EP 326 การยอมรับจากผู้อาวุโสเสี่ยว
By loop
“เที่ยงธรรมและชอบธรรม
“เรียนหนักทุกวัน
“สวยงามเหมือนดอกไม้และพระจันทร์
“สวยงามอย่างน่าทึ่ง
เมื่อผู้อาวุโสเสี่ยวเขียนคําพูดถึงเสี่ยวรัน, เสี่ยวหาว และคนอื่น ๆ เวลาที่ใช้ในการคิดและเตรียมตัวเองนั้นสั้นกว่า “มีจิตสํานึกที่ชัดเจน” มาก จังหวะของอักษรที่สื่อถึงความแข็งแกร่งและสวยงามกว่าคําที่เขาเขียนก่อนหน้านี้มาก แม้แต่ ดงซูบิน ที่ไม่รู้เรื่องการประดิษฐ์ตัวอักษรมากนักก็สามารถบอกได้ว่านี่คือผลงานชิ้นเอกของผู้อาวุโสเสี่ยว มีจิตสํานึกที่ชัดเจน” คือสิ่งที่ ดงซูบินพูดเมื่อคืนตอนที่เขาเมา ผู้อาวุโสเสี่ยวจําสิ่งที่เขาพูดและเขียนลงกระดาษให้เขาด้วย!
ดงซูบินรู้สึกยินดีและขอบคุณผู้อาวุโสเสี่ยวอย่างรวดเร็ว “ ขอบคุณท่านที่กรุณา”
ผู้อาวุโสเสี่ยวพูดติดตลก “ ฮ่าฮ่าคําพูดเหล่านี้ถูกใจนายหรือเปล่า”
“ใช่” ดงซูบินเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “มันสวย. ฉันจะจําคําทั้งสี่นี้ไว้ในใจและจะมีจิตสํานึกที่ชัดเจน”
เสี่ยวหาวก้าวไปข้างหน้า “ ปูผมอยากให้ปูเซ็นชื่อให้งานพูดของผมด้วย”
ผู้อาวุโสเสี่ยวโบกมือให้เขา “ ไปกันได้แล้ว หยุดรบกวนปูได้แล้ว”
“ ฮิฮิ…คุณปูได้ลงนามให้กับงานของพี่เขยแล้วและผมเองก็ควรได้เช่นกัน” เสี่ยวหาวโต้เถียงแต่ผู้อาวุโสเสี่ยวไม่ยอมแพ้
แพทย์ประจําตัวของอาวุโส เสี่ยวรู้สึกงงงวยเมื่อเขาเห็นผู้อาวุโสเสี่ยวให้งานเขียนของดงซูบินเขาอยู่ในช่วงที่ ดงซูบินไปเยี่ยมครั้งสุดท้ายและปะทะกับผู้อาวุโสเสี่ยวเขาไม่เข้าใจว่าทําไมผู้อาวุโสเสี่ยวถึงเปลี่ยนทัศนคติของเขาต่อ ดงซูบินในทันที แต่เขารู้ว่าผู้อาวุโสเสียวรู้ว่าซูบินทําอะไรมาในอดีตตัวอย่างเช่นซบินต่อสู้กับเสือเพื่อช่วยเด็กคนหนึ่งพยายามกู้ระเบิดเวลาเพื่อช่วยเสี่ยวหลานเป็นต้นแม้ว่าผู้อาวุโสเสี่ยวจะไม่ได้กล่าวถึงเหตุการณ์เหล่านี้ แต่เขาก็รู้ทุกอย่าง
หลังอาหารเช้า
ดงซูบิน พบกล่องสําหรับเก็บงานเขียน
เสี่ยวหลานเดินไปด้วยรอยยิ้ม “ เหอ…ปูเริ่มชอบคุณแล้ว คุณทํายังไงให้ปูเปลี่ยนทัศนคติ”
” ฮะ?” ดงซูบินตอบ “ ผู้อาวุโสเสี่ยวก็เขียนให้พวกคุณทุกคนด้วย”
เสี่ยวหลานส่ายหัว “ มันจะเหมือนกันได้ยังไง? คุณไม่เห็นเขาเซ็นชื่อในงานเขียนหรือไม่”
ดงซูบิน รู้สึกงงงวย
“ งานเขียนของปของฉันไม่ได้ถูกแจกจ่ายให้ง่ายๆ เขาเป็นอดีตเลขาธิการพรรคและคุณควรรู้มูลค่าของงานเขียนชิ้นนี้ นอกจากนี้เขายังเซ็นชื่อของเขาที่ด้านล่าง ฉันไม่เคยเห็นปู่ของฉันเซ็นงานเขียนของเขาเลยในชีวิตของฉัน แม้แต่พ่อกับลุงก็ไม่มีเกียรติขนาดนี้นับประสาอะไรกับเรา” เสี่ยว หลานหัวเราะ “ ฉันจะไม่แสดงความคิดเห็นว่าการประดิษฐ์ตัวอักษรของปูของฉันดีแค่ไหน แต่ งานเขียนชิ้นนี้มีความสําคัญมากมันอาจจะเป็นเครื่องรางของขลังที่จะช่วยชีวิตคุณได้ในอนาคต”
ดงซูบินกระพริบตา “ เครื่องรางของขลัง”
เสี่ยวหลาน หัวเราะ “ ฉันไม่รู้ว่าทําไมปูของฉันถึงพูดแบบนี้กับคุณ แต่ฉันบอกได้เลยว่าเขาชอบคุณแล้ว”
มือของ ดงซูบิน สั่นและรู้สึกว่ากระดาษหนักขึ้น
“ มีจิตสํานึกที่ชัดเจน…” เสี่ยวหลานหัวเราะและพยักหน้า “ นี่คือสไตล์ของคุณ”
ดงซูบินยิ้มเจื่อน “ ผมไม่มีค่าพอและผมพูดไปเพราะเมื่อคืนผมเมา จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่มีจิตสํานึกที่ชัดเจน? ผมรู้สึกว่าผมเป็นหนี้คุณมากมายเหลือเงิน”
เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบิน และพูดว่า “ เก็บข้าวของของคุณและเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง เราต้องแจ้งให้ปูทราบว่าพวกเรากําลังจะกลับแล้ว”
” ตกลง
สวนหลังบ้านของคฤหาสน์
ผู้อาวุโสเสี่ยวและ เสี่ยวรันกําลังเล่นหมากรุกส่วน เสี่ยวจิงและ เสี่ยวหาวนั่งอยู่ข้างๆในฐานะผู้ชม
“ พี่ชายพี่ควรเดินตัวนั้น พี่ควรย้ายตรงนั้นไปตรงนั้น…อา…ทําไมย้ายตัวนั้นล่ะ? พี่คิดอะไรอยู่?ไม่…ไม่…พี่ควรย้ายช้าง!” เสี่ยวหาวตะโกน
เสี่ยวจินหัวเราะและดุ เสี่ยวหาว” สุภาพบุรุษที่แท้จริงควรเงียบเมื่อเรามานั้งดูหมากรุก”
เสี่ยวรันหัวเราะ “ ถ้าฉันฟังนายฉันจะแพ้เร็วขึ้นสิ”
เสี่ยวหลานจับมือ ดงซูบิน ขณะที่พวกเขาเดินไป “ ปูเราจะกลับกันแล้ว หนูยังมีงานที่มณฑลที่ต้องจัดการเดียวเราจะกลับมาเยี่ยมปูใหม่ค่ะ”
ผู้อาวุโสเสี่ยวหันไปหา เสี่ยวหลาย “ ยังจะกลับมาเยี่ยมอีกหรอ! อิ่ม! คุณให้ความสงบสุขกับฉันไม่ได้หรือ”
เสี่ยวรันและ เสี่ยวจิน รู้ว่าปูของพวกเขาไม่ได้หมายถึงสิ่งที่เขาพูด เมื่อ เสี่ยวรัน ก็คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหยานไทในเหตุการณ์ การช่วยเสี่ยวหลานจากเหตุลักพาตัว ปูของพวกเขาก็โกรธมากเขาเกือบจะยิ่งคณะกรรมการพรรคของเมืองเฟิงโจว ปูของพวกเขานอนไม่หลับสองสามวันหลังจากเหตุการณ์นั้นและถึงกับตะโกนเรียกชื่อ เสี่ยวหลาน ในยามหลับ ทุกคนในตระกูลเสี่ยวรู้เรื่องนี้
หลังจากกล่าวคําอําลากับผู้อาวุโสเสี่ยวแล้ว ดงซูบิน และ เสี่ยวหลาน ก็พร้อมที่จะจากไป
“เดี๋ยวก่อน.” ผู้อาวุโสเสี่ยวหยุดพวกเขาอย่างกะทันหันและพูดอะไรบางอย่างกับผู้ช่วยของเขา
ผู้ช่วยเหลือกลับไปที่คฤหาสน์ทันทีเพื่อเอาอะไรบางอย่าง
ดงซูบิน และ เสี่ยวหลานไม่เข้าใจว่าทําไมผู้อาวุโสเสี่ยวจึงหยุดพวกเขาและ เสี่ยวหาว, เสี่ยวรันและ เสี่ยวจิง มองดูพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น
ผู้ช่วยกลับมาจากคฤหาสน์พร้อมกระดาษม้วนหนึ่ง มันควรจะเป็นการประดิษฐ์ตัวอักษรและมีกรอบ ผู้อาวุโสเสี่ยวโบกมือให้ผู้ช่วยแสดง ดงซูบิน และ เสี่ยวหลาน
“การแข่งขันที่สร้างขึ้นในสวรรค์”
นี่คือสี่คําที่เขียนไว้
ผู้อาวุโสเสี่ยวลูบเคราของเขา “ นี่สําหรับทั้งสองคน นําติดตัวไปด้วย”
ดงซูบินตะลึง
เสี่ยวรันและ เสี่ยวจินมองหน้ากันด้วยความตกใจ แม้ว่า ดงซูบิน จะเป็นแฟนของ เสี่ยวหลานแต่เขาก็ไม่ได้รับการอนุมัติจากตระกูลเสี่ยว ใด ๆ แต่ด้วยการประดิษฐ์ตัวอักษรนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป การแข่งขันที่สร้างขึ้นในสวรรค์” หมายถึงผู้อาวุโสเสี่ยวได้ให้ความเห็นชอบกับดงซูบินและพร้อมที่จะยอมรับเขาเป็นหลานเขยของเขา!
ผู้อาวุโสเสี่ยวเป็นหัวหน้าตระกูลและเขาเป็นตัวแทนของทั้งตระกูล!
กล่าวอีกนัยหนึ่งถือว่าเป็นการหมั้น!
เสี่ยวรันยิ้มและกล่าวว่า “ ยินดีด้วย”
เสี่ยวหาวก็เริ่มส่งเสียงเชียร์
ดงซูบิน ฟื้นคืนสติและกล่าวขอบคุณผู้อาวุโสเสี่ยวอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวหลานหัวเราะและเก็บงานเขียนไว้ “ ขอบคุณปู ปูเตรียมสิ่งนี้ก่อนที่ฉันจะมาหรือไม่? ฮ่า ฮ่า…ทําไมปูถึงเก็บมันไว้จนถึงตอนนี้?”
ผู้อาวุโสเสี่ยวทําให้ เสี่ยวหลานจ้องมองด้วยความโกรธ “ เก็บข้าวของของหลานแล้วรีบออกไป ในที่สุดปูก็จะได้อยู่อย่างสงบๆสักที”
“ ฮ่าฮ่า….หนูอาจจะกลับไปเยี่ยมปูได้ตลอดเวลา” เสี่ยวหลานหัวเราะ “ไปกันเถอะ”
เมื่อผู้อาวุโสเสี่ยวมอบตัวละครสี่ตัวนี้ให้ ดงซูบิน และ เสี่ยวหลานทัศนคติของ เสี่ยวจิง ที่มีต่อดงซูบินก็เปลี่ยนไปเช่นกัน “ พี่สะใภ้ดูแล” ตอนนี้เธอกล่าวกับ ดงซูบิน ในฐานะพี่เขย
เสี่ยวรันตะโกน “ พี่เขยคุณต้องสอนผมบ้างในครั้งต่อไปที่เราพบกัน โอ้…เพื่อนร่วมชั้นของผมต้องการลายเซ็นของคุณ เซ็นลายเซ็นให้ผมก่อนกลับด้วยนะ!”
