บทที่ 99 หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบ เธอชื่อว่าเจียฮวง!!
ผู้แปล loop
ในระหว่างทางกลับที่พัก
ในเวลานี้บนถนนยังมีรถเมล์วิ่งผ่านไปผ่านมาอยู่สองสามคันดังนั้นดงซูบินจึงยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายด้านนอกตลาดใกล้ๆกับสะพานเวสต์ ซึ่งดงซูบินก็ยืนรอรถเมล์อยู่นานมากแต่ถึงอย่างงั้นดงซูบินเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับการที่ต้องยืนรอรถนานๆเขากับฮัมเพลงและหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าของเขา เขาหยิบบุหรี่ออกมาและจุดมัน บุหรี่พวกนี้เป็นของที่ได้รับจากผู้อำนวยการหลี่ชิงที่มอบให้เขาเมื่อนานมาแล้ว จริงแล้วดงซูบินเปิดบุหรี่ซองนี้ไว้นานมากแล้วมันทำให้รสชาติของบุหรี่นั้นไม่เหมือนเดิมเมื่อดงซูบินเริ่มสูบเขาก็สำลักควันบุหรี่จนน้ำตาเล็ดออกมา
‘รสชาติมันแม่งโครตห่วยเลยอ่ะ!’
เมื่อเห็นอย่างงั้นดงซูบินจึงโยนบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบมันเพื่อดับบุหรี่ลง นอกจากนี้เขายังโยนซองบุหรี่ทิ้งลงถังขยะไปด้วย
‘นี้มันก็เกือบ 20 นาทีแล้วนะ ทำไมรถบัสยังไม่มาอีกเนี่ย’
ในขณะที่ดงซูบินกำลังคิดอยู่ว่าเขาจะเรียกรถแท๊กซี่เลยดีไหม เขาก็เห็นคนๆหนึ่งที่เขาคุ้นหน้าจากห่างตาของเขาที่กำลังเดินอยู่ คนๆนั้นอยู่ห่างออกไปประมาณ 6 ถึง 7 เมตร ผมของเธอผูกเปียดูสวยงามและหน้าของเธอเองก็สวยมากเช่นกัน เธอนั้นมีรูปร่างผอมเพรียวและขายาว เธอดูสง่างามมากๆ เธอคนนั้นเป็นหญิงสาวที่ดงซูบินเคยช่วยไว้ตอนที่เธอถูกล้วงกระเป๋าเงิน เธอสวมชุดสูทสุภาพสตรีสีดำและรองเท้าส้นสีดำในตอนนี้ดงซูบินตะลึงในความสวยและสง่ามงามของเธอมาก ซึ่งความสวยของเธอนั้นแตกต่างจากฉูหยวนที่ดูหน้าตาน่ารักอ่อนโยนอย่างสิ้นเชิง เธอนั้นดูสง่างามมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด!
ในตอนนี้ดงซูบินไม่สามารถละสายตาจากเธอไปได้ ‘ใครกันที่จะสวยเหมือนเธอคนนี้ได้’
‘โอ้จริงด้วยครั้งสุดท้ายที่เราเจอกับเธอมันก็ไม่ได้ไกลจากจุดนี้มาก แสดงว่าเธอเป็นคนแถวนี้หรอ? มันก็ใกล้ๆกับที่ฉันทำงานนะสิ’
“ หัวหน้าเจีย!” อยู่ดีๆก็มีชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นและเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น
หญิงสาวคนนั้นหันไปมองเขาและยิ้ม “ พี่หลี่ เพิ่งกลับบ้านหรอค่ะ?”
ชายคนนั้นพยักหน้าและยิ้ม “ ใช่แล้วผมไปประชุมผู้ปกครองมา -ที่โรงเรียนของลูกนะอ่าวแล้วหัวหน้าเจียจะออกไปข้างนอกหรอครับ?”
“ใช่. พอดีหนูมีบางอย่างต้องทำนะคะ”
ชายคนนั้นมองไปที่เธอ “ หัวหน้าเจียอย่างงั้นผมขอเวลาหนูสักเดียวได้ไหม? ผมอยากจะอธิบายเรื่องงานในที่ประชุมครั้งที่แล้วอีกครั้งให้ฟังนะ พวกเราน่าเปลี่ยนส่วนประกอบหลักเป็นการผลิตเชิงกลและมีการดัดแปลงส่วนอื่น ๆ ……”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและโบกมือของเธอ “ขอโทษด้วย พอดีวันนี้วันหยุด หนูก็ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเรื่องงานสักเท่าไร”
ชายวัยกลางคนๆนั้นหยุดไปชั่วคราวก่อนนี้:“ แต่โครงการนี้ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากรัฐมนตรีโจวเลยนะครับ นี้……”
หญิงสาวยังคงยิ้ม แต่ดวงตาของเธอค่อยเพ่งสายตาไปที่ชายคนนั้น “ ไปทำเป็นรายงานขอเสนอมาและส่งมันมาที่ห้องทำงานของหนู พรุ่งนี้ในเวลางาน ตอนนี้หนูไม่ค่อยอยากคุยเรื่องงานเข้าใจหนูด้วยนะคะ”
ในขณะนั้นดงซูบินเองก็อยากรู้สองคนนั้นกำลังคุยอะไรกันอยู่ เพราะจากที่ดงซูบินมองดูแล้วดงซูบินคิดว่า ชายคนนั้นน่าจะอายุประมานสี่สิบ อีกทั้งท่าทางของชายคนนั้นดูสงบเรียบร้อย เขาก็ยืนตรงอยู่ตลอดเวลาและดูเป็นระเบียบมากตอนที่เขาต่อหน้าหญิงสาวคนนั้น จากบทสนทนาที่ดงซูบินได้ยินเหมือนกับว่า ชายคนนั้นจะค่อนข้างให้เกียรติเธอและใช้ถ่อยคำที่สุภาพกับเธออย่างมาก แต่หญิงสาวคนนั้นน่าจะอายุไม่เกินสามสิบด้วยซ้ำและเธอน่ามีตำแหน่งที่สูงกว่าชายคนนั้นด้วย ‘หัวหน้าเจียอย่างงั้นหรอ? หัวหน้า? เธอเป็นหัวหน้าแผนกจากบริษัทเอกชนรึเปล่า? แต่หากเธอทำงานที่รัฐวิสาหกิจหรือหน่วยงานของรัฐเธอน่าจะดำรงตำแหน่งเท่าๆกับดงซูบินในสำนักงานกิจการทั่วไปถ้าดูจากอายุของเธอ แม้ว่าตำแหน่งเธอจะเป็น “หัวหน้า” แต่ตำแหน่งที่แท้จริงเธออาจะเป็นแค่หัวหน้าส่วนก็ได้’
เมื่อดงซูบินเห็นหญิงสาวคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เขาและเขาก็ลังเลและสงสัยว่าเธอจะจำเขาได้ไหม
เพราะหญิงสาวคนนี้บอกกับดงซูบินว่า เธอจะเชิญเขาไปเลี้ยงมื้อเย็นเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่เกือบหนึ่งเดือนผ่านมาแล้วเธอยังไม่ได้ติดต่อกับดงซูบินเลย เธออาจจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วก็เป็นได้รวมไปถึงเธออาจจะลืมหน้าตาของดงซูบินไปแล้วด้วย
ตอนนี้ภายในใจของดงซูบินกำสับสนเมื่อผู้หญิงคนนั้นหยุดและจ้องมาทีเขา
“ฮะ? เป็นคุณนั้นเอง?”
‘เธอยังจำฉันได้’ ดงซูบินจึงตอบกลับทันทีว่า “สวัสดีครับบังเอิญจังเลยเจอกันอีกแล้ว คุณอยู่แถวๆนี้หรอครับ?”
“ใช่แล้ว. ฉันทำงานอยู่แถวๆนี้” หญิงสาวยิ้มให้กับดงซูบิน “ จริงสิฉันขอบคุณสำหรับวันนั้นมากๆเลย ฉันจำได้นะว่าจะเชิญคุณไปทานมื้อเย็นเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่ตอนนี้ฉันมีงานล้นมือเลยนะเลยไม่มีเวลาว่างเลยในอาทิตย์นี้ พอดีตอนนี้ฉันกำลังจะไปพบลูกค้าและไปทานมื้อเย็นกับเขา ฉันกลัวว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้ไปทานมื้อเย็นกับคุณอีกแล้ว ฉันขอโทษด้วยนะ”
ดงซูบินมองใบหน้าที่น่ารักของเธอและตอบกลับทันที่ว่า “ไม่เป็นไรๆ. คุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้”
“ ฮ่าฮ่าฉันขอบคุณๆจริงที่ช่วยฉันสำหรับเรื่องกระเป๋า เพราะในกระเป๋าเงินของฉันมีบัตรสำคัญๆอยู่เยอะเลย ถึงแม้บัตรประจำตัวประชาชนมันจะหายไปเราก็ยังไปแจ้งเรื่องทำบัตรใหม่ได้ แต่นามบัตรสำคัญๆอื่นๆถ้ามันหายไปมันไม่สามารถหาคืนมาได้เลย” หญิงสาวคนนั้นหมุนผมยาวของเธอด้วยนิ้วเดียว “ โอ้ฉันยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย ฉันชื่อเจียฮวง”
“ ดงซูบิน”
“ โอ้…ชื่อเพราะนะเนี่ย”
“ฮะ? มันก็เป็นชื่อทั่วไปนะ ชื่อของคุณยังฟังดูดีกว่าอีก”
“ ตอนนี้คุณอายุเท่าไรแล้ว 25 รึยัง”
“ ผมเกือบ 24 แล้วครับ”
“ ฮิฮิฉันแก่กว่าคุณอย่างงั้นฉันจะเรียกคุณว่าซูบินล่ะกันตกลงไหม?”
“ได้สิ.”
ในเวลานั้นคนอื่น ๆ ที่รออยู่ที่ป้ายรถเมล์กำลังจ้องมองมาที่เจียฮวง เพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นหญิงสาวที่สวยเช่นเธอได้ง่ายๆ
เจียฮวงหัวเราะและพูดคุยกับดงซูบินอยู่สักพัก หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเธอก็ดูนาฬิกาของเธอและหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นจากกระเป๋าถือของเธอออกมา เธอเขียนตัวเลขและส่งให้ดงซูบิน “เดียวฉันไปก่อนนะ. นี่คือเบอร์ของฉัน. ฉันเป็นหนี้บุญคุณ หากคุณต้องการความช่วยเหลือใด ๆ โทรมาหาฉันได้ อืม …… ฉันทำงานอยู่ที่แผนกวิจัยของสำนักข่าวภายใต้กรมประชาสัมพันธ์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนนะรู้จักใช่ไม ยังไงก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”
ดงซูบินหยิบกระดาษจากเธอแล้วดูเบอร์โทรศัพท์ที่เธอให้เขามา ลายมือของเธอนั้นช่างสวยงามมาก
‘เดียวก่อน? อะไรนะ! เธอทำงานที่….’
‘พระเจ้า! กรมประชาสัมพันธ์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนอย่างงั้นหรอ? สำนักข่าว แผนกวิจัย?
กรมประชาสัมพันธ์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนนี้แตกต่างจากหน่วยงานรัฐบาลอื่น ๆ แผนกวิจัยภายใต้กรมประชาสัมพันธ์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนไม่ใช่แผนกธรรมดาเหมือนหน่วยงานอื่น มันเป็นเหมือนหน่วยงานระดับสูงที่ขึ้นตรงกับรัฐบาล !!!
ดงซูบินถึงกับตกตะลึง “ พี่สาวเจีย ก่อนหน้านี้ผมได้ยินว่าชายคนนั้นเรียกคุณว่าหัวหน้าเจีย คุณ……คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายวิจัยของสำนักข่าวเหรอ?”
เจียฮวงถึงกับหัวเราะออกมา “ ฉันเป็นแค่รองหัวเท่านั้นแหละ”
‘แม้ว่าเธอจะเป็นรองหัวหน้าแต่เธอก็ยังถือได้ว่าเป็นรองหัวหน้าในระดับแผนกอยู่ดี!’
‘แปลกมากในอายุเท่าเธอได้ขึ้นไปถึงระดับรองหัวหน้าแผนกแล้วอย่างงั้นหรอ? เธออาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งทุกๆสองปีหรือไม่เธอก็เข้ารับราชการมานมากแล้ว’
มันอาจจะเป็นไปได้ที่เจียฮวงสามารถไต่เต้าไปถึงตำแหน่งปัจจุบันของเธอได้ ถ้าเธออยู่ในสังกัดพรรคคอมมิวนิสต์อยู่ก่อนแล้ว แต่เธอทำงานให้กับแผนกภายใต้รัฐบาลกลาง รวมทั้งเธอเป็นรองหัวหน้าแผนกภายใต้กรมประชาสัมพันธ์มันก็แสดงว่าเธอเป็นหัวหน้าที่ขึ้นตรงกับรัฐบาลกลาง! แม้ว่าตำแหน่งของเธออาจจะเหมือนกับรองหัวหน้าสำนักเสี่ยวหยาน แต่ก็ไม่สามารถเทียบกันได้เลย ในแง่ของอำนาจและโอกาสในการทำงานรองหัวหน้ากองสำนักข่าวของกรมวิจัยนั้นดีกว่ามากเมื่อเทียบกับสำนักความมั่นคงของรัฐอย่างเช่นรองหัวหน้าสำนักสาขา! ตำแหน่งของเธอไม่ใช่ตำแหน่งที่ทุกคนสามารถไปถึงได้ด้วยความสามารถเพียงอย่างเดียวแน่นอน!
ดงซูบินถึงกับตกตะลึงและมองไปที่เจียฮวงที่กำลังจะห่างออกไปจากเขา
‘รองหัวหน้าฝ่ายที่มีอายุต่ำกว่า 30 ปี? เธอไตร่เต้าถึงขั้นนี้ได้อย่างไรกัน!’
เจียฮวงทั้งสวย, สง่างาม, มีการผู้มีอำนาจที่สนับสนุนเธอ, มีความสามารถ, มีอาชีพการงานที่ดี……
‘พระเจ้า!’
‘ผู้หญิงคนนี้จะสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว!’
ดงซูบินรู้สึกตกใจในตัวของเจียฮวงเมื่อเขาได้รู้ข้อมูลของเธอ ดงซูบินคิดกับตัวเองว่าควรจะพยายามให้มากขึ้นกว่านี้? อย่างน้อยเขาจะไปให้ถึงตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกก็ยังดีหลังจากนี้
