Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 24 นักฆ่าผู้คิดคำนวณ (2)

“มีคนออกไปข้างนอกกี่คนนะครับ?”
 
 
“เจ็ดคนค่ะ”
 
 
คนที่เป็นผู้นำและกำลังมาหาเรา เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นยูซอกวู
 
 
มันยากที่จะบอกลักษณะเด่นของทั้งสามคนที่ตามมาข้างหลังจากระยะทาง แต่อย่างน้อยผมก็บอกได้ว่าผมไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อน
 
 
เจ็ดคนออกไปพร้อมกับยูซอกวู แต่หกคนไม่กลับมา และตอนนี้สามคนที่มาใหม่กำลังมุ่งหน้ามาที่ศูนย์พักพิง
 
 
สมมติฐานตามธรรมชาติคือ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับปาร์ตี้ของยูซอกวู ในขณะที่พวกเขาออกไปข้างนอกและเขาได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนที่กำลังมาทางเรา
 
 
ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่า…
 
 
‘ทุกคนยกเว้นยูซอกวูเสียชีวิต’
 
 
ความเป็นไปได้นั้นสูงมากทีเดียว
 
 
เพียงแค่ดูอุปกรณ์ที่ใช้ คุณก็จะสามารถบอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่พวกไก่อ่อน
 
 
หนึ่งในนั้นถือโล่และดาบขนาดเล็ก อีกคนถือหอกและคนสุดท้ายถือธนู
 
 
จากบรรยากาศและผ้าพันแผลที่พันไว้รอบ ๆ ผมมั่นใจว่าพวกเขาต่อสู้มาแล้วหลายครั้ง
 
 
‘ดวงตาแห่งจิตใจ’
 
 
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น จองจินโฮ]
 
 
[ชื่อ: จองจินโฮ]
 
 
[ฉายา: N / A]
 
 
[อายุ: 29]
 
 
[อุปนิสัย: นักฆ่าผู้คิดคำนวณ]
 
 
[คลาส: แบทเทิลเมจ – ระดับหายาก]
 
 
[ค่าสถานะ]
 
 
[ความอดทน: 25 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[ความคล่องตัว: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[พละกำลัง: 24 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
 
 
[ความฉลาด: 20 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
 
 
[ความอดทน: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
 
 
[โชค: 15 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
 
 
[มานา: 08 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือสูงกว่า]
 
 
[แอตทริบิวต์: N / A]
 
 
[ภาพรวม: นี่เป็นพรสวรรค์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพัฒนาไปในทางที่ไม่ดี โดยรวมแล้วเขามีความสมดุลอย่างน่าเหลือเชื่อ หากเขาใฝ่หาการเติบโตอย่างมีคุณธรรม ก็เป็นไปได้ที่เขาจะก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด แต่อุปนิสัยของเขายังเป็นแบบที่ฉันต้องหลบอยู่ด้านหลัง ฉันแนะนำให้คุณอย่าเข้าใกล้ บุคคลนี้อาจอันตรายเกินไปสำหรับผู้เล่นลีกียอง]
 
 
‘แบทเทิลเมจ?’
 
 
เพียงแค่เหลือบมองความสามารถ ก็เพียงพอที่จะเข้าใจคร่าว ๆ ว่าค่าสถานะของเขาสมดุลอย่างสมบูรณ์แบบ โดยสิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือการมีอยู่ของมานาและคลาสของเขา
 
 
‘มานา?’
 
 
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนมีมานาทั้ง ๆ ที่เขาไม่ใช่คลาสวิซาร์ด นอกจากคิมฮยอนซึง
 
 
สายตาของผมจับจ้องไปที่คลาสระดับหายากอย่างต่อเนื่อง แบทเทิลเมจ
 
 
ค่ามานาของเขาคือแปดซึ่งสูงกว่าผมด้วยซ้ำ
 
 
ความจริงที่ว่าเขามีมานา หมายความว่าเขามีความสามารถที่จะขึ้นสู่ตำแหน่งของผู้แข็งแกร่ง
 
 
แต่ข้อมูลที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด คืออุปนิสัยของเขา
 
 
นักฆ่าผู้คิดคำนวณ
 
 
จนถึงตอนนี้ผมได้เห็นอุปนิสัยมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นอุปนิสัยแบบนี้
 
 
ทั้งสองคนข้าง ๆ เขาไม่ได้ต่างกันมากนัก ค่าสถานะของพวกเขาดีกว่าผมหรือต่ำกว่าปาร์คด็อกกูเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วพวกเขาไม่ได้แย่
 
 
อุปนิสัยของพวกเขาไม่ได้ไปในเชิงบวกเท่ากับผู้ตัดสินเจตนาที่ดีหรือผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์
 
 
“เราคงต้องไปต้อนรับแขก พวกเขาดูเหมือนจะมีความสามารถในการต่อสู้ … แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะออกมาดีไหมนะคะ?”
 
 
“เข้าไปข้างในแล้วไปพาปาร์คด็อกกูและจองฮายันมาที่นี่ครับ”
 
 
“อะไรนะคะ?”
 
 
” ไปเร็ว ๆ เถอะครับ”
 
 
แทนที่จะตอบคำถามของเธอ ผมกลับแสยะยิ้มและเริ่มร่ายเวทมนตร์ทันที
 
 
เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น การแสดงออกของลีจิฮเยก็แข็งกร้าว เมื่อเธอก็เข้าไปในที่พัก
 
 
ผมยังช่วยเหลืออีกเล็กน้อย
 
 
“ข้า แต่พระเจ้า ตอบคำปรารถนา คำเรียกของข้าเพื่อประทานพลังที่จะเผาผลาญศัตรู”
 
 
พวกเขาดูเหมือนจะไม่มีความเกลียดชังใด ๆ ในตอนนี้
 
 
ในตอนแรก ดูเหมือนว่าพวกเขายังสบายใจขณะที่เดินมาหาเรา
 
 
เช่นเดียวกับที่จองฮายันมีอุปนิสัยของผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์ มีความเป็นไปได้ที่จะมีความแตกต่างระหว่างท่าทีและอุปนิสัยที่แท้จริง อย่างไรก็ตามผมคิดว่ามันจะดีกว่า ถ้าเราระวังตัวไว้
 
 
‘เชี่ย’
 
 
ผมสร้างหอคอยมานาและร่ายคาถาแล้ว
 
 
ในกรณีนี้ สิ่งที่ผมต้องทำคือเปล่งคาถา แต่ผมก็ระงับตัวเองไว้ไม่ให้พูดออกมา
 
 
“ยินดีที่ได้พบครับ ผมชื่อจองจินโฮ”
 
 
เป็นเพราะเขากล่าวสวัสดีจากระยะไกล เมื่อเห็นเขาก้าวเข้ามา ผมก็ถอยหลังไปสองก้าว
 
 
‘ระยะห่าง’
 
 
ผมตระหนักดีว่าคนที่มีความคล่องตัว 20 แต้มนั้นสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วแค่ไหน
 
 
ในความเป็นจริง แม้แต่ระยะนี้ก็อันตราย
 
 
ทั้งสองคนที่อยู่ข้างจองจินโฮอาจไม่สังเกตมานาที่ผมรั้งไว้ แต่จองจินโฮที่มีมานา จะต้องรู้แน่ว่าผมกำลังทำอะไรในขณะนั้น
 
 
จากคำทักทายของเขา ผมจึงตอบกลับไป ในขณะที่รักษาระยะห่างระหว่างเรา
 
 
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อลีกียอง”
 
 
“โอ้! ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณมาจากซอกวู”
 
 
“อะไรนะครับ? “
 
 
“ผมได้ยินมาว่าคุณกลายเป็นวิซาร์ดที่สามารถทำให้เปลวไฟลุกขึ้นจากมือของคุณได้ … ผมอยากจะเห็นมันสักครั้งจริง ๆ ”
 
 
‘ยูซอกวู ไอ้สารเลวไร้ประโยชน์ ‘
 
 
“ครับ”
 
 
“มันน่าทึ่งมาก ผมรู้อยู่แล้วว่าสถานที่แห่งนี้ให้พลังแก่พวกเรา …แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นวิซาร์ด…อ๊ะ! คุณไม่จำเป็นต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้”
 
 
มันเป็นสถานการณ์แปลกประหลาด ที่การเคลื่อนไหวผิดพลาดเพียงครั้งเดียวก็อาจเอาชีวิตของผมไป มันจะแปลกกว่านี้ด้วยซ้ำ ถ้าผมไม่เฝ้าระวัง
 
 
ดาบ หอกและคันธนูที่พวกเขาถืออยู่ทำให้ผมรู้สึกโดนคุกคาม
 
 
และเมื่อมองไปยังยูซอกวู เขามีสีหน้าประหม่าเล็กน้อย
 
 
ผมไม่รู้สาเหตุเบื้องหลังความกังวลของเขา แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นสัญญาณที่ดี
 
 
“สถานที่แห่งนี้น่าทึ่งจริง ๆ ผมเคยได้ยินว่ามีผู้รอดชีวิตอยู่มากมาย ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อนัก แต่ถ้าเป็นสถานที่แบบนี้ มันก็สมแล้วที่ผู้คนกว่า 30 คนจะสามารถอยู่ร่วมกันได้”
 
 
“ผมก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันเมื่อเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณฮยอนซึงครับ….”
 
 
“โอ้ อันที่จริงผมพบกับคุณซอกวูพร้อมกับคนอื่น ๆ อีกสองสามคนที่ถูกล้อมด้วยมอนสเตอร์ น่าเสียดายที่ผมมาช้าเกินกว่าจะช่วยเหลือพวกเขา …แต่อย่างไรก็ตามผมสามารถช่วยซอกวูได้เพราะโชคดี”
 
 
เมื่อผมมองไปที่ยูซอกวูอีกครั้ง ผมก็เห็นไอ้โง่นั่นที่พยักหน้า
 
 
‘จริงเหรอ ….’
 
 
จากการที่เขากลับมาได้ การที่เขานำไอ้พวกบ้าพวกนี้มาแทบจะเป็นเรื่องน่าอับอาย
 
 
มีความรู้สึกถึงลางไม่ดีที่เล็ดลอดออกมาจากพวกเขา
 
 
ความเป็นลางร้ายที่เกิดขึ้นกับชายคนนี้
 
 
บางทีมันอาจเป็นผลจากค่าสถานะโชค สติสัมปชัญญะของผมกำลังกรีดร้องเพื่อไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้เขา
 
 
“ขอบคุณครับ ที่จริงผมกังวลมากเมื่อได้ยินว่าซอกวูออกไปข้างนอก ส่วนคนที่เหลือ…มันคงช่วยไม่ได้จริง ๆ ….”
 
 
“ถ้าผมพบพวกเขาเร็วกว่านี้ ผมก็คงจะช่วยพวกเขาทั้งหมดได้…มันช่างน่าเสียดาย”
 
 
ในขณะที่ผมมองไปรอบ ๆ อย่างกระสับกระส่าย ผมรู้สึกได้ว่าจองฮายันและปาร์คด็อกกูกำลังออกมา
 
 
“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่?”
 
 
“พวกเขามาใหม่น่ะ”
 
 
แค่นั้นผมก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย วิธีที่ผู้ชายคนนี้โผล่ออกมาพร้อมกับโล่หนักเป็นภาพที่น่ากลัวสำหรับคนอื่น ๆ
 
 
แน่นอนว่านั่นไม่ได้เอ่ยถึงค่าสถานะของเขา ผมคิดว่าแม้แต่จองจินโฮก็ยังไม่สามารถเอาชนะระดับความอดทนและพละกำลังของเขาได้
 
 
รายละเอียดของลีจีฮเย ในขณะที่เธอเข้ามาด้านข้างผมที่สวมชุดเกราะหนังซึ่งดูไม่แข็งแรงและแสดงความเป็นศัตรูกับชายอีกสามคนตรงหน้าเรานั้นค่อนข้างน่าเชื่อถือ
 
 
จองฮายันก็พึมพำอะไรบางอย่าง ขณะที่ก้มหน้าลง
 
 
ผมยังไม่รู้สึกถึงมานาจำนวนมาก แต่เธอคงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
 
“ผมคิดว่าเราจะถูกการต้อนรับซะอีก …นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย”
 
 
ตอนนั้นเองที่ผมตระหนัก ผมทำมันชัดเจนเกินไปว่าผมระวังตัว
 
 
“ขอโทษด้วยครับ จากสถานการณ์ …พวกเราคงจะทำไปโดยไม่รู้ตัว แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องระวังกับคนที่เจอเป็นครั้งแรก ถ้าผมหยาบคายอะไรไป….”
 
 
“ไม่เป็นไรครับคุณกียอง ผมเข้าใจดี เรายังถูกโจมตีจากผู้คนที่กำลังมองหาอาหารของเรา”
 
 
“อา”
 
 
“ผมคิดว่ามีกลุ่มคนที่ไม่ดีเคลื่อนไหวอยู่แถวนี้ เราแทบจะไม่สามารถหนีไปจากพวกเขาได้ แต่ผมยังเห็นผู้หญิงหลายคนที่ถูกฆ่าระหว่างทางมาที่นี่”
 
 
ผมอยากถามว่าพวกเขาเป็นคนทำเรื่องนั้นเองหรือไม่
 
 
อุปนิสัยที่ผมเห็นไม่ได้โกหก
 
 
ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนทำมันเองหรือเปล่า แต่มีความเป็นไปได้ที่จองจินโฮจะเป็นคนทำ
 
 
การเปรียบเทียบว่าคนปกติกับอุปนิสัยอย่างนักฆ่าผู้คิดคำนวณนั้นไม่สามารถเข้าใจได้
 
 
“มันเป็นภาพที่น่ากลัวจริง ๆ ซากศพของเธอถูกมอนสเตอร์กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง ดังนั้นผมจึงไม่สามารถตรวจสอบได้อย่างถูกต้อง แต่ผมสามารถเห็นเครื่องหมายที่ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ทั่วร่างกาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันเป็นบาดแผลจากมีด”
 
 
“อย่างนั้นเหรอครับ”
 
 
“ครับ นอกจากนี้ยังมีร่องรอยลูกศรที่ติดอยู่ด้านหลัง บางทีอาจจะเป็นจังหวะที่พวกเขาพยายามวิ่งหนี …พวกสารเลวนั่นคนหนึ่งต้องเป็นนักธนู นอกจากนี้ยังมีบาดแผลจากการถูกแทง ซึ่งอาจมาจากดาบ … พวกคุณเคยบังเอิญเห็นใครที่ตรงกับคำอธิบายเหล่านั้นมั้ยครับ?”
 
 
“ครับ? “
 
 
ผู้ชายที่ถือคันธนูอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างเงียบลงอย่างเป็นธรรมชาติในสายตาผม
 
 
ผมไม่เข้าใจถึงความตั้งใจของเขาในการกล่าวคำพูดเหล่านั้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ ความตึงเครียดแปลก ๆ ที่กำลังก่อตัว
 
 
‘พวกเขาต้องการที่จะสู้งั้นเหรอ?’
 
 
ผมสงสัยว่าเขาอยากจะเริ่มการต่อสู้จริง ๆ หรือเปล่า
 
 
ปาร์คด็อกกูต้องเห็นการแสดงออกของผม ในขณะที่เขาก็ลอบหยิบโล่และเดินมา
 
 
ผมย้ายออกไปเพื่อให้เขายืนอยู่ข้างหน้าระหว่างจองฮายันและผม
 
 
ผมสงสัยว่าเขาจะมองไม่เห็นปาร์คด็อกกู
 
 
ผู้ชายคนนี้อาจจะ….
 
 
‘เขามั่นใจเหรอ?’
 
 
มันเป็นไปได้สูง
 
 
บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรนอกจากจินตนาการ แต่มันรู้สึกเได้ว่าเป้าหมายของเขาคือผม
 
 
วิธีที่แขนของจองจินโฮขยับไปที่เอวทำให้ผมรู้สึกรำคาญ ปาร์คด็อกกูอาจให้ความสนใจกับแขนของชายคนนั้นด้วย
 
 
“บางทีพวกเขาอาจจะเคลื่อนไหวในพื้นที่ที่คุณไม่เคยไป”
 
 
“เป็นไปได้ครับ ผมไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคนประเภทนี้และไม่เคยเห็นร่องรอยใด ๆ ของพวกเขา”
 
 
ในขณะนั้นเขากำลังแตะไปที่เอวและแขนของเขาก็เคลื่อนเข้าหาด้ามดาบ
 
 
ผมจะปล่อยคาถาออกมาทันที
 
 
พูดตามตรงผมแทบจะเสกคาถาทั้งหมดออกมา
 
 
แต่เสียงของคิมฮยอนซึงเป็นสิ่งเดียวที่หยุดผมจากการเรียกไฟร์บอล
 
 
“เกิดอะไรขึ้น? “
 
 
มือของผู้ชายคนนั้นซึ่งมุ่งไปที่ด้ามดาบก็ลอบย้ายไปด้านข้างอย่างช้า ๆ
 
 
มันเป็นภาพที่น่าชื่นชม เมื่อได้เห็นเขาเช็ดมือบนกางเกงอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วเดินเพื่อยื่นมือออกมา
 
 
ผมไม่แน่ใจว่านี่เป็นความตั้งใจตั้งแรกของเขาหรือไม่ แต่แน่นอนว่าการปรากฏตัวของคิมฮยอนซึงทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไป
 
 
ผมยกเลิกคาถาที่เตรียมไว้ แล้วจับมือของผู้ชายคนนั้น
 
 
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ผมก็ดีใจที่ได้พบคุณนะครับ กียอง”
 
 
“ผมก็เช่นกันครับ จินโฮ”
 
 
ผมหันศีรษะไปเล็กน้อย และเห็นคิมฮยอนซึงที่เดินมาหาเรา
 
 
เขาต้องมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่เขาก็ดูไม่เหนื่อยมากนัก
 
 
ผมได้เห็นสายตาที่เขาใช้กับทุกคนที่มากับยูซอกวูด้วยสีหน้าเมินเฉย
 
 
“ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ….”
 
 
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อจองจินโฮ”
 
 
ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่าสีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก
 
 
การแสดงออกของคิมฮยอนซึง เมื่อเขามองไปที่จองจินโฮนั้นดูแข็งกระด้าง
 
 
ผมมีความรู้สึกแปลก ๆ คล้ายกับเดจาวู การแสดงออกของเขาแตกต่าง แต่ก็คล้ายกับตอนที่เขาได้พบกับจองฮายันครั้งแรก
 
 
‘คิมฮยอนซึงรู้จักเขา?’
 
 
คิมฮยอนซึงอาจรู้จักจองจินโฮในอนาคต
 
 
แน่นอนว่าผมไม่มีทางยืนยันเรื่องนี้ได้ แต่ความระมัดระวังและความโกรธในดวงตาทำให้ผมมั่นใจมากขึ้น
 
 
แม้แต่ร่างกายของเขาก็สั่น
 
 
‘คิมฮยอนซึง…ทำไมเขาถึงทำตัวแบบนี้?’
 
 
เขาดูแตกต่างจากคิมฮยอนซึงที่ผมรู้จักเล็กน้อย