Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 17 ในทุก ๆ ห้าคนจะมีหนึ่งคนที่ตายลง (2)

“โอ้ มีผมคิดอยู่คนเดียวมั้ย ว่าวันนี้มอนสเตอร์หายไปหมดเลย?”  
 
 
“อาจเป็นเพราะฮยอนซึงเคลียร์พื้นที่ไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ก็เป็นไปได้ว่าพวกมันจะถูกกำจัดออกไป”  
 
 
“พี่หมายถึงอาจเป็นผู้รอดชีวิตอีกกลุ่มใช่ไหม?”  
 
 
” ใช่….”  
 
 
มันเป็นเพียงการคาดเดา แต่มันก็มีสาเหตุ  
 
 
เนื่องจากสภาพแวดล้อมของเราเงียบสงบเกินไป จึงไม่ผิดที่จะคิดว่าพวกมันถูกดึงดูดโดยความวุ่นวายอื่น และแห่กันไปที่นั่นแทน  
 
 
คิมฮยอนซึงดูเหมือนจะมีความคิดที่คล้ายกัน แต่เขาอาจจะรู้สึกว่าการพาพัคฮเยยองและจองฮายันไปสำรวจมัน เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุผล  
 
 
เขาคงตัดสินว่ามันอันตรายเกินไป ที่เราจะก้าวไปอย่างเร่งรีบโดยไม่รู้ว่ามีกี่คนที่รวมกลุ่มและไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของพวกเขา  
 
 
ในที่สุดคิมฮยอนซึงก็พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า  
 
 
“ผมคิดว่ามันจะดีที่สุด ถ้าเราตั้งแคมป์ที่นี่ในวันนี้”  
 
 
“ใช่ เราควร”  
 
 
เราสามารถหาจุดที่ดีในการตั้งแคมป์และพักผ่อนได้เร็วพอสมควร  
 
 
แน่นอนว่าเราไม่มีเต็นท์ แต่การมีพื้นที่ปิดทำให้เรารู้สึกปลอดภัย  
 
 
“ฮเยยองและกียองจะเฝ้ากะแรก ตามด้วยฮายันและตัวผมเอง ส่วนกะสุดท้ายนี้จะเป็นตัวผมอีกครั้งกับด็อกกู”  
 
 
“คุณจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”  
 
 
” ผมไม่เป็นไร”  
 
 
ไม่มีเหตุผลที่จะหยุดเขาจากตัวเลือกของตัวเอง  
 
 
‘การเฝ้ายามกะแรกก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย’  
 
 
ไม่เหมือนกับคนที่มีคุณสมบัติทางกายภาพสูง ผมซึ่งมีความสามารถต่ำจำเป็นต้องพักผ่อนให้มาก  
 
 
ด้วยพละกำลังและมานาของคิมฮยอนซึง การเฝ้าระวังข้ามคืนก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเขา  
 
 
” ไปพักผ่อนเถอะ”  
 
 
“ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการทำงานหนักนะพี่”  
 
 
“ด – ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”  
 
 
ผมพยักหน้าหงึก ๆ เมื่อได้ยินเสียงของพวกเขา  
 
 
เมื่อคนอื่น ๆ รวมถึงจองฮายันเข้ามาในห้องหินด้านใน พัคฮเยยองก็เริ่มส่งเสียงดังอย่างช้า ๆ  
 
 
ราวกับว่าเธอกำลังสูญเสียความคิดของตัวเอง  
 
 
เธอแสร้งทำเป็นเฉยเมย แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมคาดว่ามันจะทำให้เธอตกใจมาก  
 
 
เสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์ ความหวาดกลัวที่ถูกนำทางไปสู่การสังหาร ผลกระทบของหอกที่จับและความรู้สึกของการทำมันด้วยมือของเธอเอง  
 
 
มันทำให้เธอรู้สึกกลัว  
 
 
บางทีเธออาจนึกถึงช่วงเวลาที่จุดเริ่มต้น โดยการได้เห็นเลือดที่ไหลออกมาจากมอนสเตอร์  
 
 
ยังมีเวลาก่อนที่การเฝ้าระวังของเราจะเริ่ม  
 
 
ผมคิดว่าคงไม่มากไปที่ผมจะพูดปลอบเธอสักสองสามคำ  
 
 
“อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ”  
 
 
“อะไรนะคะ?”  
 
 
“ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว ทุกคนจะต้องผ่านมันไปเหมือนกัน มันจะดีกว่าถ้าคุณคิดว่ามันเป็นแค่ประสบการณ์ที่คุณมีก่อนคนอื่นเท่านั้น”  
 
 
” ค่ะ”  
 
 
เมื่อเทียบกับตอนที่เราเริ่มต้น เธอดูเหมือนไม่มีชีวิตชีวา  
 
 
“ตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันทำได้….”  
 
 
“มันเป็นเหมือนกันทุกคนแหละครับ แต่คุณจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อคุณเคยชินกับมัน”  
 
 
“ตอนนั้น …สำหรับคุณกียองเป็นยังไงบ้างคะ?”  
 
 
“ผมจำมันไม่ได้มากนัก ความคิดเดียวในหัวผมคือถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างผมจะตาย ดังนั้นผมจึงทุบมันลงด้วยก้อนหิน มือและร่างของผมถูกปกคลุมไปด้วยสมอง เลือดและกลิ่นก็ทำให้ผมปิดปาก…มันน่ากลัวมากครับ แต่เมื่อมองย้อนกลับไปมันคือสิ่งที่ผมต้องทำ”  
 
 
ไม่มีทางเลือก  
 
 
การทำสิ่งต่าง ๆ อย่างครึ่ง ๆ กลาง ๆ เมื่อชีวิตอยู่บนความเสี่ยง เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ  
 
 
ผมคิดว่าปาร์คด็อกกูจะไม่หนีไปไหน ถ้าไม่มีผมและผมอยากจะสร้างแรงบันดาลใจให้เขาลงมือทำ  
 
 
ตอนนั้นเลือดพุ่งไปที่หัวของผม  
 
 
“อา…มันตลกดี ฉันคิดว่าคุณจะไม่กังวลกับมัน”  
 
 
ตามที่ผมคาดไว้ ดูเหมือนเธอจะผิดหวังเล็กน้อย  
 
 
“ฉันไม่ได้โกหก แต่ฉันคิดว่าจะทำได้ดีกว่านี้….”  
 
 
ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน  
 
 
นิสัยของเธอไม่เลวถ้าเธอทำตามความสามารถของเธอ ผมคิดว่าจะมีผลตอบแทนบ้าง ถ้าผมแสดงความมีน้ำใจให้เธอ ดังนั้นผมจึงบังคับให้อีกคนเข้ามาในกลุ่มของเรา  
 
 
การได้เห็นปาร์คด็อกกู คิมฮยอนซึงและผมเดินกลับไปข้างนอกอาจดูเหมือนง่าย  
 
 
จากมุมมองของผม ไม่มีเหตุผลที่จะลงทุนต่อพัคฮเยยอง  
 
 
ผมมีปาร์คด็อกกูซึ่งเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง แม้ว่าบางครั้งเขาจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถทำงานของตัวเองได้ดี  
 
 
ผมตั้งใจจะช่วยพัคฮเยยองในฐานะหลักประกันเท่านั้น  
 
 
อย่างไรก็ตามถ้าเธอยังคงหวาดกลัวเช่นนี้ เธอคงไม่เป็นประโยชน์กับผมมากนัก  
 
 
“ฉันมีความสุขเล็กน้อยที่คุณกอดฉันจากด้านหลัง”  
 
 
เมื่อนึกย้อนกลับไป ผมยังจำได้ว่าเธอตัวสั่นเหมือนคนโง่  
 
 
ผมก็ด่าเธอออกไปในใจเช่นกัน  
 
 
แต่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้าเบา ๆ  
 
 
“ถ้าผมทำอะไรหยาบคายไป ต้องขอโทษด้วยครับ…ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ”  
 
 
” ค่ะ แน่นอน”  
 
 
“นอกจากนี้นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะช่วยคุณครับ ครั้งหน้าคุณจะต้องทำด้วยตัวเอง”  
 
 
” ค่ะ….”  
 
 
ผมสามารถเห็นพัคฮเยยองเฝ้าดูผม  
 
 
ผมไม่รู้ว่าเธออยากเล่นเกมจ้องตาหรือเปล่า  
 
 
ความเงียบยืดยาว หลังจากนั้นไม่นานเมื่อผมกำลังจะพูดอีกครั้ง ก็มีเสียงมาจากข้างหลัง  
 
 
“พี่คะ….”  
 
 
“คุณกียอง คุณฮเยยอง ได้เวลาเปลี่ยนกะแล้วครับ”  
 
 
คิมฮยอนซึงและจองฮายันออกมา ผมไม่คาดคิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้  
 
 
“คุณมาที่นี่เร็วไป คุณควรพักอีกสักหน่อยนะครับ”  
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมเพิ่งตื่น …ผมจะพยายามปลุกคุณในตอนเช้า”  
 
 
“ขอบคุณนะครับ”  
 
 
ผมเข้าไปหาจองฮายันที่ยืนอยู่ห่างจากคิมฮยอนซึงเล็กน้อย แล้วลูบหัวเธอเบา ๆ ทำให้เธอมุดศีรษะและหน้าแดง  
 
 
จองฮายันกลับมาเป็นปกติแล้ว  
 
 
เมื่อเห็นว่าแววตาของเธอตอนที่มองพัคฮเยยองดูไม่ธรรมดา บางทีสิ่งที่เห็นอาจเป็นเพียงจินตนาการของผม  
 
 
“ขอบคุณล่วงหน้านะฮายัน”  
 
 
“คะ…ค่ะพี่!”  
 
 
เสียงอุทานของเธอดังไปหน่อย เธอเอามือปิดปากอย่างแปลกใจ มันดูน่ารักเล็กน้อย  
 
 
ผมก็รีบเดินเข้าไปข้างในทันที มองแวบเดียวผมเห็นปาร์คด็อกกูนอนกรนอยู่  
 
 
‘เขานอนหลับอย่างสงบแน่นอน’  
 
 
คงเป็นความสุขที่ได้นอนอย่างสบายในสภาพแวดล้อมแบบนี้  
 
 
พัคฮเยยองไปยังจุดที่เธออยู่และนอนลง ส่วนผมก็นั่งห่างจากปาร์คด็อกกูไปเล็กน้อย  
 
 
หัวของผมเต็มไปด้วยความคิดที่ว่างเปล่า  
 
 
ผมสงสัยว่าหลังจากการล่าครั้งนี้ กลุ่มในที่พักจะเดินตามรอยเท้าของเราได้อย่างไร  
 
 
สิ่งที่คิมฮยอนซึงกำลังคิด  
 
 
ถ้ามันมีทางออกจากสถานที่นี้จริง ๆ  
 
 
เมื่อมาถึงการโจมตีครั้งสุดท้ายของเราในสถานที่แห่งนี้ เราจะทำอย่างไรและผลจะออกมาเป็นอย่างไร  
 
 
จองฮายันที่ได้คลาสแล้ว ความจริงเกี่ยวกับการย้อนกลับของคิมฮยอนซึง สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและผมจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับลีจีฮเยหลังจากการฝึกสอน …  
 
 
ผมถามตัวเองว่าผมจะทำอย่างไร ผมไม่สามารถหลับได้ แต่ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่ามันเป็นความกังวลที่ไม่มีมูล  
 
 
เราต้องเดินไปเรื่อย ๆ และนี่เป็นยังจุดเริ่มต้น จิตใจของผมจึงตึงเครียดเล็กน้อย …ก่อนที่ผมหลับตาอย่างรวดเร็ว  
 
 
‘กี่โมงแล้ว’  
 
 
บางทีอาจเป็นเพราะเตียงของผมไม่สบาย ผมจึงตื่นขึ้นมากลางดึก  
 
 
ผมได้ยินเสียงปาร์คด็อกกูค่อย ๆ ลุกขึ้น เขาอาจจะออกไปข้างนอกเพื่อเฝ้าระวังกับคิมฮยองซึง  
 
 
มีเสียงของพัคฮเยยองพลิกตัวไปมา สักพักจากนั้นจองฮายันก็กลับเข้ามาอีกครั้ง  
 
 
“หลับให้สบายนะฮายัน”  
 
 
“ค – คุณด็อกกู ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการทำงานหนักของคุณนะคะ”  
 
 
ผมรู้สึกเหมือนพวกเขาคุยกันมากขึ้นหลังจากตอนแรก แต่ดวงตาของผมก็ค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง  
 
 
เมื่อเสียงของพวกเขาเงียบลงเรื่อย ๆ สติของผมก็ดับลง  
 
 
สิ่งที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งคือความรู้สึกแปลก ๆ ที่ริมฝีปาก  
 
 
ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างจับอยู่บนมือของผม ผมพยายามจะลุกทันที แต่ก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้ มีความรู้สึกเหมือนคนจ้องมองมาที่ผม  
 
 
เสียงของจองฮายันมาถึงผมด้วยเสียงกระซิบที่แทบจะมองไม่เห็น  
 
 
“แฮ่ก……อ๊า……”  
 
 
ผมไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เธอพูดได้เพราะผมตื่นไม่เต็มที่  
 
 
แน่นอนเมื่อถึงจุดนั้นผมก็รู้ว่าใครกำลังดูผมอยู่  
 
 
จิตใจที่ขุ่นมัวของผมก็ชัดเจนขึ้น  
 
 
ตามธรรมชาติแล้วอาการง่วงนอนของผมหายไปทันที  
 
 
ผมเปิดตาซ้ายเล็กน้อยเพื่อมองขึ้นไปด้านบนและผมก็เห็นเงาสีดำมองลงมา  
 
 
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะลุกขึ้นมาในสถานการณ์เช่นนี้  
 
 
ผมรู้แล้วว่าเสียงกระซิบแผ่วเบาของจองฮายัน ไม่ได้หมายความว่าเธอกำลังคุยกับผม  
 
 
‘เกิดอะไรขึ้น? ‘  
 
 
แม้ว่าผมจะพยายามปิดตา แต่ผมก็ยังได้ยินเสียง  
 
 
มีเสียงของเสื้อผ้าที่ทำให้เกิดเสียง ความรู้สึกของร่างกายที่เสียดสีกับของผมและแม้แต่สัมผัสที่นุ่มนวลของริมฝีปาก  
 
 
“แฮ่ก…แฮ่ก…”  
 
 
‘นี่คืออะไร.’  
 
 
ผมไม่เคยสับสนขนาดนี้มาก่อน  
 
 
ผมไม่แน่ใจว่าเธอมีอาการแปลก ๆ หรือว่านี่เป็นผลข้างเคียงของการถูกผลักที่แรงเกินไป แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือเธอมีช่วงเวลาที่ดีจริง ๆ  
 
 
“แฮ่ก….”  
 
 
เพียงแต่มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากเกินไป  
 
 
สำหรับตอนนี้ดูเหมือนจะดีที่สุดที่จะเชียร์เธอ  
 
 
มันไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เลวร้าย เนื่องจากการสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับจองฮายันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนแรก  
 
 
อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ในอุดมคติที่ผมคิดไว้ คือความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเท่านั้น  
 
 
ผมไม่เคยอยากตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้  
 
 
หลังจากนั้นไม่นานจองฮายันก็ทรุดตัวลงห่างจากผมไม่มาก  
 
 
มีเสียงกรอบแกรบที่ทำให้ผมตื่น  
 
 
ไม่ว่าจะเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ก็ตามด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย  
 
 
ผมเห็นจองฮายันกลับมา ขณะที่เธอมองลงไปที่พัคฮเยยองอย่างเงียบ ๆ  
 
 
“…….”  
 
 
เธอเฝ้ามองพัคฮเยยองนอนหลับเป็นเวลานาน  
 
 
เธอยืนอยู่และจ้องมองเธอโดยไม่ขยับสักนิ้ว  
 
 
‘เธอละเมอหรืออะไรกัน’  
 
 
ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งต่าง ๆ เริ่มยุ่งเหยิงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดพลาด  
 
 
ก่อนอื่นมีความจริงที่ว่าเธอซ่อนคลาสของเธอ และใบหน้าของเธอ เมื่อพัคฮเยยองได้รับเลือกให้ไปร่วมเดินทางก็อยู่ในความคิดของผมเช่นกัน  
 
 
ขณะนั้น..  
 
 
เกิดอะไรขึ้น ผมคิดว่าต้องมีสาเหตุของพฤติกรรมที่ผิดปกตินี้  
 
 
ตอนนั้นเองที่หัวของจองฮายันก็หมุนมาทางผม  
 
 
มันเป็นเพียงเวลาชั่ววินาที แต่เราสบตากัน  
 
 
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่คุ้นเคย  
 
 
ความกลัวที่วิ่งไล่ขึ้นมาจากกระดูกสันหลัง  
 
 
‘….’  
 
 
ผมหลับตาลงอย่างไม่พอใจ แต่ผมไม่สามารถบอกได้ว่าผมจะถูกจับได้หรือไม่  
 
 
แต่ทำไมผมถึงซ่อนตัว?  
 
 
‘ทำไมผมถึงกลัวล่ะ?’  
 
 
ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมสะดุ้ง  
 
 
มันเป็นอิทธิพลของมานา? ถ้าไม่สิ่งนี้คล้ายกับแนวคิดเรื่องเจตนาฆ่าที่แสดงในการ์ตูน?  
 
 
จิตใต้สำนึกของผมเอาแต่เล่นซ้ำกับการแสดงออกที่จองฮายันเคยสวมใส่มาก่อน  
 
 
เนื่องจากเธอไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมตื่นแล้ว ถึงกระนั้นมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นภายในพื้นที่นี้ซึ่งเงียบลงอย่างน่ากลัว  
 
 
‘ เชี่ย….’  
 
 
ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งต่าง ๆ กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง  
 
 
ผมไม่ได้ยินเสียงกรอบแกรบ เสียงหายใจครวญครางหรือการเคลื่อนไหวที่ผมเคยได้ยินมาก่อน  
 
 
ผมได้ยินเสียงพัคฮเยยองหายใจเป็นระยะ ๆ แต่ไม่มีเสียงออกจากปากของจองฮายัน  
 
 
ผมพยายามจะหลับตา แต่มีบางอย่างทำให้ผมตื่น  
 
 
ไม่ไกลจากผม ผมรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนนอนอยู่เงียบ ๆ  
 
 
“…….”  
 
 
“…….”  
 
 
บางทีอาจเป็นจองฮายัน  
 
 
วินาทีหนึ่งผมรู้สึกเหมือนมันนานเป็นนาที  
 
 
หลังจากไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน ก็มีเสียงจากภายนอกที่ไม่รู้ว่าเป็นโชคลาภหรือหายนะ  
 
 
“ได้เวลาตื่นแล้วครับพี่”  
 
 
_____________________________  
 
 
“โอ้ มีผมคิดอยู่คนเดียวมั้ย ว่าวันนี้มอนสเตอร์หายไปหมดเลย?”
 
 
“อาจเป็นเพราะฮยอนซึงเคลียร์พื้นที่ไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ก็เป็นไปได้ว่าพวกมันจะถูกกำจัดออกไป”
 
 
“พี่หมายถึงอาจเป็นผู้รอดชีวิตอีกกลุ่มใช่ไหม?”
 
 
” ใช่….”
 
 
มันเป็นเพียงการคาดเดา แต่มันก็มีสาเหตุ
 
 
เนื่องจากสภาพแวดล้อมของเราเงียบสงบเกินไป จึงไม่ผิดที่จะคิดว่าพวกมันถูกดึงดูดโดยความวุ่นวายอื่น และแห่กันไปที่นั่นแทน
 
 
คิมฮยอนซึงดูเหมือนจะมีความคิดที่คล้ายกัน แต่เขาอาจจะรู้สึกว่าการพาพัคฮเยยองและจองฮายันไปสำรวจมัน เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุผล
 
 
เขาคงตัดสินว่ามันอันตรายเกินไป ที่เราจะก้าวไปอย่างเร่งรีบโดยไม่รู้ว่ามีกี่คนที่รวมกลุ่มและไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของพวกเขา
 
 
ในที่สุดคิมฮยอนซึงก็พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า
 
 
“ผมคิดว่ามันจะดีที่สุด ถ้าเราตั้งแคมป์ที่นี่ในวันนี้”
 
 
“ใช่ เราควร”
 
 
เราสามารถหาจุดที่ดีในการตั้งแคมป์และพักผ่อนได้เร็วพอสมควร
 
 
แน่นอนว่าเราไม่มีเต็นท์ แต่การมีพื้นที่ปิดทำให้เรารู้สึกปลอดภัย
 
 
“ฮเยยองและกียองจะเฝ้ากะแรก ตามด้วยฮายันและตัวผมเอง ส่วนกะสุดท้ายนี้จะเป็นตัวผมอีกครั้งกับด็อกกู”
 
 
“คุณจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
 
 
” ผมไม่เป็นไร”
 
 
ไม่มีเหตุผลที่จะหยุดเขาจากตัวเลือกของตัวเอง
 
 
‘การเฝ้ายามกะแรกก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย’
 
 
ไม่เหมือนกับคนที่มีคุณสมบัติทางกายภาพสูง ผมซึ่งมีความสามารถต่ำจำเป็นต้องพักผ่อนให้มาก
 
 
ด้วยพละกำลังและมานาของคิมฮยอนซึง การเฝ้าระวังข้ามคืนก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับเขา
 
 
” ไปพักผ่อนเถอะ”
 
 
“ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการทำงานหนักนะพี่”
 
 
“ด – ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
 
 
ผมพยักหน้าหงึก ๆ เมื่อได้ยินเสียงของพวกเขา
 
 
เมื่อคนอื่น ๆ รวมถึงจองฮายันเข้ามาในห้องหินด้านใน พัคฮเยยองก็เริ่มส่งเสียงดังอย่างช้า ๆ
 
 
ราวกับว่าเธอกำลังสูญเสียความคิดของตัวเอง
 
 
เธอแสร้งทำเป็นเฉยเมย แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมคาดว่ามันจะทำให้เธอตกใจมาก
 
 
เสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์ ความหวาดกลัวที่ถูกนำทางไปสู่การสังหาร ผลกระทบของหอกที่จับและความรู้สึกของการทำมันด้วยมือของเธอเอง
 
 
มันทำให้เธอรู้สึกกลัว
 
 
บางทีเธออาจนึกถึงช่วงเวลาที่จุดเริ่มต้น โดยการได้เห็นเลือดที่ไหลออกมาจากมอนสเตอร์
 
 
ยังมีเวลาก่อนที่การเฝ้าระวังของเราจะเริ่ม
 
 
ผมคิดว่าคงไม่มากไปที่ผมจะพูดปลอบเธอสักสองสามคำ
 
 
“อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ”
 
 
“อะไรนะคะ?”
 
 
“ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว ทุกคนจะต้องผ่านมันไปเหมือนกัน มันจะดีกว่าถ้าคุณคิดว่ามันเป็นแค่ประสบการณ์ที่คุณมีก่อนคนอื่นเท่านั้น”
 
 
” ค่ะ”
 
 
เมื่อเทียบกับตอนที่เราเริ่มต้น เธอดูเหมือนไม่มีชีวิตชีวา
 
 
“ตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันทำได้….”
 
 
“มันเป็นเหมือนกันทุกคนแหละครับ แต่คุณจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อคุณเคยชินกับมัน”
 
 
“ตอนนั้น …สำหรับคุณกียองเป็นยังไงบ้างคะ?”
 
 
“ผมจำมันไม่ได้มากนัก ความคิดเดียวในหัวผมคือถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่างผมจะตาย ดังนั้นผมจึงทุบมันลงด้วยก้อนหิน มือและร่างของผมถูกปกคลุมไปด้วยสมอง เลือดและกลิ่นก็ทำให้ผมปิดปาก…มันน่ากลัวมากครับ แต่เมื่อมองย้อนกลับไปมันคือสิ่งที่ผมต้องทำ”
 
 
ไม่มีทางเลือก
 
 
การทำสิ่งต่าง ๆ อย่างครึ่ง ๆ กลาง ๆ เมื่อชีวิตอยู่บนความเสี่ยง เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ
 
 
ผมคิดว่าปาร์คด็อกกูจะไม่หนีไปไหน ถ้าไม่มีผมและผมอยากจะสร้างแรงบันดาลใจให้เขาลงมือทำ
 
 
ตอนนั้นเลือดพุ่งไปที่หัวของผม
 
 
“อา…มันตลกดี ฉันคิดว่าคุณจะไม่กังวลกับมัน”
 
 
ตามที่ผมคาดไว้ ดูเหมือนเธอจะผิดหวังเล็กน้อย
 
 
“ฉันไม่ได้โกหก แต่ฉันคิดว่าจะทำได้ดีกว่านี้….”
 
 
ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
 
 
นิสัยของเธอไม่เลวถ้าเธอทำตามความสามารถของเธอ ผมคิดว่าจะมีผลตอบแทนบ้าง ถ้าผมแสดงความมีน้ำใจให้เธอ ดังนั้นผมจึงบังคับให้อีกคนเข้ามาในกลุ่มของเรา
 
 
การได้เห็นปาร์คด็อกกู คิมฮยอนซึงและผมเดินกลับไปข้างนอกอาจดูเหมือนง่าย
 
 
จากมุมมองของผม ไม่มีเหตุผลที่จะลงทุนต่อพัคฮเยยอง
 
 
ผมมีปาร์คด็อกกูซึ่งเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง แม้ว่าบางครั้งเขาจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถทำงานของตัวเองได้ดี
 
 
ผมตั้งใจจะช่วยพัคฮเยยองในฐานะหลักประกันเท่านั้น
 
 
อย่างไรก็ตามถ้าเธอยังคงหวาดกลัวเช่นนี้ เธอคงไม่เป็นประโยชน์กับผมมากนัก
 
 
“ฉันมีความสุขเล็กน้อยที่คุณกอดฉันจากด้านหลัง”
 
 
เมื่อนึกย้อนกลับไป ผมยังจำได้ว่าเธอตัวสั่นเหมือนคนโง่
 
 
ผมก็ด่าเธอออกไปในใจเช่นกัน
 
 
แต่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้าเบา ๆ
 
 
“ถ้าผมทำอะไรหยาบคายไป ต้องขอโทษด้วยครับ…ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ”
 
 
” ค่ะ แน่นอน”
 
 
“นอกจากนี้นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะช่วยคุณครับ ครั้งหน้าคุณจะต้องทำด้วยตัวเอง”
 
 
” ค่ะ….”
 
 
ผมสามารถเห็นพัคฮเยยองเฝ้าดูผม
 
 
ผมไม่รู้ว่าเธออยากเล่นเกมจ้องตาหรือเปล่า
 
 
ความเงียบยืดยาว หลังจากนั้นไม่นานเมื่อผมกำลังจะพูดอีกครั้ง ก็มีเสียงมาจากข้างหลัง
 
 
“พี่คะ….”
 
 
“คุณกียอง คุณฮเยยอง ได้เวลาเปลี่ยนกะแล้วครับ”
 
 
คิมฮยอนซึงและจองฮายันออกมา ผมไม่คาดคิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
 
 
“คุณมาที่นี่เร็วไป คุณควรพักอีกสักหน่อยนะครับ”
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมเพิ่งตื่น …ผมจะพยายามปลุกคุณในตอนเช้า”
 
 
“ขอบคุณนะครับ”
 
 
ผมเข้าไปหาจองฮายันที่ยืนอยู่ห่างจากคิมฮยอนซึงเล็กน้อย แล้วลูบหัวเธอเบา ๆ ทำให้เธอมุดศีรษะและหน้าแดง
 
 
จองฮายันกลับมาเป็นปกติแล้ว
 
 
เมื่อเห็นว่าแววตาของเธอตอนที่มองพัคฮเยยองดูไม่ธรรมดา บางทีสิ่งที่เห็นอาจเป็นเพียงจินตนาการของผม
 
 
“ขอบคุณล่วงหน้านะฮายัน”
 
 
“คะ…ค่ะพี่!”
 
 
เสียงอุทานของเธอดังไปหน่อย เธอเอามือปิดปากอย่างแปลกใจ มันดูน่ารักเล็กน้อย
 
 
ผมก็รีบเดินเข้าไปข้างในทันที มองแวบเดียวผมเห็นปาร์คด็อกกูนอนกรนอยู่
 
 
‘เขานอนหลับอย่างสงบแน่นอน’
 
 
คงเป็นความสุขที่ได้นอนอย่างสบายในสภาพแวดล้อมแบบนี้
 
 
พัคฮเยยองไปยังจุดที่เธออยู่และนอนลง ส่วนผมก็นั่งห่างจากปาร์คด็อกกูไปเล็กน้อย
 
 
หัวของผมเต็มไปด้วยความคิดที่ว่างเปล่า
 
 
ผมสงสัยว่าหลังจากการล่าครั้งนี้ กลุ่มในที่พักจะเดินตามรอยเท้าของเราได้อย่างไร
 
 
สิ่งที่คิมฮยอนซึงกำลังคิด
 
 
ถ้ามันมีทางออกจากสถานที่นี้จริง ๆ
 
 
เมื่อมาถึงการโจมตีครั้งสุดท้ายของเราในสถานที่แห่งนี้ เราจะทำอย่างไรและผลจะออกมาเป็นอย่างไร
 
 
จองฮายันที่ได้คลาสแล้ว ความจริงเกี่ยวกับการย้อนกลับของคิมฮยอนซึง สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและผมจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับลีจีฮเยหลังจากการฝึกสอน …
 
 
ผมถามตัวเองว่าผมจะทำอย่างไร ผมไม่สามารถหลับได้ แต่ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่ามันเป็นความกังวลที่ไม่มีมูล
 
 
เราต้องเดินไปเรื่อย ๆ และนี่เป็นยังจุดเริ่มต้น จิตใจของผมจึงตึงเครียดเล็กน้อย …ก่อนที่ผมหลับตาอย่างรวดเร็ว
 
 
‘กี่โมงแล้ว’
 
 
บางทีอาจเป็นเพราะเตียงของผมไม่สบาย ผมจึงตื่นขึ้นมากลางดึก
 
 
ผมได้ยินเสียงปาร์คด็อกกูค่อย ๆ ลุกขึ้น เขาอาจจะออกไปข้างนอกเพื่อเฝ้าระวังกับคิมฮยองซึง
 
 
มีเสียงของพัคฮเยยองพลิกตัวไปมา สักพักจากนั้นจองฮายันก็กลับเข้ามาอีกครั้ง
 
 
“หลับให้สบายนะฮายัน”
 
 
“ค – คุณด็อกกู ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการทำงานหนักของคุณนะคะ”
 
 
ผมรู้สึกเหมือนพวกเขาคุยกันมากขึ้นหลังจากตอนแรก แต่ดวงตาของผมก็ค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง
 
 
เมื่อเสียงของพวกเขาเงียบลงเรื่อย ๆ สติของผมก็ดับลง
 
 
สิ่งที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งคือความรู้สึกแปลก ๆ ที่ริมฝีปาก
 
 
ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างจับอยู่บนมือของผม ผมพยายามจะลุกทันที แต่ก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้ มีความรู้สึกเหมือนคนจ้องมองมาที่ผม
 
 
เสียงของจองฮายันมาถึงผมด้วยเสียงกระซิบที่แทบจะมองไม่เห็น
 
 
“แฮ่ก……อ๊า……”
 
 
ผมไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เธอพูดได้เพราะผมตื่นไม่เต็มที่
 
 
แน่นอนเมื่อถึงจุดนั้นผมก็รู้ว่าใครกำลังดูผมอยู่
 
 
จิตใจที่ขุ่นมัวของผมก็ชัดเจนขึ้น
 
 
ตามธรรมชาติแล้วอาการง่วงนอนของผมหายไปทันที
 
 
ผมเปิดตาซ้ายเล็กน้อยเพื่อมองขึ้นไปด้านบนและผมก็เห็นเงาสีดำมองลงมา
 
 
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะลุกขึ้นมาในสถานการณ์เช่นนี้
 
 
ผมรู้แล้วว่าเสียงกระซิบแผ่วเบาของจองฮายัน ไม่ได้หมายความว่าเธอกำลังคุยกับผม
 
 
‘เกิดอะไรขึ้น? ‘
 
 
แม้ว่าผมจะพยายามปิดตา แต่ผมก็ยังได้ยินเสียง
 
 
มีเสียงของเสื้อผ้าที่ทำให้เกิดเสียง ความรู้สึกของร่างกายที่เสียดสีกับของผมและแม้แต่สัมผัสที่นุ่มนวลของริมฝีปาก
 
 
“แฮ่ก…แฮ่ก…”
 
 
‘นี่คืออะไร.’
 
 
ผมไม่เคยสับสนขนาดนี้มาก่อน
 
 
ผมไม่แน่ใจว่าเธอมีอาการแปลก ๆ หรือว่านี่เป็นผลข้างเคียงของการถูกผลักที่แรงเกินไป แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือเธอมีช่วงเวลาที่ดีจริง ๆ
 
 
“แฮ่ก….”
 
 
เพียงแต่มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากเกินไป
 
 
สำหรับตอนนี้ดูเหมือนจะดีที่สุดที่จะเชียร์เธอ
 
 
มันไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เลวร้าย เนื่องจากการสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับจองฮายันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนแรก
 
 
อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ในอุดมคติที่ผมคิดไว้ คือความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเท่านั้น
 
 
ผมไม่เคยอยากตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
 
 
หลังจากนั้นไม่นานจองฮายันก็ทรุดตัวลงห่างจากผมไม่มาก
 
 
มีเสียงกรอบแกรบที่ทำให้ผมตื่น
 
 
ไม่ว่าจะเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ก็ตามด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย
 
 
ผมเห็นจองฮายันกลับมา ขณะที่เธอมองลงไปที่พัคฮเยยองอย่างเงียบ ๆ
 
 
“…….”
 
 
เธอเฝ้ามองพัคฮเยยองนอนหลับเป็นเวลานาน
 
 
เธอยืนอยู่และจ้องมองเธอโดยไม่ขยับสักนิ้ว
 
 
‘เธอละเมอหรืออะไรกัน’
 
 
ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งต่าง ๆ เริ่มยุ่งเหยิงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดพลาด
 
 
ก่อนอื่นมีความจริงที่ว่าเธอซ่อนคลาสของเธอ และใบหน้าของเธอ เมื่อพัคฮเยยองได้รับเลือกให้ไปร่วมเดินทางก็อยู่ในความคิดของผมเช่นกัน
 
 
ขณะนั้น..
 
 
เกิดอะไรขึ้น ผมคิดว่าต้องมีสาเหตุของพฤติกรรมที่ผิดปกตินี้
 
 
ตอนนั้นเองที่หัวของจองฮายันก็หมุนมาทางผม
 
 
มันเป็นเพียงเวลาชั่ววินาที แต่เราสบตากัน
 
 
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่คุ้นเคย
 
 
ความกลัวที่วิ่งไล่ขึ้นมาจากกระดูกสันหลัง
 
 
‘….’
 
 
ผมหลับตาลงอย่างไม่พอใจ แต่ผมไม่สามารถบอกได้ว่าผมจะถูกจับได้หรือไม่
 
 
แต่ทำไมผมถึงซ่อนตัว?
 
 
‘ทำไมผมถึงกลัวล่ะ?’
 
 
ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมสะดุ้ง
 
 
มันเป็นอิทธิพลของมานา? ถ้าไม่สิ่งนี้คล้ายกับแนวคิดเรื่องเจตนาฆ่าที่แสดงในการ์ตูน?
 
 
จิตใต้สำนึกของผมเอาแต่เล่นซ้ำกับการแสดงออกที่จองฮายันเคยสวมใส่มาก่อน
 
 
เนื่องจากเธอไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมตื่นแล้ว ถึงกระนั้นมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นภายในพื้นที่นี้ซึ่งเงียบลงอย่างน่ากลัว
 
 
‘ เชี่ย….’
 
 
ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งต่าง ๆ กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง
 
 
ผมไม่ได้ยินเสียงกรอบแกรบ เสียงหายใจครวญครางหรือการเคลื่อนไหวที่ผมเคยได้ยินมาก่อน
 
 
ผมได้ยินเสียงพัคฮเยยองหายใจเป็นระยะ ๆ แต่ไม่มีเสียงออกจากปากของจองฮายัน
 
 
ผมพยายามจะหลับตา แต่มีบางอย่างทำให้ผมตื่น
 
 
ไม่ไกลจากผม ผมรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนนอนอยู่เงียบ ๆ
 
 
“…….”
 
 
“…….”
 
 
บางทีอาจเป็นจองฮายัน
 
 
วินาทีหนึ่งผมรู้สึกเหมือนมันนานเป็นนาที
 
 
หลังจากไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน ก็มีเสียงจากภายนอกที่ไม่รู้ว่าเป็นโชคลาภหรือหายนะ
 
 
“ได้เวลาตื่นแล้วครับ”
 
 
_____________________________