ตอนที่ 15 เมื่อถึงคราว…(ปวดตับ)
หลังจากที่ไนเรลหนีลงมาจากชั้นสองเขาก็ไปร่วมกับทุกคนที่นอกรั้วบ้าน เมื่อหันกลับไปมองคนที่ชั้น 2 เขาก็เห็นร่างของหนึ่งในลูกน้องของโจ ถูกฝูงต่อหัวเสือลากขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่โจนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ภายในห้อง
“ไปรีบกลับไปที่บ้านพักไปเอารถก่อน” ไนเรลพูดกับกลุ่มของเขา และหันไปบอกคนที่เหลือ “ส่วนพวกคุณ ใครที่ต้องการไปพร้อมกับผม ก็ไปหารถที่ยังใช้ได้อยู่แล้วไปเจอกันที่หน้ารีสอร์ต”
หลังจากที่กล่าวเสร็จเขา นิเรีย ดาลิธและดามินก็ไปที่บ้านพัก แต่ก็มีหัวขโมยตัวน้อยตามมาด้วย “เขาตามมาทำไม”
“เขารู้ทางอ้อมหลุมลึกที่ถนนนั้น” นิเรียกล่าว
“งั้นให้เขาตามมาได้” ไนเรลวิ่งไปที่บ้านพักเพื่อไปเอารถตอนนี้พวกเขาต้องออกไปที่นี่ให้เร็วที่สุด ฝูงต่อที่ฆ่าคนอื่น ๆ หมดแล้วเริ่มที่จะมารวมตัวกันมากขึ้นแล้ว
แต่ในระหว่างทางเขากลับเห็นซากของต่อหัวเสือหลายตัว ‘ถ้ากินมันจะได้ความสามารถแบบไหน? ต้องลอง’
เขาไม่รอช้ารีบวิ่งไปด้านข้างเพื่อเก็บซากของต่อหัวเสือ 2 ตัวใส่บ่าวิ่งแบกมันไปทั้งอย่างนั้น
นิเรียที่เห็นแบบนั้นก็ถามออกมา “พี่ชายจะเอามันไปทำอะไร?”
“พี่อยากลองกินมันดู” ไนเรลตอบหน้าตาย
นิเรียได้แต่พูดด้วยเสียงเล็กของเธอว่า “พี่ชายจะกินทุกอย่างมั่ว ๆ ไม่ได้นะ”
หลังจากที่พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงรถไนเรลก็โยนร่างต่อหัวเสือกลายพันธุ์ไปบนหลังคาตอนนี้มันมี 5 ตัวแล้วเพราะเขาเจอมันในระหว่างทางอีก 3 ตัว ร่างขนาด 1 เมตร 5 ตัวถูกผูกติดด้วยเชือกอย่างเเน่นหน้า
พวกเขาขับรถออกมาทันทีเพราะไม่ได้มีของอะไรที่เอาลงจากรถ
และเขาก็ขี่ออกมาจนถึงหน้าประตูรั้วปากทางเข้าบ้านพักรีสอร์ต ในระหว่างนั้นก็มีคนที่ยังรอดชีวิตอยู่หลายคนพยายามวิ่งออกมาตามนัดกับเขา ส่วนใหญ่ก็ถูกพวกหัวเสือรุมต่อยกันตาย
ด้านหลังเขามีรถอีก 2 คันตามมา
1 คันเป็นรถตู้ และอีกคันเป็นรถบ้าน เมื่อออกมาจากรั้วประตูบ้านพักรีสอร์ตที่ไนเรลพังไปในตอนแรก
อยู่ ๆ ก็มีต่อหัวเสือกลายพันธุ์ตัวหนึ่งบินไปทางรถตู้มันใช้เหล็กในแทงทะลุกระจกฝั่งคนขับ เหล็กในทะลุเข้าที่หน้าอกของคนขับ เสียชีวิตคาที่ในทันที
รถตู้เสียหลักลงข้างทาง ชนเข้ากับป้อมยามที่อยู่ด้านหน้า
“บ้าเอ๊ย” ไนเรลอุทานออกมา เพราะในรถคันนั้นมีหมอแฮรี่อยู่ คนที่อยู่ในรถตู้เริ่มวิ่งลงมา หนีตายกันจ้าละหวั่น
หมอแฮรี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น หมอแฮรี่มีความสำคัญมากเกินไป เขาได้แต่ต้องกลับไปช่วย ไนเรลหักพวงมาลัยเลี้ยวรถกลับทันที
“ช่วยหมอแฮรี่มาให้ได้! คนอื่นค่อยว่ากัน!!” ทั้งสามคน พยักหน้าตอบไนเรล
เมื่อรถหยุดลงนิเรียก็หยิบปืนลูกโม่ของตัวเองเริ่มยิงไปที่ต่อพวกนั้นทันที ส่วนดามินและดาลิธก็รีบวิ่งไปรับหมอ ในขณะที่ไนเรลพยายามยิงต่อหัวเสือกลายพันธุ์ที่จะเข้ามาโจมตีรถของพวกเขา
รถบ้านอีกคันที่เห็นว่าไนเรลกลับไปช่วยพวกรถตู้ คนขับก็เลี้ยวรถกลับไปช่วยเช่นกัน
คนที่อยู่ในรถตู้ 4 คน วิ่งไปขึ้นทางรถบ้านทันที แล้วก็มีป้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างเบาะคนขับด้านหน้า ดูเหมือนว่าเข็มขัดนิรภัยของเธอจะติด
“ช่วยด้วย!!!”
ดาลิธที่เห็นแบบนั้นก็วิ่งไปช่วยทันที
“ดาลิธ! เธอจะทำอะไร?” ดามินถาม ขณะที่ช่วยพยุงตัวของหมอแฮรี่อยู่
“พาหมอกลับไปที่รถก่อนเลย เดี่ยวฉันตามไป” ดาลิธวิ่งไปไม่สนใจเสียงของดามิน แต่คิดว่าน่าจะยังช่วยคุณป้าคนนั้นได้อยู่
ไนเรลที่เห็นดามินพยุงหมอแฮรี่มาคนเดียวแล้วหันไปมองเขาก็เห็นดาลิธที่กำลังช่วยป้าอีกคนอยู่
เธอพยายามดึงเข็มขัดนิรภัยออก เมื่อเข็มขัดนิรภัยหลุดดาลิธก็ช่วยพยุงร่างของป้าคนนั้น และพากันวิ่งกลับมาที่รถ
“คุณป้าเร็วค่ะ” เธอพยายามพยุงตัวของป้าคนนั้นด้วยตัวที่เล็กของเธออย่างสุดความสามารถ
แต่ในจังหวะนั้นเองก็มีต่อหัวเสือกลายพันธุ์ 5 ตัว เคลื่อนที่เข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความรวดเร็ว
มนุษย์ป้าคนนั้นด้วยความขี้ตกใจ เธอกลัวว่าต่อหัวเสือกลายพันธุ์พวกนี้จะต่อยเธอเหมือนกับที่คนขับรถตาย
เธอจึงตัดสินใจผลักตัวของดาลิธเพื่อให้รับการโจมตีจาก ต่อหัวเสือกลายพันธุ์แทนเธอ
“อ้า!!!” ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ดาลิธเธอแค่รู้สึกเจ็บที่กลางหลังเท่านั้นและเธอก็เห็นว่าดามินกำลังวิ่งเข้ามาช่วยเธอ ภาพทุกอย่างก็มืดลง
“ไม่นะ!!!” นิเรียที่เห็นว่าเพื่อนอีกคนของเธอ ดาลิธโดนต่อหัวเสือกลายพันธุ์ต่อยต่อหน้าต่อตาก็รู้สึกโกรธขึ้นมา เธอใช้ความสามารถของเธอจนถึงขีดสุดและพยายามยิงไปที่ต่อหัวเสือตัวนั้น
“นิเรีย! ยิงไปที่ข้อต่อปีกของมัน” ไนเรลพูดออกมาพร้อมกลับวิ่งเขาไปจัดการต่อที่เหลือ
ดามินก็วิ่งตามหลังไปด้วย
นิเรียรีบใส่กระสุนปืนใหม่ เธอคาดการเคลื่อนไหวของมันล่วงหน้าและยิงไปที่ข้อต่อของปีกตามที่พี่ชายแนะนำ
ต่อหัวเสือกลายพันธุ์ที่ต่อยดาลิธถูกยิงที่ข้อต่อของปีกเสียหลักล้มลงกับพื้น มันพยายามที่จะพลิกตัวขึ้นมาแต่ก็ไม่มีโอกาสนั้นเพราะไนเรลที่ตามมาข้างหลังใช้ดาบยาวทังสแตนตัดคอ
ดามินรีบเข้าไปพยุงร่างของดาลิธ ที่หมดสติลงไปแล้ว
“ดาลิธ! ดาลิธ!!” ดามินพยายามเรียกเธอ แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง
“พาเธอกลับไปที่รถก่อนเร็ว!” ไนเรลพูดพร้อมกับหันกลับมาจัดการต่อหัวเสือกลายพันธุ์ ที่เหลือที่ถูกยิงโดยนิเรียจนปีกของพวกมันหลุดร่วงลงมา
ดามินรีบอุ้มดาลิธกลับไปที่รถ โดยมีไนเรลวิ่งตามหลังขณะที่นิเรียยิงคุ้มกัน
ส่วนมนุษย์ป้าคนนั้นถึงเธอจะผลักตัวของดาลิธบังต่อพวกนั้นแต่ก็ไม่รอดโดนต่อหัวเสือกลายพันธุ์ ฆ่าตายอยู่ดี
พวกเขาขับรถออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ไนเรลมองไปที่กระจกข้าง เขาเห็นบนท้องฟ้าเหนือบ้านพักรีสอร์ต ฝูงต่อหัวเสือกลายพันธุ์จำนวนหลายร้อยตัว ถึงพันตัว บินวนไปมาพร้อมกับยกร่างของศพทั้งคนที่ตาย และยังไม่ตาย ขึ้นไปบนท้องฟ้า
บางตัวพวกมันก็นำอาหารกลับไปที่หลัง ขณะพวกที่เหลือก็บินค้นหาเหยื่อบริเวณรอบๆต่อ แม้แต่พวกซอมบี้ที่เดินตามเสียงปืนและความวุ่นวายเข้ามาก็ยังถูกจับกินจนหมด
พวกเขาขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว มันก็มองทางก็มีซอมบี้ยืนขวางบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ถูกนิเรียยิงเก็บไป และบางตัวเขาก็ขับหลบมัน
นี่ไม่ใช่ในหนังที่เขาจะชนพวกมันแล้วรถไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดเขาขับชนก็อาจจะทำให้รถเสียหลัก หรือถ้าร่างซอมบี้ที่ถูกชนหมุดไปใต้ท้องรถ รถอาจจะพลิกคว่ำได้
“หมอ ดาลิธเป็นอย่างไรบ้าง” ดามินถามหมอที่นั่งอยู่ ร่างของดาลิธนอนอยู่บนหน้าตักของดามินทอดยาวเต็มเบาะหลัง
“ไม่ดีนักเธอเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เราต้องรีบหาที่จอดรถแล้วรักษาเธอโดยด่วน” หมอแฮรี่กล่าว
“หมอรักษาเธอเหมือนกับต่อขนาดเล็กไปก่อน” ไนเรลพูดพร้อมกับขับรถ ในชีวิตก่อนหน้านั้นมีบางคนที่โดนพวกมันต่อยเช่นกันและใช้วิธีนี้ก็รอดมาได้แต่นั่นคือ มนุษย์ชั้นสูงเขาไม่รู้ว่า ดาลิธเธอจะทนไหวไหม
หมอแฮรี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ตั้งสติ พยายามพลิกตัวเธอไป หงายหลังของเธอแล้วก็หาแผลจากพิษของเหล็กใน
แผลเหล็กในมีขนาดใหญ่มากเหมือนกับโดนปากกาเจาะทะลุ ด้านในมีพิษสีขาวคลั่งอยู่จำนวนมาก
หมอแฮรี่พยายามหาของที่สามารถกดบาดแผลเพื่อรีดพิษออกให้ได้มากที่สุด แล้วในตอนนั้นไนเรลก็ใช้มืออีกข้างส่งมีดสั้นทังสแตนให้
หมอแฮรี่รีบรับมาและกดไปที่แผล พิษต่อหัวเสือกลายพันธุ์จำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลอย่างต่อเนื่อง
หลังจากที่กดพิษออก อยู่ ๆ ดาลิธก็อ้วกออกมาแต่ไม่มีใครสนใจ ตอนนี้ชีวิตคนสำคัญกว่า
ไนเรลขี่ออกมาทะลุถนนใหญ่ฝูงต่อก็เลิกไล่ล่าแต่ก็มีซ้อมบี้ขวางทางแทน
“ทางไหน?” เขาถามเจคอบ เด็กน้อยหัวขโมยตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างนิเรียตรงเบาะหน้า
เจคอบบอกทางโดยย้อนกลับไปทางที่ไนเรลเคยใช้มาจากเมือง แต่เมื่อขี่มาสักพักเขาก็เห็นว่าดาลิธน่าจะไม่ไหวจึงจอดลงข้างทางที่มีซอมบี้อยู่ไม่กี่ตัว
รถทั้ง 2 คันจอดลง ไนเรลและนิเรียก็รีบจัดการซอมบี้สองสามตัว
ในขณะที่ดามินและหมอแฮรี่ช่วยกันพยุงร่างดาลิธลงมา แผลเล็กน้อยบนหลังของเธอเริ่มที่จะไหม้เป็นรอย ดาลิธดิ้นไปมาด้วยความเจ็บ
“ใครมีน้ำแข็งบ้าง?” หมอแฮรี่ถาม ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน ที่แบบนี้จะหาน้ำแข็งมาจากไหน
เมื่อรู้ว่าตนเองพูดอะไรออกไป เขาก็เปลี่ยนใหม่ “เอาน้ำเปล่ามาก็ได้ หวังว่าจะช่วยเธอได้”
แต่เมื่อใช้น้ำเปล่ามันก็ไม่มีผลอะไรมากนัก มันไม่เย็นพอที่จะช่วยบรรเทาอาการแสบ และความปวดของเธอได้
“ดาลิธเป็นไงบ้าง?” นิเรียเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับมือที่สั่นไปมาเล็กน้อยจากการที่เธอยิงปืนจะนวนมาก
“เธอจะตายในอีกครึ่งชั่วโมง ถ้ายังไม่ได้รับยาแก้แพ้ ประเภทแอนตี้ฮิสตามีน” หมอแฮรี่บอก
“ในรถมียาอยู่” ไนเรลกล่าวและเดินไปหยิบมันมา
หลังจากที่พยายามป้อนยาให้กับดาลิธอยู่สักพัก พวกเขาก็ได้แต่ดูอาการของเธอเท่านั้นแล้วภาวนาให้เธอรอด
นิเรียจับมือของดาลิธอยู่ตลอดเวลา เธอกลัวว่าจะปล่อยมือแล้วดาลิธจะจากเธอไป
ไนเรลเดินไปดูที่รถอีกคันว่ามีกี่คนที่รอดมาบ้าง ตอนนี้มีอยู่ 5 คนจากรถบ้านและ 6 คนจากรถเขารวมถึง ดาลิธที่อาการร่อแร่ด้วย
และในตอนนั้นเองนิเรียก็ร้องออกมา “หมอ หมอดาลิธ เธอ นิ่ง ๆ ไป”
หมอแฮรี่รีบเข้ามาดูเธอทันที “แย่แล้วหัวใจของเธอหยุดเต้น”
หมอแฮรี่พยายามที่จะปั๊มหัวใจของดาลิธอย่างสุดความสามารถ โดยมีนิเรียและดามินอยู่ด้านข้าง
นิเรียใช้มือปิดปากของเธอที่ร้องไห้เพื่อพยายามไม่รบกวนหมอแฮรี่ในการช่วยเพื่อนของเธอ
ไนเรลเดินเข้าไปดูและเขาก็รู้ว่ายังไงดาลิธก็ไม่รอดแล้ว
ผ่านไปทุกวินาที ความหวังในการช่วยเธอก็น้อยลงไปทุกที จนกระทั่งผ่านไป 7 นาทีหมอแฮรี่ก็หยุดปั๊มหัวใจ
นิเรียที่เห็นแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาทันที ไนเรลได้แต่ทำหน้าที่พี่ชายโดยไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น จะเป็นเพราะว่าความมีน้ำใจของตัวดาลิธเองที่นำเธอไปสู่ความตาย
เขาไม่ได้ว่าความที่มีน้ำใจนั้นไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี แต่ต้องไม่ลืมว่าต้องอยู่ในพื้นฐานที่ตนเองสามารถเอาตัวรอดได้ด้วย
ไนเรลยืนเป็นที่ซับน้ำตาให้น้องสาวของตัวเอง
ในขณะที่ดามินที่ตอนนี้ร้องไห้ออกมาและพยายามทำตามที่หมอแฮรี่ปั๊มหัวใจดาลิธ เอาทำอยู่แบบนั้นพร้อมกับเรียกชื่อเธอ
น้ำตาลูกผู้ชายของดามินไหลออกมาไม่หยุด ถึงเขาจะรู้ว่าเธอตายแล้วก็ตาม แต่มันไหลออกมาเอง
หมอแฮรี่จับไปที่ไหล่ของเขาพร้อมกับส่ายหัว ดามินได้แต่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเกี่ยวกับเธอ
สมัยเรียนเขาเป็นแค่เด็กหนุ่มขี้อายผู้หลงไหลในการอ่านหนังสือ แต่ก็มีเด็กสาวที่มีความกล้าหาญเดินเข้ามาและให้เขาสอนการบ้านให้ เธอไม่เคยตอบคำถามหน้าชั้นถูกแต่เธอก็มีความกล้ามากกว่าตัวเขาที่แม้จะมีคำตอบที่ถูกแต่ก็ไม่กล้ายกมือตอบ
ด้วยความที่เขาอยากมีความกล้าแบบเธอเขาจึงเปลี่ยนชื่อของตัวเองจากจัสมินเป็นดามิน
และจากนั้นทั้งสองคนก็เข้ามาเจอกับนิเรียและเรียกเธอว่าลูกพี่
เขาไม่เคยขอบคุณเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ขอบคุณ” ดามินได้แต่กล้มลงไปจูบที่หน้าผากของเธออย่างช้า ๆ
บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจกับการสูญเสียเพื่อน แต่ตอนนี้มีใครบ้างที่ไม่สูญเสียคนอันเป็นที่รักไป
“จัดการศพเธอเถอะ” ไนเรลกล่าวพร้อมกับเดินไปที่ร่างของดาลิธ
แต่ดามินก็ยื่นมือมาและพูด “พี่ไนเรลผมขอจัดการเอง”
ไนเรลมองไปที่ดามินในแววตานั้น เขาจึงพยักหน้าตกลง ดามินดึงมีดสั้นทังสแตนของตนออกมาจากนั้นก็ค่อย ๆ แทงไปที่กกหูไปสู่สมองของเธอเพื่อให้มีรอยแผลน้อยที่สุด
ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อไม่ให้เธอกลายร่างเป็นซอมบี้
หลังจากนั้นพวกเขาก็จัดการศพของเธอแบบง่ายๆ ตามความเชื่อและศาสนาของเธอ
โดยการฝังร่างของเธอไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทุกคนวางดอกไม้ลงไปบนหลุมศพ ไม่ว่าจะเป็นใครในที่นี้ พวกเขาก็หวังว่าเมื่อถึงคิวของตัวเองจะมีคนทำพิธีและฝังร่างของพวกเขาให้แบบนี้บ้าง
แม้แต่ตัวของไนเรลเองก็ตาม ในชาติที่แล้วตัวเขาเองก็ยังไม่มีโอกาสแบบนี้ ได้แต่หวังให้ผืนดินและขุนเขาให้หน้าผา กลบฝังร่างของเขาตอนที่กระโดดลงไปที่หน้าผา
“ไปกันเถอะ” และพวกเขาก็เดินทางต่อไปยังทางที่เด็กน้อยหัวขโมย เจคอบบอก
