EP 516 การรายงานตัวรับตําแหน่งใหม่!
ในวันที่ 3 มิถุนายน
เมืองเฟินโจว เขตหนานฉาง
พระอาทิตย์ส่องแสงเหนือกว่าสี่เท่า และอุณหภูมิในตอนเช้าก็ร้อนเล็กน้อย จิ้งหรีดส่งเสียงร้องอย่างแผ่วเบาในบ่อหญ้าริมถนน และต้นตกแตนทั้งสองข้างของถนนห้อยลงมาตามกิ่งก้านของพวกมันโดยไม่มีเสียงกริ้ง ที่ปากทางเข้าชุมชนที่มีสัญลักษณ์ “ห้วยอันอีลี่” ลงหลายคน ห้อยกรงนกไว้ใต้ร่มเงาของต้นไม้ พูดคุยหัวเราะ เล่นหมากรุก ป้าสามหรือสองคนน่าน้องๆไป พร้อมกับคนในชุมชนขณะเล่นกับเครื่องออกกําลังกาย เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงหัวเราะ ซึ่งตัดกันอย่างชัดเจนกับฉากการจราจรที่พลุกพล่าน
บนท้องถนน ในเวลานี้ แท็กซี่มาไม่ไกลและค่อย ๆ หยุดบนถนน
ลงจากรถพร้อมสัมภาระดงซูบิน มองดูบรรยากาศสบายๆ รอบตัวเขาและยิ้มโดยไม่รู้ตัว สภาพแวดล้อมดี
“คุณปู่ครับ ถามอะไรหน่อย”
“โอ้ว่ายังไงกัน”
“จุดนี้ต้องไปยังไงครับ” “ขับไปทางเหนือมีแสงสว่างไสว ไฟถนนใต้ คุณจะเห็นสถานที่ต่างๆที่คุณต้องการได้ที่นั้น”
“โอ้ ขอบคุณมาก” “ไม่เป็นไร”
ชายชราตัวเล็ก ๆ ใต้ต้นตกแตนแก่พูดและมองย้อนกลับไปที่ผู้คนกําลังเล่นหมากรุก
หลังจากเข้าใจสถานการณ์สั้น ๆ ดงซูบินเดินไปตามถนนหยางซี, หวงยี่ลี่, เออร์, โรงเรียนอนุบาลหวง, ชุมชน กวางหมิง, โรงเรียนประถม ถนนกวางหมิง, โรงเรียนมัธยมชินฉาง, ถนนใต้ หวงยี่, ถนนเหนือ จัตุรัสเล็ก ๆ ตลาดผักของชาวนา, ถนนการค้าขายเสื้อผ้า, ฯลฯ., ดงซูบินใช้ เวลาสองสามชั่วโมงเดินเล่นรอบ ๆ เข้าและออกจากเขตอํานาจศาลของเขา. คํานวณคร่าวๆ, ผืน ดินนี้ ลูกไม่เล็ก, แค่บอกว่าประชากรต้อง. อย่างน้อย 100,000 หรือมากกว่า หรือแม้แต่ 100,000 ชั่วขณะหนึ่งดงซูบิน พอใจกับสถานที่นี้มากกว่าเดิม สภาพแวดล้อมโดยรวมของ มณฑลหยานไท ไม่สามารถเทียบกับเขตอํานาจศาลได้ แต่ยิ่งมีอํานาจมากเท่าไร ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้น เท่านั้น มองดูเด็กและผู้ใหญ่มากมาย หัวใจของดงซุบินหนักขึ้นและไม่เห็นแรงกดบนไหล่ของเขา มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ไปกันเถอะ ได้เวลารายงานตัวแล้ว
เพื่อรักษาระดับให้ต่ําและเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตดงซุบินได้จอดคาเยนไปที่ลานจอดรถ ใต้ดินในเขตหนางฉางและไม่ได้ขับรถผ่าน ในขณะนี้ เขาทําได้เพียงเอื้อมมือออกไปเช่ารถเท่านั้น
ก่อนเที่ยง
ณ ที่ว่าการมณฑล.
ผู้คนเข้ามาและผู้คนออกมา และบางคนดูเหมือนจะเป็นผู้นํา อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ดงซูบินจะมา เขาจําประวัติย่อของผู้นําได้จากเว็บไซต์ฟู ของฝ่ายปกครองเขต และไม่สามารถจับคู่หมายเลขได้ ดังนั้น เมื่อเขาเห็นคนสองสามคนเดินออกไปพร้อมกับ เบ้าเซ็งในบริเวณนั้นดงซูบิน ก็ไม่ไปขึ้นมาทักทายกันแบบตาบอด..
ยามหยุดเขา “คุณกําลังมองหาใคร”
ดงซูบินกล่าวว่า: “นี่คือคณะกรรมการเขตหนางฉางฉันมาที่นี่เพื่อรายงานไปยังแผนกองค์กร”
“. รายงาน?”
ยามประหลาดใจ เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาแล้ว วันนี้มีผู้อํานวยการสํานักงานกําลังจะมารับตําแหน่ง ผมได้ยินมาว่าเขาเป็นยังหนุ่มยังแน่น ฉันคิดว่ามันต้องเป็นคนตรงหน้าเขา แต่ยามเองก็ไม่ได้คาดคิดว่า ชายคนนี้อายุน้อยมาก เขาเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เองใช่ไหม? ในวัยนี้ คุณคือผู้อํานวย การสํานักงานคนใหม่?ยังคงทราบสถานการณ์ในเขตหนางฉางอยู่บ้าง ผู้อํานวยการสํานักงานใน วัยนี้ต้องเป็นเสนาธิการระดับทางการที่อายุน้อยที่สุดในเขตทั้งหมด เขาไม่กล้าละเลย และไม่ยอมให้ ดงซูบินเข้าไปโดยตรงโดยไม่ถามฝ่ายองค์กรว่า “เข้าไปข้างใน อาคารสํานักงานทางทิศตะวันตกเป็นคณะกรรมการมณฑล และแผนกองค์กรอยู่ที่ชั้นสาม”
“โอเค , ขอบคุณ”
“คุณสุภาพเอามากๆ”
หลังจากดงซูบินเข้ามาก็กลับไปและโทรแจ้งเขา
ในอาคารสํานักงานคณะกรรมการมณฑล
เมื่อเขาขึ้นไปชั้นบนดงซบินไม่ได้ไปที่แผนกองค์กรก่อน แต่เขาพบสํานักงานเลขาธิการ คณะกรรมการพรรคเขต เขาหันหลังกลับและเคาะห้องเลขานุการ เลขาธิการพรรคเขตมีชื่อดีมาก หวังอันฉี การแต่งตั้งของดงซูบินได้รับการอนุมัติจากเขา เขาต้องพบกับเลขานุการหวังเพื่อดูว่าเขาจะสามารถหาหน่วยงานได้หรือไม่ดงซูบินอยู่ในมณฑล เขาทําอะไรไม่ถูกและเห็นได้ชัด จะเจอปัญหายืนเข้าแถว ถ้าได้เข้าแถวกับเลขาธิการคณะกรรมการพรรคอ่าเภอ อนาคตงานของเขาจะง่ายขึ้น เขาไม่ต้องการสร้างศัตรูจากทุกทิศทุกทาง
อย่างไรก็ตามดงซูบินมีความคิดบางอย่าง แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่มี
ในห้องเลขานุการมีสามคนและฉันไม่รู้ว่าใครเป็นเลขาของหวังอันฉีหลังจากที่ ดงซูบินรายงานตัวกับครอบครัวของเขา ชายหนุ่มอายุประมาณ 30 ปีเหลือบมองเขาและตอบว่า เลขานุการหวังไปที่ประชุมแล้วไม่พูดอะไรอีก ไม่เย็นชา ไม่มีความกระตือรือร้นมากนัก
ทัศนคติของเลขายังสะท้อนทัศนคติของผู้นําในมุมหนึ่งอีกด้วย
เมื่อเดินออกจากห้องเลขานุการดงซูบินรู้ว่าเลขาธิการพรรคมณฑลดูเหมือนจะไม่มีเจตนาที่จะเอาชนะเขา อาจเป็นเซียงดาวที่เขาพูดอะไรบางอย่างไว้กับเขาแน่?
ดงซุบินสันศีรษะเดินตรงไปที่แผนกองค์กรของคณะกรรมการเขต
เขาเคาะประตู
“เข้ามาสิ”
“รัฐมนตรีซู ผมดงซูบินผมมารายงานตัวกับคุณ” ซูชิงหลง
สมาชิกคณะกรรมการประจํามณฑลและหัวหน้าแผนกองค์กรเป็นคนอ้วน ชายอายุต่ํากว่าห้าสิบปี เมล็ดพืชเป็นมันเงา หลังจากเห็นดงซูบิน เข้ามาซูชินหลงมีรอยยิ้มลึกบนใบหน้าของเขา ความประทับใจครั้งแรกที่เขาให้นั้นดูโฉบเฉียว “ผู้อํานวยการดง ฮ่าฮ่า พวกเราทุกคนเคยได้ยินชื่อคุณ ความสําเร็จในมณฑลหยานไท,
“มณฑลหนานฉางรอให้มาเป็นเวลานาน นั่งลง” ดงซูบินถ่อมตัวทันทีหลังจากได้ฟังสิ่งที่ซูฉินหลงกล่าวสองสามคํา
ซูฉินหลงกระตือรือร้นมาก แต่รอยยิ้มนั้นค่อนข้างจะปลอมไปหน่อย
อันที่จริงซูฉินหลงไม่เข้าใจ ดงซูบินเลย ดังนั้นเขาจึงเป็นคนใจดี มณฑลหยานไถอยู่ค่อนข้างไกลจากอําเภอหนานฉาง ยกเว้นการประชุมบางอย่างในเมือง โดยทั่วไปจะมีถนนสองข้างทางไม่มากนัก ไม่มีกระแสเศรษฐกิจหรือการเมืองระหว่างสองมณฑล ดังนั้นสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับดงซูบินจึงมีเพียงประวัติส่วนตัว ในความคิดเห็นจากหัวหน้าฉันรู้ว่าดงซูบินทํางานได้ดีมากในการดึงดูดการลงทุน สําหรับซูชินหลงคนอื่น ๆ เขาไม่รู้และเขาไม่จําเป็นต้องเข้าใจไม่ว่าจะลึกแค่ไหน ความสัมพันธ์ของดงซูบินกับมณฑหยานไทนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ความสําเร็จทางการเมืองเป็นจุด เริ่มต้นใหม่เมื่อพูดถึงเขตหยานฉาง และทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎของเขตหยางฉาง
ไม่นานหลังจากนั้นซูฉินหลงมองดูนาฬิกาของเขา “มันดึกแล้ว ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปที่ถนนกวงหมิง”
เที่ยง
สํานักงานถนนกวงหมิง
Audi a6 จากแผนกองค์กรค่อยๆ ขับไปที่บริเวณถนน ความเขียวขจีรอบๆ บริเวณนั้นดี อาคารสํานักงานบางแห่งมองเห็นได้จางๆ ในระยะไกล และบรรยากาศก็ทันสมัยมาก เมื่อรถมาถึง คุณจะเห็นห้องธุรการของสํานักงานถนน มีป้ายหลายชุดแขวนอยู่ที่ทางเข้าสองแถว “ที่ว่าการ ตําบลกวงหมิง” “คณะกรรมการงานตําบลกวงหมิง” “คณะกรรมการตรวจสอบวินัยสํานักงานตําบล กวงหมิง”, “สํานักงานประชาชนกระทรวงกองทัพบก. เมื่อมองเข้าไปข้างในบรรดาผู้ดูแลทะเบียน ผู้อยู่อาศัยและคนทั่วไปจํานวนมากเข้าแถวหน้าโต๊ะบริการหลายแห่งในล็อบบอย่างเป็นระเบี
จูหยวนหยุดและซูชินหลง และดงซูบินลงจากรถ
ข้างหน้า ชายหนุ่มอายุ 30 ปีและชายวัยกลางคนสองคน ชายหนึ่งคนและเจ้าหน้าที่คนหนึ่งทักทายเขาทันที “รัฐมนตรี”
ซุฉินหลงพยักหน้าและยิ้ม: “ขึ้นไปคุยกันกอน”
ชายหนุ่มดูเหมือน เพื่อเป็นหัวหน้าของทั้งสาม เมื่อได้ยินคําพูดและมองไปที่ดงซูบินเขาก็นําทางไป
สภาพแวดล้อมของสํานักงานริมถนนค่อนข้างพิเศษ ผู้อยู่อาศัยจํานวนมากทํางานในนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นการไม่พึงปรารถนาที่จะทักทายพวกเขาด้วยการประโคม ดังนั้นซูฉินหลงจึงเรียกผู้ดูแลสํานักงานกวางหมิงมาก่อนและขอให้พวกเขาเตรียมห้องประชุมเพื่อแจ้งผู้นํากระทรวงให้เจอ
ระหว่างทางขึ้นชั้นบน ดงซูบินสังเกตสภาพแวดล้อมสํานักงานของสํานักงานริมถนน อย่างเงียบๆ
สํานักงานวางแผนครอบครัว สํานักจดหมายและเรียก พรรคและรัฐบาล สํานักงานคณะกรรมการวินัย กรมองค์กร และกรมโฆษณาชวนเชื่อ แม้ว่านกกระจอกจะเล็กและสมบูรณ์ แต่สิทธิทั้งหมดของถนนทั้งหมดก็กระจุกตัวอยู่ที่นี่
ห้องประชุมเล็ก
ประมาณครึ่งหนึ่งของคนนั่งอยู่ที่นั่น มี 20 หรือ 30 คน ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ผู้นําเท่านั้น แต่ยังมีเจ้าหน้าที่ของส่วนกลางจํานวนมากมา ทันทีที่ดงซูบิน และ ซูชินหลงมา ในสายตาของทุก คนจับจ้องไปที่ดงซูบิน หลายคนประหลาดใจและประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดในวัยของเขา ผู้อ่านวยการสํานักงานข้างถนนคนใดในอดีตที่ไม่ได้อยู่ในวัย 30, 40 หรือ 50 ปี? ผู้กํากับอายุยี่สิบปีหายากจริงๆ
ไม่นานหลังจากนั้นซูชินหลงยืนบนเวทีในญฐาน “ประธาน” และประกาศแต่งตั้งแผนกองค์กรคณะกรรมการเขต
ทุกคนปรบมือ
ซูชินหลงต้อนรับการมาถึงของดงซูบิน จากนั้นจึงกล่าวสั้นๆ โดยบอกว่าพวกเขาทั้งหมด อยู่ในกล่อง ต่อมา ถึงตาของดงซูบินที่จะพูดดงซูบินยิ้ม เพราะเขาไม่เข้าใจสถานการณ์เมื่อมาถึงครั้งแรก เขาไม่ตะโกนคําขวัญใดๆเลย เขาพูดโดยใช้โปรแกรมมาก และปากของเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่น่าเบื่อ
“หยุดที่นี่” ดงซูบินยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณทุกคน” เสียงปรบมือดังสนั่น
คําพูดของผู้นําเป็นแบบนี้ แม้ว่าคุณจะพูดว่า “วันนี้อากาศดี” ก็คาดว่ามีคนจะปรบมือ
การประชุมเลิกกันในไม่ช้า
ดงซูบินและซูชินหลง พูดคุยและหัวเราะกัน ยืนขึ้นและเดินออกจากเวที “ประธาน”
ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่ได้รับคําทักทาย เดินอย่างมั่นคงเดินและกล่าวว่า “รัฐมนตรีซู ผู้อํานวยการดงซูบิน ตอนนี้ก็เวลาเที่ยงที่โรงอาหารเราเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว”
ซูชินหลงยิ้มและพูดว่า: “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มทักทายพนักงานคนหนึ่งทันทีและถามสองสามค่า
ซชินหลงยิ้มและตบที่ไหล่ของชายหนุ่มและหันไปหาดงซูบินและกล่าวว่า “นี่คือเซียง เก๋งรองเลขาธิการคณะกรรมการพรรคแรงงาน เขาเป็นคนที่มีความสามารถมาก” รองผู้บัญชาการ
ชายหนุ่มคนนี้อาจจะอายุยังไม่ถึง 30 ปีด้วยซ้ํา เขาอายุ 20 แล้ว มีใบหน้าที่กล้าหาญและดูดีดงซุบินพยักหน้าเล็กน้อยและจับมือกับเซียงเกิงเพื่อให้คนที่ซูฉินหลงแนะนําเป็นการส่วนตัวจะไม่ดี ถ้าเขาต้องการให้ดงซูบินจําเขาได้และพยายามทําให้ดงซูบินสนใจเขามากขึ้น
กลุ่มคนลงไปที่ชั้นล่าง และคนส่วนใหญ่ที่สามารถรับประทานอาหารร่วมกับพวกเขาได้ คือผู้นําของกระทรวงซึ่งดูเหมือนกลุ่มแรก
ระหว่างทางไปโรงอาหารเล็ก ๆ ซูชินหลงก็ตะโกนว่า “เซียวหวัง วันนี้ไม่อยู่เหรอ”
เซียงเกิงซึ่งข้างๆเขาพูดว่า: “ผู้อํานวยการหวัง พอดีว่าเขามีธุระด่วนพอดี” ซูฉินหลงเองก็ พยักหน้า
เจ้าหน้าที่หลายคนให้ความสนใจกับการแสดงออกของดงซูบิน
รองผู้อํานวยการหวัง? ไม่มีความไม่พอใจบนใบหน้าของดงซูบินเขายังคงยิ้มจาง ๆ แต่เขาก็แอบจรองผู้อ่านวยการหวัง ไว้ในใจ เขาขอลาในวันแรกที่เขาเข้ารับตําแหน่ง? ทําให้หัวหน้าแผนกองค์กรให้ความสนใจมาก? เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา
ระหว่างมื้ออาหารดงซุบินไม่ได้พูดอะไรมากแต่กลับเน้นไปที่การสังเกตการณ์เรื่อยๆเหล่านี้ เขาต้องการเข้าใจบริบทของทุกแง่มุมโดยเร็วที่สุด
