หนึ่งนาที…
สองนาที…
สามนาที่…
ฉันไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก่อนที่มันจะมืด
เสียงหอบและคลื่นก็กระทบหน้าเขาอีกครั้ง ดงซูบิน ตบหน้าและตื่นขึ้น เขาลืมตาและมองไปรอบ ๆ มึนงงและเข้าใจสถานการณ์ของเขาทันที เครื่องบินระเบิดและคลื่นสาดของคลื่นขนาดใหญ่, เป็นลมที่รุนแรงและถูกทะเลพัดพาไปหรือ? โชคดีที่มีเสื้อชูชีพอยู่บนร่างกายของเขา ตอนนี้ดงซูบินกําลังลอยอยู่ในทะเลและสภาพแวดล้อมสีดําเป็นละอองยกเว้นทะเล
ที่นี่ที่ไหน?
แล้วซากเครื่องบินล่ะ?
เมื่อมองไปรอบ ๆ ใต้แสงจันทร์ ดงซูบินได้สูญเสียสติไปแล้ว ไม่ว่าตอนนี้น่าจะเป็นเวลากลางคืน และเป็นเวลาบ่ายแล้วที่เขาหนีจากเครื่องบิน เขาล่องลอยอยู่ในทะเลเป็นเวลานาน
พระเจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนที่นี่ ดงซูบินรู้สึกว่าเขาอาจจะอยู่ไกลจากที่อยู่ของเครื่องบินตกมาก มีเพียงมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ข้างหน้า กลับไปกลับมา และไม่มีอะไรอื่นให้เห็น
นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดจริงๆ!
ดงซูบินตกตะลึงในหัวใจ ล่องลอยอยู่ตามล่าพังในท้องทะเล นี่คือสถานการณ์ที่ทุกๆวัน ไม่ควรถูกเรียกว่าความไร้ประสิทธิภาพของโลก ด้วยการถอนหายใจในใจ ดงซูบินรู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถหนีออกจากจุดนี้ได้ง่ายๆแน่ แม้ว่าเขาจะรอดจากเครื่องบินตก หลังการระเบิด เขาก็ยังไม่รอดพ้นความตายอยู่ดี ที่อยู่ห่างไกลจากที่เกิดเหตุมาก เจ้าหน้าที่กู้ภัยจะพบตัวเขาได้ไหม? ไม่ ฉันกลัวว่าตําแหน่งของเครื่องบินตกจะค้นหาไม่ได้เจอง่ายๆ ก่อนเป็นลมไป ดงซูบินเห็นว่าแนวปะการังถูกพัดลงทะเล และพวกเขาทั้งหมดหายไป อย่างมากที่สุด มีวัตถลอยอยู่บนนั้น ผิวน้ํา เครื่องบินกู้ภัยไม่สนใจ
ไม่สามารถหลีกเลี่ยงวันที่สิบห้าหลังจากวันแรกของโรงเรียนมัธยมต้น?
ยังหนีความตายไม่พ้น?
ดงซูบินสบถอยู่ในใจอย่างมึนงง แต่เสียงของเขาดูเหมือนเล็กมากเมื่ออยู่ในทะเลที่เขามองไม่เห็นจุดจบ
ไม่!
สุดท้ายเราต้องรอด! ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้
ความหวังเดียวของ ดงซูบินตอนนี้คือการถูกค้นพบโดยเครื่องบินของทีมกู้ภัย ดังนั้นเพื่อให้เข้ากับพวกเขา ดงซูบินต้องหาที่ที่เขาสามารถอยู่ได้ เขาเป็นเนื้อและไม่สามารถแช่น้ําทะเลได้นาน ตอนนี้ ร่างกายท่อนล่างนี้ฉันไม่สามารถจับได้อีกต่อไป ทะเลในตอนกลางคืนนั้นหนาวมาก และความหนาวเย็นน้อยที่สุดตามเท้าของเขาและปีนขึ้นไปบนต้นขาของเขาแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา และขาของดงซูบินก็แข็งที่อแต่เนิ่นๆ
การท่องเที่ยว!
คงจะดีถ้าได้เกาะที่มีต้นไม้และน้ํา!
ดงซูบินเลือกเป้าหมายและเริ่มว่ายน้ําอย่างไร้จุดหมาย อันดับแรกเพื่อหาที่พัก และประการที่สอง มันคือกิจกรรมที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกแช่แข็งจนตาย
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
สองชั่วโมงผ่านไป
คุณว่ายน้ํา คุณว่ายน้ํา พักเมื่อคุณเหนื่อย และไปต่อหลังจากฟื้นกําลัง
แต่น้ําในทะเลกว้างใหญ่เป็นน้ํา อย่าแม้แต่จะมองเห็นเกาะ มีปลาผ่านเขาเป็นครั้งคราวในน้ํา หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ดงซูบินยังเห็นเงายาวหนึ่งหรือสองเมตร บนร่างกายของเขา ในบริเวณทะเลก่อนหน้านี้ เขาตกใจกับบางสิ่งเพราะกลัวว่าจะเจอฉลามและกัดเขา เขาจึงรีบเปลี่ยนเป้าหมายและหลีกเลี่ยงที่นั่น รู้สึกระแวดระวังในใจเล็กน้อย
เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในท้องทะเล เมื่อเทียบกับการตกลงไปในป่าบริสุทธิ์เพียงลําพัง
หากปราศจากน้ําจืดที่บริโภคได้ ปราศจากอาหาร บุคคลก็อยู่ไม่ได้ เย็นจนตาย อดอยากตาย กระหายน้ําตาย จมน้ํา ถูกปลากัดตาย สิ่งเหล่านี้คือหนทางแห่งความตายในที่สุด
มันดึกแล้ว
ลมทะเลส่งเสียงร้องโหยหวน เศร้า และหนาวเหน็บ
ทีมกู้ภัยและ ดงซูบินแห่งเกาะไม่เห็นแม้แต่คนเดียว แต่พวกเขาสําลักน้ําลายหลายตัวหมดแรง และไม่มีแรงที่จะว่ายน้ําอีกต่อไป
ใครจะรู้ว่าโชคร้ายไม่ได้มาโดยลําพัง และเกิดพายุในทะเล!
พริ้ว! พริ้ว!
ลมทะเลพัดอยู่เหนือหัวของ ดงซูบินราวกับเสียงผีเรียก เขามองไกลออกไปอย่างขมขื่น มีคลื่นที่ระดับน้ําทะเลเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใกลขึ้นเรื่อยๆ ไม่กี่นาทีต่อมา คลื่นสูงสี่หรือห้าเมตรสูง เขาผิวปากและฆ่าเขาต่อหน้า ดงซูบินกลืน ดงซูบินเหมือนปากเลือด!
พัฟ!
ดงซูบินรีบหลับตาและบีบจมูก ครั้งต่อไป เขาถูกจับในเกลียวคลื่นและจมลงสู่ก้นทะเล!
อากาศในช่องอกอยู่ได้ไม่นาน ดงซูบินกลั้นหายใจเป็นเวลาไม่เกินหนึ่งนาที พยายามลืมตาที่โดนทะเลในความมืดมิด เขาใช้กําลังสุดท้ายของเขาทันทีและเตะเท้าลงอย่างสิ้นหวัง อย่างไรก็ตาม กระแสน้ําในมหาสมุทรพัด ดงซูบินไปทางเหนือ ใต้ ตะวันออก และตะวันตก โชคดีที่การลอยตัวของเสื้อชูชีพลาก ดงซูบินลงไปในน้ําเมื่อเขากําลังจะหายใจไม่ออก!
ฮะ
ในที่สุดหัวของ ดงซูบินก็โผล่ออกมาจากน้ํา และเขาก็หายใจเข้าออกเสียงดัง!
แต่ก่อนที่เขาจะหายใจได้อย่างอิสระ คลื่นลูกต่อไปของคลื่นยักษ์ก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง กระแทกดงซูบินลงไปในทะเลอีกครั้ง หลังและแขนซ้ายของเขาได้รับบาดเจ็บจากคลื่น และดูเหมือนว่ามันจะบวมด้วย!
ครั้งแล้วครั้งเล่า ดงซูบินดิ้นรนในคลื่นลูกใหญ่
ยี่สิบนาทีต่อมา ทะเลค่อย ๆ สงบความโกรธลง และลมทะเลก็อ่อนลง
หลังจากช่วงที่เหลือของชีวิต ดงซูบินก็ถอนหายใจยาว เหนื่อยเหมือนสุนัขตาย หนาว เหนื่อย หิว และกระหาย ความรู้สึกนั้นยากที่จะพูดถึง มันอึดอัดกว่าความตาย แต่เมื่อเขาคิดถึงเสี่ยวหลานและจูหยวน เมื่อเขาคิดถึงแม่และ หยูเหมยเซียวหัวใจของ ดงซูบินก็โหดร้ายทันที แม้ว่าเขาจะตายเขาก็ต้องอดทนเป็นอัมพาตไม่ใช่ทะเลหรือใครนรก เขากลัวตั้งแต่นั้นมา? ?
ตุ้ม!
ปวดหลังอย่างกะทันหัน เกิดอะไรขึ้น!
ดงซูบินดว่า แต่เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาก็ตกตะลึง จากนั้นเขาก็มีพลัง และท้องฟ้าก็ยังคงจับตัวฉันอยู่!
เมื่อถูกคลื่นซัดซัด ดงซูบินก็โดนหินจริงๆ!
มันเป็นแนวปะการังกว้างประมาณสี่หรือห้าเมตรและสูงจากทะเลสองเมตร! ในที่สุด
ดงซบินก็พบที่พัก กอดแนวปะการังอย่างเร่งรีบ ปืนขึ้นไปสามครั้งด้วยความยากนอน อย่างหนักบนพื้นผิวของแนวปะการังที่ไม่ราบเรียบมาก หอบ และไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกต่อไป NS , ฟังเสียงคลื่นทะเลในหูของเขาและมองแสงจันทร์จาง ๆ เหนือศีรษะของเขา ดงซูบินรู้ว่าหากทีมกู้ภัยพบซากปรักหักพังของเครื่องบินฝ่ายในประเทศน่าจะได้รับข่าวและรู้ว่าเขาตายแล้ว.
เครื่องบินตกกันและฆ่าคนไปจํานวนมาก ในกรณีนี้คนคงตายกันหมด ศพของผู้โดยสารทั้งหมดคงไม่บุบสลาย แม้จะกู้มาได้ก็ไม่มีใครสูญหาย นอกจากนี้ ศพและเครื่องบินตกลงไปในทะเลลึก จะกอบกู้พวกเขาได้อย่างไร? ดังนั้นดงซูบินต้องถูกตัดสินประหารชีวิต และอย่างดีที่สุด เขาหายไปในภัยพิบัติใต้ทะเลลึกเช่นนี้ การหายสาบสูญและความตายนั้นเท่าเทียมกันโดยทั่วไปและไม่มีความแตกต่าง
รู้ว่าฉันตายแล้ว จูหยวนจะไม่ทําแทงลูกไป ใช่ไหม
พี่เสียวอยู่ไหน คุณจะไม่แต่งงานกับเฉินเคอเหลียง รองเลขาพรรคจริงๆหรือ?
เพื่อนคุณทํางานที่ไหน ฉันเดาว่าน่าจะมีคนอื่นรับตําแหน่งแทนฉัน?
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดงซูบินตบหน้าผากของเขาอย่างหนัก ตอนนี้เขายังคงคิดเรื่องนี้อยู่ หรือไม่? วิธีเอาตัวรอดเป็นอันดับแรก!
