เช้า.
“สี” ของท้องฟ้าสว่างเล็กน้อย และแสงแดดที่อบอุ่นทําให้ท้องฟ้าขาวขึ้นอย่างช้าๆ
ด้านนอกสนามบินนานาชาติโตเกียว ตง เสวนรัดคอสูทของเขาแน่นและเดินไปรอบๆ บริเวณใกล้เคียงอย่างช้าๆ มองขึ้นไปที่ทางเข้าห้องโถงเป็นระยะๆ มียามที่สนามบินอีกสองสามคน และมีนักสืบหลายคนลาดตระเวนอยู่ที่นั่น ตอนนี้ , เครื่องส่งรับวิทยุส่งเสียงแหลม เมื่อดงซูบินมองดู เขาจงใจลดปลอกคอของเขาและเดินขึ้นไปอย่างไม่ระมัดระวังผ่านนักสืบหลายคน
ตํารวจหลายคนมองมาที่เขาแล้วมองย้อนกลับไป
หัวใจของดงซูบินนั้นมั่นคงและแน่นอนว่าใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน
ก็ได้ ไปกันเถอะ!
ดงซูบินทํางานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสาธารณะเป็นเวลาหนึ่งปี และเขาคุ้นเคยกับการจัดการคดีของตํารวจเป็นอย่างดี ยิ่งเขาซ่อนหัวใจไว้มากเท่าไหร่ ผู้คนก็ยิ่งพบเขามากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นดงซูบินจึงเดินเข้าไปในล็อบบี้ของสนามบิน มองไปทางซ้ายและขวา แล้วเดินตรงไป จอใหญ่ ยืนดูตารางบินของเครื่องบิน ปักกิ่ง…ปักกิ่ง…ใช่ ขึ้นเครื่องตอนหกโมงจากโตเกียวไปปักกิ่ง
ดูนาฬิกา ห้าโมงถึงห้าสิบ!
แค่นั้นแหละ!
ตอนนี้ดงซุบินไม่มีเอกสารและไม่มีตั๋วเครื่องบิน ถ้าเขาใช้กฎหมายปกติ อย่าขึ้นเครื่องบิน เขาไม่สามารถแม้แต่จะลงจากอาคารผู้โดยสารได้
ทันทีที่ดวงตาของเขากลอกไปมาดงซูบินก็ส่องร่างกายของเขาไปสู่จุดบอดที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
หยุด!
เวลาควบแน่นและหยุดลงทันทีทันใด
เดินออกไปด้านข้างดงซูบินมองไปที่ฝูงชนที่ไม่เคลื่อนไหวในห้องโถงด้านล่าง เร่งการออกกําลังกายของเขาและเดินตรงไปที่บันไดเลื่อนคนมากเกินไป และบันไดเลื่อนก็เต็มไปด้วยเสียงดังกราว ไม่มีที่ว่างสําหรับ ดงซูบินที่จะผ่านไป ดังนั้นเขาจึงกระโดดขึ้น , เหยียบราวจับ ลิฟต์, วิ่งแกว่งไปมา, และเกือบจะเสียการทรงตัวหลายครั้งและล้มลงกับพื้น เมื่อเขาเดินไปใกล้ด่านศุลกากร, ดงซูบินยังคงวิ่งฝีเท้าของเขา” ปัดผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและผ่านไปที่นี่ หลังจากดูต่อไป ดงซูบินพบห้องน้ําอยู่ใกล้ ๆ และผลักประตูเข้าไป
หยุดถูกยก!
เวลาคืนทันที!
ในห้องส้วมมีคนหนุ่มสาวสองสามคน คนภาษาอีสาน
“ภัยพิบัติทางอากาศครั้งล่าสุดคร่าชีวิตผู้คนไปมากกว่าสองร้อยคน ไม่มีใครรอดชีวิตเลยเหรอ?” “ฉันไม่กล้าแม้แต่จะนั่งเครื่องบินอีกต่อไป เที่ยวบินนั้นจากโตเกียวไปปักกิ่งเมื่อครึ่งเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ?”
“มันดูเหมือนว่าผมได้พบกับอะซึกะว่าเวลาจะไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อแจ้งให้เราจับขึ้น?
“ใครจะเป็นดีหรือไม่? อย่างไรก็ตามไม่เพียงแค่กระโดดขึ้นไปบนเครื่องบิน
“ฮ่า ๆ ไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายดังนั้น”
ฟังข้างนอกอีกครั้ง มีเสียงและดงซูบินหายใจออก” พิงกับประตูพาร์ติชันบีบคางและครุ่นคิดเรื่องศุลกากรผ่านไปแล้วฉันจะได้ตั๋วที่ไหน ฉันคิดถึงขั้นตอนการขึ้นเครื่อง ถ้าดงซูบินใช้การหยุดเพื่อบังคับขึ้นเครื่องบิน เป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่คุณผ่านกระบวนการเช็คอินที่ประตูขึ้นเครื่องในล็อบบี้และกระบวนการเช็คอินครั้งที่สองที่ ทางเข้าเครื่องบิน คุณสามารถเข้าสู่เครื่องได้โดยตรงเครื่องบินแล้วไม่ต้องซื้อตั๋ว ดงซูบินแอบเข้ามาได้โดยไม่ให้ใครรู้ตัว แต่คิดไปคิดมา มันเป็นไปไม่ได้ เครื่องบินขึ้นได้ แต่ที่นั่งล่ะ คุณจะซ่อนที่ไหนหลังจากขึ้นเครื่อง ?เครื่องบินประเภทนี้โดยทั่วไปไม่มีที่นั่งว่างแม้ว่าจะมีการคืนเงินให้ในวันเดียวกันแต่คาดว่าคุณสามารถชดเชยได้ก่อนเครื่องขึ้น ,เขาซ่อนในห้องน้ําไม่ได้ตลอดไปใช่ไหม ? มีห้องน้ํากี่ห้องในเครื่องบินทั้งหมด? พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจะสังเกตเห็นว่าห้องส้วมมีแสงสว่างตลอดเวลาหรือไม่
ตั๋วสามใบล่ะ?
ตะลึงบุคคลเพื่อคว้าหนึ่งอัน?
ไม่สิ ถ้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาแล้วโทรหาตํารวจ มันอาจจะเกิดความรุนแรงขึ้นมาก็ได้ บางทีอาจจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนเครื่องบินไปรับตัวเขา ตอนนั้นถึงแม้จะหยุดเขาก็วิ่งไม่ได้
ยังไงก็ต้องไปที่โกดัง!
ไม่มีใครที่นั้น “มันน่าจะมีสัมภาระโหลดใต้ท้องเครื่อง! ด้วยความคิด ดงซูบินเปิดประตูและเดินออกจากห้องน้ํา เวลาขึ้นเครื่องก็ใกล้จะหมดลงแล้ว แม้ว่าเวลาขึ้นเครื่องสัมภาระเช็คอินมักจะเป็นหลังจากที่ผู้โดยสารขึ้นเครื่องบิน มันไม่รับประกันล่วงหน้า” ดังนั้น ตงเสี่ยปินจึงต้องรีบ ถ้าประตุตสินค้าปิด เขาจะไม่สามารถเข้าไปได้แม้ว่าเขาจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยม
ณ ทางเข้า
ห้อง j311… ทางเข้าห้องj311… เจอแล้ว!
ผู้โดยสารเริ่มผ่านทางเข้าที่ลงทะเบียนแล้ว และมีคนกําลังตรวจสอบตัว
หลีกเลี่ยงการ “ยิง” โดยตรงจากกล้อง ดงซูบินพึมพําหยุดอย่างเงียบ ๆ เดินผ่านประตูตรวจตั๋วและเดินเข้าไปในทางเดินที่มุมหนึ่ง ป้ายหยุดถูกยกขึ้นและตามผู้โดยสารจํานวนมาก ไปยังเครื่องบิน หนึ่งนาทีต่อมาเป็นเวลานาน มองเห็นบันไดที่นําไปสู่ห้องโดยสารเครื่องบิน นอกจากนี้ยังมีวิธีการตรวจสอบตั๋วอีกด้วย “ดงซูบินยังไม่พร้อมที่จะไปที่นั่นดังนั้นเขาจึงมองไปด้านข้าง” มันเพิ่งเกิดขึ้นที่ช่องเก็บสัมภาระที่เช็คอินถูกเปิดขึ้นรถจอดอยู่ เจ้าหน้าที่สนามบินยกกระเป๋าเดินทางขึ้น รถไต่ระดับสูงเข้าไปในโกดังสินค้าที่ละคน
ดงซูบินก้มศีรษะทันทีและแสร้งทําเป็นผูกเชือกรองเท้า เมื่อ
ผู้โดยสารด้านหลังทั้งหมดเดินผ่านไปเห็นว่าไม่มีใครอยู่ ให้ความสนใจดงซูบินทันที่อ่าน หยุดและก้าววิ่งไปยังปลายทางเป้าหมายของคลังสินค้า
ห้าเมตร…
สิบเมตร…
20 เมตร…
เหยียบรางที่ได้รับการแก้ไขตามเวลาและเขาก็เข้าไปในห้องเก็บสัมภาระ
นี่เป็นครั้งแรกที่ดงซูบินเห็น ห้องโดยสารเต็มไปด้วย มีพนักงานเพียงคนเดียวสําหรับ รางเลื่อนและสลักล็อค เมื่อเทียบกับห้องโดยสารไม่มีที่นั่ง ไม่มีห้องน้ํา พรม และหน้าต่างในสองแถวนั้นสูงกว่าหน้าต่างในห้องโดยสารมาก เหมือนห้องขนาดใหญ่ ที่มีกระเป๋าเดินทางถูกกองจากด้านในสู่ด้านนอก เมื่อดงซูบินเข้ามา ห้องก็เต็มแล้วหนึ่งในสาม
เวลาที่เหลือกําลังใกล้เข้ามา ขอบของความอ่อนล้า
ดงซูบินวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้น และร่างกายของเขาถูกคลุมไว้ กองสัมภาระที่ห่อในกระเป๋าพลิกกลับ กระโดดเข้าไปในช่องว่างระหว่างกองสัมภาระทั้งสองและซ่อนไว้
หยุดยก !
สารภาพสารภาพและติดตามอย่างต่อเนื่องในการทํางาน
ดงซูบินหลบอยู่เบื้องหลังกระเป๋าไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่ผมจะสามารถได้ยินเสียงบางเครื่องและเสียงของพนักงานได้, สถานการณ์นี้กินเวลานานกว่าสิบนาที
ไม่นานรับสารภาพรับสารภาพ! หลังจากที่
ไม่กี่เสียงในห้องโดยสารก็เปลี่ยนไป!
ดงซูบินกระพริบตาและมองออกจากคอ ประตูตู้สินค้าปิดอยู่ ยกเว้นกระเป๋าเดินทางครึ่งใบ มีเพียงดงซูบินเท่านั้นที่อยู่คนเดียว ในขณะนี้ มีการสั่นสะเทือนเล็กน้อยใต้เท้าของเขาและเครื่องบินกําลังเคลื่อนที่ ดงซูบินรู้ดีว่านี่พร้อมที่จะออกสู่รันเวย์แล้ว ถึงตอนนี้ ดงซูบินที่กระตือรือร้นที่จะกลับไปประเทศจีนก็ค่อนข้างคลุมเครือเช่นกัน การชนครั้งล่าสุดส่งผลกระทบอย่างมากต่อเขา ครั้งนี้อย่าเล่นซ้ําอีกล่ะ
อาจจะไม่
ต่อให้บัดดี้จะแย่แค่ไหน ก็ไม่น่าจะเจอการชนกันสองครั้งติดๆ กันใช่ไหม?
ดงซูบินเคลียร์ลําคอของเขาเอนกายพิงช่องว่างระหว่างกองสัมภาระสองกอง เพื่อทําให้ร่างของเขามั่นคงคว้ากระเป๋า “สี” สีเขียวเข้มขนาดใหญ่ที่พันรอบกระเป๋าเดินทางและเตรียมพร้อมสําหรับการขึ้นเครื่อง
ห้านาทีต่อมา ภายใต้เสียงที่ดังก้อง เครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
เหตุผลที่เรียกโกดังเก็บสินค้าว่าโกดังสินค้านั้นมีไว้สําหรับบรรทุกสินค้า ถึงแม้ว่าจะไม่สบายเท่าห้องโดยสาร แต่ดงซูบินก็รู้สึกสั่นสะเทือนอย่างมากหลังจากที่เครื่องบินออกบินกองสัมภาระได้รับการแก้ไขด้วยกระเป๋าและตัวล็อคแบบสไลด์ที่นั่น ไม่ได้สันมาก แต่ดงซูบินทําได้เพียงใช้สองมือในการซ่อม ขึ้นและลง ด้านหน้าและด้านหลังเพียงแค่สิบวินาที เกือบจะโยนเขา ให้ตาย ก้นของเขาชา
แต่ความทุกข์ยังมาไม่ถึง
ปลายเดือนพฤษภาคม เป็นฤดูร้อน ตามอุณหภูมิ อากาศน่าจะอบอุ่นมาก
แต่อุณหภูมิของอากาศเหนือท้องฟ้าไม่สามารถคํานวณตามฤดูกาลบนบกได้อย่างชัดเจนที่นี่ อากาศหนาวมากจนดงซูบินตัวสั่นด้วยความหนาว
การนับแอร์เป็นเรื่องไร้สาระ มันจะมีแอร์ในห้องสัมภาระ?
และสิ่งที่น่าอึดอัดที่สุดคือออกซิเจนที่นี่บางมาก มันบางมาก จนดงซูบินพบว่าหายใจลำบากมากและอึดอัดมากกว่าระดับความสูงบนที่ราบสูงหลายเท่า
ดงซูบินกัดฟันของเขาและกลายเป็นอัมพาตและเพื่อนของเขายังมีชีวิตอยู่ในสายลม และคลื่นภัยพิบัติครั้งนี้จะทําให้เพื่อนของเขาสะดุดได้อย่างไร? อดทน!
หนึ่งชั่วโมง…
สองชั่วโมง…
สามชั่วโมง…
ในที่สุดเครื่องบินก็สั่นสะเทือนและเริ่มลงจอด!
หลังจากผ่านไปห้านาที เมื่อเครื่องบินจอดบนรันเวย์ ดงซูบินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด
เวลาที่จะไป. เขายืนขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วไปที่ประตูห้องโดยสารย่อย รออย่างอดทนมีเสียงดัง เมื่อประตูถูกเปิด ดงซูบินเรียกหยุดโดยทันที… ทันทีที่เขานั่งลงและออกจากช่องว่างในประตู , ดงซูบินทันที ตามรางเพื่อลงจากเครื่องบิน, ยกป้าย, รวมกันเป็นกลุ่มของผู้โดยสารที่ลงจากรถและเข้าไปในอาคารผู้โดยสาร, ตามฝูงชนไปที่จุดตรวจความปลอดภัย, และต้องผ่านด่านศุลกากรครั้งเดียวเมื่อลงจากรถ, และต้องตรวจสอบบัตรประจําตัวประชาชนและรูปถ่าย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้เวลาหยุดสุดท้ายและเสียร่างไป เขาซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เขาใช้ป้ายหยุดเพื่อออกจากด่านศุลกากรในวินาทีสุดท้าย ดงซูบินก็ผลัก เร็วเข้า เปิดประตูห้องน้ํา รีบเข้ามา!
เรียก!
หยุดถูกยกโดยอัตโนมัติ!
“โอ้ ทําให้ฉันตกใจ!”
คนสองคนที่กําลังไปห้องน้ํามองไปที่ดงซุบินด้วยความประหลาดใจ ทั้งสองคนหนึ่งว่าดงซูบินเป็นผีและเกือบจะ “ปัสสาวะ” บนเครื่องทั้งสองเห็นคนปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและพวกเขาไม่รู้ว่าเข้ามาเมื่อไร ทําไมพวกเขาถึงไม่ส่งเสียง? ไม่เห็นประตูเปิด?
ดงซูบินยิ้มให้พวกเขาด้วยความเขินอาย
หลังจากออกจากห้องส้วม ตอนนี้ดงซูบิน ไม่มีเวลาเหลือแม้แต่วินาทีเดียว แต่โชคดีที่เขามาถึงที่หมายแล้ว
ในบริเวณใกล้เคียงมีผู้โดยสารไม่กี่คนกําลังเดินและพูดคุยกันอย่างอิสระ
“ฉันกลัวเครื่องบินลํานี้จัง” “ฉันด้วย กลัวตกเหมือนเครื่องบินเมื่อครึ่งเดือนที่แล้วแล้วจะร้องไห้ที่ไหนล่ะ บนเครื่องบินไม่มีร่มชูชีพ เคยเจอแบบนี้จริงๆ” แบบนี้ไม่มีใครรอดหรอก”
“ใช่ คนพวกนั้นตายไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ ฉันได้ยินมาว่าไม่มีใครรอด”
“นั้นเกือบสองร้อยชีวิต”
“ไม่เอาน่า ไปกันเถอะ ออกไป ออกไป”
“ไปกันเถอะ” ดงซูบินตามฝูงชนออกไป ออกจากอาคารผู้โดยสารด้วยท่าทางที่ซับซ้อน และเดินไปตามล็อบบี้ไปที่ นอกสนามบินของปักกิ่ง
หือ… เสียงคนจีนที่คุ้นเคย มองฟ้า ดูแท็กซี่ที่มีอักษรจีน มองเห็นคนที่คุ้นเคย ดงซูบินรู้ว่าเขามาถึงปักกิ่งแล้วและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ อยากจะตะโกนออกไป
ฉันกลับมาแล้ว!
ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงแล้ว!!
