ท้องฟ้าแจ่มใสและเต็มไปด้วยดวงดาว
ดงซูบินยังไม่ได้ทานอาหารเย็นของเขาและไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้เคียง เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและซื้อขวดแอลกอฮอล์สองสามขวดก่อนจะขับรถกลับที่พัก ระหว่างทางกลับ เขาโทรไปที่โทรศัพท์ของเสี่ยวหลาน”สวัสดีพี่สาวเสียว คุณยังโกรธผมอยู่ไหม อา… ผมถูกบังคับให้ทําอย่างนั้นจริงๆ พวกเขากําลังพยายามทําให้คุณอับอายต่อหน้าผม ผมจะปล่อยพวกนั้นไปได้อย่างไร การเฆี่ยนตีเขาถือเป็นการลงโทษเล็กน้อย หยุดโกรธผมได้ไหม ผมสัญญาว่าผมจะพยายามยับยั้งชั่งใจให้มากกว่านี้ในอนาคต” เขาสูญเสียการนับจํานวนสัญญาที่เขาทําไว้
เสี่ยวหลานหัวเราะ “เอ่อ ฉันคิดว่าคุณจะไม่ยอมรับส่ะอีก”
ดงซูบินก็หัวเราะเช่นกัน “ผมสามารถหลอกทุกคนได้ แต่ผมรู้ว่าผมไม่สามารถหลอกคุณได้ ผมรู้ว่าคุณจะไม่เชื่อผมแม้ว่าผมจะปฏิเสธก็ตาม”
การที่เขาได้คุยกับแม่ของเขาอย่างลวนเสี่ยวบึงทําให้ดงซูบินเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างสาม คนในโลกนี้เข้าใจเขามากที่สุด ลวนเสียวปิง, จูหยวน และ เสี่ยวหลาน แม้ว่าเขาจะหลอกทุกคนในโลกได้ แต่เขาไม่สามารถหลอกผู้หญิงสามคนนี้ได้เพราะพวกเธอรู้จักเขาอย่างทะลุปุโปร่ง แทนที่จะปฏิเสธเขาอาจจะยอมรับเช่นกัน
“ขอโทษที่ทําให้คุณต้องกังวล เอ่อ…ฉันขอเลี้ยงอาหารค่ําคุณแทนคําขอโทษได้ไหม”
“ฮ่าฮ่า… มีอะไรต้องกังวล? คุณคือเซียวตงและกล้าที่จะทุบตีนายกเทศมนตรีของมณฑล ฉันกลัวว่าวันหนึ่งคุณจะชกฉัน”
“คุณกําลังพูดอะไร? กําลังล้อเลียนฉันอยู่เหรอ?”
หลังจากพูดคุยกันสักพัก ดงซูบินสังเกตว่า พี่สาวเสี่ยวไม่โกรธเขาอีกต่อไปและกล่าวเสริม “คุณทานอาหารเย็นแล้วหรือยัง? ฉันจะทําอาหารให้คุณ” เสี่ยวหลานหัวเราะ “หลังจากสร้างความยุ่งเหยิงมานี้ คุณยังมีอารมณ์จะทําอาหารอยู่ไหม? ฮาฮา…ฉันไม่มีเวลาทานข้าวเย็นของคุณ ฉันกําลังจะเดินทางไปในเมืองเพื่อพบกับผู้นํา คุณควรทิ้งความหุนหันพลันแล่นของคุณออกไปบ้าง มณฑลต้าเฟิงได้ข้ามเส้นในมาในครั้งนี้ พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยการอ้างว่าเป็นความเข้าใจผิดสินะ? พวกเขาน่าจะให้คําตอบในการแย่งชิงโครงการของเราหรือไม่! ฉันสามารถใช้ประโยชน์จากวิดีโอนี้เพื่อบังคับให้รัฐบาลเมืองให้คําตอบแก่เทศมณฑลของเรา ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าหน้าที่ของเราจะไม่สงบลง อย่างงั้นฉันจะหาอาหารเย็นทานเอง”
ดงซูบินหรี่ตาของเขา “เหตุการณ์นี้น่าขยะแขยงเกินไป ฉันเห็น หลี่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล พร้อมกับเผิงเคอ ในรถของเขาอย่างเปิดเผย ไอ้แก่นี่มันเกินไปแล้ว ไม่ต้องกังวลเสี่ยวหลาน ถ้าไม่มีใครให้คําตอบแก่เรา ฉันจะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันทําอะไรได้บ้าง!”
“อย่าใจร้อนสิ”
“ผมรู้… ผมรู้”
หลังจากวางสาย โทรศัพท์ของ ดงซูบินก็ดังขึ้นอีกครั้ง
หลัวไฟถึงโทรมา “หัวหน้า ฉันรู้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ”
ดงซูบินหัวเราะ “ขอบคุณสําหรับความกังวลของคุณ กินข้าวเย็นหรือยัง”
“ยัง. ฉันเพิ่งเลิกงานและกําลังเดินออกไปพร้อมกับเลขาเกาแพนเหว่ย หัวหน้าแผนกหลิน และคนอื่นๆ คุณยังไม่ได้ทานอาหารเย็นของคุณ? ให้เราดูแลคุณได้ไหม? ฮา….”
“พวกคุณอยู่ด้วยกัน? ดีมาก มาหาฉันหน่อย”
หลังจากที่ ดงซูบินไปถึงที่พักอาศัยของคณะกรรมการพรรคเขต โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลิวตาไห่ หัวหน้าสถานีตํารวจฮุยเถียน
“หัวหน้าซูบิน ฉันได้ยินมาว่านายกลับมารับตําแหน่งแล้ว” หลิวตาไห่กล่าวต่อ “เราตกใจมาก และพี่เฉินและฉันขับรถไปในเมืองทันที หากคุณถูกถอดออกจากตําแหน่งจริงๆ เราจะจับกุมปางโจวและสอนบทเรียนที่สถานี แม้ว่าเราจะถูกไล่ออก เราก็จะแก้แค้นให้กับคุณด้วย โชคดีที่คุณสบายดี แต่คนเหล่านั้นจากมณฑลต้าเฟิงนั้นมากเกินไป ฉันได้ยินมาว่าพวกเขายังอยู่รอบๆ อยากโดนจับมั้ย! แค่พูดคําเดียว!”
ดงซูบินหัวเราะ “ขอบคุณพี่หลิว ผางโจวจะไม่ได้รับตอนจบที่ดีหลังจากที่เขากลับมา โอ้ คุณกับพี่เฉินยังอยู่ในเขตเมืองหรือเปล่า?”
“ใช่, เราอยู่ที่จัตุรัสประชาชน”
“ดีมาก มาหาฉันที่ห้องคณะกรรมการพรรคเขต”
“ตกลง เราจะไปตอนนี้ มีอาหารเย็นให้ไหม” หลิวตาไห่พูดติดตลก
“ฮ่าฮ่า… อาหารเย็นและเครื่องดื่มอยู่ในบ้าน มาเดี๋ยวนี้ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย!”
หลังจากเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเขา ดงซูบินทิ้งของช่ไว้ในห้องครัว เขารู้สึกว่าตั้งแต่เขาเชิญคนจํานวนมาก เขาอาจจะเชิญอีกสองสามคนด้วย เขาเรียกรองหัวหน้าทีมเฟิงและฮซินเยียน เพื่อเชิญพวกเขาไป นับเป็นการเฉลิมฉลองการกลับมาทําหน้าที่ของเขาฮซินเยียนไม่ได้ไปที่เมืองกับเสี่ยวหลาน และเห็นด้วยทันที
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมหลัวไร่ถึง, เกาแผนเหว่ย และ หลินปิงปิง ก็มาถึง
ดงซูบินเปิดประตูเพื่อเชิญพวกเขา “เข้ามาเถอะ ฉันไม่ได้กลับมาสองสามวันแล้ว มันก็จะรกๆหน่อย ใบชาอยู่บนโต๊ะ และพวกคุณทุกคนสามารถเตรียมตัวได้” คนเหล่านี้เป็นลูกน้องและเพื่อนที่เชื่อถือได้ของเขา และเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นคนนอก หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องครัว
หลัวไร่ถึงอุทานออกมา “คุณจะทําอาหารเย็นด้วยตัวเองได้อย่างไร? ให้ฉันทํา”
ลี่ปิงปิงรีบเดินไปช่วย “หัวหน้าไปพักผ่อนเถอะ ผู้อํานวยการหลัวและฉันจะเตรียมอาหารเย็น”
ดงซูบินไม่ดีพอที่จะเตรียมอาหารเย็นให้กับคนจํานวนมาก “ฉันยังมีเพื่อนอีกสองสามคนมาทีหลัง พวกเขาไม่ใช่คนนอก และ…” ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เขายิ้มและออกไปเปิดประตู “พวกเขาอยู่ที่นี่.”
นั่นคือหลิวดาฟารองหัวหน้าเฉินฟา และรองหัวหน้าทีมเฟิง
“พี่หลิว พี่เฉิน เข้ามาได้ พี่เฟิง คุณมากับพวกเขาด้วยเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า…ไม่ เราเจอกันที่ชั้นล่าง”
“ไม่ต้องเปลี่ยนรองเท้า เข้ามาเถอะ”
ทุกคนในอพาร์ตเมนต์ทํางานในรัฐบาลของมณฑล แม้จะไม่รู้จักกันแต่ก็เคยเห็นกันมาก่อน ดงซูบินแนะนําพวกเขาให้รู้จักกัน
ฮซินเยียนเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง
ฮซินเยียนคิดว่าจะมีเพียงหนึ่งหรือสองคนในอพาร์ตเมนต์ของ ดงซูบินและต้องตกใจเมื่อเห็นคนหกถึงเจ็ดคน ไม่เป็นไรถ้าเป็นหนึ่งหรือสองคนที่ทานอาหารเย็นที่บ้าน พวกเขาควรจะรับประทานอาหารที่ร้านอาหารถ้ามีคนจํานวนมาก ท้ายที่สุด นี่คือไตรมาสของคณะกรรมการพรรคประจําเทศมณฑล และเป็นการไม่ดีที่ผู้อื่นจะสังเกตเห็น ผู้คนอาจคิดว่าพวกเขากําลังพยายามสร้างกลุ่ม และผู้นําทั่วไปส่วนใหญ่จะหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ มีเพียงหัวหน้าซูบินเท่านั้นที่กล้าทําเช่นนี้
ดงซูบินรู้ดีว่าสิ่งนี้จะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเขา
แต่ ดงซูบินมีชื่อเสียงที่ไม่ดีและไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นพูด
ทุกคนทักทาย ฮูซินเยียนเมื่อเธอมาถึง เธอเป็นคนสบายๆ และไม่สวมบทบาทเลขาฯ ของนายกเทศมนตรี
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา อาหารเย็นก็พร้อม
ดงซุบินไม่ได้นั่งที่ที่นั่งหลักและเสนอที่นั่งให้กับฮซินเยียน
ฮซินเยียนปฏิเสธและหลังจากนั้นพวกเขาก็เพิ่มเก้าอี้ที่ท้ายโต๊ะ ทั้งสองนั่งที่ที่นั่งหลักด้วยกัน
ทุกคนดื่มระหว่างทานอาหารเย็นและพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ในบ่ายวันนี้หลิวดาไห่ และเฉินฟาพูดตรงๆ และเริ่มด่าว่าเมืองต้าเฟิง หลังจากดื่มแอลกอฮอล์ไม่กี่แก้ว
หลังจากดื่มไปไม่กี่ครั้ง ดงซูบินได้รับโทรศัพท์จากหยางจ้าวเต๋อเขารีบขอตัวและรับสายในครัว
ในห้องนั่งเล่น หลัวไห่ถึงถอนหายใจอีกครั้ง “นี่ใกล้แล้ว หากไม่มีใครบันทึกเหตุการณ์ หัวหน้าซูบินจะถูกปลดออกจากตําแหน่งอย่างแน่นอน”
แต่เกาแพนเหว่ยไม่เห็นด้วย “นี่ไม่เป็นอะไร”
“ฮะ?” หลัวไห่ถึง, ลี่ปิงปิง และคนอื่นๆหันมามอง เกาแพนเหว่ยดงซูบินเกือบถูกปลดออกจากตําแหน่งแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว?!
เกาแพนเหว่ยเมาเล็กน้อย “ตอนที่หัวหน้าซูบินอยู่ในปักกิ่ง เขามีปัญหาหลายครั้ง…” เขาเล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับการกระทําของดงซูบินในอดีต
ความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานที่เป็นความลับ และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในปักกิ่ง ข่าวสิ่งที่ ดงซูบินทําในปักกิ่งไม่ได้แพร่กระจายไปยังเขตหยานไท่เมื่อเขาถูกย้าย ทุกคนที่โต๊ะรู้ว่าเกาแพนเหว่ยเป็นอดีตลูกน้องของดงซูบิน และไม่สงสัยในคําพูดของเขา หลังจากที่พวกเขาได้ยินสิ่งที่หัวหน้าซูบินทําในความมั่นคงของรัฐ พวกเขาก็ตกตะลึง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าดงเกือบถูกไล่ออกจากราชการ เขาได้กระทําความผิดต่อหัวหน้าสํานักคนก่อนของเขาและล่วงละเมิดหัวหน้าสํานักคนใหม่หลังจากนั้น เขาเกือบถูกไล่ออกหรือถอดออกจากตําแหน่งหลายครั้ง
ไม่น่าแปลกใจเลย…
หลัวไห่ถึงและลี่ปิงปิงพูดไม่ออก พวกเขายังคงสงสัยว่าเหตุใดหัวหน้าดงจึงสงบหลังจากเหตุการณ์นั้น เป็นเพราะเขาเคยชินกับการถูกพักงานหรือเกือบถูกไล่ออก
หลิวดาไห่ รองหัวหน้าทีมเฟิง และคนอื่น ๆ ก็พูดไม่ออกเช่นกัน ทักษะการสร้างปัญหาของหัวหน้าซูบินได้รับการฝึกฝนเมื่อเขาอยู่ที่ปักกิ่ง
ฮซินเยียนมองไปทางห้องครัว คนอื่นเห็นได้เพียงว่าหัวหน้าดงกําลังสร้างปัญหาให้ตัวเองอยู่เสมอ แต่เกือบจะถูกไล่ออกหรือพักงานหลายครั้ง แต่เขาก็ยังสามารถรักษาตําแหน่งและยศของตนไว้ได้อย่างน่าทึ่ง
“เอ๊ะ? คุยอะไรกันอยู่ครับ” ดงซูบินกลับมา “ท่าไมทุกคนมองฉันแบบนี้”
“ฮะ? ไม่มีอะไร…”
“หัวหน้าซูบิน ฉันให้ขนมปังให้คุณอีกชิ้น!”
“ฮ่าฮ่า… แย่จัง!”
ในขณะเดียวกัน ข่าวการลงโทษของ ดงซูบินก็ถูกยกเลิกไปทั่วทั้งมณฑล
ผู้นําที่ไม่เห็นด้วยกับ ดงซูบินพูดไม่ออก เหตุใดเขาจึงถูกปลดออกจากตําแหน่งเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ และสามารถปฏิบัติหน้าที่ต่อได้? ทําไมดงซูบินถึงถูกโค่นลงไม่ได้!
แม้ว่า ดงซูบินจะถูกกล่าวหา ในครั้งนี้ แต่ชื่อเสียงของเขาแย่ลง!
หลังจากเหตุการณ์นี้ เกือบทุกคนในอําเภอหยานไปไม่กล้ายั่วยุเทพเจ้าแห่งภัยพิบัตินี้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่กล้ารุกราน ดงซูบินเป็นเพราะพวกเขาไม่เต็มใจที่จะยั่วยุเขาเฉียนเฟิงลูกชายของหัวหน้าแผนกส่งเสริมของเคาน์ตี้ได้ยั่วยุ ดงซูบินและกระถางดอกไม้ก็ตกลงบนหัวของเขา ทําให้เขากลายเป็นคนง่เง่าเหมิงเซียวริน หัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนอดีตได้เหยียบนิ้วเท้าของดงซูบินและลิฟต์ที่เขาอยู่ สูญเสียการควบคุม ทําให้เขาเป็นโรคหลอดเลือดสมอง ไม่นานมานี้ ฝ่ายการเงินได้ทําให้ดงซูบินโกรธ และไฟดับกะทันหัน เอกสารหายไป เครื่องปรับอากาศพังและไฟไหม้เกือบจะเกิดขึ้นในสํานักงานของพวกเขา คราวนี้เมืองต้าเฟิง ยั่วยุเขาและแทนที่จะถอด เขาออกจากตําแหน่งผางโจวถูกไล่ออก!
เขาเป็นเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายจริงๆ!
