Ranker’s Return – ตอนที่ 16

“คุณได้อะไรบ้างไหมวันนี้?”
 
ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังประทับตรารับรองเอกสารต่าง ๆ กล่าวทักทายเคลที่เพิ่งจะเดินเข้าออฟฟิศมาอย่างสดใส ชายวัยกลางคนผู้นั้นคือ เจมี่ มัวร์ หัวหน้าใหญ่ของไนกี้เมเนจเม้นท์นั่นเอง
 
“พอเจอหน้าผมคุณก็เริ่มพูดถึงเรื่องงานทันทีเลยนะครับ คุณจะไม่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับผมหน่อยเหรอครับ?”
 
เคลเล่นลิ้นตอบกลับคำทักทายของเจมี่ “วันนี้ผมเจอสหายคนหนึ่งที่จะต้องกลายมาเป็นเพชรเม็ดงามให้กับบริษัทนี้ด้วย ผมเลยคิดว่าจะตามหาคนที่เป็นเจ้าของวิดีโอนี้ดู เขาเป็นสหายที่มีความสามารถไม่ธรรมดาเลยล่ะ”
 
เคลวางแท็บเล็ตไว้ตรงหน้าของเจมี่ มันเป็นวิดีโอที่เคลได้ดูเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เจมี่ดูวิดีโอของฮยอนนูโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ในระหว่างที่วิดีโอนั้นดำเนินไป เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นตัวละครหลักของวิดีโอนั้น
 
ไม่นานนักวิดีโอก็จบลง เจมี่หลงอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งการต่อสู้ของฮยอนนูอยู่พักใหญ่ ทว่าในที่สุดเขาก็เริ่มตั้งสติได้และเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง “ช่างเป็นสหายที่ยอดเยี่ยมเหมือนอย่างที่คุณบอกจริง ๆ  ผมคิดว่าเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอที่จะให้เขามาเป็นส่วนหนึ่งของไนกี้เมเนจเม้นท์แล้ว ผมจะรอฟังข่าวดีจากคุณก็แล้วกันนะ คุณเคล”
 
“ผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกันครับบอส”
 
***
 
[คุณได้ฆ่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง]
 
[ได้รับค่าประสบการณ์]
 
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
 
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
 
‘จนถึงตอนนี้เพิ่งจะขึ้นมาแค่เลเวลเดียวเองงั้นเหรอ…’
 
“ช้า…ช้าเกินไปแล้ว!”
 
ฮยอนนูไม่พอใจอย่างมากกับความเร็วในการเก็บเลเวลที่เป็นไปอย่างเชื่องช้า ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาไม่มีสมาชิกปาร์ตี้ที่พึ่งพาได้ ถ้าหากเขามีนักรบหรือนักเวทที่มีความแข็งแกร่งพอใช้ได้ในระดับหนึ่งแล้วล่ะก็ เขาน่าจะสามารถเข้าไปยังส่วนที่ลึกกว่านี้ในเขตของชนเผ่าออร์คและเริ่มไล่ล่าอย่างจริงจังได้
 
ระหว่างที่ฮยอนนูกำลังหงุดหงิดกับความเชื่องช้าในการอัพเลเวลอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังเข้ามากระทบกับหูของเขา
 
ตู้ม!
 
ลักษณะของเสียงที่เขาได้ยินนั้นเหมือนกับเสียงของระเบิดที่กำลังระเบิดออก
 
‘เวทมนตร์งั้นเหรอ?’ ฮยอนนูเรียกทังอีกลับมา จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังจุดศูนย์กลางของเสียงนั้นทันที ห่างออกไปไม่ไกลจากจุดที่ฮยอนนูอยู่มีนักเวทคนหนึ่งกำลังร่ายเวทมนตร์โจมตีเหล่าออร์คด้วยตัวคนเดียว
 
“เขาอยู่คนเดียวงั้นเหรอ?” ฮยอนนูรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอผู้เล่นสายลุยเดี่ยวนับตั้งแต่ที่เขาเริ่มเข้ามาล่าในเขตทางเหนือของป่าทมิฬ เขาพยักหน้าในขณะที่มองดูนักเวทคนนั้นสู้ ฮยอนนูสามารถเข้าใจได้อยู่ว่าทำไมนักเวทคนนี้ถึงได้ล่าคนเดียว
 
เนื่องจากอาชีพนักเวทในเกมอารีน่านั้นแข็งแกร่ง พวกเขาทั้งรวดเร็วและมีพลังมากมาย มันไม่เหมือนกับเกมคอมพิวเตอร์ในสมัยก่อนที่ทำแค่การคลิกใช้สกิลเวทมนตร์ แต่มันคือการสำแดงพลังออกมาให้เห็นกันอย่างชัด ๆ แม้ว่าทักษะในการร่ายเวทและพลังเวทมนตร์ของคนคนนี้จะไม่ได้โดดเด่น ทว่าก็ยังคงพอเป็นไปได้ที่จะใช้ประโยชน์จากเขา เพราะดูจากพลังที่ปล่อยออกมามันแสดงให้เห็นว่าการควบคุมเวทมนตร์ของเขาอยู่ในระดับที่ไม่เลวเลย ความสามารถระดับนี้อยู่ในระดับเดียวกันกับมาตรฐานที่ฮยอนนูคาดหวังไว้ด้วยซ้ำ นักเวทคนนี้แม้จะมีเลเวลต่ำแต่ก็สามารถท้าทายและพัฒนาตัวเองให้กลายเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพได้ เขาสามารถเป็นมืออาชีพหรือแม้กระทั่งพุ่งเป้าไปยังระดับมือฉมังเลยก็ยังได้
 
‘ฉันคิดว่าการสร้างปาร์ตี้ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนัก…’
 
ถึงอย่างนั้นฮยอนนูก็ยังรู้สึกกังวล เขาควรจะชวนนักเวทคนนั้นเข้าร่วมปาร์ตี้ดีหรือไม่ หากเขาร่วมทีมกับนักเวทคนนี้แล้ว การล่าก็น่าจะสามารถทำได้เร็วขึ้น และการล่าในพื้นที่ที่อยู่ลึกเข้าไปในเขตของชนเผ่าออร์คก็น่าจะเป็นไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะต้องแชร์ค่าประสบการณ์กัน แต่อย่างไรเขาก็น่าจะเลเวลอัพได้เร็วกว่าในตอนนี้แน่
 
ฮยอนนูไคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง ทว่าไม่นานนักเขาก็ตัดสินใจลงมือกระทำในสิ่งที่ตนคิด ฮยอนนูเดินไปหานักเวทคนนั้นหลังจากที่การต่อสู้จบลง
 
***
 
เมสันผู้เป็นนักเวทที่จัดการกับเหล่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งได้ด้วยตัวคนเดียวนั้น ตอนนี้กำลังตกอยู่ในสถานะสตั๊น หลังจากการต่อสู้กับพวกยักษ์จบลงแล้ว เขาก็นั่งลงบนพื้นเพื่อฟื้นฟูพลังเวทของตัวเอง ทว่าจู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง มันเป็นเสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังมุ่งหน้ามาทางเขา
 
ไม่นานนักบุคคลปริศนาก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเขา เมสันยื่นไม้คทาไปด้านหน้าของเขาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการร่ายเวท
 
“ใครกัน? นายน่ะ!”
 
รูปลักษณ์ภายนอกของชายผู้นี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด รสนิยมการแต่งตัวที่ห่วยแตกเช่นนี้สามารถคุกคามสวัสดิภาพทางสายตาของเมสันได้
 
‘โอ้พระเจ้า! รูปลักษณ์แบบนี้มันอะไรกัน…’
 
“นายอยากจะสร้างปาร์ตี้ล่าด้วยกันไหม?” ทว่าชายผู้นั้นกลับพูดขึ้นมาอย่างสุภาพ ท่าทีของเขาตรงข้ามกับลักษณะภายนอกอันแปลกประหลาดอย่างสิ้นเชิง
 
“ปาร์ตี้งั้นเหรอ?” เมสันรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย เขาจะสามารถเชื่อใจบุคคลปริศนาผู้นี้ได้ไหม? อีกอย่างคือบุคคลปริศนาผู้นี้มีทักษะอะไรบ้าง?
 
‘ถ้าผู้เล่นสาย PK มีรูปลักษณ์แบบนี้ละก็ ข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขาคงจะแพร่สะพัดไปทั่วแล้วละ’
 
ท้ายที่สุดแล้วความกังวลก็ไม่ได้อยู่กับเขานานนัก เพราะอย่างไรเมสันเองก็รู้สึกกดดันในการล่าออร์คเหล่านี้ด้วยตัวคนเดียวอยู่เหมือนกัน “ได้ เรามาสร้างปาร์ตี้กันเถอะ”
 
เมื่อฮยอนนูได้รับคำยินยอมจากเมสันแล้ว เขาก็ยื่นมือออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม “ฉันชื่อ คังฮยอนนู”
 
“ฉันคือ เมสัน เป็นนักเวท”
 
ทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่า การพบกันของพวกเขาในครั้งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่จะกลายเป็นที่จดจำไปตลอดกาลในเกมอารีน่าแห่งนี้
 
***
 
ปาร์กจุนอูเคยเป็นสมาชิกของสมาพันธ์กะโหลกดำและครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นผู้ดูแลความเรียบร้อยของดันเจี้ยนแห่งหนึ่งเพื่อให้การดำเนินงานต่าง ๆ ของสมาพันธ์กะโหลกดำเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าตัวเขากลับมาถูกจัดการโดยฮยอนนูในระหว่างที่กำลังดูแลดันเจี้ยนนั้นอยู่ และนั่นทำให้เขาต้องจำใจลบตัวละครของตนทิ้งไป อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากความดีความชอบและความสำเร็จของเขาแล้ว สมาพันธ์กะโหลกดำได้ให้ความช่วยเหลือจนปาร์กจุนอูสามารถกลับมาเล่นเกมอารีน่าได้อีกครั้ง
 
ปาร์ตี้ล่าเพื่อเพิ่มระดับในครั้งนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อปาร์กจุนอูโดยเฉพาะ เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในอดีตเขาต้องใช้เวลากว่าสามเดือนถึงจะมีเลเวล 40 ได้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในปาร์ตี้เดียวกันกับสมาชิกกิลด์ผู้มีเลเวลเกิน 60 ถึงสองคน และนั่นทำให้ปาร์กจุนอูมีเลเวลเพิ่มขึ้นถึง 20 ระดับภายในเวลาเพียงแค่สามวันเท่านั้น
 
“จุนอู ปาร์ตี้นี้เป็นไงบ้าง? ถูกใจนายไหม?” หนึ่งในสมาชิกกิลด์ผู้มีเลเวลเกิน 60 ที่มีชื่อว่าเก็นเอ่ยถาม
 
“แน่นอน! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เข้าร่วมปาร์ตี้แบบนี้”
 
“จริงเหรอ? 555” เก็นหัวเราะกับคำพูดของปาร์กจุนอู
 
“ที่ที่เราจะไปล่ากันในวันนี้คือพื้นที่ของออร์คชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่งทางทิศเหนือของเขตป่าทมิฬ เป้าหมายคืออัพเลเวลให้ถึง 25” สมาชิกกิลด์ผู้มีเลเวลเกิน 60 อีกคนหนึ่งที่มีชื่อว่า ซานบรรยายแผนการของวันนี้ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง ไม่ว่าใครฟังก็สัมผัสได้ว่าคำพูดนั้นมีความรู้สึกรำคาญปนอยู่อย่างเห็นได้ชัด
 
“เฮ้! ซาน ไหน ๆ เราก็จะไปล่ากันทั้งที ทำท่าทางให้มันน่าสนุกหน่อยสิ”
 
***
 
การล่าของเมสันและฮยอนนูผ่านไปอย่างราบรื่น การประสานงานกันของทั้งสองคนนั้นดีกว่าที่คาดคิดไว้มาก
 
เวทมนตร์ของเมสันทำให้พวกเขาชิงโอกาสโจมตีได้ก่อน เมื่อพวกออร์คมารวมตัวกันแล้ว ฮยอนนูก็เคลื่อนที่ไปด้านหน้าและต่อสู้ในระหว่างที่เวทมนตร์ของเมสันระเบิดพวกออร์คอีกครั้ง มันเป็นการล่าในรูปแบบเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา อย่างไรก็ตามพวกเขากลับไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย เพราะทั้งค่าประสบการณ์และเลเวลของพวกเขากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จากการที่ทั้งสองได้ล้างบางศัตรูที่อยู่ทั่วบริเวณนี้จนกลี้ยง
 
[คุณได้ฆ่าออร์คจากชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง]
 
[ได้รับค่าประสบการณ์]
 
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
 
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
 
‘ตอนนี้ฉันมีเลเวล 29 แล้ว เป็นการตัดสินใจที่ถูกจริง ๆ ที่สร้างปาร์ตี้’
 
“ฮยอง! นี่มันเร็วกว่าการล่าคนเดียวเยอะเลยนะครับเนี่ย”
 
“ใช่แล้ว ฉันเพิ่งจะเลเวลอัพไปด้วยล่ะ…ว่าแต่นายไม่คิดว่าเวลาเกิดของพวกออร์คมันดูช้าลงเหรอ? ตอนนี้พวกมันน่าจะมีมากเต็มพื้นที่แล้วนี่น่า…”
 
ฮยอนนูและเมสันออกล่าด้วยกันมาสักพักใหญ่แล้ว พวกเขาเริ่มสนิทกันจนสามารถเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ชายน้องชายได้ ทั้งสองคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันถึงเรื่องนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าอัตราการเกิดของเหล่าออร์คนั้นช้าลง
 
***
 
ปาร์กจุนอูและพรรคพวกของเขาต่างก็รู้สึกได้ว่าจำนวนของเหล่าออร์คในเขตนี้มีจำนวนน้อยผิดปกติ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นพื้นที่ล่าที่เหล่าผู้เล่นไม่ค่อยนิยมเข้ามาล่าซักเท่าไหร่
 
“ซาน ดูเหมือนวันนี้จะไม่ค่อยมีพวกออร์คเท่าไหร่เลยนะว่ามั้ย? เหมือนกับว่ามีปาร์ตี้อื่นมาที่นี่้เลย เฮ้อ! ให้ตายสิ…”
 
“ฉันก็ว่างั้น เห็นทีว่าวันนี้น่าจะทำตามเป้าที่วางไว้ได้ยากนะ” ซานมองไปยังเหล่าออร์คที่มีจำนวนไม่มากนัก ‘ปาร์ตี้นึงหรือสองปาร์ตี้ไม่มีทางจะเคลียร์ด้วยความเร็วขนาดนี้ได้แน่…’
 
“แต่ถ้าหากมีปาร์ตี้หลายปาร์ตี้แล้วล่ะก็ มันจะไม่ดูเงียบเกินไปหน่อยเหรอ?”
 
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องนี้ พวกเรารีบไปล่ากันดีกว่า”
 
กลุ่มของปาร์กจุนอูเข้าไปในเขตด้านในของชนเผ่าซึ่งเหล่าออร์คมีอัตราการเกิดที่เร็วกว่า จากนั้นพวกเขาก็ได้รู้แล้วว่าทำไมอัตราการเกิดของเหล่าออร์คนั้นถึงช้า
 
ตู้ม!
 
เป็นเพราะพวกเขานั่นเอง ปาร์ตี้หนึ่งที่มีสมาชิกเพียงสองคน ประกอบด้วยผู้เล่นอาชีพนักรบและนักเวทกำลังสังหารเหล่าออร์คอย่างดุเดือด นักรบที่เป็นหนึ่งในสมาชิกนั้นเป็นคนที่ไม่ว่าอย่างไรปาร์กจุนอูก็ไม่สามารถลืมหน้าเขาได้ลง
 
‘นั่นมัน…เจ้าบ้านั่นงั้นเหรอ?!!’
 
คนที่ทำให้เขาต้องลบตัวละครของตัวเองทิ้ง “คังฮยอนนู”