EP 310 ฉันไม่ยอมอีกแล้ว
By loop
ดงซูบินตื่นขึ้นมาเวลาประมาณ 8.00 น. และอาบน้ําอุ่นที่โรงแรม ขณะที่น้ําอุ่นสาดเข้าใบหน้า เขาก็คิดถึงชาวจีนที่ถูกนักเรียนเทควันโดทําร้ายร่างกายในเกาหลี ดวงตาของดงซูบินเย็นชา คนเหล่านี้จากโรงเรียนเทควันโดในโซลนั้นหยิ่งยโสมากเกินไป แทนที่จะขอโทษพวกเขายังรวมตัวกัน เพื่อโจมตีชาวจีน นี่มันเป็นการข้ามเส้นแล้ว แต่ ดงซูบินไม่มีทางแก้ไขใด ๆ ที่จะกลับไปที่พวกเขา
หลังจากออกจากห้องน้ํา ดงซูบินก็เข้าสู่ระบบอินเทอร์เน็ตและตรวจสอบฟอรัมภาษาจีน
การแฮ็กได้หยุดลง แต่การด่าทอและเหยียดชนชาติยังมีอยู่
“ พี่ชายของฉันถูกทําร้ายในโซล! เฮงซวยสิ้นดี!”
“ พ่อแม่ของฉันไปโซลในช่วงวันหยุดและกระเป๋าเดินทางของพวกเขาได้รับความเสียหายจากชายสองคนในชุดเทควันโด พ่อแม่ของฉันต้องการไปแจ้งความกับตํารวจ แต่พวกเขาพูดภาษาเกาหลีไม่ได้!”
“ อย่าให้ฉันเจอไอ้พวกเวรนั้น! ฉันจะฆ่าพวกมันทุกคน!” “ อันธพาลเหล่านี้!” “ การต่างประเทศกําลังทําอะไรอยู่?! เพื่อนร่วมชาติของเราหลายคนถูกทุบตีและพวกเขาก็ไม่ดําเนินการใด ๆ !” ในประเทศจีนความโกรธแค้นต่อชาวเกาหลียังไม่ลดลง ความเย่อหยิ่งของชาวเกาหลีทําให้เหตุการณ์นี้เพิ่มขึ้นอีก นี่ไม่ใช่เรื่องของโรงเรียนเทควันโดเทียนมะอีกต่อไป ชาวเทควันโดของเกาหลีทั้งโลกต้องขอโทษสําหรับสิ่งที่เกิดขึ้นและพวกเขาต้องมอบตัวนักเรียนทุกคนที่ทําร้ายชาวจีน พวกเขาต้องชดเชยเหยื่อ!
สมาคมเทควันโดเกาหลีเลือกที่จะเงียบเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่อต้านจีนในเกาหลี แม้ตํารวจเกาหลีจะจับกุมนักเรียนเทควันโดหลายคน แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางนักเรียนที่เหลือเนื่องจากนักเรียนเกาหลี ส่วนใหญ่รู้สึกว่าเป็นชาวจีนที่ก่อเหตุนี้ นักเรียนต่างชาติเหล่านั้นแพ้การต่อสู้ แต่พวกเขายังยุยงให้แฮกเกอร์โจมตีเว็บไซต์ของพวกเขา พวกเขาถึงกับทุบหน้าต่างของโรงเรียนเทควันโดในจีน ขอโทษ? ฝันไป!
มีโรงเรียนเทควันโดอย่างน้อย 20 ถึง 30 แห่งในโซล
มีนักเรียนจากโรงเรียนเทควันโดจํานวนมากขึ้นเรื่อย ๆ และตํารวจก็ไม่สามารถจับพวกเขาได้ทั้งหมด!
นักศึกษามหาวิทยาลัยจีนปฏิเสธที่จะยอมรับการไม่ดําเนินการของโรงเรียนเทควันโดในโซล และพวกเขาเริ่มประท้วงร่วมกับโรงเรียนมัธยมปลายสองสามแห่ง
การประท้วงเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ดงซูบินปิดแล็ปท็อปและจุดบุหรี่ เขารู้ดีว่าอัพที่สูงขึ้นจะไม่ปล่อยให้สิ่งนี้ดําเนินต่อไปและจะดําเนินการ แต่กลุ่มที่สูงกว่าจะระงับความขัดแย้งเหล่านี้ด้วยการบังคับเท่านั้นและการชดเชยทางการแพทย์ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่การได้รับคําขอโทษจากสมาคมเทควันโดของโซลและนักเรียนเกาหลีเหล่านั้นเป็นไปไม่ได้ ท้ายที่สุดมีผู้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากมาย
เมื่อดงซูบินรู้ว่าการแก้แค้นเป็นไปไม่ได้เขาก็หงุดหงิด
หยูเหมยเซียวตื่นขึ้นเมื่อ ดงซูบินมาถึงโรงพยาบาล เธอถือกระจกบานเล็กมองไปที่ผ้าพันแผลบนใบหน้าของเธอ
หยูเหมยเซียววางกระจกลงแล้วถาม “ ซูบินถอดผ้าพันแผลได้เมื่อไหร่”
ดงซูบินหัวเราะและมองไปที่ใบหน้าของหยูเหมยเซียวๆ อย่ากระวนกระวาย คุณยังคงได้รับการรักษาอีกครั้งในบ่ายวันนี้และต้องใช้ยาอีกสองครั้ง ฉันคิดว่าผ้าพันแผลสามารถเอาออกได้ ในวันมะรืนนี้”
หยูเหมยเซียวถามอย่างกังวล “ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจะเกิดอะไรขึ้นถ้า…”
“ ไม่มี จะเกิดอะไรขึ้นถ้า” และทุกอย่างจะดี เชื่อฉัน.”
”… ตกลง!” หยูเหมยเซียวหยิบกระจกขึ้นมาเพื่อมองดูตัวเองอีกครั้ง
จางจิงจิงได้แสดงภาพถ่ายของ ดงซูบินใบหน้าของหยูเหมยเซียวหลังการผ่าตัดรอยแผลเป็น ที่มีรอยขีดข่วนทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยผิวหนังจากก้นของเธอ แต่จะมีอาการบวมและตุ่มเล็ก ๆ บริเวณผิวหนังซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ ดงซูบินไม่เข้าใจเงื่อนไขทางการแพทย์ทั้งหมด แต่เขารู้ดีว่าผิวใหม่ต้องใช้เวลาในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพใบหน้าของเธอ เมื่อพิจารณาถึงสภาพของหยูเหมยเซียวดงซูบินและจางจิงจิง ไม่ยอมให้เธอเห็นใบหน้าของเธอและจะอนุญาตให้เธอมองหน้าของเธอในกระจกหลังจากที่อาการบวมหายไปและบาดแผลก็หายแล้ว
“ซูบินคุณมีปัญหาเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่?” หยูเหมยเซียว มองไปที่ ดงซูบินและถาม
ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า “ใช่”
หยูเหมยเซียวถาม “ ฉันบอกได้เลยว่าคุณรู้สึกแย่ เป็นเพราะนักเรียนต่างชาติเหล่านั้นหรือเปล่า? อาการบาดเจ็บของพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“ พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและบางคนยังคงรักษาตัวในโรงพยาบาล”
ดงซูบินโบกมือ “ ฉันไม่ได้กังวลกับนักเรียน ตอนนี้นักเรียนและผู้ฝึกสอนเทควันโดหลายคนในโซลกําลังโจมตีภาษาจีน เฮ้อ … ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ คุณอยากทานอะไรเป็นอาหารกลางวัน”
“ อะไรก็ได้”
“ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบอาหารที่นี่ แล้วเราไปร้านอาหารจีนกันดีไหม”
“ โอเค แต่ฉันออกจากโรงพยาบาลได้ไหม”
“ ฮ่าฮ่ามันไม่ใช่ขาของคุณที่ได้รับบาดเจ็บและหมอบอกว่าคุณอยู่ในวอร์ดของคุณและต้องออกกําลังกายบ้าง เธอขอให้ฉันพาคุณออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์”
หลังจากเก็บของเสร็จ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวก็เดินออกจากโรงพยาบาล
หยูเหมยเซียวยิ้มขณะที่เธอรู้สึกถึงอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก
ทันใดนั้น ดงซูบินเห็นหลี่อัน, เฉินดาฮุยและนักเรียนอีกสองคนที่ฟื้นขึ้นมาเถียงกันในลานจอดรถใกล้โรงพยาบาล มีผู้ชายสองสามคนยืนอยู่ตรงข้ามพวกเขาและ ดงซูบินได้พบกับหนึ่งในนั้น ชายหนุ่มคนนั้นที่จ้องมองหยุเหมยเซียวบนเครื่องบิน เนื่องจาก ฮานชานหยูเป็นผู้ฝึกสอนจากโรงเรียนเทควันโดเทียนหม่า ชายหนุ่มคนนี้จึงต้องเป็นหนึ่งในนักเรียนของเขาด้วย
ดงซูบินเดินผ่านไป “ ไปดูกันเลย!”
ผู้ชายดูเหมือนกําลังโต้เถียงกับบางสิ่งบางอย่าง
คิมฮีจินที่ยืนอยู่ข้างหน้าโยนซองจดหมายลงบนพื้นและหัวเราะ “ นี่คือค่ารักษาพยาบาล คอยดูคําพูดของคุณในอนาคตไม่เช่นนั้นเราจะเอาชนะคุณทุกครั้งที่เห็นคุณ!”
เฉินดาฮุยตะโกน “ ฉันจะให้คุณพูดอีกครั้ง!”
หลี่อันจ้องมองไปที่คิมฮีจิน “ คุณคิดว่าสิ่งนี้จะจบลงหลังจากชดใช้ค่ารักษาพยาบาลแล้วหรือ! ขอโทษเพื่อนของฉันด้วย!”
นักเรียนเกาหลีอีกคนจากเทควันโดเทียนหม่าตะโกน “ เราให้ค่ารักษาพยาบาลคุณทั้งหมด เพราะเราสงสารคุณ! ขอโทษลาของฉัน!”
คิมฮีจินหัวเราะ “ ทุกคนควรรู้กฏในโรงเรียนของเรา พวกเราแค่ซ้อมกันแล้วคุณจะโทษใครได้ ในเมื่อพวกคุณอ่อนแอ! ฝึกให้หนักขึ้น”
ชาวเกาหลีคํารามด้วยเสียงหัวเราะ พวกเขาทั้งหมดมาจากโรงเรียนเทควันโดเทียนหม่า
เฉินต้าฮุย “ พวกคุณมีจํานวนมากกว่าพวกเราไม่กี่สิบคน! นี่มันซ้อมแบบไหนกัน!”
นักเรียนจีนที่มีผ้าพันแผลทั่วใบหน้าตะโกน “ ฉันกล้าให้คุณสู้กับเราตัวต่อตัว!”
“ ฉันเองไม่ยากไปยุ่งกับคุณ” คิมฮีจินหัวเราะ “ พวกคุณก็คือกลุ่มขี้แพ้เท่านั้นที่รู้วิธีเห่า สู้ฉัน ตัวต่อตัว?! ชัวร์! ฉันยินดีให้คุณท้าทายฉันได้ทุกเมื่อ!”
หลังจากพูดแล้วชาวเกาหลีก็ขึ้นรถและจากไป
“ ไอ้!” เฉาต้าฮุยตะโกนใส่พวกเขา
ดงซูบินได้ติดต่อและพบว่าผู้ชายคนนี้มีชื่อว่า คิมฮีจินและเขาเป็นหนึ่งในนักเรียนที่ทําร้าย นักเรียนชาวจีน อาการบาดเจ็บของซุนจือเกิดจากเขา หากพวกเขาไปไม่ถึงโรงพยาบาลทันเวลาซุนฉือจะต้องตาย!
“ เราจะแก้แค้นพวกเขาไม่ช้าก็เร็ว!” หลี่อันตอบด้วยความโมโห
นักเรียนต่างชาติอีกคนเดินไปหยิบซองเงินจากพื้น “ ฉันคิดว่าเราควรจะปล่อยมันไปโรงเรียน เทควันโดของพวกเขาเป็นคนเกาหลีเกือบทั้งหมดและเราก็ถอนหายใจ…”
เฉินต้าฮุยก็ถอนหายใจเช่นกัน
ดงซูบินตบไหล่เฉินดาฮุย “ ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลและรอจนกว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดจะหายดี”
หลังจากนักเรียนจีนจากไป ดงซูบินรู้สึกรําคาญ เขายังคงพาหยูเหมยเซียวไปที่ร้านอาหารจีน เพื่อรับประทานอาหารกลางวันและเดินเล่นไปตามถนนกับเธอหลังอาหาร
หยูเหมยเซียวถาม “ ซูบินคุณหยุดพวกเขาได้ไหม”
ดงซูบินโยนก้นบุหรี่ออกไป “ ฉันเป็นเพียงผู้นําเล็ก ๆ ในมณฑล ฉันมีอํานาจอะไรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้? นี่คืองานด้านการต่างประเทศ”
“ แล้วคนเหล่านั้นทําร้ายคนจีนไปเพื่ออะไร? ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันหัวหน้าของร้านอาหารกล่าวว่ามีนักศึกษาและนักท่องเที่ยวชาวจีนจํานวนมากได้รับบาดเจ็บ ทําไมเจ้าหน้าที่ถึงไม่ทําอะไรเลย” หยูเหม่ยเซียวเป็นคนอ่อนโยนและเมื่อเธอได้ยินว่าเพื่อนร่วมชาติของเธอต้องอับอายขายหน้าเธอก็รู้สึกแย่
ดงซูบินไม่ตอบกลับเธอ
ขณะที่พวกเขากําลังเดินเล่นชายสามคนก็เดินไปทาง ดงซูบินจากทิศทางตรงกันข้าม
หนึ่งในนั้นสวมชุดเทควันโดส่วนอีกสองคนย้อมผมเป็นสีแดงและสีบลอนด์ ดูเหมือนพวกเขามาจากโรงเรียนเทควันโดใกล้ ๆ และเพิ่งทานอาหารกลางวันเสร็จ
ผู้ชายผมแดงหัวเราะ “ ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะพูดภาษาจีนกลาง”
“ ฉันคิดอย่างนั้น” ผู้ชายผมบลอนด์มองไปที่ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียว “ พวกเขาดูเป็นคนจีน”
ชายในชุดเทควันโดกล่าว “ แล้วเราจะรออะไรอีก? ฉันอยากจะเอาชนะคนจีนพวกนี้อยู่แล้ว!”
ดงซูบินอยู่ในความคิดลึก ๆ และไม่ได้สังเกตเห็นด้านหน้า เขากําลังเดินไปยังทางแยกเมื่อชายผมบลอนด์ตัวสูงกระแทกเข้ามาหาเขา ดงซูบินต้องถอยกลับไปสองสามก้าวเพื่อพยายามส่งตัวไว้ และเขาก็เห็นผู้ชายผมแดงคนนั้นใช้ไหล่ของเขากระแทกเข้าที่หยูเหม่ยเซียวทําให้เธอล้มลง!
ผู้ชายผมเหลืองตะโกน: ” หัดมองทางบ้างสิ!? คิดจะไปไหนกัน?”
ผู้ชายผมแดงหัวเราะ “ เสื้อผ้าของฉันสกปรก จ่ายค่าชดใช้มา!”
เมื่อ ดงซูบินเห็นผู้ชายในชุดเทควันโดที่ด้านหลังเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลือดของเขาเดือดพล่านเมื่อเห็นหัวของพี่สาวหยุเกือบชนกําแพง “ พวกแกทุกคนอยากตายอย่างงั้นหรอ!”
ทั้งสองฝ่ายไม่เข้าใจกัน
ผู้ชายผมเหลืองให้ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวมองด้านข้างและชี้ไปที่พวกเขา “ คุณและคุณ ขอโทษเราและเราจะปล่อยคุณไป” ผู้ชายคนนี้เคยเห็นข้อเรียกร้องให้สมาคมเทควันโดขอโทษทางอินเทอร์เน็ตและเขาก็ตัดสินใจทําเช่นเดียวกันกับชาวจีน
ดงซูบินจ้องมองพวกเขาทั้งสามคนอย่างไม่ละสายตา “ ไอ้! อย่าผลักดันโชคของคุณ!
ผู้ชายผมเหลืองมองไปที่เพื่อนของเขา “เขาพูดว่าอะไร? เขาขอโทษหรือเปล่า”
“ ฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น” ผู้ชายผมแดงตอบ “ คนๆนี้ดูก้าวร้าว!”
ดงซูบินเดินไปหา หยูเหมยเซียวและยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อปกป้องเธอ ถ้าเขาอยู่คนเดียวเขา คงจะเอาชนะพวกอันธพาลสามคนนี้ได้ แต่หยูเหมยเซียวอยู่รอบ ๆ และเขาไม่สามารถต่อสู้และปกป้องเธอได้ในเวลาเดียวกัน เพื่อความปลอดภัยของพี่สาวหยูเขาตัดสินใจที่จะไม่เสี่ยง
ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันสักพักผู้ชายผมเหลืองก็เริ่มเคลื่อนไหว
“ เอาชนะเขาให้ได้!”
ผู้ชายผมเหลืองเตะไปที่ ดงซูบินผมสีแดงและผู้ชายคนที่สามล้อมรอบเขา
ดงซูบินหลบการเตะและทันใดนั้นเสียงไซเรนของตํารวจก็ดังขึ้น
พวกอันธพาลทั้งสามหยุดและหันไปทางอื่น ไม่มีใครอยากให้ตัวเองเดือดร้อน แต่การจ้องมองของ ดงซูบินทําให้ชายผมเหลืองโกรธ เขายิ้มเยาะและโบกมือให้เพื่อน ๆ ออกไปก่อนจะเดินไปขึ้นรถสายตรวจ
รถสายตรวจหยุดลงและเจ้าหน้าที่สองคนก็ลงจากรถ
ผู้ชายผมเหลืองชี้ไปที่ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียว “ ฉันทําโทรศัพท์หายและสองคนนั้นก็เดินอยู่ข้างๆฉันก่อนหน้านี้ พวกเขาต้องขโมยโทรศัพท์ของฉัน”
นายตํารวจขมวดคิ้ว “ โทรศัพท์ของคุณรุ่นอะไร”
ผู้ชายผมเหลืองยังคงคุยกับผบ. ตร.
ดงซูบินเห็นตํารวจมาถึงและช่วย หยูเหมยเซียวขึ้นมา “ คุณเจ็บตรงไหนไหม”
” ฉันสบายดี.” หยูเหมยเซียวถูข้อเท้าของเธอขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวด
ก่อนที่ ดงซูบินจะตอบกลับหยุเหมยเซียวเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็เดินไปหา ดงซูบินพวกเขาตะโกนใส่ ดงซูบิน คืนโทรศัพท์ที่คุณขโมย!” ผมสีเหลืองยืนอยู่ข้างรถลาดตระเวนมองไปที่ ดงซูบินด้วยรอยยิ้ม
ดงซูบินไม่เข้าใจเจ้าหน้าที่
เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้ว “ฉันกําลังพูดกับคุณ! โทรศัพท์อยู่ที่ไหน”
ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่ “ ทําไมคุณถึงตะโกนใส่ฉัน! ชายหนุ่มสีเหลืองนั้นพยายามหาเรื่องกับฉันและแทนที่จะจับเขาทําไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้”
ทั้งสองฝ่ายไม่เข้าใจกันและเจ้าหน้าที่ที่มีอายุมากกว่ากล่าวว่า “ พาเขากลับไป!” เจ้าหน้าที่ อีกคนเดินขึ้นและพา ดงซูบินและหยูเหมยเซียวไปที่รถลาดตระเวน
ดงซูบินโกรธมาก “ พวกคุณกําลังทําอะไรกันอยู่?”
“หุบปาก! มาพร้อมกับเรา!”
ดงซูบินรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจภาษาเกาหลีก็ตาม ผู้ชายผมเหลืองคนนั้นต้องกล่าวหาว่าเขาและหยุเหมยเซียมีอะไรบางอย่าง หากไม่เป็นเช่นนั้นเจ้าหน้าที่ตํารวจจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยวิธีนี้ เวรเอ๊ย! ดงซูบินหันศีรษะและเห็นชายผมเหลืองที่กําลังยิ้ม เขาผลักแขนของเจ้าหน้าที่ออกไปและโทรออกหลังจากที่เขาปลอบใจ หยูเหมยเซียวหลังจากนั้นเขาก็ขึ้นรถตํารวจไปพร้อมกับหยุเหมยเซียวเจ้าหน้าที่ยังขอให้คนผมเหลืองตามพวกเขากลับไปที่สถานีตํารวจ
“ซูบินทําไมพวกเขาถึงจับพวกเรา” หยูเหมยเซียวรู้สึกประหม่า
ดงซูบินตอบด้วยน้ําเสียงนิ่งๆ “ ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างปกติดี”
13.00 น.
เจ้าหน้าตาดี โบกมือให้ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียว “ เอาล่ะ. คุณสามารถออกไปได้แล้ว”
หลี่อันแปลคําพูดของเจ้าหน้าที่ให้ดงซูบิน
“ คุณต้องการให้เราออกไป?!” ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่คนนั้น “ ผมสีเหลืองคนนั้นแจ้งความเท็จเพื่อกล่าวหาพวกเรา! ทุกคนควรจับเขาไม่ใช่หรือ”
เจ้าหน้าที่ตอบ “ เขาอาจจะเข้าใจผิด ท้ายที่สุดคุณทุกคนก็อยู่ข้างๆเขาและเป็นเรื่องปกติที่จะมีความเข้าใจผิดกัน”
หลีอันตะโกนด้วยความโกรธ “ ปกติคุณหมายถึงอะไร?! ทุกคนรู้วิธีสืบคดีหรือปาว! เขากําลังตั้งข้อกล่าวหา! คุณกลายเป็นเจ้าหน้าที่ได้อย่างไร!”
เจ้าหน้าที่จ้องไปที่หลี่อัน “ เราไม่ต้องการให้คุณบอกเราว่าต้องทําอะไร!”
หลังจากออกจากสถานีนักเรียนต่างชาติที่เหลือที่รออยู่ข้างนอกก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ดงซูบินตอบ “ผมสบายดี. พวกคุณทุกคนควรกลับไปเดี๋ยวนี้ ขอบคุณกับความช่วยเหลือ.”
หลี่อัน, เฉินดาฮุยและนักเรียนต่างชาติที่เหลือเคารพ ดงซูบินเนื่องจาก ดงซูบินได้เสนอที่จะช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลมากกว่า 100,000 หยวนก่อนมิฉะนั้นพวกเขาอาจไม่ได้รับการรักษาใด ๆ ที่โรงพยาบาล นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาทั้งหมดถึงร้อนรนเมื่อนักเรียนเทควันโดรังแก ดงซูบินพวกเขากล้าหาเรื่องและยังแจ้งตํารวจเท็จเพื่อกล่าวหาดงซูบินได้อย่างไร!
ผู้ชายผมเหลืองออกจากสถานีเร็วมาก ดงซูบินและกําลังมองไปที่ ดงซูบินจากฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนของเขา พวกเขาเยาะเย้ยและจากไป
“ เชี่ย! ชุดเทควันโดของผู้ชายคนนั้นมาจากโรงเรียนเทควันโดชุยหยวน!”
“ หลังจากนั้น!”
เฉินต้าฮุยและคนอื่น ๆ ต้องการที่จะรีบไปข้างหน้า
ดงซูบินหยุดพวกเขา “ ขอบคุณสําหรับความกังวล พวกคุณทุกคนควรหลีกเลี่ยงสิ่งนี้” เขาหยุดชั่วคราวและชี้ไปที่หยูเหมยฮุย “ ฉันจะส่งพี่สาวของฉันกลับโรงพยาบาลได้ไหม ฉันไม่อยากปล่อยให้เธอกลับไปเอง” นักเรียนจีนเห็นด้วยทันที
หยูเหมยเซียวตื่นตระหนก “ ทําไมคุณไม่กลับไปล่ะ”
“ ฉันมีบางอย่างอยู่ กลับไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ” ดงซูบินจับมือหยูเหมยเซียว
หลี่อันงงงวย “ พี่
ซูบินคุณ” “ คุณรู้ไหมว่าโรงเรียนเทควันโดฉุยหยวน อยู่ที่ไหน? นอกจากนี้คุณได้รวบรวมที่อยู่ของโรงเรียนเทควันโดทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการเอาชนะจีนแล้วหรือยัง” ดงซูบินถาม
หลี่อันตอบ “ใช่ ฉันรู้ที่อยู่ของโรงเรียนเหล่านั้นหลายแห่ง ทําไมคุณอยากได้ที่อยู่นั้นไปทําไมกัน? ”
ความโกรธของ ดงซูบินถึงขีดจํากัด แล้ว “ ถึงเวลาที่ต้องจัดการทุกอย่าง พวกนั้นดูถูกและ ทําร้ายชาวจีน?! ดีเจ้าหน้าที่ไม่ได้ทําอะไร?! ดี โรงเรียนเทควันโดไม่อยากขอโทษ?! ดี…ฉันจะบังคับให้พวกเขาก้มหน้าขอโทษเรา!”
ดงซูบินไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป!
ภาพลักษณ์และชื่อเสียงต่อสาธารณะ?! เวรเอ๊ยมัน!
ถ้าฉันไม่จัดการกับโรงเรียนเทควันโดฉันคงสู้หน้าคนอื่นๆไม่ได้!
ทุกคนคิดว่าตัวเองเก่งเรื่องการต่อสู้?! ไปดูกันดีกว่าว่ามีใครบ้าง!
“ หลี่อัน! ไปกันเถอะ!” ดงซูบินเดินไปยังทิศทางที่ชายผมเหลืองจากไป
หลี่อันตะลึง “ เราจะทํายังไงดี!”
ดงซูบินตอบอย่างโกรธ ๆ “ ไปหาเรื่องโรงเรียนเทควันโด!”
“ เพื่อ?”
“ไปหาเรื่องโรงเรียน?!”
