ในยามบ่าย.
ท่าอากาศยานนานาชาติโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
หลังจากออกจากด่านศุลกากรเพื่อไปขนสัมภาระแล้ว พวกเขาเห็นคนหนุ่มสาวสองคนยืนอยู่ห่าง ๆ ถือป้ายที่มีภาษาจีนเขียนอยู่ พวกเขามาจากสมาคมพ่อค้าของรัฐบาล พวกเจาน่าจะเป็นเสมียนที่เมืองส่งมาต่อรองกับด่านหน้า มีคนมากมายยืนอยู่ข้างหน้าทั้งสอง และพวกเขาคุ้นเคยกัน บางคนเป็นผู้นําสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลและเขตต่างๆที่ดงซูบินพบ ระหว่างการประชุมสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมือง อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดอยู่บนเครื่องบินลําเดียวกัน แต่ดงซูบินและหลัวไห่ถิง ขึ้นเครื่องบินชาและนั่งที่ด้านหน้าอีกครั้งหลังจากขึ้นเครื่องบิน ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นเพียงตอนนี้เท่านั้น
ดงซูบินพาจางฟาและหยุรุยและคนอื่นๆขึ้นไป
“ทําไมคุณไม่เห็นเราก่อนที่หัวหน้าซูบินจะขึ้นเครื่องบิน?”
“ฉันผ่านด่านศุลกากรมาช้าไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรที่จะขึ้นเครื่องบิน ไม่เป็นไร ทุกคนอยู่ที่นั่น”
พูดคุย สําหรับดงซูบินเขาเป็นชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบของเขา เขาแต่งตัวดี ชุดสูทของเขาไม่ใช้ของถูกๆตั้งแต่แรกเห็นชายคนนี้ ดงซูบินไม่เคยพูดเลย เขาไปที่เมืองเพื่อเปิดห้องพัก รู้ว่านี่คือแพนเจ๋งยี่ หัวหน้าสํานักส่งเสริมการลงทุนเขตหนานซาน
เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ จากสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเขตซ์ผิงเขตตงไห่ และเทศมณฑล และเขตอื่น ๆ ก็มาถึงแล้วเช่นกัน ผู้คนพลุกพล่านเล็กน้อย
เมื่อคนเยอะขึ้น อากาศก็วุ่นวายมากขึ้น
ผู้นําระดับสูงส่วนใหญ่ในหลายสิบอําเภอและอําเภอที่เข้าร่วมการประชุมนี้อยู่ในตําแหน่งเดียวกัน โดยไม่คํานึงถึงอําเภอหรือเขต ส่วนใหญ่ สํานักส่งเสริมการลงทุนของอําเภอมีสภาพแวดล้อมทางการเมืองที่สูงกว่าสํานักส่งเสริมการลงทุนของมณฑลเล็กน้อย แต่ไม่มีใครเก่งกว่าใคร ไม่มีผู้นํา ไม่มีใครเชื้อได้ ทุกคนมีความคิดเป็นของตัวเอง แค่พูดคําเดียว อีกสักพักเวทีก็จะเละเทะหน่อย กรรมการของสมาคมพ่อค้าชาวจีนสํานักของสองมณฑลดูเหมือนจะมีความคับข้องใจเกือบสําลัก
อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
แม้ว่าเจ้าหน้าที่ด้านหน้าจะมารับเครื่องบินแต่ไม่ได้เตรียมรถไว้ ไม่มีหน่วยงานด้านนี้เลย ทุกคนจึงต้องนั่งแท็กซี่กลับ แต่จะไปที่ไหนก่อนก็เยอะมาก ปัญหา. บางคนก็ไปที่โรงแรม ครั้งแรกและออกจากกระเป๋าของพวกเขา, ใส่มันออกไป. ไปบางพ่อค้าประชุมจีน “ปลัก” และ “ปลัก” ครั้งแรกมิฉะนั้นมันจะสายเกินไปสําหรับวันพรุ่งนี้
มันเป็นเพียงเรื่องของการปฏิรูปและฉันไม่ต้องกังวล ดงซูบินไม่ได้สับสนและออกจากสนามบินก็สูบบุหรี่ต่อเลย
ตาของจางฟาเฉียบคม และเขาก็หยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดไฟให้กับหัวหน้าซูบินทันที แต่ใครจะรู้ว่าหลัวไห่ถิง รู้สึกสบายใจกับจางฟางที่จุดไฟให้กับดงซูบิน
“ขอบคุณ” ดงซูบินดูสบายใจ
หลัวไห่ถิง ยังคงหยิบใบปลิวในใจเธอ เธอรู้สึกว่ามันสร้างปัญหาให้กับผู้นําเสมอ เธอจึงมีโอกาสได้แสดงออกว่าเธอไม่ได้คืนไฟแช็กให้จางหลังจากจุดไฟแล้ว และยิ้มกับจางฟาง พี่หลัว พุท ไฟแช็กในกระเป๋าของคุณและเก็บไว้ใช้ครั้งต่อไป
“อากาศที่ญี่ปุ่นค่อนข้างดี”
“ใช่ ฉันรู้สึกได้ทันทีที่ลงจากเครื่องบิน”
หลายคนสูดหายใจเข้าและพูดคุยด้วยรอยยิ้ม” ตรงกันข้ามกับบรรยากาศการโต้เถียงที่อยู่ข้างๆเขาหลายคน เจ้าหน้าที่ สมาคมการค้ามองดูพวกเขา ไม่เห็นดงซูบินโยนของในมณฑลหยานไท่ อย่างมีความสุขและชื่อเสียงของเขาก็ดีมาก แต่เขาก็ไม่ได้สร้างกระแสให้กับเมืองมากเกินไป ส่วนใหญ่หลายคนรู้ว่ามณฑลหยานไท่ เป็นนี้ ปี ภายใต้การนําของดงซูจิน เขาประสบความสําเร็จอย่างน่าทึ่งที่ไม่เคยเห็นในเขตเมือง คนส่วนใหญ่เคยได้ยินว่าหัวหน้าซูบินแข็งแกร่งมากและความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเขาน่าจะอยู่ที่นี่ ไม่มีใครจะจ้องมองทั้งหมด สิ่งที่เกิดขึ้นในมณฑลหยานไท่ ก็เหมือนกับที่ดงซุบินไม่รู้เกี่ยวกับพวกเขา มันไม่ใช่อ่าเภอหรือเขต หลายครั้งที่พวกเขาไม่สามารถจัดการกับมันได้
หลังจากการประชุมในที่สุดก็มีผลลัพธ์
ไม่รู้จะคุยยังไงดี ดูเหมือนว่า แพนเจิ้งยี่ ผู้อํานวยการสํานักส่งเสริมการลงทุนเขตหนานซานได้คิดขึ้น และถามเจ้าหน้าที่ที่มาล่วงหน้าให้ติดต่อรถเมล์ ก่อนอื่นก็นั่งแท็กซี่มาที่โรงแรมที่ติดต่อมาล่วงหน้า และหลังจากวางสัมภาระแล้ว ให้ขึ้นรถตรงไปยังที่จัดงาน
ดงซูบินก็ไม่คัดค้าน หลังจากขอให้หยุรุยจดที่อยู่ คนอื่นๆก็เดินตามหลังเพื่อขึ้นแท็กซี่
ในการเช่ารถ หยูรยพูดอะไรบางอย่างเป็นภาษาญี่ปุ่น คนขับพยักหน้าและขับรถไปตามถนน
หลัวไห่ถิง หันศีรษะไปทางด้านข้าง “กระซิบกับดงซูบิน: “ตอนนี้ผู้อ่านวยการแพนเจิ้ง
ดูเหมือนจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของอดีตผู้อ่านวยการแพนจากมณฑลต้าเฟิง”
ดงซูบินตกใจ “หือ? ใช่ไหม? “น่าจะใช่ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นอาจจะธรรมดา“ผมก็ฟังเหมือนกัน”
พยักหน้าดงซูบินจําได้ว่าตําแหน่งของผางโจวเกี่ยวข้องโดยตรงกับเขา ถ้าผางฮุยเป็นญาติของเขาจริงๆ เขาก็ไม่ควรมีความประทับใจที่ดีกับตัวเอง ณ จุดนี้ดงซูบิน ขอให้หลัวไห่ถึงถามคนอื่นอีกครั้ง แต่ถึงแม้พี่หลัวจะอยู่ในแผนกส่งเสริมการลงทุนมาหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่รู้ ทุกอย่างและเธอไม่รู้จักมณธลส่วนใหญ่ และหัวหน้ามณฑล
ช้อปอีกแล้ว
ในห้องดงซูบินวางอุปกรณ์ของเขาและไปที่ห้องน้ําเพื่ออาบน้ําอุ่น
สิ่งอํานวยความสะดวกของโรงแรมไม่เลว น่าจะเป็นห้าดาว และพวกเขาก็ถูกจองโดย “รัฐบาล” ในท้องถิ่นของโตเกียวด้วย แต่รถบัสและบริการอื่นๆหายไป ซึ่งทําให้ ดงซูบินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่นี่ และต้องการภาษาญี่ปุ่น นักลงทุนที่จะมาถึง ใน มณฑลหยานไท่เซียงดาวทักทายเขาเป็นการส่วนตัว ท่าทีนี้แตกต่างจากโตเกียวอย่างสิ้นเชิง ฟังนะ คุณต้องติดต่อ “รัฐบาล” ในท้องถิ่นถ้าคุณต้องการรถบัส
เช็ดผมออกจากห้องน้ํา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“สวัสดี ใคร” “ฉันเองเจิ้งเจิ้ง หัวหน้าซูฐิน”
“อ่อ ผอ.ผาน” ดงซูบินหรี่ตาลง “ฉันเอง”
“รถบัสมาถึงแล้ว แต่ระบบไฟมีบางอย่างผิดปกติที่สถานที่จัดงาน มันปิดในตอนบ่ายและแผนการเดินทางของวันนี้ถูกยกเลิกชั่วคราว”
“แล้วการจัดเตรียมสถานที่ล่ะ”
“ไปแต่เช้าพรุ่งนี้ หวังว่าถึงตามเวลา”
หลังจากปิดโทรศัพท์ดงซูบินก็รู้สึก ว่า “รัฐบาล” ท้องถิ่นไม่น่าเชื่อถือที่จะทําสิ่งต่าง ๆ สเปกตรัม
หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบินที่เป่าผมแห้งได้ติดต่อหลัวไห่ถึงและจางฟาด้วยโทรศัพท์ในห้องพักของโรงแรมและขอให้พวกเขามาที่บ้านของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาได้รับเคส ดงซูบินบอกพวกเขาเกี่ยวกับการยกเลิกเที่ยว..
“แล้ววันนี้…” หลัวไห่ถิงเหลือบมองเขา
จางฟากระพริบตารอให้หัวหน้าพูด
ดงซูบินรู้ว่าพวกเขากําลังวางแผนอะไรอยู่และยิ้ม: “ตอนนี้เราย้ายไปที่ๆดี ฉันไม่สนหรอก แค่ใส่ใจกับความสงบสุข ถ้าไปไกลๆจะดีกว่าถ้ามีบริษัท” หยูรยและคนอื่นๆกําลังรอ
ดงซูบินกล่าวเสริมว่า “เก็บใบเสร็จรับเงินทั้งหมดไว้ เช่น ค่าโดยสาร ค่าที่พัก และค่าที่พัก และรับเงินคืนที่สํานักงานเมื่อคุณกลับไป ถ้าคุณไปช้อปปิ้ง คุณสามารถรายงานได้น้อยกว่า 5,000 หยวน คุณสามารถซื้อได้ เครื่องมือสําหรับครอบครัวของคุณ” ค่าธรรมเนียมก็โอเค แต่สําหรับการชดใช้ค่าเสียหาย คาดว่าสมาคมพ่อค้าชาวจีนกลุ่มอื่นๆ จะไม่ได้รับประโยชน์นี้ แม้ว่าจะมีก็จะไม่มากนัก ดงซูบินส่วนใหญ่ต้องการตอบแทนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาในที่สุดเขาก็ไปต่างประเทศหนึ่งครั้งและมันไม่สําคัญที่จะใช้จ่ายเงินบางส่วน เมื่อเร็ว ๆ นี้กยเจิ้งมีเงินจํานวนมากจากสมาคมพ่อค้าชาวจีนนี้เป็นงานหนักของทุกคน
จางฟามีรอยยิ้มบนใบหน้าของหยุรุยและการช้อปปิ้งก็รับผิดชอบการชําระเงินคืนด้วยหรือไม่? ห้าพัน?
หลังจากนั้นจางฟาและหยุรุยก็จากไปอย่างมีความสุข ติดต่อเจ้าหน้าที่จากสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของหลายมณฑลและเขต และออกจากโรงแรมด้วยกัน
หลัวไห่ถึง อยู่ต่อ
ดงซูบินเพิ่งสังเกตเห็นว่าน้องสาวหลัวเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวและชุดเดรสยาวที่งดงามด้วยดอกไม้สีแดงที่กันสีดํา เธอดูโดดเด่นมากกว่าในพ่อค้าชาวจีน ดูเหมือนเธอจะอาบน้ําและ ไว้ผมของเธอ มีกลิ่นของแชมพูเข้ามา และมีกลิ่นอายของความสุกงอมของผู้หญิงในนั้นด้วย
“หัวหน้า คุณโชคดีพอที่จะชวนคุณไปช้อปปิ้งด้วยกันไหม?” หลัวไห่ถิง ยิ้มเล็กน้อย
ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ที่นี่ไม่ใช่มณฑลหยานไทดังนั้นคุณไม่จําเป็นต้องให้ความสนใจ มากเกินไปกับอิทธิพล “เอาล่ะ ไปด้วยกัน อย่าคิดว่าฉันกําลังเดินช้า ฮ่าฮ่า” ” ไม่ คุณอยากไปที่ไหน ฉันจะไปกับคุณ” ”
ฉันไม่มีอะไรจะซื้อ ไปเถอะ
ทั้งสองคนออกจากโรงแรมและเดินไปข้างหน้า
มีถนนไม่กี่สายจากทิศใต้ไปทิศเหนือ ในโตเกียวหรือญี่ปุ่น และหลายๆ อันเป็นแนวทแยง แยกทางทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศตะวันออก และทิศตะวันตกของถนนที่นี่ได้ยาก ดังนั้นดงซบินจึงจดชื่อโรงแรมภาษาญี่ปุ่นตอนออกมาเพื่อที่เขาจะได้กลับมาทันทีหลังจากที่เขา “หลง” แท็ก
ข้างหน้าห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มองเห็นได้
ดงซูบินและหลัวไห่ถิง เดินเข้ามาและเดินไปรอบ ๆ บนชั้นหนึ่ง ชั้นสอง และชั้นสาม แต่สิ่งที่ทําให้ดงซูบินอาการไอเล็กน้อยคือ หลัวไห่ถิง ไม่เห็นเขาอยู่ข้างนอกจริงๆ การเห็นดงซูบินไม่ได้ทําอะไรเลยจริงๆ หลังจากที่ไม่ซื้อ เธอก็เริ่มช็อปปิ้ง ซื้อชุดเดรส ซื้อเครื่องสําอางสองชุด และสุดท้ายก็ซื้อถุงน่องเนื้อคู่หนึ่งมาวางอยู่ข้างหน้าของดงซูบินและชั้นสามด้วยความสนใจอย่างมาก
ดงซูบินคิดว่าเครื่องมือนี้ไม่ดีเท่าเครื่องมือในประเทศ?’
หลังจากมีปัญหาในการสื่อสารภาษาอังกฤษ ดงซูบินและทั้งสองก็ไปที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดในฐานเพื่อทานอาหารง่ายๆ แล้วกลับไปที่โรงแรม
ทันใดนั้น ทันทีที่เขาลงจากรถแท็กซี่ คนขี้เมาก็ตกลงมาทางดงซูบิน
ชายคนนี้น่าจะอายุ 50 แล้ว เขาสวมเสื้อแจ็กเก็ตและดูโทรมๆ อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนก่าลังเมาสุราอยู่ในขณะนี้ และเขาไม่สามารถยืนนิ่งได้
ดงซูบินรั้งเขาไว้และ “เฮ้!”
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงุนงง “โรงแรม… คือ… ที่นี่?”
เป็นภาษาจีนจริงๆ
หลัวไห่ถิงก็รีบไปพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ในเวลานี้
ดงซูบินขมวดคิ้วและมองที่ใบหน้าของชายวัยกลางคน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกคุ้นเคย โดยทั่วไปแล้วคนที่คุ้นเคยคือคนที่เขาเคยพบมาก่อนหรือเขาเคยเห็นเขาในทีวี แต่คนนี้ไม่เหมาะ ดงซูบิน ฉันดูเหมือนไม่เคยเห็นเขามาก่อนหรือในทีวี แต่ทําไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยล่ะ?
“ฤดูกาลสําคัญนี้ เฮ้ ตื่นได้แล้ว” หลัวไห่ถิงเรียกเขา
ชายคนนั้นเมามาก เขาพิงดงซูบินหลังจากไม่กี่ค่าและดูเหมือนจะผล็อยหลับไป
“หัวหน้า ลุกขึ้น …
” หลัวไห่ถิงมองไปที่ดงซูบิน
ดงซูบินยังคงจําใบหน้าของบุคคลนี้และหลังจากไตร่ตรองแล้วเขาก็พูดว่า: “ไปพี่หลัว ช่วยพาเขาในในโรงแรม ฉันเป็นคนจีน ดังนั้นโปรดช่วยถ้าคุณสามารถ “ดงซูบินกระตือรือร้นอยู่เสมอ และมันไม่ง่ายเลยที่จะออกไปข้างนอก ตอนนี้คนๆนั้นดื่มมากเกินไป เขาไม่สามารถปล่อยเขาไว้คนเดียว นับประสาอะไรกับคนเมา ดงซูบินไม่แน่ใจเล็กน้อย
“..อา ”
หลัวไห่ถิงจับห่อหีบห่อทันทีและพยุงเขาด้วยดงซูบินด้วยมือข้างหนึ่งแล้วพาเขาเดินเข้าไปในโรงแรม
