EP 393 คนรู้จัก
By loop
ณ ที่พักของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง อพาร์ตเมนต์ของหยางจ้าวเต่อ
มื้อกลางวันดงซูบินเป็นคนทําอาหารในมื้อนี้
ดงซูบินออกจากห้องครัวและเห็น หยางจ้าวเต๋อหยิบเอกสารบนโซฟาเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและสงสัยว่าจะขอความกรุณาจากเขาได้อย่างไรดงซูบินต้องการช่วยอดีตผู้นําของเขาจริงๆและถ้าเสี่ยวหยางสามารถย้ายไปที่เมืองเฟิงโจวในฐานะหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐได้เธอสามารถช่วยเขาได้แต่… ดงซูบินไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดีเขามองไปที่แม่ของเขาและแม่ของเขารู้ว่าเขาต้องการจะพูดบางอย่างกับเธอท้ายที่สุดสายสัมพันธ์แม่ลูกนั้นทําให้เธอก็รู้ว่าดงซูบินต้องการอะไรเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียว
หลวนเสี่ยวปิงขอตัวและเข้าไปในครัวกับลูกชายของเธอ
หลังจากปิดประตู ลวนเสี่ยวปินถาม มันคืออะไร? ดงซูบินยิ้มและกระซิบ แม่… แม่คิดว่ามันถูกต้องหรือไม่ที่ผมจะขอความช่วยเหลือจาก ลุงหยาง? ลวนเสี่ยวปิง มองไปที่ ดงซูบิน เกิดอะไรขึ้น? ดงซูบินได้ตอบกลับ แม่ยังจําเสี่ยวหยางไม่สิต้องเรียกเธอว่ารองหัวหน้าเสี่ยวได้หรือไม่? ผมเคยแนะนําเธอให้แม่รู้จักมาก่อนตอนนี้เธอกําลังประสบปัญหาในที่ทํางานและหวังว่าจะมาที่เมืองของเราลุงหยางได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าตําแหน่ง หัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองนั้นว่าง นั่นเป็นเหตุผลที่หัวหน้าเสี่ยวกําลังต้องเผชิญอยู่…
ลวนเสี่ยวผิงพยักหน้า การตอบแทนน้ําใจของผู้อื่นนั้นถูกต้อง ลูกควรช่วยเธอ
แต่ผมจะถามลุงหยาง ได้อย่างไร ดงซูบินกลัวว่านี่อาจจะกะทันหันเกินไป เพราะพวกเขาลูกจักกันเมื่อวานนี้
นี่… ลวนเสี่ยวปิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม่จะพูดกับเขา ถ้าเขาไม่ตกลง แม่จะทํานิ่งๆไป
อ่า… อย่า… มาอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้เลยดีกว่า ดงซูบินหยุดแม่ของเขาอย่างรวดเร็ว ผมจะพูดกับเขาเอง
ลวนเสี่ยวปินพยักหน้า ถ้าลูกอยากจะคุยกับเขา ลูกก็ควรทําตอนนี้ เดียวสักพักพี่สาวและพี่เขยของเขาคงจะแวะมาเยี่ยม พวกเขาเพิ่งโทรมาก่อนหน้านี้ แม่คิดว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างที่พวกนั้นอย่างจะมาพบเรา ลวนเสี่ยวปิงได้พบกับน้องสาวและพี่สะใภ้ของ หยางจ้าวเต่อแต่ในขณะนั้นเธอไม่ได้อยู่กับพี่หยางการพบปะในครั้งนี้จะแตกต่างออกไปมันจะเป็นการพบปะกันอย่างเป็นทางการระหว่างครอบครัวของหยางจ้าวเต่อและครอบครัวของลวนเสี่ยวปิงนั่นเป็นสาเหตุที่ลวนเสี่ยวปินเองก็รู้สึกประหม่ามาก
หลังจากออกจากห้องครัว หยางจ้าวเต่อถามลวนเสี่ยวปิน เสี่ยวปิง เราจะไปทานอาหารกลางวันข้างนอกหรือทานอาหารกลางวันที่บ้านกันดี?
ลวนเสี่ยวปิงได้ตอบกลับ คุณตัดสินใจได้เลย. พี่สาวของคุณกําลังจะมาใช่ไหมค่ะ? ตกลง.มาทานอาหารเที่ยงที่บ้านกันเถอะ มันสะดวกกว่ามาก หยางจ้าวเต่อยิ้มและมองไปที่ ดงซูบิน มาแสดงฝีมือกันหน่อยไหม แม่ ของคุณจะล้างผักและเราจะทําอาหาร
ดงซูบินพยักหน้า เขาบอกว่าเขาจะทําอาหารกลางวัน แต่เนื่องจากญาติของพี่หยาง จะมา เขาไม่กล้าทําอาหารทุกอย่างเอง ทักษะการทําอาหารของเขาไม่ดีพอ
หยางจ้าวเต่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอ่อ… เขาหยุดประมาณสิบวินาทีแล้วลูบหน้าผาก มันจะค่อนข้างยาก
แบม! ลวนเสี่ยวปินนั่งอยู่ข้างๆ วางถ้วยน้ําชาลงบนโต๊ะกาแฟอย่างแรง แสดงความไม่พอใจ เธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะไม่สามารถสร้างความประทับใจให้กับกับหยางจ้าวเต่อได้ และบอกกับลูกชายของเธอว่าเขาดีแค่ ไหนในช่วงเดือนที่ผ่านมา ตอนนี้ ลูกชายของเธอกําลังขอความช่วยเหลือ ? เธอรู้ว่าลูกชายของเธอไม่ค่อยขอ ความช่วยเหลือจากคนอื่นและนี่ทําให้เธอดูแย่
หยางจ้าวเต่อมองไปที่ ลวนเสี่ยวปิงและยิ้ม ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่ได้ช่วย มันค่อนข้างยากจริงๆ
ลวนเสียวปินไม่ลังเลใจ คุณลุงเป็นรัฐมนตรีกรมองค์การมิใช่หรือ? ทรัพยากรบุคคลคืองานของคุณใช่ไหมมันจะยากอะไรนักหนา ดงซูบินขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว แม่ มันไม่ใช่แบบนั้นความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานอิสระและรายงานเฉพาะกับผู้มีตําแหน่งสูงกว่าเท่านั้น พูดสั้นๆ มันคือความมั่นคงของจังหวัดที่ควบคุมการรักษาความมั่นคงของรัฐในเมือง แม้ว่าจะเป็นหน่วยงานของรัฐและต้องฟังคําสั่งของฝ่ายองค์กรแต่ความมั่นคงของจังหวัดก็มีอํานาจมากกว่าและการเคลื่อนย้ายกําลังคนก็ตกอยู่ภายใต้เขตอํานาจของความมั่นคงแห่งรัฐลุงหยางถึงบอกว่ายาก ดงซูบินยังไม่ได้พูดถึงนายกเทศมนตรีและเลขาธิการพรรค
ลวนเสี่ยวปิงดูดีขึ้นหลังจากได้ยินคําอธิบายของลูกชาย แต่เธอก็ยังโกรธอยู่ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบริการของรัฐถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆก็ลืมมันไปซะ เธอเองดูโมโหมากในตอนนี้ซึ่งต่างจากดงซูบินที่กําลังเผชิญหน้าอยู่กับหยางจ้าวเต่อ
หยางจ้าวเต่อตอบด้วยรอยยิ้มขมขึ้น เอาล่ะ, ในเมื่อผู้นําที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราที่บ้านพูดแบบนี้ฉันจะไม่ทําตามคําสั่งของเธอได้อย่างไรแต่ตําแหน่งและการโยกย้ายนี้ค่อนข้างแตกต่างและรัฐบาลท้องถิ่นก็มีความเห็นในเรื่องนี้ซูบินหัวหน้าเก่าของคุณมีประสบการณ์เพียงพอหรือเปล่าตําแหน่งของเธอตอนนี้คือตําแหน่งอะไร?
ดงซูบินเห็นว่ามีความหวังและตอบกลับอย่างรวดเร็ว เธอมีประสบการณ์อย่างแน่นอน เธอชื่อเสี่ยวหยางรองหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐ สาขาถนนปักกิ่งตะวันตก เธอเองอยู่ในวัยสี่สิบต้น ๆ และดํารงตําแหน่งปัจจุบันอยู่สองสามปี ดงซูบินยังคงบอกหยางจ้าวเต่อเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเสี่ยวหยางและจบลงด้วย หัวหน้าเสี่ยวมีความสามารถและทํางานในความมั่นคงของรัฐมาตลอดชีวิต
หยางจ้าวเต่อพยักหน้า ฉันจะไม่ให้สัญญาใด ๆ แต่ฉันจะพยายามทําให้ดีที่สุด
ดงซูบินรู้ว่าการถ่ายโอนนี้ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ด้วยการตอบกลับนี้ ขอบคุณลุงหยางเป็นอย่างสูงเลยครับขอขอบคุณครับ. อย่าพูดอย่างนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า… ลวนเสี่ยวปินยิ้มและรินชาให้เขา ดื่มชาหน่อย หยางจ้าวเต่อรักลวนเสี่ยวปิงและปฏิบัติต่อเรื่องนี้อย่างจริงจังเขากลับไปที่ห้องของเขาหลังจากจิบชาสักสองสามจิบเพื่อโทรออกเขาต้องดําเนินการอย่างรวดเร็วเพราะจะมีหลายคนจับตาตําแหน่งนี้เขาต้องดําเนินการตามขั้นตอนที่เห มาะสมในการเสนอชื่อเสียวหยางผ่านแผนกองค์กรจากนั้นใช้เส้นสายของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะได้รับตําแหน่งนี้
ห้องนั่งเล่น,
ดงซูบินกล่าวกับแม่ของเขา แม่ ลุงยางปฏิบัติต่อแม่ดีมาก
ลวนเสี่ยวปินยิ้มอย่างมีความสุข ปฏิบัติต่อมแม่ดีอย่างงั้นหรอ? พี่หยางนั้นเขานะเขาเคยมีภรรยาที่และเธอเสียชีวิตแล้ว และเขาเองก็ไม่มีลูกและเขาหวังเสมอที่จะมีลูกชายฉันสามารถบอกได้ว่าเขาชอบลูกจริงๆและเขายังกล่าวว่าชายหนุ่มทุกคนควรเรียนรู้จากลูกเมื่อคืนนี้
เอ๊ะ? ลุงหยางพูดแบบนี้? แม่ยังต้องโกหกคุณอยู่ไหม ดงซูบินมีความยินดี ลุงหยางนี้เป็นคนที่มองคนได้เฉียบคม
ลวนเสี่ยวปิงมองดูนาฬิกาของเธอ พี่สาวของพี่หยางน่าจะมาถึงในไม่ช้าที่บ้านมีผักและเนื้อสัตว์ไม่เพียงพอแม่ต้องออกไปซื้อมันสักหน่อย
รอ ดงซูบินหยุดแม่ของเขา แม่เป็นภรรยาของรัฐมนตรีแล้วให้ผมทําเรื่องเล็กน้อยทั้งหมดนี้เถอะ หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้วรีบไปกันเถอะ
ตกลง
ดงซูบินขับรถไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตวอลมาร์คทางตะวันออกของเมืองและซื้อของชําเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หลังจากกลับมาที่คณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง เขาถือของชําออกจากรถของเขาและปิดประตูด้วยเท้าของเขา
ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามา
เอ๊ะ? หัวหน้าซูบิน? ผู้หญิงยืนอยู่หน้าทางเข้าอาคาร
ผู้หญิงคนนี้อายุยี่สิบปลายๆ และค่อนข้างสวย ดงซูบินยิ้มและทักทาย นางสาว, ซู? ซูเจีย พิธีกรรายการโทรทัศน์ของสถานีโทรทัศน์มณฑลหยานไท่เป็นเจ้าภาพงานเฉลิมฉลองวันตรุษจีนของเทศมณฑลหยานไทเธอได้ช่วย ดงซูบินด้วยการแสดงมายากลของเขา แม้จะพบกันเพียงครั้งเดียว แต่ก็ถือว่าเป็นคนรู้จักดงซูบินมีความประทับใจในตัวเธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งของขวัญเพราะเธอไม่ได้ถืออะไรเลยทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่? จู่ๆเขาก็จําบางอย่างได้เขาเคยได้ยินข่าวลือว่าซูเจียมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง และดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงเธอเกี่ยวข้องกับรัฐบาลเมืองหรือไม่?
ซูเจียเห็นดงซูบินถือถุงช้อปปิ้งมากมายและคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อส่งของขวัญ นี่เป็นข้อห้ามและทั้งคู่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ถ้าซูเจียไม่ได้พบดงซูบินที่ทางเข้าอาคาร นางคงไม่เรียกเขา มันค่อนข้างน่าอายที่จะพบคนรู้จักในขณะที่คนๆนั้นกําลังจะส่งของขวัญ(ของที่ให้กับผู้นํา)
แต่เนื่องจากพวกเขาชนกัน พวกเขาไม่มีทางเลือก
ซูเจียยิ้ม มันยากมากที่จะพบคุณ ต้องการทานอาหารเย็นเย็นนี้หรือไม่? ฉันรักการแสดงมายากลของคุณในเวลานั้นและต้องการรู้จักคุณ ดงซูบินสนใจที่จะรู้ว่าเธอมีภูมิหลังอย่างไร แน่นอน รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับประทานอาหารกับพิธีกรรายการโทรทัศน์ที่น่ารักเช่นคุณ
ซูเจียหัวเราะ ฉันไม่สวยเลย ฮาฮา…
คุณเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว ดงซูบินวางถุงของชําและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เรามาแลกเบอร์กันไหม
หลังจากแลกหมายเลขแล้ว ดงซูบินก็ถือถุงช้อปปิ้งและเข้าไปในบันไดพร้อมกับซูเจีย
พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง และซูเจียก็พูดขึ้น หัวหน้าดง ฉันจะขึ้นไปก่อน ฉันจะโทรหาคุณในภายหลังเพื่อยืนยันว่าจะพบกันที่ไหนในภายหลัง ดงซูบินพยักหน้าและรู้ว่า ซูเจียพยายามรักษาระยะห่างเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด
ดงซูบินตั้งใจชะลอตัวเพื่อให้ซูเจียขึ้นไปชั้นบนก่อน เขารอครู่หนึ่งก่อนจะขึ้นบันได
คลิก… มันเป็นเสียงเปิดประตู และซูเจียก็ตะโกน พ่อค่ะ แม่ หลังจากนั้นประตูก็ปิดลง
เสียงดูเหมือนจะมาจากชั้นสาม ดงซูบินกระพริบตา พ่อ แม่? พ่อแม่ของซู่เจียมาจากคณะกรรมการพรรคเมือง? เขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยจึงเดินต่อไปที่ชั้นสามเขากดกริ่งที่อพาร์ตเมนต์ของหยางจ้าวเต่อเมื่อเขามาถึง
ดึงด่อง…
ดงซูบินตกตะลึงเมื่อเห็นคนที่เปิดประตูให้เขา เอ๊ะ? ซูเจียก็ตกตะลึงเมื่อเห็นดงซูบิน ฮะ? หัวหน้าซูบน?ทําไม… เธอเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้าไปและเธอคิดว่าเขาต้องอยู่ที่นี่เพื่อมอบของขวัญให้ลุงของเธอ
ดงซูบินยังงงว่าทําไม ซูเจียอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของลุงหยางได้ล่ะ?
