” กรุณานั่งลงด้วยครับ”
“ฉัน ฉันคือ…”
ผมเห็นใบหน้าลังเลของเธอ
เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่สงบขณะที่เธอเช็ดน้ำตา ไหล่ที่สั่นเทิ้มเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ
ในตอนแรกเธอคงเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 21 ปีธรรมดา
เธอไม่เคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนจึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นเช่นนี้
ผมไม่สามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่อยู่ในมือ
“ฉันขอโทษค่ะ…ฉันขอโทษ”
“ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังขอโทษอะไร”
“แต่ฉันเป็นคนที่ ฮึก …ทุกคน”
“ฮายัน คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แน่นอนผมไม่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ตอนนี้คุณสามารถเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ผมฟังได้ไหมครับ?”
“ฉัน ฮือ ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น แค่…”
” ผมรู้ ทำใจให้สงบก่อนแล้วค่อยบอกผมมาก็ได้”
ขณะที่ผมยิ้ม เธอก็เริ่มพูดอย่างช้า ๆ
อันที่จริงผมมีความคิดคร่าว ๆ ว่าเรื่องราวดำเนินไปอย่างไรและมันค่อนข้างคาดเดาได้
ปัญหาคือผมไม่เข้าใจคำพูดของเธอเลย
มันยากสำหรับผมที่จะเข้าใจว่าเธอพูดอะไรผ่านการสะอื้นและน้ำตา
ด้วยระบบทำให้ผมรู้ว่าสติปัญญาของเธอไม่ได้ต่ำ แต่บางทีอาจไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสามารถในการคิด
“จู่ ๆ ซอกวูก็…”
“ครับ?”
“ข – เขาจับมือแล้วฉันก็กรีดร้อง”
” อา…”
แต่จริง ๆ มันไม่สำคัญว่าผมจะเข้าใจเธอได้หรือไม่
ผมแค่ต้องแสดงให้เห็นว่าผมอยู่ข้างเธอ
การรับฟังสำคัญกว่าคำถามทำไมเธอถึงร้องไห้และทำไมเธอถึงเสียใจ
พวกมันสำคัญกว่าการตัดสินว่าใครเป็นฝ่ายผิด
‘ผมอยู่เคียงข้างคุณ’
ผมไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ แต่เธอคงคิดแบบนั้น
“นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น…เอ – และทันใดนั้นคุณด็อกกูก็มา… แล้วจีฮเย…”
” ครับ ผมเข้าใจ”
“ล – และในตอนนั้นเองคุณกียองก็มา…”
” ครับ”
ปัญหาคือการคร่ำครวญของเธอครั้งนี้ใช้เวลาค่อนข้างนาน
ในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่นาที เรื่องราวอันน่าเบื่อหน่ายของเธอก็สิ้นสุด
“มันคงยากสำหรับคุณ”
“ม – ไม่ค่ะ ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว”
ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะสงบขึ้นเล็กน้อย
ไหล่ของเธอที่สั่นเป็นครั้งคราวถูกวางกลับไปที่เดิมและใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
เธอสงบลงบ้าง
“ขอบคุณมากนะคะ คุณกียอง”
“คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก มันเป็นเพียงสถานการณ์…”
“ม- ไม่ค่ะ ฉันหมายถึงที่คุณบอกว่า คุณเชื่อในตัวฉัน…”
“อา…”
“ค – คุณช่วยฉันมาตลอดตั้งแต่เราพบกันครั้งแรก …แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรเพื่อคุณได้เลย…”
“…ฉันขอถามได้ไหมคะ ว่าทำไมคุณถึงดีกับฉันมากขนาดนี้”
มันยากที่จะถอดรหัสที่มาของคำถามนี้
ผมไม่แน่ใจว่าเธอสนใจหรือเธอหวาดระแวงผม
แต่ผมคิดว่ามันคงจะเป็นอย่างหลัง
เป็นไปได้มากว่ายูซอกวูเข้าหาเธอในลักษณะที่คล้ายกัน
ผมต้องการคำตอบที่สมเหตุผลแก่เธอ
“ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมคิดว่าถูกต้อง แต่ถ้าผมต้องให้เหตุผล…”
” คะ? “
“ผมมีน้องสาวที่บ้านน่ะครับ บางทีอาจเป็นเพราะฮายันทำให้ผมนึกถึงเธอ”
อันที่จริงผมไม่ได้คิดอย่างนั้น
บุคลิกของยูลฮาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับจองฮายัน และมันยากที่จะหาความคล้ายคลึงกันนอกเหนือจากอายุ
แต่ผมคิดว่านี่เป็นการตอบสนองที่เหมาะสม
” อา…”
“เธอน่าจะอายุใกล้เคียงกับคุณนะครับฮายัน”
“ฉ – ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ควร…”
“ฮายัน…”
“ฉ – ฉันมีพี่สาวสองคนเหมือนกันค่ะ แต่ฉันขาดการติดต่อกับพวกเธอไปนานแล้ว…”
การแสดงออกที่มืดมนปรากฏขึ้น ผมคิดว่ามันจะไม่เป็นปัญหาถ้าผมพยายามอีกนิด
” พ่อแม่ของคุณล่ะครับ…”
“พวกเขาไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ”
“เรามีบางอย่างที่เหมือนกันสินะครับ”
“คุณก็เหมือนกันเหรอคะ?”
” ครับ”
เธอดูดีใจอย่างประหลาด
“เราเหมือนกันนิดหน่อย”
” ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น”
มันเป็นเรื่องดีสำหรับเราที่มีบางอย่างเชื่อมต่อกัน
มุมปากของผมบิดยิ้มเมื่อผมเห็นเธอประสานมืออย่างเงียบ ๆ
ผมพิจารณาแล้วว่ามันจะดีกว่า หากมีการเคลื่อนไหวมากขึ้นหรือถอยออกจากที่นี่ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่แน่ใจในคำตอบที่ถูกต้อง
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็ออกจากความคิดก่อนหน้า
“ถ้ามันจะไม่เป็นปัญหามากเกินไป”
” คะ? “
“มันอาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวของผมล้วน ๆ แต่ผมอยากให้คุณสบายใจกว่านี้หน่อย …”
” อ๊ะ? อ่ะ? ค่ะ?”
“เราสามารถเริ่มด้วยการพูดอย่างเป็นกันเองมากขึ้น”
“ค่ะ? เอาล่ะ…เป็นกันเอง…”
“แค่พูดแบบสบาย ๆ น่ะ”
” ค่ะ? ฉันหมายถึง …พี่คะ”
ดูเหมือนเธอจะเขินอาย
ผมสามารถยืนยันได้อีกครั้งว่าจองฮายันไม่มีทักษะในการเข้าสังคม
ขณะที่ผมเผชิญหน้ากับเธออย่างเงียบ ๆ และสังเกตเธอด้วยดวงตาแห่งจิตใจ ค่าสถานะโดยรวมของเธอก็เข้ามาในสายตาของผม
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น จองฮายัน]
[ชื่อ: จองฮายัน]
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
[อายุ: 21]
[อุปนิสัย: ผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์]
[คลาส: ไม่มี]
[ค่าสถานะ]
[ความอดทน: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
[พละกำลัง: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
[ความฉลาด: 22 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[ความอดทน: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[มานา: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]
[ภาพรวม: บุคคลนี้มีศักยภาพทางเวทมนตร์เหนือกว่าระดับตำนาน แม้ว่าความสามารถทางกายภาพโดยรวมจะอยู่ในระดับต่ำ แต่ก็ยังสามารถเติบโตอย่างรวดเร็วในฐานะ [วิซาร์ด] หรือ [พรีสท์] ได้ในอนาคต ขณะนี้เธอไม่สามารถสัมผัสถึงมานาได้ แม้ว่าคุณทั้งคู่จะกลายเป็นวิซาร์ด แต่ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกคุณจะกลายเป็นวิซาร์ดในระดับที่แตกต่างจากผู้เล่นลีกียองโดยสิ้นเชิง ดังนั้นขอให้ผู้เล่นลีกียองอย่าคาดหวังมากเกินไป]
ความแข็งแกร่งและพละกำลังของเธอเพิ่มขึ้น 1 และ 2 เมื่อเทียบกับที่ผมเคยเห็น ดูเหมือนว่าเธอจะทำงานหนักในการปกป้องกำแพง
มันน่าสนใจเช่นกันที่มานาของเธออยู่ที่ 10 แต้ม
ซึ่งแตกต่างจากผมที่ได้รับมานาหลังจากกลายเป็นวิซาร์ดเท่านั้น เธอมีมันตั้งแต่ตอนที่เธอถูกเรียกตัวมาที่นี่
เธออาจจะยังไม่รู้สึกถึงมัน แต่มันอาจเป็นไปได้ ถ้าผมสามารถทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเธอ
มันเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องมานาและเวทมนตร์
“ขอโทษนะคะพี่กียอง …ฉันขอพูดกับคุณได้ไหม?”
นั่นไม่ใช่เสียงของจองฮายัน
เจ้าของเสียงที่มาจากด้านหลังผมคือลีจีฮเย
การแสดงออกบนใบหน้าของจองฮายันเปลี่ยนเป็นวิตกกังวล
อันที่จริงผมคาดการณ์ไว้แล้วว่าลีจีฮเยจะเข้ามาหาผม
แต่มันเร็วกว่าที่ผมคาดไว้เพียงเล็กน้อย
‘แน่นอน…’
ผู้หญิงคนนี้ฉลาด
‘คุณจะเปลี่ยนมาอยู่ข้างผมไหม?’
ฝ่ายที่ได้เปรียบกว่า เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
บนพื้นผิวมันอาจดูเหมือนเป็นการตัดสินว่าใครผิดระหว่างยูซอกวูและจองฮายัน อย่างไรก็ตามมันเป็นการแย่งชิงอำนาจระหว่างลีจีฮเยและผมด้วย
มีแนวโน้มว่าลีจีฮเยก็จะรู้เช่นกัน
ไม่มีใครเรียงพวกเราเป็นลำดับชั้น แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าผมยืนอยู่เหนือเธอ
อุปนิสัย: ‘ความทะเยอทะยานที่เห็นแก่ตัว’
มีพฤติกรรมสองแบบที่เกิดขึ้นเมื่อคนอย่างผู้หญิงคนนี้หรือคนอย่างผมได้พบกับพลังใหม่
ปฏิเสธมัน
หรือจะเข้าร่วมก็ได้
เธอทำเร็วกว่าที่ผมคาดไว้
เธอไม่ได้สูญเสียหากเธอเข้าข้างเรา แต่นั่นไม่ใช่การตัดสินใจที่จะทำในทันที
ผมอ้าปากพูดอย่างเงียบ ๆ กับจองฮายัน
“ขอเวลาสักครู่นะ ผมคิดว่าจีฮเยและผมต้องคุยกัน”
” อา …ค่ะพี่ ฉันเข้าใจแล้ว”
ดูเหมือนว่าเธอจะประหม่าเล็กน้อย เมื่อเธอให้ความสำคัญกับคำพูดสุดท้ายของเธอ
ในที่สุดจองฮายันก็ยืนขึ้นและลีจีฮเยก็เข้ามาแทนที่ ผมจับได้ว่าเธอหันกลับมามองเราครั้งแล้วครั้งเล่า เห็นได้ชัดว่าเธอสนใจการสนทนาของเรา
” มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ? “
“ฉัน… ฉันแค่อยากจะขอโทษ ฉันขอโทษสำหรับความวุ่นวายค่ะ”
” ทุกอย่างปกติดีครับ ในความเป็นจริงคุณไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ไม่ค่ะพี่กียอง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ ดังนั้นฉันจึงประมาทเกินไปและไม่ได้คำนึงถึงสถานการณ์ภายนอก ฉันไม่ได้คิดถึงคุณและคนอื่น ๆ ที่ต้องทำงานอันตรายนอกกำแพง มันดีกว่าที่จะแก้ไขสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ ”
” ไม่เป็นไรครับ ผมก็คงทำหมือนกันถ้าผมอยู่ในสถานการณ์เดียวกับคุณ ในทางตรงกันข้าม ผมคิดว่าผมควรจะเป็นคนขอโทษด้วย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย พี่เพิ่งทำสิ่งที่ควรทำ”
ถึงแม้ว่าเธอจะยังเด็กอยู่ แต่ผมก็ไม่เคยถูกเรียกว่าพี่โดยผู้หญิงที่อายุมากกว่า
” นั่น….”
” คะ? “
“เกี่ยวกับซอกวู”
“ฉันไม่มีแผนว่าจะทำอะไรเกี่ยวกับคุณซอกวูในตอนนี้ค่ะ …การรักษาของเขาต้องมาก่อนและมีสิ่งอื่นที่ฉันต้องทำให้เสร็จในระหว่างนี้”
” อา นั่นทำให้ผมโล่งอกเล็กน้อย ผมขอโทษด้วยที่ทำให้คุณไม่สบายใจ ก่อนหน้านี้ผมก็รู้สึกสับสนและไม่อาจตัดสินได้อย่างถูกต้อง แต่ถ้าคุณอนุญาต ให้ผมช่วยแก้ไขสิ่งนี้มั้ยครับ?”
ผมอดกังวลไม่ได้
ผมยังไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับยูซอกวูยังไง
ที่นี่ไม่มีทั้งกฎหมายและตำรวจ ดังนั้นผมจึงไม่แน่ใจว่าจะลงโทษเขาหรือไม่
“ส่วนฮายัน …”
“ตอนนี้เมื่อฉันคิดย้อนกลับไป ฉันคิดว่าตัวเองก็วิจารณ์ฮายันมากเกินไป ถ้าพี่ให้ฉันจัดการเรื่องนี้…”
“ผมเข้าใจว่าคุณเป็นคนจัดการสถานที่แห่งนี้ให้ปลอดภัย …ผมต้องขอโทษด้วยที่ก้าวเข้าไป”
” อ๊ะ! ไม่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึงเลยค่ะ”
” ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคุณพยายามจะพูดอะไร ผมหวังว่าคุณจะไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้”
ประเด็นก็คือผมยังจำอำนาจของเธอได้
ผู้หญิงคนนี้ก็ต้องเข้าใจความหมายจากคำพูดของผม
‘ผมไม่มีความตั้งใจที่จะหยุดคุณ’
ดังนั้นอย่าทำสร้างความวุ่นวายให้กับผม
เมื่อผมพูดจบ ผมก็เห็นว่ามือของเธอเอื้อมมาข้างหน้าอย่างดุเดือด
ลีจีฮเยเป็นคนสวย ผมพยายามทำให้การเต้นของหัวใจคงที่ แต่มันก็ยากที่จะนิ่งเมื่อเธออยู่ใกล้ร่างกายผมมาก
แต่ผมรู้สึกสงสัยมากกว่าว่าทำไมเธอถึงเข้าหาผมในลักษณะนี้
“ฉันรู้ว่ามันยากที่พี่จะออกจากที่พัก…แต่ขอบคุณค่ะที่พี่ดูแลพวกเรา”
“มันไม่ได้แย่อะไรเลยครับ”
“หากมีอะไรที่ฉันสามารถช่วยพี่ได้ บอกให้ฉันฟังได้นะคะ ทุกอย่างเลย”
เมื่อพูดแบบนั้น เธอก็ลูบต้นขาของผม
ถึงตอนนี้ผมสามารถบอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไร
“อะไรก็ได้เหรอครับ?”
” ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม”
ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอาย เมื่อเห็นเธอเข้าหาผมอย่างอุกอาจเกินกว่าที่ผมคาดไว้
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนโง่ ผมไม่คิดว่าจะมีใครเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนปัญญาอ่อน
ดวงตาของเธอแสดงความปรารถนาอย่างแปลกประหลาด
‘อำนาจ? ความทะเยอทะยาน?’
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
“ฉันชอบผู้ชายที่ทะเยอทะยานค่ะ”
สำหรับผมการมีอำนาจหรือความทะเยอทะยานเป็นวิธีการป้องกันตัวเอง แน่นอนว่าแรงจูงใจของผมไม่ได้สำคัญกับลีจีฮเย
ทั้งหมดที่เธอใส่ใจคือผลลัพธ์
คำถามคือการใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผมหรือไม่?
สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือเธอสามารถควบคุมคนโง่ได้
อาจมีประโยชน์อื่น ๆ สำหรับเธอ แต่ตอนนี้ก็เช่นกัน
เธอต้องเข้าหาผมเพราะเธอตระหนักดีถึงความจริงข้อนั้น
กลุ่มนี้อาจไม่ได้ใช้งานมากนักในตอนแรก แต่มันไม่มีอันตรายใด ๆ ถ้าเราได้มัน
จริง ๆ แล้วอาจมีบางอย่างที่เป็นประโยชน์ที่ผมจะได้รับจากเธอ บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับจองฮายัน….
‘ผมควรทำอย่างไรดี….’
ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตกหลุมรักผมจริง ๆ
ถ้าผมไม่สามารถตระหนักได้มากขนาดนี้ ผมคงคิดว่าเธอเป็นแค่คนที่ไร้ความคิด
‘มันไม่ใช่อย่างนั้น’
เธอเล็งทำการสัญญา? ความสัมพันธ์อันเรียบง่าย?
มีหลายสิ่งที่ลีจีฮเยจะได้รับ
การรวมพลังของกลุ่มหลังจากที่มันอาจถูกสั่นคลอน รวมถึงการสร้างความผูกพันกับผู้มีอำนาจรองจากผู้แข็งแกร่งที่สุด
นอกจากนี้ผมอาจมีประโยชน์ ในการทำให้ทุกคนเชื่อว่าเราไม่ได้ใช้คำพูดที่ไม่ดี
การใกล้ชิดกันไม่ใช่เรื่องผิด
การทำให้ผู้คนกลายเป็นศัตรูอาจเป็นวิธีคิดที่โง่เขลา
“แล้วผมล่ะครับ ผมจะได้อะไรจากสิ่งนี้?”
“อืม แล้วฮายันเป็นไงคะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ มุมปากของผมก็บิดขึ้นเป็นรอยยิ้มและกดร่างเพื่อแนบชิดกับเธอ
ผมเห็นว่าใบหน้าของลีจีฮเยมีส่วนผสมที่แปลกประหลาดระหว่างความตื่นเต้นและความคาดหวัง
‘ยอดเยี่ยม’
มันเป็นความคิดที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ริมฝีปากของเราเสียดสีกัน ซึ่งมันอาจจะดูโรแมนติกในตอนแรก
แต่ความคิดของเราต่างกัน
‘มาใช้กันและกันเถอะ’
ผมยิ้มขณะที่พูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกเราจะคล้ายกันนะครับ”
“ ค่ะ ฉันก็คิดเช่นกัน”
