Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 19 ในทุก ๆ ห้าคนจะมีหนึ่งคนที่ตาย (4)

“กรี๊ดดดดดดด!!”
 
 
เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะตกใจกับปากมอนสเตอร์ที่เปิดกว้าง
 
 
แต่ถ้าเธอไม่ได้วิ่งออกไปในทันที หอกในมือเธอคงไม่ดึงดูดความสนใจของพวกมัน
 
 
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องฉลาดและใครก็ตามที่สังเกตสถานการณ์อย่างใกล้ชิด จะเห็นว่าปาร์คด็อกกูสามารถยับยั้งมอนสเตอร์ได้
 
 
อย่างไรก็ตามพัคฮเยยองกลับเลือกที่จะแสดงความกลัวแบบนั้นออกมา
 
 
“บ้าเอ๊ย!”
 
 
พัคฮเยยองพลิกสถานการณ์โดยสิ้นเชิง
 
 
พวกมันอ่อนไหวต่อเสียง
 
 
บทสนทนาธรรมดา ๆ คงไม่ดำเนินไปไกล แต่เสียงกรีดร้องนี้จะทำให้พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่
 
 
มอนสเตอร์ทั้งหมดในบริเวณใกล้เคียงน่าจะวิ่งมา
 
 
บางทีคิมฮยอนซึงก็คิดเช่นกัน เพราะเขาฟันมอนสเตอร์ที่กำลังจัดการในทันที จากนั้นก็แทงหน้าอกมอนสเตอร์อีกตัวที่อยู่กับปาร์คด็อกกู
 
 
ความเร็วของเขาดูเหมือนจะอยู่นอกขอบเขตความสามารถของมนุษย์ แต่คิมฮยอนซึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เมื่อสถานการณ์เลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว
 
 
มอนสเตอร์ตัวนั้นยังคงสั่นไหว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้
 
 
“เราต้องออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
 
 
“….”
 
 
“ขอโทษค่ะ….”
 
 
“กียอง ฮเยยองและฮายัน …ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราจะให้ด็อกกูตัดผ่านเส้นทาง”
 
 
“แล้วคุณล่ะ?”
 
 
“ผมจะพยายามดึงมอนสเตอร์ไปอีกทาง ถ้าคุณทำเครื่องหมายไว้ พวกเราอาจจะได้พบกันข้างหน้า คุณกียอง มันจะดีกว่า หากคุณจะใช้ทางอ้อมแทนที่จะตรงไปยังที่พัก”
 
 
ผมพยักหน้าอย่างแรง
 
 
ถ้าเรานำมอนสเตอร์ทั้งหมดตามเราไปที่พัก มันก็เหมือนกับการเสนอบุฟเฟ่ต์ให้พวกมันกินไม่อั้น
 
 
คิมฮยอนซึงดูเหมือนจะพยายามแก้ไขสถานการณ์นี้ด้วยตัวเอง แต่การแสดงออกของเขาดูไม่ดีนัก
 
 
ถึงแม้ว่าคิมฮยอนซึงจะเป็นฝ่ายล่อ แต่ค่าสถานะของเขายังคงเป็นแค่มือใหม่ในตอนนี้
 
 
เขาอาจจะรับมือกับมอนสเตอร์ได้ในระดับหนึ่ง แต่ถ้าจำนวนของพวกมันมีมากเกินไป…
 
 
“พี่ เราจะไปทางไหน….”
 
 
“เราจะไปดูรอบ ๆ ก่อน”
 
 
ดูเหมือนเธอจะตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง พัคฮเยยองมองมาที่ผมด้วยใบหน้าซีดเซียว
 
 
“ตั้งสติก่อนนะครับ”
 
 
“ค่ะ….”
 
 
“รวมกลุ่มกันแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
 
 
“ฉ – ฉันเข้าใจค่ะ”
 
 
จองฮายันยังคงเงียบ
 
 
เธอมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่า ด้วยสีหน้าราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง
 
 
“ฮายันครับ”
 
 
“อา…ค่ะ! พี่คะ”
 
 
ภาษาทางกายบ่งบอกว่าเธอไม่ได้กลัวเป็นพิเศษ
 
 
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ผมก็ตระหนักได้ว่าจองฮายันจะกลายเป็นวิซาร์ดที่แข็งแกร่งในอนาคต
 
 
จองฮายันก็เป็นวิซาร์ดเช่นกัน หากสถานการณ์ยากเกินไปสำหรับพวกเรา…เธอจะช่วยเราได้
 
 
‘โอกาสรอดของเรามีสูง’
 
 
เราสามารถผ่านสิ่งนี้ไปได้
 
 
“จากนั้นผมขอให้คุณประสบความสำเร็จ”
 
 
“ระวังตัวด้วยนะพี่”
 
 
“ผมจะกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”
 
 
ปาร์คด็อกกูหยิบโล่ขึ้นมาทันทีและเริ่มวิ่ง
 
 
พัคฮเยยองก็ติดตามเราไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว
 
 
แม้ว่าผมจะยังรู้สึกหงุดหงิด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาบ่น
 
 
ผมจึงเริ่มร่ายคาถาแทน
 
 
รวบรวมมานาเป็นหอคอย มันอาจไม่ใช่สิ่งที่ใครพูดถึง แต่มันจะช่วยเราได้ในสถานการณ์คับขัน
 
 
“พี่สามารถวิ่งและร่ายมันพร้อมกันได้เหรอ?”
 
 
“อย่าเพิ่งพูดกับฉัน “
 
 
นั่นยากที่จะตั้งสมาธิกับคาถา
 
 
‘มันยาก….”
 
 
“ความปรารถนาของข้า….”
 
 
หอคอยมานาที่ผมพยายามสร้างขึ้นพังทลาย ผมไม่สามารถตั้งสมาธิได้อย่างถูกต้อง มันรู้สึกเหมือนหัวของผมกำลังจะระเบิด สมองของผมทำงานหนักเกินไป
 
 
‘ต้องทำให้ช้าลง’
 
 
ผมค่อย ๆ สร้างหอคอยขึ้นอีกครั้ง
 
 
ตอนนี้เรายังไม่เจอมอนสเตอร์พวกนั้นเลย
 
 
มีเวลาอีกมากในการสร้างมัน
 
 
“ข้า แต่พระเจ้า ข้าขอภาวนา โปรดมอบพลังที่จะเผาผลาญศัตรูของข้า”
 
 
ผมทำได้แต่ยืดเวลาในการร่ายเวทย์ มันน่ารำคาญ แต่คาถาที่ตราตรึงอยู่กำลังปรากฏขึ้น
 
 
ไฟทรงกลมซึ่งมีขนาดเท่ากับกะโหลกศีรษะปรากฏอยู่ในมือผม
 
 
“สุดยอด! พี่ทำแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
 
 
“อย่าเพิ่งคุยกับฉัน ด็อกกู มันยากที่จะทำสมาธิ”
 
 
มันเป็นเรื่องยากในการสร้างคาถาและทำให้มันดำเนินต่อไป
 
 
หอคอยมานาที่โยกเยกจำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซมและปรับสมดุลอย่างต่อเนื่อง
 
 
‘มันซับซ้อนมาก’
 
 
ในสื่อต่าง ๆ เช่น มังฮวา อนิเมะหรือนิยาย เวทมนตร์ประเภทนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่คุณทำได้อย่างง่ายดาย
 
 
แต่ในความเป็นจริง หัวของผมรู้สึกเหมือนกำลังจะแยกออกจากกัน
 
 
มันทำให้ผมสงสัยว่าความฉลาดเป็นสิ่งจำเป็นเบื้องต้นที่สำคัญกว่าเวทมนตร์ในการเป็นวิซาร์ด
 
 
“ต่อไปทางไหน?”
 
 
” ซ้าย”
 
 
ผมรู้สึกหงุดหงิดที่แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ผมยังต้องบอกทางกับปาร์คด็อกกู
 
 
“กรรรรร!”
 
 
ผมได้ยินเสียงของมอนสเตอร์จากระยะไกล พวกมันยังคงอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ดังนั้นผมจึงไม่สามารถแยกแยะจำนวนที่แน่นอนได้
 
 
” จำนวนเท่าไหร่? “
 
 
“ประมาณสองตัว”
 
 
“ดูแลมันด้วยล่ะ”
 
 
“ผมจะพยายามนะพี่”
 
 
“นายไม่จำเป็นต้องกำจัดพวกมัน นายแค่ต้องเคลียร์เส้นทางก็พอ”
 
 
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
 
 
พลั่ก! ปุ้ก! เสียงเหล่านั้นดังขึ้น
 
 
ด้านหลังปาร์คด็อกกูให้ความรู้สึกค่อนข้างน่าเชื่อถือ
 
 
เขาดูเหมือนรถถังเล็กน้อย
 
 
“ต่อไป! “
 
 
“ทางขวา”
 
 
“กรรรรร!”
 
 
“เท่าไหร่? “
 
 
“ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับพวกมัน….”
 
 
ดังนั้นผมจึงเหยียดแขนออกไปทันที
 
 
“ไฟร์บอล”
 
 
เปลวไฟที่สั่นไหวหยุดลง จากนั้นก็พุ่งออกไปเป็นเส้นตรง
 
 
บางทีอาจเป็นเพราะแรงปะทะทำให้มือของผมถูกกระแทกขึ้นข้างบน อย่างไรก็ตามแม้เวทมนตร์จะพุ่งไปข้างหน้า แต่จิตใจของผมก็ยังไม่หยุดร่ายเวทย์
 
 
ผมไม่ต้องการเวทมนตร์ที่ผมพยายามอย่างหนักเพื่อสร้างมัน บินไปที่ไหนสักแห่งที่แปลก ๆ
 
 
ปั้ง!
 
 
ไฟกระทบร่างของมอนสเตอร์ตัวหนึ่ง แล้วกระจายออกไปทุกทิศทาง
 
 
กว๊า!
 
 
ในขณะที่พวกมันถูกโจมตีด้วยไฟร์บอล มอนสเตอร์ก็ปลิวไปในอากาศ
 
 
มีลมพุ่งเข้ามาทางเราหลังจากการระเบิด
 
 
ปาร์คด็อกกูจึงป้องกันมันด้วยโล่
 
 
เมื่อเห็นมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ถูกเหวี่ยงไปที่กำแพงกรีดร้อง เขามองมาที่ผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ
 
 
มันเป็นพื้นที่ที่คับแคบและโชคดีที่พวกมันรวมตัวกันย่างแน่นหนา แต่ผมก็ประหลาดใจกับความเสียหายที่เกิดขึ้น
 
 
“ว้าว…พี่”
 
 
“ฮู…ฮู….”
 
 
มานาที่ใช้ไปชั่วครู่ทำให้ขาของผมเริ่มสั่น
 
 
อย่างไรก็ตามเราสามารถเคลียร์ทางได้
 
 
“อีกครั้ง”
 
 
นั่นคือตอนที่ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ
 
 
“อา! “
 
 
ปาร์คด็อกกูมองกลับมาโดยไม่รู้ตัวและจ้องมาที่ผมด้วยความตกใจ
 
 
‘จองฮายัน พัคฮเยยอง’
 
 
พวกเธอสองคนไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไป
 
 
“เมื่อไหร่…. ครั้งสุดท้ายนายเห็นพวกเธอ?”
 
 
“เมื่อสักครู่ ผมคิดว่าพวกเธอกำลังตามเรามา….”
 
 
“นาย”
 
 
ผมมีอาการระคายเคืองที่เพิ่มขึ้นกับคำสาปแช่งที่กำลังจะไหลออกมาจากปาก
 
 
นี่เป็นความผิดของผมเอง
 
 
ผมไม่รู้เลยว่าพวกเธอแยกจากเราไปตอนไหน เพราะผมยุ่งอยู่กับการพยายามร่ายเวทย์ในหัว
 
 
ความจริงที่ว่าแม้แต่ปาร์คด็อกกูก็ไม่สังเกตเห็น ก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ผมมั่นใจว่าพวกเธอไม่ได้อยู่ข้างหลังเรา
 
 
สิ่งสำคัญคือพวกเธอรู้ทางหรือไม่
 
 
จองฮายันอาจจะจำได้ แต่ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับพัคฮเยยอง
 
 
แค่ทำตามเรา คงยากพอแล้วสำหรับเธอ
 
 
“ผ – ผม…. ผมขอโทษ….”
 
 
“มันไม่ใช่ความผิดของนาย ฉันควรให้ความสนใจกับพวกเธอมากกว่านี้ ยิง”
 
 
“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดี?”
 
 
นั่นเป็นคำถามที่ผมอยากถามตัวเองเช่นกัน
 
 
ถ้าพัคฮเยยองเป็นคนเดียวที่แยกจาก แน่นอนว่าผมจะทิ้งเธอไป
 
 
ประเด็นคือจองฮายันอยู่กับเธอ
 
 
เธอเป็นหวยที่การันตีว่าจะได้รับรางวัลใหญ่ การเสียเธอไปในสถานที่เช่นนี้ มันไร้สาระมากจนผมหัวเราะไม่ออกด้วยซ้ำ
 
 
ผมไม่ชอบการเสี่ยง
 
 
แต่เมื่อจำเป็น คุณก็ต้องลงมือทำ
 
 
“ฉันแน่ใจว่าพวกเธอยังมีชีวิตอยู่”
 
 
“ล – แล้ว”
 
 
“ถ้าพวกเธอคิดได้ พวกเธออาจทำเครื่องหมายให้เราเห็น เราจะกลับไป”
 
 
“เป็นความคิดที่ดีนะพี่”
 
 
มีความเป็นไปได้สูงที่คิมฮยอนซึงกำลังดูแลมอนสเตอร์ที่ตามเรามา
 
 
สิ่งที่เราต้องทำคือตั้งสมาธิต่อฝูงมอนสเตอร์ที่เข้ามาหาเราจากทุกด้าน
 
 
การร่ายคาถามันยาก
 
 
ระดับมานาของผมอยู่ที่ระดับต่ำสุด แต่ผมคิดว่ามันอาจเป็นไปได้ที่ผมจะทำอะไรบางอย่าง หากผมบีบมันออกจนหยดสุดท้าย
 
 
“นายจำครั้งสุดท้ายที่เห็นพวกเธอได้ไหม?”
 
 
“ส – สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือพวกเธอวิ่งตามเรามา ผ – ผมเห็น … แต่ผมไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องใด ๆ ….”
 
 
ผมก็จำไม่ได้เช่นกัน
 
 
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะหายไป ในขณะที่ผมร่ายเวทย์
 
 
“สำหรับตอนนี้ไปกันเถอะ”
 
 
” ได้เลยพี่”
 
 
ตอนแรกผมรู้สึกกังวล แต่ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ
 
 
แม้ว่าปาร์คด็อกกูจะสมองทึบ แต่เขาก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะพลาดกับคนสองคนที่ตามเรามาตลอด
 
 
ผมเองก็ไม่ใช่
 
 
ในตอนแรกค่าความคล่องตัวของปาร์คด็อกกูไม่ได้สูงนัก ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับจางฮายัน แต่มันก็ไม่ได้ถึงจุดที่พัคฮเยยองจะตามไม่ทัน
 
 
และมันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่มอนสเตอร์จะตามพวกเธอมาได้
 
 
มีความเป็นไปได้ที่พวกเธออาจถูกจับโดยกับดักในดันเจี้ยน แต่ความเป็นไปนั้นต่ำมาก
 
 
นี่คือเส้นทางที่เราเคยผ่านในตอนแรก
 
 
และถ้ามีกับดักที่นี่ คิมฮยอนซึงคงจะเตือนเราก่อน
 
 
ทันใดนั้น ผมก็จำวิธีที่จองฮายันมองไปยังพัคฮเยยองได้
 
 
‘ผมไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น’
 
 
มันเร็วเกินไปที่จะสรุป แต่ถ้าจองฮายันต้องการให้เธออยู่ห่างจากผม มันก็อาจจะอธิบายได้
 
 
เธออาจสามารถบอกได้ว่าผมกำลังร่ายคาถาใด และก็มีโอกาสที่ผมจะไม่สังเกตเห็นว่าเธอร่ายเวทมนตร์ที่แตกต่างออกไป ในขณะที่ผมกำลังจดจ่อกับตัวเอง
 
 
ตอนนั้นที่ผมไม่สามารถละความสนใจไปยังสิ่งอื่น ขณะที่ผมพยายามร่ายเวทย์อย่างสุดกำลัง
 
 
ปาร์คด็อกกูที่ไม่มีมานามาคงไม่ได้สังเกตเห็นว่าจองฮายันทำอะไรอยู่
 
 
คิมฮยอนซึงซึ่งก็อยู่ไกลจากพวกเราเช่นกัน
 
 
ผมเกลียดที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมคิดว่าผมสามารถเดาได้คร่าว ๆ ว่า จองฮายันต้องการสร้างสถานการณ์ที่อยู่ตามลำพังกับพัคฮเยยอง
 
 
“คำถามคือทำไม? “
 
 
ผมไม่อยากคิดในแง่ร้าย แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ
 
 
ในขณะที่ผมวิ่งไปข้างหน้ากับปาร์คด็อกกู ผมเริ่มรู้สึกถึงร่องรอยของมานาที่จาง ๆ เหมือนกับตอนที่ผมพบทางเข้าดันเจี้ยนด้านล่าง
 
 
‘ยัยนั่น….’
 
 
“ด็อกกู เร็วเข้า”
 
 
” พี่เกิดอะไรขึ้น? “
 
 
มันเป็นเพียงการคาดเดาคร่าว ๆ
 
 
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของมานากำลังทำให้สมมติฐานของผมแข็งแกร่งขึ้น