EP 538 ความกล้าหาญของดงซูบิน!
ในช่วงเช้าวันจันทร์.
ณ ชุมชนหลิวเซียนใต้
ช่วงเช้าตรู่ดงซูบินเดินทางไปถึงที่นั้น
รถพาลซ่าสีดําาหยุดที่ทางเข้าชุมชน ดงซูบิน, โจวหยินหยู และผู้อํานวยการสํานักงานหลาย คนเดินลงมาและรถตู้สีขาวก็ออกจากสํานักงานเขตและเจ้าหน้าที่หลายคนที่รับผิดชอบงานนี้ขับรถตามมา และมีรถตํารวจสองคันตามมาด้วย ทั้งสองคันมาจากสถานีตํารวจกวางหมิง การที่มาในครั้งนี้เพื่อป้องกันไว้ก่อนเพราะพวกเขากลัวว่าอาจเกิดเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้น เผิงกังจึงนําตํารวจสามคนมาด้วยในครั้งนี้ แต่พวกเขาไม่มีอาวุธติดตัว แม้ว่าข้อพิพาทของชาวบ้านทีถูกบังคับรื้อถอนไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหน การใช้กําลังก็เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง จนกว่าจะได้รับอนุญาต. ในที่สุด เจ้าหน้าที่หลายคนจากทีมบังคับใช้กฎหมายการจัดการเมืองเขตหนานฉางก็ติดตามมาพร้อมรถเคน เพื่อเตรียมพร้อมในการดําเนินการรื้อถอน
ครึกครื้น ครื้นเครง เสียงรถโฟล์คลิฟท์ สร้างความตื่นตระหนกให้ชาวบ้านในตรอก
“นั้นมันจากสํานักงานเมือง!”
“ทุกคนถอยออกมา! รถเคนกําลังมา!”
, “ตอนนี้จะมีการรื้อสิ่งก่อสร้างแล้ว! เรียกรวมคน! เรียกรวมคน! จัดการกับพวกมัน!” “ปิดทางไว! อย่าปล่อยให้คนพวกนั้นเข้ามาได้!”
เสียงหม้อและชามหล่นลงมาและหม้อและชามจํานวนมากถูกกระแทกลงกับพื้นระหว่างฝูงชน
สิ่งที่ทําให้ใบหน้าของดงซูบิน บูดบึ้งคือเขาเตือนเหล่าผู้ชุมนุมเมื่อวานนี้ว่าคนที่ยังคงทํา
ธุรกิจอยู่ในปัจจุบันทั้งการค้าขายการตั้งแผงลอยผิดกฎหมายให้รีบดําเนินการรื้อถอนออกไป สําหรับใครบางคนที่กําลังจะสร้างอาคารที่ผิดกฎหมายใหม่ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างก็ให้รีบหยุดและดําเนินการื้อถอนออกไป คนงานสองคนดูเหมือนจะไม่เคยเห็นดงซูบินและคนอื่น ๆ พวกเขารีบจัดระเบียบอาคารก่อสร้างและเก็บของกลางที่เป็นของในการร่วมการสร้างการกระทํา
ผิดไว้อย่างดี และเตรียมพร้อมที่จะปะทะกับเจ้าหน้าที่ ซูกุ้ยและลูกน้องของเขาที่มีผมสีเหลือง และผมสีแดงสองสามคนก็ยืนอยู่ข้างๆมองฝั่งตรงข้ามอย่างเย็นชา
พวกนั้นไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยหรือยังไงกัน?
ดงซูบินหันหัวของเขาทันทีและพูดว่า: “ทุกคนจะลงไปลงไปที่ร้านค้าผิดกฎหมายของแต่ละบ้านเพื่อทําการรื้อถอนอย่างรวดเร็วไม่มีข้อยกเว้นใดๆทั้งนั้น!”
เจ้าหน้าที่หลายคนมองหน้ากันนั้นร่วมถึง หยูหลงเฟิง เกาหมองเฟิง เหมิงเซิงเกา และคนอื่นๆก็ไม่มีข้อยกเว้น
ดงซูบินมองไปที่เผิงกัน “ผู้กํากับเผิง ให้ตํารวจสองสามนายตามไปด้วยอย่าให้เกิดปัญหาได้”
“รับทราบครับ “เผิงกังกระซิบกับคนสามคนในเครื่องแบบตํารวจที่อยู่ข้างหลังเขา ตํารวจสามนายเข้าไปในชุมชนอย่างรวดเร็ว
ผู้บริหารเมืองและทีมบังคับใช้กฎหมายไม่เคลื่อนไหว คราวนี้เขตหนานฉานทั้งหมดกําลังดำเนินการแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมาย ทีมงานทั้งหมดเตรียมพร้อมบุกเข้าไป และเจ้าหน้าที่ก็แน่นมาก แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีอํานาจจนกว่าจะมีข้อสั่งการ ซึ่งคนที่รับผิดชอบในครั้งนี้คือผู้อำนวยการเหล่ย เขามีหน้าที่ทําตามคําแนะนําของมณฑลและสํานักเขตเท่านั้น ซึ่งแม่งานหลักในครั้งนี้คือสํานักงานเขต ซึ่งเขารอเพียงคําสั่งของหัวหน้าสูงสุดของสํานักงานเขตเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงยืนข้างนอกและไม่เข้าไปเมื่อโจวหยินหยูต้องการลงไปหน้างานกับหวังหยูหริน, ดงซูบินก็หยุดทั้งคู่ไว้” “ผู้อํานวยการหวัง ไม่ต้องไป”
โจวหยินหยูมองดู “ฉันจะเข้าไปในชุมชนด้วยตัวเอง”
หวังหยูหรินเองเธอก็ไม่ต้องการจะไปเจรจากับพวกพ่อค้าหัวดื้อไร้เหตุผล เธอทําได้เพียงแต่ยิ้ม แต่เธอพูดว่า “ท่านเลขาธิการ ฉันสบายดี”
ดงซูบิน โบกมือ “คุณอยู่ที่นี้เถอะ พ่อค้าพวกนั้นอารมณ์ร้อน จะเป็นอันตรายไปเสียเปล่า” หวังหยูหรินฮัมถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วเดินตามดงซูบิน
เจ้าหน้าที่ที่ติดตามหวังหยูหรินเองก็หยุดเช่นกันเมื่อหวังหยูหรินไม่จําเป็นจะต้องเข้าพื้นที่ ดูเหมือนการกระทําครั้งนี้ของดงซูบินจะดูหน้าประหลาดใจไปหน่อย แต่ทุกคนในสํานักงานรู้ดีว่าต่อให้เป็นผู้นําคนอื่นพวกเขาก็จะไม่ปล่อยให้หวังหยูรินไปอยู่ดี เพราะพวกเขารู้ดีว่าลุงของหวังหยูหรินคือใคร แน่นอนแต่ไม่ใช่สําหรับพวกพ่อค้าหน้าเลือดเหล่านั้น ถ้าเกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้นทางสํานักงานเองก็คงยากที่จะอธิบายเหตุการนี้ให้กับทางมณฑลราบ แต่ที่สําคัญไปกว่านั้นเหมือนว่า ตอนนี้หวังหยูรินเองก็ดูอารมณ์ไม่ดีที่ถูกดงซูบินสั่งการไม่ให้ทําอะไร แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็เชื่อฟังดงซูบิน ดูเหมือนว่าดงซูบินจะสามารถปราบความพยศเธอได้แล้ว ทั้งนี้ดงซูบินรู้ดีว่าหวังหยูรินจะต้องทําให้เรื่องครั้งนี้เลวร้ายขึ้นแน่นอนด้วยลักษณะนิสัยส่วนตัวของเธอ ถ้ายิ่งทําให้อารมณ์ของ
ฝูงชนผู้ประท้วงเดือดขึ้นการจัดการก็จะยากยิ่งขึ้น
อันที่จริง ดงซูบินยังคิดที่จะปล่อยให้หวังหยูรินต่อสู้กับความเย่อหยิ่งของซูกุ้ยในตอนแรก แต่ดูเหมือนว่าหวังหยูหรินและซูกุ้ย จะไม่คุ้นเคยกันและพวกเขาก็ดูเหมือนจะไม่รู้จักกัน เขาหันหน้า ไปหาหวังหยูหรินหลานสาวของเลขาธิการคณะกรรมการพรรคมณฑล เมื่อวานไม่เห็นซูกุ้ยมาร่วมการชุมชน ต่อให้หวังหยูหรินไปเผชิญหน้ากับเขามันก็ไม่มีประโยชน์ที่น่าสนใจซุกุ้ยเองอาจจะไม่เกรงกลัวเธอก็ได้และอาจจะอ้างเรื่องนี้ทําให้ฝูงชนทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
การขู่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด!
ดงซูบินแจ้งกับผู้ชุมนุมเมื่อวานก่อนที่จะผู้ชุมชนจะกลับไปเพื่อเป็นการขู่ในการบังคับใช้กฎหมายในครั้งนี้!
ทําให้ดูเหมือนรัฐบาลมีความตั้งใจที่จะรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายไม่มีที่ว่างสําหรับการเจรจาให้พวกเขารู้ผลที่ตามมาแล้วและใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เขาแจ้งไป
เพราะเคยมีการรื้อถอนที่ไม่สําเร็จมาก่อน ถ้าท่าทีของทางราชการไม่หนักแน่น การรื้อถอนก็จะได้ผลเหมือนเดิม หากพ่อค้าเห็นท่าทีที่คลุมเครือของสํานักงานเขต พวกเขาต้องแดงความเย่อหยิ่งของพวกเขาจะยิ่งได๋ใจมากขึ้น กรณีการรื้อถอนก็จะไม่ประสบความสําเร็จ? ความขัดแย้งกับชาวบ้าน? ทําให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายมากขึ้น? นั้นไม่ใช่สิ่งที่ดงซูบินต้องการ และนั้นอาจทําให้เจ้าหน้าที่ของพวกเขาต้องถอยกลับไปด้วย จะไม่มีการนองเลือดใด ๆ เกิดขึ้นได้ นี่คือค่าแนะนําของ
ดงซูบินๆ
มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากท่าทางของพ่อค้าชุมชน กลับกันผู้คนมากมายภายนอกต่างปรบมือให้
“จะรื้อหรือไม่”
, “ควรจะรื้อทิ้งไปนานแล้ว! ล่าช้ามานานเท่าไหร่แล้ว?”
“ใช่ ถูกอย่าขวางทางจราจรไปหมด และไม่ใส่ใจเรื่องสุขอนามัย ฉันพอแล้วกับพวกมัน!” ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงชนที่มองดูข้างหลัง พวกเขาเห็นร่างที่คุ้นเคย หญิงชราที่ทะเลาะกับหวังหยูหรินที่ล็อบบี้ของสํานักงานเขต
ดงซูบินยิ้มและเดินขึ้นไปแล้วพูดว่า “คุณป้า คุณป้าอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยหรือ”
ป้าแก่ตัวสั่นด้วยไม้ค้ํา, “พ่อหนุ่มต้องช่วยเราแก้ปัญหาในครั้งนี้ด้วย”
ดงซูบินพยุงแขนของเธอและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล เรามาที่นี่เพื่อแก้ปัญหาในครั้งนี้” ” การหญิงชรากล่าวด้วยอารมณ์:”.มันนานมากแล้วที่พวกนายทุนยึดครองที่ดินนี้จนแทบจะไม่เหลือที่ว่างให้กับคนที่อยู่ในชุมชนดังเดิม.. ซอยไม่กว้างแบบเดิมแล้วผู้คนจะสัญจนไปมากันได้อย่างไร? ควรจะรื้อทิ้งไปนานแล้ว”
“ใช่ ฉันทานอาหารกับร้านอาหารเล็กๆ ที่นี่ครั้งล่าสุด และฉันก็กินแมลงวัน มันน่าขยะแขยง ผลลัพธ์คือร้านอาหารไม่เพียงไม่เสียเงิน แต่ยังดุฉัน ไอ้สารเลวพวกนั้น!”แล้ว”
, “ธุรกิจที่ผิดกฎหมาย” พวกเขาจะใส่ใจเรื่องสุขอนามัยอย่างงั้นหรอ”, “และซูกุ้ยนั่นไม่ใช่อะไร อ้า เขาจะต้องสร้างบ้านของมัน!”,
“การรื้อถอนทางด้านขวา นี่คือความพึงพอใจของทุกคนที่มี เกิดความโกลาหลที่นี่มาหลายปี
ยกเว้นนักธุรกิจจํานวนน้อยในชุมชนหลิวเซียนที่ได้รับประโยชน์จากสิ่งนี้ ผู้คนในชุมชนอีกห้าหรือหกแห่งต่างรอคอยการรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมายเหล่านี้มานานแล้ว ทุกคนในสํานักงาน รู้สึกประทับใจเล็กน้อย และทําให้ดงซูบินมุ่งมั่นที่จะรื้อถอนครั้งนี้ให้สําเร็จ พ่อค้าเหล่านี้ได้ทําร้ายผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่เพื่อประโยชน์ของตัวเองและกลายเป็นมะเร็งนี้ไม่สามารถปล่อยไว้ได้หากครั้งนี้ไม่มีทางออก ประชาชนจะต้องขาดความเชื่อถือ!
ที่นั่น ความคิดเกี่ยวกับพ่อค้าก๋าลังดําเนินไป
ซ่งชิงเจิ้ง นักข่าวและผู้อํานวยการคณะกรรมการผู้อยู่อาศัยในชุมชนหลิวเยน ตะโกนเสียงดัง ในชุมชนกําลังระดมกําลัง” “ทุกคนได้ยินชัดเจนว่าคราวนี้รัฐบาลหนักแน่นในการรื้อถอนอาคารที่ผิดกฎหมาย จะต้องรื้อถอน และ วันนี้จะรื้อถอน, ทุกคนควรขนย้ายสิ่งของของตนโดยเร็วที่สุด “นี่ คือผู้นํารุ่นใหม่ของคณะกรรมการพื้นที่ ซึ่งอายุน้อยกว่า 30 ปี แต่น้ําเสียงของเขาแสดงถึงความกล้าหาญมาก
ซูกุ้ยกล่าวว่า “คิดว่าจะกลัวหรอ? จะบ้าหรือยังไง!”
อี้หวางเหมาตะโกน: “ออกไป!” เราจะไม่ไปไหน! คิดว่าจะทําอะไรบ้าง? ” สีแดงสับสนผม: ‘คนสําเนาทั้งหมด’! ถ้ารถโฟล์คลิฟท์กล้าเข้ามา สู้กับมัน! ” ภายใต้การนําของซูกุ้ยครัวเรือนที่ถูกทิ้งร้างจํานวนมากนําอาวุธเช่นหมุดเกลียวและแท่งเหล็กออกจากร้าน มัดให้เป็นเชือกและส่งเสียงดัง
“ใครกลัวใคร!” ”
“หากสามารถทําได้ ก็ลองดูสิ!” ‘
โจวหยินหยูทํางานกับหัวหน้าร้านตัดเสื้อก็รู้สึกรําคาญ” “ซูกุ้ย! คุณยังไม่ยอมอีกหรอ”
ซูกุ้ยเยาะเย้ย: “ผู้อํานวยการโจว ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้หน้าคุณเราจะทําธุรกิจได้อย่างไรถ้าคุณทําเช่นนี้คุณกําลังหักหลังฉัน!”
เจ้าหน้าที่สํานักงานริมถนนหลายคนที่ระดมพ่อค้าในชุมชนก็ปฏิเสธเช่นกัน ฉันถูกพ่อค้าสองสามคนดุว่า และหนึ่งปีที่เจ้าหน้าที่ถูกผลักไปมา เขาเกือบจะหัวเสีย “เสี่ยวหวาง!” หยู่หลงเฟิงเดินขึ้นทันทีด้วยใบหน้าสีดําา “เป็นอย่างไรบ้าง?” ” เจ้าหน้าที่ล้มลงกับพื้นกําคอของเขาและบอกว่าในความเจ็บปวด: ‘หยุดได้แล้ว’ ”
มีการผลักไปมาใบหน้าของเขาถูกเยาะเย้ย เมื่อเขาเห็นว่าเขาเกือบจะได้รับบาดเจ็บ ผู้คนในสํานักงานเขตก็โกรธ!
ดงซูบินก็โกรธ เป็นอัมพาต และไร้ยางอาย เขาเอื้อมมือออกไปและ รับผู้พูดจากคนข้างๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “บางคนอาจรู้จักฉัน บางคนอาจจะไม่รู้จัก ฉันจะแนะนําตัวเอง ฉันเป็นเลขาธิการ สํานักงานเขตดงซูบิน คนแรกที่รับผิดชอบการแก้ไข ของอาคารที่ผิดกฎหมายในชุมชนเซียง หลังจากที่ได้รู้จักแล้ว ฉันจะบอกคุณเกี่ยวกับมันด้วย วันนี้ไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย
อาคารที่ผิดกฎหมายเหล่านี้จะต้องถูกรื้อถอน!
วันนี้เราจะจัดการให้เสร็จสิ้นภายในหนึ่งวัน!
พ่อค้าทุกคนตะโกน!
โดยไม่สนใจพวกเขาเลย ดงซูบิน ยกตัวของของเขาขึ้นและพูดว่า “ฉันจะฝากคําพูดให้คุณที่นี่ การรื้อครั้งนี้เป็นคําสั่งจากเขต และมันไม่ใช่การตัดสินใจของคุณ!” หากใครขัดขวางการบังคับใช้กฎหมายของเรา เราจะดําเนินกับคนๆนั้นขั้นเด็ดขาด ใช่! เรามีบันทึกพิเศษของคนที่ตะโกนว่าร้าย เราใครทําร้ายใครวันนี้ และใครมายุ่งกับสํานักงานของเราในวันนี้ ฉันจะจําเอาไว้! มาชําระบัญชีกันหลังฤดูใบไม้ร่วงกัน! ไม่เพียงแต่อาคารที่ผิดกฎหมายจะถูกทําลายล้าง! ฉันสัญญาว่าคนผิดกฏหมายจะต้องรับผิดชอบทางอาญา! หนึ่งนับหนึ่ง! ร้อยนับเป็นร้อย! มีเรือนจําหลายแห่งในเขตหนานซาน! ไม่มากไปกว่าคุณ! คุณน้อยคนหนึ่ง! ดําเนินงานโดยไม่มีใบอนุญาต! เช่าผิดกฎหมาย! ทําลายสิ่งแวดล้อม! ท่าลายความสงบเรียบร้อยของประชาชน! ไม่เป็นไรหรอกมั้ง? มันดี! ฉันจะชําระบัญชีเหล่านี้กับคุณทีละคน! ต้องระวางโทษจําคุกกี่ปี? ไม่นับสิ่งที่ผู้มอบหมายงานพูด! แต่ศาลมีคําพิพากษาถึงที่สุด! ถ้าไม่เชื่อลองดู! มาดูว่าคําพูดของฉันจะเป็นจริงไหม! ”
