“ นายแน่ใจนะ?” เสี่ยวหยาน มองดูดงซูบิน ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเห็นว่าดงซูบินก็ไม่ได้สูงมาก “นายแน่ใจใช่ไหม?”
ดงซูบินตอบกลับมา “ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
หลี่ชิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็รู้สึกโล่งอกทันที เขารู้ว่าการเสนอตัวของดงซูบินในครั้งนี้จะช่วยให้เขาก้าวหน้าได้อย่างแน่นอน ซึ่งเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับว่าดงซูบินจะสามารถรับลูกโทษได้หรือไม่
หลี่ชิงเองจึงแสดงความภาคภูมิใจของเขาออกมาเมื่อเขารู้ว่าเขาโชคดีขนาดไหนที่มีลูกน้องดีๆเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ดีลึกๆแล้วหลี่ชิงก็ไม่อยากให้ดงซูบินลงเล่นในนัดนี้ เพราะเขารู้ดีว่าหมายเลข21ของทีมตรงข้ามนั้นจะไม่พลาดในการยิงจุดโทษในครั้งนี้แน่ๆ หลี่ชิงไม่ต้องการให้ซูบินเป็นคนรับผิดชอบความพ่ายแพ้ของพวกเขาในครั้งนี้ “ หัวหน้าเสี่ยวครับ! นี่คือดงซูบิน! เขาเป็นคนจากสำนักงานกิจการทั่วไปของพวกเรา และเขาคือคนเดียวกันที่วิ่งเข้าไปในห้องทำงานของผมตอนที่เกิดเพลิงไหม้เพื่อเข้าไปเอาเอกสารจนได้รับบาดเจ็บและเพิ่งถูกได้ออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เราไม่ควรปล่อยให้เขาลง……”
เสี่ยวหยวน เธอขมวดคิ้วและนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า“ นักผจญเพลิงที่เขาร่ำลือเหรอ?”
หลี่ชิงยิ้ม “ ใช่แล้วครับ! นั้นแหละเขา”
เสี่ยวหยานหันกลับมามองหน้าดงซูบิน “จุดโทษนี้ภาพลักษณ์ของสำนักงานสาขาเขตตะวันตกของเรา เราไม่สามารถแพ้การแข่งขันนี้ได้ นายแน่ใจแล้วใช่ไมว่านายจะสามารถรับลูกโทษนี้ได้?” เสี่ยวหยานหยุดนิ่งไปสักพักแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ ฉันไม่ต้องการให้นายมาแล้วบอกว่าผมจะทำให้ดีที่สุด!แต่ฉันต้องการให้นายรับลูกโทษนี้ให้ได้! นายทำได้มั้ย?”
หลี่ชิงขัดจังหวะทันที:“ หัวหน้เสี่ยว, ซูบินเขาเล่นฟุตบอลไม่เปนหรอก เขา……”
ดงซูบินเองก็รู้ว่าหลี่ชิงกำลังพยายามจะปกป้องเขา ดงซูบินเลยตอบกลับไปว่า:“ หัวหน้าเสี่ยว ผมจะรับลูกโทษครั้งนี้ได้อย่างแน่นอน!”
“ ดีมาก!” เสี่ยวหยาน เธอพยักหน้าแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ อย่างงั้นลงสนาม!”
ดงซูบิน รีบวิ่งไปที่สนามอย่างรวดเร็ว “ พี่เกาครับผมขอยืมถุงมือของพี่หน่อยได้ไหมครับ”
เสี่ยวเกาซึ่งเป็นผู้รักษาประตูตอนนี้เขาบาดเจ็บอยู่ เขาได้มองไปที่ดงซูบินแล้วยื่นถุงมือให้ “ ช่วยทำให้ดีที่สุดด้วยเถอะ!”
ความรู้สึกไม่สบายใจของฉางจี้เริ่มหายไป ตอนแรกเขาคิดว่าเสี่ยวหยานจะสั่งให้เขาเป็นผู้รักษาประตูเสียอีก แต่เมื่อดงซูบินได้อาสามาทำหน้าที่นี้แทน มันทำให้ฉางจี้เกือบตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ‘ไอ้โง่! หมอนี้ทำไมมันโง่อย่างงี้! นายสูงยังไม่ถึง 1.8 ม.ด้วยซ้ำ แต่อยากเป็นผู้รักษาประตูอย่างงั้นหรอ? หากฝ่ายตรงข้ามเตะบอลเน้นลูกสูงขึ้นเล็กน้อย นายก็แถบจะรับมันไม่ได้แล้ว! ฮะ! นายนี้มันหาเหาใส่หัวจริงๆ เมื่อนักเตะฝ่ายตรงข้ามเตะเข้าประตูเมื่อไร คนจากฝ่ายตะวันตกทุกคนจะบอกว่าความผิดนี้เป็นความผิดของนายคนเดียว! สงสัยหมอนี้ยังคิดว่าตัวเองเป็นนักผจญเพลิงอยู่หรือยังไงกัน’
ถึงแม้ว่าดงซูบินนั้นจะไม่สูงแต่เขาก็แข็งแรงพอที่จะไปเป็นผู้รักษาประตูได้ เขาก็เดินไปที่เป้าหมายอย่างสงบ ทุกคนจากเขตตะวันตกกำลังปิดหน้าและถูขมับ ดูเหมือนว่าพวกเขาคงจะคิดว่าการแข่งขันในครั้งนี้คงจะเป็นการพ่ายแพ้ครั้งที่ 7 อย่างแน่นอน!
ซึ่งเกาแพนเหว่ยเองก็รู้สึกว่าพวกเขาเหมือนแพ้ไปแล้ว เขาเดินไปช้าๆและพูดว่า:“ ซูบิน! นายมั่นใจไหม? ทำไมไม่ปล่อยให้คนอื่นเล่นแทนล่ะ?” โดยเกาแพนเหว่ยเองนี้แหละคือต้นเหตุที่ทำให้เกิดจุดโทษอย่างแท้จริง เพราะว่าถ้าเขาสามารถป้องกันไม่ให้หมายเลข 21 เข้ามาในเขตโทษได้ก็จะไม่เจอจุดโทษเช่นนี้ เขาเองก็ไม่ต้องการให้มีการยิงจุดโทษนี้ เพราะถ้าเกิดฝ่ายตรงข้ามยิงเข้าขึ้นมาจริงๆทุกคนก็จะลุ่มด่าเขาเช่นกัน
ต้าหลินเหม่ย, จ้วงจื่อ และ ฉางจ้วง ก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้สนามมากยิ่งขึ้น
จ้วงจื่อถามว่า:“ ซูบิน, นายเคยเป็นผู้รักษาประตูมาก่อนหรือเปล่า?”
“ไม่……ไม่เคย……” ตอนนี้ดงซูบินก็ดูไม่มั่นใจเช่นกัน
ต้าหลินเหม่ยก็จ้องไปที่เขาแล้วตะโกนว่า“ นายไม่เคยเล่นเป็นผู้รักษาประตูยังงั้นหรอ? แล้วทำไมนายถึงอาสาไปเป็นล่ะ นายบ้าหรือเปล่าเนี่ย?”
ฉางจ้วงก็พูดเสริมเข้ามาว่า:“ ใช่แล้ว! มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเป็นผู้รักษาประตู น้องซูบินไม่เคยเห็นการเล่นของหมายเลข 21 มากี่ครั้ง? เขานะอยู่ในระดับที่แตกต่างจากทีมของพวกเรามากเลยนะ!”
ดงซูบินก็รู้เรื่องนี้ดีเช่นกัน แต่เขาไม่ต้องการที่จะพลาดโอกาสใรครั้งนี้ไป
“ เร็วเข้า! หยุดเสียเวลาได้แล้ว!”
“ เร็วเข้า! เรารอเวลานี้มามากกว่า 10 นาที!”
“ พวกเรากำลังอยู่ในการแข่งขันนะ”
ทีมสำนักงานเขตฉางหยวนตะโกนอย่างใจร้อนออกมา
กรรมการเองก็ชี้ไปที่เสาประตูเพื่อบอกให้ดงซูบินไปยืนอยู่ในจุดนั้นทันที
เมื่อเห็นว่าพวกเขาเองไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของดงซูบินได้ ทำให้ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วงและคนอื่น ๆ เดินออกจากสนาม “ ซูบิน! นายต้องใช้พลังทั้งหมดที่นายมีรับลูกบอลลูกนั้นให้ได้เลยนะ!”
จ้วงจื่อเขาเองก็พยายามจะให้กำลัง:“ ซูบิน! นายทำมันได้!”
แต่นอกเหนือจากเพื่อนร่วมงานไม่กี่คนจากสำนักงานกิจการทั่วไปไม่มีใครเชียร์ดงซูบินเลย พวกเขาทั้งหมดดูไม่มีชีวิตชีวา ราวกับว่าพวกเขาแพ้การแข่งขันไปแล้ว
เมื่อดงซูบินเห็นเช่นนั้นมันก็ทำให้เขารู้สึกโกรธ ‘เวรเอ๋ย! ทำไมไม่มีใครมาเชียร์ฉันเลย? ฉันดูเหมือนจะเป็นแพ้อย่างงั้นหรอ?’
ที่ด้านหน้าของประตู ดงซูบินเหยียดแขนทั้งสองข้างออก เขาพยายามเลียนแบบผู้รักษาประตูมืออาชีพที่เขาดูมาจากพรีเมียร์ลีกอังกฤษทางทีวี เขากระโดดตัวเบา ๆ และโบกแขนไปมา หลังจากวอร์มร่างกายง่ายๆเสร็จ เขาก็ยืนอยู่บนเส้นแล้วโค้งตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ดงซูบินจ้องมองไปที่คู่แข่งหมายเลข 21 ของเขา
หมายเลข 21 ได้วางลูกบอลลงบนจุดและเดินถอยหลังไปเล็กน้อย
“ปี๊บ!” กรรมการเป่านกหวีดส่งสัญญาณให้เริ่มได้
ทุกคนเงียบสงบ
ตอนนี้ดงซูบินดูเครียดมาก เขากลืนน้ำลายและอธิษฐานในใจว่า ‘ยิงออกที่เถอะ! เตะลูกบอลข้ามเสาไป!’
แตะ…..แตะ. ……แตะ ……หมายเลข 21 เริ่มวิ่งไปที่ลูกบอล!
1 ก้าว……
5 ก้าว……
10 ก้าว……
ดงซูบินจดจ่อกับลูกบอล ลูกนั้น!
“ปัง”
หมายเลข 21 เตะลูกบอลโค้งไปทางมุมซ้ายบนของประตู!
ดงซูบินไม่คิดจะกระโดดมั่วไปมา เขารอจนกระทั่งหลังจากฝ่ายตรงข้ามเตะบอลออกมาและเขาก็พยายามกระโดดรับอย่างน่าเกลียด
“ อ๊ะ!” ดงซูบินตะโกนขณะที่เขากระโดดและยื่นแขนออกไป!
แต่ก่อนที่แขนของเขาจะเหยียดอย่างเต็มที่ ‘ซูม! ลูกบอลเข้าไปในตาข่ายแล้ว!’
มันเข้าประตู!
มันเป็นการยิงจุดโทษที่สวยงามมาก……. บางทีแม้แต่ผู้รักษาประตูมืออาชีพก็ไม่สามารถรับลูกนี้ไว้ได้!
มันปั่นโค้งและลูกบอลก็เข้าไปในมุมหนึ่งของประตู
“เย้!!!! เราชนะ!!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ! 1: 0”
เสียงบี๊บ, บี๊บ, บี๊บ! กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลา!
เสี่ยวหยาน และทุกคนจากเขตตะวันตกขาอ่อนลงกับพื้นเพราะพวกเขาพึงแพ้ 7 นัดติดต่อกัน! มันเป็นความอัปยศถึงที่สุดเลย!
ดงซูบินใช้เวลาหายใจลึก ๆ และคิดลึก ๆ ดูเหมือนว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะพลาดจุดโทษนี้!
2 วินาทีต่อมาดงซูบินแสดงแววตาที่แน่วแน่ออกมา “ย้อนกลับ!”
……
ฉากเริ่มเปลี่ยนไป! เสียงเชียร์หายไป!
สนามกลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง
เกือบ 90% ของผู้คนในสนามกีฬารู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ ดงซูบินจะรับลูกโทษลูกนี้ได้ แต่เสี่ยวหยานและทุกคนในเขตตะวันตกก็กำลังมองดูดงซูบินด้วยท่าทางที่หงุดหงิด
ปี๊บ! กรรมการเป่านกหวีดส่งสัญญาณให้เริ่ม
1 วินาที……
2 วินาที……
หมายเลข 21 มองไปที่ ดงซูบินและคิดในใจว่า ‘ฉันเล่นฟุตบอลมาตั้งแต่เด็กและเข้าทีมเยาวชน อีกทั้งฉันฝึกซ้อมมันอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีใครในในเมืองนี้ที่สามารถรับลูกเตะของฉันได้ จริงๆแล้วหากพวกนายเปลี่ยนไปเป็นผู้รักษาประตูที่สูงและตัวใหญ่ล่ะก็ พวกนายทุกคนก็ยังมีโอกาสที่จะรับลูกของฉันไว้ได้ แต่ผู้รักษาประตูคนนี้ตัวเตี้ยและรูปร่างเล็ก เขาจะรับลูกเตะของฉันได้อย่างไร! พวกนายทุกคนดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว!’
ดงซูบินยืนนิ่งๆไม่ขยับนิ้ว เขายังอยู่ในจุดเดิม เขาเป็นห่วงว่าถ้าเขาเคลื่อนไหวใด ๆ หมายเลข 21 จะเตะบอลไปอีกทิศทางหนึ่ง
หมายเลข 21 ละสายของเขาออกจากดงซูบินแล้ววิ่งไปที่ลูกบอลอย่างช้าๆ
1 ก้าว……
2 ก้าว……
3 ก้าว……
หมายเลข 21 วิ่งเข้าใกล้ลูกบอลมากขึ้น!
“ปัง”
หมายเลข 21 ให้เตะลูกฟุตบอลนั้นสุดแรง!
ลูกบอลลอยไปที่เสาประตู หมายเลข 21 และทีมจากเขตฉางหยวนที่เหลือกระโดดขึ้นมา ไม่มีข้อผิดพลาดใดๆเกิดขึ้น! ไม่มีใครจะสามารถรับลูกนี้ได้! ไม่มีผู้เล่นมืออาชีพคนไหนทำได้!
เสี่ยวหยาน และทีมจากเขตตะวันตก กำลังตกตะลึง ‘แค่นั้นแหละ!’
แต่เมื่อทุกคนรู้สึกว่าลูกบอลมีเป้าหมายแน่นอน พวกเขาก็รู้ว่าดงซูบินไม่ได้อยู่ในจุดก่อนหน้าของเขาอีกต่อไป เขาขยับก่อนที่ หมายเลข 21 จะเตะบอลออกมา เสี่ยวหยานและทุกคนก็จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ดูเหมือนว่าดงซูบินจะรับรู้ทิศทางของลูกบอลได้ ดงซูบินไม่ลังเลเลยและเหยียดแขนทั้งสองออกมาก่อนที่จะพุ่งไปที่มุมบนซ้ายของเสาประตู!
ดง !!!
ลูกบอลชนถุงมือของดงซูบิน!
ดงซูบินเขาหยุดลูกบอลไว้ได้และลูกบอลก็ตกลงบนพื้น!
ดงซูบินตะโกนและพุ่งเข้ามาอีกครั้งเพื่อหยุดลูกบอลและกอดลูกบอลไว้ใต้ร่างของเขาอย่างแน่นหนา เขาไม่ได้ให้โอกาสทีมคู่แข่งเข้ามายิงซ้ำได้อีก!
‘รับได้!’
‘การเตะลูกบอลครั้งนี้ฉันรับได้!’
ฉางจี้, ต้าหลินเหม่ย และฉางจ้วง ไม่อยากเชื่อสายตาของพวกเขาเอง!
หมายเลข 21 ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ‘เป็นไปไม่ได้……ทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันกำลังเล็งไปที่มุมบนซ้าย?’
ทั้งสนามเงียบไปสักครู่แล้วเสี่ยวหยานเป็นคนแรกที่ฟื้นจากอาการช็อก เธอตะโกนว่า: “ยอดเยี่ยม! ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก!”
“ รับได้ดีมาก! ฮ่า ๆ ๆ ๆ! เขารับลูกโทษไว้ได้จริงๆ!”
“ซูบิน! นายเก่งที่สุด!”
“เย้!!!!!!”
ทีมเขตตะวันตกในตอนนี้กำลังฉลอง!อย่างยิ่งใหญ่จากความสำเร็จครั้งนี้
