ตอนที่ 56 เพียงเพราะคุณยากจนไม่ได้ หมายความว่าคุณเป็นคนดี (5)
“แล้วฉันพูดว่าอะไรกับคุณไปนะ คุณนักบวช?”
” อา…”
“เพียงเพราะใครบางคนยากจน มันไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนดี”
เมื่อเข้าไปใกล้ ผมก็เห็นว่าสภาพเธอแย่แค่ไหน
แน่นอน ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท้ายที่สุดผมเฝ้าดูการผจญภัยของหญิงสาวตั้งแต่ต้นจนจบ
ปัจจุบันเธอมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ํามูกและน้ําตา เธอกรีดร้องเพราะความหวาดกลัว ผมแน่ใจว่าตัวเองจะมีแสดงออกอย่างเห็นอกเห็นใจ แม้ผมจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ในตอนนี้ผมคงดูเหมือนนางฟ้าที่ถูกส่งมาจากสวรรค์
สิ่งที่น่าสนใจที่สุดสําหรับผมคือทัศนคติของเธอที่ถูกพลิกกลับอย่างไร ด้านหนึ่งของริมฝีปากของผมโค้งงอเป็นรอย
‘ตามที่คาดไว้มนุษย์เป็นคนตลก’
ทุกอย่างกลับกลายเป็นตรงกันข้าม ผู้คนน่าสงสารที่เธอปกป้อง จบลงด้วยการเป็นผู้กระทําความผิดและชายที่เธอชิงชังมากที่สุด จบลงด้วยการเป็นผู้ช่วยชีวิตของเธอ
ด้วยเหตุนี้ผมจึงพบว่ามันยากที่จะกลั้นหัวเราะออกมา
ตรงกันข้ามกับซันฮียองผู้เรียบร้อยและหยิ่งผยองที่ผมเห็นเมื่อเช้านี้ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าผมมีรอยฉีกขาดตามเสื้อผ้าและใบหน้าที่บวมช้ํา ผมรู้ว่าถ้าตัวเองไม่ปรากฏตัวเร็ว ๆนี้ เธอคงพบกับปัญหาใหญ่
“น่าเสียดาย…”
น้ําตาที่ผมตั้งใจสะสมตกลงมาจากดวงตา
ผมรู้สึกได้ว่าชายที่กําลังดึงผมซันฮียองและคนที่อยู่รอบ ๆ หันมามองผม
“แกเป็นใคร?”
“ขยะแบบคุณไม่จําเป็นต้องรู้หรอก”
“อย่ามาอวดดีกับฉัน ไอ้สารเลว ฉันถามว่าแกเป็นใคร?”
“อย่าขยับ”
แน่นอน ผมไม่มีความมั่นใจที่จะฆ่าทุกคนที่นี่ ผมยังคงเป็นวิซาร์ดที่อ่อนแอและมีศัตรูมากมายอยู่รอบตัว
ผมไม่เชื่อเลยว่าจองฮายันจะจัดการพวกเขาได้ทั้งหมดได้ แม้ว่าเธอจะท่อคาถาอยู่ข้างหลังผมแล้วก็ตาม ผมต้องถ่วงเวลา
อย่างไรก็ตาม การขต่อต้านคนประเภทนี้ทําให้ผมรู้สึกมั่นใจ คนเหล่านี้เป็นคนประเภทที่ทําตัวอ่อนแอต่อผู้แข็งแกร่งและแข็งแกร่งต่อหน้าผู้อ่อนแอ
แน่นอนว่าผมสามารถเห็นการแสดงออกที่ระมัดระวัง แพร่กระจายรอบฝูงชน การไม่เปิดเผยตัวตนของผมกับจองฮายันเพียงพอแล้วที่จะทําให้พวกเขากังวล
“ก-แกมาจากไหน…?”
“คุณไม่จําเป็นต้องรู้”
” นั่น…”
จองฮายันเริ่มร่ายเวทย์ที่เธอท่องไว้ในจังหวะที่หันมองไปข้างหลัง ก็มีพลังเวทมนตร์ชนิดใหม่แพร่กระจายไปทุกแห่งเพื่อจับกุมพวกเขา
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากที่หนึ่งไปยังอีกที่ในสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้
ซันฮียองซึ่งกําลังสั่นสะท้าน พร้อมกับดวงตากลมโตที่เปิดอยู่เริ่มวิ่งเข้ามาหาพวกเรา เธอตระหนักว่าผมเป็นคนเดียว ที่สามารถช่วยเธอได้ในสถานการณ์ปัจจุบัน ในขณะเดียวกันเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นจากกลุ่มคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ทุกคนที่นี่ทราบดีว่าเราคือผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทําดังกล่าวและเธอรู้ว่าการมาหาเรา คือสถานที่ที่เธอจะได้รับการปกป้อง
“ผมบอกคุณแล้วว่าที่นี่มันอันตรายใช่ไหม?”
“ขอบคุณ ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณ”
“ตอนนี้คุณสามารถผ่อนคลายได้แล้วนะ คุณนักบวช คุณปลอดภัยแล้ว” ขณะที่ผมพูด ผมมองไปยังชายที่จับเธอก่อนหน้า อวัยวะเพศของเขาก็ถูกเปิดเผยให้คนรอบข้างเห็น
“การอยู่ในสลัมด้วยตัวเองเป็นยังไงบ้าง? ผมเห็นว่าการเที่ยวชมสถานที่เล็ก ๆ ของคุณเสร็จแล้ว”
” ข – ขอบคุณ ขอขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณรีบไปกันเถอะได้โปรด…ออกไป…”
จากสิ่งที่ผมเห็นในตอนนี้ ซันฮียองไม่มีความสามารถพอที่จะพูดได้อย่างถูกต้อง สัญชาตญาณของเธอแค่บอกให้ตัวเองออกไปจากที่นี่ ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเอาชีวิตรอดจากดันเจี้ยนยังไง หากเธอได้รับความบอบช้ําจากสถานการณ์นี้
อย่างไรก็ตามผมต้องพูดคุยกับเธออย่างถูกต้อง นี่เป็นเหตุผลสําคัญที่ทําไมผมถึงเสนอทางเลือกให้เธอดําเนินการ ในที่สุดการได้เห็นใบหน้าที่บอบช้ําของเธอทําให้ผมรู้สึกเหมือนเหยียบอุจจาระ
“ปล่อยเขาไป”
“ ครับ?”
“ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ ได้โปรด…”
“แล้วคุณคิดยังไงบ้างล่ะ?”
“อะไรคะ…”
“ตอนนี้คุณปลอมตัวเป็นคนจน คุณได้เห็นว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหนแล้วจริงไหม?”
“คุณพูดถูก คุณคิดถูกทุกสิ่งที่คุณคิดนั้นถูกต้อง”
อย่างไรก็ตาม ผมรู้ว่าเธอคิดไม่ถูกต้องทั้งหมดที่ผมเห็น คือการแสดงออกถึงความเร่งรีบ มันไม่ใช่แสดงออกจากความเสียใจสําหรับแนวความคิดของเธอ แต่เป็นการร้องไห้อย่างสิ้นหวังเพื่อหนีจากสถานการณ์ปัจจุบัน
“ฮายัน ปลดปล่อยเวทมนตร์”
“โอเคค่ะพี่”
” อย่าทํามัน! ได้โปรดอย่า!”
แน่นอนว่าเวทมนตร์ที่ผมให้ฮายันปลดปล่อย ไม่ใช่เวทมนตร์กับดักที่เธอวางไว้ตอนแรก แต่เป็นเวทมนตร์ที่เธอร่ายใส่ซันฮียอง มันคือการเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเธอ
ในขณะที่จองฮายันคลายเวทมนตร์ออกช้า ๆ ลักษณะของซันฮียองก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
“มองมาสิ?”
” ฮะ..?”
ใบหน้าของขยะที่พยายามจะคุกคามนักบวชของเราเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขาเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นใคร แม้พวกเขาจะมีสีหน้าเสียใจ แต่ความจริงที่ว่าพวกเขาแตะต้องคนผิดนั้นยังชัดเจน
พวกเขาเพิ่งก่อกวนหญิงสาวที่ทุกคนต้องการขอความช่วยเหลือ
เมื่อเห็นพวกหน้าซีด ผมก็อดขําไม่ได้
“พวกคุณยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?”
เมื่อเห็นคนเหล่านี้พยักหน้า ผมจึงพูดต่อ
“ผู้หญิงคนนี้พวกคุณเต็มใจที่จะฆ่าเธอหรือเปล่า?”
ชายคนนั้นแสดงสีหน้าหวาดกลัวซึ่งเป็นสัญญาณว่า เขาไม่รู้ว่าผมกําลังพูดถึงอะไร ดังนั้นผมจึงเจาะลึกลงไปในคําอธิบายที่ชัดเจนขึ้น
“ไม่ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณฆ่าเธอจริง ๆ ผมแค่พยายามทําให้ผู้หญิงคนนี้ตระหนักถึงบุคลิกที่แท้จริงของคุณ เธอดูแลคุณมาสักพักหนึ่งแล้ว เธอถูกเรียกว่าอะไรนะ? นักบุญของผู้ที่ถูกทอดทิ้ง ?”
ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย
“ทําไม…ทําไมคุณถึงพูดแบบนี้” ซันฮียองพูดตะกุกตะกัก
“โดยส่วนตัว ผมรู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนี้ เธอใช้เวลาทั้งหมดในการพยายามช่วยเหลือคนอย่างคุณ มีเพียงคุณเท่านั้นพิสูจน์ได้ว่าเธอเป็นฝ่ายผิด”
“ถ้าคุณปฏิเสธที่จะทําสิ่งนี้ คุณตาย”
“ด-ได้ เราจะทํา”
“ดี”
ซันฮียองกําลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าเหม่อลอย
“อ – อะไรกัน…ทําไม…”
“หุบปากและฟังสิ่งที่ฉันบอก ไอ้บ้าพวกนี้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนแปลง”
“ผมจะทําอะไรก็ได้ที่อยากทํา…?”
ผมพยักหน้าแล้วพูดต่อ “แน่นอน ไม่สําคัญว่าคุณจะทําสิ่งที่คุณพยายามสําเร็จหรือไม่”
“นั่นเป็นความจริง?”
“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีหรือเปล่า แต่ก่อนอื่นขอบคุณที่ช่วยฉัน” ซันฮียองพูดแทรก ซึ่งดูราวกับว่าเธอรู้สึกโล่งอกเศร้าใจและหวาดกลัว
“ คุณ…”
“หุบปากซะไอ้บ้า ยังไงก็ตามคุณก็เหมือนกันหมด ทําตัวเป็นหมูขี้เกียจที่มีความสุขในการทรมานผู้อื่น คุณไม่ละอายใจกับตัวเองบ้างเหรอ?”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“คุณไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น? คุณทุกคนคิดว่านักบวชที่น่ารักของเราป่วย ดังนั้นพวกคุณจึงตัดสินใจที่จะข้ามงานและเที่ยวเตร่
“ถูกต้อง” แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ ชายที่มีรอยไหม้ก็ยังแสดงความอวดดี เพียงแค่ดูรูปร่างหน้าตาผมก็รู้ว่าเขาเป็นพวกสารเลวโดยกําเนิด
ซันฮียองไม่หวั่นไหวด้วยความกลัวอีกต่อไป แต่ตอนนี้เธอแสดงออกถึงความพ่ายแพ้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกําลังรู้สึกอะไร แต่บางทีเธออาจรู้สึกอับอายมากกว่า
ผมไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกอย่างไรที่ถูกปฏิเสธโดยจุดประสงค์ที่เธอทุ่มเทมาทั้งชีวิต
แต่ในที่สุดผลที่คาดหวังก็มาถึง
เสียงดังรอข้างเงียบลงอย่างรวดเร็ว
“ฟูววว”
ผมก้าวไปหาพวกเขาช้า ๆ ไม่น่าแปลกเลยที่คนที่พยายามล้อมซันฮียองก่อนหน้านี้ค่อย ๆ ถอยออกไป ขณะที่ผมเข้าใกล้
ขณะที่ผมค่อย ๆ จ้องมองไปยังซันฮียอง ผมก็เห็นเธอมองมาที่ผมด้วยการแสดงออกที่ยากจะบรรยาย
“อีก…คุณไม่จําเป็นต้องทําแบบนั้น”
“ตอนนี้เราคุยกันได้แล้วใช่ไหม?”
“คุณไม่จําเป็นต้องทําแบบนั้น…อึก…”
“ผมแค่ช่วยให้คุณตระหนักถึงความเป็นจริงของสถานที่แห่งนี้ ผมพูดถูกหรือเปล่า?”
“คุณพูดถูก ฮึก คุณพูดถูกทุกอย่างและฉันคิดผิด ฉัน…”
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”
“อะไรคะ…?”
“คุณไม่ผิด”
“คุณกําลังพูดถึงอะไร?”
“พูดตามตรงซันฮียอง คุณไม่ได้ผิด คุณเป็นคนที่มีเกียรติการเสียสละเพื่อผู้อื่นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทําได้”
“ผมเคารพคุณ ถ้าผมเป็นคุณ ผมคงไม่สามารถลุกขึ้นมารับใช้คนเหล่านี้ได้ทุกวัน คุณทําไปโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน แม้จะสามารถรับข้อเสนอจากกิลด์หรือกองทัพ แต่คุณไม่ได้มุ่งเน้นไปที่รางวัลและยึดติดกับคุณค่าของตัวเอง”
ในขณะที่ผมพูด คนอื่น ๆ และเธอต่างดูสับสน พวกเขาไม่รู้ว่าผมกําลังพูดถึงอะไร
“คุณอยู่ในตําแหน่งที่ต่ํากว่าคนอื่น ขอโทษนะครับ ผมได้มองว่าคุณอยู่ที่ไหน หากคุณคิดเกี่ยวกับตําแหน่งทางสังคมของตัวเอง มันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมอย่างแน่นอน คุณละทิ้งทุกสิ่งและทําให้คนอื่น ๆ เคลื่อนไหวตามไปด้วย คุณทําให้กลุ่มคนและกิลด์อื่น ๆ สนใจคนยากจน ใช่ คุณเป็นคนที่มีคุณธรรม”
“คุณไม่ได้ทําให้พวกมันเป็นหมูขี้เกียจ สิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้คือความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่มี นิสัยที่สง่างามและจริงใจของคุณเป็นสิ่งที่ผมไม่มี ตัวผมเองต่างหากที่บิดเบี้ยว”
“….”
ผมเห็นเธอกําหมัดแน่น
ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกสบายใจหรือยัง น้ําตาไหลเธอกับสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง แต่อย่างน้อยผมก็รับรู้ได้ ว่าความคิดของเธอที่เปลี่ยนไป
“คุณไม่เคยผิด”
“ค่ะ ฉันไม่ ฮึ…”
“คุณเป็นคนดี”
” ค่ะ ”
“คุณเป็นคนที่น่าเคารพนับถือ”
“ค่ะ…”
“คนที่ผิดนี่คือ…”
“…”
“…พวกเขา”
“….”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าการเสียสละเพื่อหมูที่ไม่รู้จัก การชื่นชมคุณนั้นไร้ค่าเพียงใด”
“คนที่ทรยศคุณ โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้รับนั้นผิดจริง ๆ คนเหล่านี้สร้างความเสียหายให้กับจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ ลินเดลและแม้กระทั่งสังคม แม้ว่าพวกขุนนางจะยังช่วยเหลือต่อไป แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเพราะคนประเภทนี้ยังคงอยู่ ใช่ครับ ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขาที่สลัมไม่ได้รับการปรับปรุง มันทําให้คุณเข้าใจผิดโดยไร้ประโยชน์ว่าตัวเองไม่ได้รับสิ่งที่หวังจากแสงอันสูงส่งของคุณ”
“ฉันคิดว่าคุณพูดถูก…”
“ผมไม่ได้กล่าวโทษคนที่พยายามจะยืนขึ้น แต่เป็นคนที่ไม่คิดจะยืนด้วยซ้ํา พวกมันทําให้สถานที่แห่งนี้เน่าเฟะ”
” ฉันเห็นด้วย”
“เอาล่ะ…”
ซันฮียองยังคงมองมาที่ผมด้วยความเงียบ
“มาเริ่มดูแลที่นี่ในความหมายที่แท้จริงกันเถอะ คุณนักบวช”
ไม่มีคําตอบที่เหมาะสมสําหรับเรื่องไร้สาระที่ผมเพิ่งพูดไป
อย่างไรก็ตาม…
ซันฮียองค่อย ๆ ยืดตัวและหยิบมีดสั้นที่ผมยื่นให้
“มาสร้างลินเดลให้สวยงามด้วยกันเถอะครับ”
