EP 284 แม่ของดงซูบินถูกรถชน!
By loop
ณ ที่เกิดเหตุ
“หัวหน้าซูบินเราจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร” เจ้าหน้าที่รอคําสั่งของดงซูบิน
ดงซูบินเดินกลับมาจากคู่รักหนุ่มสาวและกล่าวว่า “ สามีภรรยาคู่นั้นตกลงที่จะยอมความเรื่องนี้แต่เรียกเงินค่าทําขวัญ 30,000 หยวนและคําขอโทษจากคนขับ” เขาหยุดชั่วขณะและพูดต่อ “ ตอนนี้ที่จังหวัดมีความกังวลมากเกี่ยวกับการเยี่ยมชมไซต์การลงทุนนี้ อย่าพูดถึงคนขับรถที่ไม่มีใบอนุญาตที่ถูกต้องในตอนนี้และอย่าบันทึกว่าคนขับรถชนคู่สามีภรรยาคู่นั้น เพียงแค่ถือว่านี่เป็นอุบัติเหตุจราจรปกติและหลังจากที่พวกเขาจ่ายค่ารักษาพยาบาลและค่าชดเชยแล้วพวกเขาก็ สามารถออกเดินทางได้” แม้ว่าดงซูบินไม่ต้องการปล่อยคนขับรถคนนั้นออกไป แต่เขาก็รู้ว่าเขา ต้องทํา
“ฉันเข้าใจ.”
ตํารวจจราจรเดินไปที่รถโตโยต้าและบอกสิ่งที่คุยกัน
เมื่อคนขับรถได้ยินว่าพวกเขาจําเป็นต้องชดเชยเงินให้คู่รักและขอโทษพวกเขาใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป “ ฉันบอกว่าเราไม่ใช่ฝ่ายผิด! ไม่เข้าใจเรื่องนี้หรือยังไง?”
หนุ่มญี่ปุ่นอีกคนก็เริ่มคลั่งเหมือนกัน เขาตะโกนอะไรบางอย่างเป็นภาษาญี่ปุ่นและชี้ไปที่คู่หนุ่มสาวด้วยความโกรธ ซากาโมโตะมองไปที่พวกเขาและตะโกนเรียกผู้ช่วยของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ คาร์-เซย-ลู่” ผู้ช่วยหยิบเงิน 30,000 หยวนออกจากกระเป๋าและโยนให้เจ้าหน้าที่จราจร ชาวญี่ปุ่นเต็มใจที่จะจ่ายค่าชดเชยเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาทําผิด แต่เมื่อเจ้าหน้าที่จราจรขอให้คนที่ชนทั้งคู่ขอโทษเขาก็ตะโกนใส่ ชายชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งเริ่มตะโกนเป็นภาษาญี่ปุ่นและ แสดงท่าทางต่อทั้งคู่
คนขับตะโกนลั่น “ เราจะไม่ขอโทษ! พวกเขาเริ่มดูเราเมื่อพวกเขาลงจากรถ! พวกเขาน่าจะ เป็นคนขอโทษเรา!”
ดงซูบินโกรธมาก “ คุณทุกคนต้องการที่จะยุติเรื่องนี้อย่างสงบหรือป่าว?” ถ้าพวกเขา เป็นคนธรรมดาเจ้าหน้าที่จราจรจะพาพวกเขากลับไปที่สถานีดงซูบินพยายามเข้าข้างทีมเยี่ยมชม แล้วและพวกเขายังไม่พอใจ?
คนขับร้องอุทานออก “ ฉันคิดว่าคุณกําลังหาเรื่องเรานะ! คุณต้องการให้เราขอโทษ?! จากนั้นคุณควรคุยกับทนายความของเจ้านายของเรา!” เขาตะโกนและเข้าไปที่เบาะนั่งคนขับของโตโยต้าเพื่อสตาร์ทเครื่องยนต์
หนุ่มสาวทั้งคู่บล็อกรถทันที “ ไอ้เวรนี้ พวกนายจะไปไหนไม่ได้จนกว่าจะขอโทษพวกเรา!”
เจ้าหน้าที่จราจรก็แทบจะบ้า “ หัวหน้าซูบินคนญี่ปุ่นกลุ่มนี้เขาฟังไม่ออก!”
เมื่อทั้งสองฝ่ายยังไม่สงบโทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น เขาดูเบอร์โทรจากคณะกรรมการพรรค
“สวัสดี! ฉันคือเซียงดาว!” เลขาธิการพรรคมณฑลตะโกนมากจากปลายทางโทรศัพท์
ดงซูบินตอบ “ เลขาเซียงผมจะช่วยคุณได้อย่างไร”
“ทําไมอุบัติเหตุจราจรถึงยังไม่ยุติ?! ปล่อยพวกเขาไปเดี๋ยวนี้!”
“เลขาเซียงเรายืนยันว่าทีมญี่ปุ่นเป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุ พวกเขาทุบตีอีกฝ่ายและค นขับก็ขับรถโดยไม่มีใบอนุญาตขับขี่ที่ถูกต้อง เรากําลังพยายามจัดการสถานการณ์และคู่สามีภรรยาที่ถูกทําร้ายก็ต้องการคําขอโทษจากพวกเขา แต่พวกเขา…”
“ ไม่ต้องพูดมาก! เพียงแค่ปล่อยพวกเขาไปทันที!”
ดวงตาของดงซูบิน กระตุก “ เดียวผมจะไปคุยกับทั้งคู่เอง”
“ นั่นคืองานของคุณ! ทีมเยี่ยมชมไซต์การลงทุนมีความสําคัญที่สุดในตอนนี้!” เซียงดาวกระแทกโทรศัพท์ลง
หลังจากโดนดุ ดงซูบินก็รู้สึกอยากทิ้งทุกอย่างและจากไป ชาวญี่ปุ่นกลุ่มนี้เกิดอุบัติเหตุอีกทั้งทําร้ายผู้อื่นและไม่ขอโทษต่อการกระทําของตนได้อย่างไร? ฉันจะต้องปล่อยพวกนั้นไปจริงๆหรอ?! เราจะไม่ดูแลชาวเมืองหยานไป เพราะคนญี่ปุ่นเหล่านี้หรือ? ดงซูบินรู้สึกโกรธที่เซียงดาวทําสิ่งต่างๆ การลงทุนนี้ควรเป็นวิน วิน ทั้งสองฝ่าย แต่ตอนนี้เขาบูชาชาวญี่ปุ่นกลุ่มนี้เหมือนปู่ของเขา!
กรีด! รถของหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนมาถึง
เหมิงเชียวรินลงจากรถ เขาโกรธมากเมื่อเห็นทีมญี่ปุ่นยังคงอยู่ที่นั่นและทั้งคู่ยังคงขวางรถอยู่เขารีบวิ่งไปที่โตโยต้าและบอกคนที่อยู่ข้างใน “มิสเตอร์ ซากาโมโต้ ขอโทษด้วยสําหรับปัญหาที่เกิดขึ้นครับ ฉันจะจัดการตอนนี้”
ซากาโมโตะพยักหน้าและพูดบางอย่าง
ใบหน้าของเหมิงเซียวรินเปลี่ยนไปและกําลังตื่นตระหนกในใจของเขา
คนขับรถโตโยต้ากล่าว “ บอสของฉันมีนัดดินเนอร์กับเพื่อนของเขา ทุกคนรีบหน่อยได้ไหมเราจะสายไปแล้ว!”
“ใช่. เราจะจัดการตอนนี้! ให้เวลาผมห้านาที”
เหมิงเซียวรินเดินไปที่ดงซูบินด้วยความโกรธ “ เพราะอะไรเรื่องนี้ไม่จบลงสักที”
“ ฮะหัวหน้าเหมิงคุณควรจะถามพวกเขาไม่ใช่ผม” ดงซูบินตอบ
เจ้าหน้าที่จราจรอธิบายสถานการณ์ให้เหมิงเซียวรินฟัง เจ้าหน้าที่ทุกคนในที่เกิดเหตุเข้าใจว่าไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการยุติอุบัติเหตุจราจรเล็กน้อยนี้ พวกคนญี่ปุ่นเหล่านี้ทําเกินไปจริงๆพวกเขารู้ว่าเมืองหยานไท่ ต้องการการลงทุนและกลายเป็นคนหยิ่งผยอง หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในญี่ปุ่นพวกเขาจะไม่ประพฤติเช่นนี้
เหมิงเซียวในฟังเจ้าหน้าที่และรู้สึกว่าทีมเยี่ยมชมเว็บไซต์ของญี่ปุ่นไม่ได้ทําอะไรผิด เขารู้สึกว่าสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะกําลังทําให้ยุ่งยากและไม่ได้คิดถึงภาพรวมที่ใหญ่กว่า เขาไม่ได้มองไปที่ดงซูบิน และเดินไปหาทั้งคู่เพื่อข่มขู่พวกเขา “ พวกคุณรู้หรือไม่ว่าพวกคุณกําลัง ทําอะไรอยู่?! อา?! พวกเขาเป็นทีมเยี่ยมชมเว็บไซต์จากเอ็มเอ็นซีในต่างประเทศ! พวกเขาเป็นแขกรับเชิญจากคณะกรรมการพรรค! พวกคุณพยายามทําให้มลฑลของเราเสื่อมเสียหรือเปล่า! ผิดแล้ว! คุณทุกคนจะต้องรับผิดชอบว่าคุณทั้งหมดทําให้การลงทุนนี้ยุ่งเหยิง!”
ชายหนุ่มโต้กลับ “ รถของพวกเขาชนเราและพวกเราก็ทุบตีพวกเขา! ทําไมถึงเป็นความผิดของเรา!”
เหมิงเซียวรินจ้องไปที่ชายหนุ่ม “ พวกเขาไม่ได้ชดเชยให้คุณด้วยเงินจํานวนหนึ่งหรือ! คุณต้องการอะไรอีก?! คุณพยายามแบล็กเมล์พวกเขาหรือยังไง! หากทุกคนไม่พอใจให้ไปพูดคุยกับหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะ!”
เจ้าหน้าที่จราจรสองสามคนมองหน้ากันด้วยความโกรธ
ดงซูบินขมวดคิ้ว เหมิงเซียวในผู้นี้ใช้อํานาจในทางมิชอบเพื่อช่วยเหลือบุคคลภายนอก
เหมิงเซียวรินรู้ดีว่าเขาสามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับสามัญชนเหล่านี้ได้โดยกล่าวถึงสํานักรักษาความปลอดภัยสาธารณะ เขาบอกเป็นนัยว่าหากทั้งคู่ยังคงปิดกั้นรถพวกเขาจะถูกจับหนุ่มสาวทั้งคู่ก็บอกว่าผู้คนจากรัฐบาลกําลังเข้าข้างญี่ปุ่นและจะไม่ช่วยเหลือพวกเขา พวกเขาไม่ต้องการเข้าไปในสถานีตํารวจและอาจถูกจับได้ในท้ายที่สุดทั้งคู่ก็ออกจากที่เกิดเหตุด้วยความโกรธ ก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถออกไปเขาจ้องไปที่ดงซูบิน ดงซูบินเป็นคนที่ยอมให้อีกฝ่ายขอโทษเขา
ดงซูบิน และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ในที่เกิดเหตุต่างรู้สึกหงุดหงิด
เหมิงเซียวในโล่งใจและเดินไปที่โตโยต้าด้วยรอยยิ้ม เขาพูดกับพวกเขาสักพักก่อนที่ชาคาโมโตะจะโบกมือให้เขา คนขับมองด้านข้างให้ ดงซูบินและขับรถออกไป
เจ้าหน้าที่จราจรไม่สนใจเหมิงเซียวริน เขารู้แค่ว่าหัวหน้าซูบินคือหัวหน้าโดยตรงของเขาและ เมื่อเขาเห็นคนขับรถขับออกไปเขาก็ตะโกน “ ทําไมคุณยังขับรถอยู่?! ใบอนุญาตของคุณคือ…”
เหมิงเซียวรินจ้องไปที่เจ้าหน้าที่จราจรคนนั้น ” พอ!”
คนขับรถโตโยต้าไม่สนใจเสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่จราจรและเหยียบคันเร่ง
เจ้าหน้าที่มองไปที่ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบิน”
“ ผู้นํากล่าวว่าเราต้องคิดถึงภาพรวมที่ใหญ่กว่า!” ดงซูบินไม่ต้องการอยู่ที่นั่น “ไปกันเถอะ!”
เหมิงเซียวรินมองไปที่ด้านหลังของดงซูบินในขณะที่ด้านหลังซ้าย เขาโกรธดงซูบินมากเพราะเขารู้สึกว่าการลงทุนสําคัญกว่าอุบัติเหตุครั้งนี้
ที่พักของสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ
ดงซูบินโยนกระเป๋าของเขาลงบนโซฟาเมื่อถึงบ้าน เขาทนไม่ได้กับวิธีที่เซียงดาวและคนของ เขาทําสิ่งต่างๆ แม้ว่าดงซูบินงรู้ว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐหลายคนให้ผลประโยชน์และผลประโยชน์ต่อหน้าศีลธรรมผู้อยู่อาศัยแม้กระทั่งครอบครัวและเพื่อนฝูง แต่เขาไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาโกรธมากขึ้นเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
หากเป็นคนที่ขัดขวางรถของทีมญี่ปุ่นและขอ ”ค่าผ่านทาง” ดงซูบินจะเป็นคนแรกที่ รีบดําเนินการเพื่อจัดการกับสถานการณ์นี้ เขาไม่ต้องการให้ชาวญี่ปุ่นมีความรู้สึกไม่ดีต่อมลฑล แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แตกต่างออกไป เป็นคนญี่ปุ่นที่ขับรถโดยไม่มีใบอนุญาตที่ถูกต้องและยังไป ชนคนอื่นหลังจากที่พวกเขาประสบอุบัติเหตุ เราจะยังคงปกป้องชาวญี่ปุ่นเหล่านั้นในสถานการณ์นี้ได้อย่างไร? เราต้องเสียสละผู้อยู่อาศัยเพื่อทําให้พวกเขาพอใจหรือไม่? ชาวญี่ปุ่นจะมีความประทับใจที่ดีต่อมณฑลของเราด้วยการทําเช่นนี้หรือไม่?
พล่าม!
ยิ่งคุณพยายามบังคับพวกเขามากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งดูถูกคุณมากเท่านั้น!
ดงซูบินกลายเป็นแพะรับบาปในวันนี้ เขาสัญญากับคู่รักหนุ่มสาวว่าจะรับคําขอโทษจากชาวญี่ปุ่นและพวกเขาควรจะคิดว่าพวกเขาโกหกเขา ทีมญี่ปุ่นจะเกลียดเขาและคิดว่าเขากําลังหาเรื่องกับพวกเขา เซียงดาวและเพิ่งเซียวรินก็ควรเกลียดเขาเช่นกัน ท้ายที่สุดดงซูบินเป็นคนที่รับโทษทั้งหมด!
ฉันเองต้องรับผิดทั้งหมดและคุณทุกคนกลับได้ผลงานชิ้นนี้ไปทั้งหมด?!
เวรเอ่ย?!
ดงซูบินสูบบุหรี่และเรียกเหลียงเฉินเผิง “ สวัสดีหัวหน้าเหลียง ผมคิดว่าผมไม่เหมาะกับงานปกป้องทีมเยี่ยมชมไซต์ของทีมญี่ปุ่น คุณสามารถมอบหมายงานนี้ให้คนอื่นได้หรือไม่” แม้ว่าเหลียงเฉิงเผิงจะยืนอยู่ในฝ่ายของเซียงดาว แต่เขาก็ยังอยู่ในเงื่อนไขที่ดีกับดงซูบินและมีนิสัยที่ชื่อตรง
” เกิดอะไรขึ้น?”
ไม่มีอะไร…ก็แค่…”
เหลียงเฉิงเผิงได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นและถอนหายใจ “ หัวหน้าซูบินคุณตกลงที่จะรับงานนี้และไม่ใช่ตัวของคุณที่จะยอมแพ้กลางคัน” เหลียงเฉินเผิงชักชวนดงซูบินและเน้นย้ําให้นึกถึงภาพรวม
หลังจากวางสายดงซูบิน ก็โยนโทรศัพท์ของเขาลงบนโต๊ะ
บ้าเอ๊ย! ท้ายที่สุดทุกอย่างก็เพื่อผลงานของเซียงดาว!
ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูจากด้านนอก ลวนเสี่ยวปิงเข้าไปในอพาร์ตเมนต์และเห็นลูกชายของเธอนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความโมโห เธอรีบเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและถาม “เกิดอะไรขึ้น? ลูกไม่มีความสุขในการทํางานเลยหรอ? บ่ายนี้ลูกยังสบายดี”
ดงซูบินขบริมฝีปากของเขาและกล่าว “อย่าพูดถึงมัน”
ลวนเสี่ยวปิงมองไปที่ลูกชายของเธอ “ ลูก…ตั้งแต่ยังเด็กลูกเป็นพวกเอาแต่ใจ แค่หยุดคิดถึงเรื่องที่ไม่มีความสุขแล้วทุกอย่างจะจบลงหลังจากการนอนหลับที่ดี”
ดงซูบินพยักหน้า “ โอ้ทําไมแม่ถึงมาที่นี่”
ลวนเสี่ยวปิงยิ้มและหยิบนิตยสารออกมาจากกระเป๋าของเธอ “ ครูหลิวที่โรงเรียนของแม่มีนิตยสารเล่มนี้และมีผ้าพันคอสวย ๆ อยู่สองสามเล่ม แม่กําลังคิดว่าจะถักผ้าพันคอให้แม่และมันน่าจะเสร็จภายในหนึ่งเดือน” เธอนั่งบนโซฟาและให้ลูกชายดูนิตยสาร “ ลูกชอบดีไซน์แบบไหน? พรุ่งนี้แม่จะซื้อไหมพรม”
ดงซูบินตอบ “ ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องทํามันหรอก ผมสามารถซื้อของพวกนั้นได้”
“ ของที่คุณซื้อจากข้างนอกจะเหมือนกับที่ฉันถักได้อย่างไร? ผ้าพันคอที่ขายข้างนอกทั้งหมดใช้ไหมพรมคุณภาพต่ํา”
“ ตราบเท่าที่ผ้าพันคอสามารถทําให้ฉันอบอุ่นได้ คุณไม่จําเป็นต้องเสียเวลา”
ลวนเสี่ยวปิงตอบด้วยสีหน้าโกรธ “ รีบเลือกแบบ! แม่ไม่มีอะไรทําที่บ้านอยู่ด้วย”
ดงซูบินไม่ต้องการโต้เถียงกับแม่ของเขาและเลือกการออกแบบที่เรียบง่ายจากนิตยสาร ควรจะถักง่ายกว่าด้วยการออกแบบที่เรียบง่าย “ ผมต้องการแบบนี้”
ลวนเสี่ยวปิงมองภาพและพยักหน้าก่อนจะพับมุมของหน้า
“เอาล่ะ…มันดึกแล้วลูกควรไปนอน แม่จะกลับไปเดี๋ยวนี้”
ดงซูบินมองไปที่เวลา “ ตอนนี้ดึกมากแล้ว แม่นอนที่นี้ก่อนก็ได้ ผมจะส่งแม่กลับไปก็ได้”
“ ทําไม่ต้องไปส่ง? แม่กลับได้” หลวนเสี่ยวปิงหัวเราะ “ ตอนนี้ร้านค้ายังคงเปิดอยู่แลแม่ต้องการเลือกไหมพรมดีๆสักผืนสําหรับผ้าพันคอของคุณ”
ดงซูบินหัวเราะและจับไหล่แม่ของเขา “ ลูกชายของแม่ก็เป็นเศรษฐีหลายล้านเหมือนกันและ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่สามารถจ่ายได้ผมไม่อยากให้แม่ต้องเหนื่อย และผมกังวลถ้าแม่เป็นโรคหลอดเลือดสมองเพราะทํางานหนักเกินไป หากแม่ต้องการถักผ้าพันคอก็แค่ถักได้ แต่อย่าทําเกินตัวไป กว่าผมจะใส้ผ้าพันคอได้ก็ในช่วงฤดูหนาวหน้านั้น”
ลวนเสี่ยวปิงจับมือของดงซูบิน “ ฮ่าฮ่าแม่รู้ว่าต้องทํายังไง ไม่ต้องกังวลหรอก”
“ ดี…ดี…เลยผมไม่ปล่อยให้แม่เป็นอะไรไปอย่างแน่นอน”
“ แม่เป็นแม่ของลูก และแม่รู้ว่าจะต้องทําอย่างไร” ลวนเสี่ยวปิงงุนงงมองลูกชายของเธออีกสักพักก่อนจะจากไป ดงซูบินต้องการส่งเธอกลับ แต่ลวนเสี่ยวปิงปฏิเสธเธอรู้ว่าดงซูบินอารมณ์ไม่ดีและต้องการให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่
หลังจากแม่ของ ดงซูบินมาเยี่ยมอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น
ดงซูบินไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเข้านอน
ครึ่งชั่วโมง…
หนึ่งชั่วโมง…
กลางดึกโทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น
ดงซูบิตื่นขึ้นมาและดูเวลา 21.30 น. เขาสงสัยว่าใครโทรหาเขาในชั่วโมงนี้และเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก “สวัสดีนี่ใคร?”
“ หัวหน้าซูบินผมมาจากแผนกจราจร”
เจ้าหน้าที่จราจรอีกแล้วเหรอ ดงซูบินลุกขึ้นนั่งและถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“ ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลคุณ” เจ้าหน้าที่ฟังดูเป็นห่วง “ แม่ของคุณถูกรถชน”
“อะไร?!” ดงซูบินกระโดดลงจากเตียง “คุณพูดอะไร?”
“ แม่ของคุณถูกรถชนล้มและตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลประชาชนของมลฑล”
ดงซูบินตะโกนด้วยความโกรธ “มันเกิดขึ้นเมื่อไร? ทําไมคุณไม่รายงานให้ฉันทราบก่อนหน้านี้”
“ อุบัติเหตุเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 20 นาทีที่แล้ว แม่ของคุณประสบอุบัติเหตุบนถนนทางใต้ของห้างสรรพสินค้า เธอเป็นลมเมื่อเราไปถึงที่นั่นและเราไม่รู้ตัวตนของเธอจนกระทั่งเราพบบัตรประจําตัวของเธอที่โรงพยาบาลและเรารู้ว่าเธอเป็นแม่ของคุณ นี่” เกือบทุกคนจากสถานีตํารวจฮุยเทียนรู้ว่าลวนเสี่ยวปิงเป็นแม่ของหัวหน้าซูบิน แต่ในสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลเจ้าหน้าที่หลายคนไม่ทราบว่าเธอเป็นใคร
ใบหน้าของดงซูบินซีดลง
ดงซูบินเหลือพลังย้อนกลับเพียงไม่กี่นาทีและไม่สามารถย้อนกลับไปเมื่อ 20 นาทีที่แล้วได้
“ สภาพของเธอเป็นอย่างไรบ้าง? เธอตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า”
“ ไม่ เธออาจได้รับบาดเจ็บที่มือและเอว แต่หมอบอกว่าเธอสบายดี พวกเขายังคงตรวจร่างกายว่าเธอมีกระดูกหักหรือไม่”
“ แม่ตื่นหรือยัง”
“ เธอเพิ่งตื่น เธอขอให้คุณไม่ต้องกังวลและเธอก็สบายดี”
เอาล่ะ?! จะมีคนสบายดีได้อย่างไรหลังถูกรถชน! ดงซูบินตะโกน ” รอฉันด้วย! ฉันจะไปตอน นี้!” เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วรีบแต่งตัวก่อนจะรีบวิ่งออกไป เขาเร่งไปโรงพยาบาลประชาชน!
ชั้นสอง
ลวนเสี่ยวปิงนอนอยู่เตียงในวอร์ด
ดงซูบินเข้าไปในวอร์ด “แม่! แม่โอเคไหม?!”
ลวนเสี่ยวปิงตอบ “ แม่บอกว่าแม่สบายดีไม่ใช่เหรอ? แม่โดนรถกระแทกเล็กน้อยเท่านั้น” เจ้าหน้าที่จราจรสองคนในวอร์ดสบตากันและรออยู่ข้างนอก
ดงซูบินกัดฟัน “ แม่ยังสามารถพูดได้แสดงแม่ยังโอเคใช่ไหม! มือของแม่ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”
“ ฮ่าฮ่า…ตอนนี้ไม่เจ็แล้ว” ลวนเสี่ยวปิงพูดต่อ “ เอวของแม่ก็ปกติกลับบ้านนอนเถอะ”
ดงซูบินเองก็โมโหมาก “ ผมจะไปนอนได้อย่างไรกับเหตุการณ์น” เขานั่งบนเตียงและมองไปที่มือที่พันผ้าพันแผลของแม่ เขาแทบจะร้องไห้ “ ผมบอกแล้วว่าอย่าซื้อไหมพรมตอนดึก… ”
ในเวลานี้มีหมอคนหนึ่งเข้ามาในวอร์ด “ หัวหน้าซูบิน”
ตงซ่ปิงถาม “ คุณหมออาการของแม่ผมเป็นอย่างไรบ้าง? ผลการตรวจของเธอเป็นอย่างไร”
หมอเอาเอ็กซเรย์ออกมาแล้วบอกว่า “เธอสบายดี…จากการเอกซเรย์เราไม่สามารถเห็นกระดูกหักได้ แต่ตอนนี้ความดันโลหิตและอัตราการเต้นของหัวใจของเธอยังไม่คงที่มากนักเนื่องจากอาการช็อก เรากําลังให้น้ําเกลือและผมแนะนําให้เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลา อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์เพื่อควบคุมความดันโลหิตของเธอ “
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ลวนเสี่ยวปิงหัวเราะ “ แม่บอกว่าแม่ปกติไม่ใช่เหรอ? ลูกมั่นใจได้เลย”
ตาของ ดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เขาจับมือแม่ของเขา “ พักผ่อนเถอะแม่ เดียวเรื่องที่ เหลือผมจัดการเอง!” เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากวอร์ด ทันทีที่ประตูปิดด้านหลังเขาใบหน้า ของดงซูบินก็เปลี่ยนไปและเขามองไปที่เจ้าหน้าที่จราจรสองคน “ คนขับอยู่ไหน!”
“ เขาหนีไปแล้ว”
“ ตรวจสอบกล้องวงจรปิด! ฉันต้องการตามหาคนชนให้เจอ!”
