บทที่ 68 วอลนัทหัวสิงโตชิ้นที่สองมาแล้ว!
ผู้แปล loop
ลมเริ่มพัดมาและเสียงใบไม้ที่ดัง ‘กรอบแกรบ’
ดงซูบินยังคงมองหน้าชายหนุ่มเจ้าของร้านคนนั้นหลังจากเขาย้อนกลับมาเมื่อหนึ่งนาทีก่อนหน้า พ่อของชายหนุ่มคนนั้นยังคงดูแลลูกค้าในร้านอาหารสัตว์เลี้ยง มีคนยืนมุงอยู่อยู่ที่แผงวอลนัทสองสามคนตรงนั้นพวกเขายืนดูอย่างเงียบ ๆ
“ ไม่ต้องการที่เหลือแล้วหรอ แต่คุณบอกว่าคุณต้องการ 4 คู่และเราก็จะไม่คืนเงินให้ด้วย!”
ดงซูบินรู้ทันทีว่าการสนทนากำลังจะหยุดลงตรงที่ใด “ อย่างงั้นผลอื่นอย่าพึงไปกะเทาะล่ะกัน”
“ ถึงแม้มันไม่ถูกกะเทาะแต่คุณก็ไม่สามารถคืนให้ทางร้านได้อยู่ดีนะ” ชายหนุ่มคนนั้นตอบอย่างหนักแน่น “หรือว่าคุณอยากมีปัญหา” ชายหนุ่มโต้ตอบกลับไปและเขาก็ยังไม่ยอมคืนเงินใด ๆ
ดงซูบินยิ้มและพยักหน้า “ได้สิ. อย่างงั้นก็ไม่ต้องทำอะไรกับมันทั้งสิ้น!”
ชายหนุ่มคนนั้นจ้องไปที่ดงซูบินอีกครั้ง“ ก็คุณลูกค้าเลือกมันด้วยตัวเองไม่ใช่หรือยังไงกัน?.ยังไงทางร้านก็จะไม่คืนเงินให้อยู่ดีนะ”
“น้องชาย! ทำไมถึงทำท่าทางอย่างงั้นกับลูกค้าล่ะ!” ดงซูบินตอนนี้เขาหายจากอาการโมโหแล้วและเขาหัวเราะขึ้นมา “ ฉันไม่อยากเถียงกับน้องชายแล้ว! เอาผลที่เหลือทั้งหมดใส่เข้าไปในแผงและก็ฉันจะขอซื้อแผงวอลนัทนี้ทั้งหมด”
ชายหนุ่มคนนั้นคิดว่าเขาหูฝาด “ฮะ? ลูกค้าต้องการซื้อทั้งแผงเลยหรอ” ฮ่าฮ่าฮ่า บ้าไปแล้วเหรอ?
ฝูงชนเริ่มโวยวายเสียงดัง “ ชายคนนี้กำลังทำอะไรกัน ส่งสัยเขาจะบ้าปลูกต้นวอลนัทแน่ๆ”
ดงซูบินไม่ได้สนใจชายหนุ่มคนนั้นและโน้มตัวไปนับผลวอลนัท “ 1 … 2 … 3 … 4 … 5 …” ภายในไม่กี่นาทีทั้งชายหนุ่มเจ้าของร้านและดงซูบินก็นับจำนวนผลวอลนัทจนเสร็จ มันมีทั้งหมด 202 ผล ดงซูบินไม่ได้ลังเลเลย เขาหยิบกระเป๋าเงิน 20,000 หยวนออกมาและดึงแบงค์ออกมา 6 แบงค์จากกระเป๋า “ ก่อนหน้านี้ฉันจ่ายเงินไปแล้ว 800 หยวน นี่คือส่วนที่เหลือลองตรวจดู.”
“…… ตกลง. จำนวนเงินนั้นถูกต้อง” ชายหนุ่มดีใจมากเขายอมที่จะขายแผงนี้อย่าง่ายๆ!
ดงซูบินมองดูเขาและหยิบผลวอลนัทใส่ตะกร้า “ น้องชายจะให้ตะกร้าฉันเลยได้ไหม” ดงซูบินรู้ว่าชายหนุ่มกำลังปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นพวกโง่!
“ เอาไปเลย……” ชายหนุ่มเจ้าของร้านโบกมือลาดงซูบิน “ กลับมาใหม่อีกครั้งนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ……”
เมื่อทุกคนมองไปที่ด้านหลังของดงซูบิน ฝูงชนรวมถึงชายหนุ่มเจ้าของร้านรู้สึกว่าดงซูบินคงเป็นบ้าไปแล้ว จริงๆดงซูบินต้องการเงินคืนในตอนแรกจากนั้นเขาก็ซื้อผลวอลนัททั้งหมดในแผง ใครกันจะเปลี่ยนใจภายในไม่กี่วินาทีกัน
ดงซูบินเองก็เป็นห่วงว่าชายหนุ่มเจ้าของร้านจะตามเขามา เขาจึงไม่ขึ้นรถบัสแต่เขาเรียกแท็กซี่แล้วเดินทางกลับห้องของเขาในทันที
ดงซูบินวางตะกร้าผลวอลนัทในห้องนั่งเล่นของเขาและถอดรองเท้าของเขาอย่างตื่นเต้น “ นี่ถือว่าเป็นโชคดีหรือป่าว? ฮ่าฮ่าฮ่า! คงใช่แล้วแหละ! ได้เวลาแกะเปลือกวอลนัทพวกนี้แล้ว! ลองดูสิว่ามีขนาด 46 มม. อยู่ในกองนี้หรือป่าว!มันมีเกือบ 200 ผล! ไม่ว่าฉันจะโชคร้ายขนาดไหน ฉันก็น่าจะได้เจอหัวสิงโตหนึ่งหรือสองอัน ขนาด 46 มิลลิเมตรแน่นอน!”
ในห้องน้ำอพาทเม้นท์ของดงซูบิน
ดงซูบินไม่ต้องการกะเทาะเปลือกและเปื้อนมือของเขา เพราะรอยเปื้อนจะติดมือของเขาเป็นหลายเดือน เขาสวมถุงมือยางของแม่ของเขาที่ใช้สำหรับทำความสะอาดห้องน้ำและมีดขนาดเล็ก เขาหยิบขึ้นมาแล้วเริ่มกะเทาะเปลือกของผลวอลนัท
1 ครั้ง……
2 ครั้ง……
3 ครั้ง……
ดงซูบินใช้การกะเทาะมากกว่า 30 ครั้งเพื่อทำให้เปลือกของวอลนัทหลุดออก
จากนั้นเขาใช้แปรงสีฟันเก่า ทำความสะอาดเมล็ดด้านใน
10 นาทีต่อมา หัวสิงโตเล็กๆปรากฏขึ้น ดงซูบินดึงไม้บรรทัดออกมาจากห้องของเขา และเขาวัดเมล็ดชิ้นนั้น
41 มม. ดงซูบินยิ้มแล้ววางหัวสิงโตไว้ข้างๆ เขากลับไปที่ห้องน้ำและเริ่มกะเทาะผลวอลนัทอีกชิ้น ดงซูบินยังคงกังวลว่าหากชายหนุ่มคนเจ้าของร้านนั้นกะเทาะผลวอลนัทที่อยู่ในแผงโดยไม่ตั้งใจและส่วนที่เหลือดันเป็นวอลนัทหัวใจไก่ทั้งหมด ชายคนนั้นคงจะโวยวายจนเป็นบ้าแน่ๆ
‘หัวสิงโต!’
‘หัวสิงโต!’
‘หัวสิงโตอีกแล้ว!’
ดงซูบินเริ่มมั่นใจหลังจากเขาพบว่าตั้งแต่เขากะเทาะเปลือกออกมามีวอลนัทหัวสิงโตปรากฎขึ้นถึง 4 ครั้ง
หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง แปรงสีฟันเก่านั้นก็ไม่สามารถใช้ทำความสะอาดเมล็ดได้อีกต่อไป เนื่องจากมีขนที่ปลายแปรงสีฟันเริ่มหลุดเป็นขุย ดงซูบินโยนมันออกไปและนำแปรงที่ใช้ขัดรองเท้าจากตู้รองเท้าของเขามาใช้แทน
ดงซูบินใช้เวลาที่เหลือทั้งวันเพื่อแกะเปลือกของผลวอลนัททั้งหมดเหล่านั้น
7 ……
9 ……
13 ……
ดงซูบินอธิษฐานขณะที่เขากะเทาะเปลือก ‘หาเจอด้วยเถอะขนาด 48 มม.’!
ผลที่ 25 …… 42 มม. ไม่มีรอยตำหนิ
ผลที่ 29 …… 40 มม. ไม่มีรอยตำหนิ
ผลที่ 36 ……. 44 มม. มีรอยกัดของแมลง
ผลที่ 41 …… 39mm มีรอยด่างเล็กน้อย
ดงซูบินเขาไม่รู้สึกเหนื่อยหรือรู้สึกว่านี่เป็นงานที่ลำบากเลย เขาหวังว่าเขาจะกะเทาะเปลือกผลวอลนัทได้ทั้งหมด เขาเริ่มเห็นความหวังขึ้นมาบางแล้ว ตอนนี้ดงซูบินสามารถกะเทาะเปลือกของผลวอลนัททั้งหมดออกได้อย่างง่ายดายภายในหนึ่งนาที!
“ปี๊บปี๊บ” เสียงของข้อความมือถือ
ดงซูบิน เช็ดมือของเขาแล้วปัดไปที่ไอโฟนสี่ของเขา มันเป็นข้อความจากฉูหยวน เธอบอกกับเขาว่า เธออาจจะไม่ได้ทำอาหารเย็นเพราะเธอต้องอยู่ที่ทำงานต่อหลังเลิกงานแล้วดงซูบินจึงพิมพ์ตอบกลับไปว่า“ โอเค” แล้วเขาก็ดูเวลา เขาเช็ดเหงื่อและพูดกับตัวเอง “ อาหารเย็บของฉันก็คงเป็นเนื้อของผลวอลนัทพวกเนี่ยแหละ”
1 ครั้ง!
2 ครั้ง!
3 ครั้ง!
นี่คือผลที่ 55
‘ผลวอลนัทกะเทาะออก!’
ดงซูบินยังคงกะเทาะเปลือกและขูดเนื้อของผลวอลนัทออกมา แต่เมื่อเขากะเทาะเปลือกไปนานๆเขาก็รู้สึกแปลกๆ เขามองมันอย่างใกล้ชิดตรงส่วนที่นิ้วเขาสัมผัสกับเมล็ดและดงซูบินก็ตกใจขึ้นมาทันที มันทำให้หัวใจเขาเต้นแรงมาก!
นี้……
นี้……
ดงซูบินหยิบมีดขึ้นอย่างรวดเร็วอีกครั้งและกะเทาะเนื้อส่วนที่เหลือของผลวอลนัทออกมา เขาหยิบแปรงขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเริ่มทำความสะอาดเมล็ดชิ้นนั้น
จากนั้นเขาก็หยิบไม้บรรทัดขึ้นมาและวัดไปที่เมล็ดนั้นมันมีขนาด…… 46.8 มม.!
นี่คือหัวสิงโต 46.8 มม.!
ดงซูบินร้องตะโกนอย่างมีความสุขและรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของเขาเพื่อนำหัวสิงโตขนาด 46 มม.ที่เขาได้มาเมื่อวานออกมาเพื่อเอามาเทียบกัน เขาวางเมล็ดทั้งสองไว้ด้วยกัน……ด้านข้างส่วนกลางล่างและส่วนปลายแหลมนั้นมันเกือบจะเหมือนกัน!
‘ฮ่าฮ่าฮ่า!’
‘ได้มาคู่หนึ่งแล้ว!’
‘หัวสิงโตขนาด 46 มม. !!!’
