วันเสาร์
ในตอนเช้าดงซุบินตื่นขึ้นมาเปิดหน้าต่างและบิดขี้เกียจเพื่อคลายกล้ามเนื้อยามเช้าโดยมีแสงดวงอาทิตย์อุ่นกระทบตัวเขาเพื่อจะรู้สึกได้ถึงฤดูใบไม้ผลิที่พุ่งเข้าหาใบหน้าของเขา ฟังเสียงนกกางเขนร้องเจี๊ยก ๆ ในหูของเขา เขาหลับตา และหายใจเข้าลึก ๆ หายใจเข้าและหายใจออก และ “ฉันรู้สึกสดชื่นมาก ราวกับว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่ หลังจากที่เสร็จสิ้นงานทั้งหมดแล้ว” วันนี้ ดงซูบินได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
มีไข่ลวกสองฟองที่แผงขายอาหารเช้า หลังจากกิน ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขาและโทรออกสองสามสาย
แม่ของฉันถูกย้ายไปสอนที่โรงเรียนมัธยมในเมือง บางทีเธออยู่ในชั้นเรียนและโทรศัพท์มือถือของเธอไม่ได้เปิดอยู่
จูหยวนอาจยังไม่มีว่างและโทรศัพท์มือถือของเธอก็อยู่ในโหมดสั่นด้วย
โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวหลานเองก็เปิดอยู่ แต่เวลานี้เธออยู่ใน “รัฐบาล” ของเทศ มณฑล สําหรับผู้ปกครองเทศมณฑลแล้ว เป็นเรื่องยากที่จะบอกเกี่ยวกับเวลาพัก บางครั้งอาจไม่มีวันพักในหนึ่งสัปดาห์
ในที่สุดดงซูบินก็โทรหาหยุเหมยเสียว, ตูด ตูตและผ่านไปได้
“ฮัลโหล?” เสียงพี่หยยังคงระแวดระวัง “… ซูบิน?”
“ฮ่าฮ่า ฉันเอง” ทําอะไรอยู่? “ฉันเพิ่งส่งเซียวเซียวไปโรงเรียน และฉันกําลังเดินกลับบ้า
มีแค่คุณ?”ดงซูบินกระพริบตา” “กลางวันว่างไหม ถ้าโอเค ฉันจะไปหาคุณ ฉันคิดถึงคุณมากเลย”
ฉับแทบจะนึกภาพออกว่าพี่สาวหยูที่ปลายสายจะหน้าแดงขนาดไหน และ เสียงของเธอหยุดไป
ครู่หนึ่ง” “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอคุณอยู่ที่คอนโดล่ะกัน “ตกลง” ฉันจะไปที่นั้น แล้วเจอกัน”
“บาย”
20 นาทีต่อมา ณ ชุมชนหัวเหม่ย
ดงซุบินหยุดรถ ซานตาน่าที่ชั้นล่างเดินเข้าไปในทางเดินและเคาะประตูบ้านของพี่สาวห
ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างกายที่อวบอิ่มและใบหน้าที่สวยงามของหยูเหมยเซียวก็ปรากฏขึ้น ฉันไม่ได้เห็นมันมาหลายวันแล้ว” ไม่พบรอยแผลเป็นบนใบหน้าของพี่สาวหยอีกต่อไป ผิวเรียบเนียนนุ่มและดูเหมือน อ่อนโยนยิ่งกว่าเดิม เธอสวยขึ้นมาก วันนี้เธอเองใส่เดรสยาว มีสายเอี่ยมที่บ่า ด้านหลังโชว์หลังเล็กน้อย ม้วนผม สวยมาก ..
เมื่อเห็นดงซูบินจ้องมองไปที่ร่างกายของเธอ ใบหน้าของหมูเหมยเซียว ก็ร้อนผ่าวและเธอก็อายมาก
เมื่อเข้าไปในห้อง ดงซูบินยิ้มและพูดว่า “ทําไม เซียวเซียว ยังอยู่ที่โรงเรียนล่ะ? วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์เหรอ?” “มีการประชุมกีฬาสีในโรงเรียนของเซียวเซียว เธอเองลงแข็งรายการการยืนกระโดดไกล”
“ใช่เลยสมัยหนุ่มๆสมัยเรียน การยืนกระโดดไกลเป็นจุดอ่อนของฉันเสมอ” ดงซูบินไม่เคยชนะรายการนี้เลย “นั่งบนโซฟาก่อนสิ” ดงซูบินหยิบบุหรี่ออกมาอย่างสบายๆ
หยเหมยเซียวรีบหยิบไฟแช็กออกมาแล้วจุดไฟให้เขา จากนั้นจึงนํารองเท้าแตะออกมา จากประตู และใส่รองเท้าหนังที่ดงซูบินได้เปลี่ยนในตู้รองเท้า
“คุณดื่มชาอะไร”
“พี่หยู ไม่ต้อหรอกมานั่งข้างๆฉันน” หยูเหมยเซียวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาข้างๆ มองดูดงซูบิน
“ฉันอดใจไม่ได้อีกต่อไปที่จะเล่นสนุกกับคุณ” ตอนนี้กระโปรงของเธอเริ่มมีมือไม่พึงประสงค์เข้าไปด้านในมือนั้นทําให้รู้สึกดีหยุเหม่ยเซียตัวแข็งทือและรีบพูดว่า: “คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม”
“อะไรนะ? เรื่องอะไรกัน”
เธอได้ยินมาจากหลายคนพูดว่าจินดูเสี่ยวบิน ถูกจับโดยสํานักงานความมั่นคงสาธารณะจากคดีการถอดถอนผู้รับผิดชอบสมาคมพ่อค้าแห่งประเทศจีน ฯลฯ” แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่เธอเองอย่างมากที่สุดเช่นกัน “คุณกับนายกเทศมนตรีเสียว… ตกหลุมรักเหรอ?“ดงซูบินร้องไห้ออกมา” เรื่องมันเป็นแบบนี้ “
หยูเหมยเซียวกัดปากของเธอ เธอเองไม่คิดจะพูดอะไรต่อ
เห็นได้ชัดว่าดงซูบินไม่ต้องการคุยกับพี่สาวหยู ต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น ๆ มองไปที่เธอ“ดงซูบินหันร่างของเธอในแนวนอนถอดรองเท้าแตะแล้ววางเธอ เอนตัวไปที่โซฟา นอนบนหน้าอกของหยูเหมยเซียว โดยให้ศีรษะอยู่ข้างเธอ เธอหรี่ตาอย่างสบาย ๆ” “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย” เรามาดูทีวีกันเถอะ
รีโมตคอนโทรลเปิดทีวี หยูเหมยเซียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ว “เขยิบหน่อย”
ทุกครั้งที่ดงซูบินอยู่กับหยูเหมยเซียวเขาจะรู้สึกผ่อนคลายมากนั้นคือเหตุผลที่เขาถึงชอบมาที่บ้านของเธอ” ขณะที่ดูทีวีและพูดว่า: “ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ไปทํางาน?”
“ฉันพักร้อน”
“พักร้อนหรอ ดีจังถ้าอย่างงั้นอย่ามั่วดูแต่ทีวีและอยู่กับบ้าน ออกไปเล่นกับเพื่อบ้านบางก็
“ฉัน..ฉันไม่มีเพื่อนเลย เมื่อเซียวเซียวและทุกวันนี้ฉันก็อยู่คนเดียว…”
“อย่างงั้นหรอถ้าอย่างงั้นฉันจะหาใครสักคนมาอยู่กับคุณดีไหม?” หยูเหมยเซียวตอบกลับไปว่า “ไม่จําเป็น”
“เฮ้ ทําไมกันล่ะ” ดงซูบินรู้ว่าระดับการศึกษาของหยูเหมยเซียวนั้นไม่สูงมาก และร่างกายเธอก็เปาะบางอีกด้วยทําให้เธอจึงหางานยากจริงๆ “คุณอยู่บ้านตลอดเลยหรอไม่เบื่อแย่หรอ” แต่ฉันเองก็ทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นคุณทํางานหนัก คุณต้องการที่จะทําอะไรนอกเป็นงานอดิเรกบ้างไหม? ”
“ฉันเองก็ไม่รู้” หยูเหมยเซียวโต้ตอบดงซูบินในทันที
ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยคุณหาอะไรๆน่าสนใจทําแ” ทันใดนั้น มีข่าวเกี่ยวกับเมืองเฟิงโจวทางทีวี มันเป็นข้อมูลเกี่ยวกับการรับสมัครสาธารณะของคณะกรรมการย่านชุมชนเมืองดงซูบิน กล่าวว่า: “ยังไงก็ตาม พี่สาวเซียวน่าจะสามารถทํางานเป็นในส่วนคณะกรรมการชุมชนนเมืองได้, จริงไหม?” หากไม่ได้ผล ฉันจะหางานให้คุณ คุณต้องการสอบข้อเขียนหรือไม่? สอบข้อเขียน…อ้อ คุณอาจไม่เข้าใจ อึม ไม่เป็นไร การประเมินยังอ้างอิงจากการสัมภาษณ์เฉยๆก็น่าจะดี”
“ไปทํางานให้ในเมือง? ฉันทําไม่ได้แน่นอน”
“ไม่ต้องกังวลไป”
“ฉันเองไม่มั่นใจ และไม่รู้ว่ามันทําอย่างไร?”
“… ถ้าฉันทํางานแล้วเซียวเซียวจะไปโรงเรียนอย่างไร”
“แม่ของฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ในเมืองดังนั้นฉันจึงจะหาโรงเรียนดีให้กับเซียวเซียว”
แต่ฉันจะอยู่ที่ไหน…บ้าน…” “ไม่ใช่ปัญหา ก็ขายบ้านได้ แล้วซื้อใหม่จากในตัวเมืองและเมืองอยู่ไม่ไกลจากมณฑลของเรามากนัก ดูสิ่งที่คุณพูด หมดเวลาแล้ว นอกจากนี้ ฉันไม่สามารถอยู่ ในมณฑลหยานตลอดไป ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันวางแผนที่จะไปทํางานที่เมืองเฟินโจว ฮ่า ฮ่า
“แล้วคุณจะกลับมาอยู่ในเมืองไหม”
“อยากไปเหมือนกันแต่มันยาก” ”
พี่หยูมีความนับถือตนเองสูงและเธอเองก็ยากที่จะเปลี่ยนความคิด ดงซูบินวางแผนที่จะให้เงินของเธอเพื่อเปิดธุรกิจขนาดเล็กเช่นร้านค้าหัวร้านหนังสือและอื่น ๆ แต่ทัศนคติของหยูเหมยเซียวนั้นเปลี่ยนยากมาก ฉันไม่ต้องการเงินของเขาไปตลอดชีวิตหรอกละดูเหมือนว่าฉันคิดว่า ฉันจะต้องคืนเงินเขา ดงซูบินไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรอีกต่อไป ตอนนี้เขาอ่าน ข่าวแล้วสะเทือนใจ คณะกรรมการชุมชนก็เป็นรัฐบาลเช่นกัน”องค์กรไม่ว่าจะเป็นระบบราชการ ที่นี่ มีแนวโน้มดีกว่า แคชเชียร์ซูเปอร์มาร์เก็ต ถ้างานเอกสารยังทําไม่ได้ก็ยังมีไม่มีปัญหาในการเก็บค่างานเลี้ยงและส่งของ
ยังไงก็ตาม ดงซูบินให้ความสนใจเรื่องนี้เขาไม่พูดอะไรมาก เขาไม่รู้ว่าจะทําอย่างไร ดังนั้นเขาจึงต้องให้เวลาพี่หยุคิด มัน อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้เป็นเมืองในอนาคตดงซูบินจะต้องย้ายหยุเหมยเซียวไปอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาคิดเกี่ยวกับมันมันยังเร็วไปหน่อย
ห้านาที…
10 นาที ..
ข่าวจบลงแล้ว เมื่อดงซูบินเห็นโฆษณาทางทีวี เขาหยิบกระโปรงของพี่สาวหยู อย่างตื่นกระหายและดึงกระโปรงยาวขึ้นทีละน้อยทีละน้อย ชายกระโปรงถูกดึงขึ้นไปที่ติยตัวใหญ่ ในขณะนั้น จุดซ่อนเร่นที่ห่ออวบ อิ่มก็ออกมาเห็นชัดเจน ทันทีที่เขาก้มศีรษะดงซูบินที่นอนอยู่บน หยูเหมยเซียวน้อย ค่อย ๆ จูบไปตรงของสงวนนที่อ่อนนุ่มของเธอและรู้สึกว่าจุดนั้นของเธอสัน เธอกัดฟัน ดงซูบินฉีกแล้วถูกกัดเล็กน้อย เนื้อสีขาวบีบออกมาจากรอยแยก
หยูเหมยเซียวรีบปิดจุดนั้น “ซูบิน อย่า…”
“อย่าอะไร? “
“ถุงหน่องมันจะขาด”
“ฉันจะเอามาให้คุณอีกสองสามคู่เลย เอ่อ ดีไหม?” ”
โดยปกติแล้วขนาดจะเป็นขนาดเดียว ”
เธอกัดฟันของเธออีกครั้ง, ดงซูบินเพียงแค่ให้มันขึ้น, เขารู้สึกว่าการใช้งานเป็นที่น่าสนใจ. เขามองทะลุลงไปและมองไปที่ใบหน้าแดงหยูเหมยเซียว ของ. ดงซูบินรู้ว่าใบหน้าของเป็นสีแดงฝาดบาง ๆ ทั่วใบหน้า เมื่อจัดการขั้นแรกเสร็จแล้วดงซูบินก็ลุกขึ้นดึงผ้าม่านปิดไฟแล้วกอด นางตามแนวนอน จุมพิตเธอเบาๆ แล้วเอามือซุกกระโปรง
หยูเหมยเซียวก้มศีรษะลงและ ใช้จุดของสงวนนั้นวนไปรอบใบหน้าของดงซูบิน
“คุณคิดถึงฉันไหม” ดงซูบินถาม
พี่สาวหยูเงียบ
“ถ้าคุณไม่บอกฉัน คุณแค่คิด ทําไมคุณไม่โทรหาฉัน ฉันไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้ใช้ไหม โทรหาฉันได้ และพูดคุย เอ่อ ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ฉันไม่ได้มีเวลามาเล่นจาจอย่างงินกับคุณเลย”
“ฉันเกรงว่าคุณจะ… จะรบกวนคุณตอนคุณอยู่กับนายกเทศมนตรีเสียว”
“อย่าไปคิดมากเรื่องนี้เลย”
หยูเหมยเซียวถูกดงซูบินกอด แขนของเธอเกี่ยวที่คอของเขาเพื่อรักษาสมดุลของเธอ และเธอกระซิบ: “คุณจะ… ออกวันนี้เมื่อไหร่?”
ไม่รู้ว่าไงนะ?”
“พี่สาวฉันคิดถึงคุณ”
“ฉัน……….. ถ้า…… ได้ป่ะ………..ถ้าคุณมีสิ่งที่ต้องทําตอนกลางคืน ก็ลืมมันไปซะ”
ดงซบิน หัวเราะและจูบที่หน้าผากของเธอ” โอเค ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน ฉันจะไม่ไป ฉัยจะอยู่กับคุณวันนี้ ”
หยูเหมยเซียวพูดด้วยใบหน้าที่ร้อนแรง: “ฉันไม่ได้ … เรื่องเซียวเซียว …”
“ใช่ เซียวเซียวต้องการพบฉัน ดังนั้นฉันจึงอยู่ ใช่มั้ย? ”
“อา. “
คุณคะ ทําตัวให้น่ารักหน่อย
“… ไม่”
“ยูเหมยเซียว
เธอเอาถึงกับทําตัวไม่ถูกจากค่าชมแสนหวานซึ่งเธอเองก็อายุในวัยสามสิบแล้ว
ในห้องนอน ดงซูบินกอดเธอและล้มลงบนเตียง ถอดสายเอี้ยมของเดรสยาวออกจากไหล่ของเธอแล้วดึงกระโปรงไปที่เอวของเธอ หยูเหมยเซียว ต้องการถอดมันออก แต่ดงซูบินปฏิเสธที่จะปลดมันออกเธอ. เธอโยนเสื้อผ้าของเธอหนึ่งครั้งแล้วผลักและผลักครู่หนึ่ง พี่สาว Yu นอนอยู่บนเตียงกึ่งผลักครึ่งท่าโดยไม่ต้อง
ถอดรองเท้าส้นสูงเมื่อเธอเหยียบรองเท้าสีดําสองสามอัน มีรอยพิมพ์ชัดเจน
“มันสกปรก”
“ฉันถอดรองเท้าได้ไหม
“ไม่เป็นไร อีกสักครู่ฉันจะล้างให้เอง รองเท้าส้นสูงต้องใส่ คุณใส่รองเท้าส้นสูงที่สวย เป็นพิเศษ
“ไม่”
“แล้วคุณใส่มันเหรอ คุณใส่มันพิเศษสําหรับฉันหรือเปล่า”
“ไม่”
ดงซูบินยุดแซวเธอ บีบเท้าอันสวยงามของเธอที่รองเท้าส้นสูงแล้วดันขึ้นเบา ๆ แล้วเริ่มโยนเธอขึ้นเตียง
ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว มันทําให้อารมณ์ของทั้งพุ่งพลาน ครั้งนี้ใช้เวลากว่าชั่วโมงกว่าจะเสร็จ สุดท้ายแล้ว ภายใต้คําขอร้องอันแรงกล้าของดงซูบิน “พี่สาวหยูรั้งเขาไว้ไม่ได้ ในที่สุดเธอก็เรียกเขา หลังจาก “เกอเกอ” หลายครั้งพี่สาวหยุที่หอบใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยเลือดฝาดเต็มใบหน้า
