ตอนที่ 62 คนรู้จัก
ไนเรลสมัครการต่อสู้ในทันทีกับพ่อค้าร่างอ้วน ซึ่งก็ดูเหมือนว่าร้านแห่งนี้จะเป็นร้านที่อยู่ในการดูแลของหนึ่งในสามกลุ่มที่ปกครองเมืองนี้
หลังจากนั้นเขาก็เดินดูของอีกสักพักและกลับมาที่ห้องพักที่โรฮานจัดไว้ให้ แต่แน่นอนว่าในขากลับเขาก็ได้ของหลายอย่างกลับมาด้วยซึ่งของเหล่านรู้ก็แพงจนเกือบจะเอาหน้ากากทองไปขายเพื่อซื้อมันแล้ว
สิ่งที่เขาซื้อมามันคือพวกขนสัตว์ของสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 3 พวกมันมีคุณภาพดีเป็นอย่างมาก ซึ่งไนเรลคิดว่ากลับไปจะให้เมสันจัดการกับมันเป็นชุดให้กับทุกคนคนละชุด
ไนเรลส่งพวกมันทั้งหมดเข้าไปในเงาทันทีหลังจากที่กลับมาห้อง แต่แล้วขณะที่เขากําลังจะกินมื้อเย็นก็มีคนมาหาเขานั่นก็คือโรฮาน
หลังจากที่ไนเรลแยกกับโรฮาน เขาก็ไม่รู้เลยว่าการมาของเขานั้นมันถือเป็นข่าวใหญ่ให้กับกลุ่มมังกรดํา และเมื่อกลุ่มมังกรดํารู้กลุ่มอื่นๆ ก็รู้เช่นกัน ดังคําที่ว่า “กําแพงมีหูประตูมีตา”
การที่โรฮานมาที่นี่ก็เพราะว่าหัวหน้ามังกรดําต้องการพบกับไนเรล ซึ่งเขาก็มาด้วยตัวเอง ไนเรลก็ตอบรับไปด้วยความเฉยชาตามมารยาทเท่านั้น
“สวัสดี ฉันคือมังกรดํา นายคือไนเรลสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายที่มีหนวดเคราเต็มใบหน้าทักทายไนเรลด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดี นายมีอะไรถึงต้องการพบในเวลาดึกแบบนี้” ไนเรลพูดด้วยน้ําเสียงที่แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาไม่ต่ํากว่า มังกรดําเลยแม้แต่น้อย
แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะสถานะของไนเรลนั้นสูงกว่ามังกรดําจริงๆ ไม่ว่าจะพลังระดับสีเขียวหรือสถานะประธานสมาพันธ์นักล่าที่ใหญ่กว่าเมืองเล็กๆแห่งนี้ไม่รู้ว่าตั้งเท่าไหร่
แต่แน่นอนว่ามังกรดํานั้นไม่รู้เลยแม้แต่น้อย สีหน้าของมังกรดํานั้นดูน่าเกลียดเป็นอย่างมากเมื่อเห็นท่าทางของไนเรลแบบนั้น
“อะแฮ่ม..ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่อยากจะถามนายว่าจะไปที่ไหน ถ้าไม่มีที่ไปทําไมถึงไม่เข้าร่วมกับกลุ่มกับฉันละ ถ้าพลังของพวกเราสองคนร่วมมือกันจะต้องจัดการกับกลุ่มขวาน ซึ่งได้แน่นอน เมื่อนั้นเราก็จะจัดการกับกลุ่มดอลล่าปกครองโคลอสเซียมและค่อยไปแย่งชิงค่ายรอบๆข้าง เราจะปกครองพื้นที่ 1 หมื่นกิโลเมตรรอบๆนี้ทั้งหมด”
“ว่าไงนายสนใจหรือไม่?”
ไนเรลมองไปที่มังกรดําอย่างแปลกในใจของเขาคิดว่าตอนนี้ กําลังโดนขอทานที่ชวนให้เศรษฐีไปเป็นลูกน้องแล้วบอกว่าจะมอบความมั่งคั่งให้เป็นสิ่งตอบแทน
“ไม่..ฉันแค่ต้องการพักที่นี่ชั่วคราวเท่านั้นจากนั้นก็จะไปในอีกไม่กี่วัน” ไนเรลตอบปฏิเสธไปทันที
“ฉันเห็นว่านายสนใจสาวประหลาดนั้นก็เลยจะให้เป็นของขวัญถ้านายเข้าร่วมกับฉัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่จําเป็นเฮ้อ”
“หืม…” ไนเรลมองไปที่มังกรดําอย่างใจเย็น ดูเหมือนว่ามังกรดําจะรู้เรื่องที่เขาอยากได้นิมพ์ตนนั้น แต่เมื่อลองนึกดูดีๆ คงจะเป็นเพราะสองทาสสาวนั้นเป็นคนบอก
“จะให้พูดตามตรงก็ได้นะสาวประหลาดนั้นเป็นสิ่งที่ฉันจับมาเอง และมันก็ถูกใช้ในการเป็นรางวัล แต่ฉันสามารถเอามันมาให้นายได้”
“ไม่จําเป็น” ไนเรลบอกออกไปอย่างไม่สนใจ เพราะเขาเชื่อว่าสามารถเอามาด้วยตนเองได้
แต่ดูเหมือนมังกรดําจะยังไม่ยอมแพ้ เพราะได้ให้คําแนะนําที่เหมือนข่มขู่เล็กน้อย
“นายอาจจยังไม่รู้ ฉันขอแนะนํานะ การต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่การต่อสู้ปกติ แต่มันคือการพนันทรัพยากรของกลุ่มต่างๆ ดังนั้นทุกกลุ่มจึงส่งมนุษย์ชั้นสูงเข้าร่วมจํานวนมาก นายอาจจะไม่สามารถผ่านรอบคัดเลือกด้วยซ้ํา”
“โอ้…มนุษย์ชั้นสูงจํานวนมาก”
“ใช่..นาย…” มังกรดําได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าไนเรลเกิดความสนใจขึ้นมาบ้างแต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมารอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็หายไป
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันก็ขอตัวก่อน…” ไนเรลพูดจบก็เดินออกไปในทันที
มังกรดํามองไปแผ่นหลังของไนเรลที่เดินออกไป ก็ถึงกับโกรธจนหนวดสั่นเทาในทันที
“บัดซบ มันทํายังกลับว่าไม่เห็นหัวฉันอย่างนั้น ทั้งที่เป็นแค่คนต่างถิ่น สั่งไปบอกให้พรุ่งนี้คนของเราเล่นงานมันให้หนัก
“จะดีหรือครับ เราไม่รู้แน่ชัดว่าเขามีพลังอะไร ระดับไหน”
“นายจะบอกว่าไม่สามารถจัดการกับมันได้อย่างนั้นหรือ?”
“ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าตอนที่เขาโจมตีซอมบี้สติปัญญาขั้น 2 นั้นมันเร็วมาก อีกอย่างความสามารถของเขานั้นเป็นประเภทบิน ซึ่งจัดการยากพอสมควร ส่วนระดับนั้นดูเหมือนจะไม่ต่ํากว่าขั้นสีน้ําตาลแน่นอน”
โรฮานพูดออกมาตรง ๆ และมองไปที่มังกรดํา “ถ้าเป็นไป ได้ผมว่าอย่าไปมีเรื่องกับเขาเลยจะดีกว่า”
มังกรดําได้ยินดังนั้นก็เงียบไป สักพักเขาก็ถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ…ปล่อยเรื่องของเขาไปก็แล้วกัน แต่ว่าเรื่องที่มีเมืองย่อย 101 ของรัฐบาลยังอยู่ก็เก็บไว้เป็นความลับก่อนก็แล้วกัน”
เหตุที่เขาพูดออกมาแบบนี้ก็เพราะว่าไม่อยากให้คนในโคลอสเซียมมีทางเลือก เพราะไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่สามารถผูกขาดสิ่งต่างๆได้อีก ซึ่งมันก็ตรงกับความคิดของกลุ่มอื่นๆเช่นกัน
หลังจากที่ไนเรลกลับไปแน่นอนว่ามีคนแอบบมาหาเขาอีกเช่นกันและก็เป็นใครไม่ได้นอกจากกลุ่มของขวานซิ่ง แต่พวกนี้มาในแบบนักเลงสุดๆ เพราะพวกมันมาเตือนไนเรลโดยตรงว่าถ้าเขากล้าเขารวมกับมังกรดําจะต้องเจอดีกัน
และก็แน่นอนว่าก็ไม่มีใครพบพวกมันอีก ซึ่งก็ไม่มีใครหาร่องรอยเจอแม้แต่น้อย…
ไนเรลเดินกลับมาบ้านพร้อมกับนอนพักผ่อนทันที ถึงแม้ว่าการเป็นมนุษย์ชั้นสูงระดับสีเขียวนั้นจะทําให้เขาไม่ต้องใช้เวลานอนมากก็สามารถฟื้นฟูความเหนื่อยล้าได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง ไม่ต้องนอนมากเหมือนคนปกติ แต่เพราะหลายวันที่ผ่านมา ในการเดินทางเขาจะต้องอยู่กับการระวังตัวตลอดเวลานั้น ทําให้นอนไม่เต็มอิ่มและเกิดการสะสมความเหนื่อยล้า
ทันทีที่ไนเรลทิ้งตัวนอนหลับไปในทันทีอย่างสบายใจ
เช้าวันต่อมาเขาตื่นขึ้นมาแต่เช้า หลังจากจัดการมื้อเช้าเสร็จเขาก็ตรงไปที่สนามต่อสู้ในทันที แต่เมื่อมาถึงก็ต้องแปลกใจ เพราะมันกลับเต็มไปด้วยผู้คนธรรดาและนักล่าจํานวนมากต่างใช้ของที่ตัวเองมีพนันกันอย่างเมามันโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
หลังจากที่เขาเดินมาหลายคนก็หลบในทันที เมื่อเห็นหน้ากากทองของเขา คนที่มีของแบบนี้จะต้องเป็นมนุษย์ชั้นสูงอย่างแน่นอน
เหตุที่พวกเขาหลบนั้นเพราะกลัวว่าจะโดนฆ่าโดยไม่มีเหตุผล สําหรับที่นี่แล้วถ้าโดนฆ่าโดยมนุษย์ชั้นสูงนั้นพวกเขาก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมเท่านั้น
เพราะไม่มีใครไปทวงถามหาความยุติธรรมให้กับคนธรรมดาที่ตายไปอย่างแน่นอน มันไม่คุ้มกันอย่างแน่นอน อีกอย่างที่นี่ก็มีคนตายอยู่ทุกวันดังนั้นมันจึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ
ไนเรลมองไปตามประกาศรายชื่อ ซึ่งมีนักสู้ที่เป็นมนุษย์ชั้นสูงอยู่ถึง 40 คนรวมถึงตัวของเขาด้วย
“มนุษย์ชั้นสูงเยอะพอสมควร” ไนเรลจับไปที่คางและมองไปที่รายชื่อ แต่มันก็ไม่แปลกคนที่จะเอาตัวรอดในภูมิภาคตะวันออกเฉียงหรือได้ก็ต้องมีอะไรดีบ้างและพวกเขาก็มารวมตัวกันอยู่ที่เมืองแลกเปลี่ยนโคลอสเซียมแห่งนี้
อีกอย่างที่พวกเขามีระดับสูงก็เป็นเรื่องปกติเพราะพวกเขาอยู่ในที่ที่อันตรายใจกลางป่ามีสัตว์กลายพันธุ์ให้ล่าได้ไม่จํากัด
ถ้าพวกเขาไม่แข็งแกร่งขึ้นก็มีแต่ต้องตาย
ไนเรลเข้ามาในห้องที่ให้นักสู้ทุกคนรอ เมื่อเขาเข้ามาก็กลายเป็นที่สนใจในทันที เพราะดูเหมือนเขาจะเป็นคนแปลกหน้าในที่นี้ แต่มันกลับไม่ได้มีเขาคนเดียวที่เป็นคนแปลกหน้า
มันกลับมีหญิงสาวคนหนึ่งเช่นกันนั้นที่แต่งตัวมิดชิดปิดบังใบหน้าจนหมด แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังรูปร่างที่ยั่วยวนนั้นได้
มนุษย์ชั้นสูงหลายคนจ้องเธอตาเป็นมัน โดยไม่รู้จักหลบเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับจะกลัวว่าเธอไม่รู้ว่าพวกเขากําลังมองอยู่
หลังจากที่ไนเรลมองไปที่เธออยู่หลายครั้งเขาก็รู้สึกแปลกใจว่าเธอช่างคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่เขาก็นึกไม่ออกเขาจึงเลิกสนใจและหันไปมองรอบๆแทนจนกระทั่งไปเห็นคนรู้จักที่ไม่ควรจะเห็น
“เอส.” ไนเรลถึงกลับอุทานออกมา หลังจากที่บัดซบนี้หนีออกมาจากคุกจนดึงดูดซอมบี้เกือบปิดทางขังเขาไว้ในคุก ไนเรลก็คิดมาตลอดว่าอย่างจะตบกระบาลมันสักทีดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะได้รับโอกาสนั้นแล้ว
“ฮัดชิ้ว..!” เทพเอสที่เขามักจะเรียกตัวเองแบบนั้นจามออกมาอย่างแรงจนคนรอบข้างเดินหลบด้วยความกลัวว่าจะติดหวัดจากเอส
“ใครบ่นถึงเรา” เอสเช็ดน้ํามูกของตัวเองในทันที แต่แล้วเอสก็รู้สึกเสียวหลังขึ้นมาทันที่ที่โดยไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ส่งมาจากทางไหน เอสพยายามมองไปรอบๆแต่เขาก็ไม่เห็นใครหรือคนที่เขารู้จักหรือมีความบาดหมางด้วย
“หรือจะคิดไปเอง” เอสหันกลับไปโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาโดนไนเรลหมายหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หลังจากสํารวจจนทั่วเขาก็พอจะเดาได้ว่ามนุษย์ชั้นสูงส่วนใหญ่นั้นแบ่งกลุ่มกับเป็นหลายๆกลุ่มแต่ที่ใหญ่ที่สุดก็คงเป็นคนของมังกรดํา ดอลล่า และขวานซิ่ง สามกลุ่มนี้ที่มีมนุษย์ชั้นสูงอยู่มากที่สุด แต่ที่แปลกคือมันดันมีคนที่เท่าๆกัน คือกลุ่มละ 8 คนมีไม่ผิดเหมือนกับนัดกันมา
ในขณะที่ทุกคนกําลังรอการต่อสู้และเลือกอาวุธของตัวเอง ที่ส่วนใหญ่เป็นเหล็กธรรมดาอยู่นั้น ภายนอกสนามก็เต็มไปด้วยเสียงโห่ที่สะใจพร้อมกับเสียงกรีดร้องของชายคนหนึ่งที่ร้องออกมาเพราะโดนดาบแทงที่ท้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไม่ ได้โปรด…” เขากําลังร้องขอชีวิต ในขณะที่รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงตะโกนให้ฆ่าฆ่าฆ่า….
หลังจากรออยู่สักพักก็ถึงการต่อสู้หลังของมนุษย์ชั้นสูง พวกเขาก็ประกาศของรางวัลออกมาในทันที ซึ่งสิ่งที่ไนเรลสนใจก็คือ นิมพ์สาวสวยแต่เธอเป็นแค่รางวัลที่สองเท่านั้น
ส่วนรางวัลที่หนึ่งเป็นร่างของหมียักษ์สัตว์กลายพันธุ์ขั้น 4 ที่มีน้ําหนักกว่า 1 ตัน และปืนกับกระสุนอีกจํานวนมาก
ดูเหมือนงานนี้จะถูกจัดขึ้นเพื่อพนันร่างของสัตว์กลายพันธุ์ ขั้น 4 ตัวนี้ที่พวกเขาไปเจอมา ดูเหมือนมันจะบาดเจ็บจนตาย และพวกเขาก็ช่วยขนกันมาแต่ไม่สามารถแบ่งกันได้อย่างลงตัว จึงใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญหา
“สวัสดีผู้ชมทุกคน ขณะนี้ได้เวลาที่ทุกคนรอคอยแล้ว กับการต่อสู้ของเหล่ามนุษย์ชั้นสูง นี่คือการต่อสู้ของเหล่านักรบที่แข็งแกร่งที่ไม่รู้ว่าจะอีกกี่วันเดือนปีถึงจะได้มีขึ้น โดยจะถูกตัดสิทธิ์ให้แพ้ก็ต่อเมื่อหมดสภาพต่อสู้และสลบไปหรือบอกยอมแพ้ แต่ไม่อนุญาตให้ฆ่า” เมื่อกรรมการประกาศว่าไม่อนุญาตให้ฆ่าทุกคนก็รู้สึกเซ็งเล็กน้อยแต่มันก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะก็ไม่มีใครอยากเห็นมนุษย์ชั้นสูงของตัวต้องตายไป
โดยเฉพาะการอยู่ในสถานที่แบบนี้ที่มนุษย์ชั้นสูงมีจํากัด
“และเพื่อให้มีความสนุกเพิ่มขึ้นมาอีกเราจะให้มีการต่อสู้กันเป็นกลุ่ม คนถ้าใครยืนอยู่ได้เป็นคนสุดท้ายก็ชนะในทันที ถ้าพร้อมแล้วเรามาชมการต่อสู้ได้………………..”
ทันทีที่เสียงนั้นหยุดลง ประตูเหล็กก็เปิดออกเผยให้เห็นสนามประลองที่มีคนนั่งอยู่ในอัฒจันทร์เชียจํานวนหลายพันถึงหมื่น ส่งเสียงเชียกันอย่างสุดกําลัง โดยเฉพาะเหล่าสมาชิกกลุ่มต่าง ๆ
“บัดซบ ก็ว่าทําไมมันถึงจับกลุ่มกัน” ไนเรลสบถออกมาในทันที เขาอยากจะด่าคนคิดกฏมาก นี่มันไม่ใช่การต่อสู้แบบนักรบแต่เป็นการสู้แบบนักเลงกลุ่มแก๊งมากกว่า ดูเหมือนกลุ่มต่างๆจะคิดว่า ถ้าคนของตัวเองได้ที่ 1 2 3 . ทุกตําแหน่ง นั้นก็เท่ากับจัดการกวาดทุกรางวัลมาเป็นกลุ่มของตัวเองเรียบ พวกมันช่างโลภนัก
ไนเรลรับรู้ได้ทันทีว่า เขาจะต้องโดนรุมอย่างแน่นอน ถึงแบบนี้เขาก็ไม่ได้กลัว แต่รู้สึกคันไม้คันมือรีบวิ่งออกไปในทันที เพื่อยึดครองตําแหน่งที่ได้เปรียบสุดนั้นก็คือสนามฝั่งทิศตะวันตก ที่ที่เงาจากทิศตะวันออกงอกยาวมา
