ตอนที่ 48 แผ่นดินไหว
ก่อนหน้านั้นที่ทิศเหนือของค่าย 101 ห่างออกไปประมาณ 5 กิโลเมตร ที่นี่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา
บนบัลลังกระดูก ที่มีซอมบี้กลายพันธุ์คุมกันอย่างแน่นหนา มีซอมบี้สติปัญญาสามตัวที่ตอนนี้กำลังนั่งกินเนื้อสด ๆ จากถาดขนาดยักษ์ที่มีเด็กสาวร่างเล็กถูกวางไว้
แขนขาของเธอถูกตัดออกจากร่างพร้อมกับหันเป็นชิ้นเล็ก ๆ ราวกับซาซิมิ
ดวงดาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง สายตาที่เศร้าหมองมองไปที่เนื้อของ๖นเองที่ถูกกินอย่างช้า
เลือดที่ไหลออกจากร่างกายจนเหมือนกับเป็นน้ำจิ้มที่ถูกตักราดไปบนเนื้อสีแดงชมพู
“เนื้อมนุษย์อร่อยมาก” ซอมบี้สติปัญญาตัวอ้วนผู้มีหมายเลข 0 อยู่บนหน้าผากพูดออกมา มันคือซอมบี้สติปัญญา ขั้น 3 ที่มีพลังมากที่สุด
“ใช่ไหมล่ะ ข้าจับมันมาเลี้ยงไว้อย่างดี” ซอมบี้สติหญิงสามที่ดูราวกับแม่เลี้ยงใจร้ายกล่าวออกมาด้วยความภูมิใจ ที่หน้าผากของเธอมีหมายเลข 2
“พวกเจ้าจะพิธีมากไปทำไม ก็แค่กิน ๆ มันไปตรง ๆ เลยก็จบ” ซอมบี้สติปัญญาที่ดูป่าเถือนที่มีเลข 1 อยู่บนหน้าผากใช้มือของมันแทงลงไปที่ท้องเด็กสาวและกระชากไส้ของเธออกมากินแบบสด ๆ ในทันที
“ไร้อารยธรรม”
“ป่าเถือน”
ทั้งสองตัวมองไปที่ซอมบี้สติปัญญา หมายเลข 1 อย่างรังเกียจ พวกมันใช้หมายเลขในการเรียกตัวอื่น ๆ เนื่องจากการตั้งชื่อ เป็นสิ่งที่พวกมันขี้เกียจทำ ซอมบี้ทั้งสองก็ลงมือกินชิ้นเนื้อต่อในทันที
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทันใดนั้นพวกมันก็ได้ยินเสียงของซอมบี้สติปัญญาหมายเลข 4 ที่ตายไป ซึ่งนี่เป็นคลื่นเสียงที่สติปัญญาแบบพวกมันสามารถได้ยินได้ไกลหลายสิบ หลายร้อยกิโลเมตร แม้ว่าจะอยู่ห่างกัน
หลังจากที่ได้ยินเสียงนี้ซอมบี้สติปัญญาทั้ง 3 ตัวก็หมดอารมณ์กินทันที
“บัดซบมนุษย์พวกนั้นฆ่าหมายเลข 4 ไปแล้ว”
“รีบเตือนให้หมายเลข 5 โจมตีทางตะวันออกซะ และสั่งให้หมายเลย 3 จัดการฝ่าเข้าไปในกำแพงของพวกมนุษย์ให้ได้”
“พวกเราจะแก้แค้นฆ่ามนุษย์ 1 ล้านคนเพื่อสั่งเวยเลือดให้กับหมายเลข 4”
ซอมบี้สติปัญญาทั้งสามตัวรีบสั่งการลงไปในทันที แต่ก่อนนั้นมันก็เห็นมังกรที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าพหลังจากนั้นก็หล่นลงตามมาด้วยเสียงที่ดังสนั่น แค่แรงสั่นสะเทือนพวกมันก็ขนลุกขึ้นมาในทันทีด้วยความหวาดกลัว ถึงแบบนั้นพวกมันก็ไม่ได้ยินเสียงอกไรอีก
“บัดซบนั้นมันอะไร น่ากินมาก”
“มันตายหรือไม่”
“มันคงเป็นสัตว์ที่หลงเข้ามาต่อสู้กัน ไม่ต้องไปสนใจฆ่ามนุษย์ดีกว่า”
พวกมันไม่สนใจและจัดการฆ่ามนุษย์ผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในกรงกินเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยรอให้หมายเลข 3 พังกำแพงและเมื่อนั้นจานหลังของพวกมันก็จะเริ่มขึ้น
ที่ศูนย์บัญชาการกลาง ทุกคนกำลังมองดูภาพของมังกรที่ตัวยาวกว่า 600 เมตร ปีกที่กลางออกกว้างนับร้อย ๆ เมตร กำลังจับไปที่จิ้งจกหางหอกที่ดิ้นไปมาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เหลือพื้นดินหลายกิโลเมตร
ตอนนี้ไม่มีใครพูดออกมาแม้แต่คนเดียวเพราะภพที่อยู่ตรงหน้ามันเกินกว่าจินตนาการ และทันใดนั้นมังกรและจิ้งจกยักษ์ก็พุ่งลงมาจากฟากฟ้า ดังอุกกาบาตชนกับพื้นโลก
บูม!!!!!!!!!!!!!!!!
แรงสั่นสะเทือนทำให้อาคารทั้งหลังสั่นไหวในทันที โชคดีที่อาคารนี้แข็งแรงมากไม่งั้นมันอาจจะถล่มลงมาได้
พลตรีวินเซนต์มองไปที่ภาพของหลุมขนาดยักษที่เต็มไปด้วยฝุ่น “นี่มัน มังกรหรือ เด็กนั้นกลายเป็นมังกร หรือว่าความสามารถของเขาเป็น ร่างมังกร”
“เรื่องนั้นเราไม่อาจรู้ได้ แต่ที่แน่ ๆ เขามีความสามารถ ประเภทลึกลับแน่นอน ส่งภาพนี้ไปที่รัฐบาลกลางในทันที เรื่องนี้ใหญ่เกินไป”
“เด็กนั้นต้องถูกจัดอยู่ในรายชื่อ ความสามารถของเขาอันตรายเกินไป”
“ท่านว่าความสามารถของเขาเป็นระดับ S หรือไม่ เพราะอย่างไรน้องสาวและปูของเขาก็มีพลังถึงระดับ S”
พันเอกคนหนึ่งถามมาทันใดนั้น ทั้งพลตรีวินเซนต์และรัฐมลตรีพาลเมอร์ก็เงียบไป
ตัวตนที่มีพลังระดับ S เหมือนกับพวกหน่วยลับพวกนั้นนะหรือ แต่ก็ไม่แน่ไนเรลอาจจะมีระดับ S ก็ได้ ไม่สิต้องพลังระดับ S แน่นอน
พวกเขาอยากจะรู้จริง ๆ ถ้าไนเรลและคนพวกนั้นสู้กันจะเป็นอย่างไร
ที่สำนักงานย่อยของบริษัทพาราซัส ที่ห้องประชุมใหญ่ชั้น 9
“มันเกิดอะไรขั้นรายงานเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”
“เป็นเรื่องจริง ชายที่ชื่อไนเรล อาโรเดีย ได้กลายร่างเป็นมังกรและฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 4 ด้วยตัวคนเดียวพร้อมกับซอมบี้นับแสนตัว ที่สำคัญเขามีกองกำลังที่เป็นมนุษย์ชั้นสูงกว่า 80 คนที่รวมในการฆ่าซอมบี้ในครั้งนี้”
“แจ้งเรื่องนี้ไปที่สำนักงานใหญ่ และใส่รายชื่อเขาเป็นบุคคลอันตรายต่อบริษัท ถ้าเราไม่สามารถชวนเขาเข้าร่วมกับบริษัทพาราซัสได้ ก็กำจัดเขาไม่งั้นจะเป็นอันตรายต่อแผนของเราได้”
ที่ประตูตะวันออก ตอนนี้เอวาได้พาไนเรลกลับมาที่สมาพันธ์นักล่าแล้ว แต่ดูเหมือเขายังไม่ร้สึกตัว เธอได้ตามหมอที่เป็นเพื่อนกับหมอเฮนรี่มาช่วยดูอาการ เนื่องจากหมอแฮนรี่ถูกส่งตัวไปที่เมืองหลวงใหม่แล้ว
หลังจากที่ตรวจดูหมอคนนั้นก็ได้แต่ประหลาดใจเพราะว่า ไนเรลไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ทั้งบาดแผลตามตัวก็ไม่มี เขาแค่หลับไปก็เท่านั้นไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากรอให้เขาฟื้นขึ้นมาเอง
เอวานั่งเฝ้าอยู่ที่ด้านข้างเตียงและมองไปที่ไนเรลที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่ ลมหายใจของเขานั้นช้ามาก เขาแทบจะใจทุก ๆ 1 นาทีเท่านั้น มันเหมือนกับการจำศีลไม่มีผิด
“ท่านเอวา ผมได้สั่งให้คนเคลื่อนย้ายหางของจิ้งจกหางหอกเข้ามาเก็บที่สมาพันธ์แล้ว ส่วนการคุ้มกันรอบด้านก็ให้ผู้พิทักษ์คุ้มกันรอบด้านอย่างแน่นหน้าแล้ว”
“อีกอย่างทหารทีประจำประตูตะวันออกต้องการพบกับท่านเพื่อถามเรื่องของท่านประธาน”
“ฝากนายจัดการด้วย” เธอแค่ส่งเสียงตอบกลับไปเท่านั้น
เซนเดินถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่รบกวนไนเรลและเอวา
หลังจากที่เซนเดินออกมา เขาก็ไปหาพลตรีวัยกลางคนก็เดินไปหาทันที “ว่าอย่างไรบ้าง”
“เชิญท่านพลตรีกลับไปก่อน เนื่องจากตอนนี้ท่านเอวายังไม่สะดวกคุย หรือท่านจะรอก็ได้ แต่ว่าไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ท่านเอวาจะออกมา”
“คงจะไม่สามารถอยู่รอได้ เพราะต้องไปสมทบกับประตูตะวันตก ถ้าไนเรลฟื้นก็บอกว่าพลตรีติอาโก้ฝากขอบคุณ”
หลังจากนั้นพลตรีติอาโก้ก็พาทหารที่เหลืออยู่ไม่กี่สิบนายมุ่งหน้าไปสมทบกับประตูตะวันตก เนื่องจากที่ประตูตะวันออกนั้นไม่มีซอมบี้หลงเหลืออยู่แม้สักตัว
อีกอย่างพวกกองกำลังตำรวจก็เข้ามาดูความเรียบร้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่แล้ว
เวลาเที่ยงคืนที่ทิศเหนือ ตอนนี้ซอมบี้บุกโจมตีมา 18 ชั่วโมงแล้ว ตอนนี้สถานการณ์ซอมบี้ทั้งทางฝั่งทิศเหนือน่าเป็นห่วงมากเนื่องจากซอมบี้จำนวนมากที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดโดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
แต่กลับกันทหารที่ถอยกลับมาในกำแพง เพื่อใช้กำแพงต้านซอมบี้จำนวนหลายแสนตัวนี้
ปัง! ปัง! ปัง!
“ตายไปซะ” จ่าคูเปอร์ยิงไปที่ซอมบี้ด้วยสภาพที่เหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ตอนนี้ตัวของเขามันปวดไปหมด จากการที่ยิงปืนทั้งวันแต่มันก็ยังดีกว่าบางคนที่ตายไป
เขากำหมัดแน่นและนึกถึงคำสั่งที่ว่าต้องต้านไว้ให้ได้จนถึงเที่ยงคืนค่อยถอยกับมาที่กำแพง ในขณะที่หน่วยดาบถอยกำลังกลับไปเพื่อรักษาพลังในการต่อสู้ นั้นทำให้เขาเสียคนในหน่วยไปถึง 10 คนรวมถึงร้อยเอกที่สั่งการด้วย
แต่คูเปอร์ก็ทำได้แค่เก็บความโกรธไว้ เขารู้ว่าค่าของมนุษย์ชั้นสูงมีค่ามากกว่าทหารแบบพวกเขา
ในตอนนั้นเองที่อยู่ ๆ มีเสียงบินของสัตว์จำนวนมากที่ดังมาจากบนท้องฟ้า ทหารหลายคนก็ชี้ไปที่บนท้องฟ้า
“นั้นมันอะไร ซอมบี้ปีกใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่นั้นมันนก ไม่ใช่แค่นก แต่ยังมีสัตว์กลายพันธุ์ขนาดเล็กที่บินได้จำนวนมาก”
“ดูที่พื้นเร็ว มันมีแมลงและสัตว์ขนาดเล็กเต็มไปหมดเลย”
“พวกมันจะอพยบไปไหนกัน”
ทหารทุกคนเริ่มใจไม่ดี ไม่ใช่แค่ทหารแต่เป็นทุกคนที่อยู่ในค่ายลี้ภัย รวมถึงเมืองหลวงใหม่และค่ายอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน
เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในทุกที่ พร้อมกับเครื่องตรวจจับแผ่นดินไหวที่ยังคงทำงานก็วัดค่าพลังงานจากใต้พิภพอย่างต่อเนื่อง ได้ถึง 10.5 ริกเตอร์ โดยมีศูนย์ในดินแดนที่ไม่รู้จักห่างออกไปจากประเทศมิสทาลหลายแสนกิโลเมตร มันส่งผลกระทบต่อทั้ง 7 ประเทศในทันที
จ่าคูเปอร์ถึงกลับกลัวขึ้นมาในทันที เพราะอยู่ ๆ ก็มีแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง
คลื่น ๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“หลบเร็วหาที่หลบ”
“แผ่นดินไหว ๆ หนีไปจากตรงนี้เร็วมีรอยแยก”
“วิ่งกำแพงกำลังจะถล่มลงมา”
“นี่มัน…” คูเปอร์มองไปที่ผืนดินที่กำลังจะยุบลงพร้อมกับกำแพงที่พังทลายลง รถถัง ปืนใหญ่ และอาวุธยุทโธปกรณ์ทั้งหมดที่อยู่ทางประตูทิศเหนือร่วงหล่นลงตามผืนดินที่ยุบลงไป
รอยแยกของพื้นดินตัดผ่านกลางค่ายลี้ภัย 101 ตั้งแต่ทิศเหนือไปทางตะวันตกกินพื้นที่หลายสิบกิโลเมตรหลุมที่ลึกตั้งแต่ไม่กี่สิบเมตรจนไปถึงร้อยเมตร
แรงสั่นสะเทือนกินเวลาไม่กี่นาที แต่ที่ตามมาคือ อาฟเตอร์ ช็อค อีกหลายครั้ง บ้านเลือนผู้คนจำนวนมากได้รับความเสียหาย โชคยังดีที่ค่ายลี้ภัยนั้นมีตึกสูงไม่มากส่วนใหญ่จะเป็นบ้านและอาคารเดี่ยว
แต่มันก็ทำให้คนตายไปทันทีนับพัน และบาดเจ็บนับหมื่นในทันที
ทางฝั่งของซอมบี้เองก็เช่นเดียวกันพวกมันได้รับความเสียหายและตายเป็นจำนวนมากเนื่องจากว่า แนวกำแพงเหล็กได้หล่นทับมันลงมาใส่ซอมบี้หรือไม่ก็ตกตายลงไปตามรอยแยก ทำให้มีซอมบี้ที่ประตูทิศเหนือตายไปนับ แสน
จ่าคูเปอร์ที่รอดตายมาได้มองไปที่กำแพงที่พังลง
“นี่มัน…หายนะ” เขามองไปที่ซอมบี้ที่มังไม่ตายเดินเข้ามาในกำแพง พวกมันร้องคำรามและตรงไปจัดการกับทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ทหารบางคนที่ติดอยู่ตามซากปรักหักพังซึ่งไม่สามารถหนีได้ก็ถูกรุมกินในทันที
ทหารจำนวนมากตายลงไปในเพียงไปกี่นาทีต และตามมาด้วยประชาชนที่อยู่ด้านใน
การตายของทหารจากซอมบี้มากกว่าแผ่นดินไหวซะอีก เพราะพวกเขาเป็นด่านแรกที่ซอมบี้
“ตายซะ ตายซะ ตายซะ” จ่าคูเปอร์ไม่สนใจอีกแล้วว่าเขาจะตายหรือไม่ เพราะตอนนี้เขาบาดเจ็บที่ขา จะหนีก็ไม่ทันแล้ว
เขาสู้จนกระทั่งกระสุนนัดสุดท้าย และหายไปในทะเลซอมบี้ แต่ก่อนตายเขาก็ยังใช้ปากกัดซอมบี้จนตัวตายเช่นกัน
ซอมบี้จำนวนกว่า 2 แสนที่ยังเหลือรอดบุกเข้ามาในทางทิศเหนือ ฆ่าผู้คนไปเป็นจำนวนอย่างบ้าคลั่ง
เนื่องจากที่เขตทางทิศเหนือเป็นประตูหลักเข้าสู่ค่ายดังนั้นจึงมีผู้คนรวมตัวอาศัยกันอยู่เยอะที่สุด มันมีกว่า 6 แสนคน นั้นทำให้คนตายเป็นจำนวนมาก และเชื้อซอมบี้ก็แพร่ระบาดอย่างรวดเร็ว
ผู้ที่ประตูทิศเหนือคนหนีตายอย่างสุดชีวิตไปที่ตะวันออกในทันที เพราะว่าประตูตะวันตกก็มีซอมบี้จำนวนมหาศาลเช่นกัน
ตอนนี้มีแค่ทางตะวันออกและทางใต้ของค่าย ที่ยังคงปลอดภัยอยู่
