Ranker’s Return – ตอนที่ 4

มอนสเตอร์ที่ปรากฏออกมาคือดาร์กเอลฟ์! ‘อะไรกัน? ดาร์กเอลฟ์เหรอ? ตอนนี้เนี่ยนะ!’
 
ฮยอนนูแสดงท่าทีกระวนกระวายออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดาร์กเอลฟ์ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่ควรจะปรากฏในช่วงของการฝึกฝนเลย สำหรับเกมอารีน่าแล้ว ดาร์กเอลฟ์อาจไม่ใช่มอนสเตอร์ที่มีความท้าทายอะไรมากมายนัก แม้ว่ามันเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งในด้านการโจมตี แต่มันจะโดนกำจัดได้ง่าย ๆ ถ้าหากผู้เล่นสามารถทนรับการโจมตีหนึ่งครั้งของมันได้และโจมตีพุ่งเป้าสวนกลับไป ในทางกลับกันมอนสเตอร์ตัวนี้คือฝันร้ายของผู้ที่ไม่สามารถทนรับการโจมตีครั้งเดียวของมันได้ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสำหรับผู้เล่นใหม่แล้ว การที่ต้องสู้กับดาร์กเอลฟ์นั้นไม่ต่างอะไรกับการบอกให้ผู้เล่นคนนั้นยอมแพ้แล้วตายไปซะ
 
‘ใจเย็น ๆ เอาไว้ก่อนฮยอนนู หายใจเข้าให้ลึก ๆ’ ฮยอนนูจับดาบที่ถือไว้ในมือแน่น เขาพยายามควบคุมการหายใจของเขาให้เป็นปกติที่สุด
 
ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะความกลัวหรือว่าความประหม่างั้นเหรอ? จริง ๆ แล้วไม่เลย ไม่ใช่เพราะเหตุผลพวกนี้เลยสักนิด เขาเพียงแค่ไม่ได้สัมผัสกับความตื่นเต้นจากการต่อสู้ที่น่าตื่นตาตื่นใจแบบนี้มานานแล้วก็เท่านั้นเอง
 
ดาร์กเอลฟ์เริ่มเคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวังในขณะที่ฮยอนนูกลับทำตัวสบาย ๆ ทั้งนี้ก็เนื่องจากความคิดของเขาที่ว่า ‘หึ แค่โหมดฝึกสอนจะทำให้มันยากได้ซักแค่ไหนกัน’
 
นอกจากนี้เขายังเชื่อมั่นในทักษะของเขา ในที่สุดดาร์กเอลฟ์ตัวนี้ก็เป็นฝ่ายที่ใจร้อนและเข้าโจมตีเขาก่อน มันขยับเข้าประชิดตัวเขาจากระยะห่างสิบเมตรมาอยู่ตรงหน้าฮยอนนูด้วยความรวดเร็วทันที จากนั้นจึงแทงมีดของมันมายังฮยอนนูด้วยความเร็วสูง ฮยอนนูชะงักไปเสี้ยววิ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ตกอกตกใจอะไร เขาใช้ดาบในมือปัดป้องการโจมตีของเอลฟ์ตัวนั้น
 
‘ฝีมือของมันเอาเรื่องกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย…’
 
ดาร์กเอลฟ์ฉวยโอกาสจากความได้เปรียบของมีดสั้นอย่างเต็มที่ มันใช้การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของอาวุธกระหน่ำแทงไปยังท้องของฮยอนนู การแทงครั้งหนึ่งของมันรวดเร็วมากจนเห็นเป็นภาพติดตาว่ามีมีดที่กำลังแทงอยู่ในเวลาเดียวกันนั้นสองถึงสามเล่ม ทว่าฮยอนนูคือผู้เล่นที่เคยเป็นสุดยอดของเกมอารีน่ามาก่อน การโจมตีอันรวดเร็วของมีดสั้นถูกหลบอย่างง่ายดายเหมือนกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
 
เมื่อเห็นเช่นนั้นดาร์กเอลฟ์จึงเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย มนุษย์ผู้นี้ดูภายนอกเหมือนว่าไม่ได้มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ ทว่าแท้จริงกลับมีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงลิ่ว การตั้งท่าป้องกันของเขาเป็นดั่งปราการไร้พ่ายที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรศัตรูอย่างมันก็ไม่อาจตีแตกได้ ไม่มีทางที่จะโจมตีโดนเลยไม่ว่าเอลฟ์ตนนี้จะโจมตีไปสักเท่าไหร่ การกระหน่ำแทงถูกปัดป้องทิ้งทั้งหมดราวกับมนุษย์ผู้นี้คาดเดาการเคลื่อนไหวของมันไว้ทั้งหมดแล้ว สเตมิน่าที่ค่อย ๆ เสียไปเรื่อย ๆ จากการโจมตีที่ไม่เกิดผลอันใดทำให้ดาร์กเอลฟ์ค่อย ๆ จะใจเสียขึ้นมา
 
ในจังหวะนั้นเอง ดาบยาวของฮยอนนูก็แทงเข้าไปยังไหล่ของดาร์กเอลฟ์โดยที่มันไม่ได้ทันตั้งตัว
 
“อั่ก!…เจ้ามนุษย์!” ดาร์กเอลฟ์กระเสือกกระสนหลบเลี่ยงคมดาบของฮยอนนูด้วยความเจ็บปวด
 
ฮยอนนูยังคงกวัดแกว่งดาบยาวในมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย พอมาลองคิดดูแล้ว การต่อสู้ครั้งนี้ก็เหมือนกับได้ดูผู้เล่นที่เคยเป็นที่สุดในการจัดอันดับแรงค์และเป็นตำนานไร้พ่ายอย่างเมลีก็อดกลับมาสานต่อตำนานบทใหม่ของเขาโดยเริ่มจากโหมดฝึกฝนที่ผู้เล่นโดยทั่วไปยากที่จะเผชิญแล้วก้าวผ่าน
 
ดาร์กเอลฟ์ร้องออกด้วยความเจ็บปวด จากนั้นมันก็พยายามกระหน่ำแทงไปยังฮยอนนูอย่างบ้าคลั่ง ‘มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ เจ้ามนุษย์!’
 
ทั้ง ๆ ที่ดาร์กเอลฟ์นั้นเป็นผู้ที่กระหน่ำโจมตีฮยอนนูอยู่ฝ่ายเดียว แต่มันกลับไม่มีความพึงพอใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของมันเลยสักนิด ในทางกลับกันยิ่งมันดิ้นรนโจมตีฮยอนนูมากเท่าไหร่ สีหน้าของมันยิ่งเลวร้ายขึ้นเท่านั้น
 
ฮยอนนูตอบสนองพฤติกรรมของดาร์กเอลฟ์ตัวนี้อย่างเฉยชา เขาป้องกันการโจมตีทั้งหมดของมันได้อย่างง่ายดาย เสมือนว่าการโจมตีเหล่านั้นไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ ขณะเดียวกันท่าทางการกวัดแกว่งดาบของฮยอนนูก็เริ่มแปลกไป ราวกับว่าเขากำลังตวัดดาบมั่ว ๆ ไปกลางอากาศ ทว่าไม่นานนักมีดสั้นในมือของดาร์กเอลฟ์ก็ถูกการกวัดแกว่งดาบที่ไร้ทิศทางของเขาปัดทิ้งจนกระเด็นออกจากมือของมันจนได้ ไม่รอช้าเมื่อการต่อสู้รู้ผลแล้ว ฮยอนนูก็สำเร็จโหมดฝึกสอนของเขาอย่างรวดเร็วด้วยการตวัดดาบผ่านลำคอของดาร์กเอลฟ์ผู้น่าสงสารตัวนั้นจนหัวของมันหลุดออกมาจากบ่า
 
เอไอถึงกับตกตะลึงหลังจากได้เห็นการต่อสู้ของฮยอนนู เขาสามารถเอาชนะการต่อสู้นี้ได้ทั้ง ๆ ที่จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีผู้เล่นคนไหนที่สามารถผ่านการทดสอบที่มีความยากระดับสิบนี้ได้เลย
 
“ยะ… ยอดเยี่ยมจริง ๆ ครับ กระผมขอจบโหมดฝึกสอนเอาไว้เท่านี้ ส่วนรางวัลนั้นหัวหน้าหมู่บ้านอาสลานที่มีชื่อว่าเดลจะเป็นคนมอบให้คุณครับ”
 
***
 
“โอ้! ท่านคือนักเดินทางหน้าใหม่งั้นเหรอ? ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ชายแก่ต้อนรับฮยอนนูด้วยท่าทางอันอบอุ่น เขาผู้นี้คือชายที่ชื่อว่าเดลนั่นเอง “ข้าคือหัวหน้าหมู่บ้านอาสลานแห่งนี้ ท่านคงจะได้เห็นข้าอยู่บ่อย ๆ ในระหว่างที่ท่านอยู่ที่นี่”
 
ฮยอนนูยืนอยู่ตรงที่เอ็นพีซีเดล หัวหน้าหมู่บ้านอาสลานประจำอยู่ เดลเป็นเอ็นพีซี ที่ผู้เล่นใหม่มักจะรู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะต้องคุยกับเขา
 
“ท่านมีนามว่าอะไรล่ะ?” เขาทักทายฮยอนนูด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทางที่แสดงออกดูเหมือนกับว่าตัวเขาเองไม่ใช่เอ็นพีซีที่เบื่อหน่ายในการถามตอบประโยคเดิม ๆ ทุกครั้งกับผู้เล่นที่สัญจรไปมา
 
ฮยอนนูแนะนำตัวอย่างสุภาพต่อเขา “ผมคือคังฮยอนนูครับ”
 
“คังฮยอนนู…อ้อ! ข้าจำได้แล้ว นี่คือรางวัลของท่าน บางทีท่านอาจจะได้อะไรที่มีประโยชน์จากมัน หรือแม้แต่ของในตำนานบางอย่างอาจจะอยู่ในนี้ก็ได้” ฮยอนนูได้รับกล่องรางวัลจากเดล เมื่อได้มันมาแล้วเขาก็รีบเปิดกล่องที่ว่านั้นทันที สิ่งที่ปรากฏออกมาจากกล่องนั้นก็คือแหวนวงหนึ่งที่มีพื้นผิวหยาบ ๆ
 
[แหวนแห่งยักษ์]
[แหวนวงนี้กักเก็บพลังอันไร้ที่สิ้นสุดของเผ่าพันธุ์ยักษ์เอาไว้ ผู้สวมใส่จะสามารถสัมผัสได้ถึงพละกำลังและจิตวิญญาณของยักษ์เมื่อครั้งอดีตจากแหวนวงนี้]
 
ความล้ำค่า: ยูนีค
 
ข้อจำกัด: ไม่มี
 
ความสามารถ: พละกำลัง +50 พลังโจมตีทางกายภาพ +50 สามารถใช้ทักษะ ‘พลังแห่งยักษา’
 
ทักษะพลังแห่งยักษา: เพื่อปลดปล่อยพลังของยักษ์ พละกำลังเพิ่มขึ้นตามค่าพลังโจมตีทางกายภาพที่มี ผลของทักษะ 5 นาที (คูลดาวน์ 2 ชั่วโมง)
 
“เยี่ยมไปเลย ฉันจะใส่มันเดี๋ยวนี้แหละ”
 
ฮยอนนูรู้สึกดีมากหลังจากได้รับไอเทมชิ้นนี้ มันเหมือนกับของขวัญต้อนรับการกลับมาของเขา แม้ว่านี้จะเป็นการเริ่มต้นที่ดี ทว่าหนทางของเขายังคงยาวไกลนัก เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงเริ่มทบทวนสถานการณ์เพื่อวางแผนว่าเขาควรทำสิ่งใดถัดไป
 
ตอนนี้ตัวละครของเขายังคงอ่อนแอเกินไป สิ่งสำคัญคือไอเทมพื้นฐานจำพวกชุดและอาวุธซึ่งเขายังขาดอยู่ ‘ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรีบหาของเหล่านี้ให้ได้โดยไวที่สุด’
 
***
 
ฮยอนนูมายังพื้นที่การประมูลไอเทมเพื่อหาซื้อวัตถุดิบไปประกอบเป็นไอเทมที่เขาต้องการ แต่ทว่าเขากลับไม่เห็นวัตถุดิบที่เขาต้องการขายอยู่เลย ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเวลาวัตถุดิบหลาย ๆ ชิ้นปรากฏออกมาแล้ว พวกมันก็หายวับไปอย่างรวดเร็วทันทีราวกับผีสาง ดูเหมือนกับว่าจะมีคนกว้านซื้อพวกมันไปจนหมด เมื่อฮยอนนูเห็นเช่นนี้แล้วก็อดรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้
 
ในตอนนั้นเอง ยองซานก็ได้กระซิบมาหาเขา ‘จากยองซาน: หวัดดี เป็นไงบ้างเพื่อน นายผ่านโหมดฝึกสอนหรือยัง? ถ้าผ่านแล้วอย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย รีบมาที่ประตูตะวันออกเถอะ พี่ชายที่แสนดีคนนี้จะเป็นไกด์พานายทัวร์เอง หรือจะให้ฉันเป็นคนขับรถพานายเที่ยวก็ได้นะ 555’
 
ฮยอนนูรู้สึกประทับใจในความห่วงใยของยองซานเป็นอย่างมาก ยองซานคือแรงค์เกอร์ผู้เก่งกาจคนหนึ่ง ปกติแล้วเขาคงไม่เสียเวลาอยู่กับพื้นที่ระดับต่ำแบบนี้ แต่เขากลับยอมเสียเวลาช่วยเพื่อนที่กำลังตกที่นั่งลำบากคนนี้
 
‘ถึงยอนชาน: ไม่ล่ะ ฉันต้องสร้างไอเทมก่อน ขอบใจที่นึกถึงฉันนะเพื่อน! คราวหน้าฉันจะลองพิจารณาน้ำใจของนายดู’
 
‘จากยองซาน: พูดอะไรของนายน่ะ?’
 
‘ถึงยองซาน: รอดูไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะให้นายดูอะไรเจ๋ง ๆ เร็ว ๆ นี้แหละ’
 
เมื่อเห็นข้อความจากฮยอนนู ยองชานที่กำลังรอฮยอนนูอยู่ที่ประตูด้านทิศตะวันออกก็ได้แต่เอียงคอด้วยความรู้สึกสงสัย เขาไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทของเขาคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
 
‘นายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ ฮยอนนู…’
 
อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าฮยอนนูคนนี้เป็นเพื่อนที่สามารถทำอะไรเจ๋ง ๆ ให้เกิดขึ้นได้ตลอด ดังนั้นยองซานจึงเลือกที่จะเชื่อในตัวเขา
 
จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงกระซิบจากฮยอนนูมาที่เขาอีกครั้ง
 
‘จากฮยอนนู: จะว่าไปแล้วนะ…ยองซาน…’
 
‘ถึงฮยอนนู: อะไรล่ะคราวนี้? เปลี่ยนใจจะให้ฉันพาทัวร์เหรอ?’
 
‘จากฮยอนนู: ขอตังซัก 50 โกลด์สิ ถึงฉันจะเคยรวยมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวเลย 555’
 
‘ถึงฮยอนนู: เข้าใจแล้วเพื่อน จัดไป’