EP 294 อย่าหลบหน้าฉัน!
ในช่วงบ่ายเวลา 17.00 น.
ณ ย่านอสังหาริมทรัพย์ฮวนเหม่ย อพาร์ตเมนต์ของ หยูเหม่ยเชียว
ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ทเมนต์นี้มาระยะหนึ่งแล้ว อย่างไรก็ตามอพาร์ทเมนท์ยังคงมีกลิ่นของเฟอร์นิเจอร์ใหม่และดูเหมือนใหม่อยู่
หลังจากกลับบ้านหยูเซียวเชียวเองก็หยุดร้องไห้ขณะที่เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ดงซูบินออกตัวปกป้องเธอจากหลิวเซียวเหล่ยและพ่อของเขา นอกจากนี้หยูเซียวเซียวไม่ได้ถูกเอาเปรียบและยังข่วนใบหน้าของหลิวเซียวเหล่ย ดงซูบินปลอบใจเธอระหว่างทางกลับบ้านและเธอก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไปแล้ว แต่ดงซูบินไม่ลืมเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้และเขารู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์นี้ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ว่าจะเป็นหลิวดาฟาจะเป็นคนขอให้ลูกชายทําเรื่องนี้เองหรือเป็นลูกชายของเขาที่ทําสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ยังไงก็ตามดงซูบินก็เป็นเหมือนผู้ปกครองของหยูเซียวเซียว สิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกผิด
หลิวดาฟา! ฉันจะจัดการกับนายเอง!
“ เซียวเซียว มื้อเย็นอยากจะทานอะไร” ดงซูบินถาม
“ หนูทานอะไรก็ได้ เพราะมันมีของเหลืออยู่ในตู้เย็น”
“ ฉันจะทําอาหารให้เธอเอง” ดงซูบินกล่าว “ โอ้อย่าลืมโทรหาฉันทันทีหากมีใครพยายามกลั่นแกล้งเธอนะ”
หยูเซียวเซียวก้มหัวลงและพูดเบา ๆ “ แม่บอกว่า…พี่ชายไม่ค่อยว่างและหนูไม่ควรโทรไปรบกวนคุณ”
“ ไร้สาระ! ดูว่าฉันจะจัดการกับเธออย่างไรหลังจากที่เธอกลับมา!” ดงซูบินกล่าวด้วยความโมโห
“ ไม่…” หยูเซียวเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ พี่ใหญ่แม่ไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น”
ขณะที่พวกเขากําลังคุยกัน หยูเหมยเซียวก็กลับบ้าน เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตและถือถุงของชําสองสามถุง เป็นเวลานานแล้วที่ ดงซูบินเห็นหยูเหม่ยเซียวและเธอดูเป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์มากขึ้นเล็กน้อย
“แม่…”
“ คุณกลับมาแล้วเหรอ” ทันใดนั้นหยูเหมยเซียวสังเกตเห็นดงซูบินบนโซฟาและรู้สึกประหลาดใจ “ ซูบิน?”
ดงซูบินไม่สนใจเธอและจุดบุหรี่
หยูเหมยเซียวกังวลและพูด “ หัวหน้าซูบินคุณทานอาหารเย็นหรือยัง? ฉัน…ฉันจะเตรียมอาหารเย็นเดี๋ยวนี้”
ดงซูบินยังคงเพิกเฉยต่อเธอ
หยูเหมยเซียว งงงวยและถามลูกสาวของเธอเบา ๆ “ ทําไมพี่ใหญ่ของลูกถึงมาที่นี่”
ดวงตาของ หยูเซียวเชียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและบอกกับแม่ของเธอว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ หยูเหมยเซียวตกใจและรีบถามว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือป่าว หยูเซียวเซียวส่ายหัวและกอดแม่ของเธอ หยูเหมยเซียวเริ่มร้องไห้ “มันเป็นความผิดของแม่ทั้งหมด. ถ้าแม่ไปรับลูกเองสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น เซียวเซียว.แม่แม่จะไม่ไปทํางานแล้ว” เธอเริ่มทํางานเป็นแคชเชียร์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตและไม่สามารถพาหยูเซียวเซียวจากโรงเรียนได้เนื่องจากต้องทํางาน
หยูเซียวเชียวกอดแม่แน่น “ แม่…สบายดี”
ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียว ”คุณบอกหยูเหมยเซียวว่าอย่าโทรหาฉันเหรอ?”
“ ใช่” หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและไม่กล้ามองไปที่ดงซูบิน
ดงซูบินมองไปที่บุหรี่ของเขา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทําไมคุณถึงห้ามไม่ให้เชียวเซียวติดต่อฉัน? อา? โชคดีที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ถ้าเซียวเซียวบอกฉันว่ามีคนพยายามรีดไถเงินจากเธอเมื่อวานฉันจะไปรับเธอและเหตุการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้น!”
“ ฉัน” หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่ได้พูดอะไร
“ ฉันซื้อโทรศัพท์มือถือให้เซียวเซียวเพื่อให้เธอโทรหาฉัน ทําไมคุณถึงไม่ให้เธอโทรหาฉัน” ดงซูบินเองแทบจะเป็นบ้า
หยูเหมยเซียว เริ่มร้องไห้หลังจากถูกดงซูบินดุ
หยูเหมยเซียวเองก็ร้องไห้และพยายามปกป้องแม่ของเธอ เธอมองไปที่ดงซูบินและพูดว่า “พี่ ชาย! อย่าว่าแม่ของหนูเลย!”
ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าหยูเหมยเซียวจะเริ่มร้องไห้ เขาโกรธมากเพราะเขาเป็นห่วงเซียวเซียว และโกรธมากเมื่อได้ยินหยูเหมยเซียวหยุดหยูเซียวเซียวไม่ให้โทรหาเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาดุหยูเหมยเซียว เมื่อเธอกลับบ้าน
หยูเซียวเซียวสะอื้น “ แม่…หยุดร้องไห้มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”
“ มันเป็นความผิดของฉัน…” หยูเหมยเซียวกอดลูกสาวของเธอและร้องไห้สะอึกสะอื้น
ดงซูบินลุกขึ้นยืน “ เอ่อ…พี่หย…”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบินและเช็ดน้ําตาของเธอ “ หัวหน้าซูบินฉันอาจไม่ฉลาดมาตั้งแต่เด็กและไม่รู้อะไรมากเท่าพวกคุณที่เติบโตมาในเมือง แต่ฉันไม่ได้โง่…ฉันรู้ว่าพยายามหนีหน้าพวก เราก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้เหตุผล แต่ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉัน…นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่กล้าโทรหาคุณหรือให้เซียวเซียวโทรหาคุณเมื่อ คุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและได้รับรางวัล ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณและ ส่งผลกระทบต่องานของคุณ”
ฮะ? นี่คือเหตุผล?
ดงชูบินรู้สึกผิด ในท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่ทําให้เกิดเรื่องนี้และเขายังคงดุหยูเหมยเซียว
ดงซูบินรีบเดินไป “ พี่สาวหยูคุณกําลังพูดถึงอะไร? ตอนไหนกันที่ฉันพยายามหลบหน้าคุณ? ฉันยุ่งกับงานและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลหลายครั้ง ฉันไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงและนั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่โทรหาคุณ อย่าคิดมาก….ได้โปรดหยุดร้องไห้มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันขอโทษ”
หยูเหมยเซียวสะอื้น “ มันเป็นความผิดของฉันเอง”
“ คุณไม่ได้ทําอะไรผิด” ดงซูบินส่งกระดาษทิชชูให้หยูเหมยเชียว“ เช็ดน้ําตาและหยุดร้องไห้ คุณเองก็โตมากแล้วและลูกสาวของคุณกําลังมองมาทางที่คุณ”
หยูเหมยเซียวเช็ดน้ําตาด้วยกระดาษทิชชู
หยูเซียวเซียวเห็นแม่ของเธอหยุดร้องไห้และเธอก็หยุด
ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “ดีเลย. 17.30 น.ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ”
หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ ฉันจะไปทําอาหารเดี๋ยวนี้”
“ เดี๋ยวก่อน…” ดงซูบินหยุด หยูเหมยเซียว “ ฉันจะทําอาหารเย็นวันนี้”
หยูเหมยเซียวโบกมือให้เธอ “ คุณควรพักผ่อนหลังจากทํางานมาทั้งวัน ฉันจะไปทําอาหารให้เอง”
ดงซูบินหัวเราะและกล่าวว่า “ วันนี้ฉันไม่ได้ทํางาน แค่อยู่ที่นี่และดูทีวีไป” ดงซูบินเข้า ไปในครัวและเริ่มทําอาหาร แม้ว่าเขาจะเป็นคนหุนหันพลันแล่นและหุนหันพลันแล่น แต่เขาก็รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด เนื่องจากนี่เป็นความผิดของเขาเขาจึงต้องขอโทษ แน่นอนว่าเขาเองเขากลับผู้หญิงได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว
หลังอาหารเย็น
ดงซูบินขอให้หยูเซียวเชียวกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อทําการบ้านและเขาก็เข้าไปในครัว
หยูเหมยเซียวยืนอยู่ข้างอ่างล้างจาน เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อไหมพรมและกางเกงหลวม ๆ ทําให้ เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เมื่อดงซูบินได้รับบาดเจ็บและพักผ่อนอยู่ที่บ้านเขาได้ “เผชิญหน้าอย่างใกล้ชิด” กับ หยูเหมยเซียวและได้ถามคําถามส่วนตัวมากมายเกี่ยวกับเธอ พวกเขาไปไกลกว่าเพื่อน แต่ยังไม่ถึงคู่
ตงฟูปังรู้สึกว่าตัวเองอุ่นขึ้นเมื่อมองไปที่ตูดโค้งของหยูเหม่ยเซียว
หยูเหมยเซียวได้ยินใครบางคนอยู่ข้างหลังเธอและเธอก็หันไปเห็น ดงซูบินมองไปที่ตูดของเธอ เธอหน้าแดงและพูดว่า “ ฉันทําอาหารเองได้และคุณก็ออกไปสูบบุหรี่ได้แล้ว”
ดงซูบินพยักหน้าและหยิบบุหรี่ออกมา “ ฉันสูบบุหรี่ที่นี่ได้ด้วยหรอ”
หยูเหมยเซียวเช็ดมือของเธออย่างรวดเร็วและหยิบไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าของเธอเพื่อจุดบุหรี่ของดงซูบิน
ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “ คุณสูบบุหรี่ด้วยหรอ? ทําไมคุณถึงถือไฟแช็กติดตัวไปด้วย”
“ ไม่ ฉัน…ฉันแค่เก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อความสะดวก”
เมื่อใดก็ตามที่ หยูเหมยเซียวอยู่ใกล้ ดงซูบินเธอจะจุดบุหรี่ของเขาและ ดงซูบินรู้ว่าพี่สาวหนูต้องรอให้เขามาเยี่ยมเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาเยี่ยมเมื่อไหร่เธอจึงถือไฟแช็กไปรอบ ๆ ดงซูบินรู้สึกประทับใจกับท่าทางนี้ เขาสัมผัสเธอหลายครั้งและจีบเธอ แต่เธอไม่เคยบ่นและยังปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี เขารู้สึกแย่ที่พยายามหลบหน้าเธอ
ดงซูบินกล่าวเบา ๆ “ คุณอย่าหลบหน้าฉันอีกล่ะ”
“. ฉันไม่ได้.” มือของหยูเหมยเซียวสั่น “ ฉันกลัวคุณ…”
ดงซูบินรู้สึกอายเกินกว่าที่จะยอมรับว่าเขาต้องการหลบหน้าหยูเหมยเซียว อย่างไรก็ตาม เพียงโทรหาฉันทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยเช่นก็อกน้ํารั่วหรือคุณไม่สามารถเรียก เซียวเซียวจากโรงเรียนได้เพียงโทรหาฉัน คุณเข้าใจไหม?”
“… ตกลง.”
“ ฉันจะพยายามมาเยี่ยมคุณให้บ่อยขึ้น การอยู่คนเดียวค่อนข้างเหงา”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน“เซียวเซียวยินดีที่จะได้ยินเรื่องนี้ เธอคิดถึงคุณมาก”
“แล้วคุณล่ะ?” ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเชียวในสายตาของเธอ “ คุณมีความสุขไหมที่ได้พบฉันที่นี่”
หยูเหมยเซียวหน้าแดงและล้างจานต่อ เธอพึมพําตอบกลับเบา ๆ “ใช่.”
“ ฮ่าฮ่า แล้วฉันจะมาในวันหยุดของฉัน”
ดงซูบินมองไปที่ด้านหลังของพี่สาวหยู และคิดถึงผู้หญิงของเขาเสี่ยวหลานฉลาดมากและไม่แสดงความกังวลของเธอง่ายๆ ความอ่อนโยนของจูหยวนฝังอยู่ในตัวเธอและทุกการเคลื่อนไหวของเธอแสดงให้เห็น แต่ความอ่อนโยนของ หยูเหมยเซียวฝังอยู่ในใจของเธอ เธอสามารถสัมผัสดงซูบินได้ทุกครั้ง เฮ้อ…ทั้งสามคนเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ ถ้าฉันสามารถแต่งงานกับพวกเธอทั้งหมดได้
หลังจากล้างจาน ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูข่าว
“ ฉันขอโทษที่ก่อนหน้านี้” ดงซูบินขอโทษเมื่อตอนที่เซียวเซียวไม่อยู่ “ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดุคุณฉันแค่เพียง…”
หยูเหมยเซียวตอบเบา ๆ “ฉันเข้าใจ. คุณบอกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพราะคุณกังวลเกี่ยวกับเซียวเซียว”
“ เอ่อ…คุณโกรธฉันเหรอ”
พี่สาวหยูมีปมด้อยจากอดีตและเป็นคนเก็บตัว เธอจะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองและ ดงซูบิน ไม่รู้ว่าเธอยังโกรธอยู่หรือป่าว เขาวางมือบนไหล่ของเธอ “ ทํางานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเหนื่อยไหม? หันกลับไป ฉันจะนวดไหล่ให้คุณ”
“ ไม่…คุณไม่ควรทําแบบนี้!” หยูเหมยเซียวตื่นตระหนก
ดงซูบินตอบเบา ๆ “ คุณนวดมาให้ฉันมาตลอดและก็ถึงตาฉันแล้ว”
“ไม่ต้องลําบากก็ได้ ฉัน..ฉันสบายดี”
“ รีบหันกลับมา!”
หยูเหม่ยเซียวเหลือบมองไปที่ห้องอย่างรวดเร็วและเห็นประตูถูกปิดก่อนจะหันหลังไปทางดงซูบิน ดงซูบินวางมือบนไหล่ของเธอและเริ่มกด เขารู้สึกได้ถึงความตึงที่คอและไหล่ของเธอ “ คอของคุณแข็งมาก คุณควรพักผ่อนอยู่บ้านได้แล้ว ทําไมคุณต้องทนทุกข์ทรมานทํางานที่ซูเปอร์มาร์เก็ต? ฉันพึ่งโอนให้คุณไปเมื่อต้นเดือนนี้ไม่หรือยังไง? คุณได้รับมันหรือยัง?”
“ แล้วทําไมคุณไม่ใช้มันล่ะ”
“ นั่นคือเงินเดือนของฉันสําหรับการเป็นผู้ช่วยของคุณ ฉันไม่ได้ทํางานในช่วงสองสามเดือนนี้ และฉันไม่ควรได้รับมัน”
“ ทําไมคุณถึงซื้อขนาดนี้”
สาเหตุมาจากช่วงก่อนหน้านี้ดงซูบินไม่ได้เจอพวกเธอ หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียว ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ลืมพวกเขาและจะโอนเงินสองสามพันหยวนให้หยูเหมยเซียวทุกเดือน แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ หยูเหมยเซียวพูดเขารู้ว่าเธอมีความภาคภูมิใจและไม่เต็มใจที่จะใช้เงินของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไปทํางานเป็นแคชเชียร์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ดงซูบินถอนหายใจและไม่พูดถึงเรื่องเงินอีก “ แค่ทําทุกอย่างที่คุณต้องการ ไหล่ของคุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่”
“ใช่ ซูบินฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”
“ ฉันนวดคุณแค่แปบเดียวเอง คุณจะรู้สึกดีขึ้นอย่างรวดเร็วได้อย่างไร”
“ ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย ตอนนี้ฉันหายเมื่อยแล้ว”
ดงซูบินไม่สนใจเธอและนวดต่อ หลังจากกดไหล่และคอของ หยูเหมยเซียวแล้วเขาก็นวดหลังส่วนล่างของเธอ ร่างกายที่โค้งงอของพี่สาวหยู นุ่มกว่าฉหยวนและรู้สึกดีที่ได้สัมผัส
“ ร่างกายของคุณนุ่มมาก” ดงซูบินกล่าว
หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ ฉันแก่แล้วและหลังจากเลิกทํางานที่ฟาร์มฉันก็อ้วนขึ้น”
ดงซูบินกระแอมในลําคอ “ นี่หรออ้วน หุ่นของคุณกําลังโค้งและพอดีเลย”
“…” หยูเหมยเซียวไม่ได้พูดอะไร
“ จริงสิ” ดงซูบินมองไปที่ใบหน้าของ หยูเหมยเซียว” คุณดูดีขึ้นเมื่อมัดผมเป็นมวย” ดงซูบินชอบที่จะเห็นเธอไว้ผมมวย
หยูเหมยเซียวพึมพําตอบกลับเบา ๆ
“ เอ่อ…นี่เป็นเพียงคําพูดธรรมดา ๆ ” ดงซูบินเสียใจหลังจากพูดสิ่งเหล่านั้น เขาก่นด่าตัวเองในใจ ทําไมคุณถึงเปลี่ยนนิสัยนี้ไม่ได้? พี่สาวเสี่ยวและฉูหยวนเย็นลงในที่สุดและคุณกําลังจีบผู้หญิงคนอื่นอีก! คุณกําลังขอปัญหา! “
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“ เอาล่ะ. ขยับไหล่และดูว่ายังตึงอยู่หรือไม่” ดงซูบินแกะมือของเขาออก
หยูเหมยเซียวขยับไหล่ของเธอ “ ฉันรู้สึกเบาขึ้น ขอบคุณ คุณนวดเก่งมาก”
ดงซูบินไม่ได้บอก หยูเหมยเซียวนั้นเป็นเพราะเขานวดจูหยวนอยู่เสมอ “ เอ่อ…แม่ของฉันมีอาการปวดคอและไหล่และฉันเคยนวดให้เธอ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ดีขึ้น แจ้งให้เราทราบหากคุณปวดไหล่แล้วฉันจะนวดให้”
“ไม่จําเป็น, คุณไม่จําเป็นต้องลําบาก”
“ คุณไม่จําเป็นต้องยืนอยู่กลับฉันก็ได้”
หยูเหมยเซียวรินชาให้ ดงซูบินก่อนจะเข้าห้องน้ํา หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมานั่งลงข้างๆ ดงซูบินอย่างเชื่องช้า ในตอนแรก ดงซูบินไม่ได้สังเกตอะไร แต่เมื่อเขาหันไปมองเธอเขาสังเกตเห็นหยูเหมยเซียวเปลี่ยนทรงผมของเธอ เธอมัดผมเป็นบัน
ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “ ทําไมคุณถึงเปลี่ยนทรงผม”
“ คุณบอกว่า…ฉัน…ดูดีขึ้นเมื่อผมมัดรวบไว้” ใบหน้าและลําคอของ หยูเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง
ดงซูบินรู้สึกตัวและเอื้อมมือไปจับมือของ หยูเหมยเซียวเขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อประตูห้องนอนเปิดออกอย่างกะทันหัน
ดงซูบินถอนมือออกอย่างรวดเร็วและหยูเหมยเซียวก็รีบยืดตัว
“ แม่ครับพี่ใหญ่ผมทําการบ้านเสร็จแล้ว” หยูเซียวเซียวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น “ ฉันดูทีวีสักพักได้ไหม”
ดงซูบินหัวเราะและโบกมือหยูเซียวเซียวไป “ มานั่งที่นี่สิ”
“ตกลง!” หยูเซียวเซียวนั่งลงและกอดแขนแม่ของเธอ
หยูเหมยเซียวหยุดหน้าแดงและลูบผมของลูกสาวด้วยความรัก
ทีวีกําลังฉายสวนสัตว์ซาฟารีสัตว์ป่าที่สร้างขึ้นใหม่ทางช่องทีวีของเมืองเป็นโจว สวนสัตว์แห่งนี้อยู่ในชนบทของเมืองเป็นโจวและอยู่ไม่ไกลจากเทศมณฑลหยานไท่ สวนสัตว์แห่งนี้อ้างว่าใหญ่ที่สุดในมณฑลเหอเปย แน่นอนว่ามันหมายถึงพื้นที่บนบกไม่ใช่จํานวนสัตว์ ที่นี่นักท่องเที่ยวสามารถเห็นเสือและลิงสองสามตัวที่สัญจรไปมาได้อย่างอิสระจากรถทัวร์
หยูเซียวเซียวตะโกนอย่างตื่นเต้น “ มันคือเสือ! มันคือเสือตัวใหญ่!”
“ คุณไม่เคยเห็นเสือเหรอ” ดงซูบินมองไปที่เธอ
“ เราไม่มีเสืออยู่บนภูเขารอบ ๆ หมู่บ้านของเราและสามารถดูได้ทางทีวีเท่านั้น”
หยูเหมยเซียวลูบผมของลูกสาวของเธอ “ ภูเขารอบ ๆ หมู่บ้านของเรามีขนาดเล็กและไม่มีเสือ ถ้าลูกอยากจะเห็นเสือตัวจริงลูกจะต้องไปสวนสัตว์เท่านั้น”
ดงซูบินถึงกับพูดไม่ออก หากมีเสืออยู่บนภูเขาข้างหมู่บ้านชาวบ้านจะเป็นอาหารเย็นสําหรับพวกเขา
“ แม่” ดวงตาของหยูเซียวเชียวยังคงจับจ้องไปที่ทีวี “ หนูอยากไปดูเสือสิงโตและจระเข้”
หยูเหมยเซียวตอบ “ คุณจะไม่เห็นจระเข้ในฤดูหนาวและนี้ก็ไม่ใช่ฤดูที่เหมาะจะไปดูสัตว์ด้วย”
“ ตกลง” หยูเฉียนเฉียนผิดหวัง
ดงซูบินสังเกตเห็นและกล่าวว่า “ ใครจะสนใจว่าเป็นฤดูหนาวหรือไม่ เนื่องจากเซียวเซียวต้องการดูสัตว์พวกเราจะไป พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์และฉันไม่ได้ทํางาน พรุ่งนี้ไปสวนสัตว์กันเถอะ!”
หยูเซียวเซียวระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นและส่งเสียงเชียร์ “ ขอบคุณพี่ใหญ่”
