ตอนที่ 32 ผู้เหลือรอด
บนเฮลิคอปเตอร์ที่ตอนนี้กำลังถูกตามล่าของซอมบี้ปีกจำนวนไม่ต่ำกว่า 50 ตัวอยู่นั้น พวกมันเป็นเหมือนกับหน่วยไล่ล่ากลางอากาศที่มีความคล่องตัวสูงมาก
ถึงจะมีจีซัสคอยช่วยยิงหอกน้ำแข็งจัดการไปบ้างแต่มันก็มีมากเกินไป และที่สำคัญมันก็ตามไล่ล่าแต่เฮลิคอปเตอร์ลำที่เขานั่ง จีซัสมองไปที่ซากศพซอมบี้สติปัญญา ‘มันต้องการซากของซอมบี้สติปัญญา’
“บัดซบเอ๊ย บินหนีออกไปให้เร็ว อย่าให้มันแย่งชิงซากซอมบี้สติปัญญาไปได้”
ด้านล่างในขณะที่ตอนนี้พวกไนเรลและผู้รอดชีวิตอีกนับร้อยได้ติดอยู่ในวงล้อมของซอมบี้ ทหารที่รับคำสั่งมาว่าให้ทำการถ่วงเวลาซอมบี้ไว้เพื่อรอกำลังหนุน พวกเขารู้แล้วว่าตนเองถูกทิ้งไว้เพื่อถ่วงเวลาให้พวกหน่วยดาบและร้อยเอกหนีไปเท่านั้น
ไนเรลมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินหนีซอมบี้ปีกที่ไล่ล่าอยู่เขาก็รีบหาอะไรมาห่อหัวของซอมบี้สติปัญญาไว้เพื่อไม่ให้ซอมบี้พวกนั้นเห็นไม่งั้นเขาคงถูกไล่ล่าอย่างแน่นอน
สำหรับซอมบี้แล้วซอมบี้สติปัญญาก็เหมือนกับผู้นำ ราชา เทพ ของเผ่าพันธุ์ ต่อให้ตายก็ต้องนำร่างกายกลับมาให้ได้
เขาถอดเสื้อจากศพของทหารออกมาห่อหัวของมันไว้ และถอดเสื้ออีกตัวจากศพของทหารอีกคนมาใส่ทับเสื้อหนังงูกลายพันธุ์ที่ตอนนี้มีรูกระสุนปืนกลหนักและรอยขาดเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะปิดบังร่องรอยของคลิสตัลกลางหน้าอกและรอยสักรูปใบไม้ความสามารถต่าง ๆ
“เอาอย่างไรต่อ” เอวาและนักล่าคนอื่น ๆ มองไปที่ไนเรล ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นักล่าอย่างเอวาและนักล่าที่รอดชีวิตในกลุ่มของเจคได้ตัดสินใจให้เขาเป็นผู้นำ
ไนเรลมองไปที่ทุกคน ตอนนี้ในกลุ่มมีอยู่ประมาณ 10 คนรวมตัวของเขาด้วย “ขึ้นไปบนรถ”
ทุกคนรีบตามไนเรลขึ้นไปบนรถทันที ไนเรลคิดจะขับรถชนพวกซอมบี้พวกนี้และฝ่าออกไปตรง ๆ เขาไม่ได้สนใจว่ารถบรรทุกจะทนได้แค่ไหน ขอแค่ออกไปพ้นระยะก็พอ
“เสียงรถ!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทันทีที่เขาสตาร์ทเครื่องรถและขับชนซอมบี้ออกมา นักล่าและทหารที่เหลือก็รู้ทันที การที่มีคนแรกที่ต้องการจะหนี คนอื่น ๆ ก็ทำตามทันที
“มีคนหนีไปแล้ว”
“ไป พวกเราก็จะออกไปจากตรงนี้เช่นกัน”
“รถบรรทุก ไปแย่งรถบรรทุกทหาร”
ไม่มีใครอยากจะใช้ชีวิตของตัวเองถ่วงเวลาซอมบี้ให้คนอื่นหนีเอาตัวรอดไป ตอนนี้ไม่มีใครสนใจจัดการกับซอมบี้ ทำให้พวกมันสามารถเข้ามาประชิดตัวได้อย่างรวดเร็ว
ที่นี่มีรถบรรทุกอยู่ 4 คัน 1 คันที่ไนเรลเอาไปแล้วตอนนี้เหลืออีก 3 คัน ทหารหลายคนก็รู้เช่นกันว่าถ้าไม่หนีออกไปตอนนี้ก็มีแต่ตาย
ถึงแบบนั้นทหารดี ๆ ก็ยังมีอยู่พวกเขาจอดรอ ในขณะที่ตนเองยิงคุ้มกันให้นักล่าและทหารคนอื่นขึ้นมาในรถก่อนถึงจะขับออกไป
“รถคันไหนที่คนเต็มแล้วรีบออกไปในทันที”
“ไป! ไป! ไป!”
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนที่ดังสนั่นเสียงกรีดร้องของซอมบี้ที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือด แต่พวกมันก็ไม่สามารถหยุดรถบรรทุกได้
ไนเรลมองไปที่รถบรรทุกที่ขับตามเขามา และเสียงร้องขอให้ช่วยของคนที่ตามไม่ทันก็ดังออกมาไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้ตัวใครตัวมันเท่านั้น ใครตามไม่ทันก็ตาย
ในขณะที่ซอมบี้เงาก็ตามเก็บพวกทหารและนักล่าที่หนีไม่ทัน ซอมบี้สติปัญญามองไปที่รถบรรทุกเหล่านั้นเหมือนกับมองอาหารของมันกำลังหนีไป มันสั่งให้ซอมบี้ไททันออกไปทันที
ซอมบี้ไททันจำนวนหลายตัวตรงไปขวางทางของรถบรรทุก
“ระวัง” เอวาที่อยู่ด้านข้างร้องออกมาเตือนไนเรล
“บ้าเอ๊ย” ไนเรลรีบหักหลบซอมบี้ไททันที่ตัวสูงเกือบ 4 เมตร ก้าวแต่ละก้าวของมันนั้นกว้างมากไม่กี่ทีก็ตามรถพวกเขาทันแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ยังต้องขับชนซอมบี้ธรรมจำนวนมหาศาลอีก
เขาไม่สามารถขับเร็วได้มากนักไม่งั้นรถจะพลิกคว่ำได้ เพราะทางพวกนี้เป็นทางในป่าไม่ใช่ถนนโล่ง ๆ
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไนเรลหักหลบไปได้ แต่รถบรรทุกที่ตามมาทีหลังนั้นหลบไม่ทันชนเข้ากับซอมบี้ไททันอย่างแรง
เสียงมันดังสนั่นมาก ตัวรถด้านหน้ายับยู่ยี่ คนขับตายในทันที ขณะที่ทหารและนักล่าที่อยู่ด้านหลังก็กระเด็นไปคนละทิศละทาง
รถบรรทุกอีกคันรีบหักหลบทันทีและขับต่อโดยไม่สน ถึงแม้จะมีเสียงร้องโอดครวญขอความช่วยเหลือเพราะหลายคนที่ยังไม่ตายแต่ก็สาหัส
หลังจากเลยจุดนั้นมาซอมบี้ยังคงตามมา แต่แล้วรถบรรทุกคันสุดท้ายที่ตอนนี้อยู่ ๆ ก็จอดนิ่งคนที่นั่งมาด้วยถึงกับตกใจที่ทำไมรถของพวกเขาถึงไม่ขับต่อแต่เมื่อมองไปในที่นั่งคนขับตอนนี้มันกับเต็มไปด้วยเลือดเพราะตอนนี้คนขับนั้นโดนกัดและได้กลายเป็นซอมบี้กำลังกินเพื่อนทหารด้วยกันที่นั่งอยู่ที่เบาะด้านข้าง
“แย่แล้วคนขับติดเชื้อกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว”
“รีบฆ่ามันและขับรถต่อไปเร็ว”
“ไม่ทันแล้วซอมบี้เงามาแล้ว”
“หนี…อ๊าก”
“มาเรามาตายด้วยกัน พวกซอมบี้บัดซบ”
“แกจะทำอะไร อย่า………..”
บูม!!! ตูม!!! บูม!!! ตูม!!! บูม!!! ตูม!!!
ทันใดนั้นรถบรรทุกก็ระเบิดอย่างรุนแรงจากระเบิดมือที่ทหารคลั่งเสียสติดึงสลักออก
ระเบิดมือสองลูกนั้นไม่อาจจะสร้างความเสียได้ขนาดนี้ แต่ในตัวของทหารคนอื่น ๆ ก็มีระเบิดอยู่เช่นเดียวกัน มันจึงเป็นเหมือนกับระเบิดลูกโซ่ฆ่าทั้งซอมบี้ที่ตามมา ฆ่าทั้งทหารและนักล่า แม้แต่มนุษย์ชั้นสูงก็ตายไปด้วย ทุกสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ตัวรถไม่มีใครรอด
ไนเรลยังคงขับรถบรรทุกหนีออกไป โดยมีแรงระเบิดจากรถบรรทุกคันนั้นที่ช่วยขวางพวกซอมบี้ไว้ทำให้รถบรรทุกอีกสองคันรอดออกมาได้
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ค่ายลี้ภัยตะวันออก 101 เลยเพราะเขาออกมาอีกเส้นทางหนึ่ง เนื่องจากทิศทางนี้มันมีซอมบี้น้อยที่สุด
เขาต้องหาทางกลับไปที่ค่ายก่อนที่ฝูงซอมบี้จะรวมตัวกันมากกว่านี้และมุ่งสู่ค่าย ไนเรลจะต้องกลับไปที่ค่ายเพราะนิเรียยังไงก็ต้องกลับมาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ
ถ้าค่ายลี้ภัยตะวันออก 101 สามารถต้านฝูงซอมบี้ได้ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ได้เขาต้องไปช่วยและพาน้องสาวหนีออกมาให้ได้
เขามองซอมบี้ที่ตอนนี้เริ่มหายลับสายตาไป หลังจากขับมาได้อีกสักพักรถก็พังขับต่อไปไม่ได้
“เดินเท้ากันเถอะ”
ไนเรลลงจากรถ คนอื่น ๆ ก็เช่นกันในขณะที่เขาทิ้งรถบรรทุก รถอีกคันที่ขับตามมาก็สภาพไม่ไหวเช่นกันพวกเขาไม่มีทางเลือกต้องทิ้งรถเช่นกัน
แต่ในตอนนั้นเองที่มีทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา
“ผมจ่าคูเปอร์ คุณเป็นหัวหน้ากลุ่มนักล่านี้ใช่ไหม”
“ใช่มีอะไร?”
“ผมอยากรู้ว่าคุณจะเอาอย่างไรต่อ คุณจะมากับเราไหม พวกเราต้องออกเดินเท้าจากระยะทางนี้ถ้าเดินตัดป่านี้ไปน่าถึงค่ายลี้ภัย 101 ในสองวัน”
“พวกเรามีเครื่องมือที่อยู่กับหน่วยทหารสื่อสารคนนั้น”
จ่าคูเปอร์อธิบายให้ไนเรลฟังพร้อมทั้งบอกเหตุผลที่ต้องการให้ไนเรลไปด้วย เนื่องจากพวกเขานั้นเป็นทหารก็จริงแต่ทุกคนนั้นเป็นคนธรรมดาเท่านั้น ในการปะทะกันเมื่อสักครู่นั้นพวกเขาใช้กระสุนไปเกือบหมดแล้ว จะเหลือก็แต่กระสุนสำรองอีกคนละ 2 แม็กเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงมาทำข้อตกลงกับไนเรลโดยการจะเป็นผู้นำทางส่วนไนเรลก็จัดการกับสัตว์กลายพันธุ์ที่เจอในระหว่างทางในป่า
ไนเรลเองก็เห็นด้วยตอนนี้เขาต้องกลับไปที่ค่ายให้เร็วที่สุด
กลุ่มของไนเรล 10 คน พร้อมด้วยทหารอีก 20 คนและนักล่าบางส่วนที่รอดชีวิตมาได้อีก 7-8 คนก็ออกเดินทางต่อไปในป่า
ด้วยการที่มีเครื่องมือระบุตำแหน่งของทหารสื่อสารคนนั้นนำทาง และมีไนเรลคอยใช้ความสามารถตรวจจับความร้อนจึงทำให้พวกเขาหลบจากสัตว์กลายพันธุ์ขนาดใหญ่มาได้
“คุณไนเรลพักกันก่อนได้หรือเปล่า” จ่าคูเปอร์เดินมาข้าง ๆ เขา ตอนนี้พวกเขานั้นเดินกันมาทั้งวันซึ่งทำให้เหนื่อยล้ามาก บวกกับมีทหารบางส่วนที่บาดเจ็บเช่นกัน พวกเขาต้องการพักรักษาตัว
ไนเรลมองไปที่ทุกคนเขาก็พยักหน้าถึงอย่างไรเขาเองก็รู้สึกเริ่มจะถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน เพราะวันนี้มันหนักมาก
หลังจากนั้นเขาก็หาที่พัก ซึ่งที่พักนี้ก็มีไนเรลเป็นคนรู้เรื่อง ด้านหลังมีต้นไม้ใหญ่หลายร้อยเมตร มีแขนงของรากไม้ขนาดใหญ่ปกป้องซ้ายขวาด้านหน้าเป็นพื้นที่โล่งกว้างซึ่งกว้างพอให้คนจำนวน 50 คนหลบได้สบาย
“เราจะพักกัน” ทุกคนได้ยินดังนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้าทันที
ทหารเอาไม้ขีดไฟขึ้นมาก่อกองไป เขาเองก็ขอเช่นกัน ในความมืดอย่างนี้ไฟนั้นถือว่าสำคัญมาก แต่ก็ต้องระวังเช่นกันไม่งั้นจะไปเป็นที่สนใจของสัตว์กลายพันธุ์นักล่าในตอนกลางคืนได้
อีกไม่นานก็จะเช้า พวกเขาน่าจะมีเวลาให้พักได้ประมาณ 2 ชั่วโมง
ในตอนนั้นเองที่กลุ่มนักล่าเดินเข้ามาโดยมีเอวาเดินนำ ทุกคนนั่งข้าง ๆ ไนเรลและถามออกมา
“นายจะเอาอย่างไรต่อเมื่อกลับไปแล้ว” เธอถามเขาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“หมายความว่าไงที่ว่าจะเอาอย่างไรต่อ” ไนเรลถามออกไปด้วยความสงสัย
“ตอนนี้ทุกคนก็เห็นแล้วว่าพวกนักล่าแบบพวกเล่าถูกปฏิบัติอย่างไร ตอนที่สู้กับพวกซอมบี้ ทหารพวกนั้นไม่สนใจพวกเราเลยโดยเฉพาะพวกหน่วยดาบที่ขึ้นตรงกับพวกรัฐบาลและกองทัพ”
“พวกมันคิดแม้แต่จะสละพวกเราเพื่อเอาชีวิตรอด ทั้งที่ผ่านมาของที่นักล่าที่หามาได้ก็ต้องแบ่งให้รัฐบาลครึ่งหนึ่ง แต่พวกมันกับปฏิบัติกับพวกเราแบบนี้”
“ใช่แม้แต่ปืนพวกมันก็ยึดครองจนหมด รัฐบาลบอกจะไม่บังคับพวกเราแต่ใครจะไปรู้ถ้ามีวันหนึ่งที่พวกนั้นหันปืนมาหาเราและบังคับให้ต่อสู้กับพวกซอมบี้ขึ้นมาจะเป็นอย่างไร”
ตอนนี้นักล่าเหล่านี้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก นักล่าที่มาในภารกิจนี้มี 15 กลุ่ม คนเกือบ 200 แต่ตอนนี้เหลือไม่ถึง 1 ใน 10
ถึงพวกเขาจะเข้าใจว่านักล่านั้นมีความเสี่ยงในอาชีพอยู่แล้วแต่พวกเขานั้นก็ไม่สมควรที่จะต้องถูกใช้เป็นเหยื่อล่อแบบนี้
พวกเขาไม่ใช่ทหารที่พวกนั้นจะมาสั่งได้ แต่กับถูกทิ้งให้ตายในขณะที่พวกยศใหญ่ ๆ พากันหลบหนี โดยเฉพาะหน่วยดาบบัดซบนั้นที่กลาดยิงกระสุนปืนกลหนักโดยไม่สนใจจนทำให้เจค หนึ่งในนักล่าที่เป็นมนุษย์ชั้นสูงระดับ สีเทาต้องตายไป
ไนเรลได้ยินก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมานั้นคือ เหตุการณ์ของค่ายลี้ภัยแห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นข่าวลือแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจริงไหม ตอนนั้นที่เกิดเหตุซอมบี้บุกค่าย ทางรัฐบาลของค่ายได้ใช้กำลังบังคับนักล่าและเหล่ามนุษย์ชั้นสูงที่ไม่ได้เข้าอยู่ฝ่ายรัฐบาลเพื่อสู้กับซอมบี้จำนวนกว่า 1 ล้านตัว
จนในที่สุดค่ายลี้ภัยแห่งนั้นก็สามารถรอดพ้นการล่มสลายมาได้ แต่นักล่าและมนุษย์ชั้นสูงที่ออกไปสู้ตอนนั้นก็ตายทั้งหมด
ถึงนักล่าส่วนใหญ่จะรู้แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มีมนุษย์ชั้นสูงหลายคนที่ไม่พอใจ พวกเขาได้แยกตัวออกจากรัฐบาลและก็สร้างค่ายของตัวเองขึ้นมา แต่ก็ใช่จะตัดขาดการติดต่อพวกเขาก็ยังมีการค้าขายกันอยู่เพียงแค่รัฐบาลไม่สามารถบังคับพวกเขาได้อีก
“แล้วเธอจะทำอย่างไร?” ไนเรลถามขึ้นมา
เอวามองไปที่ไนเรลอย่างจริงจัง และกล่าวออกมา “พวกเราต้องการที่จะก่อตั้ง…..”
“สมาพันธ์นักล่า…..”
