ตอนที่ 8 ขโมยไข่
เดินตามรอยเลือดมาสักพักก็เจอกลับโกดังเก็บของขนาดใหญ่ ด้านหน้าประตูเขียนไว้ว่าเป็นโกดังเก็บเหล็กของบริษัทผลิตเหล็กรายย่อย
ไนเรลหาทางเข้าอยู่สักพักก็เจอกำแพงด้านข้างที่ดูเหมือนจะถูกชนจนแตกด้วยบางอย่าง “รอยเลือดหายไปในนี้ เข้าไปกันเถอะ”
ด้านในมีเนื้อที่ประมาณ 1,000 เมตร มีโกดังเล็ก ๆ อยู่ 3 แห่ง ดังนั้นมันจึงไม่น่าจะหาตัวยาก
เมื่อเดินเข้ามาภายในมีซากของยามที่เฝ้าโกดังถูกตัวขาดครึ่งตายอยู่ เมื่อเดินเข้าไปดูก็เห็นแผล มันคือรอยกัดคล้ายกับกรรไกร ร่องรอยของมันทำให้เขานึกถึงบางอย่าง มดกลายพันธุ์
มดกลายพันธุ์เคยเป็นปัญหาที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก เพราะมันมีจำนวนมาก เป็นล้าน ๆ ตัวในแต่ละรัง
ไนเรลลังเลอยู่สักพักว่าจะเอาไงต่อ
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องที่ดังออกมาจากในโกดัง เขารีบไปดูทันทีพร้อมกับนิเรีย ดาลิธและดามินดูจะกลัวเล็กน้อยแต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมีมากกว่า ทำให้ทั้งสองคนวิ่งตามไป
เขามองลอดช่องที่ดูเหมือนจะถูกกัดจนเป็นช่องทิ้งไว้แค่ตัวพอมุดเข้าไปได้ ด้านในมีมดตัวใหญ่เท่าสุนัข ประมาณ 10 กว่าตัวกำลังช่วยกันกัดร่างของชายวัยกลางคนอีกคนที่เขาตามหาอยู่ทั้งแขนขาโดนหนีบด้วยกรามขนาดใหญ่และกระชากไปมากเพื่อให้หลุด
“อ๊าก ๆ ปล่อย…ปล่อยสิวะ! ไอ้มดบ้า!” ชายคนนั้นพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อดิ้นให้หลุดจากฝูงหมด แต่เขาไม่มีทางที่จะสู้กำลังของมดได้เลย
มดสามารถยกของที่หนักกว่าตัวเองได้ถึง 50 เท่า และเมื่อมันมีขนาดเท่ากับสุนัขก็ไม่ต้องคิดเลยว่ากำลังของคนธรรมดาจะสามารถสู้มันได้
ทั้งนิเรียและดาลิธเอามือปิดปากไว้กลัวจะกรีดออกมา ชายวัยกลางคนถูกแยกร่างออกเป็นชิ้น ๆ ร้องด้วยความเจ็บปวดและทันใดนั้นก็มีมดอีกตัวงับไปที่คอของเขากัดจนขาดออกและตายไปทั้งอย่างนั้น
จากนั้นพวกมันก็ลากชิ้นส่วนของชายคนนั้นลงไปในหลุมขนาดใหญ่ ทุกคนถึงกลับกลืนน้ำลายทันที
“พี่ชายเอาไงดี?” นิเรียถามพร้อมกับมองภาพข้างหน้าตาไม่กะพริบ
หลังจากที่มดเอาชิ้นส่วนของชายคนนั้นลงไปในหลุมมันก็กลับออกมา และไปกินเหล็กต่ออย่างไม่สนใจใคร
“ไปดูโกดังอื่นกันก่อน” ไนเรลกล่าวตอนนี้ชายวัยกลางคนที่เขาตามฆ่าก็โดนมดฆ่าไปเป็นอาหารแล้ว
มีโกดังอีกสองแห่งมันห่างกันเล็กน้อยเมื่อมองไปด้านในก็เต็มไปด้วยเหล็ก
ก็มีรองรอยกัดอยู่เป็นช่องเล็กพอตัวมุดเข้าไปได้เช่นกัน เมื่อมองเข้าไปก็เต็มไปด้วยตัวอ่อนของมดที่กินเหล็ก เขาไม่รู้ว่ามันมีกี่ตัวเนื่องจากภายในมันมืดพอสมควร
แต่ก็สามารถกะปริมานคร่าวๆ ได้ไม่ต่ำกว่า 10,000 ราวกับมันใช้ที่นี่เป็นห้องอนุบาลตัวอ่อน
ตอนนี้เขาเริ่มแน่ใจแล้วว่ามันคือมดกินเหล็กกลายพันธุ์ ที่เรียกแบบนั้น เพราะว่าพวกมันชอบกินเหล็กบริสุทธิ์เป็นอาหาร
มันถือเป็นฝันร้ายสำหรับมนุษย์อย่างพวกเขาพอสมควร เพราะเมืองส่วนใหญ่ก็สร้างมาจากเหล็ก มันคือตัวหายนะโดยเฉพาะช่วงที่มีการฟื้นฟูการขนส่งทางรถไฟขึ้นมาใหม่ รางเหล็กพวกนั้นก็ถูกกินโดยมันไปจนเสียหายมากมาย จนกระทั้งพวกเขาใช้วัสดุประเภทอื่นมาแทน
ไนเรลไปดูที่โกดังสุดท้ายมันมีไข่พวกมดกินเหล็กกลายพันธุ์ขนาดเท่ากำปั่นวางไว้อยู่หลายพันฟอง มีมดตัวที่เต็มไวคอยทำความสะอาดไข่ที่เขาขึ้นมาจากหลุม “ดูเหมือนว่ามันจะมีนางพญาค่อยไข่อยู่ในหลุม นี่คงเป็นรังใหม่”
ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดแปลก ๆ ออกมา ‘ถ้าข้ากินไข่ของมันจะได้รับพลังของมันหรือไม่ ต้องลองดูไม่ลองก็ไม่รู้’ เขารู้สึกตื่นเต้นทันที และเลียลิมฝีปากด้วยความหิว
“น้องพี่ อยากกินไข่มดไหม?” ไนเรลถาม
เขามองไปที่ไข่และกำลังว่างแผนในหัว
ทุกคนมองไปที่ไนเรลแบบแปลก รวมถึงนิเรียด้วยเธอคิดในใจ ‘หรือว่าพี่ชายของฉันจะเป็นจอมตะกละไปแล้ว’ เธอคิดไปถึงตอนที่ก่อนจะเกิดเรื่อง พี่ชายของเธอพาไปกินหมูกระทะและชาบูทุกวันจนเธอเริ่มกังวลว่าน้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้นมามาก
“กิน!” ถึงแบบนั้นทุกคนก็ตอบตกลงพร้อมกัน เพราะอาหารที่ไนเรลอยากกินมันจะต้องอร่อยอย่างแน่นอน
พวกเขาคิดถึงหนูและปลาตะเพียนกลายพันธุ์ย่างเมื่อวานนี้ ก็ถึงกลับกลืนน้ำลายดัง “เอื้อก” ทันที
หลังจากวางแผนอยู่สักพัก เขาให้นิเรียและพวกไปแอบที่ป้อมยาม ส่วนเขาก็ไปล่อซอมบี้ โดยใช้ซากของยามที่ถูกมดฆ่าตาย
ด้วยความที่มันเพิ่งเป็นซอมบี้ขั้นที่ 1 จึงเคลื่อนไหวช้าพอสมควร เขาก็แค่วางชากเป็นทางล่อไปหามดกินเหล็กในโกดังที่มีไข่อยู่
ตอนแรกเขาคิดว่าแค่ 10 กว่าตัวก็คงพอ แต่ดูเหมือนซากยามจะได้ผลที่เดินมันมาถึง 30 กว่าตัวทันทีที่มันเดินไปถึงโกดังพร้อมกับชื้นเนื้อในปาก
มดกินเหล็กกลายพันธุ์ก็เหมือนจะรู้ตัว รีบกรูกันออกมาจากโพรงในโกดังอย่างต่อเนื่อง
ไนเรลรีบกระโดดหลบไปในป้อมยามทันที
“รอพวกมันชุลมุนกันก่อนแล้วก็เข้าไปขนไข่มดเท่าที่จะทำได้” เขากระซิบบอก ทุกคนก็พยักหน้า
หลังจากนั้นมด 10 กว่าตัวก็เขามาล้อมซอมบี้ไว้ พวกมันพยายามขูเพื่อให้พวกซอมบี้ถอยออกไปจากอาณาเขตของมัน
แต่ด้วยสติปัญญาของซอมบี้ระดับต่ำ มันเอาแต่ร้องคำรามและเดินเข้าไปเพื่อที่จะฉีกกระชากกินมดกินเหล็กกลายพันธุ์ทั้ง 10 ตัวนั้น
พวกมันไม่สนว่าจะเป็นเนื้ออะไรขอแค่ยังสดใหม่ก็พอแต่ถ้าเป็นเนื้อของมนุษย์ได้ก็ดี
เมื่อมดกินเหล็กกลายพันธุ์เห็นว่าพวกซอมบี้ไม่ยอมถอยไป มันจึงเลือกพวกที่อยู่ภายในโกดัง และในหลุมที่ดูแลนางพญาออกมาช่วย
ทั้งมดกินเหล็กกลายพันธุ์และซอมบี้สู้กันอย่างชุลมุน ถึงแม้ว่าซอมบี้จะมีเยอะกว่าแต่มันก็ไม่มากพอ และที่สำคัญพละกำลังของมดก็มากกว่าซอมบี้อยู่มากพอสมควร
มดกินเหล็กกลายพันธุ์งับไปที่ตัวของซอมบี้อย่างแรงจนร่างของมันขาด ถึงแบบนั้นพวกมันก็ยังต้องใช้เวลาในการจัดการกับซอมบี้อยู่อีกสักพัก
“ลงมือ” เขารีบแอบพวกมันและเข้าไปที่โกดัง ทุกคนตามหลังเข้ามาก็ต้องตกใจ ไข่ มันเต็มไปด้วยไข่มดกินเหล็กกลายพันธุ์
“อย่ายืนงงอยู่รีบขนเร็ว” ไนเรลรีบกล่าวออกมาเมื่อเห็นทุกคนยืนงงอยู่
พวกเขาไม่ได้เอาถุงหรือตระกล้าใส่ของมา ดังนั้นจึงใช้เสื้อชั้นนอกมาทำเป็นถุงห่อไข่มดกันอย่างรวดเร็ว
ถึงแบบนั้นไข่มดก็มีมากเกินไป พวกเขาไม่ได้โลภมากแค่ขนเท่าที่ไหวแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที
ทั้ง4 คนเรากับหัวขโมย ทันใดนั้น ดาลิธที่หอบไข่มาอย่างไม่ระวังก็ทำไข่มดหล่นแตกหนึ่งฟอง
มดกินเหล็กที่สู้อยู่นั้นก็เหมือนสัมผัสได้ถึงไข่ที่แตก มันกระดิกหนวดไปมากรามขบกันอย่างแรง
ดาลิธมองไปที่ดวงตาของมด ถึงแม้มดพวกนี้จะไม่ใช้การมองเห็นเป็นหลักแต่ดวงตาของมันก็ยังน่ากลัวเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกขนลุกขึ้นมารีบวิ่งตามคนอื่น ๆ ไปทันที
ไนเรลหันไปมองขณะที่ข้ามกำแพงที่พังออกมา ก็ต้องตกใจ ดาลิธประมาทจนไปล่อมดบางส่วนไล่ตามเธอมา
“วิ่ง!” เขาหันไปบอกทุกคนทันที
ทุกคนใส่เกียสุนัข นิเรียวิ่งนำหน้าไปทันที ตามมาด้วยไนเรล ดามินและคนสุดท้ายคือ ดาลิธ
“รอ ๆ ด้วย!” ดาลิธตะโกนออกมา
มดที่เห็นรีบส่งสัญญาณบอกตัวอื่น ๆ ทันที
ฝูงมดวิ่งตามดาลิธมาแต่นั่นก็เปิดโอกาศให้ซอมบี้ มันเดินเข้าไปและกัดกินตัวอ่อนของมดอย่างเมามัน
ทำให้ฝูงมดที่ตามพวกเขาต้องรีบกลับมาจัดการกับซอมบี้อย่างจำใจ
…………………………………
หลังจากวิ่งมาจนรู้สึกว่าพ้นแล้วพวกเขาก็หยุดวิ่งและหอบหายใจอย่างเหนื่อยโดยเฉพาะดามิน ปกติเขาเอาแต่อ่านหนังสือไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย จึงรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก
“ขอโทษ” ดาลิธกล้มหัวขอโทษ
ไนเรลได้แต่ส่ายหัวเขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะอุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ ถ้าเมื่อกี้ไม่เป็นเพราะซอมบี้ที่ล่อมามันมีเยอะจนเข้าไปกัดกินตัวอ่อนของมดกลายพันละก็ ดาลิธก็คงตายไปแล้ว
“ช่างเถอะไปหาที่ย่างพวกมันกินกัน” ตอนนี้เขารู้สึกหิวแล้ว
พวกเขาหาบ้านที่อยู่แถวนั้น เมื่อส่องดูในบ้านผ่านหน้าต่างก็เจอกลับซอมบี้หญิงชรานั่งรถเข็นตัวหนึ่ง
เขาจึงหันไปสั่งดาลิธ “เข้าไปฆ่ามัน”
ดาลิธรู้ว่านี่คือการไถ่โทษของเธอ เธอเอามีดทำครัวออกมาแต่ดามินก็ยื่นมีดพกทังสแตนให้
“ขอบคุณ” เธอรับมีดมาจากมือของดามินและเดินเข้าไปหาซอมบี้หญิงชรา
ซอมบี้หญิงชราไม่เห็นว่า มีเนื้อสดๆ เข้ามาใกล้เธอก็พยายามที่จะใช้มือเอื้อมไปจับ ฟันของซอมบี้กดขึ้นลงกระทบไปมาเสียงดังกึกๆ
ดามิธท่าทางลังเลพยายามแทงไปที่ซอมบี้
“อ้อมไปข้างหลัง” ไนเรลบอก
ดาลิธหันไปมองที่ไนเรล เธอทำตามที่เขาบอกเดินอ้อมไปที่ด้านหลัง
“”
ซอมบี้พยายามหันไปกัดเธอ
“แทงเข้าไปที่หูของมัน”
ดาลิธทำตามที่ไนเรลบอก มีดปักเข้าไปที่หูแทงเข้าไปอย่างง่าย ดายอย่างไม่น่าเชื่อ ซอมบี้หยุดดิ้นไปมามันตายลงทันที
“ขอบคุณ” ดาลิธหันมาขอบคุณไนเรล ความกล้าของเธอดูจะกลับมาเล็กน้อยแล้ว
หลังจากนั้นพวกเขาก็เอาศพของซอมบี้ออกมาทิ้งข้างนอก พวกเขาไม่มีเวลามาขุดหลุมฝัง จึงเอาผ้าคลุมไว้
ในครัวยังพอมีน้ำไหลอยู่ เขาจึงหาขวดบางส่วนเพื่อกอกน้ำไว้กิน
นิเรียอาสาที่จะจัดการไข่ 200 กว่าฟองพวกนี้และดาลิธก็เข้าไปช่วย
เขาจึงออกมาและเดินสำรวจดูภายในบ้านกับดามิน
“พี่ไนเรล พวกเราจะกลับเลยไหมหลังจากกินเสร็จ” ดามินถามขึ้นขณะที่ทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนบันชั้นสอง
“ยังก่อน ฉันว่าจะไปดูพวกทหารที่ถนนใหญ่ก่อน” ไนเรลตอนนี้เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร
ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาและน้องสาวหนีออกมาจากเมืองหลังจากที่มันผ่านไป 1 อาทิตย์แล้วแล้วก็มาเจอบ้านพักที่ตอนนี้พวกเขาอยู่ว่ามีคนอยู่ไปแล้วพวกเขาจึงเดินทางไปที่ค่ายผู้ลี้ภัยและก็บังเอิญไปเจอกับพวกทหารคุ้มกันที่ตามหาตัวพวกเขาอยู่ เพราะครอบครัวของเขา ตระกูลอาโดเรียเป็นตระกูลชนชั้นสูง ถึงแม้จะตกอัพลงมามากแต่ก็พอมีเส้นสายอยู่บ้าง
อีกอย่างรัฐบาลก็ดูจะให้ความสำคัญกับตระกูลชั้นสูงเป็นพิเศษนั้นก็เป็นเพราะเงินทุนในการสร้างค่ายลี้ภัย ทรัพยากร และที่สำคัญสุดคือสายเลือดเพราะชนชั้นสูงนั้นจะมีอัตราการวิวัฒนาการอยู่ที่ 80 เปอร์เซ็นต์
รัฐบาลต้องการมนุษย์ชั้นสูงจำนวนมากเพื่อต่อสู้กับสัตว ์กลายพันธุ์และซอมบี้
ไนเรลไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้น 1 อาทิตย์เกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้างนอกจากทหารที่ฝ่าเข้าไปในเมืองจากจุดนี้
มันยังมีสถานีรถไฟอีกที่อยู่ในเขตนี้
เขาและดามินสำรวจชั้นสอง ค้นจนทั่วก็ไม่พบอะไรเป็นพิเศษนอกจากเงินสดและสร้อยคอทองคำที่เก็บไว้ในลิ้นชัก
ไนเรลเก็บแค่ทองคำมาเท่านั้นที่ยังพอมีค่าอยู่ แต่เงินนั้นเขามองมันอย่างไม่ไยดี
“พี่ไนเรลไม่เอาเงินไปหรือ?” ดามินถามพร้อมกับหยิบเงินขึ้นมา
“ไม่ มันไร้ค่า” เขาเดินลงไปข้างล่างทันทีที่ตอบ
ดามินลังเลอยู่สักครู่จากนั้นเขาก็เก็บมันใส่กระเป๋าตัวเองและเดินตามไนเรลไป
ทั้ง4 คนนั่งลงบนโต๊ะที่มีไข่มดกลายพันธุ์ต้มไว้จำนวนมาก เปลือกของมันหนาราวกับเหล็กแต่พอเอาไปต้มแล้วเคราะห์ด้วยด้ามช้อน มันก็ราวแตกออกราวกับกระจก
เผยให้เห็นเนื้อไข่สีดำอยู่ด้านใน กินหอมที่ยั่วยวนถึงขนาดทำให้น้ำลายหกได้เลยที่เดี่ยว ไม่ต้องปรุงอะไรมันก็อร่อยอยู่แล้ว
หลังจากนั้นเขาก็กินไข่มดกินเหล็กกลายพันเข้าไป รอยสักที่คริสตัลที่หน้าอกของเขาก็งอกใบไม้ออกมา
เขากินมันต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้สึกตัวความเร็วของเขานั้นน่ากลัวจนกระทั่ง 100 ฟองเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังที่เพิ่มเข้ามา
“สำเร็จ” ไนเรลว่างไข่ที่อยู่ในมือลงทันทีที่ใบไม้งอกออกมาเต็มใบ
