้องเครดิตทั้งหมดและเพิ่มคะแนนในประวัติย่อของ เขาได้ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่เขากังวล
รถตํารวจขับกลับไปที่เมือง
เจ้าหน้าที่ทุกคนตื่นเต้น นี่เป็นกรณีสําคัญและทุกคนจะได้รับเครดิตในการแก้ปัญหา
ในรถตํารวจดงซูบินหรี่ตาของเขา เขาอยู่กับเสี่ยวหลานมานานเกินไปและมีนิสัยชอบหรี่ตา
เจ้าหน้าที่ที่ถูกดงซูบินชกนั่งอยู่ข้างๆเขา “นายกล้าตบฉันเหรอ! ฉันจะสั่งสอนนายเอง!”
ดงซูบินจ้องมองเขา “หุบปาก!”
เจ้าหน้าที่ร่างผอมคนนั้นหยิบกุญแจมือของเขาออกทันที “ลองจ้องฉันอีกครั้งใหม!”
ยิงปืนหัวเราะเยาะ “ จ้อง? เสียสายตา!”
“เวรเถอะ!” เจ้าหน้าที่โกรธมากและบีบมือของดงซูบิน!
แกกล้าใส่กุญแจมือกูเหรอ! ดงซูบินระงับความโกรธของเขา “เอาล่ะ. ชายหนุ่มฉันจะจําไว้”
เจ้าหน้าที่รุ่นเก่าเตะเจ้าหน้าที่ผอมเบา ๆ เขาแสดงให้เขาเห็นว่าจะไม่ลงน้ำ พวกเขาทุกคนรู้ว่าดงซูบินมาจากสํานักงานตํารวจ และจะได้รับการปล่อยตัวในเร็ว ๆ นี้ หัวหน้าชุนกําลังพาเขากลับ สํานักเพื่อระบายความโกรธเท่านั้นและไม่จําเป็นต้องทําให้เรื่องแย่ลง แต่เจ้าหน้าที่ผอมนั่นไม่สนใจ เขาถูกต่อยต่อหน้าทุกคนและรู้สึกอับอายขายหน้า ผลที่ตามมา? เขาไม่จําเป็นต้องสนใจผลที่ตามมา แม้ว่าดงซูบินจะเป็นผู้นําจากสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑล แต่พวกเขาก็มาจากภูมิภาคต่างๆดงซูบิน จะแก้แค้นเขาได้อย่างไร?
หลังจากนั้นไม่นานรถก็เข้าสู่สํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองจางเจ๋อ
รถตรวจหยุดและเจ้าหน้าที่ร่างผอมคนนั้นก็ผลักดงซูบินจากด้านหลัง “ออกไป!”
ดงซูบินถูกพาตัวออกจากรถและเห็นบอสถูกใส่กุญแจมือและพาออกจากรถตํารวจอีกคันที่ อยู่ข้างๆเขา บอสเห็นดงซูบินถูกใส่กุญแจมือและจามใส่เขาก่อนที่จะถูกพาตัวไป เจ้าหน้าที่ร่า ผอมให้ดงซูบินผลักหลังของเขาอย่างแรงและถูกพาตัวไปอีกทาง
ไม่กี่นาทีต่อมา ดงซูบินถูกพาไปที่ห้องเล็ก ๆ
ก่อนที่เจ้าหน้าที่ผอมจะออกจากห้องเขากล่าว “ เราจะยืนยันตัวตนของคุณ หากคุณมาจากหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะจริงๆเราจะพูดคุยกันอีกครั้ง ถ้าไม่คุณจะต้องอยู่ที่นี่!”
ปัง ประตูถูกบิดดังปัง!
ห้องมีเพียงหน้าต่างเล็ก ๆ พร้อมเตาย่างและไม่มีอะไรอื่น มันมืดและไม่มีเก้าอี้หรือโต๊ะด้วยซ้ำ ดงซูบินรู้ว่านี้ไม่ใช่ห้องกักขัง แต่เป็นห้องมืด สํานักงานเขตของเขาก็มีห้องแบบนี้เช่นกัน
ดงซูบินในมองไปที่ผนังห้องเย็นเฉียบและกุญแจมืออยู่ในมือ จู่ๆเขาก็รู้สึกเศร้า เขาใช้ความพยายามอย่างเต็มที่และถึงกับยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อคลี่คลายคดีนี้ แต่สุดท้ายเขาก็ถูกขังไว้ในห้องมืดตัวยกุญแจมือ เส้นเลือดของเขาเดือดพล่าน
มันต้องไม่จบลงแบบนี้
