บทที่ 90 ทำคะแนนพิชิตใจฉูหยวน!
ผู้แปล loop
“ เหอ, ซูบินของเราสามารถปรุงอาหารได้ดีถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”
“ ลองเนื้อฝอยนี้ ดูว่ามันอร่อยขนาดไหน”
“อืมม … มันมีกลิ่นที่ดีเลย แถมมันยังอร่อยอีกตั้งหาก.”
ตอนนี้ดงซูบินลืมเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นในห้องนอนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขามุ่งเน้นไปที่การได้รับความรักจากฉูหยวนเท่านั้น อาจเป็นเพราะฉูหยวนคงจะเหงามากจนเธอต้องหันมาช่วยตัวเอง แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นเอาเปรียบเธอได้ เขาต้องการที่จะพิชิตหัวใจของเธอในเวลาที่สั้นที่สุด ดังนั้นดงซูบินจึงไม่ยอมให้ฉูหยวนล้างจานหลังอาหารเย็น เขาล้างจานและล้างห้องครัวให้สะอาด เขาหวังว่าการแสดงออกของเขาในวันนี้จะเพิ่มคะแนนการจีบของเขาได้บาง แน่นอนดงซูบินรู้ว่ามันไม่เพียงพอ เขายังคงต้องทำมากกว่านี้
ตอนนี้เวลาเกือบสองทุ่มกว่าแล้ว
ดงซูบินและฉูหยวนอยู่ในห้องนั่งเล่นแลกเปลี่ยนเพลงไปยังไอโฟนสี่ของกันและกัน
ดงซูบินพยายามที่จะเริ่มการสนทนา:“ เมื่อเร็วๆนี้เธอทำงานอะไรเกือบทุกวัน พรุ่งนี้เธอจะกลับมาช้าอีกไหม”
“ ฉันทำโอทีทุกวันนะรวมถึงพรุ่งนี้ด้วย” ฉูหยวนยังคงรูดโทรศัพท์ของเธอ เธอยิ้ม:“ จริงๆวันนี้ฉันก็ไม่ได้ทำงานดึกขนาดนั้น ฉันกลับมาก่อนครึ่งชั่วโมงนะ แต่หัวหน้าในสำนักหนังสือพิมพ์ของฉันต้องการแนะนำพี่ชายของเขาให้กับฉัน เขาบอกฉันว่าพี่ชายยังโสดและต้องการให้เราพบกัน ฉันต้องเผชิญหน้ากับหัวหน้าของฉัน ดังนั้นฉันจึงได้พบกับพี่ชายของเขาและพูดคุยสั้นๆในร้านกาแฟใกล้ๆนะ ”
‘พี่ชายของหัวหน้า? แนะนำให้เธอ? เวรล่ะ!’
ตอนนี้ดงซูบินรู้สึกว่าถูกคุกคาม เขาถามทันที “ ผู้ชายคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ เอ่อ… .. ฉันจะอธิบายยังไงดีล่ะ?” ดงซูบินสารภาพรักกับฉูหยวนสองครั้งแล้วจับมือเธอหนึ่งครั้ง แต่เขาใช้ “ย้อนกลับ”มาทั้งสองครั้ง ดังนั้น ฉูหยวนยังไม่รู้ว่าดงซูบินชอบเธอ แต่ถ้าเธอรู้เธอก็จะไม่พูดถึงการนัดบอดของเธอในครั้งนี้ “ ชายคนนั้นหรอ ก็ดูปกตินะ รูปร่างหน้าตาของเขาอาชีพการงานของเขาก็ดีกว่าค่าเฉลี่ยคนทั่วไป แต่……” ฉูหยวนส่ายหัวของเธอ “ เขาไม่ใช่คนที่ฉันสนใจเท่าไรนะ นอกจากนี้ฉันก็ยังไม่อยากออกเดทกับใครสักเท่าไร”
ดงซูบินเองก็รู้สึกโล่งใจและถามว่า:“ แล้วเธอชอบผู้ชายประเภทไหนล่ะ?”
ฉูหยวนหัวเราะและกระโดดขึ้นมา “ ฉันก็บอกไม่ถูกหรอกว่าฉันชอบผู้ชายประเภทไหน แต่เขาต้องเป็นคนที่สะอาดและพิถีพิถัน ตัวอย่างเช่นเขาควรซื้อช่อดอกไม้ให้ฉันเมื่อเขาทำงานเสร็จ นี่จะทำให้ฉันรู้สึกว่า……ถ้าเป็นไปได้ฉันหวังว่าแฟนของฉันจะดูแลฉันด้วย” เธอมองไปที่กระเป๋าถือของเธอบนโซฟา “ กระเป๋าของฉันมันขาดโดยบังเอิญเมื่อสัปดาห์ที่แล้วบนรถบัส ฉันยุ่งอยู่สองสามวันและไม่มีเวลาได้ไปซื้อกระเป๋าใหม่ ผ้าพันคอของฉันก็ขาดนิดหน่อยเหมือนกัน เมื่อวันก่อนเมื่อมันดันไปติดอยู่กับที่กรประตู แต่มันก็ยังใช้ได้อยู่นะ รวมถึงหูฟังของฉันก็เปื้อนจนล้างไม่ออก ไม่ว่าฉันจะล้างมันอย่างไรฉันก็ไม่สามารถล้างคราบพวกนั้นออกไปได้ ฮ่าฮ่า มันคงจะดีถ้ามีใครบางคนหาซื้อกระเป๋าใหม่หรือผ้าพันคอหรือหูฟังมือถือให้ฉันใหม่ฉันจะรู้สึก……. ดีมาก ไม่ต้องเป็นของแพงก็ได้ มันจะทำให้ฉันรู้ว่าเขาห่วงใยฉันขนาดไหน ถ้ามีคนห่วงใยฉันแบบนี้จริงๆ ฉันอาจจะ……”
‘อาจจะ อาจะอะไรกัน’ ดงซูบินมีท่าทางอยากรู้อย่างจริงจัง
ฉันอยู่กับฉูหยวนเกือบทุกวันและแต่ฉันไม่ได้สังเกตว่ากระเป๋าถือของเธอฉีกออกเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผ้าพันคอของเธอขาด ฉันไม่เห็นแม้แต่สังเกตสายหูฟังของเธอที่มีรอยเปื้อน ดงซูบินมองที่กระเป๋าถือของเธอ เขามองมันเป็นเวลานานและในที่สุดก็พบว่ามันมีรอยฉีกอยู่เล็กน้อยจริงๆ แม้ว่าเขาจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาและตรวจดูมันเขาก็แถบจะไม่เห็นมันเลย! จากนั้นเขาก็มองไปที่สายหูฟัง มันก็มีจุดเปื้อนเล็ก ๆ สีดำ
‘พระเจ้า! ฉูหยวน! เธออยากได้แฟนที่เป็นคนพิถีพิถันขนาดไหนเชียว?’
ฉูหยวนซวนมองไปที่สีหน้าที่นิ่งเฉยของดงซูบิน แล้วเธอก็ผลักหัวของเขา “ นายหัวเราะฉันอยู่ในใจใช่ไหม”
“อ่ะ ไม่ ไม่ ”ดงซูบินหัวเราะ “ ผู้ชายที่พิถีพิถันก็ดีนะ”
“ ฉันรู้ว่าความคาดหวังของฉันค่อนข้างสูงไป ผู้ชายประเภทนี้ไม่มีอยู่จริงหรอก นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่ได้สนใจผู้ชายคนนั้น ไม่ว่าผู้ชายจะประสบความสำเร็จแค่ไหนเขาก็ไม่ใช่คนที่ฉันหวังไว้ เฮ้อ……ไม่เป็นไร บางทีวันหนึ่งชายในฝันของฉันจะปรากฏตัวต่อหน้าฉันสักวันแหละ “
ดงซูบินถามอย่างอิจฉา:“ ถ้าเขาปรากฏตัวขึ้นมาทันทีเลยล่ะ, เธอจะทำยังไง”
“ ฮ่าฮ่าถ้าอย่างงั้นฉันจะรีบคว้าเขาไว้และไม่ปล่อยให้เขาไปไหน”
ดงซูบินต้องการทำให้เธอรู้สึกถึงสิ่งที่เขาจะสื่อ ‘เธอพูดว่าความคาดหวังของเธอไม่สูง แต่ความคาดหวังของเธอนั้นสูงมาก เธอจะหาคนแบบนี้ได้ที่ไหนในโลกนี้? เธอกำลังหา… .. ใช่ รอ! เดี๋ยวก่อน!’ดงซูบินเบิกตากว้างและยืนขึ้น ‘ผู้ชายประเภทนี้มีอยู่จริง ทำไมถึงจะไม่มีจริงล่ะ! เวรเอ๋ย! ฉันยังไม่ได้ใช้พลังพิเศษของวันนี้เลย’!
“ย้อนกลับ!”
……
เวลาเริ่มย้อนกลับ!
ตาของดงซูบินเริ่มเบลอและในวินาทีต่อมาเขาจะรู้สึกได้ถึงเบาะนุ่มของโซฟา ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟา
ฉูหยวนแตะผมของเธอแล้วพูดว่า:““ ฉันก็บอกไม่ถูกหรอก ว่าฉันชอบผู้ชายประเภทไหน ……”
“ เดี๋ยวก่อน” ดงซูบินขัดจังหวะเธอ “ ฉันพึงพูดอะไรไปนะ?”
ฉูหยวนมองเขาอย่างประหลาด “ นายถามฉันว่าคนประเภทไหนที่ฉันชอบ ฉันก็บอกไม่ถูกหรอก แต่ฉันชอบ……”
นี่เป็นเวลาก่อนที่ฉูหยวนจะบอกเกี่ยวกับชายที่เธอคาดหวังว่าอยากจะได้มาเป็นแฟน!
ดงซูบินหยุดเธออย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร. เธอไม่จำเป็นต้องบอกฉันหรอก เอ่อ……ฉันมีงานต้องทำต่อ ฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
ฉูหยวนกะพริบตาและตอบกลับ “ ที่จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันคงไม่มีวันได้เจอเขาคนนั้นไปตลอดชีวิตหรอก ต่อให้ฉันบอกนายไปก็ตาม นายคงหัวเราะเยาะฉัน ฮ่าฮ่า ตกลง. ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าต้องไปทำงาน นายน่าจะเหนื่อยมากแล้ว”
หลังจากออกจากห้องของฉูหยวนแล้ว ดงซูบินไม่ได้กลับไปที่ห้องทันที เขาลงไปชั้นล่างและนั่งแท็กซี่ไปห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด ตอนนี้ยังเป็นเวลาประมาณสองทุ่มกว่า ทำให้ห้างสรรพสินค้ายังไม่ได้ปิด เมื่อดงซูบินกลับมาที่ห้องมันก็เป็นเวลาเกือบ 21.20 น. เขาถือถุงพลาสติกขนาดใหญ่และเขาก็ไปเคาะประตูห้องของฉูหยวน ตอนนี้ฉูหยวนเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วผมและใบหน้าของเธอก็กำลังเปียกอยู่ เธอน่าจะพึงซักผ้าเสร็จและกำลังจะเตรียมตัวเข้านอน
ฉูหยวนเปิดประตูแล้วให้ดงซูบินเข้าไปในห้อง“ ทำไมนายยังไม่นอนล่ะ นายซื้ออะไรมา”
“ ฉูหยวน” ดงซูบินวางถุงเหล่านั้นไว้ที่บนโต๊ะในห้องรับแขก
ฉูหยวนเดินเข้ามาและถามว่า:“ มีอะไรหรอ?”
ดงซูบินนำหูฟังมือถือออกมาจากถุง ม “ ฉันซื้อของมาให้เธอ ดูว่าเธอชอบมันไหม”
ฉูหยวนถึงกับตกตะลึง “ หูฟังมือถือหรอ? เธอเห็นรอยเปื้อนของมันหรอ!”
หลังจากดงซูบินส่งหูฟังโทรศัพท์มือถือของเธอ เขาก็หยิบผ้าพันคอพิมพ์ลายดอกไม้สีอ่อนๆออกมา ฉูหยวนพูดไม่ออกเมื่อดงซูบินพันผ้าพันคอรอบคอของเธอ จากนั้นดงซูบินก็นำกระเป๋าถือสีดำออกมาวางไว้ในมือของฉูหยวน
“กระเป๋าถือ? หูฟังโทรศัพท์มือถือ? ผ้าพันคอ?” ฉูหยวนไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่ได้บอกใครว่ากระเป๋าของเธอโดนรอยขีดข่วนและฉีกขาด เธอจะพยายามจับผ้าพันคอไว้เมื่อเธอถือกระเป๋า เธอกำลังจะซื้อกระเป๋าใบใหม่ถ้าเธอว่าง เธอไม่ทราบว่าทำไมดงซูบินจึงสามารถสังเกตรายละเอียดเล็กๆนี้ได้ ฉูหยวนอุ้มกระเป๋าและจับผ้าพันคอที่คอของเธอไว้เงียบ ๆ
ดงซูบินถาม “ เธอชอบสีนี้ไหม”
ฉูหยวนหยุดครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ:“ ขอบคุณมากนะซูบิน ขอบคุณมาก.”
ดงซูบินยิ้มด้วยความเขินอาย:“ ไม่ต้องขอบคุณหรอก? ราคามันแค่ 300 หยวนเอง” ในตอนที่ไปซื้อของดงซูบินรีบร้อนมากและไม่มีเวลาเลือกซื้อของพวกนี้มากนัก
“ มันไม่เกี่ยวกับเรื่อเงินนะ ฉันไม่ได้คาดหวังเรื่องพวกนี้หรอก……จริง ๆ ……ฉัน……ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรดี” ฉูหยวน จับแขนของดงซูบินและนั่งลงกับเขาบนโซฟา “อา…. ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยอีกต่อไป อย่างไรก็ตามมันเป็นวันหยุดของฉันในวันพรุ่งนี้ วันนี้มาดู……ดูหนังด้วยกันนะ”
จากความเข้าใจของดงซูบินเกี่ยวกับฉูหยวนในตอนนี้ เขารู้ว่าตอนนี้เธอมีความสุขมาก ถ้าไม่อย่างงั้นเธอจะไม่ชวนเขาดูหนังอย่างแน่นอน
ดงซูบินรู้สึกเฉินฉาย! กับความสำเร็จในครั้งนี้!
ความรักของฉูหยวนมีต่อเขาน่าเพิ่มขึ้นมากแล้ว !!!!
