อพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวหยาง
ริง…ริง…ริง… ดงซูบินเรียกโทรศัพท์มือถือของหยางจ้าวเต่อ ลุงหยาง ผมเองซูบิน ผมรบกวนคุณหรือเปล่า
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ ไม่ ฉันพึงประชุมเสร็จนะ และฉันว่าจะโทรหานายอยู่พอดี ฉันได้ยินจากเสี่ยวปังว่านายกลับมาปักกิ่งในช่วงสุดสัปดาห์ กลับมาแล้วเหรอ?
ยังเลยครับ. ผมมีบางอย่างที่ต้องทําและก็หยุดงานสองสามวัน
ล่าบากใจ? คุณต้องการความช่วยเหลือไหม?
ฮ่าฮ่า… เรื่องเล็กน้อย
ตกลง, โอ้ ซูเจียไปปักกิ่งเมื่อเช้านี้ด้วย
ฮะ? พี่ซูมาด้วยหรอ? สําหรับงาน?
ฉันคิดว่าเธอกําลังจะไปปักกิ่งเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้คน ฉันไม่ได้ถามเธอเกี่ยวกับรายละเอียด หยางจ้าวเต๋อหยุดชั่วครู่และหัวเราะ จําครั้งสุดท้ายที่นายถามฉันเกี่ยวกับตําแหน่งหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐเฟินโจวได้หรือไม่ มันเรียบร้อยแล้ว ความมั่นคงของรัฐต้องพิจารณาข้อเสนอแนะของหน่วยงานท้องถิ่น และการย้ายของเสี่ยวหยาง ไม่น่าจะมีปัญหา แต่หลายคนจับตามองตําแหน่งนี้ และความมั่นคงของจังหวัดไม่ได้เปิดเผยการนัดหมายของเธอก่อนหน้านี้ คําสั่งโอนและหนังสือนัดหมายควรออกพร้อมกันในสัปดาห์นี้ แค่บอกอดีตหัวหน้าของคุณ เกี่ยวกับเรื่องนี้และปล่อยให้เธอเตรียมพร้อม
สิ่งที่ลุงหยางพูดนั้นเป็นการยืนยันการโอนของเสี่ยวหยาง ยืนยันการโอนย้ายของหัวหน้าเสี่ยวแล้ว!
ดงซูบินครอบคุณในทันที ขอบคุณมากลุงหยาง ผมจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารคุณมื้อนี้เอง
พวกเราคือครอบครัว มีอะไรจะขอบคุณ? หยางจ้าวเต่อ ได้ตอบกลับ ตอนนี้นายเป็นลูกชายของฉัน และปัญหาของนายคือปัญหาของฉัน ดงซูบินไม่รู้ว่าหยางจ้าวเต่อพยายามมากแค่ไหนในการรับการถ่ายโอนนี้ เขาใช้ความโปรดปรานส่วนตัวมากมาย แต่เขาไม่ได้บอกดงซูบินเกี่ยวกับเรื่องนี้
ดงซูบินรู้สึกประทับใจ
ลูกชาย? หัวใจของ ดงซูบินเต้นเร็วขึ้น
หลังจากวางสาย ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเรียกหลานสาวของหยางจ้าวเต่อซูเจีย ลุงหยางได้ช่วยเหลือดงซูบินอย่างมาก และเขาต้องทําอะไรบางอย่าง นอกจากนี้ เขาเป็นหนี้บุญคุณซูเจีย คราวนี้ ซูเจียกําลังจะมาปักกิ่งเพื่อขอความกรุณาจากผู้อื่น และดงซูบินควรถามและดูว่าเขาจะสามารถช่วยได้หรือไม่ แม้ว่าเขาจะช่วยไม่ได้ แต่เขาก็สามารถจัดที่พักหรือเป็นเจ้าภาพให้กับเธอได้ เนื่องจากเขาถือว่าเป็นคนในท้องถิ่น
แต่สายก็ว่างหลังจากโทรไปสองครั้ง ดงซูบินสามารถลองอีกครั้งในวันพรุ่งนี้เท่านั้น
ดงซูบินมองดูนาฬิกาในชีวิต ใกล้จะ 3 ทุ่มแล้ว
ดงซูบินต้องการปลุกเสี่ยวหยางขึ้นมาเพื่อเซอร์ไพรส์เธอด้วยข่าวการโอนย้ายของเธอ แต่ไม่ได้รบกวนการพักผ่อนของเธอ เขาไม่มีอะไรทําและมองไปรอบๆ เพื่อหารีโมททีวีเพื่อดูทีวีในอดีต รีโมทไม่ได้อยู่บนโต๊ะกาแฟหรือคอนโซลทีวี เขามองดูช่องว่างระหว่างเบาะโซฟาแต่หาไม่พบ เขาเห็นเสื้อโค้ทหนังอยู่บนโซฟาเดี๋ยวข้างๆ และยกขึ้นเพื่อดูว่ารีโมตอยู่ข้างใต้หรือไม่
อา… รีโมทอยู่ใต้เสื้อคลุม
นอกจากรีโมตแล้ว ยังมีเสื้อผ้าอยู่ใต้เสื้อโค้ทอีกสองสามชิ้น ถุงน่องสีพื้น บราและกาง เกงชั้นในสีม่วงอ่อน และเซ็ตกางเกงทรงยาว เหล่านี้เป็นเสื้อผ้าชั้นในทั้งหมด และเสี่ยวหยางน่าจะถอดมันออกเมื่อเช้านี้ ดงซูบินมาอย่างกะทันหันและเธอไม่มีเวลาที่จะเก็บมันไว้ ดังนั้นเธอจึงคลุมมันด้วยเสื้อคลุมของเธอ หัวใจของ ดงซูบินเต้นแรง และเขาก็เอื้อมมือไปที่รีโมททีวี รีโมทอยู่บนกางเกงชั้นในสีม่วงคู่นั้น และนิ้วของเขาแตะกางเกงในโดยไม่ได้ตั้งใจ ชุดชั้นในของเสี่ยวหยางชิ้นเล็กน้อย และเธอควรจะเปลี่ยนมันหลังจากที่เหงื่อออกเพราะเป็นไข้
เวรล่ะ!
ดงซูบินเอามือของเขาออกจากรีโมทในขณะที่เขากลัวว่าหัวหน้าเสียว จะจําได้ว่าเธอวางรีโมทไว้ที่ไหน ถ้าเขาถอดมันออกจากเสื้อโค้ต นั่นหมายความว่า เสี่ยวหยางจะรู้ว่าเขาได้เห็นและสัมผัสสิ่งที่เขาไม่ควรทํา มันจะน่าอายเกินไป เขารีบวางเสื้อหนังไว้บนรีโมทและพยายามใส่กลับเข้าไปในตําแหน่งสุดท้าย
ดูโทรทัศน์,
ดงซูบินเปิดทีวีด้วยปุ่มและปิดเสียงเพื่อป้องกันการรบกวนเสียวหยาง
สิบนาที…
ครึ่งชั่วโมง…
หนึ่งชั่วโมง…
ดงซบินเดินทางไปห้องน้ําและไปที่ห้องนอนเพื่อตรวจสอบเสี่ยวหยางเขาเห็นเธอนอนตะแคงอยู่ใต้ผ้าห่ม และหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ เขาเดินไปเช็ดเหงื่อของเธอออก และสัมผัสหน้าผากของเธอ ไข้ของเธอกําลังลดลง
ดงซูบินโล่งใจ เสียวหยางน่าจะเป็นไข้หวัดและไม่ร้ายแรงมาก
ดงซูบินมองไปที่ร่างของเสี่ยวหยางและเห็นว่าเท้าของเธอยื่นออกมาจากผ้าห่ม เขากลัวว่าเธอจะหนาวและดึงผ้าห่มมาคลุมพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็ไปที่ห้องครัวเพื่อเอาน้ําแข็งและน้ําเย็นใส่อ่างล้างหน้าก่อนจะกลับห้องนอน เขาเปียกผ้าเช็ดหน้าแล้ววางลงบนหน้าผากของเธอ
สิบนาทีต่อมา ผ้าขนหนูจะอุ่นขึ้น
ดงซูบินล้างมันในอ่างน้ําเย็นและวางไว้บนหน้าผากของ Xu Yan
ครั้งเดียว… สามครั้ง… ห้าครั้ง…
มากกว่าหนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ดงซุบินยืนข้างเตียงมองไปที่เสี่ยวหยางและสังเกตว่าใบหน้าของเธอไม่ซีดเหมือนเมื่อก่อนอุณหภูมิของเธอควรกลับสู่ปกติ
แต่หลังจากดู เสี่ยวหยางไปซักพัก ดงซูบินก็ดึงดูดเธออย่างช้าๆ เส้นผมของเธอร่วงหล่นลงบนใบหน้าของเธอ และผ้าห่มก็ร่างร่างที่ยั่วยวนของเธอ… เขาสบถในใจและทุบหัวของเขาด้วยหมัดของเขา ฉันกําลังคิดอะไรอยู่ ไม่กี่วันโดยไม่ได้แตะต้องผู้หญิง ฉันได้รับความคิดสกปรกจากการมองผู้หญิงอื่น?
ความคิดเรื่องความงามของคนจะเปลี่ยนไปเมื่ออายุมากขึ้น และมีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น
ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น ดงซูบินรู้สึกว่าใบหน้าจะตัดสินว่าคน ๆ หนึ่งสวยหรือน่าเกลียด เมื่อเขามองผู้หญิง เขาจะดูที่ใบหน้าของพวกเธอก่อน แต่ในขณะที่เขากําลังจะจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น เขาเริ่มสังเกตเห็นหน้าอกของผู้หญิง เขารู้สึกว่าผู้หญิงที่มีใบหน้าสวย และหน้าอกใหญ่ก็สวย ในโรงเรียนมัธยมปลาย เขาเริ่มให้ความสนใจกับรูปร่างของผู้หญิง ผู้หญิงสวยควรจะมีขายาว เอวบาง ก้นกระฉับกระเฉง และใบหน้าที่สวย แต่หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย นิยามความงามของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เขารู้สึกว่าผู้หญิงที่อายุน้อยกว่า มีรูปร่างดี ใบหน้าสวย ที่สามารถอุ้มได้ หน้าตาดีเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น เขามันจี้จุกจิกมากขึ้นเมื่อเขาโต
ขึ้น
ค่าจํากัดความของเขายังคงเปลี่ยนไปหลังจากสําเร็จการศึกษา
เมื่อ ดงซูบินโต้ตอบกับผู้คนในที่ทํางานมากขึ้น มุมมองของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง
ตอนนี้ ดงซูบินอายุเกือบ 25 ปีแล้ว แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าเขากลับมาสู่พื้นฐานอีกครั้ง
อายุ? ใบหน้า? ทัศนคติ? ขา? กัน? หน้าอก?
ทันใดนั้น ดงซูบินรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สําคัญอีกต่อไป
ดงซบินรู้สึกว่าเขาสามารถชื่นชมความงามของผู้หญิงได้ดีขึ้นในขณะนี้ แล้วถ้าผู้หญิงหน้าอกแบนล่ะ? พวกเขายังสวยได้! ทําไมขาต้องเรียว? ผู้หญิงยั่วยวนก็มีเสน่ห์เช่นกัน! กันต้องกระปรี้กระเปร่าถึงจะมีเสน่ห์? แต่กันอ้วนก็มีเสน่ห์เช่นกัน! ผู้หญิงอายุน้อยกว่ามีเสน่ห์มากกว่าด้วยทัศนคติที่ร่าเริงและกระฉับกระเฉง? ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่านั้นมีเสน่ห์ด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นผู้ใหญ่! ดงซูบินมองไปที่หน้าเล็กๆ บนใบหน้าของเสี่ยวหยางและรู้สึกว่ามันเซ็กซี่!
ผู้หญิงทุกคนมีความสวยในแบบของตัวเอง
ฉันกลับไปสู่พื้นฐานแล้วจริงๆ!
แต่การรู้วิธีชื่นชมความงามของผู้หญิงไม่ได้หมายความว่า ดงซูบินจะทําอย่างอื่น เขารู้สึกว่าหัวหน้าเสี่ยว สวยงามและกล้าคิดสกปรกในใจเท่านั้น แต่เขาไม่กล้าแสดงออกหรือพูดอะไรที่สุดเสียวหยางอยู่ในวัยสี่สิบของเธอ และหากเธอรู้ว่าเขารู้สึกว่าเธอสวยและน่าดึงดูด เธอจะไม่กล้าติดต่อกับเขาอีกในอนาคต18.00 น.
ดงซูบินล้างผ้าเช็ดตัวให้กับคนจํานวนมากมายเมื่อเสี่ยวหยางลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อมองเขา
ฮะ? ฉันปลุกคุณหรือเปล่า
ไม่ ฉันตื่นมาสักพักแล้ว แต่รู้สึกหวิวๆ
ดงซูบินตกใจมากเสี่ยวหยางตื่นมาซักพักแล้ว? เธอรู้ไหมว่าฉันเฝ้ามองเธอมาตลอด?
เสี่ยวหยางเอื้อมมือไปดึง ดงซูบินลงบนเตียง เธอตบขาของเขา นายกําลังทําให้ฉันรู้สึกผิด นายเช็ดเหงื่อและเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้ฉันตลอดช่วงบ่าย? ขอบคุณ. ฮาฮา… แม้แต่อดีตสามีและลูกชายของฉันก็ไม่ทํากับฉันแบบนี้
ดงซุบันหัวเราะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมควรทําเหรอ?
เสี่ยวหยางวางมือลงบนเข่าของ ดงซูบิน ไข้ของฉันหายแล้วและฉันรู้สึกดีขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันอาจจะนอนป่วยยาวไปจนถึงพรุ่งนี้ก็ได้
เสี่ยวหยาง มีเหงื่อออกมาก และ ดงซูบินได้กลิ่นเหงื่อของเธอผ่านช่องเล็กๆ ของผ้าห่ม ไม่มีกลิ่นเลย
ดี. ผมจะเตรียมอาหารเย็นให้เราคืนนี้
ตกลง, เพียงแค่ใช้ส่วนผสมที่นายหาได้ในตู้เย็น ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในครัวบาง ทํามื้อเย็นง่ายๆ ก็พอ
ตกลง. ฉันจะดูว่ามีอะไรบ้าง
เสี่ยวหยางค่อยๆนั่งบนเตียง ฉันก็ควรไปอาบน้ําเหมือนกัน ฉันเหงื่อออกเยอะมากเลย
ดงซูบินเอื้อมมือไปพยุงเอวของเธอ มือของเขาแตะเอวเธอ และมันก็ขึ้น
ไม่ต้องช่วยฉัน เหงื่อท่วมตัว เสี่ยวหยาง ผลักผ้าห่มของเธอออกไป
ทุกอย่างปกติดี. ระวัง. ดงซูบินก้มลงสวมรองเท้าแตะบนเท้าของเสี่ยวหยาง
ติงตง… ติ้งตง… ติ้งตง…
ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น!
Next
