Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 107 ผมจะจดจําคุณไว้ (1)

ตอนที่ 107 ผมจะจดจําคุณไว้ (1)
 
“นายทําตัวเหมือนเด็กที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแสดงความอับอายยังไง!”
 
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!”
 
ลีซอลโฮกรีดร้อง เมื่อเขาประคองต้นแขนที่เคยมีอยู่ แม้แต่ไกด์ของกิลด์เราก็ส่งเสียงดัง เพราะเลือดสีแดงที่กระจัดกระจายไปทั่ว ตาแก่นั่นหายใจอย่างรุนแรงและกลิ้งลงไปกับพื้น เขาสูญเสียคําพูดจากความเจ็บปวด
 
สายตาอันดุร้ายของลีซังฮีไม่ตรงกับอุปนิสัยตามปกติของเธอ แต่นี่เป็นเรื่องทั่วไปที่เธอจะทําเช่นนั้น
 
ท้ายที่สุดแล้ว ฆาตกรที่รับผิดชอบต่อการตายของคนที่เธอรักอยู่ตรงหน้า
 
นั่นไม่ใช่เหตุผลเดียว เธอได้เลือกที่จะเชื่อในตัวลีซอลโฮแล้วดูสิว่ามันพาเธอมาที่จุดไหน
 
อย่างไรก็ตามความอดทนได้อธิบายสิ่งที่เธอคิดเกี่ยวกับลีซอลโฮ
 
“ฮะ… ฮะ… ฮะ…”
 
“อ๊ากกกกก! ฉัน.. ไม่ได้ฆ่าเขาเ ลีซังฮีเชื่อใจลุงของเธอ เธอคือคนเดียวที่รู้ดีที่สุดว่าฉันไม่ทําเรื่องแบบนั้น!”
 
“ไร้สาระ เพราะฉันเชื่อใจคุณ! และนี่คือ… ผลของความเชื่อมั่น ใช่ไหม? ”
 
“ไม่ ฉันถูกใส่ร้าย…”
 
ลีซอลโฮกลายเป็นนกแก้วร้องขอความเมตตา แต่แน่นอน ผมไม่รู้สึกสงสาร
 
ผมพบว่ามันน่าตลก เมื่อเห็นตาแก่คนนี้อ้อนวอนต่อสิ่งที่เขาสูญเสียไป แต่ในขณะเดียวกันภาพของจองฮายันก็เล่นซ้ำอยู่ในหัว
 
“ฉันกําลังถูกใส่ร้าย! ฉันไม่ได้ฆ่าใคร! จองยอน พูดอะไรหน่อยสิ! ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่าซึ่งจุน!”
 
“หยุดพูดเถอะลีซอลโฮ! คุณนี่มัน…”
 
“ไม่ ฉันไม่มีทางฆ่าหัวหน้า!”
 
“แกมันขยะ หัวหน้าทําสิ่งต่าง ๆ เพื่อแกมากมาย แกกล้าทํามันได้ยังไง? ”
 
“ฉันไม่ได้ฆ่าเขา! อึก…”
 
ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสที่อยู่รอบ ๆ ลีซอลโฮก็ตัวสั่น บางคนเตรียมที่จะตอบโต้ แต่การดิ้นรนของพวกเขาไร้ประโยชน์
 
“เราไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ ”
 
“เราไม่เกี่ยวข้องกับมันเลย”
 
“จับทุกคนไว้โดยไม่มีข้อยกเว้น จับพวกมันทั้งหมดเข้าคุก”
 
“นี่เป็นเรื่องที่ถูกจัดฉากโดยลีซอลโฮ! ลีซังฮี! เป็นความคิดของลีซอลโฮเพียงคนเดียวที่จะดึงดูดกิลด์ญี่ปุ่นเข้ามา! อีกอย่างผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย!”
 
“ผมไม่รู้จริง ๆ เกี่ยวกับการตายของหัวหน้า ได้โปรดเชื่อผมเถอะ… ผู้อาวุโสคนนี้ยอมทําทุกอย่าง!”
 
“ไม่ได้ยินเหรอ! จับพวกมันไปให้หมด”
 
ตามคําสั่งของเธอ การ์ดก็ยกหอกขึ้นและเริ่มจับผู้อาวุโสทุกคนที่กรีดร้อง
 
“เรากําลังถูกล้อม!”
 
“มันเป็นเรื่องโกหก! ลีซังฮี! ได้โปรดเชื่อเราเถอะ…. อ๊ากกกก!”
 
สิ่งที่ไร้สาระที่สุดคือตาแก่เหล่านั้นยังคิดว่าลีซอลโฮเป็นคนฆ่าหัวหน้า แน่นอนว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเพียงเพราะผมสามารถแสดงหลักฐานที่ชัดเจน แต่ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขาจะยอมรับความผิดนี้จริง ๆ
 
“เราไม่รู้ว่าลีซอลโฮจะฆ่าหัวหน้า ลีซังฮี! ได้โปรดเชื่อเราเถอะ…”
 
ไม่น่าแปลกที่การแสดงออกของลีซังฮีดูซับซ้อน ในชั่วพริบตา ระบบภายในกิลด์บลูก็พังทลาย ไม่ว่าน้ำบริสุทธิ์จะใส่ลงไปมากแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทําความสะอาด หลังจากน้ำเน่าเสียแทรกซึม
 
ดังนั้นการกําจัดทุกอย่างทิ้งไปจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด การกระทําเช่นนั้นอาจทําให้เกิดความสับสนและไม่มั่นคงบ้าง แต่นี่คือทั้งหมดที่พวกเขาทําได้
 
ขณะที่ผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหุบยิ้ม เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันคือลีซอลโฮ
 
“นักเล่นแร่แปรธาตุสกปรกนั่น! มันหลอกลวง ทุกคนในบลูด้วยลิ้นที่น่าขยะแขยง!”
 
“แกเป็นคนขายบลูออกไป แกต่างหากที่เป็นคนทรยศ”
 
“ฉันไม่ได้ฆ่าใคร! มันใส่ร้ายฉัน!”
 
“น่าตลกดีที่คุณเลือกที่จะแก้ตัวจนจบ แล้วคุณยังทําลายความไว้วางใจของทุกคนที่เลือกจะเชื่อในตัวคุณด้วย? ”
 
“ฉันไม่ได้ฆ่า…”
 
“อาชญากรทุกคนก็พูดแบบนี้ครับ แต่การปฏิเสธของคุณต่อหน้าหลักฐานที่แน่นหนานั้นน่าอับอายจริง ๆ ถ้าคุณตัดสินใจที่จะสารภาพ เราอาจมีการพิจารณามาตรการบางอย่างสําหรับคุณ?”
 
“ซังฮี ได้โปรดเชื่อฉัน อีกสักครั้ง”
 
“ลีซังฮี เธอไม่ได้ให้ความเชื่อมั่นกับเขาไปแล้วเหรอ? ”
 
“มันกําลังหลอกลวงทุกคน นักเล่นแร่แปรธาตุสกปรกนั่นเป็นเนื้อร้าย คุณต้องฆ่าหรือขังมันไว้ซะ! ในไม่ช้ามันจะกลายเป็นสัตว์ประหลาด ที่จะกลืนกินบลู”
 
“คุณพูดมากไปแล้ว ลีซอลโฮ ดูเหมือนคุณจะหมกมุ่นอยู่กับการมีส่วนร่วมในอดีต แต่คุณไม่ใช่เจ้าของกิลด์นี้ คุณไม่สมควรที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับบลู ในเมื่อคุณสมคบคิดกับกิลด์อื่น จ้างนักฆ่าเพื่อลอบสังหารสมาชิกใหม่ รวมถึงฆ่าหัวหน้ากิดล์ของเราด้วย”
 
“ไอ้บ้านี่!”
 
“คุณต่างหากครับเป็นคนสร้างปัญหาที่นี่ โดยทั่วไป เป็นเรื่องปกติที่ผู้คนจะพยายามแก้ไขวิกฤตไปด้วยกัน แต่คนอย่างคุณไม่ได้ทําแบบนั้น เพราะคุณให้ความสําคัญกับผลประโยชน์ของตัวเองเหนือสิ่งอื่นใด”
 
ใช่ ลีซอลโฮเป็นคนแบบนั้น
 
แม้ว่าเขาจะยังอ้อนวอนต่อลีซังฮีต่อไป แต่ผู้หญิงที่มีปัญหายังคงปฏิเสธที่จะยอมรับเขาและมองขึ้นไปในอากาศ
 
แม้ผมจะกังวล แต่ผมก็รู้ว่าเธอจะดีขึ้นในไม่ช้า
 
“ฮยอนซองจะดูแลเธออย่างดี
 
ผมรู้ว่าคิมฮยอนซองสามารถทําให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ เมื่อเขากลับมา
 
อย่างไรก็ตามลีซังฮีปฏิเสธที่จะมองซอลโฮ บางทีนี่อาจเป็นวิธีเดียวที่เธอจะระงับความโกรธ ตาแก่ที่เหลือถูกลากออกไปโดยการ์ดของกิลด์เรา เสียงกรีดร้องของพวกเขาเป็นเหมือนเสียงเพลงที่บรรเลงในหูผม
 
ทุกอย่างเป็นไปตามลําดับ ผมค่อย ๆ ก้าวออกมาเมื่อยืนยันสถานะปัจจุบันของเรา ตอนนี้กิลด์รู้สึกสะอาดขึ้น เนื่องจากเราประสบความสําเร็จในการกําจัดสมาชิกที่เน่าเสียออกจากรายชื่อ
 
ขณะที่ผมเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน เสียงกรีดร้องก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ผมรู้สึกยินดีที่ได้เห็นการ์ดของเราปราบตาแก่ผู้ดิ้นรน ซึ่งทุกคนต่างหลั่งน้ำตา ขณะที่ผมมองไปรอบ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
 
“คุณลีก็ยอง เราจะจัดการกับอาชญากรพวกนี้ยังไงดีคะ?”
 
ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นการ์ดสาว แต่เมื่อตรวจสอบค่าสถานะ ผมรู้ว่าเธอมีความสามารถมากพอที่จะคุมที่นี่
 
“แค่ขังพวกเขาไว้ จนกว่ารองหัวหน้าจะตัดสินว่าควรทํายังไงต่อ ในระหว่างนี้แค่จัดหาอาหารและน้ำดื่มให้พวกเขามีชีวิตอยู่ก็พอแล้วครับ”
 
“ได้ค่ะ”
 
“นอกจากนี้ผมยังอยากให้คุณออกไปข้างนอกสักหน่อย ผมมีเรื่องจะสอบถามพวกเขาเป็นการส่วนตัว”
 
“คุณมีอะไรจะถามพวกเขาแยกต่างหากใช่ไหมคะ? ”
 
“ครับ! ผมอยากให้คุณรอที่ทางเข้าเผื่อไว้ด้วย”
 
“คุกนี้ค่อนข้างใหญ่ คุณทําได้ดีทีเดียวครับในการดูแลที่นี่”
 
” ขอบคุณค่ะ”
 
“ผมขอยืมเก้าอี้ตัวหนึ่งด้วยนะ”
 
“ได้แน่นอนค่ะ คุณลีกียอง” การ์ดสาวรีบก้าวออกไป
 
เมื่อผมเข้าไปในคุกอย่างช้า ๆ สายตาของตาแก่เหล่านั้นก็จับจ้องมาที่ผม เพื่อมองหาทางรอด จากนั้นเสียงต่าง ๆ ก็ระเบิดขึ้นพร้อมกัน
 
บ้างก็สบถด่า บ้างก็พยายามอ้อนวอน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ใช่คนที่ผมต้องการ ผมมีธุระกับลีซอลโฮเท่านั้น
 
หลังจากนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ซอลโฮก็จ้องมาที่ผมด้วยท่าทีกระวนกระวาย
 
“ไอ้สารเลว! นี่ไม่ใช่จุดจบหรอกนะ!”
 
“ขอบคุณที่บอกในสิ่งที่ผมต้องการจะพูดนะครับ ผู้อาวุโสจอมเพ้อเจ้อ”
 
ขณะที่ผมพูดแบบนั้น ผมก็ค่อย ๆ สร้างบาเรียเวทมนตร์รอบซอลโฮกับผม นี่เป็นพลังเพียงเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะสนทนากับเขาได้อย่างปลอดภัย
 
” แกกําลังพูดถึงอะไร”
 
“อย่าคิดว่านี่คือจุดจบล่ะ ฉันแข็งแกร่งกว่าที่นายคิด และนายจะไม่มอบความเมตตาใด ๆ แกทําให้ฉันโกรธจริง ๆ ….”
 
“อะไรนะ…”
 
“แกจะไม่เหลืออะไรเลย เมื่อแกออกจากกิลด์นี้ ซอลโฮ” 
 
“แกกําลังพูดเรื่องบ้าอะไร? ”
 
“กิลด์ญี่ปุ่นที่นายติดต่อด้วยจะนํานายออกไปจากคุกนี้”
 
“ฮะ? “
 
“เรื่องราวคงเป็นแบบนี้ นักฆ่าที่สังหารหัวหน้ากิลด์ ลีซอลโฮ อาชญากรบลูที่ทรยศต่อความคาดหวังของรองหัวหน้า ลีซังฮี ได้หลบหนีออกจากคุกอย่างเป็นทางการแน่ นอน นายจะไปยังห้องทรมานของเรดเมอร์เซนนารีอย่างลับ ๆ นักบวชที่ดีจะดูแลนายต่อ เธอคงรอคอยที่จะได้พบนาย นายจะรู้ว่านักบวชผู้รับใช้พระเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน”
 
“นี่.. มันบ้าไปแล้ว!”
 
“นายและตาแก่ทุกคนที่นี่จะถูกฆ่า ถูกทอดทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง แน่นอน คนอื่น ๆ จะคิดว่าพวกญี่ปุ่นจับตัวนายไป โดยไม่ทิ้งหลักฐานใด ๆ ฟุ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สื่อจะพูดถึงนายในฐานะคนทรยศ และมนุษย์ทุกคนในลินเดลจะเรียกนายว่าเศษสวะ บลูจะพยายามลืมมัน และชื่อของนายจะค่อย ๆ หายไป โดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปี”
 
ใบหน้าของเขาซีดเผือด
 
“ความตายของนาย สิ่งที่มีส่วนร่วมและสิ่งที่นายทําสําเร็จมาตลอดจะค่อย ๆ หายไป ราวกับว่านายไม่เคยมีตัวตนมาก่อน นายจะตายโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง”
 
“แก… ไอ้สารเลว!”
 
“นายไม่ต้องกังวลมากเกินไป ฉันจะจดจํานายไว้ ระหว่างที่นักบวชคอยดูแล ฉันจะคอยดูอยู่ห่เสมอ ตั้งแต่เสียงกรีดร้อง สีหน้าอันบิดเบี้ยวไปจนถึงความเจ็บปวด และเสียงเรียกร้องขอความช่วยเหลือ ฉันจะจารึกทุกอย่างไว้ในความทรงจํา จนกว่ากระบวนการทั้งหมดจะสิ้นสุดลง ฉันจะเฝ้าดูนายเอง”
 
“แกทํามันไม่ได้! ไอ้สารเลว… ไอ้ชาติชั่ว!”
 
“ฉันจะจดจําใบหน้าของนายที่บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด เพื่อคนที่รักฉัน ผู้คนที่เสี่ยงตายเพื่อฉัน เสียงของนายจะดังก้องอยู่ในใจฉันเสมอ เพื่อเป็นการเตือนถึงสิ่งที่ตาแก่ผู้เลือกช่วงเวลาผิดพลาด นายจะกลายเป็นบันไดสําหรับการเติบโตของฉัน และนายไม่สามารถทําอะไรกับมันได้”
 
ในตอนนั้นเองที่ลีซอลโฮเงียบไป ใบหน้าของเขาซีดลง
 
“ ..กียอง…”
 
“นายอยากทําธุรกิจกับฉันไหมล่ะ? ”
 
“ต่อให้เราจะเข้ากันได้ไม่ดีแค่ไหน… ความตายแบบนั้นมันเกินไปหรือเปล่า?”
 
“ฉันตายแบบนี้ไม่ได้… ฮึก…”
 
เขาเริ่มพูดติดต่อกัน ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงเขา ความกลัวที่จะถูกทรมานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่กําลังจะมาถึง
 
อย่างไรก็ตาม ผมมองเข้าไปในดวงตาเขา ราวกับกําลังซ้อม ท้ายที่สุดผมจะได้เห็นความเจ็บปวดของเขา
 
ทุกอย่างเงียบลงไป