Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 41

สิ่งที่บลูกิลด์แนะนํา คือ การลงทุนที่เหมือนกับการยืนยัน ว่าจะชนะลอตเตอรี่
 
พวกเขาให้ข้อเสนอที่จะทําให้เรารู้สึกเหมือนเราจะสูญเสียครั้งใหญ่ หากปฏิเสธ
 
ใช่ มันน่าแปลกสําหรับพวกเขา ที่พบว่ามีกลุ่มผู้จบดันเจี้ยนฝึกสอนด้วยเวลาสั้นที่สุดมีเพียงสี่คนเท่านั้น แต่พวกเขาฉลาดพอที่จะจัดการกับข้อเท็จจริงดังกล่าวโดยเร็วที่สุด
 
“ผมไม่ได้โง่”
 
แต่อาจกล่าวได้ว่าพวกเขากล้าเสี่ยงจริง ๆ
 
เมื่อกลับมาสู่ความเป็นจริง ผมเห็นปาร์คด็อกกําลังอ่านอะไรบางอย่าง ผมจึงถามเขาว่า “นายกําลังอ่านแค็ตตาล็อกอยู่เหรอ?”
 
“ครับพี่ เราอาจต้องอยู่ที่นี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ดังนั้นผมจึงหาข้อมูลเพิ่มเติมและร้านอาหารจากกิลด์ของพวกเขาดูดีมาก!”
 
“ดี? “
 
“ตอนผมอยู่บนโลก เชฟซูเปอร์สตาร์เรย์แมนปาร์คเคยดูแลร้านอาหารผม…แต่แค่มองไปยังอาหารของพวกเขาก็ทําให้ผมน้ําลายไหล…”
 
“ฉันเข้าใจ”
 
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมที่พักของกิลด์จึงดูน่ากลัวสําหรับผม บางทีเชฟที่นี่อาจมีประสบการณ์พอ ๆ กับสมาชิกในครอบครัวผม …”
 
ผมไม่รู้ว่านี่เป็นความคิดที่เหมาะสมหรือเปล่า แต่ผมเกือบจะแน่ใจว่าปู่ของปาร์คด็อกกูไม่อยากให้เขาอยู่ในโลกแบบนี้
 
“ผมคิดว่ากิลด์นี้น่าสนใจมาก…แต่กิลด์อื่นๆ เป็นยังไงบ้าง?”
 
“มันไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนักหากเปรียบเทียบลูกิลด์กับกิลด์อื่น ๆ พวกเขาอาจจะบอกว่ามันไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ถึงแม้จะเป็นคนรวยที่สูญเสียกิจการ พวกเขาก็ยังสามารถตั้งตัวได้ถึงสามปี หากพวกเขาสามารถสะสมพลังได้มากพอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาก็คงรู้จักวิธีเอาตัวรอดด้วย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าพวกเขาอยากได้เรา เพราะต้องการฟื้นความรุ่งโรจน์ในอดีตไหม…”
 
“ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนพิเศษเพราะวิธีการที่ได้รับ แต่ผมก็คิดว่าไม่รู้สึกแย่กับเรื่องนี้นะพี่”
 
“ในอนาคตนายจะถูกปฏิบัติด้วยความเคารพมากขึ้น”
 
“ จริงเหรอ? ”
 
“แน่นอน”
 
เขาพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันคงใช้เวลาไม่นาน
 
ท้ายที่สุดเราคือลอตเตอรี่ที่ศักยภาพยังไม่ถูกขีดข่วน ใครก็ตามที่อยู่ที่นี่จะรู้ว่ามีโอกาสชนะหากได้รับเรา นั่นคือเหตุผลที่ทําไมพวกเขาถึงยินดีจะให้ค่าตอบแทนมากกว่าที่จําเป็น
 
“ฮายันก็เหมือนกัน ผมคิดว่าทุกที่ที่พี่เลือก เธอจะตามไป”
 
“แม้นายจะไม่พูดแบบนั้น แต่ตัวนายเองก็ทําได้ดีเหมือนกัน เราต้องทําตามขั้นตอนของกิลด์เพราะมันจําเป็นเท่านั้น”
 
“แต่”
 
“ไม่ต้องพูดแบบนั้นก็ได้…”
 
แม้ปาร์คด็อกกูจะไม่พูด แต่ผมก็รู้ว่าจองฮายันมีค่าแค่ไหน เธอเป็นหนึ่งในเหตุผลสําคัญที่สุดว่าทําไมเราถึงเป็นทีมที่ทุกคนต้องการ
 
ในอนาคตเมื่อพวกเขามีค่าสถานะในตํานาน จองฮายันจะเป็นอาร์คเมจและคิมฮยอนซึ่งจะเป็นผู้ย้อนเวลาที่ปราศจากความเสียใจ
 
ความสามารถที่เป็นไปได้ไม่ได้มีขีดจํากัดแค่นั้น ไม่ใช่การวัดผลตายตัวว่าจะเติบโตได้มากแค่ไหน ผู้เล่นที่มีความมุ่งมั่นจะสามารถก้าวข้ามขีดจํากัดของตัวเอง โดยขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเต็มใจที่จะไปแค่ไหน
 
นี่คือจุดที่ความฉลาดและโชคเข้ามา
 
ในกรณีของจองฮายัน เธอคงจะได้รับอาชีพที่สองในไม่ช้า สิ่งที่คาดว่าจะเป็นพลังเวทย์อันน่ากลัวของเธอ
 
“เอเลเมนท์วิซาร์ด”
 
นั่นคงเป็นอาชีพที่สองที่ผมอยากจะแนะนํา ผมรู้ว่าคิมฮยอนซึ่งก็เห็นด้วย
 
ซึ่งแตกต่างจากผม จองฮายันดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์กับทุกธาตุ แม้แต่อาชีพอัลเคมิสท์เองก็ไม่พบในรายการอาชีพเดิมของเธอ
 
แต่เธอไม่มีเหตุผลที่จะเลือกอาชีพดังกล่าวตั้งแต่แรก ค่าสถานะของฮายันชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอจะกลายเป็นวิซาร์ดที่มีความสามารถ
 
เมื่อพิจารณาว่าเราผ่านอะไรมาและเธอที่ให้การสนับสนุนเราอยู่ตลอดเวลา เธอกําลังเติบโตอย่างรวดเร็ว
 
สิ่งที่เธอต้องการคือโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จะทําให้ค่าสถานะพุ่งสูงขึ้น
 
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนกลายเป็นบาดแผลสําหรับเธอหรือเปล่า แต่ผมแน่ใจว่าสามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ให้เธอติดอยู่กับผม
 
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงได้สร้างกฏที่ไม่ได้พูดขึ้นระหว่างผมกับฮายัน สิ่งนี้ทําให้แน่ใจว่าผมจะสามารถเก็บเกี่ยวรางวัลร่วมกับเธอ
 
“…”
 
แน่นอนว่าผลกระทบที่ตามมามากกว่าที่คิด
 
ผมเพิ่งเริ่มต้นด้วยการชมเชยธรรมดาๆ และค่อยๆ เพิ่ม ความพยายามที่จะทําให้ความสัมพันธ์ของเราลึกซึ้งขึ้น
 
ตอนแรกสิ่งที่ผมต้องทําคือลูบหัวแล้วจับมือแต่เมื่อยกระดับขึ้นทีละนิด ผมก็เริ่มหลงใหลแม้กระทั่งการแสดงออกของเธอ
 
เมื่อเวลาผ่านไป ฮายันได้พิสูจน์แล้วว่าเป้าหมายที่แท้จริงของเธอไม่ใช่เพื่อให้ได้มาซึ่งความแข็งแกร่งหรือชื่อเสียงที่บริสุทธิ์ แต่เป็นคําชมเชยจากผมอย่างต่อเนื่อง ความจริงที่ว่าผมไม่ได้แสดงความเห็นชอบใด ๆ เมื่อจองฮายันไม่ทําอะไร ทําให้เธอหมดหวังและมุ่งมั่น
 
บางทีเหตุผลที่ปาร์คด็อกกูพูด เพราะสถานการณ์ปัจจุบันของเรา เขาแทบไม่เห็นผมในระหว่างการทดสอบและเดาได้อย่างถูกต้องว่ามีบางอย่างถูกปกปิดไว้
 
ในหมู่พวกเรา ไม่ใช่ปาร์คด็อกกู คิมฮยอนซึ่งและผม แต่เป็นจองฮายันที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกฝน
 
“ผมอาจจะเป็นคนหนึ่งในทีมที่มักจะทําให้เกิดความผิดพลาดและทําให้ทุกคนมีช่วงเวลาที่ยากลําบาก”
 
“นั่นไม่จริงหรอก…”
 
“การทดสอบนี้จะกําหนดว่าเรามีความสําคัญแค่ไหน… อย่างไรก็ตามผมดีใจที่พวกเขาตัดสินใจจะรับเราเป็นทีม” 
 
“นายทําได้ดีแล้ว”
 
“แล้วทําไมพี่ถึงทําการทดสอบนี้ตั้งแต่แรก”
 
“เหมือนกับนักกีฬา พวกเขาจําเป็นต้องรู้ว่าเรามีมูลค่าแค่ไหน ถึงจะสามารถกําหนดราคาที่ถูกต้อง มันแย่นิดหน่อย… แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันไม่สร้างเรื่องวุ่นวายให้ทุกคน”
 
“โอ้ ยิ่งผมคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้ว่าทําไมฮายันถึงชอบพี่”
 
ผมอยากจะหัวเราะ ปาร์คด็อกกูช่างไร้เดียงสาจนน่าเอ็นดู จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยรู้ว่าความรู้สึกของจองฮายันผ่านพ้นไปแล้วกับเพียงคําว่าชอบ ส่วนใหญ่เป็นเพราะการจับคู่อย่างแข็งขันของปาร์คด็อกกู
 
ในตอนนี้ผมเริ่มสงสัยว่าปาร์คด็อกกูไม่รู้จริงๆอย่างที่แสดง หรือเขาเพียงแค่พยายามปกปิดว่าไม่รู้
 
ผมส่ายหัวและตอบกลับ
 
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ”
 
“โอเคพี่”
 
“เดินเร็วขึ้นหน่อย”
 
“อะไรนะ? ไม่…”
 
ผมสังเกตสภาพแวดล้อมที่เคลื่อนไหว ทิวทัศน์อันเขียวชอุ่มนี้ช่างแตกต่างกับดันเจี้ยนฝึกสอนอันน่ากลัว
 
สิ่งนี้ให้ความรู้สึกหรูหราและปลอดภัย
 
เมื่อมองไปข้างนอก ผมเห็นว่าผู้คนที่ได้รับการช่วยเหลือจากที่พักพิงกําลังรวมตัวเพื่อทําอะไรบางอย่าง บางทีพวกเขาอาจได้รับความรู้เบื้องต้น ซึ่งจําเป็นสําหรับโลกใหม่
 
ลีจิฮเยเห็นพวกเราครู่หนึ่ง แต่เธอก็มุ่งความสนใจไปที่สิ่งอื่นอย่างรวดเร็ว ตามการจ้องมอง ในที่สุดผมก็เห็นสิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอ
 
มีผู้คนจํานวนไม่น้อยมารวมตัวกัน
 
เสื้อผ้าที่คนเหล่านี้สวมใส่ดูหรูหรา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แค่ผู้บริหารบลูกิลด์เท่านั้นที่แต่งตัวแบบนี้
 
ผู้ที่มีธงต่างมองไปรอบ ๆ ห้องทดสอบ
 
“แมวมอง?”
 
ใช่คนเหล่านี้อาจกําลังหาผู้มีพรสวรรค์
 
จากการมองพวกเขาอย่างใกล้ชิด มันบอกสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว คนเหล่านี้กระตือรือร้นที่จะหาคนที่คู่ควรเพื่อพากลับไปที่กิลด์ของตัวเอง
 
หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านไปแล้วตั้งแต่การทดสอบได้เกิดขึ้น โดยที่บลูกิลด์ได้มีการพูดคุยกันเป็นครั้งแรกว่าใครก็ตามที่พวกเขาเห็นว่าเหมาะสม จะถูกรับสมัครด้วยตนเอง
 
ยกเว้นตอนที่ผมตรวจสอบว่าเธอมาไกลแค่ไหน ผมไม่ได้เห็นจองฮายันมาสามวันแล้ว
 
ผมรู้สึกดีเป็นพิเศษ เพราะผมมีเรื่องอื่น ๆ ที่ต้องคิดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะทําให้จองฮายันเจ็บปวด
 
“เธอดูเหมือน…เศร้าเหรอ?”
 
ที่จริงดูเหมือนเธอจะเหนื่อยมากกว่าเศร้า
 
เธอบอกว่าจะมาดูการทดสอบของผม แต่ดูเหมือนว่าเธ เองก็ทําได้ไม่ดีเท่าไหร่
 
เมื่อเห็นเธอมองไปรอบๆผมเดาได้ว่าเธอกําลังมองหาผมอยู่ จากนั้นก็มีคนเข้าไปหาเธอ จองฮายันที่ตกใจจึงหันไป หาบุคคลนั้นและหน้าแดงขึ้นทันที
 
“คะ! ขอโทษด้วยค่ะ! ฉันคิดว่า…”
 
“ตอนนี้เธอดูตื่นเต้นไปหน่อยนะ?”
 
“ฉันคิดว่าตัวเองรู้สึกประหม่า มันผ่านไปไม่นานนัก ตั้งแต่ฉันออกจากดันเจี้ยนและจริง ๆ แล้ว ฉันยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
 
“อย่าประหม่ามากไป ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าประสบการณ์ในนั้ เจ็บปวดแค่ไหน แต่พวกมันจะไม่ยากเกินไปสําหรับคุณ”
 
ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนตอบคําพูดของฮายัน แต่ผมดีใจที่มีคนอื่นเข้าใจสถานการณ์ที่ถูกต้อง
 
“อย่างไรก็ตามคนที่เหลือเหล่านี้…”
 
สิ่งที่ผมเห็นคือผู้คนขยับไปมาอย่างกระสับกระส่าย ไม่ว่า จะมองไปทางใด
 
ผมสงสัยว่าทุกคนที่นี่มั่นใจหรือไม่ เมื่อผมยกมือขึ้นสูงในอากาศ จองฮายันก็เห็นผมในทันที
 
“เธอทําลายมันไม่ได้” นี้เป็นโอกาสสําคัญ
 
เมื่อพร้อมแล้ว จองฮายันก็ให้สัญญาณ
 
ด้วยเหตุนี้เธอจึงพยักหน้า
 
หากใครก็ตามที่ปรากฏตัวราวกับพวกเขาได้เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้า โดยการท่องจําคาถา พวกเขาอาจถูกมองว่าไม่มั่นคง
 
เมื่อเห็นคนที่หันไป ผมเดาะลิ้นและคิดว่าแผนของตัวเองอาจจะล้มเหลว
 
“มันยากเกินไปเหรอ..? ช่วงเวลาที่ผมรู้สึกเสียใจ ผมก็รู้สึกถึงพลังเวทย์ที่ผมไม่สามารถจินตนาการ”
 
“ฮะ?”
 
มันดูไร้สาระ แต่คุณสามารถเห็นฝุ่นที่กระจายอยู่รอบๆจองฮายัน มันน่าแปลกที่เห็นว่าการกระทําง่าย ๆ เช่นการเคลื่อนย้ายพลังเวทย์ในร่างจะสามารถสร้างผลลัพธ์เช่นนี้
 
ขณะผมยืนโดยไร้คําพูด จองฮายันยังร่ายเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง ผู้บริหารกิลด์ขนาดใหญ่ทั้งหมดเริ่มมองไปที่เธอด้วยสีหน้ามึนงง
 
ท่ามกลางฝูงชนผมได้ยินเสียงดังขึ้น
 
“ไปรายงานสิ่งนี้ เร็วเข้า!”
 
“เฮ้! ไปหาประวัติของเธอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด!”
 
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
 
อันที่จริงทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมากกว่าที่ผมคาดไว้ในตอนแรก อันที่จริงผมคาดหวังความสําเร็จไว้บ้าง แต่ผมนึกไม่ถึงว่ามันจะมาถึงระดับนี้
 
ยิ่งร่ายเวทมนตร์นานเท่าไหร่ เสียงของผู้คนก็ยิ่งดังขึ้น
 
จากที่ที่พวกเขาอยู่ ลีซังฮีและสมาชิกคนอื่นๆดูโง่เขลา ผมรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ เพราะจองฮายันไม่ได้แสดงพลังระดับนี้ให้พวกเขาเห็น
 
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มันไม่ได้มากขนาดนี้
 
“อะไรนะ ?”
 
ในช่วงเวลานั้นเองที่จองฮายันร่ายเวทย์เสร็จ
 
“ระเบิดธาตุ! (elemental bomb) ”
 
ปั้ม!
 
เสียงสะท้อนดังจากมือของจองฮายันพร้อมกับพลังอัน มหาศาลที่ถึงกับต้องปิดหู เนื่องจากการสั่นสะเทือนที่รุนแรง ผมจึงแน่ใจว่าเคลือบเวทมนตร์พิเศษ เพื่อป้องกันไม่ให้แก้วหูของผมเสียหาย
 
เวทมนตร์ลึกลับที่สร้างขึ้นลอยไปยังเป้าหมายที่เธอต้องการ
 
“นี่คืออะไร”
 
ตู้มมมมมม!
 
เมื่อไปถึงเป้าหมายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยจากการระเบิดครั้งที่สอง
 
ไม่มีเสียงเชียร์ มันมีแต่ความเงียบ
 
อย่างไรก็ตาม…
 
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความเงียบกลายเป็นเสียงที่ดังกว่า คนรอบข้างต่างส่งเสียงดังออกมา
 
“เธอ..อะไร”
 
ปาร์คด็อกกูหันมาหาผม “พี่”
 
ผมไม่ได้ตอบสนอง
 
“พี่เห็นสิ่งเดียวกับผมหรือเปล่า?”
 
อีกครั้งที่ผมไม่ตอบสนอง อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนใบหน้า
ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้รับรางวัลดังกล่าว