ในช่วงเช้า
ดงซูบินที่ลงจากเครื่องบินมานั้นดูอารมณ์ดีมาก เขาฮัมเพลงและเดินไปที่ลานจอดรถของโรงแรมใกล้สนามบิน และหยิบกุญแจรถคาเยนที่เขาวางไว้ที่นี่ก่อนการเปิดหอการค้าญี่ปุ่น กุญแจล็อคตอนนี้แห้งแล้ว แต่โชคดีที่แบตเตอรี่ยังใช้ได้และฟังก์ชันกันน้ําได้ดี ดงซูบินขับรถออกจากที่จอดรถเมื่อเขาขับรถเข้าไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดรถและดูเหมือนจะต้องการเก็บค่าจอดรถ ดงซูบินมีเงิน กระเป๋าเงิน และเอกสารที่ไหน พวกมันทั้งหมดถูกพัดพาไปในทะเล เหลือเพียงกุญแจรถเท่านั้น และไม่มีตัวเช็คอินสําหรับโรงแรม ดังนั้นเขาเองจึงไม่สามารถ จ่ายค่าจอดรถได้เลย ดังนั้นดงซูบิน จึงไม่รอให้ราวบันที่กั้นลดต่ําลง ดังนั้นเขาจึงเหยียบคันเร่งเครื่องไปในทันที นาทีนั้นถือเป็นช่วงเวลาที่น่าระทึกเอามากๆ
ก่อนออกเดินทาง ดงซูบินกดกระจกรถแล้วจับมือเขา “วันนี้ไม่สะดวกนิดหน่อย วันรุ่งขึ้น ฉันจะเพิ่มอุปทานเป็นสองเท่า ฉันละอายใจเพื่อนของฉัน”
ขนาดเป็นเจ้าของรถปอร์เช่ยังหนีค่าจอดรถอย่างงั้นหรอ?
ให้ตายสิ ฉันเพิ่งเห็นคนแบบนี้เป็นครั้งแรก เลวจริงๆ!
เมื่อดงซุบินได้ยินเสียงเสียงกดด่าที่อยู่เบื้องหลังเขาดงซุบินก็ไม่โกรธเลย เขายิ้มและขับรถไปที่ร้านอาหารบริเวรใกล้เคียง
หลังจากเข้าไปแล้ว ชายวัยกลางคนก็ทักทายเขา
“พี่ชาย มากี่คน?”
“แค่คนเดียว
อ้อคุณเป็นเจ้าของร้านเหรอ”
“ใช่ คุณต้องการอะไร”
“นั่นสินะ” ดงซูบินพูดออกมาด้วยความ “พอดีว่าผมลืมเอากระเป๋าสตางค์มาด้วยวันนี้ เดียว หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ผมจะจ่ายค่าอาหารให้คุณจานนี้ ..” เจ้าของร้านตกใจและพูดพร้อมปิดปากตัวเอง: “ถ้าคุณไม่มีเงินก็นั่งลง”
ตอนนี้ดงซูบินอายที่จะติดหนี้เขา” ผมเองก็อายเหมือนกันที่จะต้องพูดแบบนั้น แต่เอะตะกี้เฮียว่ายังไงนะ”
“ไม่มีเงินก็ไม่เป็นไรเจซึ่งเป็นเมียของเจ้าของร้านหลังเคาเตอร์ก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เหลือบมองสามีอย่างขมขื่น แล้วพึมพําปากของเธอ
เจ้าของร้านพูด แกล้งทําเป็นไม่เห็น “นั่งลงเถอะน้องชาย “
ดงซูบินไม่ใช่คนที่จะผิดคําพูดแล้ว เขาเองก็รีบมาก” เขาถูกตํารวจตามล่าทั้งคืนโดยไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลย เขาหิวมากจริงๆ
อันที่จริงเจ้านายเคยเห็นรถปอร์เช่ที่ประตูมานานแล้ว ด้วยภาษาปักกิ่งที่เข้มงวดของดงซูบิน เขารู้ว่าคนประเภทนี้จะไม่เบี้ยวเงินเขาแน่นอนและค่าอาหารก็ไม่แพงมากดังนั้นเขาเองก็ท่าเพื่อช่วยเพื่อนมนุษย์
ในเวลานี้ ร้านอาหารไม่มีคนเลย เพิ่งจะย้ายกระทะและหวดก่อนหน้านี้ ดงซูบินเป็นคนเดียวที่ทานอาหารเย็น เจ้าของร้านก็กลับไปเตือนเชฟด้านหลัง ผ่านไปครู่หนึ่ง สองจานของผัดโฮมเมดขึ้นมา
เมียเจ้าของร้านเป็นพวกที่ค่อนข้างเค็มมากสําหรับการใช้เงิน” เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดงซูบินผู้ซึ่งไม่แสดงสีหน้าดีๆให้กับเขา พ่นลมหายใจ และเสียงก็ดัง
ดงซูบินรู้สึกอับอายทันที โดยคิดว่าการตอบแทนครั้งนี้พอ 200 ล้านน่าจะพอ น่าเสียดายที่ตอนนี้เขายังไม่มีเงินเลย
“อาหารมาแล้วค่ะ” เมียเจ้าของร้านไม่เสิร์ฟ” เจ้าของร้านต้องเป็นคนเสริฟ์อาหารให้ดงซูบินไปที่โต๊ะด้วยตัวเอง
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ยินดีมากๆเลย
“ ผมต้องขอบคุณอีกครั้งสําหรับเครื่องดื่ม ชาฟรีและอาหารร้อน ๆ กับตะเกียบสองสามใบดงซูบินรู้สึกสบายท้องมาก เขาไม่ได้กินอาหารจานร้อนมาหลายวันมาก
“เฮ้ย ธุรกิจของเฮียเป็นอย่างไรบ้าง”
“โอ้ ก็พอถูไถไปได้นะ ก็พอมีลูกค้าประจํามาบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ดีมากเท่าไรหรอก”
“ยังไงก็ตาม ผมชื่นชมคุณธรรมขอเฮียมากแลย” ดงซูบินมองไปที่จานข้าว ถึงแม้มันจะไม่ได้มีมูลค่ามากมายนัก แต่เขาสัมผัสถึงความใจกว้างดังมหาสมุทรของชายคนนี้ได้ ” ดงซูบินต้องหาโอกาสตอบแทนบุญคุณนี้ได้
“นี่คือเบอร์โทรของผมเอ่อ…, ตอนนี้ผมทํามือถือหายไปแล้ว ผมจะไปเปิดเบอร์ใหม่อีกสองวันข้างหน้า ถ้าเป็นไปได้ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq เฮียโทรหาผมได้เลย ผมจะดูแลเฮียเองทุกเรื่องเลย “
เมื่อได้ยินเช่นนั้นตอนแรกเจ้าของร้านไม่ได้คิดอะไรมากกับคําพูดนั้น เขาเพียงสะดุ้งไปเล็กน้อยเพียงเท่านั้น” เขายิ้มแล้วเปิดเบอร์โทรศัพท์ให้ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้น มีคนมากมาย ผ่านไปมาที่ร้านของเราและเขาเองก็เป็นคนชอบผูกมิตรกับคนอื่นอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เมื่อเมียของเฮียเจ้าของร้านที่อยู่หลังเคาร์เตอร์ได้ยินค่าปราศรัยใหญ่ของดงซูบิน มุมปากของเธอก็กว้างขึ้น หลังจาก
คุยกันไประยะหนึ่ง ดงซูบินก็เริ่มอิ่มแล้วเช่นกัน
“เฮียครับ ขอบคุณสําหรับอาหารมื้อนี้มากเลยนะครับ ขอบคุณสําหรับวันนี้มาก และผมจะกลับมาใหม่
” โอเค ระวังตัวด้วยล่ะ แล้วกลับมาใหม่นะ”
“มื้อนี้ห้าสิบหยวน ถ้าคราวหน้าผมจะกลับมาชดใช้ให้…”
“แค่นี้สบายมาก” เฮียเจ้าของร้านเองก็แสดงท่าทางที่ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆเท่านั้น ออกมา: “ก็แค่อาหาร วันนี้ฉันขอพให้น้องชายได้เป็นเพื่อนกับฉันก็พอแล้ว เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาหรอก”
“เอาเถอะ ยังไงผมก็ขอบคุณเฮียมาก”
ครูต่อมาดงซูบินขับรถคาเยนออกไปโดยมีสายตาของเฮียเจ้าของร้านมองตามอย่างไม่ละสายตาเลย
“ถ้าพ่อหนุ่มนั้นมีเงินซื้อรถ แต่กลับไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารมันไม่แปลกไปหน่อยหรอ?”เมียเจ้าของร้านพึมพํา
เฮียเจ้าของร้านพูดอย่างไม่อดทน: “โอเคไม่ต้องพูดอะไรมาก เดียวเราก็หาได้เงินเท่านี้!” ดงซูบินเองก็รู้สึกหดหูใจเมื่อได้ยินคําพูดของเจ้าของร้านเขายิ้มอย่างขมขึ้น คาดเข็มขัด นิรภัยและเร่งรถไป
แต่หลังจากที่เหยียบคันเร่งแล้วเดินต่อไปอีกกว่าสิบเมตร รถของสํานักงานสาธารณสุขอ่าเภอก็หยุดที่ประตูร้านอาหารประตูรถเปิดออก เจ้าหน้าที่สาธารณสุขสามคนก็ลงมาและเผชิญหน้ากับเจ้าของร้านที่ประตู ” “ร้านอาหารข้างทางนี้สกปรกจริงๆเลย” พูดอะไรไม่ดีแล้วเข้าไปในร้านอาหารเพื่อตรวจสอบสุขอนามัยทันที
“มีคนแจ้งมาว่าความสะอาดที่นี่ไม่ผ่านเกณฑ์
“เพิ่งเช็คเป็นครั้งที่แล้วไม่ใช่หรือ เราทําความสะอาดทุกจุดแล้วนะ ดูนี่ แล้วยังไม่ผ่านเกณฑ์?” เมียของเจ้าของร้าแสดงท่าที่โมโหขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
เจ้าหน้าที่สาธาณสุขเองก็บอก “ก็บอกไปแล้วไง! ไม่ได้ยินอย่างงั้นหรอ!” “เดือนนี้ตรวจแล้ว 1 ครั้ง จะจ่ายคืนยังไงดี
..”คราวที่แล้ว ก็เป็นเรื่องของคราวที่แล้ว คราวนี้ก็ได้เหมือนกันไหม” ดงซูบินขมวดคิ้ว และค่อยๆเหยียบเบรก เขาทนสถานการณ์นี้มามากแล้ว หากเป็นการตรวจสอบปกติควรให้ตรวจสอบร้านอาหารบนถนนนี้ตามลําดับ แต่รถของสํานักงานอนามัยมา เขาตรงไปที่ร้านอาหารนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนรายงานหรือตําหนิบุคคลนั้น ดงซูบินเห็นว่าเจ้าของร้านเองกําลังแย่ที่โดยกล่าวหาเช่นนี้
ถ้าเขามักจะเจอเรื่องแบบนี้ ดงซูบินจะไม่ยุ่ง แต่เจ้าของร้านก็ยังชวนเขามากินข้าวโดยไม่ถามอะไรเลย EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq และดงซูบินต้องการจะทดแทนบุญคุณครั้งนี้ ดงซูบินขับรถกลับ พลิกลิ้นชัก พบป้ายผ่านทาง โยนมันไว้ใต้กระจกหน้ารถ เหยียบเบรกเพื่อหยุดคาเยนไปที่ทางเข้าด้านหน้าของโรงแรม และตรึงรถของสํานักงานสาธารณสุข
และตอนนั้นในรถก็ยังคนอยู่ เขาบีบแตรเมื่อเห็นมัน!
ดีดี้! ดีดี้!
“จะหยุดยังไง” คนขับพูดเสียงดังเปิดหน้าต่าง
ดงซบินเองโฟกัสไปที่คนขับรถคนนั้น เปิดประตูแล้วลงจากรถและเดินเข้าไปในโรงแรม “พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”
เจ้าของร้านเห็นดงซุบินกลับมา ตกใจและถอนหายใจ: “ความสะอาดไม่ได้มาตรฐานต้องถูกปรับห้าพัน”
เมียเจ้าของร้านเองก็ยังอยู่ที่นั่น คุยกับคนจากสํานักงานสาธารณสุข ห้าพันนี่คือกําไรของร้านพวกเขามานานกว่าครึ่งเดือน สองปรับในเดือนนี้ ทําให้เดือนนี้พวกเขาไม่ได้กําไรเลย อีกทั้งนี้เป็นธุรกิจเล็กๆ และเมื่อถูกรีดไถเช่นนี้จะทําให้คนหาเช้ากินค่ําอย่างพวกเขาอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน?
“เรากําลังทําการระเบียบ!”
“สิ่งที่คุณพูดคุณยืนยันแล้วใช่ไหม!”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเราได้มันมาจากโรงแรมตรงข้าม! ” ”
“เพียงไม่กี่ประโยค “เจ้าของเรานดึงภรรยาของเขา และการแสดงออกของเจ้าหน้าที่ สํานักงานสาธารณสุขระดับหัวหน้าคนหนึ่งเปลี่ยนไปและเขามองที่พวกเขาอย่างเย็นชาและ
ก้มศีรษะของเขาโดยตรงและเปิดใบเสร็จรับเงินที่ดีคิ้วของดงซูบินกระโดดขึ้นและเขาก็เดินไปที่ถนน : “ดูส่ะ เรามาจากสาขาไหน? “
คนหนึ่งขมวดคิ้วและมองมาที่เขา “เขตเซียงหยาง มีอะไรผิดปกติ?” 4
เมียเจ้าของร้านเองก็ตระหนักว่าการที่ดงซุบินกลับมาอาจให้สถาณการณ์ยิ่งแย่ลง
ดงซูบินพยักหน้า “เซียงหยาง โอเคนตําแหน่งเล็กๆในเขตนั้นยังกล้าที่จะก้างขนาดนั้นเลยหรอ”เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้น และความโกลาหล ร้านนี้ไม่ถูกสุขอนามัยใช่ไหม? อาหารที่ฉันเพิ่งกินไปนี่ทําไมฉันไม่เห็นมันสกปรกตรงไหนเลย? มาเลยให้ฉันชี้ให้เห็นว่ามันไม่เหมาะสมและบอกฉัน”
ทุกคนในห้องพักที่ถูกนํา
ผงะคนนี้ไม่ได้เป็นหนุ่มมาก แต่เสียงของเขาถูกจริงๆ. เกิดการระคายเคือง. ดงซูบินไม่รอ สําหรับพวกเขาที่จะพูดและกล่าวโดยตรง: เอาล่ะฉันจะใช้เวลาออกใบอนุญาตทํางานของฉันและดู เขาชื่ออะไร ”
ชายหนุ่มหงุดหงิด “…”
คนที่นําหน้าดึงเขาแต่ไม่ยอมให้เขาพูดเพราะคนขับที่ประตูกําลังมองพวกเขาอยู่ พอร์ชมองออกไปที่ประตูกระจกของโรงแรมมีกี่คน? พวกเขาเห็นดงซูบิน ลงจากรถเมื่อครู่นี้ แต่ไม่ได้สนใจว่ามันเป็นรถอะไร ตอนนี้พวกเขามองเห็นได้ชัดเจนแล้วจึงดูที่ป้ายทะเบียนซึ่งขึ้นต้นด้วย 9999? คิ้วของชายที่เป็นหัวหน้าเหมือนเข้ามารวมกัน
ชายคนนี้จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา?
หลายคนคิดว่านี้เซอร์ไพรส์นิดหน่อยแต่ไม่ได้จริงจัง คนรวยพวกเขาเห็นมาเยอะ แต่แล้วยังไง? เขาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับอะไรพวกเขา อย่างไรก็ตาม EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq รู้สึกว่าคําพูดของดงซูบินรุนแรงเกินไป และถามพวกเขาเกี่ยวกับหน่วยงานของพวกเขา รวมทั้งข้อมูลประจําตัวและชื่อของพวกเขาด้วย?
จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เห็นป่ายทางผ่านใต้กระจกหน้ารถคาเยน
อื่ม? นี่คือ?
ทั้งสามสูดหายใจเข้าลึกๆ และมองหน้ากันครู่หนึ่ง
ดูเหมือนจะไม่ต่างจากป้ายผ่านทางผ่านโซนทั่วไป ธรรมดามาก และสีก็ไม่มีอะไรพิเศษ มีเพียงชื่ออําเภอที่เขียนไว้เท่านั้น อย่างมากที่สุดก็มีตราประทับอย่างเป็นทางการ “สีแดง” อีกหนึ่งดวงกว่าโซนทั่วไปจะผ่าน แต่สําหรับคนที่อยู่ในระบบที่ปักกิ่งมีกี่คนที่ไม่รู้จักชื่อย่านนี้? นั่นคือพื้นที่วิลล่าของลานครอบครัวของคณะกรรมการประจําปักกิ่ง!
บัตรผ่านสําหรับคณะกรรมการเขตนั้นง่ายถือว่าเป็นป้ายสุดพิเศษสุดแล้ว
บัตรผ่านของคฤหาสน์คณะกรรมการพรรคเทศบาลนั้นค่อนข้างเกี่ยวข้องและสามารถรับ
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับใบรับรองของตระกูลนี้ หากไม่ใช้ที่ญาติอาศัยอยู่แม้แต่ลูกน้องคนสนิทก็จะไม่มอบให้พวกเขา พื้นที่วิลล่าเดิมไม่สามารถเข้าถึงได้สําหรับทุกคน.
หลายคนจากสํานักงานสุขภาพและความมั่นคงรู้ว่าพวกเขาต้องเผชิญกับความดื้อรั้นที่ดื้อ
ดงซูบินเล่นซอกับพวกเขาและพูดว่า “แล้วยังไง ให้ข้าดูข้อมูลรับรอง”
“นี่”…วันนี้ลืมเอามา ลืมเอามา “ใบหน้าของผู้นํากลายเป็นเร็วมาก และพูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว:”พี่ชายคนนี้ หลังจากได้รับรายงาน เราก็กังวลเช่นกัน อืม หลิว มาดูกันว่าครัวด้านหลังถูกสุขอนามัยหรือไม่? “ตอนแรกพวกเขาไม่ค่อยมีเหตุผลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความสะอาดของร้านอาหารนี้ดีมาก ดังนั้นเมื่อฉันคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นญาติของผู้นําเมืองบางคน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไป พัวพันกับคนพวกนั้น เพิ่มเติมคือดีกว่าน้อย ในสภาพแวดล้อมพิเศษของปักกิ่ง ไหวพริบมีความสําคัญมาก ถ้าคุณทําพลาด คุณอาจจะโดนไล่ออกได้เลย
ลูกน้องหันหลังกลับมา “จริงๆ อืม มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่”
หัวหน้าเจ้าหน้าที่สาธารณสุขพยักหน้าเล็กน้อย “
เจ้าของร้านและเมียเจ้าของร้านตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
