Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 113 ไปทํางาน (3)

ตอนที่ 113 ไปทํางาน (3)
 
“ฝ-ฝึกงาน?”
 
“ครับ เด็กฝึกงาน”
 
ปาร์คจุงกิ ผู้ซึ่งช่วยผมทําสิ่งต่าง ๆ ในช่วงนี้ทําหน้าสงสัย แต่ผมไม่ได้โทษเขาเลยสําหรับเรื่องนั้น เด็กฝึกงานยินดีที่จะสมัครกิลด์ที่กําลังจะล้มลงแบบนี้เหรอ? นี่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้
 
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ทางเลือกที่ไม่ดีจากสถานการณ์ในปัจจุบัน เรามีสื่อและผู้คนที่อยู่เคียงข้าง เรายังมีผู้สมัครบางคนเต็มใจที่จะเข้ามาไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
 
เมื่อความเห็นของสาธารณชนและสื่อที่มารวมกัน ก็คาดว่าจะมีผู้สมัครเข้ามาอยู่ดี
 
นี่คือวิธีที่เราจะสามารถฟื้นฟูภาพลักษณ์ของกิลด์ได้
 
‘บริษัทและกิลด์สําหรับหนุ่มสาว!’
 
สิ่งที่เราต้องการคือยึดภาพลักษณ์ที่คล้ายกับบริษัทร่วมทุนบนโลก ควรมองว่าที่นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่สร้างสรรค์ และมีอิสระสําหรับทุกคนให้สามารถเพลิดเพลิน
 
แน่นอนว่าความเป็นจริงอาจแตกต่างออกไปเล็กน้อย แต่การประชาสัมพันธ์ต้องเป็นเช่นนั้น เพื่อค้นหาผู้ที่มีความสามารถ ผู้สมัครที่ทั้งภักดีและโอเคกับค่าแรงขั้นต่ํา
 
‘นั่นคือวิธีที่เด็กฝึกงานจะเข้ามา’
 
“อย่างแรก เป็นการดีกว่าที่จะเปลี่ยนการตกแต่งเล็กน้อยภายในกิลด์”
 
“ครับ?”
 
“ผมคิดว่าออฟฟิศนี้ดูน่าเบื่อไปหน่อย กิลด์แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้มีพรสวรรค์รุ่นเยาว์ของลินเดลต้องการ มันจะดีกว่าถ้าเอาโต๊ะทั้งหมดออกไป เพื่อเปลี่ยนการตกแต่งภายในของบลู”
 
“…ผมไม่เข้าใจว่าทําไมเราต้องทําแบบนั้น”
 
“สิ่งที่บลูต้องการคือการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมแบบนั้น การคิดไอเดียใหม่ ๆ เป็นเรื่องยาก นี่คือเหตุผลที่เราต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อมให้มีชีวิตชีวามากขึ้น”
 
“เอ่อ… ตกลงครับ”
 
ไม่มีอะไรฟังดูดีไปกว่าคําว่าการเปลี่ยนแปลง นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ไร้สาระของผม
 
“คงจะดีกว่า ถ้ารื้อสํานักงานที่ลีซอลโฮและผู้อาวุโสคนอื่นใช้ พื้นที่จะดูดีขึ้น ถ้ามันเปิดโล่งและมีโซฟาให้พนักงานได้พักผ่อน โอ้ แคปซูลนอนก็ฟังดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ไม่เลว! เราควรใช้อันที่มีอยู่แล้ว แทนที่จะสร้างใหม่ทั้งหมดเพื่อลดค่าใช้จ่าย สิ่งสําคัญคือบรรยากาศ ต้องทําให้บลูดูเหมือนกิลด์ที่ส่งเสริมเสรีภาพและกิจกรรมเพื่อกระตุ้นหนุ่มสาว”
 
“อา… ครับ…”
 
“ไม่สําคัญว่าคุณจะติดตั้งโต๊ะพูลหรือเกมไพ่ในห้องส่วนกลาง ที่พนักงานสามารถใช้ในช่วงพัก ขอเพียงวางมันให้เรียบร้อย คงไม่เลวนัก ถ้ามีเกมกระดานอย่างหมากรุก ราคามันไม่แพงเกินไปอยู่แล้ว ดีล่ะ มาเปลี่ยนร้านอาหารในกิลด์ให้เป็นบุฟเฟต์กันเถอะ”
 
“อ่า แต่งบประมาณของร้านอาหาร…”
 
ท้ายที่สุดแล้ว ทาสที่ได้รับอาหารอย่างดีจะทํางานหนัก
 
ผมไม่รู้เกี่ยวกับส่วนที่เหลือ แต่ผมแน่ใจว่าพื้นที่นี้จําเป็นต้องปรับปรุง เพื่อประโยชน์ของสมาชิกกิลด์และพนักงานทุกคน
 
‘ห้องอาหารของผู้บริหารก็ใหญ่เกินไปด้วย…’
 
“ถ้าคุณแยกความฟุ่มเฟือยไร้ประโยชน์ที่ผู้อาวุโสเคยใช้เราจะสามารถปูแผนนี้ได้”
 
“แต่มันยังไม่เพียงพอ เราจะเอาส่วนที่เหลือจากไหนครับ?”
 
ผมรู้ว่าต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นสักหน่อย อย่างไรก็ตาม คําตอบในตัวเองนั้นเรียบง่าย
 
“ต่อจากนี้ไปจะไม่มีค่าบํารุงรักษาในบลู ช่วยตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้หักค่าใช้จ่ายสวัสดิการของสมาชิกและผู้บริหาร คุณแค่ต้องใส่มันไว้ในงบประมาณที่เหลืออยู่บาง สวน”
 
จะดีกว่าถ้าใช้เงินเป็นทาส
 
เงินเดือนประจําปีที่ผู้บริหารและสมาชิกก็ได้รับเพียงพอ แล้วในแง่ของศักดิ์ศรี การใช้และรับผลประโยชน์นอกเหนือจากนั้นฟังดูไร้สาระ
 
ผมพนันได้เลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะกลุ่มตาแก่บ้านั้น บลูคงจะเป็นกิลด์ที่ใหญ่กว่าตอนนี้มาก
 
“เงินเดือนของหัวหน้า รองหัวหน้าและเจ้าหน้าที่ทางการทูตยังเหมือนเดิม แต่เราจะลดจํานวนเงินที่จะได้รับจริงลง 30%”
 
พูดตามตรง ยังมีหลายสิ่งที่ต้องทํามากจนต้องเขียนแยกกัน บางทีเมื่อรับรู้ถึงภาระงานนี้ ปาร์คจุงกิมองมาที่ผมอย่างเหนื่อยหน่าย ผมจึงรีบพูดขึ้น
 
“ผมจะทําให้แน่ใจว่าจะไม่เลยกําหนดตารางอาหารกลางวัน ทานอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ สิ่งนี้มีผลกับเจ้าหน้าที่ทุกคนด้วย แล้วช่วยแจ้งให้ผมทราบเกี่ยวกับมันในเช้าวันพรุ่งนี้”
 
“ได้ครับ”
 
“เราจะเปิดสิ่งอํานวยความสะดวกทั้งหมดที่ผู้บริหารใช้ในอดีตให้แก่ทุกคน”
 
“จริงเหรอครับ? มันจะไม่เล็กเกินไปสําหรับสมาชิกกิลด์ทุกคนเหรอ?”
 
“เราจะดําเนินการตามการจอง แน่นอน จะดีกว่า ถ้าสมาชิกหรือผู้บริหารมีสิทธิ์มีลําดับความสําคัญแรก มันคือสิ่งอํานวยความสะดวกที่ออกแบบมาให้ใช้งานอยู่แล้ว ถ้าเรา ไม่ใช้ มันจะเสียเปล่า และระหว่างการเดินทางนี้ แทบไม่มีคนใช้มันเลย”
 
‘อย่างมีประสิทธิภาพ ผมขอเพิ่ม’
 
” ผมเข้าใจแล้วครับ”
 
“เราจะเปิดคลาสเรียนที่ทุกคนสามารถศึกษาเวทมนตร์ วิชาดาบ หรือกฎของจักรพรรดิสําหรับสมาชิกกิลด์ทั่วไปหรือ เจ้าหน้าที่จองยอนจะสอนวิชาเวทมนตร์ ส่วนวิชาดาบ… ถ้า ลีซังฮีอนุญาต… ไม่สิ ผมจะพูดเรื่องนี้กับลีซังฮีโดยตรง”
 
“ครับผม.”
 
“คุณคิดว่างบประมาณจะประมาณเท่าไหร่?”
 
จากคําถามของผม ปาร์คจุงกิก็เริ่มคํานวณตัวเลขในใจ
 
ปาร์คด็อกกูสามารถทํางานที่ต้องใช้แรงได้และถ้าพิจารณาถึงการเปลี่ยนแปลงด้วยงบประมาณการบํารุงรักษา ก็ยังมีเงินเหลืออยู่บ้าง
 
“ถ้าเราจะจ้างเด็กฝึกงาน เงินแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”
 
ค่าแรงสําหรับระยะเวลาการจ้างหนึ่งปีสําหรับผู้ฝึกที่หางานฟรีนั้นต่ํากว่ามาก
 
นี่เป็นสภาพแวดล้อมดีที่สุดที่ผู้คนสามารถกลายเป็นทาสอย่างอิสระ เพื่อแลกกับความว่างเปล่า
 
ในตอนแรกจะมีคนไม่มากที่เข้าใจระบบประเภทนี้
 
“ไม่ คุณไม่จําเป็นต้องคํานวณอีกต่อไป เมื่อลองคิดดู ทุกอย่างจะโอเค ผมจะทํางานที่เหลือวันนี้ในที่พัก ช่วยกลับไปและนําเอกสารที่ผมต้องการตรวจสอบมาที่ห้องของผม โดยตรงคุณจุงกิเอามันมาได้เลย”
 
“หมายความว่าตอนนี้เหรอครับ?”
 
” ครับ การก่อสร้างจะเริ่มขึ้นทันที”
 
“ในส่วนการอนุมัติของหัวหน้า…”
 
“ไม่ต้องการ”
 
“ไม่จําเป็นต้องได้รับการอนุมัติหรอกครับ ผมจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง”
 
“เอ่อ ได้ครับ”
 
ในตอนแรกคิมฮยอนซองมอบหมายงานนี้ให้ผม มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อรอการอนุมัติจากเขา ในเมื่อผมสามารถทํางานให้มีประสิทธิภาพมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในเวลาที่กําหนด
 
เขายังมีภารกิจที่สําคัญในฐานะหัวหน้ากิลด์ด้วย ดังนั้นมันจะดีกว่า ถ้าไม่รบกวนเขา
 
“งั้นเรามาเริ่มกันเถอะ”
 
“ได้ครับ”
 
ผมแตะปาร์คด็อกกูที่ฟุ้งซ่านจากด้านหลังและเขาก็พยักหน้าตอบ
 
อย่างที่ผมคาดไว้ การก่อสร้างดําเนินไปอย่างรวดเร็ว มีกําลังคนจํานวนมากสําหรับแรงงานประเภทเช่นนี้ สหภาพแรงงานลินเดลจ้างช่างเทคนิคในราคาต่ําและรวมถึงศิลปินที่มีพรสวรรค์ในจตุรัส นี่ไม่ใช่แค่งานที่ได้รับค่าจ้าง แต่เป็นการนําอาชีพของพวกเขากลับมาฟื้นฟูพื้นที่ภายในที่น่าเบื่อเริ่ม เต็มไปด้วยผลงานของศิลปินที่ต้องการโปรโมตตัวเองฟรี ๆ และด้วยเหตุนี้เอง แม้กระทั่งคนอื่น ๆ ก็เต็มใจบริจาคผลงานที่พวกเขาไม่สามารถขายได้
 
“โอ้ นี่ช่างเป็นโลกที่ยากลําบากสําหรับศิลปิน”
 
ปาร์คด็อกกูยุ่งอยู่กับการทํางานบ้าน เช่น การทําลายสํานักงานเก่า แม้เขาจะเป็นคนประเภทที่ละเว้นจากการใช้หัวของตัวเองอย่างถูกต้อง แต่นี่ก็ยังเป็นแผนที่เขาสนใจ มันจึงดําเนินไปอย่างราบรื่น
 
“ลีกียอง คุณจะจัดการกับพื้นที่ที่เหลือยังไงครับ?”
 
“ค่าตอบแทนเด็กในกิลด์เราเป็นยังไงบ้าง?”
 
“เงินอุดหนุนกําลังจะออกมา…”
 
“โอ้ ถ้าอย่างนั้น ผมคิดว่าการสร้างบ้านของเด็กไว้ข้างใน ซึ่งพวกเขาสามารถเลี้ยงลูกของตัวเองได้นั้นเป็นความคิดที่ไม่เลว หากคุณเคยทํางานเป็นครดูแลเด็กในเขตของตัวเอง ช่วยรายงานให้ผมทราบ ตอนนี้กิลด์มีกี่ครอบครัวแล้ว?”
 
“สามครัวเรือนครับ”
 
“ผมเข้าใจแล้ว มันน้อยมากจริง ๆ …”
 
“แม้แต่ผมก็ยังลังเลที่จะแต่งงานอยู่ดี…”
 
หากผู้ปกครองสาบานว่าจะจงรักภักดี ก็มีความเป็นไปได้สูงที่เด็กจะภักดีต่อกิลด์ด้วย เราไม่ได้แค่หาทาสเพื่อทํางานระยะสั้นเท่านั้น แต่เรากําลังหาทาสที่จะอุทิศทั้งชีวิตของเขา เพื่อทํางานให้กับกิลด์
 
ดังนั้นจึงเป็นเพียงสิทธิที่จะขยายการชดเชยสําหรับผู้ปกครองและระบบการลาคลอดบุตร แต่ยังละทิ้งความเชื่อของกลุ่มบริษัทเก่าเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ประเภทอื่น ๆ ในทํานองเดียวกัน
 
รูปลักษณ์ของกิลด์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จนสมาชิกกิลด์ที่มีอยู่จํานวนมากรู้สึกสับสน แน่นอนว่าสิ่งนี้ก็เพื่อประโยชน์ของพวกเขาเช่นกัน
 
การส่งเสริมกิลด์ของเราเป็นโอกาสที่ขาดไม่ได้
 
นอกจากการติดต่อลิน เดลเดลี่แล้ว ผมยังกังวลกับการเช่าป้ายโฆษณาอีกด้วย ชื่อเรื่องควรจะเป็น
 
[งานในฝัน: บลู]
 
หรือ…
 
[แตกต่างอย่างสิ้นเชิง: 23 เหตุผลที่บลูกลายเป็นพื้นที่ทํางานในฝัน]
 
เพื่อแสดงความห่วงใยต่อสวัสดิภาพของพนักงานมากกว่าศักดิ์ศรี สร้างบรรยากาศที่ทุกคนสามารถสนุกกับงานและมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาความสามารถของสมาชิกแต่ละคน สิ่งเหล่านี้จะสามารถกระตุ้นหัวใจของผู้คนได้ กิลด์ที่เราจะสร้างนั้นน่าพึงพอใจมากขึ้น
 
แน่นอน เห็นได้ชัดว่าบลูยังมีส่วนที่ไม่สมบูรณ์อยู่บ้าง แต่มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่จะแสดงสิ่งเหล่านั้น มันจะส่งผลเสีย ถ้าเราดูสมบูรณ์แบบเกินไป
 
“เราจะพึ่งพาคําพูดจากปากต่อปากที่นี่ ช่วยให้ความรู้แก่สมาชิกกิลด์ของเราต่อไป ความคิดเห็นของประชาชน สําคัญกว่าตัวสื่อ ส่งสมาชิกบางคนไปที่โรงเตี้ยม เพื่ อช่วยจ่ายค่าใช้จ่าย เนื่องจากสถานการณ์ของกิลด์ ผมจะจํากัดจํานวนเงินที่สามารถใช้สาหรับอาหารค่ํา”
 
“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมครับ?”
 
“ครับ ไปสนุกให้มากที่สุดและกลับมา แน่นอน เราไม่สามารถยอมให้มีอะไรมายุ่งเกี่ยวกับงานของเราในวันพรุ่งนี้”
 
“ครับ แน่นอน”
 
“การเปลี่ยนแปลงสิ่งที่สําคัญ นี่เป็นการดีที่จะปรับปรุงภาพลักษณ์ของเรา เราเป็นกิลด์ของคนหนุ่มสาวและการเปลี่ยนแปลง นั่นคือภาพที่เราควรรักษาไว้ นอกจากนี้ เรายังจะสนับสนุนกิจกรรมต่าง ๆ เพื่อให้ไม่หยุดพัฒนาตัวเอง เช่นเดียวกันกับปาร์คจุงกิ ผมคิดว่าคุณมีค่าสถานะความว่องไวที่ดี มันจะเสียเวลาเปล่า ถ้าสิ่งนี้ทําลายพรสวรรค์ของคุณ”
 
“… ขอบคุณครับ”
 
“แล้วทําไมพวกคุณไม่สวมเครื่องหมายกิลด์ล่ะ?”
 
“เอ่อ… มันสามารถใส่โดยผู้บริหารและสมาชิกปาร์ตี้คนอื่น ๆ เท่านั้น”
 
“ฮ่า… พวกตาแก่บ้านั้น…”
 
“อะ-อะไรนะครับ?”
 
“ไม่มีอะไรครับ ในอนาคตสมาชิกกิลด์และพนักงานทุกคนจะต้องสวมเครื่องหมาย อย่าลืมใส่มันตอนออกไปข้างนอกด้วย คุณเป็นตัวแทนของกิลด์ นั่นหมายความว่าทุกคน ควรทําตัวให้ดีที่สุด เว้นแต่คุณต้องการพัก อย่าลืมว่าผมจะไม่ยอมให้คุณดูน่าเกลียด ผมไม่ได้เปลี่ยนสิ่งนี้ให้เป็นแฟชั่นโชว์ แต่อย่างน้อยคุณก็ควรดูเรียบร้อย”
 
” ขอบคุณครับ”
 
“ผมไม่แน่ใจว่าคุณขอบคุณผมเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องทั่วไปสําหรับคุณที่จะสวมเครื่องหมายเช่นกัน”
 
ผลลัพธ์ดําเนินไปอย่างรวดเร็วและพวกเขาทั้งหมดเดินไปสู่ทิศทางที่ดีขึ้น ขณะนี้เราถูกมองว่าเป็นการขยายความพยายามในการดูแลสมาชิกที่เหลืออยู่ในขณะที่เปลี่ยนบรรยากาศโดยรวมของกิลด์ ดังนั้นความคิดเห็นของผู้คนเกี่ยวกับเราจึงเพิ่มสูงขึ้น
 
ณ จุดนี้ เราได้รับคําถามมากมาย แม้ว่าขั้นตอนการสมัครของเราจะยังไม่เปิดจนกว่าจะถึงที่สุด จึงจําเป็นต้องมีการจัดแถลงข่าว เพื่อเปิดเผยการตกแต่งภายในใหม่ของกิลด์
 
ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าสถานการณ์ดีขึ้นมากแค่ไหน ความสนใจของสาธารณชนในเชิงบวกอยู่กับเราอยู่แล้วและ ผมแน่ใจว่าคนที่มีความสามารถจะมาเคาะประตูบ้านเรา
 
เหตุการณ์ก่อนหน้าได้กลายเป็นอดีตและการโต้เถียงว่าบลูจะล้มลงหรือไม่ กลายเป็นคนที่อยากเข้าร่วมกิลด์
 
เรดเมอร์เซนนารีและแบล็คสวอนที่ไม่เคยสนับสนุนพันธมิตรก็เริ่มเอื้อมมือออกมาหาเราอีกครั้ง ในไม่ช้าเราก็กลายเป็นกิลด์ที่มีแนวโน้มและมีศักยภาพสูง ผู้บริหารรุ่นเก๋ในอดีตต่างไม่กังวลอีกต่อไป
 
ผมยังชอบความจริงที่ว่าพนักงานปัจจุบันของเราพยายามอย่างเต็มที่ หากไม่มีทักษะที่เป็นระเบียบ ข่าวลือเกี่ยวกับบลูคงไม่คลี่คลายอย่างรวดเร็ว
 
แม้แต่ไกด์ที่อยู่ในกิลด์ใหญ่ก็ยังให้ความสนใจกับเรา ซึ่งทําให้ผมรู้สึกได้ว่ากิลด์บลูนั้นละเอียดถี่ถ้วนเพียงใดในแง่ของระบบการศึกษา
 
ด้วยสิ่งนี้สมาชิกกิลด์ที่เคยเกียจคร้านจึงรู้สึกมีแรงบันดาลใจมากพอที่จะพัฒนาตนเอง
 
“ทุกวันนี้ รายงานก็มาตรงเวลาเช่นกัน”
 
ข้อผิดพลาดดก่อนหน้านี้ลดลงอย่างชัดเจน แน่นอนว่าคนของเราหลายคนมีทักษะต่ําเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นทาสที่มีความสามารถ แต่ก็ดีที่พวกเขาทําได้เพื่อกิลด์ ทุกคนสลับไปมาระหว่างการรักษาความคิดเห็นของประชาชน ในขณะที่จัดการกับงานในกิลด์ของพวกเขา ผมอดทนให้นานที่สุดเท่าที่จะทําได้ แต่เมื่อมาถึงจุดที่ผมไม่สามารถจัดการกับคนจํานวนเล็กน้อยได้อีกต่อไป ความวิตกกังวลก็เริ่มก่อตัวขึ้นภายในตัวผม
 
[ประกาศรับสมัครเด็กฝึกงานในบลู 1602]
 
[เรากําลังมองหาใครสักคนที่จะมาเป็นสมาชิกครอบครัวใหม่ในบลกิดล์ คุณสามารถเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการได้ในเวลาที่กําหนด]
 
ปฏิกิริยากลับกลายเป็นว่าน่าหลงใหลมากกว่าที่ผมคาดไว้
 
“บลูกลับมาแล้ว”
 
“คุณเห็นประกาศรับสมัครของพวกเขาไหม?”
 
“จริงเหรอที่พวกเขาเลือกทีมต่อสู้ด้วย?”
 
“อา…”
 
ลินเดลตอนนี้เริ่มกลับมาส่งเสียงดังอีกครั้ง