EP 327 ลูกน้องเก่า!
By loop
ช่วงใกล้เที่ยง
หลังจากออกจากคฤหาสน์ของผู้อาวุโสเสี่ยว ดงซูบิน และเสี่ยวหลานก็แยกทางกัน ทั้งคู่ขับรถไปและเสี่ยวหลานก็กลับไปที่ มณฑลหยานไท่ ในขณะที่ ดงซูบินกลับบ้านเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทาง เขาจะกลับมาตอนกลางคืนหรือพรุ่งนี้เช้า เขาตรงไปที่ร้านทํากรอบและใช้เงิน 10,000 หยวนโดยนําตัวอักษรที่ผู้อาวุโสเสี่ยวเขียนให้นําไปใส่กรอบใช้เวลา 10 นาที
ถนนเหอผิงเหนือ
ดงซูบินยืดตัวขณะที่เขาเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ของเขาการเดินทางไปยังคฤหาสน์ขอผู้อาวุโสเสี่ยวครั้งนี้ประสบผลสําเร็จ
ดงซูบินฮัมเพลงชาติขณะที่เขานั่งบนโซฟา
ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็เปิดออก!
“ พี่ชาย!”
* ซูบินคุณกลับมาแล้วเหรอ?”
ดงซูบินตกใจมากเมื่อมองไปที่ห้องนอน “ อ่า…ทั้งสองจะทําให้ฉันหัวใจหวายรู้ไหม? ทําไมทั้งคู่ยังอยู่ที่?” หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียว “ เมื่อคืนทั้งคู่ไม่ได้กลับไปที่ มณฑลหยานไทเหรอ?”
หยูเหมยเซียวตอบอย่างเขินอาย “ รถบัสเสียระหว่างทางและมันก็ซ่อมไม่ได้ คนขับบอกให้เรารอรถบัสคันต่อไป แต่คนมันเยอะมากและพวกเราไปสาย ดังนั้นเราจึงกลับมาก่อน”
ดงซูบินถาม “ คุณเอากุญแจมาจากไหน”
“ เซียวเซียวมีกุญแจ” หยูเหมยเซียว ตอบ
เซียวเซียวหน้าแดงและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ ตอนที่หนูมาที่ปักกิ่งหนูกลัวว่าจะไม่เจอทั้งคู่ดังนั้นหนูแอบเอากุญแจของป้าลวนมาด้วย”
ดงซูบินพยักหน้า “สองคนคือ…”
หยูเหมยเซียวก้มหัวลง “ ขอโทษ..”
ดงซูบินตอบ “ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะว่าทั้งสองคน ทั้งสองควรให้คนขับจัดการเมื่อรถบัสเสียทั้งสองสามารถกลับไปที่สถานีขนส่งเพื่อขึ้นรถบัสคันอื่นหรือโทรหาฉันก็ได้ ฉันอาจจะไม่ว่างแต่ฉันก็ยังจะช่วยคุณ ทั้งสองนั้นหน้าตาดีและไม่คุ้นเคยกับปักกิ่ง จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณทุกคน? คราวหน้าแจ้งให้ฉันทราบก่อนที่คุณจะทําสิ่งนั้นทั้งหมด!”
ดวงตาของเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง
ดงซูบินลดเสียงลงและพูด “ เอ่อ…หยุดร้องไห้ ฉันไม่ได้ดุทั้งสองคน ฉันแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณ”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน” เอ่อ…วันนี้เราจะกลับกันไหม”
“ใช่. ให้ฉันพักผ่อนและฉันจะขับรถกลับในตอนบ่าย”
“ ฉันน่าจะรินน้ําชาให้คุณ”
” ตกลง, ฉันกระหายน้ํามาก ขอบคุณ.”
เมื่อเห็นเซียวเซียวรู้สึกแย่ ดงซูบินก็ปลอบเธออย่างรวดเร็วและเล่าเรื่องตลกให้เธอฟัง เพื่อเป็นกําลังใจให้เธอเมื่อพี่สาวหยูกลับมาพร้อมกับชา ดงซูบินแอบจับมือเธออย่างลับๆขณะที่เขาหยิบถ้วยจากเธอทําให้เธอหน้าแดง
ขณะที่พวกเขากําลังสนทนากันเสียงออดก็ดังขึ้น
ดงซูบินสงสัยว่าเป็นใครขณะที่เขาเดินไปเปิดประตู
ชายอายุสามสิบต้น ๆ ตาเล็กจมูกแหลมยืนอยู่ข้างนอก เขาสวมสูทสีดําโดยมีกระเป๋าเอกสารอยู่ใต้แขน ในตอนแรก ดงซูบินจําชายคนนั้นไม่ได้ แต่หลังจากมองไปที่เขาเพียงไม่กี่วินาทีดงซู บินก็หัวเราะ “ ฉันคิดว่าคนๆนั้นคือ… แพนเหว่ย!” เกาแพนเหว่ยอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของดงซูบินจากสํานักงานกิจการทั่วไปที่ปักกิ่ง
เกาแพนเหว่ยตอบอย่างสุภาพ “ หัวหน้าซูบิน ผมรบกวนคุณหรือเปล่า”
ดงซูบินมีความสุขที่ได้เห็นลูกน้องเก่าของเขา “ ไม่เข้ามา…พี่สาวหยูชงชาเขาหน่อย”
“ ไม่ให้ผมเองเถอะ ผมจะชงเอง” Guo Panwei ยังคงเป็นเหมือนเดิม
ดงซูบินหัวเราะ “ เข้ามานั่งเถอะ ฉันไม่ใช่ผู้นําของคุณอีกต่อไป คุณไม่จําเป็นต้องสุภาพมากนัก” เกาแพนเหว่ย ตอบทันที “ หัวหน้าซูบินถ้าคุณไม่แนะนําให้ผมเป็นหัวหน้า ผมจะไม่มีโอกา สรับตําแหน่งรองหัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไป ผมเป็นหนี้คุณมากและแม้ว่าคุณจะไม่ได้อยู่กับสํา นักงานความมั่นคงแห่งรัฐอีกต่อไปคุณก็ยังคงเป็นผู้นําของผมเสมอ ”
ดงซูบินหัวเราะและชี้ไปที่ เกาแพนเหว่ย “ นายทักษะการพูดยอคนอื่นสุดยอด”
เกาแพนเหว่ยตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ มันมาจากก้นบึงของหัวใจผม…”
“ ฮ่าฮ่า…โอ้คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมกลับมา”
“ ผมไปเยี่ยมพ่อที่ย่าน สีจื้อ ชิงเสี่ยว และเห็นคุณขับรถเบนส์ที่ทางแยก ตอนแรกนึกว่าผมตาฟาด…” เกาแพนเหว่ยวางถุงผลไม้ลงบนโต๊ะ “ ผมเลยซื้อของขวัญเพื่อมาเยี่ยมคุณ” ดงซูบินตบไหล่ของเกาแพนเหว่ย” ขอบคุณ. ดื่มชาก่อนสิ”
เกาแพนเหว่ย ทักทายหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวอย่างสุภาพและนั่งบนโซฟา
หลังจากพูดคุยกันสักพัก ดงซูบินพบว่าหลังจากที่เขาจากเกาแพนเหว่ย มีช่วงเวลาที่ยากลําบากในการทํางาน จริงๆแล้ว ดงซูบินก็เดาได้เช่นกัน ถ้าเกาแพนเหว่ยทําได้ดีเขาจะไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาอย่างเร่งด่วน หลังจาก เกาแพนเหว่ยได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้รับตําแหน่งรองหัวหน้าหัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไปหลี่ชิงก็ได้รับการเลื่อนตําแหน่ง มีใครบางคนจากแผนกการเมืองเข้ามาแทนที่เขา เขายึดอํานาจทั้งหมดของสํานักงานกิจการทั่วไปกลับคืนมาและ เกาแพนเหว่ย ไม่สามารถทําอะไรได้ด้วยบริการและประสบการณ์ที่ยาวนานของเกาแพนเหว่ย เขาควรได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นรองหัวหน้าส่วนเมื่อนานมาแล้ว
เกาแพนเหว่ยบ่นกับ ดงซูบินเกี่ยวกับความผิดหวังของเขา
หัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไปคนใหม่อายุยังน้อย แต่เขายังมีเวลาอีกหลายปีก่อนที่เขาจะเกษียณ เป็นไปได้มากว่าเขาจะอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไปจนกว่าเขาจะเกษียณอายุและเขากําลัง ดกั้นเส้นทางอาชีพของ เกาแพนเหว่ย
ดงซูบินถอนหายใจ “ ไม่ใช่เรื่องง่ายทุกที่…”
“ เฮ้อ…” เกาแพนเหว่ยก็ถอนหายใจ
“ ซุนกวางและตันเหลิมอี้เป็นอย่างไรบ้าง”
ดงซูบินแทบจะไม่ติดต่อกับอดีตเพื่อนร่วมงานของเขาเลยหลังจากที่เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับรากหญ้า
เกาแพนเหว่ยตอบ “ เสียวซุนถูกย้ายไปที่แผนกการเมืองและเสี่ยวถานยังอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เมื่อเทียบกับคุณแล้วเราตามหลังมาก”
ดงซูบินหัวเราะ “ เราต้องหาเวลารวมตัวกันบ้างแล้ว ฉันจะเป็นเจ้ามื้อเอง”
“ หัวหน้าซูบิน…โอ้ผมควรจะเรียกคุณในฐานะหัวหน้าซูบิน” เกาแพนเหว่ยกล่าว “ หัวหน้ายังอยู่กับสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศมณฑลหรือไม่”
“ ไม่…” ดงซูบินตอบ “ หลังวันตรุษจีนฉันจะถูกย้ายไปสํานักส่งเสริมการลงทุน”
เกาแพนเหว่ยไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ดงซูบินหลังจากที่คนหลังถูกย้าย “ ในฐานะผู้อํานวยการสํานัก?”
ดงซูบินพยักหน้า “ คําสั่งโอนเพิ่งออก”
“ อ่า…ขอแสดงความยินดีด้วย”
เกาแพนเหว่ย รู้สึกประทับใจ เมื่อ ดงซูบินยังอยู่ในสํานักงานกิจการทั่วไปเขาได้รับการเลื่อนตําแหน่งสองครั้ง เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับภูมิภาคไม่ถึงหนึ่งปีและเขาจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งอีกครั้ง เป็นเรื่องยากสําหรับรองหัวหน้าส่วนที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นหัวหน้าส่วนโปรโมชั่นของเขาเร็วเกินไป!
ทันทีเกาแพนเหว่ยเริ่มคิด ในตอนแรกเขาต้องการขอความช่วยเหลือจาก ดงซูบินเนื่องจา ดงซูบินมีความใกล้ชิดกับรองหัวหน้าสํานักเสี่ยวหยางและผู้นําคนอื่น ๆ เขาต้องการเลื่อนตําแหน่งผ่านความช่วยเหลือของ ดงซูบินถึงกระนั้นหลังจากได้ยินว่า ดงซูบินได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้เป็นผู้อํานวนการส่งเสริมการลงทุนของมณฑลเขาก็เริ่มมีแผนอื่น ๆ
ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “ เป็นเวลาอาหารกลางวัน หิวกันหมดหรือยัง”
เซียวเซียวลูบท้องของเธอและพยักหน้าหยูเหมยเซียวและ เกาแพนเหว่ยยังไม่ได้กินอาหารเช้า
ดงซูบินกล่าว “ เอาล่ะ ฉันจะโทรไปที่ร้านอาหารเพื่อให้ส่งอาหาร แพนเหว่ยเราไม่ได้เจอกันนานแล้วที่เราได้พบกัน มาดื่มด้วยกันเถอะ”
เกาแพนเหว่ยบอกได้ว่าอพาร์ทเมนต์ของ ดงซูบินไม่มีแอลกอฮอล์และพูดว่า “ ผมจะไปซื้อแอลกอฮอล์สักสองสามขวด”
ดงซูบินพยักหน้า “ตกลง. มีร้านขายบุหรี่และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ 50 เมตรไปทางทิศตะวันตกโอ้ช่วยผมรับบุหรี่สองซอง แบรนด์ หยูซึ่งจะทํา”
“ ได้เลย” เกาแพนเหว่ยรู้สึกดีขึ้นเนื่องจาก ดงซูบินไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนนอก
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาร้านอาหารก็ส่งอาหาร
ดงซูบินส่งกระเป๋าเงินของเขาให้พี่สาวหยูแต่ เกาแพนเหว่ยยืนยันที่จะจ่ายเงิน
ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเกาแพนเหว่ยยกแก้วขึ้นเพื่อให้ ดงซูบินทิ้ง “ หัวหน้าผมขอให้คุณประสบความสําเร็จในอาชีพการงาน”
“ขอขอบคุณ.” ดงซูบินขอบคุณเขาและยกก้นขึ้น
หลังจากนั้นเกาแพนเหว่ยก็ให้หยิบอาหารว่างให้แก่ หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวเกาแพนเหว่ยไม่กล้าดูถูกคนรอบข้างและไม่ดูถูกผู้ช่วยของ ดงซูบินและ หยูเซียวเซียว แม้ว่าเธอจะอายุมากก็ตาม
ดงซูบินสังเกตเห็นสิ่งนั้นและพยักหน้าด้วยความเห็นชอบในใจ
ดงซูบินและ เกาแพนเหว่ย ดื่มมากในช่วงอาหารกลางวัน
เกาแพนเหว่ยรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วที่จะร้องขอ “ หัวหน้าหลังจากที่คุณจากไปเรารู้สึกแย่มาก พูดตามตรงผมหวังว่าผมจะสามารถติดตามคุณและทํางานภายใต้คุณเมื่อคุณถูกย้ายไป ผมไม่คิดจะเลื่อนตําแหน่งตราบใดที่ผมได้ทํางานภายใต้ผู้นําที่ดี ไม่มีใครในเมืองดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นคุณ”
หยูเซียวเซียวได้ยินและเริ่มหัวเราะคิกคัก
หยูเหมยเซียวรีบดึงลูกสาวของเธอออกไปข้างๆเพื่อหยุดเธอไม่ให้หัวเราะ
ดงซูบินได้รับคําแนะนําและมองไปที่เกาแพนเหว่ย “ คุณอยากจะไปอยู่เกาแพนเหว่ยหรอ?ฉันต้องการให้คุณชัดเจน งานนั้นยากในระดับภูมิภาคและมันแตกต่างจากที่นี่มาก”
เกาแพนเหว่ย ยืดหลังของเขา “ ตราบเท่าที่ผมสามารถทํางานภายใต้คุณผมก็สามารถรับความยากลําบากได้”
ดงซูบินคิดสักพักแล้วพยักหน้า “ เอาล่ะ ฉันจะดูว่าฉันจะทําอะไรได้บ้างหลังจากกลับไป”
เกาแพนเหว่นดีใจมากและรีบเสนอหยิบอาหารว่างให้กับดงซูบิน
