Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 18 ในทุก ๆ ห้าคนจะมีหนึ่งคนที่ตายลง (3)

ผมไม่เคยคิดเลยว่าเสียงบอกให้ตื่นจะทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้  
 
 
” ค่ะ เข้าใจแล้ว”  
 
 
คนแรกที่ลุกขึ้นคือพัคฮเยยอง  
 
 
หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงจองฮายันหมุนตัว  
 
 
ในขณะที่ผมกำลังพิจารณาว่าจะลุกขึ้นเมื่อไหร่ ผมก็รู้ถึงการโดนสัมผัสที่ไหล่  
 
 
“พี่ครับ”  
 
 
‘ปาร์คด็อกกู ยอดเยี่ยม’  
 
 
จังหวะของเขาไม่เลวเลย  
 
 
แต่บางทีอาจเป็นเพราะผมที่นอนหลับไม่สนิท จู่ ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่มากดทับผม ถึงอย่างนั้นผมก็ลืมตาและพยายามลุกขึ้นนั่ง  
 
 
“ถึงเวลาแล้วเหรอ?”  
 
 
“เราวางแผนที่จะไปให้เร็วสักหน่อยในวันนี้น่ะพี่ เราได้ตัดสินใจที่จะออกล่าอีกด้วยก่อนที่จะกลับไปที่พัก”  
 
 
” ได้”  
 
 
ผมจงใจไม่ปล่อยให้ตัวเองหันไปจากจองฮายัน ผมรู้ว่ามันน่าอึดอัดที่จะหลีกเลี่ยงเธอ  
 
 
เมื่อผมมองไป ผมเห็นว่าเธอกำลังยิ้มอย่างสดใสมาที่ผม  
 
 
เธอดูแตกต่างจากวันก่อนมาก  
 
 
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นคนเดียวกัน  
 
 
‘อันไหนคือของจริง?’  
 
 
ผมไม่รู้ว่าการแสดงออกในตอนนี้หรือว่าสิ่งที่ผมเห็นเมื่อคืน คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ  
 
 
แต่สำหรับตอนนี้ผมต้องใจเย็น ๆ ดังนั้นผมส่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่พยายามแต่งแต้มมันขึ้นมาให้เธอ  
 
 
‘ผมเหนื่อย’  
 
 
เนื่องจากผมนอนไม่หลับ จิตใจของผมจึงว่างเปล่า  
 
 
เมื่อผมออกไปข้างนอก คิมฮยอนซึงก็มองมาทางผมและเริ่มพูด  
 
 
“คุณดูเหนื่อย ๆ นะ”  
 
 
“อีกสักพักผมคงจะดีขึ้น”  
 
 
“แต่ในวันนี้เราจะออกไปให้ไกลขึ้น คุณจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”  
 
 
“ไม่มีปัญหาครับ ปัจจุบัน ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งมีชีวิตมากนักในบริเวณใกล้เคียง ผมรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับผู้คนที่ศูนย์พักพิง ผมคิดว่ามันอาจมากเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะจัดการ….”  
 
 
” แน่นอนครับ เราจะรีบกลับทันที”  
 
 
นั่นเป็นการเรียกร้องการตัดสินที่สมเหตุสมผล  
 
 
“ยังไงก็ตาม เราจะไปทางไหน….”  
 
 
“เมื่อคืนผมกำหนดขอบเขตไปทางซ้าย แต่มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก”  
 
 
เขาไม่เพียงแต่เฝ้ายามสองกะ เขายังออกไปค้นหาข้างหน้า  
 
 
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณนะครับ”  
 
 
ถ้ามีคนงานขยันอย่างนี้ คนอย่างผมก็จะมีความสุข  
 
 
ผมคิดว่ามันถึงเวลาที่เขาจะบอกเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว แต่มันคงเร็วเกินไป  
 
 
“ฮเยยองและฮายันล่ะ…”  
 
 
“ฉันก็พร้อมแล้วเหมือนกันค่ะ”  
 
 
“ในแง่ของตำแหน่ง ถ้าเราเจอมอนสเตอร์เหมือนเมื่อวาน ฮายันจะเข้ามาแทนที่ฮเยยอง เอาล่ะมาเริ่มกันเถอะ”  
 
 
” ค่ะ”  
 
 
ดูเหมือนว่าการเดินขบวนข้างหน้าจะเหนื่อยมาก  
 
 
สิ่งที่ทำให้ผมกังวลมากที่สุดคือการปรากฏตัวของจองฮายัน  
 
 
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พฤติกรรมที่จองฮายันนั้นผิดปกติ  
 
 
มันแปลกมากจนใคร ๆ ก็สังเกตเห็นได้  
 
 
รูปร่างหน้าตาขัดแย้งกับความประทับใจที่ผมมีต่อเธอ  
 
 
ความสำคัญสูงสุดของผมคือการหาสาเหตุที่แท้จริงของมัน จริง ๆ แล้วผมก็พอเข้าใจบ้าง แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงง  
 
 
‘หึงหวง?’  
 
 
ปัญหาคือผมกับจองฮายันแทบไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมากพอที่จะข้ามไปสู่ข้อสรุปดังกล่าว  
 
 
ความแข็งแกร่งของความสัมพันธ์ไม่ได้แปรผันตรงกับเวลาที่ใช้ร่วมกัน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นยังเป็นปัจจัยที่สำคัญ  
 
 
แน่นอนว่าสถานการณ์ที่เราทั้งคู่พบกันนั้นค่อนข้างพิเศษ  
 
 
สถานที่นี้ไม่ใช่คาเฟ่หรือร้านอาหาร  
 
 
ตัวอย่างเช่นในภาพยนตร์เกรด B ราคาถูก ชายและหญิงที่เผชิญวิกฤตร่วมกันจะพัฒนาความรู้สึกที่ดูเหมือนรักในช่วงเวลาสั้น ๆ  
 
 
บางทีความรู้สึกของเธอก็น่าจะเหมือนกัน  
 
 
อดีตของจองฮายัน…  
 
 
เมื่อมองย้อนกลับไปที่ประวัติส่วนตัวของเธอ มันเป็นไปได้ที่จะมีการทำลายความคิดที่สมเหตุสมผล  
 
 
พ่อแม่ของเธอจากไปแล้วและเธอก็ขาดการติดต่อกับพี่สาว  
 
 
เนื่องจากครอบครัวทิ้งเธอไป ผมจึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากพึ่งพาผม  
 
 
เธอคงไม่ได้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี  
 
 
อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่างผมได้กลายเป็นเส้นชีวิตให้เธอไขว่คว้า  
 
 
ผมคงเป็นคนใจดีที่เธอไว้ใจและพึ่งพาได้เสมอ  
 
 
บางทีความรู้สึกเหล่านั้นอาจพัฒนาจากเพียงอารมณ์ไปสู่ความหมกมุ่น  
 
 
เดิมทีสิ่งที่ผมตั้งเป้าไว้คือการสวมบทบาทเป็นคนสนิทของเธอ  
 
 
การวาดภาพกับคนที่มีรอยร้าวในใจนั้นง่ายกว่า  
 
 
‘ผมจะทดสอบดีไหม? ‘  
 
 
มันเป็นวิธีการที่โบราณ แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลอง  
 
 
ในขณะที่เดินเคียงข้างพัคฮเยยอง ผมค่อย ๆ เปิดปากพูดและดึงไหล่เธอมาเล็กน้อย  
 
 
“ระวังด้วยครับ”  
 
 
“อ่า…ค่ะ”  
 
 
เธอดูประหม่าเล็กน้อย  
 
 
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าผมป้องกันไม่ให้เธอสะดุดก้อนหิน  
 
 
พัคฮเยยองกล่าวขอบคุณ แต่เป้าหมายของผมไม่ใช่ปฏิกิริยาของเธอ  
 
 
ผมเหลือบมองจองฮายันจากมุมหางตา  
 
 
ผมเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองไปที่พัคฮเยยอง  
 
 
คิมฮยอนซึงและปาร์คด็อกกูดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็น แต่อาจเป็นเพราะผลกระทบของแอตทริบิวต์ ผมจึงเห็นมันได้ชัดเจน  
 
 
ดวงตาของจองฮายันเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจบรรยายได้  
 
 
‘แต่ผมก็น่าจะใช้มันได้’  
 
 
ความเกลียดชังของเธอไม่ได้พุ่งตรงมาที่ผม  
 
 
ผมคิดว่ามันอาจมากเกินไปที่จะเรียกมันว่าความหึงหวงธรรมดา ๆ แต่ถ้าคุณคิดตามความจริง สภาพจิตใจของจองฮายันยังอยู่ในช่วงที่ยอมรับได้  
 
 
ถ้าผมให้รางวัลกับเธอในปริมาณที่พอเหมาะ จองฮายันจะเป็นสมาชิกซื่อสัตย์ที่ยอมทิ้งตัวเองเพื่อประโยชน์ส่วนตัวของผม  
 
 
ความคิดมากมายเต็มไปในหัวขณะที่เราเดิน  
 
 
“ฉันคิดว่ามีบางอย่างอยู่ใกล้ ๆ จากตรงนี้ไปเราต้องคอยระวังตัวด้วยนะครับ”  
 
 
“อะแฮ่ม ได้เลยพี่”  
 
 
บางทีจากจุดนี้ ทุกอย่างในพื้นนี้เคยถูกสำรวจโดยคิมฮยอนซึงมาก่อนแล้ว  
 
 
มันมีกลิ่นที่แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างแน่นอน  
 
 
รู้สึกเหมือนกลิ่นเหม็นแปลก ๆ ที่ออกมาจากสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นมีอยู่ทั่วไป  
 
 
อย่างไรก็ตามสิ่งที่โดดเด่นกว่านั้นคือร่องรอยของมานาที่จาง ๆ ที่ผมสัมผัสได้จากระยะไกล  
 
 
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นประเภทไหน แต่ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แตกต่างออกไป  
 
 
บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่คิมฮยอนซึงตามหา  
 
 
“ฉันคิดว่า ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง”  
 
 
“พี่กำลังพูดถึงอะไรน่ะ? พี่เห็นอะไรเหรอ?”  
 
 
“ผมรู้สึกได้ถึงแหล่งมานาที่เลือนรางอยู่ข้างหน้า แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร…”  
 
 
“ฮยองซึง คุณรู้สึกได้ไหมครับ?”  
 
 
“ผมไม่แน่ใจ แต่เนื่องจากคุณกียองเป็นวิซาร์ด เขาจึงเชี่ยวชาญในการรับรู้ที่แตกต่างจากเรา คงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะตรวจสอบ เราต้องกวาดล้างสถานที่แถวนี้ก่อน”  
 
 
คิมฮยอนซึงขาดพรสวรรค์ในการแสดงอย่างแน่นอน  
 
 
มานาที่เลือนรางข้างหน้า ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการเคลียร์ดันเจี้ยนนี้  
 
 
“เรากำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางนั้น แต่น่าจะมีอันตรายที่ต้องระมัดระวังให้มากขึ้น ดังนั้นผมจะเป็นผู้นำ”  
 
 
” ระวังตัวด้วยนะครับ”  
 
 
ไม่จำเป็นต้องระมัดระวัง  
 
 
หากคิมฮยอนซึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสถานที่แห่งนี้ เราจะไม่อยู่ที่นี่  
 
 
ในขณะที่ผมก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ผมก็เห็นได้อย่างรวดเร็วว่าแหล่งที่มาของมานาคืออะไร  
 
 
‘บันได’  
 
 
“บันไดเหล่านั้นทอดยาวลงไปข้างล่าง”  
 
 
พวกมันเป็นเพียงบันไดที่ลงไปยังชั้นล่าง ตอนนั้นเองที่ผมเห็นว่าดันเจี้ยนนี้มีหลายระดับ  
 
 
เมื่อมองไปยังคิมฮยอนซึงที่พยักหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อว่าการแสดงของตัวเองนั้นน่าเชื่อถือ  
 
 
มันดูงี่เง่า แต่ผมจะต้องเล่นไปด้วยกับเขา  
 
 
“มันเป็นบันไดไปสู่ชั้นล่าง? ผมคิดว่ามันอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเคลียร์ดันเจี้ยนนี้”  
 
 
“อืม พี่คิดอย่างนั้นเหรอ?”  
 
 
“ฉันยังไม่แน่ใจ แต่เรายังไม่พบเบาะแสอื่น ๆ ในตอนนี้ การทิ้งเราไว้ในสถานที่กว้างใหญ่นี้เพื่อให้เราจัดการกับมอนสเตอร์ดูเหมือนจะไม่มีเหตุผล มีโอกาสสูงที่การลงไปจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างน้อยที่สุดอาจมีเงื่อนงำมากกว่าที่เรามีอยู่ในขณะนี้”  
 
 
คิมฮยอนซึงฟังผมและพยักหน้า  
 
 
” ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน”  
 
 
‘เพียงแค่’  
 
 
“ตอนนี้มันมากเกินไปสำหรับเรา ดังนั้นเรามาเริ่มต้นด้วยการจดบันทึกสถานที่แห่งนี้ไว้ก่อน แล้วค่อยลงไปอีกครั้ง เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเคลียร์ดันเจี้ยนในวันนี้ เราอาจพบบางสิ่งที่สามารถช่วยเราได้ นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ว่ามีมอนสเตอร์หลายชนิดอยู่ด้านล่าง”  
 
 
“ผมเกลียดการพวกมอนสเตอร์ที่น่ารำคาญยิ่งกว่านี้”  
 
 
ผมด้วย  
 
 
คิมฮยอนซึงได้แจ้งเตือนเราถึงการมีอยู่ของทางเข้าใต้ดิน โดยไม่ทำตัวผิดธรรมชาติ  
 
 
สำหรับคนอย่างเขานี่อาจเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่  
 
 
อย่างไรก็ตามการเติบโตของจองฮายันและพัคฮเยยองจะเป็นเรื่องเร่งด่วนมากขึ้น เมื่อเราเตรียมคนจำนวนหนึ่งที่สามารถต่อสู้ได้แล้ว เราจะลงไป  
 
 
” เส้นทาง”  
 
 
“ฉันจำไว้คร่าว ๆ แล้ว”  
 
 
“แล้วต่อจากนี้ไป พวกเราจะตรวจสอบหามอนสเตอร์แถวนี้ไหม?”  
 
 
“ฉันคิดว่าเราควรทำอย่างนั้น งั้นมาเริ่มกันจากจุดนี้กันดีกว่า”  
 
 
“โอเคพี่”  
 
 
เช่นเดียวกับเมื่อวาน เรามองหาสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นและสามารถพบบางอย่างในบริเวณใกล้เคียง  
 
 
บางทีมอนสเตอร์เหล่านี้อาจมีต้นกำเนิดมาจากที่นี่และแพร่กระจายออกไป  
 
 
ก่อนที่เราจะเจอมอนสเตอร์สามตัวอยู่ใกล้ ๆ  
 
 
ผมเหลือบมองไปที่คิมฮยอนซึงและเห็นเขาพยักหน้า  
 
 
“ด็อกกูรับมือกับมอนสเตอร์สองตัว ส่วนกียองจะจัดการหนึ่งในนั้นอย่างรวดเร็ว และผมจะจัดการสำหรับมอนสเตอร์ตัวสุดท้าย เราจะจำลองการฝึกโดยให้ฮเยยองและฮายันสามารถดำรงตำแหน่งใกล้เคียงกับกียองได้”  
 
 
” รับทราบ”  
 
 
” ตกลงครับ”  
 
 
ปาร์คด็อกกูและผมกัดฟันแน่นและพุ่งไปข้างหน้า  
 
 
ปาร์คด็อกกูเป็นผู้นำเพื่อดึงดูดความสนใจ  
 
 
ผมจึงวิ่งไปข้างหน้า โดยทิ้งพัคฮเยยองและจองฮายันที่ดูประหม่า  
 
 
เมื่อมองจากด้านหลัง ผมเห็นปาร์คด็อกกูดันโล่ไปป้องกันมอนสเตอร์  
 
 
คิมฮยอนซึงดูค่อนข้างผ่อนคลาย เมื่อเขาวิ่งไปหามอนสเตอร์อีกตัวและตัดแขนของมันได้สำเร็จ  
 
 
” เขาเร็วมาก”  
 
 
ผมคาดว่าเขาจะเร็วกว่าเพียงเล็กน้อย เนื่องจากมีความคล่องตัวสูง แต่ความเร็วของเขาเกินการคาดการณ์ของผม  
 
 
ในเวลาเดียวกันผมใช้มานาเล็กน้อยไปที่ปลายหอก ก่อนจะขว้างมันไปข้างหน้าปาร์คด็อกกู  
 
 
พลั่ก! เลือดไหลออกมาเมื่อเสียงดังขึ้น แต่ผมยังไม่สามารถผ่อนคลาย  
 
 
‘มันยังไม่ตาย’  
 
 
เมื่อผมแทงมันด้วยหอกอีกครั้ง พัคฮเยยองก็อยู่ข้าง ๆ ผมก”็จับหอกแน่นราวกับว่าเธอต้องการทำอะไรบางอย่าง  
 
 
‘ไม่เลว.’  
 
 
สำหรับตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอมีความตั้งใจที่จะต่อสู้  
 
 
ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบกับคิมฮยอนซึง  
 
 
บางทีเขาอาจจะพยายามลดความแรงลงพอสมควร เพื่อไม่ให้ตัวเองดูแปลกประหลาด  
 
 
เหลือแค่มอนสเตอร์ตัวสุดท้ายที่เราจะใช้เป็นหุ่นฝึก  
 
 
ก่อนที่ปาร์คด็อกกูจะขยับตัว พัคฮเยยองที่ดูตื่นตระหนกก็ยื่นหอกออกไป  
 
 
‘งี่เง่า.’  
 
 
เห็นได้ชัดว่าเธอโง่  
 
 
ตามที่คุณคาดไว้ มอนสเตอร์อยู่นอกระยะของปาร์คด็อกกู เมื่อหอกถูกปัด  
 
 
“ฉ – ฉันขอโทษ….”  
 
 
“กว๊า”  
 
 
“ด็อกกู”  
 
 
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ผมก็เห็นความจริงบางอย่าง  
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดด!!”  
 
 
‘ยัยโง่นั่น!’