บ่าย 16.30 น.
ดงซูบินนั่งแท็กซี่กลับไปที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุน
ระหว่างทาง เขาได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนและเพื่อนร่วมงานที่ถามเขาเกี่ยวกับคดีนี้ และความสัมพันธ์ของเขากับเสี่ยวหลานสถานีตํารวจฮุยเทียน, หลิวดาไห่ คําถาม แรกหลังจากดงซูบิน ตอบคือ “เรื่องจริงเหรอ?” ที่จะได้ไปเป็นหัวหน้าสํานักงานการ ค้าระหว่างประเทศปักกิ่ง, ซูเจียพูดต่อ “ซูบิน คุณมีความสามารถมากทีเดียว” ไม่มีทางที่เขาจะปิดบังเรื่องพวกนี้ได้อีกต่อไป และเขาทําได้เพียงบอกความจริงกับพวกเขาเท่านั้น
เมื่อมาถึงดงซูบินจ่ายเงินให้คนขับรถและเข้าไปในเอเจนซี
เจ้าหน้าที่แผนกธุรกิจสองสามคนได้กลับมายังหน่วยงาน และพวกเขามองดงซูบินด้วยความตกใจ
“หัวหน้า”
“หัวหน้าซูบิน”
ทุกคนเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้
ดงซูบินพยักหน้าและขึ้นไปที่ห้องทํางานของเขา ก่อนที่เขาจะหยิบบุหรี่ได้ ก็มีคนมาเคาะประตูบ้านเขา
ดงซูบินหัวเราะ “ผมกําลังจะไปหาคุณ”
หลัวไร่ถึงยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย “หัวหน้า ฉันได้ยินเรื่องนี้แล้ว…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว” ดงซูบินยิ้ม วันนี้เขาได้พูดประโยคเดิมซ้ําหลายครั้ง “มันเป็นความจริง, คุณต้องการทราบอะไรอีก ไปถามมาเมื่อเห็นหลัวไม่ถึงไม่ได้พูดอะไร ตงเสวี่ยปิงก็พูดต่อ” ในเมื่อเจ้าไม่มีอะไรจะถาม ข้าก็จะถาม ฮ่าฮ่า… หลังจากที่ผมถูกพาตัวไปในตอนเช้า การเตรียมงานการลงทุนเป็นอย่างไร? ให้ฉันสรุปสิ่งที่คุณทําทั้งหมด โอ้ ได้โปรดนําหัวหน้าส่วนหลิน หัวหน้าแผนกเจียง และส่วนที่เหลือมา”
หลัว ไฟถึง ออกจากสํานักงานทันทีเพื่อโทรหาหัวหน้าแผนกที่เหลือ
ลี่ปิงปิง, เจียงไห่เหลียงและคนอื่นๆ อัพเดทงานของ ดงซูบินในขณะที่คิดว่าพวกเขาควรเปลี่ยนทัศนคติหรือไม่
เขาเป็นคู่หมั้นของนายกเทศมนตรีเสี่ยว
พวกเขายังไม่สามารถยอมรับสิ่งนี้ได้
ดงซูบินไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย เขาฟังข่าวคราวของพวกเขาและเตือนพวกเขาให้สังเกตบางสิ่งก่อนที่จะขอให้พวกเขากลับบ้าน เขาจุดบุหรี่ เก็บข้าวของ และขับซานทาน่าที่สกปรกออกจากเอเจนซี่ เขากําลังจะกลับไปทานอาหารเย็นกับเสี่ยวหลาน
แหวน…แหวน…แหวน..
ลวนเสี่ยวปิงโทรมาตอนที่ ดงซูบินกําลังขับรถอยู่ และเขาก็ตอบ “สวัสดีครับแม่”
“ลูก! นี่ลูกกําลังพยายามทําให้แม่กลัวอีกแล้ว!” ลวนเสี่ยวปิงฟังดูเหมือนเธอเพิ่งร้องไห้ “แม่คิดว่าลูกจะติดคุก!”
ดงซูบินหัวเราะ “ผมจะไม่มีวันติดคุก เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่เกี่ยวกับผมเลย และผมแค่บังเอิญไปอยู่ในเหตุการณ์เท่านั้น แม่ไม่มีอะไรต้องกลัว ผมสบายดีเพราะผมไม่ได้ทําอะไรผิด…ฮ่าฮ่า…”
ดงซูบินได้ยินเพียงการดมกลิ่นและลวนเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร
เขาปลอบเธออย่างรวดเร็ว “ผมขอโทษที่ทําให้แม่ต้องกังวล ตอนนี้แม่อยู่ที่ไหน?”
“มาอยู่ที่บ้านคุณยาย”
“อย่าโมโหผมเลย ผมจะยอมให้แม่ดีผมเลย”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”
บุคลลึกของลวนเสี่ยวปิง เปรียบเสมือนลูกชายของเธอที่เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับตัวเธอเอง เมื่อเธอได้ยินว่าลูกชายของเธอถูกจับในข้อหาฆาตกรรมด้วยลายนิ้วมือของเขาเป็นหลักฐาน เธอกลัวปัญญาของเธอ แต่เธอก็โล่งใจหลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัวจากสํานักงานความมั่นคงสาธารณะ “เสี่ยวปิง ฉันขอถามอะไรคุณหน่อย”
“ใช่, มันคืออะไร?”
“แม่ได้ยินทุกคนบอกว่าลูกกาลังคบกับนายกเทศมนตรีเสียว”
“เอ่อ…ครับ”
หลวนเสียวยิ่งหยุดสักครู่และเธอถามอย่างโกรธเคือง “ทําไมลูกไม่บอกแม่ก่อนหน้านี้? ลูกกาลังพยายามปิดบังเรื่องนี้จากแม่เหรอ?”
“ไม่… ผมกลัวว่ามันจะเร็วเกินไป”
หลวนเสี่ยวปิงได้ยินสิ่งนี้และโกรธมากขึ้น “ลูกหมายถึงอะไร? เธอพูดสิ่งเหล่านั้น เพื่อพิสูจน์ว่าลูกบริสุทธิ์ และพวกลูกก็นอนด้วยกันหมดแล้ว แม้แต่วันแต่งงานก็ได้รับการยืนยันแล้ว แต่… แม่ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ํา ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้หน่อยเหรอ!?”
“อา… อย่าโมโหผมเลย มันเป็นความผิดของผมเอง”
หลวนเสี่ยวปิงหยุดชั่วครู่และถาม “เป็นเพราะนายกเทศมนตรีดูถูกเราหรือเปล่า”
ดงซูบินอธิบายอย่างรวดเร็ว “มันเป็นไปได้ยังไงกัน? เป็นเพราะงานของฉัน และเราจําเป็นต้องเก็บความสัมพันธ์ของเราไว้เป็นความลับเสี่ยวหลานเป็นผู้หญิงที่ดีและอ่อนโยนมาก เธอจะไม่ดูถูกคนอื่น และสิ่งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับภูมิหลังครอบครัวของเรา เขาพูดสิ่งดีๆ เกี่ยวกับพี่สาวเสี่ยวอย่างรวดเร็ว”เธอเป็นคนดี และแม่จะต้องชอบ เธอ”
“ไม่เป็นอะไร. พาเธอมาเจอแม่บ้างล่ะ”
“อา?” ดงซูบินตกตะลึง “เอ่อ… ยังเร็วไปไหม? ไม่… ผมหมายถึง เธองานยุ่งมาก และผมกลัว..
“แม่ไม่สนใจ ลูกต้องพาเธอกลับมาทานอาหารเย็นคืนนี้”
“อื้อ… ทําไมแม่ยังต้องกังวลเรื่องนี้ขนาดนี้?”
“แม่จะไม่กังวลได้อย่างไร? ลูกอายุเท่าไร? ลูกยังไม่ได้พาแฟนกลับมา และแม่ต้องไปหาแฟนของลูกวันนี้ ป่าใหญ่และป้ารองของลูกกําลังเตรียมอาหารเย็น ลูกต้องพาเธอมาเจอแม่! เอาล่ะ แม่ไปก่อน.” ลวนเสียวปิง กังวลเกี่ยวกับอนาคตของลูกชายของเธอ และเธอก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ เธอรู้จักลูกชายของเธอดี และเขาไม่คู่ควรกับเสี่ยวหลาน
ตั้งแต่แม่ของเขาพูดแบบนี้ ดงซูบินจะทําอะไรได้อีก?
“ไม่เป็นอะไร. ถ้าอย่างนั้น… ผมจะถามเธอให้”
“ตกลง, แม่จะรอ.”
ดงซูบินปวดหัวหลังจากวางสาย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการพาพี่สาวเสี่ยวไปพบญาติ ของเขา เป็นเพราะเขาไม่เคยทําแบบนี้มาก่อนและรู้สึกอึดอัด ช่างเถอะ. เนื่องจากแม่ ต้องการพบเธอจึงปล่อยให้พวกเขาพบกัน เขาเริ่มขับรถไปที่อาคารรัฐบาลของมณฑลและโทรหาเสียวหลาน
17.30 น.
ทําเนียบรัฐบาล
หลายคนสังเกตเห็น ดงซูบินเมื่อรถของเขากลายเป็นสารประกอบ พวกเขาเริ่มกระซิบกันเอง และบางคนถึงกับมองออกไปนอกหน้าต่าง นอกเวลาทําการแล้ว รองนายกเทศมนตรีเฉินเคอเหลียงก่าลังเดินออกมา เขาทําหน้างุนงง แต่หลายคนรู้ว่าเขาต้องรู้สึกแย่แน่ๆ
หลายคนตกใจและกําลังพูดถึงความสัมพันธ์ของหัวหน้าดงและนายกเทศมนตรีเสี่ยว ว่าเป็นเรื่องซุบซิบ แต่มีเพียงเฉิงเคอเหลียงเท่านั้นที่ไม่รู้สึกเช่นนี้
เฉินเคอเหลียงติดพันเชี่ยวหลาน มาหลายเดือนแล้ว!
นายกเทศมนตรีเสี่ยว กาลังออกเดทกับหัวหน้าซูบิน! นี่เป็นระเบิดที่รุนแรงสําหรับเฉินเคอเหลี่ยง!
ดงซูบินมองไปที่ เฉินเคอเหลียงและรู้สึกดี เขาไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผู้ชาย คนอื่นที่จะติดตามเสี่ยวหลานหลังจากที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกเปิดเผย
ทันใดนั้น หญิงร่างสูงและสวยสวมส้นสูงเดินออกจากอาคาร
ดงซูบินไขลานหน้าต่างและโบกมือให้เสียวหลาน
เสี่ยวหลานยิ้มและสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีดําเพื่อพูดคุยกับพี่หยาง คนขับรถของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะขอให้เขาออกไปก่อนที่เธอจะขึ้นรถซานทาน่าของดงซูบิน แต่คราวนี้เธอนั่งอยู่ที่เบาะที่นั่งด้านหน้าของผู้โดยสารและไม่ได้นั่งเบาะหลังแบบ ผู้โดยสารแบบผู้นํา หลายคนสังเกตเห็น ดงซูบินมารับเสี่ยวหลาน และเธอนั่งอยู่ข้างหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแสดงให้คนอื่นเห็นว่าพวกเขากําลังออกเดท บางคนที่ยังสงสัยว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป พวกเขากําลังเดทกัน!
ในรถ
เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบิน”มันคืออะไร? ทําไมวันนี้คุณถึงขอให้ฉันทํางานเสร็จ แต่เช้า
“เป็นแบบนี้นี่เอง” ดงซูบินยิ้ม “พอดีแม่ของผม เอ่อ… แม่ของผมและญาติของผมต้องการพบคุณและขอให้ผมพาคุณกลับไปทานอาหารเย็น”
เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเธอ “วันอื่นเป็นไง”
“คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า?”
“วันนี้คงจะไม่เหมาะเท่าไร
ดงซูบินไม่มีความสุข “การประชุมของคุณในเมืองล่าช้ไป และคุณยุ่งกับอะไร? แม่ของผมยืนยันว่าเธอต้องพบคุณวันนี้และผมก็ตอบตกลงไปแล้ว ผมจะดูไม่ดีถ้าคุณไม่ไป ผมรู้ว่าคุณได้พบกับแม่ ลุง และป้าของผมที่โรงพยาบาล แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เรากาลังเดทกันและ…”
เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเธออีกครั้งและยิ้ม “ก็ได้…ก็ได้…ขับรถไปเถอะ”
ดงซูบินรู้สึกผิดหวัง “ทําไมคุณฟังดูไม่เต็มใจนัก? ถ้าเจ้าไม่อยากไป ข้าจะไปเอง!”
เสี่ยวหลานเห็น ดงซูบินโกรธและหัวเราะ “ฉันบอกตอนไหนว่าไม่อยากไป” เธอชี้มาที่ตัวเอง “ตอนนี้เวลา 17.30 น. และมันเร็วเกินไป ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะเปลี่ยนแปลง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอแม่ของคุณ และคุณต้องให้ฉันเตรียมทิ้งความประทับใจดีๆ ไว้ใช่ไหม”
“อา… คุณน่าจะพูดแบบนี้ก่อนหน้านี้” ดงซูบินได้ตอบกลับ “ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก หน้าตาก็ดีอยู่แล้ว”
“ฮ่าฮ่าก็ได้ ไหนบอกว่าเสื้อผ้าชุดนี้โอเคแล้วจะไม่เปลี่ยน ส่งฉันไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาซื้อของขวัญสักหน่อย”
“ไม่จําเป็น. ผมซื้อของขวัญมาแล้ว”
“จะเหมือนเดิมได้ยังไง? แค่ส่งฉันไปที่นั่น ขับไปที่นั้นเดียวนี้”
ดงซูบินยิ้ม “ไม่เป็นอะไร, ไปกันเถอะ”
